ข้านี่แหละจวิ้นอ๋อง (BL)

ตอนที่ 39 : บทผู้กล้าช่วยสาวงามช่างลำบากในความเป็นจริง

 



          ท่ามกลางเสียงอาวุธกระทบกันดังกังวาน ฝีเท้าผู้คนพลุกพล่าน โลหิตสีเข้มสาดกระจาย สิ่งเดียวที่มองเห็นคือแผ่นหลังของคนผู้หนึ่งที่แสนคุ้นตา


          หัวใจเต้นกระตุกวาบ มีคนมาช่วย เรื่องนี้ข้าทราบดีและรู้ว่าต้องมีคนมาช่วยเหลือ กระนั้นก็ยังคาดไม่ถึงว่าคนที่มาจะเป็นหลินจวินเจ๋อ สามีตอนนี้ควรสวมเกราะออกรบอยู่ร่วมกับทัพใหญ่กลับปรากฏกายอยู่เบื้องหน้าในชุดพรางกายดูแปลกตา มือข้างหนึ่งคว้าเอวข้าไว้แล้วดึงมายังด้านหลัง ใช่แผ่นหลังกว้างกำบังปกป้องจากศัตรูที่ดาหน้ามา ตอนนี้แม้ทราบดีว่ามันเป็นสถานการณ์เฉียดตายแต่กลับ..ฮึ่ม หัวใจไม่รักดีของคนงามนี่ช่างเต้นอย่างไม่รู้กาละเทศะยิ่งนัก


          เอ่ยปากบ่นไปหากแต่ข้าเองก็ไม่อาจละสายตาไปจากแผ่นหลังเบื้องหน้าและไม่อาจควบคุมรอยยิ้มของตัวเองได้ หลินจวินเจ๋อมาแล้ว..จู่ๆความเป็นไปได้ในการหาทางหนีออกจากค่ายทัพแห่งนี้ก็สว่างไสวขึ้นมา มองเห็นแผ่นหลังแกร่งดั่งหินผา กลิ่นอายที่เคยคุ้นและคมดาบตวัดปัดป้องการรุกรานของศัตรูเบื้องหน้าตาไม่กระพริบ ผู้ชายตรงหน้าหากถามว่าเท่ไหม ก็เท่มากนะสิ! นี่มันฉากในตำนานที่พระเอกออกมาสู้กับผู้ร้ายเลยนะ ต่อให้ข้าคิดว่าตัวเองไม่ใช่นางเอก แต่เท่มากยังไงก็คือเท่ สามีตัวดีทำเอาชักอยากไปหาป้ายไฟแบบแฟนคลับศิลปินมาโบกสักที


          ฉึก!


        “…!” ข้าเลิกทำหน้าตาแบบแฟนคลับกรี้ดดาราก็ได้ พอใจหรือยัง ถ้าพอใจแล้วก็เลิกรังความเหล่าจือซะ บัดซบเอ๊ย ข้าแค่ละเมอหาสามีตัวเองครู่เดียวถึงกับกล้ายิงธนูใส่ แถมยังเฉียดแก้มงามๆนี่อีก ไอ้ลูกตะพาบเป็นหมัน! วันนี้มีแต่คนเล็งหน้าข้านี่อยากวอนหาเรื่องใช่ไหม! รู้ไหมว่าทำลายหน้าตาของเหล่าจือมีโทษประหาร!


          หันไปมองมือมืดด้านหลังแต่ไม่พบจนทราบว่าธนูถูกยิงมาจากบนหอสังเกตุการณ์ข้าก็กัดริมฝีปากไม่ให้ตัวเองสถบออกมาอย่างแรงจนเลือดซิบ อยากขึ้นไปลงมือทำร้ายร่างกายเจ้าคนที่บังอาจล่วงเกินเสียทีกลับได้แต่กัดฟันกรอดด้วยตนเองไม่มีความสามารถพอ หันไปหาสามีคิดอยากให้เขาเข้าไปจัดการ แต่หลินจวินเจ๋อซึ่งรับมือกับทหารทั้งหมดจนส่งพวกเขาลงยมโลกเรียบร้อยกลับดึงมือข้าไปกุมจนแน่นแล้วพาวิ่งอย่างรวดเร็ว


           “ท่านพี่! จะไปไหน--อุ่ก-“ มือหน้าปิดปากดั่งจะลากเข้าที่ทำมิดีมิร้าย แต่เพราะคนทำคือหลินจวินเจ๋อแนวโน้มจนเป็นศูนย์ ข้ายืนนิ่งตัวแข็งทื่อกระทั่งสามีพาตัวมายังมุมอับสายตามุมหนึ่งของหอสังเกตุการณ์ เขาคลำมือตามเสาต้นใหญ่ต้นหนึ่งก่อนจะออกแรงกดเบาๆ แล้วดันให้เดินเข้าไป


     เขาคิดซ่อนตัว? แม้รู้สึกว่าเป็นการกระทำที่น่าแปลกใจ แต่เสียงเอะอะของทหารที่กรูกันลงจากหอสังเกตุการณ์ทำให้ข้าทำตามแต่โดยดี ขยับตัวเร้นกายเข้าไปทว่าก็ต้องแปลกใจวูบเมื่อคิดก้มหน้าซุกซ่อนตัวกลับสัมผัสได้ถึงผนังเปียกชื้นและทางที่ทอดยาวกว่าที่คาด หรือนี่จะเป็นเส้นทางลับ!?


        ภาพสุดท้ายที่ข้าเห็นก่อนร่างของหลินจวินเจ๋อจะบังมันจนมิดคือร่างของทหารลาดตระเวนที่นอนทอดซากไร้ชีวิตนับสิบราย จากนั้นบานประตูก็ปิดลงด้วยกลไกเฉพาะ เสียงทึบๆดังขึ้นขณะที่ประตูปิดสนิทจนมีแต่ความมืดรอบกาย ข้าได้ยินเสียงเอะอะและเสียงฝีเท้าแว่วเบาๆ แต่มันดังราวกับอยู่ห่างที่นี่นับสิบก้าว แม้ความจริงจะใกล้เพียงสามารถคลำทาง


       “เป็นอะไรมากหรือไม่?” คนสูดหายใจลึกๆ แสดงอาการเหนื่อยอ่อนสิควรถูกถามมิใช่ข้า แต่ความมืดนี่มันช่างน่าขัดใจนักเพราะไม่อาจสัมผัสตัวอีกฝ่าย ข้ายื่นมือออกไปอย่างไร้จุดหมาย ที่สุดก็เตะลงบนแขนเลยมายังไหล่และใบหน้าของหลินจวินเจ๋อได้พอดี


        “ข้าไม่เป็นไร”ลูบสัมผัสใบหน้าอีกฝ่ายแล้วข้าก็เงียบไปครู่หนึ่ง ทั้งที่คุ้นเคยกันดีกลับรู้สึกไม่รู้จะพูดสิ่งใดขึ้นมา ข้าลากมือไปบนใบหน้าคมคาย สัมผัสเค้าโครงที่ตนจำได้จนขึ้นใจท่ามกลางเสียงลมหายใจหอบเหนื่อยค่อยซาลง แต่ที่ดังขึ้นเรื่อยๆกลับเป็นเสียงหัวใจของตนเอง


       คิดถึง จู่ๆถ้อยคำนี้ก็ปรากฏขึ้นในหัวอกอย่างเงียบงัน ข้าเม้มปากเข้าหากันแล้วนิ่งไปครู่หนึ่ง เมื่อได้เจอหน้ากันอีกครั้งกลับได้ตระหนักว่าคิดถึงเขามากแค่ไหน แม้ตอนนี้จะผิดที่ผิดทางยังไงก็ปฏิเสธไม่ได้ว่ารู้สึกเช่นไร ข้าคิดถึงหลินจวินเจ๋อที่ไม่ได้เจอกันเพียงไม่กี่วันยิ่งนัก


        “ท่านพี่…”


       “ข้าคิดถึงเจ้า”


       ถ้อยคำที่ไม่คิดว่าจะได้รับจากบุรุษเบื้องหน้าบันดาลให้แก้มร้อนวาบ หลินจวินเจ๋อหาได้สนใจความมืดรอบกายและเกราะใหญ่ๆที่ข้าสวม เขาใช้สองแขนรั้งเอาตัวข้าไปกอดเอาไว้ ซบหน้าแน่นิ่งอยู่ครู่ใหญ่และเงียบอยู่นาน


         ไม่ไกลจากทางลับนี้ยังแว่วเสียงผู้คนเอะอะ แต่บุรุษเบื้องหน้ากลับไม่คิดสนใจ ดวงตาที่เริ่มคุ้นเคยกับความมืดทำให้ข้ามองเห็นเงาลางๆของร่างสูงที่เอนหลังพิงประตูไว้ ท่านพี่คนเท่ของข้าเมื่อครู่กลับแน่นิ่งราวหมดแแรง แต่สองแขนที่กอดร่างของข้าเอาไว้แน่นไม่ยอมคลาย


        ข้าสยบเสียงเต้นของหัวใจตนเองเอาไว้ขณะยกมือลูบเส้นผมที่เกล้ามวยไว้ลวกๆของคนตรงหน้า มันยุ่งเหยิงเล็กน้อยและชื้นไปด้วยเหงื่อ ยามนึกถึงเขาที่ถือดาบประหัตประหารผู้คนเมื่อครู่กลิ่นโลหิตก็โชยมาต้องนาสิก หากข้าไม่ได้สนใจมันมากนัก ที่กระทำเพียงเคลื่อนปลายนิ้วลูบผิวแก้มและปลายจมูกโด่งสัน สัมผัสทุกองคาพยพบนใบหน้าคมคายและปล่อยให้หลินจวินเจ๋อได้ระบายความรู้สึกทั้งหมดออกมา


      “ข้าขอโทษที่ทำให้เจ้าถูกจับ” ท่านแม่ทัพโทษตัวเองอีกแล้ว ถ้อยคำนั้นฟังดูราวเขาแบกรับความผิดทั้งหมดมาที่ตัวเอง ข้าลูบแก้มเขาซ้ำแล้วส่ายหน้า


      “ไม่ใช่ความผิดท่าน” ตอนนั้นเขาออกรบเพื่อบ้านเมือง ไหนเลยจะทราบว่ามีคนคิดจับตัวข้าซ้ำหนึ่งในพรรคพวกก็ทรยศ


       “ทำให้เจ้าลำบากแล้ว” หลินจวินเจ๋อทอดถอนใจอีกครา ก่อนอ้อมแขนแกร่งจะค่อยคลายออก เพราะไร้แสงไฟ ข้าจึงไม่อาจเห็นว่าใบหน้าอีกฝ่ายแสดงอาการเช่นไร กระนั้นก็ยังจับได้จากน้ำเสียงว่ามันมีเค้าผ่อนคลายลงมาก ซ้ำก็เอ่ยกลัวหัวเราะ “สวมเกราะใหญ่เช่นนี้กอดฮูหยินของพี่ไม่ถนัด”


        ฮึ มาเรียกตนเองว่าพี่ ข้าหันไปขว้างค้อนใส่เขาแม้อีกฝ่ายจะไม่เห็นอย่างติดจะหมั่นไส้ ก่อนจะออกแรงผลักแผ่นอกกว้างเบาๆ “ท่านปล่อยก่อนสิ ข้าจะถอดออกแล้ว”


        หลินจวินเจ๋อยอมปล่อยแขนแต่โดยดีเมื่อข้ากล่าวเช่นนั้น อันที่จริงชุดเกราะนี่มันทั้งเหม็นทั้งมีแต่เหงื่อ ของๆคนอื่นข้าก็ไม่อยากใส่หรอกหากมีทางเลือก คิดพลางถอดหมวกออกจากศีรษะแล้วผ่อนลมหายใจ ข้าก้มตัวถอดชุดเกราะออกจากกายขณะที่หลินจวินเจ๋อหันไปทำอะไรบางอย่างใกล้ๆ รู้ตัวอีกทีเมื่อถอดเกราะเรียบร้อยก็มีแสงจากคบเพลิงลุกวาบสะท้อนเงาคนด้านใน ข้าหันไปมองหลินจวินเจ๋อ พบว่าสามีกำลังเก็บหินจุดไฟลงไปก็ยิ้มในความรอบคอบของอีกฝ่าย


         หลินจวินเจ๋อปักคบเพลิงลงบนพื้นแล้วหันมาสบตา ทว่าเมื่อได้มองเห็นหน้ากันชัดท่ามกลางแสงไฟไอสังหารกลับลุกวาบ ร่างแกร่งขยับเข้าประชิด เขาจ้องร่องรอยช้ำที่ลำคอของข้าแล้วกัดฟันกรอด


           “ฝีมือใคร!?”


          “ใจเย็นๆก่อน ท่านพี่” ยกมือลูบแขนปลอบประโลมคนที่โกรธจนข้ารับรู้ได้ถึงโทสะอันร้อนแรง แม้จะไม่ได้ส่งมายังตนเองแต่ความโกรธนี้ก็ยังผลให้สะดุ้งวาบ หลินจวินเจ๋อคว้าตัวข้าไปกอดอีกครั้ง ได้ยินเสียงเขาขบฟันแน่นขณะกอดรัดเสียจนรู้สึกเจ็บ เห็นคนนิ่งเงียบพยายามระงับโทสะแล้วข้าก็นึกสงสาร เจ้าลูกเต่าบ้าเลือดตัวนี้นี่ช่าง..


         “เป็นองค์ชายผู้นั้นใช่หรือไม่” หลินจวินเจ๋อถามเสียงเบา พยายามเหลือล้นในการข่มอารมณ์ แต่ข้ายังสังเกตุได้ว่ามือหนาสั่นระริก..


         “ข้าไม่เป็นอะไรแล้ว เรารีบหนีกันไปก่อนเถอะ” เอื้อมมือไปประสานมือกับคนตรงหน้า เอ่ยปากปลุกปลอบประโลมโทสะเขาอีกครา ทราบดีว่าหลินจวินเจ๋อกำลังข่มใจอย่างยากเย็นข้าก็ได้แต่หาทางเบี่ยงเบนความสนใจ ด้วยในสถานการณ์เช่นนี้มิอาจมานั่งมีโทสะเพียงอย่างเดียวได้


        “ข้าจะล้างแค้นให้เจ้า” คนหงุดหงิดยิ่งนักยอมผละออกมาแต่ยังคำรามกรอด ข้าฟังคำว่าแก้แค้นของสามีแล้วอมยิ้มเล็กน้อย ร่องรอยนี้จะว่าเคืองก็เคืองแต่ข้ามิได้คั่งแค้นอันใด เพียงแต่จดจำเท่านั้นว่าใครเคยทำอะไรไว้ ถ้ามีโอกาส…เฮอะ แน่นอนว่าเหล่าจือจะเล่นงานมันน่ะสิ


        ฝากความอาฆาตไว้ในใจขณะเสื้อคลุมตัวนอกสีเข้มถูกสวมบนร่างข้าอีกชั้นเมื่อหลินจวินเจ๋อเห็นว่าใส่ชุดขาวบางๆตัวเดียวนั้นอันตรายยิ่ง ข้ายักคิ้วหลิ่วตาใส่สามีขี้หวงตรงหน้าอย่างรู้ทัน อดกลั่นแกล้งเขาเล็กน้อยอย่างเคยมือไม่ได้ พอเห็นท่าทีเงอะงะของเจ้าลูกเต่าเบื้องหน้าก็สำราญใจไม่น้อย


          หลินจวินเจ๋อจูงมือข้า เมื่อเราทั้งคู่จัดการตัวเองเรียบร้อยแล้วย่อมต้องไปต่อ นี่เป็นค่ายศัตรูทางลับนี้จะถูกค้นพบเมื่อใดก็ขึ้นอยู่กับเวลา หากชักช้าจะส่งผลเสียเอาได้ คิดอ่านกระทำเช่นไรเอาไว้หลังจากนี้ที่หลบหนีออกจากค่ายเถิด


          “ทางออกตรงหน้าค่าย..”ข้ามีสีหน้ากังวล เมื่อคิดได้ว่าการออกไปยามคนพลุกพล่านมิใช่เรื่องง่าย


         “ไม่เป็นไร” มือหนาบีบเบาๆ หลินจวินเจ๋อทอดสายตามองข้าอย่างลึกซึ้งครู่หนึ่ง “ข้าจะปกป้องเจ้า เราจะหนีออกไปให้ได้”


         “เข้าใจแล้ว ท่านพี่”


         ข้ายิ้ม ความกังวลในหัวใจค่อยคลายลงเมื่อได้ยินคำพูดของบุรุษเบื้องหน้า ทอดมองมือที่จับกันไว้แล้วสูดหายใจลึกๆความเชื่อมั่นในตัวอีกฝ่ายล้นปรี่ จู่ๆข้าก็มีความคิดหนึ่งผุดขึ้นท่ามกลางความอุ่นวาบในหัวใจ ชีวิตใหม่นี้หากคิดจะไว้ใจใครคนหนึ่ง คนๆนั้นย่อมเป็นใครไปไม่ได้เลยนอกจากหลินจวินเจ๋อ


          “ฮูหยิน”


          ข้าเงยหน้าขึ้นเมื่อถูกถามและผละออกจากห้วงคิด กำลังจะก้าวเท้าเดินต่อหลินจวินเจ๋อกลับหันมามอง เจ้าของใบหน้าคมคายขมวดคิ้วเล็กน้อย ท่าทีเหมือนมีสิ่งใดคาใจ เขานิ่งจ้องหน้าข้าจนข้าประหลาดใจ กระทั่งอีกฝ่ายเอื้อมมือมาจับแก้มข้าก่อนจะบีบเบาๆ “ยังไม่บอกเลยว่าคิดถึงข้าหรือไม่?”


          ข้าหยุดฝีเท้ากึก มองหน้าหลินจวินเจ๋อที่ทอแววออดอ้อนแล้วเบิกตากว้าง พยายามไม่นำพาอาการแปลกๆของตัวเองยามถูกสายตาคู่นั้นจับจ้อง นี่มันเล่นทีเผลอ! จะมาอ้อนอะไรตรงนี้! ไม่ได้พบกันมากี่วันมีใครสอนอันใดแปลกๆเจ้าลูกเต่าตัวนี้อีกรึเปล่า เหตุใดตั้งแต่เจอหน้าถึงได้จู่โจมกันรุนแรงแบบนี้ ท่านพี่ อย่าเพิ่งเล่นงานข้า รอข้าตั้งตัวก่อน!


        “ฮูหยินเล่า คิดถึงข้าหรือไม่” ราวกับกลัวข้าไม่ได้ยินจึงถามซ้ำ ถ้อยคำแฝงนัยยะออดอ้อนพร้อมกับมือหนาจับแก้มขาวซ้ำแล้วบีบเบาๆราวออดอ้อนขอความเห็นใจ หลินจวินเจ๋อเจ้าคนขี้โกง! ข้าบอกแล้วว่าขอเวลาตั้งตัว ทำแบบนี้วางแผนให้ข้าหัวใจวายตายใช่หรือไม่!


         “อาซิ่น…” คนถามไม่พอยังย้ำพลางส่งเสียงอ้อนไม่หยุด ข้าส่งเสียงคำรามเบาๆในลำคอส่งไปให้คนตรงหน้า หมั่นไส้มือที่บีลแก้มเล่นนี่เหลือใจจึงตีเบาๆให้อีกฝ่ายปล่อย สถานการณ์แบบนีั ฉุกเฉินขนาดนี้ ยังมีเวลาพลอดรักอยู่หรือไง


         “…คิดถึงสิ”


        ข้ายกมือผลักให้อีกฝ่ายเดิน ซึ่งคนได้ยินก็ยิ้มกว้างส่งดวงตาหวานเป็นประกายมาให้ ที่ข้ายอมพูด เพราะเห็นแก่ฉากเท่ๆเมื่อกี้หรอกนะ..

    ++++

        การหนีออกจากค่ายทัพใหญ่ของศัตรู แน่นอนว่ามันไม่ง่าย…


        ข้าทราบดีถึงความจริงข้อนี้ มีทางลับให้ มีเส้นทางหนีพร้อมผู้คน ทว่าการจะวิ่งฝ่าคมดาบออกไปนอกค่ายไหนเลยกระทำได้ดั่งใจ ไม่ผิดไปจากที่ข้าคิดเมื่อเดินใกล้ถึงที่หมายจะได้ยินเสียงทหารและฝีเท้าวิ่งขวักไขว่ คงมีการวางกำลังเพื่อกันไม่ให้หนีออกไป เฝ้าทางออกไว้แล้วผู้หลบหนีก็เป็นเพียงหนูวิ่งอยู่ในกรงไม่มีทางรอด


        ส่งสายตาเจือความกังวลไปยังหลินจวินเจ๋อ คนข้างกายเองก็ทราบดีถึงความไม่มั่นใจนี้จึงบีบมือรับ ดวงตาคมปลาบจ้องมองผนังทางลับที่เปิดไปสู่อีกฝั่ง นิ่งไปครู่หนึ่งแล้วจึงหันมา


        “เจ้ารออยู่ในนี้”


        “ไม่” ได้ยินแล้วข้าพลันขมวดคิ้ว เขาคิดจะออกไปเป็นตัวล่อแล้วให้ข้าหนีเอาตัวรอดหรือ “ให้ข้าไปคนเดียวเท่ากับรอถูกจับ ท่านก็ทราบ”


         “ข้าจะลอบออกไปส่งสัญญาณ เพียงครู่เดียว” หลินจวินเจ๋อกล่าวเบาๆพลางจับมือข้าแตะยังส่วนรอยเลื่อนหนึ่งของประตู “ตรงนี้ แตะแล้วกดเบาๆจะสามารถหมุนออกไปได้ เจ้ารอจนข้าเคาะแผ่นหินส่งสัญญาณแล้วค่อยออกมา เข้าใจไหม?”


         “ข้าอยากออกไปด้วย” เอ่ยปากอย่างดื้อดึงพลางกุมชายเสื้ออีกฝ่ายไว้ ข้ารู้สึก..สังหรณ์ใจแปลกๆ


         “อาซิ่น..” คนถอนใจเบาๆหากข้าก็ส่ายหน้าซ้ำเช่นกัน ทิ้งข้าอยู่ในนี้โดยไม่รู้ชะตากรรมใดๆของเขางั้นรึ เช่นนี้มันเลวร้ายเกินไป หากถูกเล่นงานหมดล่ะจะเป็นอย่างไร ย่างน้อยก็เอาข้าไปปะปนด้วยเถอะ อีกฝ่ายคงมิกล้าลงมือรุนแรง ข้ามิอาจวางใจปล่อยคนไปเสี่ยงชีวิตแทนได้อีก แม้ทราบว่าตนเองจะกลายเป็นตัวถ่วงก็ตาม


         “ก็ได้”ดวงตาคมคายคู่นั้นฉายแววอ่อนใจแต่ก็ยอมรับโดยดี หลินจวินเจ๋อกระชับผ้าที่ปิดบังใบหน้าตนเองแล้วเอื้อมมือมาหาข้า เขาดึงตัวข้าขึ้นมาและอุ้ม..เดี๋ยว!


         “ท่านพี่ ท่านจะทำอะไร!?”เกาะไหล่อีกฝ่ายพลางเบิกตากว้างมองหลินจวินเจ๋อ อย่าบอกนะว่าเขาคิดจะอุ้มข้าไปแบบนี้ แม้จวิ้นอ๋องจะตัวไม่ใหญ่โตเท่ากับท่านแต่ก็ไม่ได้เบาหวิวเหมือนปุยนุ่นนะ อุ้มข้าเช่นนี้เป็นเป้านิ่งให้ผู้อื่นโจมตีหรืออย่างไร


         “ข้าจะพาเจ้าปีนกำแพง”เห็นท่าทีตกอกตกใจของข้าแม้สถานการณ์เคร่งเครียดคนก็ยังหลุดยิ้ม แต่คำตอบทำให้ข้าขมวดคิ้วมุ่น ปีนกำแพงในสภาพนี้อย่างนั้นหรือ


         “เมื่อออกไปอย่างเงียบๆไม่ได้ ก็จงสร้างความวุ่นวายให้ถึงที่สุด ข้อนี้ข้าเรียนรู้มาจากเจ้าเชียวนะ” คนเชยชมข้าแต่ฟังแล้วไม่ยักชวนปลาบปลื้ม นี่บอกว่าข้าถนัดก่อเรื่องใช่หรือไม่


         “ระวังตัวไว้ให้ดี นี่เป็นมีดของเจ้า อย่าทำตกที่ไหนอีกล่ะ”ยังขมวดคิ้วมิคลาย มือหนาก็ยื่นด้ามมีดแสนคุ้นตามาให้ ประกายอ่อนโยนบนดวงตาคู่นั้นทำให้ข้าเลิกคิดถกเถียง ทำเพียงเอื้อมมือไปรับมาถือเงียบๆ เมื่อคิดว่ามีดนี่เคยช่วยเหลือข้าครั้งหนึ่งก็ยิ้มออกมา กระนั้นปากก็ยังไม่วายเย้า


        “ผู้อื่นมอบแต่เครื่องประดับ เสื้อผ้า รึของสวยๆงามๆให้ภรรยา ท่านคงเป็นสามีคนเดียวในใต้หล้าแล้วที่มอบมีดสั้นอาบยาพิษให้”


        “เช่นนั้นรอกลับไป ท่านพี่จะมอบกำไลงามๆให้เจ้าสักชิ้น”


         “หึ ข้าเป็นบุรุษ จะเอาของเช่นนั้นไปทำอันใด”


        “ถือว่าให้ของที่ไม่ได้มอบในคืนวันแต่งก็แล้วกัน”


         อะไรวันแต่ง? ข้าฟังแล้วขมวดคิ้ว แต่ไม่ทันกล่าวอันใดมากความหลินจวินเจ๋อก็กดมือลงบนประตูหินให้มันเปิดออก ภาพกำแพงค่ายที่ปรากฏทหารหลายนายยืนตรวจตราแน่นขนัดก็เผยสู่สายตาพร้อมกับคำตอบที่ผุดขึ้นมาในห้วงคิด ตามประเพณีของเทียนจิ้น คู่บ่าวสาวต้องร่วมมวยผมและเจ้าบ่าวต้องมอบกำไลให้ฝ่ายเจ้าสาว กำไลหนึ่งคู่สามีภรรยาสวมคนละข้างไม่ต่างจาดแหวนแต่งงานสมัยนี้ เจ้าลูกเต่าขี้โกง! วันนี้รังแกหัวใจเหล่าจือมากเกินไปแล้ว!


           คิดอ้าปากขู่เจ้าของแววตาพราวระยับคู่นั้นยังทำไม่ได้เมื่ออยู่ท่ามกลางศัตรู ข้าบีบไหล่อีกฝ่ายเป็นการตอบโต้ แต่หัวใจที่เต้นแรงอย่างไม่สงบพลันเย็นเยียบทันควันเมื่อมองเห็นร่างสูงใหญ่เจ้าของหน้ากากเงินที่แสนคุ้นตายืนตระหง่านบนเชิงเทินพร้อมทหารอีกนับร้อยรอบกาย


          นี่ก็อีกคนที่ไม่ยอมออกไปรบ พวกเจ้าไม่ได้ยินเสียงกลองดังลั่นเบื้องหลังหรือ ทุ่มเทกำลังคนคิดจับตัวข้าไว้ขนาดนี้กลัวจะไม่ได้ตายดีรึไง!


          มือข้างหนึ่งกระชับกอดคอหลินจวินเจ๋อแน่นขณะที่มืออีกข้างกำมีดสั้นในมือเอาไว้ จำนวนผู้คนชวนให้หวาดหวั่นทว่าหลินจวินเจ๋อกลับยิ้มอย่างไม่หวั่นเกรง มือหนาสอดเข้าไปในอกแล้วยื่นพลุสัญญาณมาให้ข้า ไม่ต้องกล่าวคำใดข้าก็ทราบแล้วว่าเขาคิดจะให้ใช้พลุนี้


           “ท่านพี่ ทำเช่นนี้..” เขากลัวคนจะไม่พบหรือไร ถึงได้จงใจกระทำตนเป็นจุดเด่นเช่นนี้


           “อย่าได้กังวล จุดเลย”


        ปัง!


        เพราะดวงตาที่เต็มไปด้วยความเชื่อมั่นคู่นั้น ข้าจึงกระทำโดยไม่ลังเล เสียงพลุสัญญาณดังขึ้นแล้วท้องฟ้าก็สว่างวาบ ทุกสายตาจ้องมองมาที่ข้าและหลินจวินเจ๋อโดยพลัน ข้ากอดคอเขาแน่นขึ้นเมื่อรับรู้ถึงระยะของหอกดาบและคมธนู โดยมีเจ้าของอ้อมแขนแกร่งกอดแน่น มิได้มีท่าทีหวั่นเกรง


         เงาดำหลายร่างกระโจนลงมาสมทบ ต่างอยู่ในชุดรัดกุมปกปิดหน้าตาและกระจายตัวคุ้มกัน ข้าเผลอสูดหายใจลึกเมื่อได้สบตาสีฟ้าวับวาม มันแข็งกร้าวด้วยโทสะ ขณะที่ฉู่เหวินคำรามลั่น


           “สังหารผู้บุกรุก ชิงตัวจวิ้นอ๋องคืนมา!!!”


          เสียงแค่นหัวเราะหยันของหลินจวินเจ๋อดังขึ้นขณะทหารกรูกันเข้ามาล้อมกรอบพวกเราอย่างต่อเนื่อง ข้าก้มมองสามีตนเองด้วยความไม่แน่ใจขณะที่มือใหญ่ลูบหลังเบาๆ ให้คลายใจ


         “พวกเรา บุก!!”


         ยังไม่ทันเอ่ยคำใด เสียงฝีเท้าม้านับพันตัวก็ดังอยู่นอกประตูค่าย สุ้มเสียงราวทัพนับพันกำลังล้อมประชิด ทหารเฝ้าเชิงเทินส่งเสียงเอะอะวุ่นวาย ขณะที่หลินจวินเจ๋อเงยหน้าขึ้นไปยังทิศที่มีร่างขององค์ชายเจ็ดยืนอยู่ เขากอดข้าไว้แน่น ท่ามกลางเสียงตะโกนของแม่ทัพโม่ที่ดั่งลั่นอยู่เบื้องนอกราวกับจะถามว่าคิดเลือกสิ่งใด จวิ้นอ๋อง หรือทัพไห่เยี่ยนของตน..

+++++++++

ในสถานการณ์แบบนี้ยังหวานกันอยู่ใช่มั้ย! /ใช่
รอบนี้ท่านพี่มีหลายคอมโบ้ ห่างเมียมานาน เล่นมุกไหนได้ให้เล่น5555