คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [Normal][KHR-Fic] Merry Christmas - 6996
Merry Christmas
Title : Merry Christmas…
Base story : Katekyo Hitman Reborn!
Genre : Drama , Romance
Rate : PG (หรืออาจมากกว่า?)
Pairing : 6996 [Mukuro x Chrome]
Author : เมฆาสีหมอก
ตึก...
เสียงรองเท้าบูทกระทบพื้นอิฐดังขึ้นเบา ๆ ท่ามกลางความเงียบงันของบรรยากาศยามเช้าตรู่ที่แม้แต่ดวงอาทิตย์ยังไม่อันได้ทำงานเต็มที่ ท้องฟ้าสีส้มเหลืองมีก้อนเมฆสีทึมลอยอยู่ประปราย มีหมอกบางๆลอยต่ำอยู่ทั่วไปในเมือง อากาศหน้าหนาวช่วงเดือนธันวาเช่นนี้ชวนให้นอนอยู่ใต้ผ้าห่มหนา ๆ อุ่น ๆ มากกว่าออกมาเดินเล่นออกกำลังกายยามเช้า
แต่คงไม่ใช่กับเด็กสาวในเสื้อโค้ทตัวหนาพร้อมกับผ้าพันคอหลายผืน และหมวกไหมพรมที่สวมปิดยังเรือนผมสีน้ำเงินเข้ม และใบหู
ดูเหมือนตุ๊กตาในชุดหน้าหนาวที่น่าเอ็นดู...
โคลม โดคุโร่เดินช้า ๆ ผ่านตึกหลังแล้วหลังเล่าอย่างไม่รีบร้อน ใบหน้าน่ารักดูขาวอมชมพูเล็กน้อยเมื่อต้องลมหนาว ดวงตาข้างซ้ายมองไปข้างหน้าอย่างไร้จุดหมาย แต่เธอรู้ตัวดีว่าไม่ได้เหม่อจนสติไม่อยู่กับตัว โคลมหยุดเดินก่อนจะหลับตาลงช้า ๆ
เธอกำลังสัมผัสกับสายหมอกที่สัมผัสใบหน้า และร่างกาย...
คนอื่นอาจมองว่าเธอกำลังทำอะไรแปลก ๆ แต่โคลมก็ไม่ใส่ใจ เพราะเวลาเช้าขนาดนี้ คนที่ออกมาเดินข้างนอกนั้นแทบนับคนได้เลยทีเดียว
ท่านมุคุโร่...
เพราะเป็นทางเดียวที่จะทำให้เธอรู้ว่าโรคุโด มุคุโร่ ไม่ได้จากไปไหน เด็กสาวจึงตื่นแต่เช้าทุกวันเพื่ออกมาเดินท่ามกลางหมอกยามเช้า
รู้ตัวว่าไม่อาจจับต้องได้....แต่ก็หวังว่าสักวันจะได้สัมผัส
โคลมลืมตาขึ้นช้า ๆ ก่อนจะหันไปมองข้างตัวซึ่งเป็นร้านขายของเล่น ตุ๊กตาซานตาคลอสในตู้กระจกกำลังส่งยิ้มอันอ่อนโยนกลับมาให้ นั่นทำให้เธอฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า... “คริสต์มาสต์แล้วนี่นา” เธอพึมพำเบา ๆ ความรู้สึกว่างเปล่าและโดดเดี่ยวถาโถมเข้ามาในจิตใจจนทำให้เธอต้องเอนหน้าหนี และออกเดินต่อ
นานเท่าไรไม่รู้ แต่พอรู้ตัวอีกที ขาวเรียวก็พาข้าวของมาถึงสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ดวงตาสีน้ำเงินกะพริบปริบ ๆด้วยความแปลกใจ มาถึงนี่ได้ไงเนี่ย?
โคลมเดินเข้าไปในสวน ผ่านต้นไม้น้อยใหญ่หลายต้น ดอกไม้หลากสีสันยังคงนอนหลับใหล ไม่เบ่งบานเย้ยแสงอาทิตย์ยามเช้า เด็กสาวหยุดอยู่หน้าต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่ง กิ่งก้านของมันแผ่นยายกินพื้นที่เป็นบริเวณกว้าง ผิวหญ้าดูนุ่มน่าสัมผัสชวนให้เธอทิ้งตัวลงข้าง ๆ ต้นไม้นั่น
ดวงตาสีน้ำเงินทอดมองเบื้องหน้าอย่างไร้จุดหมาย...อีกครั้ง
เหงา...และโดดเดี่ยว
อยากเจอคนที่อยากเจอ..ก็ยากจะได้พบ ที่ทำได้คงมีแค่ทำใจยอมรับ และรอเท่านั้น...
โคลมฟุบใบหน้าลงกับเข่าที่ชันขึ้น เปลือกตาปรือลงเรื่อย ๆ ก่อนจะแนบชิดกับขอบตาล่าง และในที่สุดเธอก็ตกอยู่ในห้วงนิทรา...
qwwwwwwwq
กลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ลอยมาแตะจมูก เรียกให้เปลือกตาที่ปิดสนิทเปิดขึ้น เผยให้เห็นดวงตาสีน้ำเงินที่ดูขุ่นมัวเพราะเพิ่งตื่นนอน ดวงตาคู่นั้นกะพริบหลายรอบเพื่อปรับสภาพการมองเห็น จนในที่สุดก็แจ่มชัด ทำให้เด็กสาวพบว่าตัวเองอยู่ท่ามกลางสวนดอกไม้กว้างใหญ่สุดลูกหูลูกตา พุ่มไม้กอเล็กกอใหญ่วางอย่างเป็นระเบียบ และดูสบายตาและงดงามราวกับอยู่ในสรวงสวรรค์
“ตื่นแล้วเหรอครับ โคลมที่น่ารักของผม?” น้ำเสียงที่คุ้นเคยเสียงหนึ่งดังขึ้นเบื้องหน้า เมื่อเธอหันไปทางต้นเสียง ก็ต้องเบิกตากว้างด้วยความตกใจ
“ท่าน..มุคุโร่?” เสียงหวานพึมพำแผ่วเบาด้วยความตกใจถึงขีดสุด
โรคุโด มุคุโร่นั่งอยู่เบื้องหน้า แต่งกายด้วยเสื้อเชิ้ตขาวแขนยาว และกางเกงขายาวสีดำธรรมดา ใบหน้าคมคายบางส่วนถูกบดบังด้วยปอยผมสีน้ำเงินเข้ม ดวงตาสองสีทอประกายเจ้าเล่ห์จ้องมาที่เธอ ริมฝีปากคลี่ยิ้มบาง ๆพร้อมกับยกถ้วยชาในมือขึ้นมา
“ชาถ้าไม่รีบดื่มล่ะก็...มันจะไม่อร่อยเอานะครับ” มุคุโร่เอ่ยพลางขยับถ้วยชาเบา ๆ
“ท่านมุคุโร่คะ...คือฉัน...” โคลมพยายามพูด แต่ดันไม่พูดไม่ออก
อยากบอกว่า คิดถึงแทบแย่...
“หรือว่าจะเป็นของหวานก็ดีนะครับ อร่อยทีเดียวล่ะ” ชายหนุ่มขัด และส่งจานที่มีเค้กชิ้นหนึ่งวางอยู่ โคลมรับมาอย่างงง ๆ และจ้องมองของหวานเบื้องหน้า
“นี่คือ...”
“เค้กวันคริสต์มาสไงครับ” มุคุโร่ว่าพลางส่งยิ้มบาง ๆ ให้ “ถึงสถานที่ตรงนี้จะไม่เหมาะกับเทศกาลเท่าไร แต่ว่าผมก็อยากฉลองวันคริสต์มาสกับโคลมนะครับ”
ใบหน้าน่ารักของเด็กสาวร้อนวูบวาบทันที ในใจเต้นระรัวจนแทบจะกระเด็นออกมานอกตัว “ฉลองกับท่านมุคุโร่เหรอคะ?” เธอถามซ้ำอีกครั้ง เพราะกลัวว่าสิ่งที่ได้ยินเมื่อครู่เป็นเพียงสิ่งที่เธอสร้างขึ้นมาเอง
“ครับ หรือว่าโคลมไม่อยากฉลองกับผม?” อีกฝ่ายถามพร้อมกับเลิกคิ้วข้างหนึ่ง
“ป...เปล่าค่ะ ไม่ใช่อย่างนั้น” เด็กสาวปฏิเสธเป็นพัลวัน ใบหน้านวลเริ่มขึ้นสีเรื่อย ๆ จนถึงใบหู “คือ ฉันหมายความว่า...”
“หมายความว่าอะไรเหรอครับ?”
“ฉัน...” โคลมเม้มริมฝีปากเป็นเส้นบางพร้อมกับก้มหน้าลงต่ำ “...อยากเจอท่านค่ะ พอรู้ว่าท่านไม่อยู่ตรงนี้ก็อด...เหงาไม่ได้ แต่ตอนนี้ท่านมุคุโร่อยู่ตรงหน้าฉันแล้ว...” ดวงตาสีน้ำเงินเริ่มปริ่มด้วยน้ำตาที่พยายามอดกลั้น “...ฉันดีใจมาก ๆ....ดีใจมาก ๆ เลยล่ะค่ะ”
มุคุโร่วางช้อนเล็กลงบนจานก่อนจะเอื้อมมือไปลูบหัวอีกฝ่าย “ครับ ผมรู้” เขาเอ่ย น้ำเสียงอ่อนโยนเรียกน้ำตาให้ไหลอาบแก้มเนียน ยิ่งมีสัมผัสอ่อนโยนแล้วยิ่งทำให้เด็กสาวร้องไห้หนักกว่าเดิม มุคุโร่ได้แต่มองเธอร้องไห้อย่างเงียบ ๆ
แต่ความจริงแล้ว...ใครจะรู้เล่าว่าภายในใจของเขามันปวดร้าวแค่ไหน
อยากโอบกอด...แต่สองมือนี้ เป็นเพียงแค่ภาพลวงตาที่ไม่ใช่ความจริง
มุคุโร่เม้มริมฝีปากแน่น การที่ไม่ไม่ได้กอดคนที่อยากปกป้อง...มันเจ็บปวดขนาดนี้เลยเหรอ? แล้วเขาก็ต้องรีบปรับสีหน้าเมื่อโคลมเงยหน้าขึ้นมา “ไงครับคนดี เป็นไงบ้าง?”
เด็กสาวอมยิ้มน้อย ๆ ก่อนจะเอื้อมมือไปแตะฝ่ามือหนาที่วางอยู่บนหัวเธอเบา ๆ “ขอบคุณมากค่ะท่านมุคุโร่” เธอว่าพร้อมกับหลับตาพริ้ม “ฉันมีความสุขมาก ๆ เลยค่ะ” เธอว่าก่อนจะลืมตาขึ้นพร้อมกับคลี่ยิ้มกว้างอย่างร่าเริง
ตึก...
เสียงหัวใจเต้นเบา ๆ ใบหน้าคมคายรู้สึกร้อนวูบวาบขึ้นมาเล็กน้อย
ขอแค่ครั้งนี้เท่านั้น...ผมอยากสัมผัสเธอ...
“โคลมครับ” มุคุโร่เรียกเบา ๆ ก่อนจะยกมืออกจากหัวอีกฝ่าย “ชานี่น่ะ อร่อยนะครับ...”เขาหยุดชั่วครู่ก่อนจะหยิบแก้วใบใหม่ และรินชาจากกาน้ำอีกครั้ง จากนั้นก็ยื่นให้อีกฝ่ายพร้อมรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ “...ลองชิมดูสิครับ”
โคลมเอียงหน้าน้อย ๆ ด้วยความแปลกใจที่อยู่ดี ๆ ก็เปลี่ยนเรื่องคุย “คือฉัน...ดื่มชานี้ไม่เป็นน่ะค่ะ” เธอตอบเสียงเบาพลางก้มหน้างุดเพื่อหลบรอยยิ้มเจ้าเล่ห์นั่น
“งั้น..ผมจะสอนดื่มนะครับ”
“เอ๋?”
ไม่ทันหายสงสัย ใบหน้าหวานก็ถูกนิ้วดันให้เชยขึ้น ก่อนที่ริมฝีปากของเธอจะถูกประกบ ดวงตาสีน้ำเงินข้างเดียวเบิกกว้างด้วยความตกใจ แล้วก็ยิ่งตกใจเมื่อรู้สึกถึงรสชาติขม ๆ ของชาร้อนที่ค่อย ๆ เข้ามาในช่องปาก และไหลลงคอ ทำให้เธอต้องรีบกลืนน้ำขม ๆ นั่นก่อนจะสำลัก แต่ก็ไม่วายที่บางส่วนไหลออกมาภายนอก เปื้อนคางมนเป็นแนวยาว
เมื่อความขมหายไป..ก็แทนที่ด้วยสัมผัสบางอย่างที่ชื้นแฉะรุกล้ำเข้ามาในช่องปาก ทำให้โคลมต้องหลับตาแน่น มือบางของเด็กสาวกำเสื้อของอีกฝ่ายจนเป็นรอยยับ
รู้สึกอึดอัด....แต่ทำไมนะถึงไม่ขัดขืน?
เหมือนกับเรี่ยวแรงถูกสูบหายไปพร้อมกับสัมผัสนั่น ร่างกายท่อนบนที่เคยตรงอ่อนยวบ แต่ดูเหมือนว่าคนร่างสูงจะรู้ตัว เพราะมือกร้านเลื่อนมาประคองแผ่นหลังเล็กก่อนที่ริมฝีปากของทั้งสองจะแนบชิดกันมากกว่าเดิม
ลมหายใจเริ่มติดขัด...
มุคุโร่รู้ดีจึงถอนริมฝีปากออกก่อนไล่เลียคราวน้ำขาที่เปื้อนคางมน...ช้า ๆ ราวกับต้องการสัมผัสผิวเนียนให้ได้มากที่สุดจนร่างบางสั่นระริก ชายหนุ่มไหล่ต่ำลงมาเรื่อย ๆ จนถึงคอขาว และลงมาเรื่อยๆจนเด็กสาวถึงกับสะดุ้งเฮือก
ตกใจ...เพราะตั้งแต่เกิดมา ไม่เคยใกล้ชิดกับผู้ชายคนใดเท่านี้มาก่อน...
“ท่าน...มุคุ..โร่” เสียงเรียกชื่อแผ่วเบาเรียกให้ ชายหนุ่มก็ได้สติ เขาหยุดชะงักและเม้มปากแน่นอย่างอดกลั้นจนเป็นเส้นบาง
ความรู้สึกอันพลุกพล่านในใจ...ทั้งรัก...ครอบครองและความปรารถนา เกือบทำให้เกิดเรื่องที่ไม่อยากให้เกิด
มุคุโร่เอื้อมอีกมือหนึ่งมาโอบรอบตัวโคลมก่อนจะกอดอีกฝ่ายแน่น ใบหน้าน่ารักที่แดงแจ๋ดูตกใจอย่างเห็นได้ชัด “ผม...ขอโทษ” น้ำเสียงรู้สึกผิดดังขึ้นเบา ๆ ความจริงแล้วแค่อยากจูบเท่านั้น...แต่เพราะอะไรก็ไม่รู้ถึงเลยเถิดไปถึงขนาดนั้น
“ขอโทษเรื่องอะไร...คะ?” โคลมพึมเพาเบา ๆ ด้วยความสงสัย
“ผมอยากจะเจอเธอใจแทบขาด อยากพูดด้วย อยากกอดอยู่อย่างนี้...” มุคุโร่เพ้ออกมาคล้ายกับคนไร้สติ “แต่ว่า...มันเป็นไปไม่ได้”
“เป็นไปได้สิคะ ก็ตอนนี้ท่านอยู่กับฉันนี่คะ ได้พูดและกอดกันด้วย” คนในอ้อมกอดแย้ง
“…” มุคุโร่ไม่ตอบอะไรนอกจากกอดคนในอ้อมแขนแน่นมากกว่าเดิม ดวงตาสองสีหลับลงเพื่อตัดสินใจอะไรบางอย่าง “ของขวัญวันคริสต์มาสผมคงไม่มีอะไรจะให้นอกจาก....” เขาว่าหลังจากลืมตาขึ้น แล้วก็คลายอ้อมกอดและจ้องหน้าโคลมอย่างมีความหมาย “...หัวใจของผม...ให้เธอไว้...จะได้ไหม?”
ดวงตาสีน้ำเงินเบิกกว้างด้วยความตกใจ “!!!”
“ว่าไงครับโคลมของผม...เธอจะรับและเก็บไว้ได้ไหม?” ชายหนุ่มถามซ้ำพร้อมกับเอามือแนบหน้าอกข้างซ้ายของตน และรอคอย
เขาพร้อมเสมอ...ไม่ว่าคำตอบจะเป็นอย่างไร...
“ท่านมุคุโร่คะ...” เสียงหวานเอ่ยขึ้น ก่อนที่มือเล็กจะเอื้อมไปแตะใบหน้าของอีกฝ่าย ใบหน้าน่ารักอมยิ้มน้อย ๆ อย่างมีความสุข “...ไม่ว่าจะเป็นตอนนี้หรือตอนไหน...หัวใจของท่านก็อยู่ที่ฉันเสมอค่ะ...”
มุคุโร่ถึงกับนิ่งอึ้ง ก่อนจะคลี่ยิ้มบาง ๆ และจับมือของเด็กสาวไว้
ไม่เคยมีความสุขมากเท่านี้มาก่อน...ความสุขครั้งแรก และครั้งสุดท้าย...
“ขอบคุณครับโคลมที่น่ารักของผม” ว่าแล้ว ชายหนุ่มก็ดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดอีกครั้ง ไออุ่นจากร่างกายช่วยปลอบประโลม และเติมเต็มหัวใจให้สมบูรณ์
แต่ความสุข...ใช่ว่าจีรังยั่งยืน...
“โคลมครับ...”
“คะ?”
“Merry Christmas”
แล้วสิ่งที่โคลมรับรู้คือ ไออุ่นที่ค่อย ๆ หายไป และห่างไกลออกไปเรื่อย ๆ
จนในที่สุด...ก็แทนที่ด้วยความว่างเปล่า...
qwwwwwwwq
“ท่านมุคุโร่!!”
“เฮ้ย!!” เสียงอุทานลั่นดังขึ้นท่ามกลางสวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ทำเอาคนที่เดินผ่านไปหันมามองทางต้นเสียงเป็นทางเดียว เด็กหนุ่มในเสื้อกันหนาวสีเหลืองเข้ากับผมสีทองยุ่ง ๆ พร้อมกับกิ๊บดำที่ติดอยู่ที่ผมหน้าม้าทำท่าตกใจถึงขีดสุดเมื่ออยู่ดีๆเด็กสาวผมน้ำเงินก็ลุกพรวดขึ้นมา
“เป็นบ้าอะไรของเธอเนี่ย!!” โจชิมะ เคนตวาดใส่หลังจากที่ลุกขึ้นยืน และตั้งท่าจะตีโคลมสักรอบ แต่ก็ถูกอีกมือหนึ่งของใครอีกคนจับเอาไว้
“ทำอะไรอายคนอื่นเขาบ้างเถอะ เคน” เด็กหนุ่มใส่หมวกไหมพรมสีขาวและแว่นตาประดับบนใบหน้าเอ่ยเสียงเรียบ
โคลมหันมามองทั้งสองด้วยใบหน้างงงวย “เคน? จิคุสะ?” เธอเอ่ยเสียงเบา “มาอยู่นี่ได้ไงน่ะ?”
“ยัยบ๊องเอ๊ย พวกเรามาตามหาเธอน่ะสิ ”เคนตอบอย่างเหลืออดขณะพยายามแกะข้อมือออกจากการจับกุม “อยู่ดี ๆ ก็หายตัวไป”
“ตามหาฉันเหรอ?”
“คนหายช่วงคริสต์มาสจะเป็นลางไม่ดี” จิคุสะตอบเรียบ ๆ และปล่อยมือออกจากข้อมือของเคน และเดินนำไปโดยไม่รออีกสองคนที่เหลือ
‘คริสต์มาส’…คำ ๆ นี้กระตุ้นความทรงจำที่ประสบมา
เรื่องพวกนั้นเป็นแค่ความฝันหรอ?...
แต่ทำไม... แล้วเด็กสาวก็แตะริมฝีปากตัวเองเบา ๆ ตรงนี้ยังอุ่น ๆ อยู่เลยล่ะ?
“Merry Christmas”
เสียง ๆ หนึ่งดังก้องในหัว ทำให้โคลมคลี่ยิ้มออกมาบาง ๆ
“Merry Christmas ค่ะท่านมุคุโร่...”
†††††††† THE END †††††††
Let's Talk....
คู่นี้เป็นคู่นอมอลคู่นึงที่ชอบเลยค่ะ รู้สึกว่าน่ารักๆยังไงก็ไม่รู้ ><
แต่งเมื่อปีที่แล้วตอนคริสต์มาสพอดีเด๊ะๆ แล้วก็ลงไว้ใน exteen แต่เราเอามารีไรท์ใหม่ค่ะ ^^
ขอให้สนุกกับการอ่านนะคะ
by.เมฆาสีหมอก
ความคิดเห็น