คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : [Yaoi][KHR-Fic]Take care of yourself - 1869 {rewrite}
Take Care Of Yourself
Title : Take Care of Yourself
Base story : Katekyo Hitman Reborn!
Genre : Drama , Romance
Rate : PG - 13
Pairing : 1869 [Hibari x Mukuro]
Author : เมฆาสีหมอก
WARNING!! Yaoi ALERT!!!
สายลมเย็นกระทบใบหน้าคมคาย พัดเส้นผมสีดำตัดสั้นให้ลู่ไปตามลม ดวงตาสีรัตติกาลที่ทอประกายเย็นชาปละไร้อารมณ์ทอดมองไปเบื้องหน้า สวนหลังบ้านที่เงียบสงบประดับด้วยสาระน้ำเล็ก ๆ ใต้ต้นไม้ใหญ่ ลมพัดกิ่งไม้ให้สั่นไหวพร้อมกับเด็ดใบไม้ให้หลุดจากขั้ว และร่วงลงไปแตะผิวน้ำเบื้องล่าง เกิดเป็นวงคลื่นเล็ก ๆ
ฮิบาริ เคียวยะในชุดยูกาตะสีดำยืนกอดอกด้วยจิตใจอันสงบ...แม้ว่าจะผ่านมา 10 ปี นิสัยชอบอยู่คนเดียว และเกลียดการสุมหัวก็ยังคงไม่เปลี่ยนแปลง ดังนั้นการที่ได้อยู่คนเดียวในบ้านจึงเป็นสิ่งที่ปรารถนามากที่สุด
ชายหนุ่มหวังว่าจะไม่มีใครมารอบกวนเวลาอันมีค่าของเขา...
แต่ก็ทำได้แค่หวัง....
แกร๊ก...
อาวุธสีเงินคู่ใจปรากฏขึ้นที่ท่อนแขน ก่อนที่มันจะถูกวาดไปทางขวาอย่างรวดเร็ว หมายจะฟาดฟันเป้าหมายให้แหลกละเอียด แต่มันกลับถูกหยุดด้วยมือของใครบางคน
“จะฆ่ากันให้ตายเลยหรือครับ?” เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นทีเล่นทีจริง
“มีธุระอะไร ไอ้หัวพืชไร่?” น้ำเสียงหงุดหงิดแต่ราบเรียบถามกลับพร้อมกับหันไปมองเจ้าของมือนั้นด้วยแววไม่สบอารมณ์
“ก่อนอื่นช่วยลดอาวุธลงก่อนได้ไหมครับ? แบบนี้คงคุยไม่สะดวกเท่าไหร่” โรคุโด มุคุโร่ต่อรองพลางยิ้มตามแบบฉบับของตน
ดวงตาสีดำประกายหงุดหงิดก่อนจะลดแขนลง “แก...” เขาเกริ่นพร้อมกับมองอีกฝ่ายตั้งแต่หัวจรดเท้า ดวงตาสองสีกับเรือนผมสีน้ำเงินเข้ม เสื้อสีขาวพร้อมเนคไทถูกคลุมด้วยแจกเกตหนังสีดำยาว “...ออกมาได้ไง?”
“หึหึ ความลับครับ” มุคุโร่ตอบพลางหัวเราะในลำคออย่างมีเลศนัย
เมฆาหนุ่มหรี่ตาลง ก่อนจะเอื้อมมือซ้ายไปจับถุงมือสีดำข้างขวาของอีกฝ่าย แล้วดึงมันออกมา ปรากฏแผลลึกยาวและเหวอะหวะบนหลังมือ ชายหนุ่มช้อนสายตาขึ้นมามองใบหน้าเจ้าของบาดแผลที่เจื่อนลงเล็กน้อย “มันยังเป็นความลับต่อไปรึเปล่าล่ะ?” เขาถามเสียงเย็น
“คงไม่ใช่กับคุณแล้วล่ะครับ” สายหมอกผู้มากด้วยความลับตอบพลางหัวเราะ ก่อนจะถือวิสาสะนั่งลงที่ริมทางเดิน
ฮิบาริมองการกระทำนั้นด้วยความไม่พอใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร “มีธุระอะไร?”
“ไม่นั่งคุยกันดีๆหรือครับ?” ชายผมสีไพลินยังคงต่อรองอีกครั้ง
“ขืนแกยังเรื่องมาก ฉันจะขย้ำแกให้ตายซะ” ไม่ว่าเปล่า เจ้าของบ้านตัวจริงก็ชักทอนฟาออกมาด้วย
“คึหึหึ แล้วคุณยอมรึเปล่าล่ะครับ?”
“เออ” อีกฝ่ายตอบรับอย่างไม่เต็มใจเท่าไหร่ ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้าง ๆ มุคุโร่ “ทีนี้จะตอบได้รึยัง?”
“ครับ ตอบได้แล้วล่ะ” ชายหนุ่มตาสองสีตอบรับพลางอมยิ้มน้อย ๆ “ที่มาคราวนี้ก็แค่อยากจะมาบอกลาน่ะครับ”
“...”
“ไม่แน่ว่า หากผมกลับไปที่มิลฟีโอเล่ครั้งนี้แล้ว ผมอาจจะไม่ได้กลับมาอีก”
“แล้วมาบอกฉันทำไม?” ฮิบาริถามเสียงเรียบ “คิดว่าฉันจะรั้งแกไม่ให้กลับไปรึไง?”
มุคุโร่กระตุกยิ้มบาง ๆ “ความจริงแล้ว...ก็หวังแบบนั้นนิด ๆ นะครับ” เขาตอบรับ
“...”ฮิบาริเงียบไปพักหนึ่งก่อนตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ “ไม่เห็นจำเป็นต้องทำแบบนั้น ในเมื่อมันเป็นเรื่องของแก”
มุคุโร่ชะงักเล็กน้อยเมื่อได้ยินก่อนจะระเบิดหัวเราะออกมา...เหมือนกับว่าต้องการปิดบังความรู้สึกของตัวเอง “ฮ่า ๆ ตอบสมกับเป็นคุณจริง ๆ เลยนะครับ” เขาว่าก่อนจะชันเข่าขึ้นมาข้างหนึ่ง เขาเท้าแขนกับเข่า ดวงตาสองสีทอดมองไปเบื้องหน้า “ก็เพราะว่าเป็นคุณนี่นา”
“แต่ว่านะไอ้สัตว์หัวพืชไร่”...”คำพูดต่อมาของอีกฝ่าย เรียกให้ดวงตาสองสีหันกลับมามองด้วยความสนใจ “...ถ้าแกไม่ได้กลับมาจริงๆ ทุกคนคงเป็นห่วงแก แล้วก็...คงเสียใจ”
คนจะถูกเป็นห่วงทำตาโตเล็กน้อยด้วยความแปลกใจ ก็อย่างคนข้าง ๆ นี่เคยพูดอะไรแบบนี้เสียที่ไหน แล้วความสงสัยบางอย่างก็ผุดขึ้นมาในความคิด “ทุกคนที่ว่านี่...รวมถึงคุณด้วยรึเปล่าครับ?”
“ถ้าไม่ใช่แก...คงไม่ห่วงหรอก” เมฆาหนุ่มตอบเสียงเรียบก่อนจะหันไปหาคนข้าง ๆ พร้อมกับรอยยิ้มที่แต้มอยู่บนใบหน้า ไม่ใช่รอยยิ้มกระหายการต่อสู้ หรือเหี้ยมโหด..แต่เป็นรอยยิ้มที่อบอุ่นที่สุดที่อีกฝ่ายเคยเห็นมา
ความร้อนสูบฉีกทั่วใบหน้าคนมอง ด้วยความกลัวว่าอีกฝ่ายจะเห็นปฏิกิริยาบนใบหน้าของตน มุคุโร่จึงรีบหันหน้ากลับ “นาน ๆ ทีจะเห็นคุณยิ้มแบบนี้นะครับเนี่ย” เพียงเท่านั้นแหละ...รอยยิ้มก็หายไปทันที
ชายหนุ่มผมดำหรี่ตาลงอย่างเอาเรื่อง “ถ้าแกเอาเรื่องนี้ไปใคร ฉันจะขย้ำแกซะ”
“คึหึหึ ผมไม่บอกใครหรอกครับ” สายหมอกว่าพลางหัวเราะเบา ๆ
“เพราะมีแกคนเดียว...ที่จะยิ้มให้” ฮิบาริพึมพำเบา ๆ แต่เหมือนจงใจให้อีกฝ่ายได้ยิน ทำเอามุคุโร่ลืมหายใจไปวูบหนึ่ง เขาเอามือทาบที่หน้าอก แล้วก็พบว่า...มันเต้นเร็วมากกว่าปกติ ถ้าอยู่ต่อไป ได้มีหวัง...
“ผม...ผมคงต้องไปแล้วล่ะครับ ออกมานานพอควรแล้ว” มุคุโร่ควบคุมเสียงตัวเองไม่ให้สั่น ก่อนจะลุกขึ้นยืนและตั้งท่าจะออกเดิน
เมฆาแห่งวองโกเล่มองร่างสูงด้วยความแววตาที่อ่านไม่ออก บางสิ่งบางอย่างในใจบอกว่า
...อย่าปล่อยไปแบบนี้....
“เดี๋ยวก่อน” แล้ว....ก็เรียกออกไปจนได้...
มุคุโร่หยุดชะงัก ก่อนจะหันมามอง “มีอะ..”
วืด!
ไม่ทันได้พูดจบประโยค แขนซ้ายก็ถูกดึงให้เซถลา ก่อนจะรู้สึกได้ถึงสัมผัสบางเบาที่ริมฝีปาก น้ำเสียงอ่อนโยนและห่วงใยดังขึ้นเบาๆที่ข้างหู
“ดูแลตัวเองด้วย มุคุโร่”
เนตรสองสีเบิกกว้างด้วยความตกใจ ใบหน้าที่ขึ้นสีน้อย ๆ คลี่ยิ้ม “ขอบคุณครับ เคียวยะ...” เขาตอบรับเบา ๆ พร้อมกับหัวใจที่พองโต
จากนั้น มุคุโร่ก็เดินจากไป ทิ้งให้ชายหนุ่มผมดำยืนอยู่คนเดียวในสวน ใจเต้นรัวในอกอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
ทำไม....ถึงทำแบบนั้นกันนะ... เขารำพึงกับตัวเอง ฮิบาริหลับตาลง ....รู้สึกเหมือนกับว่า ทำอะไรผิดพลาดไป....
ชายหนุ่มสะบัดไล่ความคิดออกไปจากหัว และเดินกลับเข้าบ้าน
หมอนั่น... ดูแลตัวเองได้อยู่แล้ว.... เขาคิดในใจ
แต่เมื่อถึงวันนั้น.... เขาก็รู้ว่าตัวเองคิดผิด
ทำไมถึงไม่รั้งไว้นะ?...
ทำไมแก...ต้องหายไป....?
ฉันยัง...ไม่ได้บอกกับแกเลย ว่า....
ฉันรักแก....
†††††††† THE END †††††††
Let's talk
ฉบับรีไรท์ ไฉไลกว่าเดิมค่ะ ^^
ตอนนี้เรากำลังรีไรท์ฟิคทุกเรื่องที่แต่งมา เพราะย้อนกลับมาอ่านแล้วมัดขัดหูขัดตาชอบกล ฮ่าๆๆ
ความคิดเห็น