คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter II การเดินทางเผชิญหน้า
Chapter II: Journey to engage ารเินทาเผิหน้า
“้าละอยาะร้อไห้ริๆเลยนะ เพราะเ้าทำัวแบบนี้้าเลยหาแม่หิู่ใไม่ไ้เลย”
วอลเ้นทำสีหน้าัะายแบบลืนไม่เ้าายไม่ออเมื่อแนไลเนลเาะหนึบเป็นัเมวเาออนอหน้านาวบ้านเอาไปนินทาันเป็นที่สนุปาว่ารอบรัวอัศวินำลัะไ้สะใภ้เป็นาร!
“ำเป็นที่ไหน เ้าลืมเลเลเวียไปแล้วหรือยัไหา? ลาลาวอล~”
วอลเนปั้นหน้าไม่ถูเมื่อโนเพื่อนสาวเหน็บแนมเอาเสียเ็บี๊ไปถึั้วหัวใ นี่หล่อนถึั้นเอาื่อเล่นเพาะอเาับนรัที่หายัวไปึ้นมาใ้เียวนะให้าย!
“มันห้าปีแล้วนะที่เลเวียร่าหายไป เ้านี่็ยันเือนเหลือเิน”
เาบ่นระปอระแปแ่ไม่พูออมาว่าถึเธอไม่เือนเา็ไม่สามารถลืมนรันแรและนเียวในีวิลไ้หรอ แ่้วยวามเป็นายาิอัศวินร่าายำยำอายุอานาม็สมวรมีู่้วยล่วมาถึสิบแปปีแล้ว มัน็อทำให้เาบ่นไม่ไ้ในเรื่อที่เธอิเาแ เป็นแบบนี้ไม่เปลี่ยนแปลั้แ่วันที่าเรเลียเ้าวัไป…
“เฮ้อ… นี่เรา้อไปทำภาริอเ้า่อใ่ไหมพ่ออัศวินรูปหล่อ?”
“อย่ามาประ ้าไม่ไ้เ่แบบเ้านะะไ้เลื่อนสอเ้ในรึ่ปีน่ะ นี่ถ้าเ้าไม่รีบ้า็พอใับำแหน่อัศวินระับลาๆอยู่แล้วเียว วุ่นวายเสียริ”
“โอพ่ออัศวินี้บ่น อายุสิบแปอย่าทำัวราวับแปสิบเลยน่า เ้าเป็นสหาย้า ็้อาม้าไปสูุ่สูสุสิ”
วอลเนเอือมับำพูยียวนวนอารม์แ่สีหน้าสบราบเรียบอไลเนลเสียเหลือเิน ยัไหล่อน็โมาในบ้านเียวับเฟย์รินอมป่วนนนั้นแหละนะ เื้อเลยถ่ายทอมาถึันไ้ในที่สุแบบนี้น่ะ
โรม!
“ว้าย!!”
เสียหวานใสราวับระัแ้วเนื้อีระุให้ใอายหนุ่มเ้นระรัวไม่เป็นัหวะ ยิ่ร่าบานุ่มนิ่มในอ้อมแน้าหนึ่ส่ลิ่มหอมรัวนใราวับร่ายมน์สะให้เาหลไหลมันทำให้ใหลุลอยไปไลไม่อยู่ับเนื้อับัวเลยทีเียว
“เินีๆไม่เป็นรึไ”
เสียเย็นาอสาวน้อยที่เาะแนอี้าอเาระาสิที่หลุลอยลับเ้าร่าอย่าับพลัน อมทำลายบรรยาาศริๆเลยแม่เพื่อนสาวนนี้
“อ… ออภัย้วยท่าน ือ ้าำลัรีบ”
“เฮอะ รีบไปูบวนรับเส็เ้าายรัทายาทั้นสิ ผู้หิสมัยนี้นี่ไม่ไหวเลย บ้าผู้าย”
“พูมาไปแล้วน่ะไลเนล เ้าไม่เป็นอะไรนะ? ้าื่อวอลเนส่วนนี่ไลเนล”
หิสาวไม่ไ้ปิเสธำล่าวหา แ่วอลเน็ไม่พลารีบวยโอาสแนะนำัวเอเสร็สรรพทันที
“อา… ้าไม่เป็นอะไร เอ่อ… ้าื่อเลฟเวลิน ยินีที่ไ้รู้ัท่านวอลเน ท่านนายหิไลเนล”
ำพูอสาวน้อร่าเล็ผมยาวสีน้ำาลรหน้าทำเอาไลเนลุนึ้ “ท่านนายหิ” เป็นสรรพนามที่ใ้ับหิแ่านแล้วโยทั่วไป สายาเย็นาอไลเนล้อรลึลไปในวาสีอำพันอนรหน้า มันบาลึนเลฟเวลิน้อหลบสายาแล้วหันไปยิ้มพรายับวอลเน ยิ่สร้าวามหมั่นไส้เพิ่มให้ไลเนลึ้นอีเป็นเท่าัว
“โอ… ไม่้อเรียท่านหรอเลฟเวลิน เรียื่อธรรมาเลยีว่า ะไ้สนิทสนมันไว้”
ใรอยาสนิทสนมับใรันแน่ หา?
ไลเนลถลึาใส่วอลเนโย่อนวามไม่พอใเอาไว้ แู่เหมือนนั่นไม่สามารถรอพ้นสายาเ็สาว่าสอรู้สอเห็นอย่าเลฟเวลินไปไ้ พวแ้มนวลาวึ้นสีระเรื่อ่อนะทำสีหน้าเอียอายน่าเอ็นูอย่าเป็นธรรมาินไลเนลนึอยาถลาเ้าไปปลิลมหายใเธออย่าไร้เหุผล ็แ่นมันไม่ถูะา
“ออภัยอีรั้้วย ้านึว่าพวท่านเป็น…. เอ้อ…”
“ู่หู”
ไลเนลพูสั้นๆ ใส่อารม์เย็นาบาลึลไปในน้ำเสีย เลฟเวลินระพริบาปริบๆ มีแววเ้าเล่ห์ปราึ้นวูบหนึ่่อนะยิ้มพรายที่มุมปาให้เธอับวอลเน
“แล้วไม่ทราบว่า… พวท่านำลัะไปไหนันหรือ?”
สอรู้สอเห็นไม่เ้าเรื่อ!
ไลเนลนึปรามาสอยู่ในใแู่ท่าปาวอลเนะไปไวว่าวามิเธอ เพราะำพูอเามัน่าสวนทาับวามเป็นริราวฟ้าับเหวยัไอย่าั้น!
“ไปรอรับเส็อ์ายรัทายาทเหมือนันไล่ะ”
และแล้วเธอ็้อมาเบียับฝูนหลายร้อยที่มาเฝ้ารับเส็อย่าไม่เ็มใ หาไม่ิว่าเ้าเพื่อนัวแสบู่ะถอนัวาานประลอนะ เธอไม่มีทามาทำเรื่อไร้สาระแบบนี้อย่าเ็าเลยให้าย!!
(95%)
ความคิดเห็น