คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Episode 2
Episode 2
‘สวัสดีค่ะ ฉันผู้ชายที่คุณอยากจะเดทด้วย อิมนายอน’
‘และฉันแร็ปเปอร์ ซนแชยอง’
เป็นเวลาผ่านมา 3 ชม. หลังจากตื่นนอน ฉันต้องพาทั้งคู่มาให้สัมภาษณ์แต่เช้า เป็นการสัมภาษณ์ถึงเวลาทำงานเป็นยังไงอะไรทำนองนั้น แต่อย่างว่า ถ้าให้ฉันนั่งฟังนานๆคงจะต้องหลับแน่
‘คุณอยากมีเพื่อนแบบไหนมากที่สุดคะ’
‘ฉันอยากมีเพื่อนที่คุยได้ทุกเรื่อง แล้วสบายใจค่ะ’ แชยองตอบ
‘ส่วนฉันอยากได้คนที่ดูแลฉันได้ เข้าใจฉัน เมื่อคุยด้วยฉันสบายใจค่ะ’ นายอนพูดขึ้น
‘ฉันก็คุยด้วยแล้วสบายใจนะ พี่นายอน’
ฉันก็นั่งฟังทั้งคู่ให้สัมภาษณ์ ฉันพูดตามตรงนะ สองคนนี้เวลาอยู่ด้วยกันแล้วก็น่ารักดี ถ้าฉันเป็นไรท์เตอร์ฉันก็คงจะเขียนนิยายคู่นี้ ส่วนสูงก็เกือบเท่าๆ กัน พอฉันไปยืนด้วยทีไรเห็นสองคนนี้เหมือนเป็นเด็กทุกที
‘ขอบคุณทีมงานทุกคนนะคะ’ ทั้งสองพูดขึ้นพร้อมกัน ต่อไปเป็นคิวของงานเพลง เห็นฉันซื่อๆ แบบนี้ฉันก็วางแผนอะไรแบบนี้เป็นเหมือนกันนะ
4.00 P.M
‘เหนื่อยจริงๆ เลยเนอะ แชยองอา’ นายอนที่ตอนนี้กระโดดลงไปบนโซฟาพูดขึ้น
‘ก็เหมือนทุกวันนั่นแหละ แล้วผู้จัดการต้องไปไหนต่อรึเปล่า?’ แชยองถามขึ้น
‘ไม่มีการติดต่อมา ก็คงจะอยู่ที่นี่แหละ’
เพราะวันนี้ไม่มีซ้อม พวกเราทั้งสามคนก็เลยอยู่เล่นในหอพักกัน จะใช้คำว่าพวกเราก็ไม่ได้ เพราะคนที่เล่นก็มีสองคน มีฉันที่นั่งดูพฤติกรรมจากเก้าอี้เอนอยู่มุมห้องพร้อมกับฟังบทสนทนาของสองคนนั้นและนั่งอ่านหนังสือเรียนไปด้วย
[ CHAEYOUNG ]
‘พี่คิดว่าพี่ผู้จัดการใหม่คนนั้นเป็นยังไงเหรอ’ ฉันถามขึ้น
‘ก็ ซื่อดี’
‘ฉันก็คิดแบบนั้นนะ แต่ก็ดูเป็นคนดีไม่ใช่เหรอ’
‘ก็ดีอยู่หรอก คืนนี้มานอนเป็นเพื่อนพี่หน่อยสิ’
‘มีอะไรรึเปล่า’
‘ถ้าพี่นอนคนเดียวพี่ก็จะเปิดไฟนอน แต่ถ้าแชยองนอนเป็นเพื่อนพี่ก็จะกล้าปิดไฟนอน’
‘อะไรของพี่เนี่ย ตลกจริงๆ เลย ปกติก็เปิดไฟนอนนี่นา’
‘ป่าวหรอก ไม่มีอะไร’
ฉันกับพี่นายอนก็พากันคุยเล่นไปเรื่อยๆ ปกติเราก็อยู่กัน 2 คน ก็เลยสนิทกันมากหน่อย แต่พอพี่จองยอนมาอยู่ด้วย พี่นายอนก็ดูเหมือนจะระแวงมากกว่าปกติ อาจจะเพราะทะเลาะกันมาก่อนมั้งก็เลยรู้สึกแบบนี้
‘ดึกแล้วไปฮงแดกัน’ ฉันชวน
‘เอาจริงเหรอ จะไปแน่นะ’
‘ถ้าจะไปกัน ฉันก็จะไปด้วย’ พี่จองยอนพูดขึ้น
‘พี่ก็มัวแต่เก๊กอยู่ได้ คุยกับพวกเราบ้างก็ไม่เสียหายหรอกนะ’ ฉันพูดเมื่อเห็นท่าทีขี้เก๊กของคนที่อยากคุยกับคนอื่นแต่กลับมัวทำท่าขรึมอยู่ตลอด ก็เลยไม่ได้คุยสักที
‘เปล่าสักหน่อย ฉันแค่ยังไม่ค่อยสนิทกับพวกเธอน่ะ ถ้าจะไปเดี๋ยวฉันพาไป’
‘ถ้าไปพี่ก็คิดว่าไปกับเพื่อนสิ’
‘จะลองคิดแบบนั้นดูแล้วกันนะ’
[ NAYEON ]
10.00 P.M. ที่ฮงแด
ฉันที่เดินตามหลังผู้หญิงผมซอยที่ตอนนี้เล่นสเกตบอร์ดพาพวกเราไปที่ฮงแด แชยองที่ดูเหมือนจะตื่นเต้นมาก เพราะไม่ได้ออกมาข้างนอกดึกๆ นานแล้ว ก็เมื่อก่อนผู้จัดการเข้มงวดมาก แค่จะออกจากห้องนี่ยังโดนด่าเลย
‘พี่นายอน ขอจับมือหน่อย’ แชยองที่ใส่หมวกสีแดงพูดอ้อนขึ้นมา ทำให้ฉันลืมภาพลักษณ์แร็ปเปอร์ของเธอไปเลย เมื่อทำงาน เธอจะเป็นแร็ปเปอร์ที่แข็งแกร่งมากๆ แข็งแกร่งนี่หมายความว่าดูเข้มแข็ง ดูมีพลัง แต่พออยู่กับฉันก็เป็นแค่แมวขี้อ้อนตัวนึง แปลกดีนะ
‘ทำไมเหรอ’
‘พี่มืออุ่น’
ฉันจึงยื่นมือซ้ายให้แชยองจับ
มันคงจะไม่อึดอัดถ้า
‘ฉันก็อยากลองดูบ้าง ขอลองด้วยสิ’ จองยอนพูดขึ้น แถมยังถือวิสาสะจับมือขวาของฉันอีกต่างหาก
‘ฉันยังไม่ได้อนุญาตให้เธอจับเลยนะ’ ถึงจะพูดแบบนั้นแต่ฉันก็ไม่อยากจะปล่อยมือเลย
พวกเราทั้งสามคนพากันเดินไปเรื่อยๆ เดินเลือกของบ้าง ฉันกับแชยองก็พากันไปดูหมวก ดูรองเท้า แต่จองยอนก็จะมองดูพวกเราทั้งคู่ เป็นคนที่ในหัวเหมือนจะคิดอะไรตลอดเวลา พวกเราเลือกของกันไปสักพักก็มาหยุดอยู่ที่ร้านเนื้อย่าง แน่นอน พวกเราทั้งสามคนตรงดิ่งไปในร้านทันที โดยที่ฉันกับแชยองนั่งข้างกัน จองยอนนั่งตรงข้ามฉัน
‘รับอะไรดีคะ’
เมื่อพนักงานมารับออเดอร์ พวกเราก็สั่งกันอย่างระมัดระวัง เพราะเราไม่ได้เอาเงินมาเยอะมากพอที่จะกินได้เยอะๆ
‘นี่พี่จองยอน สนุกรึเปล่า’ แชยองถามขึ้น
‘ก็ สนุกดี’ แต่จองยอนก็ตอบรับด้วยเสียงเรียบ
เมื่อเนื้อถูกย่างบนเตา ฉันก็ไม่รอช้าที่จะนำตะเกียบไปคีบมันออกมา แต่การกระทำของฉันก็ถูกหยุดลงด้วยฝีมือของคนตรงหน้าฉัน
‘นี่เธอไม่รู้เหรอว่ามันยังไม่สุกน่ะ’
‘ก็ฉันอยากกิน’
‘ถ้าเธอกินแล้วเธอเป็นอะไรขึ้นมา ฉันจะทำยังไงล่ะ’
‘เป็นอะไรมันก็ไม่เกี่ยวกับเธอนี่’
‘เกี่ยวสิ เกี่ยวมากด้วย อ่ะนี่’ จองยอนคีบเนื้อที่สุกมาให้ฉัน หลังจากนั้นก็คีบให้ฉันเรื่อยๆ แชยองก็เหมือนกัน สองคนนี้นี่จะแข่งกันย่างเนื้อเหรอ และสุดท้ายเนื้อก็เต็มจานของฉัน ย่างกันจนฉันแทบจะกินไม่ทัน
‘มองฉันอยู่ได้ เลิกมองได้แล้ว’ ฉันบอกคนที่เปลี่ยนพฤติกรรมจากย่างเนื้อมาเป็นมองฉันแทน
‘ก็เธอสวยดี’
ทั้งๆ ที่จองยอนก็เป็นผู้หญิงด้วยกัน ทำไมใจเต้นแรงกว่าปกติล่ะ คงไม่มั้ง
‘เงียบไปเลยนะ มองแชยองสิ’
‘ฉันน่ะเท่ต่างหาก’ แชยองพูดขึ้น แถมยังแร็ปโชว์อีกต่างหาก
‘แชยองอยากไปเดทกับคนแบบไหนเหรอ’ ฉันที่จู่ๆ ก็ถามออกไปโดยไร้เหตุผล
‘แบบพี่ไง’ พร้อมกับชี้นิ้วมาหาฉัน
‘พี่เหรอ?’
‘อื้ม’
พวกเราก็พากันคุยเล่นไปเรื่อยๆ แต่ทำไมโลกดูมืดลงอีกแล้ว ..
[ JUNGYEON ]
‘นั่น หลับไปแล้วเหรอ?’ ฉันมองผู้หญิงที่นอนไปกับโต๊ะ
‘ปกติก็เป็นแบบนี้แหละ เดี๋ยวฉันแบกกลับเอง’
‘ไม่เป็นไรหรอก เธอตัวเล็กคงแบกไม่ไหว ให้ฉันจัดการเอง’
ฉันจัดการแบกนายอนที่อยู่ดีๆ ก็หลับคาโต๊ะไปขึ้นหลัง แชยองบอกว่าเป็นอาการประจำ ถ้าเบลอๆ ก็จะหลับไปเลย ตื่นอีกทีก็สาย และแชยองก็ไม่รู้สาเหตุที่แท้จริงเช่นเดียวกัน
‘เธอแบกนายอนกลับได้ยังไงเนี่ย หนักจะตาย’
‘เมื่อก่อนฉันลากเอาต่างหาก คิกคิก ถ้าครั้งต่อไปเดี๋ยวฉันจัดการเอง ฉันก็หวงพี่สาวฉันเหมือนกันนะ’ แชยองพูดพร้อมหัวเราะ
‘เธออยู่กับนายอนมากี่ปีแล้วเหรอ’
‘2 ปีแล้วมั้ง ตอนแรกก็เป็นแบบพี่นี่แหละ ตีกันจะเป็นจะตาย แต่เห็นแบบนี้ พี่เค้าอบอุ่นมากนะ’
‘เหรอ’
‘อื้ม’
‘หวงนายอนมากขนาดไหนเหรอ’ ฉันถามคนที่ถึงแม้จะเดินข้างฉัน แต่ก็จับมือนายอนไว้ตลอดเวลา
‘ก็หวงมากสิ อยู่ด้วยกันมาตั้งนาน’
‘ถ้าฉันชอบนายอน เธอจะรู้สึกยังเหรอ’
‘ฉันก็จะชอบพี่นายอนด้วย และจะไม่ให้พี่นายอนชอบพี่ มั้ง’
‘ไว้ฉันจะรอดูแล้วกันนะ’
‘หรือว่าพี่ชอบพี่นายอน !’ แชยองตะโกนออกมา
‘บ้าน่า รีบเดินเถอะ’
พวกเราคุยเล่นกันไปตลอดทางกลับหอ ฉันที่แบกนายอนอยู่ก็ไม่ได้รู้สึกถึงความหนักเหมือนตอนแรก อาจเป็นเพราะคุยไปด้วย เวลาที่ใช้ก็เท่าเดิม แต่เราไม่รู้สึกเลยว่ามันช้า พอกลับถึงหอฉันก็พานายอนเข้าไปนอนในห้องให้แชยองดูแลต่อ เดี๋ยวถ้าฉันทำมีหวังยัยนั่นว้ากใส่ตั้งแต่เช้ายันเย็นแน่ๆ
‘โอเคใช่มั้ยแชยอง’
‘อื้มๆ ไม่เป็นไร ขอบคุณนะที่ช่วย’
‘มันก็เป็นหน้าที่ของฉันอยู่แล้วนี่’
‘พรุ่งนี้ฉันจะออกไปข้างนอกแต่เช้านะ ไม่มีงานใช่มั้ย’
‘มีงานอีก 3 วันข้างหน้าน่ะ จะไปไหนเหรอ’
‘กะว่าจะไปเที่ยว พี่จะไปด้วยกันมั้ย’
‘ไม่ล่ะ ไปก็ระวังตัวแล้วกัน ก่อนจะไปก็มาปลุกบอกฉันด้วย’
‘กู๊ดไนท์นะ พี่จองยอนคนซื่อ’ ว่าแล้วก็ปิดประตูไป
สองคนนี้ดูสนิทมากกว่าปกตินะ หรือฉันคิดไปเองกันแน่
ทำไมจะต้องถามกันด้วยล่ะว่าอยากเดทกับใคร
ทำไมถึงต้องห่วงกันมากขนาดนั้นด้วย
แล้วเราจะไปคิดเรื่องของเค้าทำไมกันนะ
[ CHAEYOUNG ]
‘นายอนอ่า ตื่นไปอาบน้ำได้แล้วนะ’ ฉันที่เรียกคนที่นอนบนเตียงหลังจากที่อาบน้ำเสร็จแล้ว
‘อิมนายอน ไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้ !’ แต่ก็ไม่มีทีท่าว่าจะตื่น
ฉันจึงเดินไปที่เตียงเพื่อจะโน้มตัวลงนอน คนอะไรบอกยากชะมัด
‘ดะ เดี๋ยวสิ ตัวร้อนนี่’
‘แชยองอ่า ขอฉันพักเถอะนะ’
‘ไม่ได้นะ ตื่นมากินยาก่อนสิ’ ฉันที่กำลังจะลุกไปเอายา กลับถูกคนที่เตียงดึงไปกอดซะงั้น
‘ไม่ได้นะ เธอจะต้องอยู่นี่ ถ้าพี่มืออุ่นล่ะก็ แชยองก็ต้องเป็นผ้าเย็นไง’
‘กินยาก่อนเถอะ ถือว่าฉันขอล่ะนะ’
‘ไม่เอา’ คนที่กอดฉันอยู่พูดอ้อนขึ้น
‘ไม่กินฉันจะกลับไปนอนที่ห้องจริงๆ ด้วย’ ฉันทำเสียงดุใส่
‘ถ้าพี่กิน แชยองก็ต้องให้พี่กอด’
‘ถ้าฉันติดไข้พี่ขึ้นมาจะทำยังไง’
‘เดี๋ยวพี่นายอนจะดูแลน้องแชยองเอง’
อะไรของพี่กันนะ ฉันลุกออกมาจากเตียงเพื่อไปหยิบยาข้างนอก พาราหนึ่งเม็ดก็คงจะพอ ฉันที่เดินไปคิดไปว่าทำไมพี่นายอนคนนั้นถึงอ้อนฉันมากขนาดนี้ นี่มันผิดปกติไปแล้วจริงๆ
‘อ่ะ นี่ยา’ ฉันยื่นยาพร้อมแก้วน้ำให้
แต่พี่เค้าก็กินมันโดยไม่มีปัญหาอะไร
‘ฉันง่วงแล้ว งั้นฉันนอนก่อนนะ ฉันปิดไฟได้ใช่มั้ย’ ฉันถามนายอนที่นอนอยู่
‘อื้ม’
‘ทีนี้พี่กอดแชยองได้รึยัง’
‘แค่คืนนี้เท่านั้นนะ แล้วก็หายไข้ไวๆ ล่ะ’
‘จะกอดไม่ให้หนีไปไหนเลย อย่าหนีพี่ไปอีกนะ’
‘จะร้องไห้ทำไม’ ฉันเอื้อมมือไปปาดน้ำตาให้คนตรงหน้า
‘…’
‘นอนเถอะ จะได้รีบหายไง กู๊ดไนท์นะ’
‘กู๊ดไนท์เช่นเดียวกันนะ แร็ปเปอร์ของฉัน’
#ศึกชิงนาง
ความคิดเห็น