คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Episode 1
EPISODE 1
‘รับสมัครพนักงาน คุณสมบัติ –‘ ฉันที่ยืนจ้องบอร์ดประชาสัมพันธ์ภายในร้านกาแฟแห่งหนึ่ง ช่วงนี้ฉันค่อนข้างว่างจนถึงว่างมาก นั่นเป็นเพราะฉันกำลังอยู่ในระหว่างปิดเทอมอยู่ ฉันเลยมีเวลามานั่งสบายใจอยู่แถวนี้
ฉันยูจองยอน ที่ตอนนี้กำลังเตรียมตัวสอบเข้ามหาวิทยาลัยอยู่ แต่อย่างว่า ฉันมีเพื่อนค่อนข้างน้อย นั่นเลยเป็นสาเหตุว่าทำไมฉันจึงอยู่คนเดียว แต่ก็ยังมีเพื่อนสนิทอย่างจีซูอยู่คนหนึ่งล่ะนะ เพื่อนส่วนใหญ่บอกว่าฉันเย็นชา ไม่ค่อยสุงสิงกับใคร และนั่นเป็นเสน่ห์ของฉันที่ทำให้ทุกๆ วันหลังเลิกเรียนเมื่อฉันไปเปิดล็อกเกอร์ก็จะพบกับจดหมายมากมาย จนล้นออกมาจากตู้ทุกที
‘จองยอนออนนี่ <3’
‘พี่จองยอนมาเป็นรักสุดท้ายของฉันเถอะนะ’
อะไรทำนองนั้น
‘น้องคะ น้องสนใจงานนี้เหรอคะ’
‘เอ่อ ค่ะ ก็สนใจนิดหน่อยค่ะ’ สงสัยฉันคงจะยืนเหม่อนานไป
‘ลองไปตามแผนที่นี้ดูนะ’ เมื่อพูดจบพนักงานก็ยื่นแผนที่มาให้ฉัน
น่าสนใจดีแฮะ
ตัวฉันที่ได้แผนที่มาก็ไถสเก็ตบอร์ดไปตามถนนเพื่อกลับบ้าน หยิบหูฟังมาใส่ตามสไตล์ของตัวเอง แต่ก็ต้องหยุดเมื่อพบว่า มีคนทำกระเป๋าเงินตกไว้ ฉันจึงเก็บมาแล้วเปิดขึ้น
‘อิมนายอน’ ฉันพูดขึ้นเมื่อเห็นบัตรประชาชนของเธอ
‘ดะ เดี๋ยว นี่เธอ !!’ ฉันตะโกนไล่หลังผู้หญิงที่ฉันเพิ่งเรียกชื่อไปเมื่อกี้ ที่ตอนนี้ขึ้นแท็กซี่แล้วมุ่งตรงไปที่ไหนสักแห่ง
ยูจองยอน ซิ่งล่ะงานนี้
ฉันไถสเก็ตบอร์ดไปตามถนนด้วยความเร็วสูง
จนมาหยุดอยู่หน้าตึกแห่งหนึ่ง
‘JYP Entertainment’ นี่มันตึกที่มีพวกไอดอลเยอะๆ นี่
ฉันรีบเก็บสเก็ตบอร์ดพร้อมเดินเข้าไปในตึกอย่างไม่รู้ชะตากรรมของตัวเอง
‘สวัสดีค่ะ พอดีว่า’
‘อ๋อ ค่ะ เซ็นชื่อตรงนี้ได้เลยค่ะ’ พนักงานในตึกบอก
‘ตะ แต่ว่า ฉัน’
‘ไม่ต้องแต่ค่ะ เซ็นเลย’ ฉันก็เซ็นตามที่เค้าบอกไปด้วยความซื่อ
‘เสร็จแล้วค่ะ คือฉันจะเอากระเป๋า ..’
‘พรุ่งนี้แปดโมงก็ย้ายของเข้าคอนโดตามที่อยู่นี้ได้เลยนะคะ น้องเซ็นรับงานไปแล้ว ถ้าไม่มาล่ะก็ น้องจะโดนปรับเป็นเงิน 1 ล้านวอนนะคะ’
‘ว่าไงนะคะ !!’ ฉันตะโกนดังลั่นออกมา
เพราะฉันตะโกนดังลั่นไปเมื่อกี้ก็เลยถูกพนักงานไล่ออกมา ยูจองยอน นอกจากแกจะซื่อแล้วแกยังเชื่อคนง่ายอีก ฉันที่ตอนนี้เดินกลับบ้านด้วยท่าทีแห้งเหี่ยว เหมือนคนหมดอะไรตายอยาก แทนที่ปิดเทอมจะได้พัก กลับต้องมานั่งทำงานอีก แถมต้องย้ายที่พักอีก เฮ้อ
‘นี่ จองยอนออนนี่’
‘เธอเป็นใคร?’
‘เดี๋ยวพี่ก็รู้เองนะ’
วิ่งมาเรียกชื่อกันแล้วก็วิ่งไป
เพราะฉันตอนนี้อยู่บ้านคนเดียวเลยไม่มีปัญหากับพ่อแม่มากเท่าไหร่ นานๆ ทีพี่สาวจึงจะกลับบ้าน ก็เลยหมดห่วงเรื่องที่ว่าจะต้องโดนด่าว่าซื่อหรือโง่อะไรทำนองนั้น
08.00 ณ คอนโดแห่งหนึ่ง
‘ดิ๊งด่อง ดิ๊งด่อง’ ฉันที่กดกริ่งเรียกคนที่อยู่ในห้องให้ออกมา
กดไปตั้งหลายรอบแล้วนะ ยังไม่ตื่นกันอีกรึไง
ฉันจึงกดซ้ำอีกหลายๆ รอบ จะตื่นหรือไม่ตื่น ห้ะ
‘หาวววว’ ผู้หญิงตรงหน้าฉัน ฉันว่าฉันคุ้นๆ เธออยู่นะ
‘เราเคยเจอกันที่ไหนมาก่อนรึเปล่า’
‘เคยเจอสิ เมื่อวานไง คุณผู้จัดการ’
‘ผู้จัดการ หมายความว่ายังไง’
‘พอดีบริษัทเราหาผู้จัดการอยู่ แล้วบังเอิญว่าพี่มาเซ็นรับงาน พี่ก็เลยเป็นผู้จัดการไง พี่เข้ามาก่อนสิ’ ผู้หญิงผมยาวเลยบ่านิดๆในชุดนอนสีครีม เปิดประตูให้ฉันเข้าไปในห้อง
‘ฉันขอแนะนำตัวก่อนเลยละกันนะ ฉันชื่อ ซนแชยอง เป็นแร็ปเปอร์ ส่วนห้องนี้ก็มีห้องอีก 4 ห้องใหญ่ เป็นห้องนอนของฉัน ของพี่นายอน แล้วก็ของพี่ผู้จัดการ ส่วนห้องสุดท้ายก็ห้องเก็บของ’
‘นายอน?’ ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย
‘พี่เค้าชื่อ อิมนายอน ตอนนี้คงหลับอยู่ เป็นดูโอคู่กับฉัน’
‘พอดีฉันเก็บกระเป๋าเงินได้’ ฉันพูดพร้อมยื่นให้คนตรงหน้า
‘เมื่อวานพี่เค้านั่งร้องไห้เพราะทำกระเป๋านี่หาย’
‘งั้นฉันขอโทษแล้วกันที่ไม่ได้เอามาคืน’
‘พี่จองยอน ฉันอายุ 16 เอง พี่ก็แทนตัวเองว่าพี่สิ’ คนตัวเล็กกว่าฉันพูดขึ้น
‘อืมๆ’ เราก็นั่งคุยกันสักพัก และตอนนี้แชยองก็พาฉันขนของเข้าห้องเรียบร้อย ห้องฉันอยู่ระหว่างห้องแชยองกับนายอน และตอนนี้แชยองก็ออกไปข้างนอก เพราะอยากจะไปทำธุระส่วนตัว ฉันเลยออกมานั่งดูทีวีรอพลางๆ ระหว่างรอคนที่นอนอยู่อีกห้องตื่น
[ NAYEON ]
‘แชยองอ่า วันนี้เราไปเที่ยวกันเถอะ’ ฉันที่ตื่นขึ้นมาเห็นคนนั่งดูทีวีอยู่จึงชวนออกไป
‘อะไรของเธอเนี่ย’ เดี๋ยวนะ เสียงไม่เห็นเหมือนแชยองเลยนี่
โจร !!
เมื่อคิดได้ดังนั้นฉันจึงหยิบหมอนวิ่งไปฟาดคนที่นั่งอยู่บนโซฟาอย่างจังซ้ำแล้วซ้ำเล่า
‘โจร ออกไปเดี๋ยวนี้เลยนะ ออกไปสิ!’ ฉันที่ตอนนี้นั่งคร่อมผู้หญิงผมซอยสั้น และตอนนี้กำลังใช้หมอนตีเธออย่างจังด้วยความตกใจ
‘ฉะ ฉันไม่ใช่โจรสักหน่อย ฟังกันก่อน !!’ ผู้หญิงคนนั้นตะโกนขึ้นมา
‘โจร !!’
‘จะฟังหรือไม่ฟังเนี่ย ห้ะ!’ ผู้หญิงคนนั้นลุกขึ้นมาจับแขนทั้งสองข้างของฉันไว้
‘…’
‘ฉันชื่อ ยูจองยอน มาทำงานเป็นผู้จัดการของพวกเธอตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป’
‘ผู้จัดการ !’
‘ใช่สิ แล้วกระเป๋าเงินเธอก็อยู่นู่น’ เธอชี้ไปทางโต๊ะ
‘ขะ ขอโทษ’ ฉันพูดพลางก้มหน้าลง
‘แล้วเธอจะลุกออกไปจากตัวฉันได้รึยัง มันหนักนะ’
‘…’ ฉันเงียบและยอมลุกออกไปแต่โดยดี
‘มีใครที่ไหนเห็นโจรแล้วเค้ามานั่งคร่อมใช้หมอนฟาดกันบ้าง เธอนี่ประหลาดจริงๆ เลย อิมนายอน’
‘เธอเรียกฉันแบบนี้เธอเป็นพี่ฉันรึไง’
‘ไม่รู้’
‘ฉันอายุ 19 แล้วนะ เธอต้องเรียกฉันว่าพี่สิ’
‘ก็ฉันไม่อยากเรียก ฉันเป็นผู้จัดการเธอ เธอก็ต้องฟังฉันสิ’
หลังจากสงครามประสาทที่ฉันเป็นคนก่อขึ้นจบลงด้วยการที่ฉันยอมเงียบ และเป็นฝ่ายที่รู้สึกผิดที่ทำรุนแรงไปแบบนั้น ก็สมควรที่จะโดนโกรธอยู่ แต่ฉันเนี่ยโกรธยิ่งกว่าที่ยัยนั่นไม่ยอมเรียกฉันว่าพี่ แถมยังทำเป็นวางอำนาจสั่งการเพราะตัวเองเป็นผู้จัดการอีก
‘กลับมาแล้ววว !’ เสียงแชยองนี่
‘ซนแชยอง เรามาคุยกันเดี๋ยวนี้เลยนะ’ ฉันที่เมื่อเห็นแชยองเดินเข้ามาก็ลากพาเข้าห้องทันที เหลือไว้แต่ผู้จัดการที่ทำหน้า เอ๋อนั่งอยู่นอกห้อง
‘ทำไมเธอไม่บอกพี่ว่าจะมีผู้จัดการใหม่ย้ายเข้ามา’
‘อย่าดุสินายอนง่า’
‘ไม่ต้องมาทำเสียงอ้อน ตอบพี่มา’
‘ก็คิดว่าไม่น่าจะเกิดอะไรขึ้นไง’
‘หมายความว่ายังไง’
‘เดี๋ยวพี่ก็รู้เอง ป่ะ ไปกินข้าวกัน’ เมื่อจบประโยคแชยองก็จับมือฉันลากออกไปจากห้อง
11.00 P.M
ตารางงานวันพรุ่งนี้ก็ ไปให้สัมภาษณ์ ออกรายการเพลง จัดรายการวิทยุ เสร็จตอน 4 โมงเย็นสินะ 2 คนนี้คงจะเหนื่อยน่าดู ฉันที่ตอนนี้กำลังนั่งจัดตารางงานของแชยองและนายอนอยู่ กำลังปวดหัวได้ที่เลยทีเดียว และตอนนี้สองคนนี้ก็ไปซ้อมอยู่ ทำให้ตอนนี้ฉันอยู่คนเดียวที่หอ
‘ซนแชยอง’ นั่นคือบุคคลที่โทรมาหาฉันตอนกลางดึก
‘ว่าไง แชยองอ่า’
‘จองยอนออนนี่ มารับพวกเราหน่อยสิ’
‘เธอจะโทรไปบอกเค้าทำไม เรากลับเองได้น่า’ เสียงนี้คงไม่ต้องเดาว่าเสียงใคร
‘รอแปปนึงนะ เดี๋ยวฉันไปรับ’ ฉันที่นั่งรถแท็กซี่ออกไปรับสองคนนี้ที่ตึก ก็ฉันยังขับรถไม่ได้นี่นา
‘ทำไมฉันต้องนั่งข้างยัยนี่ด้วย’ ฉันบ่นพึมพำให้คนข้างๆ ได้ยิน เพราะแชยองนั่งข้างคนขับ ทำให้ฉันต้องนั่งข้างกับผู้จัดการอย่างไม่ต้องการ
‘เธอไม่อยากนั่งข้างฉันมากใช่มั้ย’ คนข้างๆ พูดขึ้นเบาๆ ให้ฉันได้ยิน
‘ก็ใช่น่ะสิ’
‘เธอไม่ชอบฉันตรงไหนเหรอ’ คนข้างๆ พูดขึ้นอย่างเย็นชา
‘ก็เกือบทุกตรงนั่นแหละ’
‘พรุ่งนี้เรามีนัดกันตอน 7 โมงเช้า อย่าลืมตื่นซะล่ะ’
‘ฉันก็ไม่ได้เป็นคนตื่นสายสักหน่อย’
‘แล้วที่ฉันเห็นเมื่อเช้าหมายความว่ายังไง’
‘ก็มัน ..’
‘หยุดได้แล้ว พวกพี่นี่จะทะเลาะกันไปถึงไหน’ แชยองที่คงจะรำคาญเสียงทะเลาะจึงหันมาบอกให้เราทั้งคู่หยุดสงครามประสาทนั่นซะ
15 นาทีผ่านไป ก็กลับมาถึงหอพัก
ฉันที่เมื่อกลับมาถึงหอก็รีบวิ่งพุ่งตัวเข้าไปในห้องนอนด้วยความเร็วสูง จัดการธุระส่วนตัวจนเป็นเวลาเกือบๆ ตีหนึ่ง ก็แอบสงสัยว่าจะยังมีใครอยู่ข้างนอกรึเปล่า ฉันจึงแง้มประตูมองไปยังห้องนั่งเล่นที่พบจองยอนนั่งคุยโทรศัพท์อยู่
‘ฉันซื่อจนกระทั่งโดนหลอกให้เซ็นมาทำงาน ฉันไม่รู้จะทำยังไง แต่ถ้าว่างก็ทำไปเถอะ’
‘ฉันก็อยากที่จะคุยกับคนอื่นให้สนิทแบบเธอนะ แต่ฉันทำไม่ได้’
ช่างเถอะ ฉันนอนดีกว่า
‘เอี๊ยดดด’ เสียงประตูถูกเปิดออกดังขึ้น
‘แชยองอ่า มีอะไรรึเปล่า’
‘เธอกลัวความมืดเหรอ ถึงเปิดไฟนอนไว้แบบนี้’ นั่นเสียงยูจองยอน ฉันพลาดเองที่ไม่ยอมล็อกห้อง
‘ใช่ ฉันกลัว’
‘ให้แชยองมานอนเป็นเพื่อนมั้ย’
‘ฉันนอนได้น่า ไม่ต้องมายุ่ง’
‘งั้นฉันไปนอนแล้วนะ มีอะไรก็เรียกได้ ฉันนอนที่ห้องนั่งเล่นนี่แหละ’ เมื่อพูดจบประตูก็ถูกปิดลง
อะไรของเธอกันนะ ยูจองยอน
ความคิดเห็น