คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เบาะแส
รามนั่อยู่บนรถไฟบวน่วนพิเศษมุ่หน้าึ้นเหนือไปมหานรนพรัน์ รามไ้อเป็นห้อส่วนัว ผนัห้อบุ้วยเบาะำมะหยี่สีน้ำเิน โฟาหนัสีำยาวสอฝั่ั้หันหน้านัน้าบนเป็นเียสำหรับนอน ประูทำาไม้แะสลัรูปหส์ปิทอ้วยทอำแท้ทำให้ห้อูหรูหราสมราา รามนั่อ่านหนัสือรอเพือนทั้สอลับาารื้ออทีู่้รถไฟท้ายนวน
๊อ ๊อ ๊อ
เสียเาะประูัึ้น รามปิหนัสือลุไปเปิประู รามับเสรยืนหน้าห้อหอบอพะรุพะรัเ็มมือ แย่เบียัวเ้าห้อันเหมืิอนเ็
“ะเบียันทำใมย่ะ”เรสโวยวายหลัเ้าห้อมาแลัว
“ันมาถึ่อน ่อน้อไ้เ้า่อนสิ”รามเถียพลาัอที่ื้อมา “เธอไ้อะไรบ้า อเป็นอที่มีประโยน์นะ”
“ไม่เ็บปาไว้แหน้าหนาวสินะ"เรสำหมัเรียมประเนเ้าหน้า
“เรสไ้อะไรบ้า”รามวนเ้าประเ็น
“ื่นมัน” เรสล้วเอาเรื่อสี่เหลี่ยมผืนผ้านาเท่ามือสามเรือออมาโว์ เรียวามสนใให้ายหนุ่มทั้สอไม่น้อย
"เาเรียว่า VP"
“มันทำอะไรไ้?”รามรับเรื่อ VP าเรสมาพลิไปมาอย่าสสัย
“อที่นรนพรัน์เาใ้ัน ประานทุน้อมี มันเือม่อทุอย่าในเมือไม่ว่าะเป็น้อมูลประำัว ารแสัวน ่าวสาร ประาศ เวลา ภูมิอาาศ แผนที่ แม้ระทั่หมาย็ส่าเรื่อนี้”เรสอธิบาย้อมูลที่สืบมา
“อ้อ แล้ว็อีเรื่อ นี้มีหมายร้้ายแรอยู่หนึ่้อ” เรสูนิ้วี้ึ้นมา
“ห้ามใ้ไสยเวทย์หรืิออาม โยเ็า”เรสเน้นย้ำ หน้าาริั
“ทำใมละ่?” รามสสัย
“ในนพรัน์ารใ้ไสยเวทย์หรืออามสวนสิทธิ์แ่นั้นสูและุนนาในอทัพเท่านั้น นอเหนือานั้นมีวามผิ”เรสเสริม
“มารั้่อนไม่เห็นมีหมายนี้อยู่เลยนะ”รามสสัย ทำใมนพรัน์เปลื่ยนไปไ้นานี้ เาเยมารั้ที่ิามเหล่าอำมาย์มาสัมพันธไมรี ็เห็นาวบ้านใ้ันทั่วเมือนินา
“เปลี่ยนราาอ์ใหม่ อะไร็เปลื่ยนไป”เรสถอหายใอย่าเสียาย
“ล่าวว่าทวยเทพเป็นผู้ประทานอามและสอนไสยเวทย์ให้แ่เหล่ามนุษย์ ถือเป็นพรแ่นั้นสู เินว่าที่าวบ้านทั่วไปะอาเอื้อม ึไ้มีประาศออมาวบุม”เรสล่าวเสียเศร้า เธอูไม่่อยเห็น้วยับเรื่อนี้
“ลภาระิืออะไร”รามถาม ั้แ่เินทามารู้แุ่หมายแ่รามยัไม่ไ้บอรายละเอียอะไร
“หยุสราม”รามอบพลามอเพือนทั้สอำลัหน้าถอสี สสัยว่าทำใมถึส่พวเาสามนมาทำานสำั เพราะโอาสสำเร็แทบไม่มีทาเป็นไปไ้
“สอวัน่อนพระแสรร์สลายรรมหนึ่ในห้าอเบราไ้หายไปาหอแสรินทร์ปัษา ทหารเฝ้ายามายไปแปน เหล่าอำมาย์อยาให้สืบเรื่อนี้อย่าเียบที่สุ หวั่นเิสรามระหว่าประเทศ"
“ทำใมอำมาย์แน่ใว่านพรัน์โมยไป”รามถาม่อ
“ไม่แน่ใ ถึไ้ส่ทีมย่อยไปสืบทุประเทศ เรา็เป็นหนึ่ในนั้น”รามอบลาย้อสสัย าระปรัใเื่อว่าเป็นประเทศไหน ารล่าวหาโยไม่มีมูลไม่แ่ะเป็นารให้ร้ายแ่อาทำให้วามสัมพันธ์ระหว่าประเทศเสียหาย
“่อยโล่หน่อย นึว่าะให้ไปสู้ับนทั้อทัพ”ราม่อยลายัวล นสามนสู้ับนทั้อทัพแ่ิ็เสียวแลัว
“นายิไปถึไหนัน”รามเห็นว่ารามน่าะินนาารไปไลเิน
“่าเถอะ แ่แ่ัวแบบนี้ไม่ทันไ้เ้าประเทศหรอ ายะ่อน"รามพู่อนโยน ระเป๋าเป้ให้ทั้สอน
“ประเทศที่ารวิัย เทโนโลยีพันาึ้นอย่ารวเร็ว ทำให้หลายสิ่หลายอย่าแ่าาโลภายนอ ไม่ว่าะเป็นารแ่ายที่ทันสมัยึ้นารใส่โระเบนเป็นเรื่อล้าหลัไม่ทันยุ ไม่ว่าะเป็นารินอยู่ ารอาศัย แ่าาประเทศอื่นโนสิ้นเิ”รามอธิบาย
“รีบเปลื่ยนุเถอะ อีไม่ี่สถานี็ถึเมือหลวแลัว"รามพยัหน้าไล่ให้ทั้สอเปลื่ยนุ นอหน้า่าหิมะเริ่มหนัแสถึารเ้ามาในเประเทศนพรัน์ ที่ั้อยู่เหนือสุทำให้อาาศหนาวว่าที่อื่น
“รีบเปลื่ยนสิ รออะไรอยู่”รามหันไปถามเรสที่หน้าแ นั่้มหน้ามอพื้นอย่าเินอาย
“..็”เรสี้ไปทารามที่ำลัถอเสื้อเพื่อเปลืยนุ
“ันไม่ถือ”รามอบนิ่ๆ พลาถอโระเบนเปลื่ยนเป็นาเายาว
“ันถือโวย ออไปให้หม!!”เรสะโนอย่าหมวามอทน พลัหลัเพือนทั้สอออไปรอนอห้อ ่อนปิประูใส่หน้า
“ันยัใส่าเไม่เสร็นะ”รามพึมพำับัวเอ ในสภาพพึ่ใส่าเไ้้าเียว
เสียรถไฟัมาแ่ไล ทำให้ทหารประำสถานีื่นัว
“เฮ้ย!! มีรถไฟมา”ทหารอนพรัน์นหนึ่ะโนึ้น ทหารอประเทศสวมเรื่อแบบที่เป็นเอลัษ์ ล้ายเสื้อโ้ทยาวถึเ่า ปอเสื้อทำานสัว์ ใส่หน้าาเหล็สีำาแ สวมถุมือหนั สะพายปืนลเบาเป็นอาวุธประำัว
“เปิไฟสัาหยุรถ”นายพันในห้อสัเุาร์หันไปสั่ลูน้อ
“ามรายานเป็นรถไฟาประเทศไอยรารับ”ทหารอีนอบพลาเปิสัาไฟแให้รถไฟอ
รถไฟอเทียบานาลานอเมือหลว สร้าวามสสัยแ่ะเินทาเป็นอย่ามา ปิรถไฟ่วนะไม่อสถานีอื่นนอาเมือหลว พนัานับรถไฟเินลไปุยับทหารรัษาาร์สัพั ่อนะเินนำนายทหารลุ่มหนึ่ึ้นมายัรถไฟ รามที่แ้มม่านูสถานาร์ผ่านหน้า่า เห็นวามผิปิอทหารับพนัานาารพูุย
“เรียมัวให้พร้อมเราะไปันแลัว”รามหันไประิบ ทั้สอเ้าใวามหมายทันที เรสรีบปิไฟในห้อ รามับราม่วยันลาโฟามาปิประู
“เรียนผู้โยสานที่เารพ เนื่อาประเทศนพรัน์ประาศมาราารุเิน ึอทำารรวบวนรถโยสาร ใ่เวลาไม่นาน อทุท่านให้วามร่วมมือับเ้าหน้าที่้วยรับ”เสียประาศามสายัึ้นทั่วบวน ทหารถือปืนเินไล่เาะประูแ่ละห้อ รวหนัสือเ้าเมือ เหุผลารเินทามาและสัมภาระผู้โยสาร
เสียฝีเท้าัไล้ึ้นมาเรื่อยๆ นมาหยุหน้าห้อหนึ่ เสียเาะประูัึ้นแ่ไร้เสียอบรับ นายพันทำสัามือให้ทหารสามนประทับปืนึ้นเรียมยิ ่อนสะบัมือล
ปัปัปัปั
เสียปืนัึ้นพร้อมเสียรีร้ออผู้โยสาร เสียปืนสิ้นสุล่อนทหาระถีบประูห้อ เผยให้เห็นนำนวนหนึ่ถูระสูนปืนเาะเ้าร่าหลายนัทำให้ายในทันที ทหารเินูผู้รอีวิ่อนะยิ้ำอีรอบเพื่อวามแน่ใ รวูหนัสือเินทาและเปิระเป๋าสัมภาระ ้าในเ็มไป้วยอาวุธปืนหลาหลายนิ
“พวลัลอบเ้าเมือ รามรายานอหน่วย่าวรอรับ”ทหารรายานผู้บัับบัา
“อบุทุท่านที่ให้วามร่วมมืิอ ประเทศนพรัน์ยินี้อนรับรับ”
เสียประาศามสายัึ้นอีรั้ ทหารบาส่วนทยอยนำร่าไร้วิาลาบวน นายทหารเปิสัาไฟปล่อยบวนรถเินทา่อ โยไม่ทันรู้ัวเลยว่ามีนลุ่มหนึ่แอบ่อนัวอยู่ในานาลา้อมอพวเาอยู่
“น่าแปล”เาหลัประูโัพึมพำปนสสัย
“เอาไ่อ?”เสียแผ่วเบาระิบถาม
ลื้นน!!
เสียเรื่อัรนาให่ัึ้นหลัเนินน้ำแ็ วันำลอยึ้นบนท้อฟ้า แสไฟาหน้ารถไล้เ้ามาในระยะสายา เผยให้เห็นรถบรรทุสีน้ำาลนาให่ ้ารถสรีนรูปหัวสิโอ้าปาบ่บอสัาลัษ์ประำประเทศ ับเ้ามาอหน้าสถานี ประูท้ายถูเปิออเป็นทาเินให้ทหารหนึ่อร้อยลมา นับระโลรถวิ่ไปหยุหน้านายพัน
“ำลัพลอรัษาาร์ำนวน 50 นายรายานัวรับ”นับรถรายานัวพร้อมทำวามเารพ
“ไม่้อพิธีารมาหรอ ไปเ็บอะ แลัวรีบมา”นายพันะโนเสียั เป็นารให้ทหารที่เ้ามาใหม่ทำัวามสบาย แยย้ายันไปทำหน้าที่ัวเอ
“เี๋ยว่ารอพวทหารที่ลับ้วยนะ ำลัเ็บอันอยู่”นายพันล่าวับนับรถ
“รับ ผมอัวไปเรียมรถ่อนนะรับ”่าทำเารพอีรั้่อนเินไปหยิบถัน้ำมันเิมรถเพื่อให้เพียพอสำหรับาลับ
“นี่แหละ แผน่อไป”รามยิ้มอย่าเ้าเหล่
ผัวะ
ทหารยามที่ำลัเินลาระเวถูสันมือทุบที่ออย่าแม่นยำ ทำให้หลับทั้ยืน ่อนัวะถึพืนนเิเสีย รามรีบมารับัวลาเ้ามุมมื เสียาลมพายุหิมะบวับวามมืทำให้รามเ้าถึัวไ้อย่าไม่ยา ทหารยามถูลาหายไปทีละนโยไม่มีใรสัเ เนื่อาเป็น่วเปลื่ยนเว ทหารที่มาประำหน้าที่แทนเลยไม่สิใ ิว่ารีบลับบ้านถึออเวเร็ว ถือเป็นเรื่อปิอที่นี้
“วามไม่แแน่นะ”รามถาม ะมอูทหารสามนถูมัปิปาสภาพเปลือยเปล่าเหลือเพียาเั้นในนอนสลบในห้อน้ำ
“ไม่้า็เร็ว อยู่ที่เวลา”รามอบพลาปิประูห้อน้ำ
“ุนี่อุ่นีั”เสรที่พึ่เปลื่ยนุเสร็เินออมาสมทบ
“รีบไปันเถอะ”รามเอยึ้นหลัเห็นทหารเริ่มรวมัวบริเวรถบรรทุเพื่อลับเมือ
“เี๋ยว”เรสร้อห้ามสร้าวามสสัยให้เพือนทั้สอ ยัไม่ทันที่ะไ้ถามเหุผล มือที่นุ่มนวล็สัมผัสหน้าพวเาแลัว
“เรียบร้อย ไปัน”พูบเสร็เินผ่านพวเาไป ปล่อยให้ทั้สอยืนาารระทำเมื่อรู่
ทั้สามหยิบหน้าาึ้นมาใส่่อนเินลมลืนไปรวมัวับนอื่น ทหารประมา 30 นเ้าแถวสะพานเป้สัมภาระ เินึ้นรถอย่าเป็นระเบียบ โยมี่านับรถยืนถือ VP อยเ็ำนวนนที่ลับ
“45 รบ"่าีรายื่อทหารนสุท้ายทิ้ ่อนเินึ้นรถ ปุ่มปิประูห้อโยสาร
รถเลื่อนัวออาสถานี ทหารบนรถถอหน้าา บานหยิบเหล้าในเป้ึ้นมาื่ม ุยันเสียัลั่นห้้อโยสาร บานฮัมเพล้วยวามผ่อนลายที่ไ้ลับบ้าน พายุหิมะเริ่มหนัึ้นนแทบมอทา้าหน้าไม่เห็น แ่สำหรับ่าลับไม่ใ่ปัหา้วยประสบาร์และวามำนา ึสามารถประอรถไม่ให้ออนอเส้นทา
“เห้ย! ถอหน้าาไ้แลัว”ทหารนหนึ่ทัรามที่นั่อยู่ฝั่ร้าม
“อะ เอ่อ”รามะุะัในหัวพยายามิหา้ออ้า
“สสัยหน้าาอัปลัษ์นไม่ล้าถอ ฮ่าฮ่าฮ่า”เสียสใสทีุ่้นหู ทำให้รามหันไปมอามเสีย เห็นเสรที่ถอหน้าานั่นแ้วื่มเหล้าับทหารลุ่มหนึ่อย่าสนุสนาน
‘ยัยนี้!!! บ้าไปแลัวหรือไ’รามใา้าับสิ่ที่เห็น เหื่อไหลเปียุ่มทั่วทั้หน้ายัีที่ใส่หน้าาึไม่ผิสัเุ หัวใเ็นเร็วนแทบทะลุออาอ ไม่นานนัวามลัวับเปลื่ยนเป็นวามประหลาใแทน เสรเปิเผยหน้าให้ทหารทั้หมเห็น แ่ลับไม่มีใรสสัยอะไร ทหารที่ถามราม็ูเหมือนูไม่สนใเาแลัว หันไปพูุยับนอื่นอย่าปิ
“ถอออเถอะ”รามระิบ ่อนถอหน้าาเหมือนรู้อะไรบาอย่า
“ถามริ?”รามหันไปถามอีรั้เพื่อวามแน่ใ
“อือ เรใ้เวทย์นาราย์แปลรูปอนที่เะหน้าพวเรา”รามอธิบาย เาูไม่่อยแปลใเพราะสายานอเรส ้อปลอมัวสืบหา้อมูล่าวสาร เรื่อแ่นี้่ายเหมือนปอล้วยเ้าปา
“ไม่บอันนะ ยัยัวแสบ”รามัฟันพูอย่าโมโห ปล่อยให้พวเาลัวันแทบาย ยิ่เห็นเรสื่มเหล้าเฮฮายิ้มแ้มแทบปริ มันน่าทุบหัวเสียริ
“เบื่อว่ะ ้อมาอยรวรถไฟ”รามบ่นึ้นเพื่อหา้อมูล
“ถ้าไม่มีพวลุ่มบ พวเราไม่้อมาทำหรอ”ทหารนหนึ่ะโนอบ
“บ?”
“เออสิ เพราะพวบสามเศียรอะไรนั่น บ้านเมือถึไ้วุ่นวาย”พุบ็ยเหล้าื่มนหมแ้ว
“ไ้่าวมา้วยนะ ว่าไสยเวทย์ทำอันรายพวมันไม่ไ้ พวมันน่ะ..”ทหารอีนเสริม ยัไม่ทันพุบ็โนแทรึ้นมา
“็แ่่าวลือถ้าพวมันมีอีริ ไม่โนยิทิ้บนรถไฟหรอ พวมึว่าริไหมว่ะ ฮ่าฮ่าฮ่า”ทหารพาันหัวเราะเพือนที่เื่อ่าวโมลอยพวนี้
“นั่นสิน่ะ”รามพอเ้าใสถานาร์บ้าส่วนในประเทศ แ่สิ่ที่รามสนใับเป็นเรื่อ่าวลืออลุ่มบ รามลุหยิบแ้วเหล้าไปนั่้าๆ ทหารที่พุเรื่อนี้
“นายรู้อะไรมา?"รามถามพลายื่นแ้วเหล้าให้ทหารนนั่น
ความคิดเห็น