|
22nd Tale : ข้อเสนอ ร่างสูงในเสื้อโค้ทสีดำแขนยาวโรยตัวลงบนกิ่งไม้ขนาดใหญ่อย่างแผ่วเบา ใบไม้ที่ปลายกิ่งไหวเล็กน้อยก่อนจะร่วงลงไปเบื้องล่าง เรือนผมสีดำยาวรวบสูงล้อมกรอบใบหน้าคมคายพลิ้วไหวตามสายลมบางเบาที่พัดผ่าน อากาศยามใกล้ดวงอาทิตย์ลาลับช่างเย็นสบาย แต่บรรยากาศรอบกายเขากลับตึงเครียด ไม่เจอ... สำรวจร่องรอยมาเกือบสองชั่วโมง แต่ที่พบกลับมีเพียงร่องรอยของเวทมนต์ที่เป็นเพียงกลลวงเท่านั้น แม้จะกระจายคนไปทั่วบริเวณชายแดนแล้ว แต่ก็ไม่ต่างอะไรจากงมหาสิ่งที่ไม่มีตัวตน “ว่าไง” แล้วเขาก็ถามขึ้นทั้ง ๆ ที่ไม่มีใครอยู่ตรงนั้น แต่เพียงกะพริบตา แวมไพร์ตนหนึ่งปรากฏตัวขึ้นข้างหลังชายหนุ่มก่อนจะโน้มตัวลงเล็กน้อยเพื่อแสดงความเคารพ “เราได้รับข่าวจากท่านเพนโทรไนต์ที่นำกลุ่มไปสำรวจที่ป่าดำในเยอรมันแล้วขอรับ” อีกฝ่ายตอบอย่างนอบน้อม “ไม่พบอะไรเช่นกันขอรับ” ดวงตาสีแดงหรี่เล็กลงอย่างครุ่นคิด ไม่พบเลยงั้นเหรอ? “หรือว่าเป็นกลลวงกันนะ?” ครอสพึมพำแผ่วเบาด้วยความแคลงใจ แต่แล้วเสียงกระซิบแผ่วเบาที่คุ้นเคยก็ดังขึ้นในความคิด ทันใดนั้น ดวงตาสีแดงก็เบิกกว้างด้วยความตกใจ “ว่าไงนะ!!?” แวมไพร์ตนที่มาแจ้งข่าวถึงกับสะดุ้งเฮือก และเริ่มหวาดหวั่นกับท่าทีของผู้นำ เพราะบรรยากาศรอบกายของอีกฝ่ายตึงเครียดมากกว่าเดิมจนแทบจะกดลมหายใจให้ขาดห้วง “เกิดอะไรขึ้น...ขอรับ?” เขาถามอย่างหวั่นเกรง เพราะไม่อาจเดาอารมณ์จากแผ่นหลังได้ “บอกให้ทุกคนกลับได้ ทั้งที่นี่ และที่ป่าดำด้วย” คำสั่งด้วยน้ำเสียงกระชากด้วยอารมณ์โกรธทำให้ลูกน้องพยักหน้ารับรัวเร็ว ก่อนที่คนสั่งจะหายตัวไปจากที่ตรงนั้นเพียงแค่กะพริบตา ทันทีที่ครอสหายตัวไป ร่างของแวมไพร์หนุ่มอีกตนก็ถึงกับทรุดฮวบ เพราะแทบลืมหายใจเมื่อเห็นแววตาแวบหนึ่งของผู้เป็นหัวหน้า โกรธเกรี้ยว และน่ากลัว ราวกับว่า เพียงแค่ถูกจ้องก็สามารถสังหารคนได้ในพริบตา... อะไรกันนะที่ทำให้ครอส ดี ดีแฟนธ่อมโกรธเกรี้ยวอย่างที่ไม่เคยเป็นได้ขนาดนี้? . . “เจ้าไปที่เขตชายแดนโรมเนียซะ และแกล้งให้ถูกจับที่นั่น” “หา?” “ไม่ต้องหา พอถูกจับแล้วข้าเชื่อว่าพวกนั้นต้องเค้นคอเจ้าเพื่อถามที่อยู่ของพวกเจ้าแน่” “แล้วแบบนี้ข้าไม่ตายก่อนหรือไง เฟลอส?” “ไม่หรอก พวกมันไม่ฆ่าเจ้าหรอก เชื่อข้าสิ” เสียงหัวเราะดังขึ้นเบา ๆ “เพราะถ้าฆ่าเจ้าไป พวกมันก็ไม่ได้ประโยชน์อะไรนอกจากเสียตัวต่อรองไปฟรี ๆ” “แล้วยังไงต่อ?” “ถ้าพวกมันถาม ไม่สิ มันต้องถามแน่ เพราะเจ้าเป็นคนสนิทของจัสติน เจ้าก็ตอบไปว่า...” ริมฝีปากบางคลี่ยิ้มกว้างกว่าเดิม “...ป่าดำ ในโรมาเนีย” “แล้วมันจะมีประโยชน์อะไร?” อีกฝ่ายถาม “ใช่ว่าพวกนั้นจะเชื่อ” “ข้าไม่ได้ต้องการทำให้พวกมันเชื่อ แค่ล่อออกมาเฉย ๆ เพราะข้ารู้ว่าคนอย่างดีแฟนธ่อมน่ะไม่หลงกลง่าย ๆ หรอก” “แล้วเจ้าจะทำไปทำไม?” ดวงตาสีแดงพราวระยับด้วยความเจ้าเล่ห์ “หึ...ก็แค่เกมส์เกมส์หนึ่งเท่านั้นแหละ” . . “ท่านเซดดริกถูกจับตัวไปขอรับ” สิ่งที่พ่อบ้านชราบอกผ่านทางความคิดยังคงเล่นซ้ำไปซ้ำมาในสมองแม้ยามหายตัวมาปรากฏหน้าคฤหาสน์ดีแฟนธ่อม แม้ใบหน้าแทบจะไม่ปรากฏอารมณ์ใด ๆ แต่แววตาประกายความเครียดออกมาอย่างชัดเจน แล้วยิ่งเห็นว่าอาณาเขตที่ตนสร้างขึ้นใหม่กลับหายไป เมื่อขยับเข้าไปใกล้ก็พบร่องรอยช่องว่างของเขตอาคมซึ่งเป็นบริเวณที่เป็นจุดกำเนิดพลัง ว่ากันตามหลักการแล้ว แม้จุดกำเนิดพลังนั้นจะเป็นจุดอ่อนของเขตอาคม แต่ก็เป็นเพียงจุดเล็ก ๆ ที่ไม่ใช่ว่าจะหากันเจอได้ง่าย ๆ แล้วยิ่งคนวางเขตอาคมเป็นครอส ดี ดีแฟนธ่อมด้วยแล้ว ไม่ต้องพูดถึงการค้นหาจุดกำเนิดพลังความแข็งแกร่งก็ยากจะหาใครมาทำลายได้ แล้วใครเป็นคนทำลายเขตอาคม? ครอสเก็บคำถามนั้นไว้ในใจ ก่อนจะก้าวเข้าไปในเขตรั้วคฤหาสน์ และร่ายเขตอาคมพรางตาขึ้นมาอีกครั้ง แต่แล้วร่างสูงก็ชะงักกึกเมื่อสัมผัสได้ถึงร่องรอยของบางอย่างที่ทิ้งไว้บนพื้น เขาย่อตัวลงก่อนจะใช้มือแตะ ๆ บริเวณพื้น ไอเวทมนต์สร้างรอยแยกของมิติ...หรือว่า!? แวมไพร์ยันกายขึ้นพร้อมใบหน้าคมคายที่ตึงเครียดกว่าเดิม “หมอนั่น” เสียงทุ้มพึมพำแผ่วเบาก่อนจะสาวเท้าอย่างรวดเร็วเข้าไปในห้องรับแขกซึ่งในตอนนั้นเอง ลูน่ากำลังร่ายเวทมนต์บรรเทาอาการบอบช้ำภายในให้กับพ่อบ้านชราที่นอนราบบนโซฟา ทั้งสองรับรู้ถึงการมาเยือนของผู้เป็นนายได้โดยไม่ต้องหันมามอง หญิงสาวช่วยเอเกิลที่พยายามจะลุกขึ้น แต่ชายหนุ่มยกมือขึ้นเป็นเชิงว่าไม่ต้องขยับตัว แต่ ชายชราก็มาอยู่ในท่านั่งในที่สุด “กระผมขออภัยเป็นอย่างยิ่งขอรับที่ทำหน้าที่ได้ไม่ดีเพียงพอ” เสียงแหบกล่าวพร้อมกับก้มใบหน้าลงต่ำ “ทั้ง ๆ ที่นายท่านไว้วางใจกระผม” “ข้าก็เช่นกันนายท่าน ขอโทษจริง ๆ เจ้าค่ะ ข้าขอโทษ” ลูน่ากล่าวซ้ำไปซ้ำมา และโน้มตัวไปข้างหน้า ไม่มีใครกล้าเงยหน้ามองผู้เป็นนาย พวกเขายอมถูกลงโทษยังดีเสียกว่าต้องเห็นความผิดหวังบนใบหน้าของชายหนุ่ม ความกลัวว่าเจ้านายจะโกรธเกาะกุมจิตใจของบ่าวทั้งสอง แต่ถึงจะถูกโกรธพวกเขาก็คงไม่อาจขุ่นข้องหมองใจ เพราะรู้ความผิดของตัวเองอยู่เต็มอก แต่ถึงกระนั้นก็ยังกลัว...กลัวว่าจะถูกบุคคลที่เคารพที่สุดหมางเมินไป “เงยหน้าขึ้น ไม่ต้องขอโทษอะไรทั้งนั้น” เสียงห้าวสั่งอย่างราบเรียบ แม้จะไม่เฉียบขาด และไม่มีความขุ่นเคืองเจือมาในน้ำเสียง แต่อีกฝ่ายก็ค่อย ๆ เงยหน้าขึ้น “เกิดอะไรขึ้น?” เอเกิลแทบลืมหายใจเมื่อเห็นแววตาของผู้เป็นนายกำลังวาวโรจน์แม้ใบหน้าคมคายจะเรียบเฉย แต่เขาเชื่อว่าข้างในคงกำลังร้อนรุ่มด้วยความกังวลยิ่งกว่าเขาก็เป็นได้ “กระผมก็ไม่ทราบแน่ชัดขอรับ แต่ดูเหมือนว่าท่านเซดดริกจะออกไปที่สวน พอกระผมเห็นอีกที เขตอาคมก็ถูกทำลาย และเกิดช่องว่างระหว่างมิติ แล้วมันก็พาท่านเซดดริกไปขอรับ” “ตอนนั้นท่านเซดดริกตามหาท่านเอเกิลเจ้าค่ะ แล้ว...แล้วข้าก็เลยบอกไปว่าท่านเอเกิลอยู่...อยู่ในสวน...” เสียงเล็กตอบอย่างสั่นเครือ สลับกับเสียงสะอื้น “แล้วเขตอาคมถูกทำลายได้ไง?” “กระผมก็ไม่แน่ใจ” เอเกิลตอบเสียงเบาหวิว “แต่อาจะเป็นท่านเซดดริกไปบังเอิญเจอจุดอ่อนขอรับ...โดยไม่ตั้งใจ” เพล้ง! บ่าวทั้งสองถึงกับสะดุ้งเฮือกด้วยความตกใจเมื่อจู่ ๆ กระจกหน้าต่างบานที่ใกล้ตัวที่สุดแตกละเอียดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าอะไรเป็นสาเหตุที่ทำให้กระจกแตกโดยไม่ต้องสัมผัส หรือแม้กระทั่งร่ายมนตรา ดวงตาสีแดงวาวโรจน์ด้วยความโกรธจัด มือกำหมัดแน่นจนสั่นระริก ข้ามันประมาทไปเอง! ในใจร้อนรุ่มด้วยไฟโทสะ ไม่ใช่เพียงแค่ผู้ที่มาลูบคม แต่โกรธตัวเองที่ไม่อาจปกป้องคนที่ตั้งใจไว้แล้วว่าจะปกป้องให้ถึงที่สุด แต่สุดท้ายแล้วก็ทำอะไรไม่ได้ นอกจากเงยหน้ามองผู้ที่ก้มลงมองจากเบื้องบนเยี่ยงผู้ชนะ ความตั้งใจที่หมายมั่นอย่างแรงกล้า สุดท้ายก็เป็นเพียงความตั้งใจลม ๆ แล้ง ๆ คำสัญญาที่ให้กับตัวเองยังทำไม่ได้เลย แล้วแบบนี้ต่อไป เขาจะมีหน้าไปสัญญากับใครอีกงั้นหรือ? “นายท่าน....” “เป้าหมายของเจ้านั่นก็คือเซดดริกจริง ๆ” เสียงห้ามพึมพำแผ่วเบาราวกับไม่รับรู้ตัวตนของอีกสองคนในห้อง เอเกิลและลูน่ามองหน้ากันด้วยความเป็นห่วง พวกเขาไม่เคยเห็นผู้เป็นนายร้อนใจถึงขนาดนี้มาก่อน และเพราะแบบนั้นทำให้ไม่อาจคาดการณ์ได้ว่าชายหนุ่มผมดำคิดจะทำอะไรต่อไป และพวกเขาควรจะรับมืออย่างไรถ้าหากครอสเกิดลงมือทำอะไรบางอย่างที่เกินกว่าจะแก้ไขได้ เพราะไม่เคยมีใครอ่านความคิดของแวมไพร์ผู้นี้ได้ นอกจากตัวเขาเอง “นายท่า...” “ขออนุญาตขอรับท่านดีแฟนธ่อม” ลูน่าที่กำลังจะเอ่ยถูกขัดจังหวะด้วยเสียงราบเรียบของแวมไพร์ตนหนึ่งที่จู่ ๆ ก็ปรากฏตัวขึ้นจากความว่างเปล่า แต่ดูเหมือนจะโผล่มาผิดที่ผิดทาง และผิดเวลาไปเสียหน่อย... ดวงตาวาวโรจน์ตวัดฉับไปที่ร่างของผู้มาเยือนอย่างคมกริบ ทำเอา อีกฝ่ายสะดุ้งเฮือก และเผลอก้าวถอยหลังด้วยความตกใจ แต่ด้วยคำสั่งที่ได้รับทำให้เขาต้องทำใจดีสู้เสือ ผู้มาเยือนสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ เพื่อตั้งสติ “มีคนมาขอพบท่านที่สภาขอรับ” เขาเริ่ม “ข้ายังไม่อยากไปที่นั่นตอนนี้” เสียงห้าวตอบเสียงต่ำ และแผ่วเบาราวกับเสียงกระซิบ ส่วนสองบ่าวก็พยายามส่งสัญญาณให้แวมไพร์ที่มาส่งข่าวให้รู้ตัวว่า อย่าเพิ่งไปเซ้าซี้ตอนนี้ ใช่ว่าอีกฝ่ายจะไม่เห็นสัญญาณนั้น แต่ทำไงได้ มันเป็นหน้าที่ของเขา อีกอย่างเขาเชื่อว่าครอส ดี ดีแฟนธ่อมคงไม่อยากพลาดโอกาสนี้ “แต่คน ๆ นั้นเป็นคนที่ท่านคาดไม่ถึงจริง ๆ ขอรับ” เขาตัดสินใจไม่ยอมแพ้ “และข้าคิดว่าท่านเองก็อยากพบเขาเช่นกัน” สิ้นคำเขาก็มั่นใจได้ชั่วแวบหนึ่งคิดว่าจะต้องตายด้วยสายตาที่เชือดเฉือนและเต็มไปด้วยโทสะของชายที่ได้ชื่อว่าแข็งแกร่งที่สุดในโลกของแวมไพร์ “ข้าขอย้ำคำเดิม” ครอสเอ่ยเสียงกร้าว ในใจพลางคิดว่า จะให้เขาไปพบตอนนี้น่ะหรือ? ไม่ว่าจะเป็นใครหน้าไหนก็คงไม่น่าตกใจไปมากกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้หรอก! “นายท่านขอรับ ใจเย็นสักหน่อยเถิด” เพราะความโกรธบังตาแวมไพร์หนุ่ม และปรากฏออกมาชัดผ่านทางดวงตาที่หรี่เล็ก ทำให้พ่อบ้านชราอดจะออกปากห้ามปรามไม่ได้ และเขาเชื่อว่า หากไม่ใช่เอเกิล พ่อบ้านผู้เก่าแก่คนนี้พูดแล้วล่ะก็ ป่านนี้คงได้สลบเหมือดโดยไม่ทันได้รู้ตัวด้วยซ้ำ “อย่าให้ความโกรธครอบงำสติสิขอรับ ฟังที่นายทหารคนนั้นพูดก่อน แล้วค่อยตัดสินใจอีกครั้งนะขอรับ” คำเตือนสตินั้นทำให้ร่างสูงผมดำระลึกได้ ชายหนุ่มสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนแผ่นหลังแกร่งจะเหยียดตรงอีกครั้ง อาจเป็นเคราะห์ดีที่นายทหารคนนั้นไม่ทราบต้นตอของความโกรธนั้น ไม่เช่นนั้นเขาเองก็คงรู้สึกกระดากอายไม่น้อย น่าอายนัก...เป็นถึงผู้นำแท้ ๆ แต่กลับขาดสติเช่นนี้ ครอสนึกก่นด่าตัวในใจก่อนที่ใบหน้าเกรี้ยวกราดจะค่อย ๆ กลับมานิ่งเฉยตามปกติ แม้ภายในใจจะยังคงคุกรุ่น แต่เขาจำเป็นจะต้องแยกเรื่องงานออกจากเรื่องส่วนตัวให้ได้อย่างเด็ดขาด...ให้เหมือนเมื่อก่อน ให้เหมือนก่อนที่จะได้พบกับผู้ชายผมบลอนด์คนนั้น... “ใคร?” เสียงห้าวถามห้วนสั้น “จัสติน เบสเตอรอยด์...” ทันทีที่ชื่อนั้นหลุดออกมา ใบหน้าเรียบเฉยก็พลันขมึงตึงอีกครั้ง แม้จะไม่แสดงออกทางดวงตามากนัก แต่บรรยากาศกลับน่ากลัวอย่างบอกไม่ถูก “ข้าจะไปที่สภา” สิ้นคำพูดราบเรียบ “...” “ช้าอะไรอยู่ล่ะ!” เขาตวาดก่อนจะก้าวออกจากคฤหาสน์อย่างรวดเร็ว บทจะเงียบ....ก็เงียบยิ่งกว่าป่าช้า บทจะโกรธ...ก็ยิ่งกว่าธรณีพิโรธ และบทจะไป....ก็ไปเสียเฉย ๆ เสียจนนายทหารผู้ส่งข่าวถึงกับเกือบลืมเร่งฝีเท้าตามไปอย่างรวดเร็ว! ### เพียงแค่กะพริบตา ร่างของแวมไพร์หนุ่มในชุดรัดกุมก็ปรากฏตัวขึ้นหน้าทางเข้าอาคารที่คุ้นเคย และก่อนที่เขาจะก้าวขาเข้าไปภายในอาณาเขตของสภา ข้างกายเขาก็ปรากฏร่างของนายทหารผู้นำข่าวไปส่งถึงคฤหาสน์ “เชิญทางนี้ขอรับ กระผมจะนำทางท่านไปเอง” สิ้นคำ นายทหารหนุ่มก็เดินนำหน้าโดยมีผู้นำตระกูลดีแฟนธ่อมเดินตามหลังไปอย่างเงียบงัน หากแต่รังสีที่แผ่ออกมารอบกายนั้น ทำเอาเหงื่อเย็น ๆ ไหลอาบแก้มคนนำทางโดยไม่รู้ตัว ครอสเดินตามไปอย่างเงียบ ๆ พร้อมกับครุ่นคิดถึงเหตุผลของการมาเยือนของผู้ซึ่งเป็นหัวหน้าของกลุ่มที่เรียกได้ว่าเป็นกลุ่มก่อการร้าย การเข้ามาเหยียบในถิ่นของศัตรู และรายล้อมด้วยสายตาเชือดแทง และอาวุธที่พร้อมจะทำร้ายได้ทุกเมื่อ เป็นเรื่องที่คนเป็นผู้นำไม่ควรทำเป็นอย่างยิ่ง ยิ่งมาคนเดียวได้แล้ว ยิ่งเข้าไปใหญ่ ไม่อย่างนั้นหมอนั่นก็ต้องมีอะไรบางอย่างที่เป็นหลักค้ำประกันว่า ต่อให้มาเหยียบที่นี่ หรือที่คฤหาสน์ของเขา ตัวเองก็มีสิทธิรอดกลับไปครบสามสิบสอง อะไรที่ทำให้มั่นใจได้ขนาดนั้น? ขออย่าให้เป็นอย่างที่คิดก็แล้วกัน.... “ถึงแล้วขอรับ” คนนำทางเอ่ยขึ้นกะทันหันก่อนจะหลบฉากไปข้าง ๆ ดวงตาสีแดงของคนเดินตามมองประตูเบื้องหน้าด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย ไม่แปลกใจเลยสักนิดถ้าคนมาเยือนอย่างจัสติน เบสเตอรอยด์ จะมารออยู่ในห้องที่เรียกว่า ‘ห้องสอบสวน’ ไม่ได้เป็นห้องรับรองเหมือนแขกทั่วไป ครอสพยักหน้าเบา ๆ ให้นายทหารคนนั้นแล้วจึงเปิดประตูให้ ภาพที่เห็นเบื้องหน้าไม่ได้ต่างไปจากที่คิดไว้เท่าใดนัก อาจจะผิดแผกไปบ้างเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าคนมาเยือนที่ควรจะทำให้น่าเกรงขาม หรือมีอาการตื่นกลัวบ้างตามประสาหัวเดียวกระเทียมลีบ แต่กลับนั่งพิงเก้าอี้ และเอาขาพาดบนโต๊ะอย่างสบายใจเฉิบ ที่มุมห้องสี่ห้องมีแวมไพร์สี่ตนยืนเตรียมพร้อมรับมือ รวมถึงข้างกายของแวมไพร์เลือดผสมคนนั้นก็มีอีกสองตนที่ยืนคุมเข้ม แต่แค่มองจากระยะนี้ก็เห็นแววตาของพวกเขาหงุดหงิด และโมโหมากเพียงใดที่เห็นพฤติกรรมของคนที่สมควรจะอยู่เฉย ๆ ร่างกำยำที่นั่งกอดอก และทำท่าเหมือนจะสัปหงกไปแล้วเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกได้ว่ามีใครก้าวเข้ามาในห้อง รอยยิ้มปรากฏขึ้นบนใบหน้าพร้อมกับแววตาสีแดงอมชมพูที่ฉายแววยินดี “อ้าว มาแล้วหรือ? ข้ารอเสียตั้งนาน” วาจาจาบจ้วงไม่คำนึกถึงสภาพของตัวเอง ทำให้แวมไพร์ที่ยืนคุมขยับตัวเล็กน้อย และตั้งท่าจะสั่งสอน แต่ร่างสูงผมยกมือขึ้นเป็นเชิงห้าม “พวกเจ้าออกไปก่อน” ครอสสั่งห้วนสั้นก่อนจะตวาดซ้ำเมื่อเห็นว่าแวมไพร์ตนที่เหลือมองหน้ากันอย่างเป็นกังวล และไม่วางใจนัก “ข้าสั่งให้ออกไป หรือต้องให้ข้าตัดหูพวกเจ้า แล้วใส่กลับไปใหม่เหมือนเดิมถึงจะได้ยินกัน?” แม้คำพูดจะราบเรียบ แต่คนฟังก็รู้ได้ทันทีคนพูดกำลังหงุดหงิด และพร้อมทำจริงแน่ แวมไพร์ทั้งหกตนรวมถึงผู้นำทางก้าวออกจากห้องอย่างรวดเร็ว ในห้องสอบสวนนั้นจึงเหลือเพียงแวมไพร์หนุ่มผมดำที่ทรุดกายลงบนเก้าอี้ตัวตรงข้าม และชายหนุ่มร่างกำยำเจ้าของเรือนผมสีน้ำเงินเข้ม ต่างฝ่ายต่างจ้องหน้ากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ราวกับว่ากำลังวัดใจว่าใครจะทนความเงียบได้นานกว่ากัน... สำหรับครอสแล้วการนิ่งเงียบเป็นสิ่งที่ถนัดที่สุด แต่สำหรับจัสตินนั้น ก็เริ่มหวั่น ๆ กับแววตาที่แข็งกร้าว และโกรธเกี้ยวของชายหนุ่มผมดำ จนต้องตัดใจผละสายตา และลุกขึ้นยืนแทน “เจ้าพวกนั้นกลัวข้าเชือดผู้นำหรือ ถึงทำท่าไม่อยากออกจากห้องขนาดนั้น?” จัสตินกล่าวยั่วล้อเพื่อปั่นอารมณ์ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้เล่นด้วยอย่างใด “มีธุระอะไร?” น้ำเสียงห้าวถามราบเรียบ ไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ จนคู่สนทนาอดสงสัยไม่ได้ว่าเอาอารมณ์ทั้งหลายทั้งปวงนั้นไปเก็บไว้ที่ไหนหมด จัสตินไหวไหล่เล็กน้อยอย่างไม่ใส่ใจนักหากแต่ดวงตาสีแดงอมชมพูนั้นกลับพราวระยับ “ก็ไม่มีอะไรมาก ข้าแค่จะมาบอกว่าเซดดริก เอเลนอฟ อยู่กับข้า” เขาเอ่ยต่อราวกับไม่รู้สึกอะไรพร้อมกับลอบสังเกตท่าทีของอีกฝ่าย แต่ครอส ดี ดีแฟนธ่อมยังคงนิ่งเงียบ...ไม่มีท่าทีใดแสดงออกมา แต่ภายในใจนั้นกลับเต้นเร่าด้วยความโกรธจัด อยากจะกระโจนเข้าไปบีบคอคนตรงหน้าให้สิ้นชีพคามือไปเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่แบบนั้นก็ยิ่งเข้าทางอีกคนที่อยู่เบื้องหลังที่กำลังนั่งมองละครฉากนี้อย่างทองไม่รู้ร้อนเป็นแน่ แล้วเรื่องอะไรที่เขาจะยอมเป็นตัวละครที่เล่นตามบทที่หมอนั่นวางไว้? “...” เขาเลือกที่จะไม่พูดอะไร อีกฝ่ายจึงเอ่ยต่อไปเรื่อย ๆ ราวกับยั่วยุ “แย่หน่อยนะที่ต้องให้เขาอยู่ในคุก ก็ที่ของเรา...ไม่ได้ ‘ใหญ่โต’ เหมือนคฤหาสน์ดีแฟนธ่อมนี่นะ” จงใจเน้นคำเพื่อแสดงความประชดประชัน จัสตินเดินไปเดินทั่วห้องสี่เหลี่ยมโดยคอยลอบมองสีหน้า และดวงตาของอีกฝ่าย “...” “ตอนนี้ก็ยังปลอดภัยดีอยู่... แต่ต่อไปมันก็ไม่แน่นะ” “...” “อืม...จะว่าไงดีล่ะ? ตอนนี้พวกเลือดผสมที่มีเปอร์เซ็นต์ของเลือดบริสุทธิ์สูงก็มีอยู่มากเชียวล่ะ” ชายหนุ่มร่างกำยำยังคงว่าต่อราวกับกำลังเล่านิทานเรื่องหนึ่ง โดยมีผู้ฟังที่เส้นแห่งความอดทนค่อย ๆ บางลงเรื่อย ๆ นั่งฟังอย่างสงบนิ่ง “ดีไม่ดีตอนที่ข้ากลับไป พวกนั้นอาจจะหิวโซมากจนชนาดอดใจไม่ไหว ก็นะ ‘มนุษย์’ ทั้งคนอยู่ตรงหน้านี่นา” “ต้องการอะไร?” เสียงห้าวถามเสียงแหบต่ำ และเบา แต่จัสตินก็เพิกเฉย ไม่ตอบคำถามนั้น ซ้ำยังว่าต่อโดยไม่ใส่ใจ “จะว่าไปแล้ว...หมอนั่นก็หน้าตาดีไม่ใช่น้อยเลยนะ รู้สึกว่าผู้หญิงที่นั่นหลายคนแอบชอบพอไม่น้อยทีเดียว” ใบหน้าคมขมวดคิ้วนึกเรื่องที่จะพูดต่อไปได้อย่างน่าหมั่นไส้ “จะว่าไปไม่ได้มีแค่ผู้หญิงเสียด้วยสิ ยังมีพวกที่...ยังไงนะ? ชอบเพศเดียวกับตัวเองอะไรแบบนี้” ว่าแล้วก็ถอนหายใจ “เฮ้อ น่าสงสาร ๆ ที่ต้องอยู่ในคุก และล่ามโซ่ไว้แบบนั้น...” “ข้าถามว่าต้องการอะไร จัสติน เบสเตอร์รอยด์!!?” ครอสตบโต๊ะเสียงดังพร้อมกับตวาดลั่นอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน ดวงตาสีแดงวาวโรจน์ด้วยแรงโทสะ ความอดทนที่เก็บไว้มานานพังทลายลง เพียงเพราะได้ยินคำพวกนั้น ทั้งที่มั่นใจว่าจะทนได้แน่ ๆ ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าเรื่องพวกนั้นอาจจะเป็นแค่เรื่องโกหกมดเท็จ...แต่ก็ดันเผลอแสดงอารมณ์ออกไปจนได้ จัสตินกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์เมื่อแผนการยั่วยุประสบผลสำเร็จ ทุกอย่างเป็นไปตามที่เฟลอสบอกไว้ทุกประการ ผู้ชายคนนั้นคือจุดอ่อนที่คาดไม่ถึง “หือ? เจ้าสนใจด้วยหรือ? เซดดริก เอเลนอฟก็แค่มนุษย์คนหนึ่ง ไม่ต่างจากมนุษย์คนอื่นที่เจ้าเคยดูดเลือดจนแห้งตายมาแล้วนี่ เจ้าฆ่ามนุษย์มาเสียตั้งมากมาย เพราะฉะนั้นจะปล่อยให้มนุษย์ตายไปอีกสักคนก็คงจะไม่เป็นไรไม่ใช่เหรอ?” “...” แวมไพร์หนุ่มสูดลมหายใจเข้าสองสามครั้งเพื่อสงบสติอารมณ์ เพราะรู้ตัวว่าเผลอแสดงออกมากเกินไปเสียแล้ว แต่ถึงอย่างนั้นเขาก็รู้แน่ชัดแล้วว่าเรื่องทั้งหมดนี้ใครเป็นคนวางแผนอยู่เบื้องหลัง ...เฟลอส เดน เดอแคลร์... “ถ้าถามว่าข้าต้องการอะไร? เจ้าก็น่าจะรู้ดีอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?” ใบหน้าคมยิ้มเยาะ “ข้าต้องการเห็นผู้นำอย่างเจ้าล้ม ข้าต้องการเห็นพวกเลือดบริสุทธิ์ค่อย ๆ ตายไปอย่างช้า ๆ และทรมาน จนกระทั่งไม่เหลือแม้แต่เศษกระดูก กลายเป็นเพียงขี้เถ้าให้พวกเข้าเหยียบย่ำให้จมดิน!!” “วาจาสามหาว” ครอสเปรยราบเรียบ “แค่เจ้ากับพวกของเจ้าแค่หยิบมือ กับ ‘อีกคน’ ที่คอยวางหมากให้พวกเจ้าเดินน่ะ...ทำอะไรไม่ได้หรอก” อีกฝ่ายชะงักไปเล็กน้อยเมื่อได้ยินคำว่า ‘อีกคน’ ที่น้ำเสียงจงใจเน้นเป็นพิเศษ แสดงว่าแวมไพร์หนุ่มผู้นี้รู้แล้วว่าใครเป็นคนวางแผนการเหล่านี้ขึ้นมา แต่ช่างปะไร มันไม่ใช่หน้าที่ของเขาที่จะต้องมาใส่ใจเรื่องนี้ ที่เขาสนใจก็มีเพียงแค่แก้แค้น และทำลายให้สิ้นซากเท่านั้น “แน่ใจเหรอ?” เขาเลิกคิ้วสูงอย่างน่ากวนอารมณ์ “แล้วอะไรที่ทำให้เจ้ามั่นใจขนาดนั้น?” จัสตินหัวเราะหึในลำคอเบา ๆ “นั่นสินะ ข้าเองก็ไม่แน่ใจเท่าไหร่ แต่ก็ช่างเถอะ...” ว่าแล้วก็พลางไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจนัก “...ยังไงซะ ก็ไม่ต่างจากลูกไก่ในกำมืออยู่แล้ว จะบีบก็ตาย...จะคลายก็รอดทั้งนั้น” แม้จะไม่ได้เอ่ยว่าใคร แต่ร่างสูงผมดำก็รู้ดีว่าอีกฝ่ายหมายถึงใคร แม้ใบหน้าและท่าทางจะไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ แต่ดวงดวงตาหรี่เล็กลงราวกับจะซ่อนความกังวล และความโกรธเกรี้ยวไว้ภายใน ก้อนเนื้อที่อกซ้ายเต้นรัวเมื่อนึกถึงใบหน้าของชายหนุ่มผมบลอนด์ที่จนบัดนี้ยังไม่รู้ว่าถูกจับไปอยู่ที่ไหน หากถูกจับไปอยู่ในคุกจริง จะถูกล่ามโซ่ไว้อย่างที่บอกไว้หรือเปล่า? ถ้าเป็นเช่นนั้นแล้ว...ยังปลอดภัยดีอยู่ไหม? เขารู้ว่าจัสติน เบสเตอรอยด์ ไม่ทำตามจริง ๆ อย่างที่พูดหรอก แต่กับอีกคนนี่สิ..เขารู้จักนิสัยดี มีความเป็นไปได้สูงที่จะกระทำการที่นอกเหนือแผนการที่บอกคนตรงหน้าเขาไว้ และนั่นแหละ...ที่ทำให้เขาเป็นกังวลมากขนาดนี้ เขาเดาใจมันไม่ออก เช่นเดียวกับที่มันเดาใจเขาไม่ออกเช่นกัน เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนิ่งเงียบไป จัสตินก็กระตุกยิ้มจาง ๆ ก่อนจะเอ่ย “เอาเถอะ ข้ามาวันนี้ก็แค่มาเตือนสถานะให้เจ้ารู้เอาไว้” สิ้นคำ ก็เดินผ่านคนที่นั่งนิ่ง แต่ไม่ทันที่จะได้เปิดประตู ร่างกำยำก็ถูกผลักติดกำแพงอย่างแรงดังปั้กโดยมือที่มองไม่เห็น แต่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฝีมือของใคร ถ้าไม่ใช่พลังของร่างสูงผมดำที่ยังคงนั่งนิ่งเช่นเดิม “อยู่ที่ไหน?” ครอสถามเสียงต่ำโดยที่ยังไม่หันมามอง พร้อมกับแรงกดที่ลำคอของอีกฝ่ายค่อย ๆ เพิ่มมากขึ้น ดวงตาสีแดงอมชมพูประกายชัยชนะที่อีกคนไม่ทันได้สังเกต “ทำไม? เกิดอยากรู้ขึ้นมาเหรอ...อุก!” เพราะปากพาซวย ทำให้ลำคอยิ่งถูกกดหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนแทบหายใจไม่ออก ใบหน้าคมเขียวคล้ำอย่างน่ากลัว แต่ถึงกระนั้นเขาก็รู้ว่าจุดประสงค์การมาที่แท้จริงกำลังจะลุล่วง “อย่ามาเล่นลิ้น” น้ำเสียงห้าวตวาดฉับพร้อมกับดวงตาสีแดงที่ตวัดมามองอย่างคมกริบ “ถ...ถ้าอยากให้..บอก ก็...ป ปล่อยลงก่อน” แม้จะอยู่ในสภาพที่เสียเปรียบ แต่อีกฝ่ายยังกล้าเสนอ “...” แต่แรงกดที่ลำคอยังคงเท่าเดิมไม่เปลี่ยนแปลง “ไม่...อยากรู้เหรอ?” ครอสไม่ตอบอะไร นอกจากร่างกำยำที่ค่อย ๆ ร่วงลงพื้น เพราะกระแสพลังที่กดทับที่ลำคอ และลำตัวมลายหายไป ร่างสูงลุกขึ้นจากเก้าอี้ และเดินมาที่คนที่กำลังหอบตัวโยนบนพื้น “ว่ามา” ดวงตาสีแดงหรี่เล็กลง และมองอีกฝ่ายอย่างเย็นเยียบ จัสตินลอบยิ้มจาง ๆ “แต่แน่นอนข้ามีข้อแม้สองข้อ” พร้อมกันนั้นก็ค่อย ๆ ยันกายให้ลุกขึ้นยืน ประจันหน้ากับแวมไพร์หนุ่มที่เก่งกาจที่สุดอย่างไม่หวั่นเกรง ใบหน้าคม และดวงตาสีแดงอมชมพูพราวระยับด้วยความเจ้าเล่ห์ “เลือกมาซะ ระหว่างเจ้ารอด แต่มนุษย์คนนั้นตาย หรือมนุษย์คนนั้นรอด แต่เจ้าตาย!” ดวงตาสีแดงเบิกกว้างด้วยความตกตะลึงก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธเกรี้ยว “จัสติน เบสเตอรอยด์!!” มือขวาแกร่งขยุ้มคอเสื้ออีกฝ่าย ก่อนจะดันกระแทกกำแพงข้างหลังอีกครั้งอย่างไม่ปราณี แต่คนยื่นข้อเสนอกลับยังคงยิ้มเยาะเยี่ยงผู้มีชัย “วันนี้ตอนสองทุ่มที่ชายแดนโรมาเนียทางตะวันตก เอาคำตอบของเจ้ามาซะ แล้วข้าจะบอกที่อยู่ของเซดดริก เอเลนอฟให้” แม้หลังของจัสตินจะระบมอีกครั้ง แต่ใบหน้าคมยังคงประดับด้วยรอยยิ้มสุนัขจิ้งจอก “ถ้าเจ้าไม่เลือก...ก็จะไม่รู้ว่าที่อยู่ของเซดดริก เอเลนอฟคือที่ไหน” ครอสกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจก่อนจะปล่อยมือจากร่างกำยำตรงหน้า แล้วจึงชะงัก และนิ่งงันเมื่อได้ยินประโยคส่งท้าย “แล้วมาดูกันซิว่า ผู้นำตระกูลดีแฟนธ่อม ผู้นำพวกเลือดบริสุทธิ์ จะเลือกอะไร จะทำเพื่อตัวเอง หรือ เพื่อประชากรแวมไพร์!”
-- TO BE CONTINUED --
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
| 
กลับไปหน้าหลักของบทความ
แจ้งเนื้อหาในตอนไม่เหมาะสม
ตอนก่อนหน้า |
] [ 
บันทึกเป็น Favorite ] [ 
PS. \" This world would be a much better place if we all believe that men are brothers under the skin. โลกเราจะดีกว่านี้มาก ถ้าพวกเราทุกคนคิดว่าทุกคนเป็นพี่น้องกัน ภายใต้คุณสมบัติพื้นฐานเดียวกัน \"
PS. รัก D18 6927 10069 0027 8059 G27 69F XS BF แค่นั้นละที่อยากบอก
PS. คยูมินน่ารักที่สุด
For others...
or just for yourself...
which way is your choice....
ฮี่ๆ ไปล่ะค่า^0^ นิยายคุณเซ หนุกมว๊ากกกกก><
PS. คนไทยรอ 3G เเต่เอลฟ์รอ 3K
เป็นกำลังใจให้ค่าา
PS. It to late to say apologize.
PS. You've Made My Routine Days Become More Meaning.
จะเป็นกำลังใจให้ค่า >0<
PS. คนไทยรอ 3G เเต่เอลฟ์รอ 3K
จะลงเเดงเเย้วววววว~~ขอร้าบ~~~
PS. บ้านาโนซัง(ナノ )กับเคลียร์ซัง(Clear)ขั้นสาหัส
Up please ~
PS. ♥♥♥ อยากเป็น อยากมี อยากได้ ถ้าไม่พยายามคิดว่าจะได้มารึไง ? ♥♥♥
PS. I am OTAKU!
PS. คนไทยรอ 3G เเต่เอลฟ์รอ 3K
ชื่อเพาะดีนะค่ะ^v^
โฮ๊ะๆ...น่าสนุกอีกเช่นเคย
PS. บ้านาโนซัง(ナノ )กับเคลียร์ซัง(Clear)ขั้นสาหัส