|| Inazuma Eleven || Risou no HEROINE (OC)

ตอนที่ 4 : [Chapter Three]: เปลี่ยนบรรยากาศ

[CHAPTER THREE]

บทที่ 3 เปลี่ยนบรรยากาศ

ต่างจากโรงเรียนไรมงแบบลิบลับเลยจริงๆด้วยสินะ..โรงเรียนนี้น่ะ...

ฉันยืนกะพริบตาปริบๆมองประตูทางเข้าของ'โรงเรียนเทย์โคคุ'ที่ตั้งอยู่ตรงหน้าด้วยความรู้สึกที่อธิบายไม่ถูก ความจริงแล้วฉันเองก็พอจะรู้มาบ้างว่าโรงเรียนนี้น่ะเป็นโรงเรียนของคนที่บ้านค่อนข้างจะมีถานะหรือมีเงินมีทองพอสมควร แต่พอได้มาเห็นจริงๆแล้วมันก็อดที่จะคิดไม่ได้จริงๆว่า...

บางทีมันก็ออกจะโอเวอร์เกินไป(ไม่)นิดนึงนะ

เหตุผลที่ฉันมาอยู่ที่นี่ วันนี้ เป็นเพราะข้อความที่ฉันได้รับมาตั้งแต่ตอนเย็นของเมื่อวาน..หรือก็คือช่วงที่ฉันกำลังนั่งคุยเรื่องการซ้อมแข่งครั้งต่อไปของพวกมาโมจังอยู่กับนัตจังนั่นแหละ

คนที่ส่งข้อความมาก็คือคุณลุงบุญธรรมของฉันเอง ชื่อของเขาคือ'คาเงยาม่า เรย์จิ' ส่วนเรื่องเนื้อหาในข้อความก็... คุณลุงเขาส่งข้อความมาบอกประมาณว่ามีเรื่องจะคุยด้วย ให้มาพบเขาที่โรงเรียนเทย์โคคุหน่อย อะไรทำนองนี้

ถึงจะรู้สึกแปลกใจอยู่บ้าง แต่ถ้าจะให้จะปฏิเสธคำขอของผู้ปกครองก็คงจะไม่ใช่เรื่องที่ดีสักเท่าไหร่ใช่ไหมล่ะคะ?

ฉันที่ยืนนิ่งอยู่หน้าประตูโรงเรียนมาได้สักพักแล้วเริ่มมองซ้ายมองขวา ไม่เห็นแม้แต่เงาของคนที่ส่งข้อความไปเรียกตัวฉันมา

คุณลุงเรย์จิอยู่ที่ไหนกันนะ?

"คุณหนูครับ"

เสียงของใครบางคนดังขึ้น ฉันหันกลับไปมองตามเสียงก่อนที่จะพบกับชายวัยกลางคนคนหนึ่งที่ยืนนิ่งอยู่ด้านหลัง ฉันมองคนคนนั้นพลางเอียงคอเล็กน้อย ไม่แน่ใจว่าเขากำลังพูดกับใครอยู่ แต่พอลองกวาดสายตามองไปรอบๆก็ไม่เห็นว่าจะมีใครคนอื่นยืนอยู่แถวนี้เลยสักคน

หรือว่า...

"เอ่อ..พูดกับหนูหรอคะ?"ฉันยกมือขึ้นชี้หน้าตัวเองพลางเอียงคอเล็กน้อยเป็นเชิงถาม

"ครับ ท่านคาเงยาม่าสั่งให้ผมมารับคุณหนูน่ะครับ ท่านรอคุณหนูอยู่ในโรงเรียนแล้ว เดี๋ยวผมจะนำทางคุณหนูไปหาท่านเองครับ"

ท่าน..นี่ถึงกับเรียกคุณลุงว่าท่านเลยหรอ?...

ถึงแม้จะแปลกใจกับวิธีการพูดของคนตรงหน้าแต่ฉันก็ไม่ได้เอ่ยอะไรออกไป ฉันเดินตามผู้ชายคนนั้นเข้าไปในโรงเรียนเทย์โคคุ ซึ่งระหว่างทางที่เดินเข้าไปฉันก็ลอบมองซ้ายมองขวาเพื่อสำรวจสถานที่ไปด้วย

สุดยอดเลย โรงเรียนนี้กว้างกว่าโรงเรียนไรมงแบบเห็นได้ชัดเลย  สำหรับคนที่อยู่ที่นี่จนชินแล้วอาจจะไม่รู้สึกอะไร แต่สำหรับฉันที่เพิ่งจะเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก..ถ้าไม่มีใครมาช่วยนำทางให้ล่ะก็ลงจะเดินหลงไปตั้งแต่แรกแล้วแน่ๆ

โรงเรียนเทย์โคคุก็เหมือนกับเขาวงกตดีๆนี่เอง...

ถ้าเข้ามาคนเดียวฉันจะไปหาคุณลุงเรย์จิได้ถูกไหมนะ? มีทางแยกเต็มไปหมดเลย

"ถึงแล้วครับ คุณหนู"

แล้วก็..ใครก็ได้บอกให้เขาเลิกเรียกฉันว่าคุณหนูทีสิ...

ฉันหยุดเดิน เงยหน้ามองประตูบานใหญ่ตรงหน้า ผู้ชายคนที่เป็นคนพาฉันมาส่งเดินหลบออกไปอีกทางหนึ่งเพื่อที่ฉันจะได้เดินเข้าไปในห้องได้แบบถนัดๆ

อ้าว...

"แล้ว..คุณไม่เข้าไปด้วยกันหรอคะ?"

"ผมได้รับคำสั่งจากท่านคาเงยาม่าให้พาคุณหนูมาส่งเท่านั้นครับ"

เย็นชาจังเลย คนของเทย์โคคุเป็นแบบนี้ทุกคนรึเปล่านะ?

ฉันไม่ชินกับคนแบบนี้เลย คิดถึงพวกมาโมจังสุดๆ!

"...ถ้าอย่างงั้นก็ขอบคุณที่พามาส่งนะคะ"ฉันยิ้มแห้งๆมองคนตรงหน้าที่พอได้รับคำขอบคุณแล้วก็เดินจากไปแทบจะทันที

โดยที่ทิ้งฉันเอาไว้หน้าห้องคนเดียว...

ฉันยืนทำใจอยู่สักพักก่อนที่จะหันกลับไปเปิดประตูบานใหญ่ตรงหน้า เสร็จแล้วจึงค่อยๆเดินเข้าไปอย่างระมัดระวัง ระหว่างนั้นเองฉันก็ได้ยินเสียงพูดคุยกันเบาๆดังมาจากในห้อง พอลองเดินไปตามทางที่ได้ยินเสียงก็พบกับสนามฟุตบอลขนาดมาตรฐานที่ตั้งอยู่กลางห้องโดยที่มีอัฒจันทร์ขนาดใหญ่ล้อมรอบ

สุดยอดอีกแล้ว...

ฉันลองมองลงไปที่สนามก่อนที่จะพบกับเด็กๆในชมรมฟุตบอลเทย์โคคุที่น่าจะกำลังทำกิจกรรมชมรมกันอยู่ ถ้าจำไม่ผิด..รู้สึกว่าพวกเขาจะเป็นเด็กกลุ่มเดียวกันกับที่ไปซ้อมแข่งกับพวกมาโมจังเมื่อวาน

แหม..กำลังซ้อมกันเพลินเชียว...

ฉันเดินขึ้นไปบนอัฒจันทร์ก่อนที่จะนั่งดูการซ้อมของพวกเขาแบบเงียบๆ ถึงการซ้อมของพวกเขาในตอนนี้จะเป็นแค่การส่งลูกกันไปมา แต่..ฉันก็อดที่จะคิดไม่ได้ว่าพวกเขาน่ะสุดยอดจริงๆ และยิ่งพื้นหลังของพวกเขาเป็นห้องชมรมขนาดใหญ่ที่..ดูแล้วน่าจะใช้ทุนในการสร้างเยอะมากแล้วก็ยิ่งสุดยอด ฉันไม่เห็นจะเคยรู้มาก่อนเลยว่าคุณลุงเรย์จิมีเงินเยอะถึงขนาดที่สามารถสร้างสถานที่แบบนี้ได้

ตึก ตึก ตึก

"...นี่เธอ"

ฉันที่กำลังคิดนู่นคิดนี่ไปเรื่อยเปื่อยตามประสาคนว่าง(ที่กำลังรอให้ลุงของตัวเองมารับอยู่)สะดุ้งเล็กน้อยเมื่อได้ยินเสียงของใครบางคนดังขึ้นใกล้ๆตัว พอหันกลับไปมองตามเสียงก็พบกับเด็กๆในชมรมฟุตบอลเทย์โคคุที่ตอนนี้กำลังยืนเกาะกลุ่มกันจ้องมาที่ฉันด้วยสายตาจับผิด

...อ่า โดนจับได้ซะแล้วสิ

"เธอน่ะ..ถ้าจำไม่ผิดดูเหมือนจะเป็นเด็กจากไรมงสินะ"เด็กผู้ชายที่ใส่ผ้าคลุมสีแดง..หรือก็คือกัปตันของเทย์โคคุนั่นแหละ เขาเอ่ยขึ้นก่อนที่จะเดินขึ้นมาบนอัฒจันทร์พร้อมๆกับสมาชิกอีกสองสามคน ส่วนสมาชิกคนอื่นๆที่เหลือก็คอยยืนดูสถานการณ์อยู่ในสนามด้านล่าง

อย่าว่าฉันอย่างนั้นอย่างนี้เลยนะ...

แต่ว่าสายตาของพวกเขา..ไม่น่ารักเอาซะเลย...

แล้วก็..ฉันก็ไม่ใช่เด็กแล้วด้วยนะ ต่อให้เอาอายุร่างกายม้เปรียบเทียบฉันก็ยังอายุมากกว่าพวกเธอตั้ง 1 ปี ฉันเป็นพี่สาวของพวกเธอนะ! ฉันต่างหากที่ควรจะเรียกพวกเธอว่าเด็กT^T!

"น่าแปลกนะที่เธอแอบเข้ามาจนถึงในนี้ได้ แต่ถ้าจะมาสอดแนม..อย่างน้อยก็น่าจะซ่อนตัวให้มันดีๆหน่อยนะ"กัปตันของเทย์โคคุคนนั้นพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า ท่าทางเหมือนกับคนที่กำลังถือไพ่เหนือกว่าของเขาทำให้ฉันนึกหมั่นไส้ไม่น้อย เอาตรงๆเลยนะ..ตอนนี้ฉันอยากจะเข้าไปหยิกแก้มของเขาแรงๆสักที

แต่ถ้าทำแบบนั้นฉันอาจจะโดนข้อหาทำร้ายร่างกายเด็กเพิ่มเข้าไปอีกหนึ่งกระทงก็ได้...

"... ฉันไม่ได้มาสอดแนมสักหน่อย"ฉันพูดออกไปตามความจริง

...ฉันมาที่นี่เพราะคุณลุงเรย์จิเรียกฉันมาต่างหาก

"ถ้างั้น..."

"ฉันเป็นคนเรียกมาเอง"

!

เสียงทรงอำนาจของใครบางคนดังขึ้น ทำให้ทั้งฉันและเด็กๆจากชมรมฟุตบอลเทย์โคคุต่างก็หยุดชะงัก พวกเราทุกคนหันไปมองทางต้นเสียงอย่างพร้อมเพียง และภาพที่ปรากฏขึ้นตรงหน้าของพวกเราก็คือคุณลุงเรย์จิที่กำลังเดินเข้ามาอย่างไม่รีบร้อน

"ท่าน..."

"คุณลุงเรย์จิ"ฉันเอ่ยพึมพำเสียงเบาอย่างเผลอตัว ขัดคำพูดของกัปตันของเทย์โคคุที่ดูเหมือนว่ากำลังจะเรียกคุณลุงเรย์จิเหมือนกัน แต่จะต่างกันอยู่นิดนึง ตรงที่เด็กคนนั้นกำลังจะเรียกคุณลุงว่าท่าน..ท่านอะไรสักอย่าง?

แม้แต่เด็กนักเรียนก็ต้องเรียกคุณลุงว่าท่านหรอ?

ฉันยืนนิ่งอยู่กับที่ในขณะที่สมาชิกชมรมฟุตบอลเทย์โคคุ(ที่ดูเหมือนว่าจะได้ยินคำพูดของฉัน)พร้อมใจกันหันหน้ามามองฉันด้วยสายตาที่..เอ่อ แปลกๆ ทำไมเด็กพวกนั้นถึงได้มองฉันแล้วทำสีหน้าเหมือนกับเห็นสิ่งมหัศจรรย์อันดับที่แปดของโลกแบบนั้นล่ะ?

"ตามมาสิ"คุณลุงพูดขึ้นก่อนที่จะเดินนำฉันไปที่ประตูอีกฝั่งหนึ่งของห้องชมรม

ฉันลอบมองเด็กๆของเทย์โคคุที่ตอนนี้กำลังยืนตัวแข็งแข่งกับรูปปั้นอยู่ก่อนที่จะตัดสินใจเดินตามคุณลุงเรย์จิไปแต่โดยดี

คุณลุงพาฉันเข้ามาในห้อง..ที่ดูเหมือนจะเป็นห้องควบคุมหรือห้องบัญชาการอะไรสักอย่างนี่แหละ ฉันเดาเอาจากคอมพิวเตอร์หลายตัวที่วางเรียงกันอยู่น่ะนะ

"คุณลุงเรียกหนูมามีอะไรรึเปล่าคะ?"

"เห็นแล้วใช่ไหมล่ะ ฟุตบอลของเทย์โคคุ"คุณลุงเรย์จิไม่ได้ตอบคำถามของฉัน แต่เขากลับถามคำถามอื่นกลับมาแทนโดยที่จงใจเมินคำถามของฉันไปโดยสิ้นเชิง ฉันลอบมองคุณลุงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเล็กน้อยก่อนที่จะค่อยๆก้มหน้าลงอย่างใช้ความคิด

ฟุตบอลของเทย์โคคุ ถ้าหมายถึงฟุตบอลที่ใช้แต่ความรุนแรงที่ฉันเห็นเมื่อวานล่ะก็...

"...ค่ะ"

"เธอคงรู้อยู่แล้วว่าลุงอยากจะบอกอะไร ยังไงลุงก็ไม่เห็นด้วยที่เธอสมัครเรียนที่ไรมง"

ฉันก้มหน้าลงมากกว่าเดิมเล็กน้อยหลังจากที่ได้ยินคำพูดนั้น อย่างที่คุณลุงพูด..ฉันรู้อยู่แล้วว่าเขามีอดีตที่ค่อยข้างจะไม่ดีกับโรงเรียนไรมงและอินาสึมะอิเลฟเว่น เพราะฉะนั้นตอนที่ตัดสินใจย้ายมา..ฉันถึงได้ขอพวกพี่ๆให้ปิดเนื้องนี้เอาไว้เป็นความลับไม่ให้คุณลุงเรย์จิรู้

ถ้าคุณลุงรู้ว่าฉันจะเข้าเรียนที่ไรมงตั้งแต่แรกล่ะก็เขาคงจะรีบขัดขวางแน่ๆ และถ้าเป็นแบบนั้น..ดีไม่ดีฉันอาจจะได้เข้าเรียนที่เทย์โคคุแทนไรมงก็ได้...

คุณลุงพูดเสมอว่าตัวเองเกลียดไรมง แต่ถึงจะเป็นแบบนั้น..คุณลุงก็ยังคอยดูแลและให้ความช่วยเหลือครอบครัวบุญธรรมของฉันที่'เกี่ยวข้องกับอินาสึมะอิเลฟเว่น'มาโดยตลอด

ฉันก็ไม่เข้าใจความคิดของคนคนนี้เอาซะเลย...

"ลุงจะบดขยี้ไรมง..ให้สมกับสิ่งที่พวกมันเคยทำ"คุณลุงเอ่ยพูดเสียงแข็ง เขาก้มหน้าลงมองฉันเล็กน้อยก่อนที่จะเริ่มพูดต่อ

"ถึงเวลานั้นเธอจะเลือกอยู่ข้างไหน เดี๋ยวก็จะได้รู้กัน"

.

.

.

หลังจากที่คุยกันเสร็จคุณลุงก็พาฉันเดินกลับมาที่ห้องของชมรมฟุตบอลอีกครั้ง ซึ่งพอพวกเราเปิดประตูเข้ามา..เด็กๆในชมรมฟุตบอลที่กำลังนั่งจับเข่าคุยเรื่องอะไรบางอย่างกันอยู่ที่ข้างสนามก็รีบลุกขึ้นยืนและทำท่าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นทันที

ฉันมองภาพตรงหน้าก่อนที่จะอมยิ้มเล็กๆ 

แหม..ไม่รู้เลยนะว่าพวกเธอกำลังพูดถึงฉันกับคุณลุงเรย์จิ...

ว่าแต่เด็กๆของเทย์โคคุเองก็มีโมเมนต์น่ารักๆอย่างการมานั่งจับกลุ่มเมาท์มอยแบบนี้เหมือนกันหรอเนี่ย?

โอเคค่ะ ยอมรับเลยว่าการกระทำนั้นทำให้ความน่ารักของพวกเขาเพิ่มขึ้นมาหลายเปอร์เซนต์เลยล่ะ

คุณลุงพาฉันเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของสมาชิกชมรมฟุตบอลทุกคนก่อนที่ฉันจะเป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน(เพราะทั้งคุณลุงเรย์จิและเด็กๆของเทย์โคคุต่างก็เอาแต่ยืนเงียบ ไม่พูดอะไรเลยแม้แต่คำเดียว...)

"สวัสดีจ้ะ ต้องขอโทษด้วยที่ไม่ได้บอกตั้งแต่แรกนะ..."ฉันที่ไม่รู้ว่าจะเริ่มคุยกับกลุ่มคนตรงหน้ายังไงดีพูดเกริ่นขึ้นมาเล็กน้อยพร้อมกับส่งรอยยิ้มจางๆให้พวกเขา เพราะดูจากท่าทางแล้ว..เด็กพวกนี้ไม่น่าใช่คนที่ฉันจะสามารถสนิทด้วยได้ในทันทีเหมือนกับพวกมาโมจังแน่ๆ

"ฉันเป็นหลานบุญธรรมของคุณลุงเรย์จิ ชื่อฮานาบิระ ซาโยริ ยินดีที่ได้รู้จักนะ"

"ยินดีที่ได้รู้จักครับ!"

โอ้โห..ตอบรับอย่างรวดเร็วและพร้อมเพรียง แถมคราวนี้มีหางเสียงเพิ่มมาให้ด้วย

พอบอกว่าเป็นหลานของคุณลุง ท่าทีที่พวกเขามีต่อฉันก็เปลี่ยนจากหน้ามือเป็นหลังมือทันทีเลย คุณลุงเนี่ย..เป็นคนที่มีอิทธิพลมากถึงขนาดนั้นเชียวหรอ?

"วันนี้ซาโยริจะอยูดูการซ้อมด้วย ดูแลเธอให้ดีด้วยล่ะ"

...คะ?

"ครับ!"เด็กๆของเทย์โคคุตอบรับอย่างแข็งขัน คุณลุงพยักหน้าเล็กน้อยแทนการตอบรับก่อนที่จะเดินออกไปโดยที่ทิ้งฉันอาไว้กับคนในชมรมฟุตบอลของตัวเอง ...เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนนะคะ คุณลุงเรย์จิ หนูยังไม่เคยพูดว่าจะอยู่ดูการซ้อมของพวกเขาเลยแม้แต่ครั้งเดียวนะคะ

แบบนี้มันมัดมือชกกันชัดๆเลยนี่นา...

"...คุณลุงเขาเป็นแบบนี้ตลอดเลยหรอ?"ฉันอดไม่ได้ที่จะพึมพำถาม ถึงแม้โอกาสที่จะได้รับคำตอบจากกลุ่มคนตรงหน้าจะมีน้อยมากก็ตาม

"ท่านผู้บัญชาการมีงานต้องทำเยอะ ท่านไม่มีเวลามานั่งดูการซ้อมของพวกเราตลอดหรอกครับ"กัปตันของเทย์โคคุที่ยืนอยู่ใกล้ๆเป็นคนเอ่ยตอบคำถามของฉัน เขาหันกลับไปส่งสัญญาณให้สมาชิกคนอื่นๆเริ่มซ้อมกันไปก่อน ก่อนที่เขาจะหันกลับมาหาฉันอีกครั้ง"คุณหนูขึ้นไปนั่งบนอัฒจันทร์เลยครับ พวกเราจะเริ่มซ้อมกันแล้ว"

...คุณหนูอีกแล้วหรอ?

"เรียกแค่ซาโยริเฉยๆก็ได้จ้ะ ฉันไม่ถือน่ะ เอ่อ..."

"'คิโด ยูโตะ'ครับ"กัปตันของเทย์โคคุตอบกลับมาราวกับรู้ว่าฉันอยากจะถามอะไร ฉันที่ได้ยินดังนั้นก็พยักหน้ารับยิ้มๆ ใช่ๆ ชื่อนี้แหละ ฉันเหมือนจะจำชื่อของเขาได้ลางๆ..แต่พยายามนึกยังไงก็นึกไม่ออกสักที

"จ้ะ คิโดคุงนะ^^"

คิโดคุงไม่ได้เอ่ยตอบอะไรกลับมา เขาเพียงแค่ยืนมองฉันนิ่งๆอยู่ครูหนึ่งก่อนที่จะเดินกลับเข้าไปในสนามเพื่อที่จะซ้อมฟุตบอลร่วมกับเพื่อนคนอื่นๆ ฉันเดินขึ้นไปนั่งบนอัฒจันทร์ตามที่เขาบอกก่อนที่จะยกมือขึ้นท้าวคางมองการฝึกซ้อมของเด็กๆตรงหน้า ดูเหมือนว่าวันนี้..ฉันคงจะต้องติดอยู่ที่นี่อีกนานเลยล่ะ...

...คงไม่ได้ไปดูการซ้อมของพวกมาโมจังในวันนี้แล้วล่ะมั้ง...

ฉันคิดในอย่างรู้สึกปลงกับชีวิตก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมองการซ้อมของเด็กๆของเทย์โคคุอีกครั้ง  การซ้อมของพวกเขาในคราวนี้ไม่ได้มีความรุนแรงเหมือนกับตอนที่พวกเขาแข่งกับมาโมจังเลย ดูๆไปแล้วพวกเขาก็เป็นแค่เด็กกลุ่มหนึ่งที่ตั้งใจทุ่มเททุกสิ่งทุกอย่างให้กับฟุตบอลเท่านั้นเอง

แบบนี้พวกเขาก็ไม่ได้ต่างอะไรกับพวกมาโมจัง---

ไม่สิ..ดูเหมือนจะมีสิ่งที่แตกต่างกันอยู่นิดหน่อย...

.

.

.

เวลาล่วงเลยไปจนถึงเย็น การฝึกซ้อมของเทย์โคคุเองก็เพิ่งจะจบลงไปได้ไม่นานนัก 

ในถานะที่ฉันนั่งดูการซ้อมของพวกเขามาตลอดทั้งวัน ฉันขอบอกตามตรงเลยว่าฉันรู้สึกประทับใจในความสามารถของเด็กพวกนั้นจริงๆ คนอะไรกันนะ..ซ้อมกีฬากันได้เป็นชั่วโมงๆ ถึงเด็กพวกนั้นจะพักดื่มน้ำบ้างอะไรบ้าง แต่พวกเขาก็พักกันแค่แปปเดียวเท่านั้น ไม่นาน..พอพักเสร็จพวกเขาก็ลุกขึ้นมาซ้อมต่อทันที

คนที่พยายามน่ะ..ไม่ได้มีแค่พวกมาโมจังสินะ...

ฉันลุกขึ้นยืนก่อนที่จะเดินไปหาเด็กๆของเทย์โคคุที่สนามข้างล่าง คิโดคุงเป็นคนแรกที่หันมาเห็นฉัน

"คุณหนู?"

"ก็บอกว่าให้เรียกแค่ซาโยริเฉยๆยังไงล่ะ"ฉันยิ้มอ่อน"ไม่ใช่แค่คิโดคุงนะ ฉันหมายถึงพวกเธอทุกคนเลย ถึงฉันจะเป็นหลานของคุุณลุงเรย์จิแต่ก็เป็นแค่หลานบุญธรรมเท่านั้น เพราะฉะนั้นพวกเธอไม่ต้องเกรงใจฉันขนาดนั้นก็ได้"

เด็กๆของเทย์โคคุหันไปมองหน้ากันทันทีหลังจากที่ฉันพูดจบ ฉันยกยิ้มมองกลุ่มคนตรงหน้าที่กำลังส่งสายตาถามกันไปถามกันมาว่าจะทำตามที่ฉันพูดดีรึเปล่าก่อนที่จะตัดสินใจเอ่ยพูดกับพวกเขาต่อ

"จริงสิ..ฉันมีคำถามที่อยากจะถามพวกเธออยู่น่ะ"

"คำถาม?"คิโดคุงพูดทวนสิ่งที่ฉันเอ่ยออกไป

"จ้ะ"ฉันส่งยิ้มให้พวกเขาอีกครั้ง"ฟุตบอลน่ะ..สนุกรึเปล่า?"

"....."

หลังจากที่ฉันถามคำถามนั้นออกไป คำตอบเดียวที่ฉันได้รับกลับมาจากกลุ่มคนตรงหน้าก็คือความเงียบ

เป็นอย่างที่ฉันคิด.. เด็กๆพวกนี้ยอมทุ่มเททุกอย่างเพื่อที่จะได้เล่นฟุตบอลแบบจริงขัง แต่ว่าในสายตาของฉันแล้ว ภายในความจริงจังของพวกเขากลับมีอะไรบางอย่างขาดหายไป

ทุกครั้งที่ฉันตามไปดูการซ้อมของมาโมจัง ดวงตาของเด็กคนนั้นมักจะเปี่ยมไปด้วยความมุ่งมั่นและความรู้สึกสนุกสนานที่เขามีให้กับฟุตบอล แต่พอฉันได้มาดูการซ้อมของเทย์โคคุ..ฉันกลับมองไม่เห็นสิ่งเหล่านั้นจากพวกเขาเลย...

โอเค..ฉันมองเห็นความมุ่งมั่นของเด็กพวกนี้ แต่ว่า..ฉันกลับมองไม่เห็นความรู้สึกสนุกสนานของพวกเขาเลยแม้แต่น้อย...

ถึงจะน่าเศร้าใจ แต่มันก็เป็นสิ่งที่มักจะเกิดขึ้นได้บ่อยๆในวงการกีฬา...

ฉันหลับตาลงเบาๆในขณะที่กำลังจมอยู่กับความคิดของตัวเอง คนเราต่างก็เริ่มเล่นกีฬาเพราะความชอบและสนุกสนาน แต่ว่าพอเริ่มเล่นไปได้สักพัก พอได้ลงแข่งในการแข่งขันต่างๆ พอได้ชนะการแข่งขัน ความรู้สึกสนุกสนานที่คนเรามีในตอนแรกนั้นก็เริ่มที่จะจางหายไป

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เอาแต่จดจำการเล่นฟุตบอลที่มีแต่คำว่าชัยชนะ...

แต่มันก็ทำให้คนเราลืมความรู้สึกในตอนที่เริ่มเล่นฟุตบอลใหม่ๆไปจนหมด...

ไม่สิ ในกรณีของเด็กพวกนี้..บางทีลึกๆในใจของพวกเขาอาจจะยังมีมันหลงเหลืออยู่บ้างก็ได้ เพียงแต่ว่ามันเบาบางมากแล้วก็เท่านั้นเอง...

"พวกเธอไม่ต้องตอบคำถามของฉันก็ได้นะ แต่อย่างน้อย..ฉันก็อยากให้พวกเธอเอากลับไปคิดสักนิด"

ฉันยิ้มให้เด็กๆตรงหน้าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนที่จะโบกมือลาพวกเขาเล็กน้อยตามมารยาท นี่ก็เย็นมากแล้ว..ถ้าไม่รีบกลับบ้าน นัตจังคงจะเป็นห่วงแน่ๆ

"ฟุตบอลของเทย์โคคุก็ดี..เป็นฟุตบอลที่มีทั้งความแข็งแกร่งและความเด็ดขาด แต่ว่า..พวกเธอก็ต้องตามหาฟุตบอลของตัวเองด้วยนะ"

ตัวฉันในตอนนี้..ก็ทำได้แค่ช่วยเตือนพวกเธอเท่านั้นแหละ...

.

.

.

"วันนี้เธอไปไหนมาหรอ?"

"ธุระนิดหน่อยน่ะจ้ะ แต่ว่าเคลียร์เรียบร้อยหมดแล้วล่ะ"ฉันส่งยิ้มให้นัตจังที่นั่งอ่านเอกสารบางอย่างอยู่ในห้องรับแขกของบ้านขณะที่ฉันกำลังจะเริ่มลงมือทำอาหารเย็น วันนี้นัตจังมานอนค้างที่บ้านของฉันกลับจากที่ไม่ได้นอนมาสักพักใหญ่ และดูเหมือนนอกจากเรื่องมานอนค้างด้วยแล้วก็น่าจะมีเหตุผลอื่นที่ทำให้นัตจังตัดสินใจมาหาฉันในวันนี้ด้วย

"เกี่ยวกับการแข่งครั้งต่อไป ฉันหาคู่แข่งเอาไว้ให้แล้ว"

บิงโก...

ถ้าฉันไปซื้อหวยเล่นบ้างจะซื้อถูกได้ง่ายๆเหมือนการเดาใจเด็กคนนี้ไหมนะ...

"หรอจ๊ะ แล้วบอกพวกมาโมจังไปแล้วรึยังล่ะ?"

"แน่นอนว่าเรียบร้อยแล้ว"นัตจังตอบเสียงนุ่ม"แข่งกับโรงเรียนโอคารูโตะ ชมรมฟุตบอลของโรงเรียนนี้เองก็มีข่าวลือเกี่ยวกับเรื่องแปลกๆอยู่เยอะ แต่เจ้าตัวเอนโด มาโมรุ ที่เป็นกัปตันกลับดูเหมือนจะไม่ได้รู้เรื่องรู้ราวอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้เลยเนี่ยสิ"

"คิก... แน่นอนสิ ถ้าเด็กคนนั้นรู้ต่างหากถึงจะต้องเรียกว่าแปลก"ฉันเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมข้าวห่อไข่สองจาน นัตจังที่เห็นว่าฉันทำอาหารเย็นเสร็จแล้วก็ลุกขึ้นจากโซฟาในห้องนั่งเล่นและเดินเข้ามาที่โต๊ะกินข้าวอย่างรู้หน้าที่

"ข้าวห่อไข่กลิ่นหอมจังเลยนะ"

"ขอบใจจ้ะ^^"ฉันยิ้มรับคำชม"ถ้านัตจังอยากทำ เอาไว้วันหลังเดี๋ยวฉันสอนให้เอาไหม? เป็นข้าวห่อไข่สูตรพิเศษตามแบบฉบับของฉนโดยเฉพาะเลยนะ"

"ได้สิ ถ้าเธออยากทำความสะอาดห้องครัวครั้งใหญ่ในรอบเดือนล่ะก็นะ"

ทั้งฉันและนัตจังต่างก็หลุดหัวเราะออกมาเบาๆกับบทสนทนาตามประสาพี่น้อง(ที่ดูเหมือนไม่ค่อยจะมีสาระสักเท่าไหร่)ก่อนที่พวกเราจะเริ่มลงมือจัดการกับข้าวเย็นของตัวเองอย่างไม่รีบร้อน

เมื่อไหร่จะถึงวันที่พวกมาโมจังจะต้องแข่งกับโรงเรียนโอคารูโตะกันนะ?...

อยากให้วันนั้นมาถึงเร็วๆจังเลย...

[Talk with writer]

จบตอนที่สามแล้วค่าาาาา

ตั้งชื่อตอนนี้ว่าเปลี่ยนบรรยากาศเพราะวันนี้พาน้องออกมาทัศนศึกษานอกสถานที่ค่ะ ปกติแล้วเราจะเห็นว่าซาโยริจะเอาแต่ขลุกอยู่ที่ไรมงกับพวกเอนโดอย่างเดียว วันนี้ไรท์ก็เลยตัดสินใจพาน้องออกมาเปิดหูเปิดตาบ้าง

ยังไงก็ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกันนะคะ^0^

ปล. ถ้ารีดเดอร์คนไหนอ่านแล้วเจอคำผิดก็สามารถคอมเมนต์บอกไรท์ได้นะคะ จะรีบแก้ไขให้ในทันทีเลยค่ะ

*อย่าลืมคอมเมนต์และเป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ ขอบคุณค่ะ*

✿
G
T