ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เกือบแล้ว...
II
นิโ
สายลมอ่อนๆ แสแอุ่นๆ และเสียพูุยันอนาไม้และสมาิภายใน่ายที่อยู่ห่าออไปไม่ไลนั เป็นส่วนหนึ่ที่ทำให้ผมหลุออาารเินทาในวามมืมิ มันไม่ใ่ฝันร้ายและเลวิน็ไม่ไ้ึผมออนอเส้นทา แ่สิ่ที่ทำให้ผมออมาไ้ ็ือแสสว่าที่ปราึ้นมาท่ามลาวามมืมิ
เมื่อผมย่าายเ้าไปใล้แสเหล่านั้น ผมสัมผัสไ้ถึวามอ่อนโยนเหมือนับว่าร่าายอผมไ้รับออิเนอย่าเิมทีอีรั้ วามอบอุ่นแผ่่านไปทั่วฝ่ามือ้าหนึ่อผมเหมือนมีใรสันำลัับมืออผมไว้ แล้วารเินทา็สิ้นสุล
าอผม่อยๆ เปิว้าึ้นเรื่อยๆ นเ็มา้วยวามล้า ผมหัน้ายหันวามอรอบๆ ห้อที่ยัปิและเหมือนเิมในทุๆ วัน เป็นห้อที่มีแ่ผมมะ...
"เฮ้ย!!!" ในะที่ผมใ้แนยันัวเอลุึ้นาเีย วาอผมเบิว้า สายาอผมโฟัสไปที่นที่นั่หลับอยู่้าๆ เีย
ใบหน้าอเาวาแนบอยู่บนเสื้อผ้าที่ผมำลัสวมบริเวหน้าท้ออผม มือ้าหนึ่อเายัับมือผมไว้แน่น
ุบ!!!
"โอ้ย!"
ผมห้ามเท้าอผมไม่ทัน หน้าอวิลเสยึ้นลาอาาศ่อนที่ทั้ร่าายะลไปออยู่บนพื้น
"สายฟ้าอุส่วย เิอะไรึ้น!"
วิลใ้มือลูบใบหน้าอเาในะที่ปาเปล่เสียร้อออมาผสมผสานับวามเ็บปวไ้อย่าลัว ผมไม่ไ้ั้ใะทำแบบนั้นเลยริๆ
"โอ้ย!"
ปลายนิ้วอวิลไปสัมผัสโนุที่ผมเะพอี หลัานั้นวิล็มอไปรอบๆ เพื่อหาสาเหุที่ทำให้เาลมานอนเ็บที่พื้น
เราสอนสบาัน... แววาที่แสถึวามเ็บปวเมื่อรู่เปลี่ยนไปเป็นแววาที่ายแววมีวามสุ แววาที่ลิโล เหมือนวิละลืมวามเ็บปวที่ัวเอไ้รับั่วะแล้วรีบยันัวเอให้ลุึ้นาพื้น พร้อมท่าระโนอที่เล็เป้าหมายไว้อย่าแม่นยำ นผมุ
"โอ้ย... ไม่ิว่านายะเอาืนแรนานี้นะ"
วิลนั่ร่อมัวอผมที่ำลันั่เ่นัน วิลโน้มศีรษะลมาเล็น้อยนปลายมูและหน้าผาอเรานัน เราสบสายาันอยู่เนิ่นนาน ่อนที่วิละพูอะไร่อ
"รู้มั้ย ว่าันเป็นห่วนายแ่ไหน นายหลับไปั้สามสิบหั่วโมเลยนะ" เสียนั้นเปล่ออมาอย่าแผ่วเบา มันไม่ใ่เสียอนที่ำลัร้อไห้หาแ่มันลับสั่นเล็น้อย
และแล้วเสียนั้น็โนลบโยเสียระโนอวิลเอ
"หมอบอห้าม็ือห้าม! ไม่ฟั็้อถูลโทษ" ่อนที่ผมะไ้แย้ วิล็ใ้ริมฝีปาประบริมฝีปาอผมะ่อน วาอผมเบิว้าอีรั้ หน้าอผมร้อนผ่าว ผมอยาะผลัวิล แ่ร่าายและริมฝีปาอผมมันปิเสธำสั่อผม วิลประบริมฝีปาอผมอยู่เนิ่นนาน สัมผัสที่รุนแรลายเป็นอ่อนนุ่มละมุน ผมมอเ้าไปในวาู่นั้นอวิล นั่นทำให้รู้แล้วว่าเพียารระทำเรา็สามารถสื่อใถึันไ้
'นิโ... ันเป็นอนายแล้วนะ และนาย็เป็นอัน ันะอยูแลนายเอ านี้ และลอไป ผมรัุนะ'
ผมพยัหน้าเป็นเิอบล วิลเอื้อมมือมาันใบหน้าอผมให้เ้าไปใล้มาึ้น...
เอี๊ย...! ึ! ุ๊บ...
ทุอย่าหยุะั
ผมับวิลหันไปมอที่ประูพร้อมันโยไม่้อปริปาวน พวเราำลัมอไปที่สอพี่น้อระูลสโทลล์ที่ำลัย่อเ้ามาในบ้าน ในบ้านอผม บ้านฮาเส...?
ทราวิสที่ำลัถืออบาอย่าไว้ในมือับอนเนอร์ผู้ึ่สะพายระเป๋าเป้ใบหนึ่เลื่อนายและสิ่อผ่านผมับวิลอย่า้าๆ ประหนึ่พวผมไม่มีัวน
ุ้บ...!
อยู่ๆ วัถุประหลานาเล็ล้ายลูพีระมิสามเหลี่ยม้อนนึ็ลมาาระเป๋าเป้ที่ปิไม่สนิทออนเนอร์ แ่เหมือนทราวิสับอนเนอร์ะไม่รู้ัว ร่าอพวเาทั้สอยัเลื่อนัวไปทาหน้า่าอย่า้าๆ
"อนเนอร์ นายทำอประหลา ไว้น่ะ" วิลหันไปเรียอนเนอร์ไว้ ่อนะเินไปไลว่านี้ น้ำเสียอวิลไม่ใ่อารม์ที่อยาะบอให้บุลผู้ึู่่ๆ็มาเยือนรู้สัเท่าไหร่ แ่็เห็นว่าไม่วรให้สิ่อประหลานั้นมาอยู่ที่นี่ โยเพาะถ้ามันเป็นอพี่น้อระูลนี้แล้ว้วย
อนเนอร์และทราวิสหยุเิน แล้ว่อยๆ หันมาามเสียเรีย
"เฮ้ พวนายมาอยู่ที่นี่ไ้ไัน" ทราวิสมอพวเราอย่าสสัย ใรวรสสัยัน
"พวนาย็อบแอบมาโมยอเหมือนัน...ั้นเหรอ" เหมือนนัยาออนเนอร์ะเป็นประายึ้นมาเล็น้อย อาะให้วามรู้สึเหมือนับ เฮ้ นายอบโมยอสินะ มาเป็นลูน้อันมั้ย ไ้เบี้ยเลี้ยสูสุถึ สามร้อยเหรียรัม่า่อวันเลยนะ แน่นอนผมะปิเสธ
"ที่นี่ือ บ้านฮาเส และมัน็เป็นบ้านนิโ้วยนะ เผื่อพวนายไม่รู้ัน" วิลอบห้วนๆ ใส่อย่าอารม์เสียสุๆ
เิวามเียบระหว่าพวเรา อนเนอร์ับทราวิสสบาัน และพยัหน้าเิเห็น้วย ที่รู้ันแ่สอน
"เผ่นนนนนน!" แล้วสอนนั้น็รีบวิ่ไปที่หน้า่าโยลืมว่าอที่ัวเอโมยมา อยู่ที่พื้น
อนเนอร์ระโออนอหน้า่าไปแล้ว ทราวิสหยุอยู่หน้าหน้า่า่อนะหันมายิบาใส่วิลพร้อมรอยยิ้มแปลๆ "เื้อพ่อนี่มันแรริๆ เลย ว่ามั้ยวิล" ่อนะระโามอนเนอร์ไป แล้วู่ๆ วามทรำอผมที่ผมับเสันไปหาิวปิ็แวบึ้นมา
"โอ้ยๆ นี่วิล!" ผมพยายามึมืออวิลออามูอผม
"อย่าิอะไรเียวนะ ันิับนายเพราะวามรู้สึในใัน ไม่ใ่เพราะมีสายเลืออะพอลโลัหน่อย" เหมือนวิละโรธแบบไม่รู้ัว เพราะอนนี้ใบหน้าอเราอยู่ใล้ันมาทีเียว ำพูเมื่อี้มันอะไรันน่ะ แ่ว่า็น่ารัะมั
ุ๊บ
"เฮ้ย!" วิลร้อเสีย ่อนะหายหลัเียไป้วยวามใ
"นี่นายทำอะไรอนายเนี่ย!" วิลเอามือปิปา แ่ผิวสีแๆ บนใบหน้า็ยัแสออมาอย่าเห็นไ้ัเน
"แล้วไม่อบเหรอ" ผมทำหน้าน้อยในิๆ ใส่ พร้อมออแล้วสะบัหน้าหนี
"โอ๋ๆ อบมาเลยล่ะ" วิลโอบอผมา้านหลั แล้วระิบ้าหูผม ผมรับรู้ไ้เลยว่าใบหูผมร้อนพอๆ ับมือที่ำลัับ้นอผม...ับ้น?
"นายะทำอะไรเนี่ย หยุนะ!" มืออวิลลูบไล้อยู่บริเว้นอผม "บอให้หยุไ หยุเี๋ยวนี้นะ!" ผมพยายามิ้นออาอ้อมออวิลสุีวิ "หยุเลยนะวิล ยะ..."
แร็... แร็!! ผลัวะ!!! ุ้บ!
"เ็บนะโว้ย / โอ้ยๆ" เพียั่วพริบา อนเนอร์และทราวิส สโทลล์ ็ลับมาอีรั้...อีแล้ว ไม่รู้ว่าสอนนี้ทำไ้ยัไ แู่่ๆ พวเา็ลมาาเพาน ทั้ที่ไม่เห็นล่อรอยารแหัอเพานเลยันิ
"นายอยู่เยๆ ไม่เป็นหรือไทราวิส" อนเนอร์่อยๆ ยัวเอึ้นาพื้นแล้วปัผมปัเสื้อผ้าที่เ็มไป้วยฝุ่นและหยาไย่ ทราวิส็ทำเ่นนั้นเหมือนัน
อนเนอร์หันมาสบาับพวเราอีรั้...อีแล้ว
"อุ้ย ิบหายล่ะ" ทราวิสหยุปัเสื้อและหันมามอพวเรา
"อุ้ย ิบโรหาย"
ทั้สอทำท่าลุลี้ลุลนเหมือนอยาะหนีแ่็มีเรื่อ้อสั่เสีย่อน อนเนอร์ผลัทราวิสให้้าวออมา้าหน้า เหมือนแะรับบุ "ะ...ือ...วะ...ว่าไรอน...หะให้มาบอพวนายอ่ะนะว่าอย่าลืมไปานอไม้ไฟน่ะ บะ...บายนะ" แล้วทราวิส็หันหลัออวิ่ไปอย่ารวเร็ว "รีบเผ่นอีรั้เร็ว! อนเนอร์!" พร้อมระโนไล่หลั
"ไม่ำเป็น้อมะ... อ้า ลัวแล้วรับ ไว้ีวิผม้วย ท่านวิล"
แล้วทัู้่็รีบวิ่ออไป โยมีวิลวิ่ไล่เะ้น
พอไ้เะ้นอนเนอร์ที่หน้าประูสมใอยาแล้ว (แน่นอนว่าวิลอยาะเะให้รบ แ่็ะามทราวิสไม่ทันแล้ว) วิลหยุอยู่รนั้นและหันมาหาผม
"ไว้เอันนะ Honey~"
ผมรู้สึไ้ว่าหน้าอผมเหมือนปรอทที่ำลัพุ่ึ้นมานหลอแ้วแ ผมหยิบหมอนใบที่อยู่ใล้มือที่สุ ว้าใส่วิล่อนที่หมอนั้นะปิประูทัน แ่วิลลับับหมอนใบนั้นไว้ แล้วใ้ริมฝีปาสัมผัสับ้านหนึ่อหมอน
"Honey~ รับนะ" แล้ว็โยนหมอน้านนั้นมาแปะที่หน้าผม ผมปล่อยให้หมอนเลื่อนลไปที่พื้น ในสภาพที่ใบหน้าอผมยั็อับเหุาร์สยอวัเมื่อัรู่ไม่หาย
"โห้ ทราวิสูสิ นิโมีน้ำแๆ ไหลออามู้วย" สายาอผมเลื่อนลไปมอที่้านล่าอมู ถึะมอไม่ัแ่็พอรู้ว่า ที่อนเนอร์พูือวามริ
เี๋ยวนะ... ที่อนเนอร์พู...
วิล็ะรู้สึแบบเียวับผม ในารหันหน้าไปที่หน้า่าพร้อมัน
อนเนอร์และทราวิสยืนอยู่รหน้า่า ฝาแฝ(สยอ)ระูลสโทลล์ ั้แนทั้สอ้าให้าับอบหน้า่า ใ้มืออี้า้ำาไว้ แล้วเอียหัวไปทา้ายวาพร้อมัน แล้วผิวปาเป็นัหวะเพลรัหลยุที่ไรอนน่าะอบ แล้วหันหน้ามาร้อเพลล้อเลียนผม เฮ้อ ผมอยาให้พวุมาเห็นับารนี้ริๆ เลย เพราะมันน่าหมั่นไส้มา
"นิโอ่อนั นิโมีแ่โนระทำ นิโทำอะไรไม่ไ้เลย นิโไ้แ่อยู่บนเีย นิโาั นิโโ...โอ้!" าอผม้าวไปเร็วว่าวามิ ผมลุึ้นาเียแล้วสาวเท้าเ้าไปใล้วิลที่อยู่หน้าประู ผมเอื้อมมือระาอเสื้ออวิลให้โน้มัวลมาประบริมฝีปาับผม วิลูเหมือนะ็อับท่าทาอผมอยู่ ผมริมฝีปาวิลเล็น้อยแ่ไม่ไ้รุนแรเพื่อให้วิลรู้สึัว แ่ถึอย่าั้นวิลับไม่อบโ้ารระทำอผม มืออี้าอผมแนบอยู่บนแ้มอวิล ริมฝีปาอเราสัมผัสันแนบแน่น ลิ้-อเราเลียไล้ไปทั่วลิ้-อันและัน รับรู้ไ้ถึวามร้อนลุ่ม วามโหยหา วาม้อาร วามรู้สึที่อยาหลอมละลายไปพร้อมๆัน รวมัน วิลใ้แนทั้สอ้าโอบล้อมผมไว้ มืออผมที่ึอเสื้ออวิลอยู่เลื่อนึ้นไปแนบแ้มอี้าอวิล หัวใเ้นึัและลมหายใร้อนๆอเราเริ่มที่ะประสานันเป็นหนึ่เียวัน
มืออวิลลูบไล้่ำลไปทาใ้สะือ พยายามที่ะถอาเอผม ผมิ้นสุัว และพยายามันวิลออ มัน้อไม่ใ่อนนี้ไ้โปรเถอะ ไ้โปร
"อะแฮ่ม แฮ่ม มันะมาไปแล้วนะบุรแห่อพอลโล" ทุอย่าหยุะั ผมำเสียนั้นไ้ ผมรีบลับไปยืนในท่าปิเหมือนไม่มีอะไรเิึ้น วิล็เ่นัน ถึแม้ว่าสีหน้าะบ่บอว่าไม่พอใแ่ไหน็าม
"มีอะไรเหรอรับ พ่อ" วาอผมแทบไม่ล้าสบารๆ ับฮาเส(ในร่ามนุษย์)ทีู่่ๆ ็โผล่ึ้นมาลาบ้านพั สอนนั้น ทราวิสและอนเนอร์หายไปแล้ว
ฮาเสย่าเท้าเ้ามาใล้ึ้นเรื่อย ้วยใบหน้าที่เ้มึและเ็มไป้วยสีหน้าทีุ่ หรือ เป็นห่ว ผม็แยไม่ออ
"วิล โเล ใ่ไหม อืม นายรู้ัวใ่ไหม ว่าทำอะไรลไป" ฮาเสหยุอยู่รหน้าพลาทำมือออ แสวามไม่ประทับใในัววิล ผมเริ่มรู้สึลัวฮาเสอีแล้ว ะทำอะไรอเาันนะ
"ผมรู้ัวีรับุพ่อ พวเราบันแล้วนะรับ" เ้าประเ็นเร็วไปไหนเนี่ยวิล แล้วไอ้ที่เรียว่าุพ่อนี่็เหมือนัน ผมอยาะริมฝีปะ เอ้ย ฝ่ามือไปปิปาวิลเอาไว้ริๆ "และผม็รันิโมารับ" ประโยสุท้ายวิลหันมาพูับผม เลืออผมเริ่มสูบีาปลายเท้าบึ้นมาที่ใบหน้าอย่ารวเร็วนวาอผมเห็นวันาวามร้อนลอยึ้นมารอบัวผม ผมรู้สึอยาโน้ำ้ามแปิฟิอออไปไลๆ ารนี้เลย
ฮาเสอึ้ไปพันึ ่อนะำหมัแน่นึ้น เหมือนฮาเสะแผ่รัศมีวามโรธออมา ทำให้บรรยาาศูริัแะึเรียมาึ้น "วิล โเล มันเป็นไปไม่ไ้ และไม่มีวันเป็นไปไ้ แล้วยิ่ในยุแบบนี้ เลิไปะเถอะ เธอทั้สอน ยัไัน็ะไม่อนุา" ในเวลานี้ผมแทบยืนไม่ไหว มันบอไม่ถูเลยว่ารู้สึอะไรแบบไหนบ้า แ่ผมแทบะลั้นน้ำาไว้ไม่อยู่
อนแรผมิว่าวิละโรธ วิลำหมัแน่น ่อนะลายมือออ
"อร้อล่ะรับ อให้เราไ้บัน อเถอะนะรับ ผมะไม่มีวันทิ้นิโ ผมะไม่ทำให้นิโเสียใ ผมะอยู่และปป้อนิโนลมหายใสุท้าย อร้อเถอะรับ ไ้โปรเถอะ" เสียอวิลสั่นเรือเล็น้อย เหมือนอยาะร้อไห้ออมา แ่ทำไม่ไ้
"ผม็รัวิลนะรับพ่อ ไ้โปรเถอะ" ผมหันไปสบาับฮาเสอย่าริั ผมพยายามสื่อให้พ่อผมรู้ว่าผมริัแ่ไหน และนี่ือเส้นทาที่ผมเลือเิน เลือที่ะเินเีย้านที่ผมรั เลือเีย้าวะ...
"เฮ้ยยยยยยยยยยย!!!" ผม วิล อพอลโลร้อโอเปร่าผสานเสียัน
"สุยอไปเลย ว่ามั้ยทราวิส"
"วันนี้สนุสุๆ ไปเลยเนอะ"
"วะฮะฮ่าๆ" สอพี่น้อร่วมันออยืนหัวเราะอบใให้ับผลาน ับเทพเ้าแห่วามาย้วยา่ายยี่ห้อเฮเฟัส
"เฮ้ย!!!" เราสอนวิลและผมหันไปร้อเสียหลใส่อพอลโล
"เฮ้ย!" อพอลโลสะุ้ใใส่เรา
"เฮ้ย!"สอพี่น้อหันมาใใส่ผม วิล อพอลโล
"เฮ้ย! ถุ้ยยยยย เล่นไลอปส์อะไรเนี่ย เอ้ย ปล่อยเรานะ!" ฮาเสที่นอนออยู่ับพื้นพยายามึา่ายออาัว แ่ทำยัไา่าย็ไม่หลุออ
"พ่อ พ่อมาทำอะไรที่นี่" วิลหันไปถามอพอลโล
"ะมาทำอะไรล่ะ ไอ้ลูายัวี" อพอลโลพูเสียทุ้ม่ำและเินเ้ามาใล้ๆวิล "มายินีับแไ ไอ้ลูพ่อ" อพอลโลออวิลพร้อมหยีหัว
"ฮะ!!?" สีหน้าวิลแสวามเหลือเื่ออยาเห็นไ้ั
"แหม่ แหม่ เหมือนพ่อมันริๆ เลย แล้วะแ่ันเมื่อไหร่ล่ะ หรือว่าวันนี้ อนน่ะ..."
"เรายัอยู่นี่นะ เอาา่าย ะ ฮะฮา อะ ับสอบุรเฮอร์มีส โอ้ย อย่าิ้มรนั้น ฮะๆๆออไปาเรานะ! ฮะๆๆ" ทราวิส อนเนอร์ำลัเพลิเพลินไปับารั๊ะี้เทพเ้าที่ิอยู่ในา่าย
"เราอุสาไปอมาาเฮเฟัสเลยนะ เ้าเรื่อันเลยีว่า ถ้าเรายอมปล่อยท่าน ฮาเส ท่าน้อยอมให้ลูอเราและลูอท่านรััน แ่านันโยที่ท่านะไม่เ้ามาแทรแวามสัมพันธ์นี้อี ท่านะยอมรึไม่" อพอลโล้มัวลนั่ย่อๆ ่อหน้าฮาเส โอ้โห้ อพอลโลยัเียร์ผมเลยอ่ะ แ่ริๆ ผม็พอรู้ว่าวิลเหมือนพ่ออเาริๆ นั้นแหล่ะ
"ม่ายยยยย ฮะๆๆ โอ้ย ฮาฮา ไม่ๆ ไม่เ็า!" ทั้อพอลโล ทราวิส อนเนอร์ หันมาพยัหน้าให้ัน เหมือนะมีอะไรไม่อบมาพาลเิึ้น
"หนึ่ สอ สาม!!!" สรุปือ อพอลโลเ้าไปร่วมวั๊ะี้ฮาเสสุแสนหรรษา ผมยืนมอพ่อัวเออย่าสสารปนอบใ นผมเอ็ยัอลั้นไม่ไ้ นหัวเราะออมาในที่สุ ส่วนวิล็ไม่่าัน
"็้ายยยยย ฮาๆ โอ้ย อย่านะ ็ไ้ๆ ระ ฮะๆ เรายอมแล้ว ฮาๆๆ แ่ันเลย แ่ไ้เลย ฮะๆๆ"
"เี๋ยวๆ ผมยัไม่พร้อมเลยนะ" ทุนหยุแล้วหันมามอที่ผม
"อะไรนะ?"สอแฝบวเทพเ้าอีหนึ่บววิลอีหนึ่ ทำสีหน้าุน
"มะ มันยัเร็วไป น่ะรับ" ผมมอหน้าวิลแล้ว้มมอปลายเท้าัวเอ "แ่ผม็อยาแ่านับวิลอยู่นะรับ แ่มันะไม่แปลไปหน่อยเหรอ แล้วทุนล่ะ เาะวะ..."
"แ่เลยๆ!!! ฮิ้ววววว" ทุนโผล่หน้าโผล่าออมาารอบห้อ ในู้บ้า ั้นบ้า ห้ออาบน้ำบ้า หลัเสาบ้า ถัยะบ้า แ่มีบานที่ใส่เสื้อสีำเียนว่า เฮเฟัสทีวี และถือล้อวีีโอนาพอีมือหันล้อมาที่เรา
"พวเราเียร์นายนะ ถ้านายะไ้มีวามสุับวิลน่ะ" เสันพูึ้น ึ่อยู่ๆ ็ลอยเ้ามาทาหน้า่า ผมยืนอ้ำอึ้(อีแล้ว) หันไปมอทุน รวมถึล้อ น่าะถ่ายทอสอนนี้เลย้วย้ำ! ผมอยาะลไปใ้ินเี๋ยวนี้เลย! ให้ายเถอะ
"ีเลย" วิลเินมาุเ่า่อหน้าผม ะทำอะไรน่ะ ไม่นะ
"แ่านับผมนะ นิโ" วิลยื่นมือมาุมมือผม... ในเมื่อทุน็อยู่นี่แล้ว ในเมื่อทุน็รู้เรื่อแล้ว โยเพาะเสียเียร์ สีหน้ายินีอแ่ละน และมีสีหน้ามุ้ยๆ อพ่อผม พร้อมไม่พร้อม เร็วไม่เร็ว ่ามันเถอะ ยัไวามรัอพวเรา็ยัำเนิน่อไป
"รับ วิล"
The end
ปล. เพอร์ี่ย์ แ็สัน เล่มพิเศษออแล้วนะะ พึ่ีพิมพ์ เือนมีนาม 2559 เอ ไปอุหนุนันเยอะๆ นะะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น