คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Episode 3
EPISODE 3
[ CHAEYOUNG ]
บรรยากาศหลังฝนตกในตอนเช้า ฉันตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของอิมนายอนที่เป็นไข้ไปเมื่อคืน และตอนนี้ก็ยังไม่มีท่าว่าจะตื่นเช่นเดียวกัน ตอนแรกก็กะจะไปเที่ยว แต่บรรยากาศตอนนี้มันน่านอนมากกว่าน่าเที่ยว ฉันเลยเลือกที่จะนอนต่อโดยไม่ลุกไปไหน
‘เอี๊ยดด’ เสียงประตูดังขึ้น ซวยแล้วไง ลืมล็อกประตู
‘ฉันเข้ามาขัดจังหวะรึเปล่า’ พี่จองยอนพูดขึ้น
‘เอ่อ คือ เปล่าหรอก’
‘ไม่ต้องห่วงว่าฉันจะเอาเรื่องนี้ไปพูดหรอก’ คนผมสั้นที่ตอนนี้ลากเก้าอี้ที่สอดอยู่ใต้โต๊ะมานั่งตรงข้างเตียง
‘พอดีฉันเหงาน่ะ’
‘อยากคุยกับฉันบ้างงั้นเหรอ’
‘ป่าวหรอก ฉันแค่อยากจะรู้น่ะ’
‘เรื่อง?’
‘ชอบใครสักคนนี่มันรู้สึกยังไงเหรอ’
‘เห?’
‘ก็ฉันมักจะได้รับจดหมายที่โรงเรียน แนวทำนองที่ว่าให้คนพวกนั้นชอบฉัน แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าฉันชอบคนที่ส่งจดหมายมาพวกนั้นมาให้ฉันสักนิด’
‘ทำไมพี่ถึงถามล่ะ’
‘ฉันก็แค่เห็นเธอดูเหมือนชอบนายอน’
‘ทั้งๆ ที่พี่ไม่รู้เนี่ยนะว่าชอบใครสักคนรู้สึกยังไง’
‘ถ้าเธอหวงนายอนมาก ก็ดูแลให้ดีแล้วกัน ระวังฉันจะแย่งนายอนไปนะ’
‘พี่หมายความว่ายังไง’
‘ก็ตามที่ฉันพูดนั่นแหละ’
‘คุยอะไรกันเหรอ’ คนที่หลับอยู่จู่ๆ ก็ตื่นขึ้นมา
‘ออกไปเร็วๆ สิ พี่จองยอน ถ้าพี่นายอนตื่นขึ้นมาเห็นล่ะก็เป็นเรื่องแน่’ ฉันรีบไล่คนที่นั่งเก้าอี้ให้ออกไป ถ้าพี่เค้าตื่นมาเห็นคงจะสวดฉันยับแน่ๆ
‘เข้าใจแล้วน่า’ ว่าแล้วพี่จองยอนก็เดินลากเท้าออกจากห้องไป
[ JUNGYEON ]
หลังจากจบบทสนทนาที่ดูประหลาดไปสักหน่อย ฉันก็ขอออกมาข้างนอกเพื่อไปรับนักเรียนแลกเปลี่ยนที่ต้องมาพักอยู่ที่บ้านข้างบ้านฉัน เพราะคนข้างบ้านดันมีธุระเนี่ยสิ ฉันก็เลยต้องออกไปรับแทน
‘จองยอน ลุงฝากไปรับเค้าหน่อยนะ พอดีลุงมีธุระจริงๆ’
‘ค่ะ ได้ค่ะ’
‘ถ้ารับแล้วก็อยู่เป็นเพื่อนเค้าสักครึ่งวันนะ เดี๋ยวลุงกลับ ถ้ามีธุระก็ไม่เป็นไรนะ’
‘ค่า รับทราบแล้วค่า’
ณ สนามบิน 10.00 A.M
‘ชื่อ จื่อวี? มาจากไต้หวัน’ ฉันพึมพำเมื่อเห็นประวัติส่วนตัวของเธอ เป็นเด็กผู้หญิงที่สูงมากเลยนะเนี่ย
นั่นใช่รึเปล่าน่ะ ตัวสูงๆ
‘จื่อวี’ ฉันตะโกนเรียกออกไป เพราะไม่รู้ว่าใช่รึเปล่า
พอเจ้าของชื่อได้ยินเสียงฉันเท่านั้นแหละ
รีบวิ่งมาหาฉันอย่างรวดเร็ว และเริ่มต้นการทักทายทันที
‘เอ่อ อันยอง’
‘พอพูดภาษาเกาหลีได้มั้ย’
‘นิกหน่อย’
‘ฉันชื่อ ยูจองยอน นะ โฮสต์ของเธอไปทำธุระน่ะ กลับตอนเย็น เลยให้ฉันมารับแทน’
‘ฉัน เอ่อ จื่อวี’
‘ป่ะ ไปกันเถอะ’
ฉันช่วยแบกกระเป๋าเธอขึ้นแท็กซี่แล้วมุ่งหน้าไปที่บ้านคุณลุงทันที ไม่ต้องแปลกใจหรอก กุญแจบ้านลุงก็อยู่กับฉันนี่แหละ ขืนให้พักบ้านฉันก่อนก็คงแย่ ก็ไม่ได้กลับมาตั้ง 3 วันแล้ว
‘ที่เกาหลีนี่สนุกมั้ยคะ’ จื่อวีถาม
‘ไว้เธอลองมาอยู่ก็จะรู้เองนะ นี่เบอร์ฉัน เผื่อเธอจะติดต่ออะไร’ ฉันยื่นนามบัตรให้ เพราะตอนเป็นผู้จัดการก็ต้องมีไว้ ทางบริษัททำไว้ให้
‘ผู้ จัก การ ?’
‘ผู้จัดการน่ะ Manager’
‘อ๋อ ไว้ฉันจะโทรไปหานะคะ’
‘จริงๆ ฉันอยากจะอยู่เป็นเพื่อนเธอตามที่คุณลุงบอกนะ แต่พอดีฉันมีงานน่ะ’
‘งาง?’
‘งาน Work น่ะ’
‘โชคดีกับงานนะคะ’
พวกเราทั้งคู่ที่คุยกันยังไม่ค่อยรู้เรื่องเท่าไหร่ เพราะอีกคนพูดเกาหลียังไม่คล่อง ฉันก็เลยต้องช่วยแปลเป็นภาษาอังกฤษให้ด้วย ไม่นานก็ถึงบ้านคุณลุง ฉันให้กุญแจจื่อวีไปพร้อมฝากขอโทษคุณลุงที่ไม่ได้อยู่เป็นเพื่อนจื่อวี เพราะทางบริษัทติดต่อเข้ามาพอดี
ณ JYP Entertainment
‘ขอโทษนะคะที่ต้องเรียกมา คุณยูจองยอน พอดีคุณมินะเรียกพบด่วนน่ะคะ’
‘คุณมินะ?’
‘เป็นลูกสาวของญาติของเพื่อนของเพื่อนของเพื่อนและของเพื่อนอีกทีของท่านประธานน่ะคะ’
‘อะไรนะคะ’
‘ก็ลูกสาวของเพื่อนท่านประธานนั่นแหละคะ’
‘อ๋อ ค่ะ’ แล้วจะพูดให้มันยากทำไมเนี่ย
‘เชิญเข้าพบได้เลยค่ะ’
ฉันที่พาร่างสูงของตัวเองเข้าไปในห้องที่ปิดม่านไว้อย่างมิดชิด บรรยากาศรอบห้องที่มีบอดี้การ์ดยืนล้อมเรียงรายเต็มไปหมด แฟ้มเอกสารที่ถูกวางบนโต๊ะอย่างเรียบร้อย ฉันเดินไปนั่งตรงเก้าอี้หน้าโต๊ะทำงานด้วยท่าทีที่พยายามทำเหมือนปกติให้มากที่สุด
‘ยูจองยอน สินะ’ คนที่คาดว่าชื่อมินะเรียกชื่อฉัน
‘ใช่ ทำไมเหรอ’
‘ฉันอยากให้เธอช่วยอะไรฉันหน่อย’ เธอพูดพลางเปิดลิ้นชักเพื่อหยิบกระดาษโน้ตสีขาวออกมาให้กับฉัน
‘นี่อะไรกันคะ’
‘แค่เธอทำตามนี้ก็พอแล้ว ฉันมีเรื่องนิดหน่อยน่ะ’
‘งั้นก็สัญญากับฉันว่าจะไม่มีใครต้องได้รับบาดเจ็บ’
‘ฉันจะสัญญา 70% ละกันนะ’
คนตรงหน้าฉันพูดพลางหัวเราะเล็กๆ เพราะสิ่งที่เธอให้ทำเป็นงานที่ค่อนข้างจะยากสำหรับฉันไปสักหน่อยอยู่เหมือนกัน
‘ทำงานให้ดีนะ คุณยูจองยอน’ พูดจบก็เดินออกจากห้องไป เหลือไว้แต่ฉันกับกระดาษโน๊ตสีขาวและบอดี้การ์ดที่ยืนรายล้อมกัน
‘เอ่อ คือ ฉันขอตัวนะคะ’
แน่นอน ยูจองยอนจะอยู่ทำไมนานๆ กันเล่า
3.00 P.M. ณ หอพัก
‘ซนแชยอง ซนแชยอง เธออยู่รึเปล่า’ ฉันหลังจากกลับมาที่หอพักก็ตามหาแชยองทันที
‘แชยองไม่อยู่น่ะ’ นายอนเดินออกมาจากห้องด้วยอาการที่ดูเหมือนจะเป็นไข้
‘แล้วนี่เธอ ไม่สบายรึเปล่า’
‘ปะ ป่าว’ แต่หลังจากพูดจบก็ล้มลงไปทันที
‘อย่าฝืนตัวเองไปหน่อยเลย เธอก็เหมือนคนปกตินั่นแหละ’ ฉันที่อุ้มนายอนกลับไปนอนบนเตียง ฉันก็นึกว่าเมื่อเช้าหายแล้วซะอีก
‘ทำไมเธอเป็นไข้แล้วไม่โทรตามฉัน ถ้าเธอเป็นอะไรขึ้นมาฉันจะทำยังไง’ ฉันพูดดุคนที่นอนบนเตียง ก็แหงล่ะสิ ถ้านายอนเป็นอะไรขึ้นมาฉันก็ซวยสิจริงมั้ย
‘เธอเคยห่วงฉันด้วยเหรอ’
‘แล้วตอนนี้มันไม่เรียกว่าห่วงเหรอ นอนไปเลยนะ เดี๋ยวฉันเช็ดตัวให้’
‘ไม่ต้อง’
‘เธออยากตายก่อนใช่มั้ย อิมนายอน’
ทำไมพูดยากแบบนี้
เธอทำไมต้องทำให้ฉันเป็นห่วงอยู่เรื่อย
แค่ 3 วันเธอยังทำให้ฉันมีปัญหามากขนาดนี้
เธอเป็นใครกันนะ ทำไมต้องทำให้ฉันห่วงด้วย
‘เอาแขนมานี่’ ฉันที่หลังจากไปเตรียมผ้าชุบน้ำมาก็เตรียมเช็ดให้กับคนที่นอนอยู่ แต่ดูเหมือนว่านายอนไม่อยากที่จะให้ฉันทำหน้าที่นี้มากเท่าไหร่
‘เพราะฉันไม่ใช่แชยองเหรอ เธอเลยไม่อยากให้ฉันทำ’
‘…’
‘เธอก็คิดว่าฉันเป็นแชยองซะสิ’
‘ก็เธอไม่เหมือนแชยอง’
‘งั้นเหรอ’
‘เธอคือจองยอน จะไปเหมือนแชยองได้ยังไง เธอมันทั้งซื่อ ทั้งขี้เก๊ก ทั้งปากแข็ง’
‘นั่นเลยทำให้ฉันไม่เหมือนซนแชยองเหรอ’ ฉันพูดตอบพลางเช็ดตัวให้คนที่นอนอยู่ไปด้วย
‘รีบๆ เช็ดเถอะน่า ฉันจะได้นอน’ นายอนพูดปัดเพื่อให้ฉันรีบทำหน้าที่ตรงนี้ให้เสร็จ
‘ให้ฉันเฝ้ามั้ย’
‘ไม่เป็นไร’
‘งั้นฉันนอนอยู่ข้างนอกนี่แหละ ถ้ามีอะไรก็โทรมาก็ได้ ดีกว่าเธอตะโกนเอา’
[ NAYEON ]
‘ปังงง’ เสียงประตูถูกปิดลง เหลือเพียงแต่ฉันในห้องกับบรรยากาศที่เย็นสบาย ฉันที่นอนพลิกตัวก็เห็นกระดาษโน๊ตแผ่นหนึ่งอยู่ตรงโต๊ะ และฉันก็ไม่ลังเลที่จะหยิบมันมาอ่าน
‘ฉันหาคำตอบไม่ได้เลย ว่าทำไมฉันต้องห่วงเธอมากขนาดนี้’
อะไรของยูจองยอน ทำไมไม่ถามตรงๆ เลยล่ะ
คนที่ปากแข็งแบบนั้น ซื่อและเย็นชาแบบนั้น
พอห่วงคนอื่นก็อบอุ่นขึ้นมาทันทีเลย
แต่อีกคนก็ขี้เล่น เข้มแข็ง
พออยู่กับฉันก็พร้อมที่จะปกป้องฉันตลอดเวลา
แต่ฉันก็ไม่ได้มั่นใจในความรู้สึกของตัวเองมากพอที่จะบอกว่าฉันชอบใครหรอกนะ ฉันเพียงแค่รู้สึกสบายใจที่ได้อยู่กับทั้งคู่ ก็เท่านั้นเอง
‘อิมนายอน ไปเดินเล่นกันมั้ย’ จองยอนที่เปิดประตูเข้ามาถามขึ้น
‘เธอก็เห็นอยู่นี่ว่าฉันเป็นไข้’
‘เดี๋ยวฉันแบกเธอไปเอง อยากให้เธอไปสูดอากาศข้างนอกบ้างน่ะ’
‘…’
‘สรุปเธอจะไปไม่ไป’
‘ฉันไม่ไป’ หลังจากฉันพูดจบ จองยอนก็แบกฉันใส่หลัง แต่ตอนนี้ฉันก็ไม่มีแรงพอที่จะปฏิเสธได้หรอกนะ เลยต้องยอมให้จองยอนแบกไป
‘เอาเถอะน่า ให้ฉันได้ทำหน้าที่ผู้จัดการหน่อย’
'สดชื่นมั้ย ได้ออกมาด้านนอก' จองยอนที่แบกฉันอยู่ถามขึ้น
'อื้ม'
'เธอเห็นมั้ยว่ามันดีแค่ไหนที่ได้ออกมาด้านนอก ดูสิ' จองยอนพูดพร้อมกับชี้ให้ฉันดูบรรยากาศในสวนสาธารณะ ไม่ว่าจะเป็นผู้คนที่มาวิ่งออกกำลังกาย เด็กที่เล่นกระดานลื่น ฉันก็รู้สึกดีจริงๆ นั่นแหละ
‘ทำไมเธอต้องทำมากขนาดนี้ล่ะ’ ฉันถามคนที่กำลังแบกฉันอยู่ ฉันก็รู้ว่ามันเหนื่อยก็เลยไม่อยากให้ทำ แต่ก็ยังรั้นที่จะทำอยู่ดี
‘แค่อยากให้เธอสนใจฉันบ้าง’
‘สนใจ?’
ก็ฉันคิดว่าฉันชอบเธอเข้าแล้ว’
‘…’
‘ฉันไม่เคยที่จะห่วงใครมาก่อน แต่พอเป็นเธอฉันกลับห่วง’
‘…’
‘เธอมีแชยองคอยดูแล ฉันเลยคิดว่าฉันคงไม่มีโอกาส’
‘…’
‘ฉันไม่ได้จะขอให้เธอชอบฉันกลับ แต่ฉันอยากจะให้เธอเปิดใจให้ฉันบ้าง’
‘…’
‘ฉันได้จดหมายที่โรงเรียนบ่อย แต่ฉันก็ไม่ได้รู้สึกว่าฉันชอบพวกเขา ฉันไม่เคยห่วงใครนอกจากตัวเอง แต่พอเห็นเธอฉันก็ห่วงขึ้นมา ฉันก็เลยคิดว่าฉันน่าจะชอบเธอ’
‘…’
‘ฉันดูออกนะ ว่าเธอก็รู้สึกดีกับแชยอง ฉันก็อยากให้เธอซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง’
‘…’
‘ถึงฉันจะซื่อ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าฉันรักใครไม่เป็นนะ’
‘…’
‘เธอฟังฉันอยู่ใช่มั้ย อย่าไปใส่ใจมากเลย นี่ก็แค่ความรู้สึกของคนที่อยู่กับเธอมา 4 วัน อย่าคิดมากนะ เธอเป็นไข้อยู่นี่’
‘…’
‘แต่ฉันพูดจากใจจริงๆ นะ ว่าฉันชอบเธอ’
'ฉันก็ยังไม่อยากให้เธอรีบตัดสินใจว่าชอบฉัน’
'อื้ม'
ทำไมเธอกล้าพูดมากขนาดนี้นะ
เพราะเธอซื่องั้นเหรอ
หรือเพราะเธอซื่อสัตย์กับความรู้สึกของตัวเอง เลยไม่ลังเลที่จะบอก
เธอนี่มันเกินคาดจริงๆ ยูจองยอน
เธออย่าทำให้ฉันต้องสับสนไปมากกว่านี้ได้มั้ย
[ CHAEYOUNG ]
5.00 P.M.
‘พี่นายอน พี่จองยอน’ ฉันที่ตะโกนลั่นหอพักเพื่อหาสมาชิกอีกสองคน แต่ดูเหมือนจะไม่อยู่กันทั้งคู่ ฉันที่กะว่าจะกลับมานอนก็เหลือบไปเห็นโน้ตแผ่นหนึ่ง
‘แชยองอ่า ไปตามนัดนี้ด้วยนะ หกโมงเย็นที่ตึก จะมีรถมารับ’ นัดอะไรเนี่ย ไม่เห็นจะเขียนบอกรายละเอียดเลยสักนิด
ไปก็ไปสิ !
แชยองคนซื่อต่อจากพี่จองยอน
ความคิดเห็น