|
9th Tale : ไม่เข้าใจ เช้าวันใหม่เริ่มต้นขึ้นเมื่อแสงแดดอ่อน ๆ ลอดผ่านชั้นเมฆหมอกในบรรยากาศที่ขุ่นมัว ดวงอาทิตย์สีเหลืองอ่อนยามเช้ามีริ้วสีเทาหนาของก้อนเมฆบดบัง เพราะมันไม่ค่อยเป็นที่ต้องการในสถานที่แห่งนี้เท่าใดนัก แต่ถึงกระนั้นวันนี้ก็ยังเป็นเช้าที่ถือว่าสดใสวันหนึ่งทีเดียว เพราะนกตัวน้อยยังคงบินตัดผ่านขอบฟ้าพร้อมส่งเสียงไปตลอดทาง สอดคล้องทำนองประสานอันไพเราะให้ผู้ได้ยินเพลิดเพลิน เป็นเช้าที่สดใสแต่สำหรับใครคนหนึ่งกลับเป็นยามเช้าที่ไม่อยากให้มาถึง ร่างสูงในเสื้อยืดคอวีแขนยาวสีฟ้า และกางเกงยีนส์เดินลงมาจากบันไดอย่างเชื่องช้าราวกับต้องการยื้อเวลาให้นานที่สุดเท่าที่จะเป็นไปได้ แม้ว่ากระเพาะจะร้องครวญครางประท้วงให้เจ้าตัวก้าวไวกว่านี้ แต่เขาก็ไม่ใส่ใจถ้าไม่ติดว่ารับปากกับลูน่าไว้แล้วว่าจะไปร่วมโต๊ะทานอาหารเช้าทุกวันแล้วล่ะก็ เขาไม่เดินลงมาให้ตัวเองลำบากใจแบบนี้หรอก แม้ไม่อยากคิดถึง แต่พอเผลอทีไรก็นึกถึงเหตุการณ์เมื่อคืนทุกครั้ง และ ทุกครั้งก็ทำให้ชายหนุ่มอดรู้สึกแปลก ๆ ไม่ได้ จะคิดอะไรนักหนาวะ แค่ทำเหมือนว่าเราหลับสนิทก็จบแล้ว เซดดริกถอนหายใจ แล้วก็พบว่าตอนนี้มาถึงหน้าห้องอาหารแล้ว เขาจึงต้องจำใจผลักประตูบานใหญ่ให้เปิดออกก่อนจะก้าวเข้าไปในห้องที่มีโต๊ะไม้ตัวยาวสำหรับหลายสิบคนทั้ง ๆ ที่ผู้ร่วมโต๊ะในวันนี้มีเพียงแค่สองคนเท่านั้น ที่หัวโต๊ะนั้นมีร่างของชายคนหนึ่งกำลังอ่านหนังสือพิมพ์ ร่างนั้นไม่ขยับกายใด ๆ จนกระทั่งผู้เข้ามาใหม่ขยับเก้าอี้เพื่อนั่ง ครอสลดหนังสือพิมพ์ก่อนจะพับวางลงบนโต๊ะอาหาร “ตื่นสายนะ” น้ำเสียงนิ่งต่อว่านิด ๆ ทำเอาคนถูกว่าสะดุ้งเล็กน้อย “ผมนอนเพลินไปหน่อยน่ะ” อีกฝ่ายตอบพลางยิ้มแห้ง ๆ กลบเกลื่อน เลี่ยงมองคนที่นั่งอยู่ก่อนแล้ว และทำตัวให้ดูปกติที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นลูน่าที่เดินเข้ามารินกาแฟร้อน ๆ ลงถ้วยให้ทั้งเจ้านาย และผู้ร่วมโต๊ะอีกคนก็สังเกตได้ว่ามื้อเช้าก็ดำเนินไปอย่างเงียบกริบ...จนผิดปกติ ครอสลอบมองอีกฝ่ายที่ตักแพนเค้กเข้าปากเงียบ เพราะปกติแล้วน่าจะพูดอะไรมากกว่านี้ หรือไม่ก็ไม่ได้พยายามทำตัวปกติแบบนี้ “เป็นอะไร?” เขาถามสั้น ๆ เซดดริกสะดุ้งอีกครั้งเมื่อถูกถาม “เปล๊า ไม่มีอะไร” เขาตอบเสียงสูงก่อนที่จะนึกถึงลมหายใจที่เป่ารดต้นคอ และความรู้สึกอุ่นวาบจากเมื่อคืน หยุดคิดได้แล้วเฟ้ย!!! ความคิดในสมองตีกันยุ่งเหยิงจนอยากจะปวดหัวตายไปให้รู้แล้วรู้รอด ปกติแล้วเขาไม่ใช่คนคิดเล็กคิดน้อย หรือเก็บอะไรมาคิดจนขึ้นสมองแบบนี้ แต่นี่อะไร...เผลอแค่ครู่เดียว ก็ย้อนกลับไปคิดอีกแล้ว!! ชายหนุ่มผมดำขมวดคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไร “เห็นว่านายสนใจภาษาละติน?” เขาถามก่อนจะหยิบถ้วยกาแฟขึ้นมาจิบ “อ๋อ นิดหน่อยน่ะครับ...คือ อยู่ว่าง ๆ มันน่าเบื่อน่ะ” อีกฝ่ายตอบรัวก่อนจะวางส้อมและมีดลงบนจานอย่างเรียบร้อย “ผมขอตัวก่อนนะครับ” ว่าแล้วก็กึ่งเดินกึ่งวิ่งออกไปจากห้องอย่างรวดเร็วจนอีกคนต้องขมวดคิ้วอีกครั้งด้วยความฉงน อะไรของเขา? ครอสเมียงมองจานอาหารที่มีแพนเค้กอีกครึ่งหนึ่งเหลือทิ้งไว้ แล้วกาแฟยังเหลืออีกเกือบครึ่งแก้ว กินแค่นี้เนี่ยนะ... เขาถอนหายใจออกมาเบา ๆ อย่างหน่ายใจก่อนจะเรียกสาวใช้ที่ยืนรออยู่ริมกำแพง “ลูน่า” ลูน่ารี่เข้ามาหาอย่างรวดเร็ว และพร้อมรับคำสั่ง “เจ้าคะนายท่าน?” “ทำของว่างไปให้เขาสักหน่อยนะ” เขาสั่ง “คิดว่าน่าจะอยู่ห้องสมุด” หญิงสาวพยักหน้ารับ และฉีกยิ้มกว้าง “เจ้าค่ะ” ว่าแล้วสาวเจ้าก็จรลีออกไปทางประตูหลังอย่างร่าเริง ในห้องจึงเหลือเพียงชายหนุ่มที่ยังคงนั่งจิบกาแฟไปเรื่อย ๆ อย่างไม่รีบร้อนแม้ว่าในใจจะเต็มไปด้วยคำถามมากมายเกี่ยวกับท่าทางของเซดดริกที่แปลกไปจากทุกวัน มาลองนั่งนึกดู...เขาก็ไม่ได้ทำอะไรเสียหน่อย ไม่สิ...ทำนี่นา... มือที่กำลังวางแก้วกาแฟหยุดชะงักเมื่อภาพเหตุการณ์เมื่อคืนหวนกลับมาราวกับเล่นแผ่นซ้ำ หรือว่า...หมอนั่นจะไม่ได้หลับ? ความเป็นไปไม่ได้ที่พอนึกออกนั้นทำเอาเขารู้สึกร้อนวูบประหลาดในอก นั่นสินะ...ถ้าตอนนั้นไม่ได้หลับอยู่ก็ต้องรู้... แกร๊ก... เสียงเซรามิกกระทบกันดังขึ้นเบา ๆ ก่อนที่ร่างสูงจะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้อย่างอ่อนแรง เปลือกตาที่ค่อย ๆ เคลื่อนเข้ามาหากันอย่างเชื่องช้าพร้อมกับเสียงห้าวที่พึมพำอย่างแผ่วเบา “น่าอายชะมัด...” เสียงพลิกหน้ากระดาษเรื่อยๆ ดังขึ้นในห้องสี่เหลี่ยมกว้างที่ทุกตารางนิ้วเต็มไปด้วยตู้หนังสือก่อนจะตามด้วยเสียงปากกาขีดเขียนเป็นระยะ ๆ ใบหน้าคมคายก้ม ๆ เงย ๆ สลับมองระหว่างหนังสือสองเล่ม และกระดาษตรงหน้า คิ้วขมวดเล็กน้อยด้วยความสงสัย สายตาค่อย ๆ ไล่อ่านไปทีละบรรทัด แต่ก็รังจะทำให้คิ้วขมวดเป็นปมมากกว่าเดิม... ไม่นานนักชายหนุ่มก็ต้องยอมแพ้ และวางปากกาลงบนโต๊ะอย่างจำใจ ทั้งสองมือยกขึ้นเกาศีรษะแกรก ๆ อย่างไม่สบอารมณ์นัก “อะไรว้า...ทำไมมันยากแบบนี้เนี่ย” เสียงทุ้มพึมพำ พลางทำหน้าบึ้งตึงขณะมองตำราเรียน บทเรียนมันยากมาก ขนาดเขาที่คิดว่าตัวเองน่าจะรับรู้ภาษาใหม่ ได้ง่าย ๆ แต่ที่ไหนได้... “หรือว่าต้องมีคนสอนจริง ๆ เหรอ...” เซดดริกเอ่ยเสียงเบาอย่างไม่แน่ใจ แล้วใบหน้าของใครอีกคนหนึ่งที่เขาทิ้งไว้ที่ห้องอาหารก็ผุดขึ้นมาในความคิดจนเขาต้องรีบสะบัดใบหน้าระรัวด้วยความตกใจ ถ้าต้องให้เขามาสอน เราเรียนเองก็ได้วะ แม้ไม่ค่อยอยากจะยอมรับเท่าไหร่ แต่เขาเท่าที่จำความได้ เขาไม่เคยเป็นแบบนี้เลย แม้แต่กับผู้หญิงก็ยังไม่เคยเก็บมาคิดถึงขนาดนี้ ราวกับว่าภาพใบหน้าของชายผมดำคนนั้นถูกบันทึกลงในหน่วยความจำที่ไม่อาจลบได้ ก๊อก ก๊อก... เสียงเคาะประตูเบา ๆ ดังขึ้นก่อนที่มันจะถูกดันให้เปิดออกด้วยแผ่นหลัง ของหญิงสาวชุดเมดที่มาพร้อมกับถาดเงินวางจานขนมไว้จนกินหลายวันก็ยังไม่หมด “ข่องว่างค่ะท่านเซดดริก” เธอแอ่ยด้วยรอยยิ้มก่อนจะวางถาดบนโต๊ะอย่างนุ่มนวล “ ‘ของว่าง’ครับลูน่า” เซดดริกแก้คำให้ก่อนจะเหล่มองชิฟฟ่อนนมสดชิ้นใหญ่พร้อมชาหอมกรุ่น “ว่าแต่ถึงเวลาของว่างแล้วเหรอครับ?” หญิงสาวส่ายหน้าเล็กน้อย “เปล่าร็อกค่ะ แต่นายท่านให้ฉานเอามาให้ท่านเซดดริกนาค่ะ” เธอตอบและคลี่ยิ้มเล็กน้อย อีกฝ่ายเลิกคิ้วขึ้นข้างหนึ่งด้วยความแปลกใจ “นายท่านเห็นว่าท่านเซดดริกทานข้าว-ช้าวนิดเดียวนาค่ะ” เซดดริกกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนจะก้มลงมองควันสีขาวที่ลอยเหนือปาก ถ้วยชาด้วยความรู้สึกแปลก ๆ เอามาให้เขา...งั้นเหรอ? ใบหน้าน่ารักเจื่อนลงเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าอยู่ดี ๆ อีกฝ่ายก็เงียบไป แล้วยังเหม่อลอยอย่างที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน เธอจึงอดถามด้วยความเป็นห่วงไม่ได้ “ท่านเซดดริกไม่ซา-บายหรือเปล่าคะ?” ชายหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยจนมือเกือบปัดไปโดนถ้วยชาร้อน ๆ “เปล่าครับ ผมสบายดี” เขาตอบ และระบายยิ้ม ๆ กลบเกลื่อน ก่อนจะนึกอะไรขึ้นได้ “ลูน่า คุณช่วยสอนภาษาละตินผมหน่อยได้ไหม?” เขาถามก่อนจะจับหนังสือตั้งขึ้นเป็นเชิงประกอบ “มีเรื่องที่ผมไม่ค่อยเข้าใจน่ะ” ลูน่าเอียงคอเล็กน้อยก่อนจะหันไปมองนาฬิกาคุณปู่ที่ผนังห้องก่อนจะหันกลับมา “ต้องขอโทษด้วยค่ะคุณเซดดริก” เธอตอบด้วยสีหน้าลำบากใจ “แต่ถึงกำหนดต้องไปซื้อของแล้วนาค่ะ ไปช้าอา-ฮานสดจะไม่ดี” “งั้นไม่เป็นไรครับลูน่า” เซดดริกว่า และวางหนังสือลง “ระวังตัวด้วยนะครับ” ลูน่าเงยหน้ามองใบหน้าคมคายที่ส่งยิ้มอ่อนโยนมาให้ก็เริ่มรู้สึกดีขึ้น เธอชอบเวลาเห็นคนอื่นยิ้มให้ และเริ่มรู้สึกว่าเธอชอบรอยยิ้มของชายหนุ่มตรงหน้า มันอบอุ่น และจริงใจ ชั่ววูบหนึ่งที่เธอรู้สึกว่า... ...ไม่อยากให้เขากลับอังกฤษ อยากให้อยู่ที่นี่ตลอดไป... ความคิดเอาแต่ใจที่นาน ๆ จะมีสักครั้งของหญิงสาวตะโกนไร้เสียง “ได้เลยค่ะ ถ้าอย่างนั้นฉานขอตัวก่อนนาคะ” ว่าแล้วร่างเล็กก็เดินออกจากห้องสมุด จึงเหลือเพียงชายหนุ่มผมบลอนด์คนเดียวเช่นเดิม เพิ่มเติมคือขนมรสเลิศ และชาหอมกรุ่นส่งกลิ่นหอมจาง ๆ ให้สมองปลอดโปร่ง เซดดริกยกถ้วยชาขึ้นจิบเล็กน้อยก่อนจะเหลือบมองหนังสือที่เปิดทิ้งไว้ คิด ๆ ดูแล้วว่าวันนี้อาจจะต้องพอแค่นี้ก่อน “ไว้ต่อวันหลังก็แล้วกัน” เขาพึมพำเบา ๆ แล้วก็ลุกขึ้น และเดินไปตามชั้นหนังสือเพื่อหาอะไรอ่านเล่น ๆ ฆ่าเวลา เพราะถึงจะดันทุรังอ่านไป ก็ไม่เข้าใจเหมือนเดิม นิ้วเรียวไล่ไปตามสันปกหนาเรื่อย ๆ อย่างไร้จุดหมาย ดูจากสันปกที่เรียงอย่างเป็นระเบียบแล้ว ทั้งเก่าแก่ และมีมนต์ขลังในเวลาเดียวกัน เขาจึงพอเดาได้ว่าทุกเล่มผ่านการใช้งานมานาน เขาทั้งอดชื่นชมไม่ได้ที่หนังสือทุกเล่มไม่ได้มีไว้เพียงประดับชั้น แต่มันยังถูกใช้งานตามสมควรของมัน ต่างจากห้องสมุดมหาวิทยาลัยลิบลับ... ชายหนุ่มรำพึงอย่างระอาใจ ห้องสมุดของมหาวิทยาลัย J นั้นมีขนาดใหญ่ติดหนึ่งในห้าของห้องสมุดที่มีชื่อเสียงของอังกฤษ อีกทั้งตำรับตำราของหลากหลายสาขาวิชารวมไปถึงสื่ออิเล็คโทรนิกส์ก็มีครบครัน แต่น่าเสียดายที่ไม่ค่อยมีใครได้ใช้ตามวัตถุประสงค์เท่าใดนัก แล้วดวงตาสีฟ้าก็ไปสะดุดกับสันปกสีดำที่มีตัวอักษรสีทองสว่างเด่นชัด “ ‘D. Dephantom : ตำนานแห่งทรานซิลเวเนีย’ ...งั้นเหรอ?” น้ำเสียงทุ้มพึมพำเบา ๆ ก่อนจะค่อย ๆ หยิบหนังสือเล่มนั้นออกมา หนังสือขนาดประมาณใหญ่กว่าครึ่งกระดาษเอสี่เล็กน้อย หน้าปกหนังสีดำสนิท และไร้ซึ่งลวดลายใด ๆ นอกจากตัวอักษรสีเดียวกับสันปก “ดี ดีแฟนธ่อม...รู้สึกเหมือนเคยเห็นคำนี้ที่ไหนแฮะ” เซดดริกขมวดคิ้วเล็กน้อยก่อนจะพยายามนึกย้อนความจำ แล้วเขาก็นึกออกรูปวาดใส่กรอบขนาดใหญ่ตรงบันได้ทางขึ้น ตรงมุมขวาล่างสุด มีตัวอีกษรสีขาวตวัดอย่างสวยงามตามตัวเขียนของภาษาอังกฤษ ‘Contribute to the D. Dephantom’ หรือว่า...ตระกูลของครอส? จะว่าไป เขาเองก็ไม่เคยรู้ชื่อสกุลของอีกฝ่ายมาก่อน เพราะตอนที่เจอกันครั้งแรกรายนั้นก็บอกแค่ชื่อตัว เซดดริกค่อย ๆ พลิกเปิดไปที่หน้าแรก รูปถ่ายรูปเดียวกับที่โถงตรงบันไดปรากฏเด่นเป็นสง่าแม้จะเป็นภาพข่าวดำไม่ใช่ภาพสีก็ตามที ใต้รูปนั้นมีตัวหนังสือพิมพ์อย่างเป็นระเบียบ “แคนซัส ดี. ดีแฟนธ่อม เพรย์ ดี. ดีแฟนธ่อม ครอส ดี. ดีแฟนธ่อม...” เขาอ่านเสียงเบาหวิว พลันความอยากรู้ก็ไหลท่วมท้นร่างกายจนไม่อาจทนได้ เขาจึงตัดสินใจไปนั่งอ่านที่โต๊ะ อย่างน้อยก็ได้รู้อะไรเพิ่มเติมเกี่ยวกับอดีตนายใหญ่เจ้าของคฤหาสน์หลังนี้ และที่สำคัญ...เขาเป็นคนสำคัญถึงขนาดมีคนเขียนหนังสืออุทิศให้ แสดงว่าต้องเป็นคนใหญ่คนโตในสังคมแน่ ๆ ร่างสูงชะงักเล็กน้อยเมื่อตระหนักได้ถึงอะไรบางอย่าง แต่พวกเขาเป็น แวมไพร์นี่นา แวมไพร์จะมีชื่อเสียงในสังคมมนุษย์ได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ? แถมเป็นชื่อเสียงในทางที่ดีเสียด้วย ...ตระกูลนี้แปลกจริง ๆ นั่นแหละ... เซดดริกค่อย ๆ เปิดไปทีละหน้าพร้อมกับเวลาที่ไหลผ่านไปรอบตัวอย่างรวดเร็วโดยที่เขาไม่รู้ตัว บรรยากาศเงียบสงบ และไม่ร้อนนักราวกับเป็นใจให้ผู้ที่หยิบหนังสือเล่มนี้ขึ้นมาอ่านอยากอ่านต่อไปเรื่อย ๆ จนกระทั่งหนังสือถูกเปิดมาได้ครึ่งเล่ม ชายหนุ่มก็หยุดอ่านชั่วครู่ และนึกถึงสิ่งที่ได้อ่านไป แม้ยังอ่านไม่จบ เขาก็รู้ว่าแคนซัส และเพรย์ ดี.ดีแฟนธ่อม สองสามีภรรยาแห่งตระกูลดี.ดีแฟนธ่อม นั้นเป็นเศรษฐีในทรานซิลเวเนียเมื่อประมาณห้าร้อยปีที่แล้ว นอกจากนี้ยังมีจิตใจดี ช่วยเหลือผู้ตกทุกข์ได้ยาก และบริจาคเงินเข้าองค์การกุศลไม่ได้ขาด อีกทั้งแคนซัส ดี.ดีแฟนธ่อมยังเป็นถึงท่านเคาท์เลยทีเดียว ทั้งสองมีแต่ผู้รักใคร่ และสนับสนุน เรียกได้ว่าถ้าใครไม่รู้จักสองสามีภรรยาตระกูลนี้แล้วล่ะก็...คงเป็นพวกหลังเขามากถึงมากที่สุด แต่กลับกลายเป็นว่าทั้งคู่เสียชีวิตอย่างลึกลับ ไม่มีใครรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น และไม่เคยมีใครเห็นศพของท่านเคาท์และภรรยา มีเพียงโลงศพสีดำเรียบแต่หรูหราเท่านั้นที่เป็นหลักฐานของการจากไปของผู้ที่เป็น ที่รักของคนทั้งเมือง... “ตายอย่างลึกลับงั้นเหรอ?” ชายหนุ่มพึมพำ เขานึกถึงเหตุผลต่าง ๆ นานาที่ฆ่าแวมไพร์ได้ อายุขัย...ไม่น่าใช่ เพราะทั้งสองจะมีอายุเท่ากันถึงขนาดจากไปพร้อมกันเลยงั้นเหรอ? โรค...ก็ไม่น่าเป็นไปได้ เพราะเขานึกสภาพแวมไพร์เป็นโรคติดต่อถึงขนาดรักษาไม่ได้ งั้นเป็นเพราะอะไรล่ะ?... แอ๊ด... เสียงประตูเปิดดัวขึ้นอย่างแผ่วเบาเรียกให้เขาสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจก่อนจะเงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วก็เห็นร่างสูงของชายหนุ่มผมดำยาวก้าวเข้ามา “ครอส...” เซดดริกพูดเสียงเบาอย่างประหลาดใจเล็กน้อย แม้ภายในใจจะร้องประท้วงว่ายังไม่อยากเผชิญหน้ากันตอนนี้ แต่เขาก็ปล่อยให้อีกฝ่ายทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ตัวตรงข้ามเรียบร้อย ดวงตาสีแดงคมกริบ แต่สงบนิ่งมองใบหน้าของคนตรงหน้าอย่างไม่วางตาจนคนถูกมองอดรู้สึกอึดอัดไม่ได้ “มีอะไรหรือเปล่าครับ?” ในที่สุดเซดดริกก็ทนไม่ไหวจนต้องเป็นฝ่ายเริ่มก่อนเหมือนทุก ๆ ครั้งที่คุยกัน “ลูน่าบอกว่านายมีเรื่องไม่เข้าใจ” ครอสตอบเสียงเรียบก่อนจะเหลือบมองหนังสือเรียนภาษาละตินที่ปิดสนิท “แต่ดูเหมือนว่านายจะเข้าใจแล้ว” อีกฝ่ายหัวเราะแห้ง ๆ ราวกับถูกนักเรียนที่ทำผิดแล้วถูกครูจำได้ “ก็ยังไม่เข้าใจหรอกครับ” เขาตอบ “ผมก็แค่หาหนังสือเล่มอื่นอ่านไปเรื่อยน่ะ” ชายหนุ่มผมดำตวัดสายตากลับมามองพร้อมกับขมวดคิ้วเล็กน้อย ขณะมองหนังสือในมือของอีกฝ่าย เซดดริกหลุบสายตาลงต่ำ และครุ่นคิด... “แคนซัส และเพรย์...” เพียงแค่นั้น ใบหน้าหล่อเหลาก็ตวัดขึ้นมองเจ้าของเสียงอย่างรวดเร็วจนคนพูดแทบผงะด้วยความตกใจ “คุณพ่อกับคุณแม่ของคุณใช่ไหมครับ?” ครอสเอนหลังพิงพนักเก้าอี้ก่อนจะหลับตาลง และตอบนิ่ง ๆ “ใช่” “คุณพ่อกับคุณแม่ของคุณเป็นแวมไพร์หรือเปล่าครับ?” “ใช่” “ถ้าอย่างนั้น...” เซดดริกหยุดพูดชั่วครู่ เรียกให้เปลือกตาที่ปิดสนิทเปิดขึ้นเล็กน้อยด้วยความสงสัย “...ทำไมพวกท่านถึงอยู่ร่วมกับมนุษย์ได้ล่ะครับ? แล้วยังไม่มีใครรู้เรื่องตัวตนของพวกท่านอีกด้วย” ครอสปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง และนิ่งเงียบไปนาน....นานจนคนถามชักใจเสียว่าตนดันไปถามอะไรที่มันไม่ควรอีกรึเปล่า เขาลอบถอนหายใจเบา ๆ พอจะทำใจได้แล้วว่าจะไม่ได้คำตอบ เสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้น “สมัยก่อน...ราว ๆ พันปีที่แล้วโลกของแวมไพร์และโลกของมนุษย์อยู่ใกล้กันมาก” เขาเริ่มพร้อมกับลืมตาขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีแดงที่ขุ่นมัวเล็กน้อยยามนึกถึกอดีต “ประชากรของแวมไพร์ และมนุษย์ก็มีจำนวนเท่า ๆ กัน พวกเราอยู่ร่วมกันได้โดยไม่มีข้อกังขาใด ๆ เพราะต่างฝ่ายต่างก็รู้จุดอ่อนซึ่งกันและกันดี ต่างฝ่ายต่างอยู่ ไม่ยุ่งเกี่ยวกัน และจะไม่ต่อสู้กันหากว่าไม่จำเป็น” “แต่คุณพ่อกับคุณแม่ของคุณ...” คนฟังพึมพำเสียเบา “ใช่ พวกท่านรักมนุษย์มาก” อีกฝ่ายยอมรับ “ท่านบอกว่า มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่มหัศจรรย์ มีชีวิตอยู่ได้โดยไม่ต้องพึ่งพาเวทมนต์ และสามารถทนต่อความทุกข์ทรมานจากการสูญเสียได้ แม้จะมีอายุขัยสั้น แต่ก็สามารถพัฒนาเทคโนโลยี และความเป็นอยู่ได้เรื่อย ๆ ดังนั้นพวกท่านจึงตัดสินใจกำบังพลังของแวมไพร์ และใช้ชีวิตร่วมกับมนุษย์ยามที่ต้องการ” เซดดริกพยักหน้ารับ “มิน่า พวกท่านถึงได้เป็นที่รักของชาวเมืองนัก” ครอสยกมือขึ้นกอดอกก่อนจะเอ่ยต่อ “แต่จนแล้วจนรอด ความขัดแย้งก็เกิดขึ้น ไม่ใช่กับพวกมนุษย์... แต่เป็นระหว่างพวกเราเอง” ถึงตรงนี้ คนฟังก็เลิกคิ้วด้วยความแปลกใจ “แวมไพร์บางตระกูลไม่พอใจกับการอยู่ร่วมกับมนุษย์ พวกเขามองว่ามนุษย์เป็นแค่เผ่าพันธุ์ที่ดำรงชีพเพื่อเป็นอาหารของแวมไพร์เท่านั้น แต่บางตระกูลก็ไม่เห็นด้วย และผู้นำฝ่ายนี้ก็คือ ดี.ดีแฟนธ่อม...” ชายหนุ่มผมบลอนด์ทำตาโตด้วยความตกใจ เพราะเขาพอจะเดาเรื่องราวต่อจากนี้ได้ “หรือว่าพวกท่าน...” ...ถูกลอบสังหารโดยฝ่ายตรงข้าม คำพูดที่อยากเอ่ยต่อ แต่ก็ต้องกลืนลงลำคอ เพราะรู้ดีว่าจะทำให้นึกถึงเหตุการณ์ที่เลวร้ายมากกว่าเดิม ครอสเห็นสีหน้าของอีกฝ่ายก็พอเดาความคิดออก เขาปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง “อย่างที่นายคิด พวกท่านถูกลอบสังหารโดยฝ่ายตรงข้าม” แม้น้ำเสียงจะราบเรียบ แต่ก็แฝงไปด้วยความโกรธแค้นที่เก็บมานานเกือบพันปี เซดดริกไม่แปลกใจที่อีกฝ่ายจะรู้สึกเช่นนั้น ภายใต้ท่าทีสงบนิ่ง และเย็นชา เขารู้ว่าภายในของเขากำลังร้อนรุ่มด้วยเพลิงแค้นที่ไม่มีวันมอด... ...และเพลิงแค้นนั้น สักวันจะย้อนกลับมาเผาผลาญตัวเขาให้มอดไหม้ไปเช่นกัน... เขาอยากพูดไปแบบนั้น แต่ก็รู้ตัวดีว่าไม่มีสิทธิ และเขาเชื่อว่าครอสก็รู้ดีถึงความจริงข้อนั้นดี ช่วงชีวิตของแวมไพร์ช่างยาวนานกว่ามนุษย์มากนัก บางอย่างที่เกิดขึ้นเมื่อนานแสนนานมาแล้วแต่อมนุษย์เช่นแวมไพร์ยังคงจำได้ดีราวกับว่าเพิ่งเกิดเมื่อวาน ความทรงจำที่เจ็บปวด...แม้ไม่อยากจำ แต่ก็ไม่อาจหลีกเลี่ยงได้... “แล้ว...ผู้นำฝ่ายตรงข้ามล่ะครับ?” น้ำเสียงที่คุ้นหูถามขึ้นแผ่วเบาราวกับกลัวเกรงต่อคำถามที่เพิ่งถามไป เปลือกตาค่อย ๆ เปิดขึ้นก่อนที่เนตรีแดงจะจ้องมองใบหน้าคนถาม แม้ไม่ได้จ้องด้วยสายตาที่เย็นชา แต่เขากลับรู้สึกราวกับถูกเชือกล่องหนแห่งความกลัวตวัดรัดเกี่ยวพันทั้งร่างไม่ให้ขยับได้ “เดอแคลร์...เดน เดอแคลร์” ครอสตอบเสียงเรียบ แต่เย็นเยียบ และ เฉียบขาดทำเอาอีกฝ่ายเหงื่อตกโดยไม่รู้ตัว “เดน เดอแคลร์...เหรอครับ?” “เจ้าพวกนั้นปลุกระดมประชาชน ใช้เล่ห์เหลี่ยม เล่ห์กลเพทุบายล่อหลอกให้ชาวบ้านที่ไม่ประสีประสาให้เข้าข้างฝ่ายตัวเอง” เขาเล่าต่อ “แน่นอนว่าไม่ใช่ชาวบ้านทุกคนจะหลงกลพวกมัน ดังนั้นจึงเกิดการต่อสู้ขึ้น นายลองคิดดูแล้วกันว่าการสู้กันระหว่างแวมไพร์น่ะเป็นยังไง” ครอสเว้นช่วงให้อีกฝ่ายนึกภาพตาม ร่างขาวซีดแยกเขี้ยวก่อนจะกระโจนเข้าใส่กัน และฉีกกระชากผิวเนื้อด้วยฟัน ใช้เล็บยาวแหลมกรีดแทงอย่างดุร้าย กลิ่นเลือดคาวคละคลุ้งพร้อมกับเสียงกรีดร้องโหยหวน ซากศพเกลื่อนทาง พร้อมส่งกลิ่นเหม็นเน่า เพียงแค่นึก เซดดริกก็อยากจะอาเจียนออกมาเสียให้ได้! “เพราะการต่อสู้ระหว่างพวกเรากันเอง ทำให้ประชากรแวมไพร์ลดลงไปกว่าครึ่ง” ครอสเอ่ยต่อ “และหลังจากการตายของผู้นำ ทุกอย่างก็ยิ่งเลวร้าย ความสัมพันธ์ระหว่างแวมไพร์ และมนุษย์ร้าวฉานถึงขั้นแตกหัก โลกของทั้งสองเผ่าพันธุ์จึงถูกตัดขาดนับแต่นั้น” เป็นเช่นนี้เอง...ช่วงต้นคริสศตวรรษที่ 18 ถึงมีความเชื่อเกี่ยวกับแวมไพร์เซดดริกเข้าใจตรงนั้น แต่เขารู้ดีว่ายังมีอีกหลายเรื่องที่อีกฝ่ายไม่บอก โดยเฉพาะเรื่องราวทั้งหมด “จบ” ได้อย่างไร แต่พอมาคิดอีกที...มันก็ไม่ใช่ธุระอะไรของเขา เรื่องมันจบมานานแล้ว เป็นเรื่องของบรรพบุรุษในอดีต...ไม่เกี่ยวกับลูกหลานในปัจจุบันอีกต่อไป “ถึงโลกระหว่างแวมไพร์ และมนุษย์จะถูกตัดขาดกัน แต่คุณก็ยังไปที่โลกของมนุษย์ได้...ไม่ใช่หรือครับ?” เซดดริกถาม ไม่อย่างนั้นพวกเขาก็ไม่มีทางได้พบกันหรอก แวมไพร์หนุ่มหัวเราะในลำคอเบา ๆ “มนุษย์เองไม่ใช่หรือที่ทิ้งความเชื่อพวกนั้นไป และทำให้มันกลายเป็นเพียงนิทานปรัมปราหลอกเด็กไปวัน ๆ” เขาว่า เขี้ยวเล็กสีขาวปรากฏขึ้นที่มุมปากยามเอ่ยถ้อยคำเสียดสี ริมฝีปากเหยียดยิ้มราวกับเย้ยหยัน “มองเรื่องราวของบรรพบุรุษเป็นเพียงเรื่องไร้สาระ” เซดดริกสีหน้าเปลี่ยนทันที “คุณจะบอกว่าหากพวกเรา ‘เชื่อ’ ก็จะมองเห็นโลกของพวกคุณหรือไง?” เขาด้วยความไม่พอใจเล็ก ๆ “ใช่ แต่ไม่มีทางที่มนุษย์จะคิดแบบนั้น” “คุณเอาอะไรมาตัดสิน?” ครอสถอนหายใจออกมาเบา ๆ เมื่อมาถึงบทสนทนาโต้แย้งที่ไม่น่าอภิรมย์ “ฉันอยู่มานานจนเห็นว่าเป็นมนุษย์เป็นอย่างไร เซดดริก เอเลนอฟ...ชีวิตของนายตั้งแต่เกิดมายังไม่ถึงเสี้ยวหนึ่งของชีวิตฉันด้วยซ้ำ” “มนุษย์น่ะไม่เคยเปลี่ยนแปลง โง่เขลาเบาปัญญา คิดว่าตัวเองมีพลังเหนือธรรมชาติ มองอนาคตข้างหน้า แต่ไม่หันมามองพื้นฐานของปัจจุบัน ยิ่งอดีต ยิ่งไม่ต้องพูดถึง คิดเหรอว่าจะเก็บมาใส่ใจ?” มนุษย์คู่สนทนาเม้มริมฝีปากแน่นอย่างอดกลั้น อยากเถียงใจแทบขาดรอน ๆ แต่ก็รู้ดีว่าที่อีกฝ่ายพูดมานั้นเป็นจริงทุกประการ แต่น่าแปลกที่เรายังหวัง “คุณนี่ต่างจากพวกท่านน่าดูเลยนะ” เขาพึมพำเสียงเบา แต่อีกฝ่ายก็ได้ยินชัดเจน ดวงตาสีแดงคมกริบตวัดมองใบหน้าที่จ้องมองตรง ๆ โดยไม่หลบสายตาเชือดเฉือนนั่น “ฉันเกลียดมนุษย์” ครอสตอบเสียงเรียบ “แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันต้องทำร้ายมนุษย์” “พูดตรงมากเลยคุณ” ทั้ง ๆ ที่รู้อยู่แล้วว่าคำตอบจะออกมาเป็นแบบนั้นแท้ ๆ ดวงตาสีแดงยังคงนิ่งเฉย “ฉันก็แค่พูดความจริง” เขาว่าเสียงเรียบ เซดดริกสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ ทีหนึ่ง “ก็จริงนะ มันเป็นความจริง” เขาเปรยเบา ๆ ราวกับพูดกับตัวเอง “...” ไม่มีคำตอบใด ๆ ตอบกลับมา มีเพียงดวงตาสีแดงที่จ้องมองมาแทนคำตอบที่อีกฝ่ายไม่ภาวนาให้เกิดขึ้น แม้ไม่ต้องพูด เขาก็รู้ว่าคำตอบนั้น...คือสิ่งที่เขาไม่ปรารถนาจะได้ยินมากที่สุด “เฮ้อ โดนพูดแสกหน้าแบบนี้ เตรียมใจไว้แค่ไหนก็จุกแฮะ...” เสียงทุ้มพึมพำพร้อมกับหัวเราะเบา ๆ ให้กับตัวเอง ความรู้สึกเจ็บแปลก ๆ ทิ่มแทงก้อนเนื้อที่อกซ้ายให้เต้นอย่างหนักหน่วงราวกับถูกก้อนหินถ่วงให้จมน้ำ ดวงตาหันมองออกไปอีกทางเพื่อกลบสีหน้ากระอักกระอ่วน แม้แต่เขาก็ยังไม่เข้าใจตัวเองเลย ทำไมถึงรู้สึกเจ็บขนาดนี้ ทำไมถึงไม่กล้าจ้องสายตาที่เรียบเฉยราวกับไม่รู้สึกรู้สาอะไรกับสิ่งที่พูดออกมา ...ไม่เข้าใจเลยสักอย่าง... “ทำไม?” ครอสถาม เริ่มสังเกตท่าทางที่แปลกไปของคนคุ้นเคย วินาทีก่อนที่ดวงตาสีฟ้านั้นจะเบนออกไป เขาเห็นประกายตาที่วูบไหวอย่างที่ไม่เคยเห็นมาก่อน “เปล่าครับ ก็แค่...กำลังย่อยข้อมูล” แล้วชายหนุ่มผมบลอนด์ก็ลุกขึ้น “ขอบคุณที่เล่าให้ฟังนะครับ ผมว่าผมอยากไปพักแล้วล่ะ อ่านหนังสือมาทั้งวันเลย” ว่าแล้ว เขาก็ก้าวยาว ๆ ผ่านร่างสูงไปโดยไม่ชายตามองเลยแม้แต่น้อย ส่วนอีกฝ่ายก็ไม่ได้มองตามไปเช่นกัน จนกระทั่งแผ่นหลังหายไปหลังบานประตู ครอสจึงได้ปิดเปลือกตาลงอีกครั้ง เขาเกลียดมนุษย์...มนุษย์ที่ช่างโง่เขลา และอ่อนแอ... เขาข้าเคยคิดเช่นนั้นมาตลอด... แต่ตอนนี้ทำไมข้า...ถึงรู้สึกผิดที่พูดออกไปแบบนั้น
To be continued...
กำลังจะเปิด Pre-Order นะคะ รอติดตามรายละเอียดน้า :)
ข้อความที่โพสจะต้องไม่น้อยกว่า {{min_t_comment}} ตัวอักษรและไม่เกิน {{max_t_comment}} ตัวอักษร
กรอกชื่อด้วยนะ
_________
กรอกข้อมูลในช่องต่อไปนี้ไม่ครบ
หรือข้อมูลผิดพลาดครับ :
_____________________________
ช่วยกรอกอีกครั้งนะครับ
กรุณากรอกรหัสความปลอดภัย
| 
กลับไปหน้าหลักของบทความ
แจ้งเนื้อหาในตอนไม่เหมาะสม
ตอนก่อนหน้า |
] [ 
บันทึกเป็น Favorite ] [ 
PS. + + .What we gain is what we do.++
PS. \" This world would be a much better place if we all believe that men are brothers under the skin. โลกเราจะดีกว่านี้มาก ถ้าพวกเราทุกคนคิดว่าทุกคนเป็นพี่น้องกัน ภายใต้คุณสมบัติพื้นฐานเดียวกัน \"
PS. Yo! ค่ะ มินนา 555
PS. รัก D18 6927 10069 0027 8059 G27 69F XS BF แค่นั้นละที่อยากบอก
ครอสคุงก็สับสนกับชีวิต - -;;
PS. คยูมินน่ารักที่สุด
PS. My love[Heechul] My kiss[Siwon] My heart[Kyuhyun]...and my 4ver[Super Junior13]-
PS. รัตติกาลนำพา ความมืดเงียบงัน ลมหนาวพัดพา...''รัตติกาลลมหนาว''
ไรต์เตอร์เก่งมากค่ะ สุโค่ย
เพราะคุณครอสรักคนตรงหน้าอยู่นี่ไงคะ><
PS. My life, It's not yours. F--k!
จะได้เข้าใจกัน...
ปรับความเข้าใจกันเร็วๆๆนะค่ะ
^_^
อีกไม่นานอาจจะมีพัฒนาการ ก็ รัก มนุษย์ไงค่ะ
น้องเซสู้ๆ
PS. รัก TONORITZ รักโน่ริท นปนร-นะจ๊ะ
ครอสจ๋าาาาา คิดก่อนตอบบ้างก็ได้นะT^T
เซห้ามดราม่านะ!! =3=
ปล.อัพตอนต่อไปไวๆนะ^^
PS.
ทำไมมันไม่ครบ อ้ากกกกกก
จะเกิดอะไรขึ้น ><
PS. Because I love he more than anyone, So I did not let he go :')