THE LAST WAR ( Tale of Scroll 9 ) - นิยาย THE LAST WAR ( Tale of Scroll 9 ) : Dek-D.com - Writer
×

    THE LAST WAR ( Tale of Scroll 9 )

    สงครามจะสิ้นสุดลงเมื่อใด ถ้าตัวละครสำคัญมีเหตุบังเอิญให้เสียความทรงจำในการยุติสงครามครั้งสุดท้าย ทำให้เธอต้องเร่ร่อนและต้องพจญภัยไปกับตัวละครมากมายที่มีความลับเพื่ออะไรบางอย่าง ณ ดินแดนที่เธอไม่รู้จัก

    ผู้เข้าชมรวม

    195

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    0

    ผู้เข้าชมรวม


    195

    ความคิดเห็น


    0

    คนติดตาม


    0
    หมวด :  แฟนตาซี
    จำนวนตอน :  1 ตอน
    อัปเดตล่าสุด :  7 ต.ค. 67 / 22:28 น.
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ

    แม้มิใช่เรื่องของข้าพเจ้า แต่ในฐานะมนุษย์ผู้หนึ่งข้าพเจ้ารู้สึกเสียใจอย่างยิ่งยามนึกถึงเรื่องในอดีต  มันทำให้ข้าพเจ้าทบทวนตัวเองทุกครั้งว่าชนขาวทำถูกต้องแล้วหรือที่เข้าครอบครองแดนชนเผ่าทั้งหลายเพื่อแลกกับความปลอดภัยของพวกเขา  ข้าพเจ้าเคยถามเรื่องนี้กับผู้รอบรู้ และชาวบ้านแถบตะวันออกเฉียงเหนือที่เคยค้าขายกับหลายชนเผ่า  สิ่งที่รู้เพิ่มนั้นเห็นจะมีเพียงภาษาบางคำ กับการแต่งตัวตามความเชื่อของเขาเพียงนั้น  ด้วยความสนใจใคร่รู้ ข้าพเจ้าจึงเข้าร่ำเรียนภาษาชนเผ่าวินตูลจากผู้หนึ่งที่เคยคลุกคลีกับหลายชนเผ่า  ในกาลนั้นข้าพเจ้าปิติมากเมื่อรู้ว่าธิดาเฟย์ในวัยน้อยได้ร่ำเรียนอยู่ด้วย  ธิดานั้นถ่อมตนจนบางทีข้าพเจ้ารู้สึกละอายในการแสดงมารยาทต่อผู้อื่นในบางครา    เป็นเวลาหลายปีกว่าข้าพเจ้าจะสามารถพูด และฟังภาษาแม่ของชนเผ่าได้ แต่เมื่อเทียบกับธิดาเฟย์แล้ว ข้าพเจ้าเหมือนเต่าพึ่งคลานออกจากไข่ที่กำลังแหงนมองวิหคกระพือปีกไปไกลแล้ว  ข้าพเจ้ามีเพียงความชื่นชมต่อธิดาเฟย์เท่านั้น มิมีสิ่งใดแอบแฝง และรู้สึกปลาบปลื้มทุกครั้งที่ท่านอธิบายภาษาที่ซับซ้อนให้กลายเป็นภาษาที่เรียบง่ายในกาลสั้น

    หลังจากข้าพเจ้ามีความรู้เทียบเท่าเด็กวัยช่วยเหลือตนเองได้  ข้าพเจ้าก็นั่งเกวียนลากหลายวันกว่าจะถึงแดนที่เรียกว่าเคยเป็นถิ่นอาศัยของชนเผ่าในอดีต เบื้องหน้าข้าพเจ้ามันมิต่างจากชนบทที่กำลังพัฒนาเสียเท่าไหร่  หากข้าพเจ้ามาเร็วกว่านี้สักสองสามปีคงได้เห็นอะไรที่ดั่งเดิม และเข้าถึงจิตวิญาณของพวกเขามากกว่านี้เป็นแน่  แต่เท่านี้ก็เพียงพอแล้ว จากนั้นข้าพเจ้าก็เริ่มเข้าไปผูกมิตรกับพวกเขาอยู่หลายฤดู จนวันหนึ่งพอรู้แล้วว่าสิ่งที่ชนขาวอย่างเราเล่าเหตุการณ์ในครั้นนั้นกลับต่างจากชนเผ่าเล่าในครั้นนี้เสียมาก ซึ่งประโยคที่ว่า “ ความเจ็บปวดที่สุด มิใช่การเห็นโลหิตของบรรพบุรุษหลั่งออก แต่เป็นการสูญสิ้นดินแดนบ้านเกิดต่างหาก…”  มันทำให้ตัวอักษรที่ข้าพเจ้าบันทึกอยู่มิสวยงามยิ่งนัก สุดท้ายข้าพเจ้าก็คัดลอกมันใหม่ด้วยน้ำหนักที่หนักแน่นดั่งคำกล่าวของชนเผ่าวินตูล ก่อนส่งไปยังหอสมุดในแดนหลวง

     

    หลายปีผ่านไป  ข้าพเจ้าก็ได้ข่าวที่สะเทือนใจมิต่างจากครั้นอดีตที่ได้เล่าไปจนข้าพเจ้าต้องออกเดินทางเพื่อไปหาความจริงที่ว่ามงกุฎแห่งพงไพรถือกำเนิดครั้งแรกได้อย่างไร

     

    จากผู้ศึกษาชนเผ่วินตูล และชนเผ่าอื่นๆ

     

    สามารถติดตามตอนเต็มได้ที่

    https://novel.dek-d.com/Seia/profile/writer/?type=novel

    ขอบคุณครับ

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น