ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : วันแรกของการเรียน
หลังจากที่ผมเดินเข้าห้องไป ทั้งห้องก็ต้องอยู่ในอาการเงียบ โซเล็มนั่งอ่านซองจดหมายจากผู้อำนวยการเงียบ ๆ อยู่บนเตียงของเขา (เขาไม่คิดจะเปลี่ยนเจ้าชุดเปื้อนเลือดนั่นด้วยซ้ำ!) ผมนึกได้ว่าผมยังไม่ได้ดูตารางเรียนของตัวเองเลยจึงค่อย ๆ หยิบซองจดหมายออกมาอีกครั้ง
“ พรุ่งนี้วันพุธ วิชาที่จะเรียนมีเพียงวิชาเดียว เวลาเรียน บ่ายโมงถึงสี่โมงครึ่ง วิชาที่เรียนคือ....การรักษา??? วิชาบ้าบออะไรเนี่ย? ให้นักเรียนไปพบกันที่ห้องสมุนไพรเหนือ ” ผมรู้สึกงงแตกกับตารางเรียนมาก เพราะมันเรียนไม่เป็นเวลาเลยน่ะสิ! แต่ละวันผมเรียนไม่เกินสองวิชาทั้งนั้น! วันเสาร์กับอาทิตย์ก็หยุดอีก แถมยังมีวันที่ผมเรียนวิชาเดียวตั้ง 2 วัน! แต่ล่ะวิชาก็ชื่อแปลก ๆ ทั้งนั้น! เช่นไอ้วิชาเรียกวิญาญานเนี่ย! ผมจ้องมองตารางเรียนตาค้าง ถ้าเดาไม่ผิดวิชาพวกนี้ย่าผมเลือกให้แหง๋ ๆ
“ นอกจากนั้นเรายังมีกลุ่มกิจกรรมพิเศษให้นักเรียนเลือกมากมาย เช่น กลุ่มนักต่อสู้ กลุ่มนักข่าว กลุ่มนักล่าของ กลุ่มนักรักษา กลุ่มนักดนตรี กลุ่มนักอ่าน กลุ่มนักยาพิษ กลุ่มนักว่าง กลุ่ม.... ”ผมนั่งอ่านรายชื่อกิจกรรมพิเศษ กิจกรรมพวกนี้ให้เราเลือกเอาเองว่าจะทำกิจกรรมอะไรบ้าง เวลาทำกิจกรรมก็คือเวลาว่างหลังจากคาบเรียนต่าง ๆ หรือวันเสาร์กับอาทิตย์ก็ได้ ดู ๆ ไปแล้วก็น่าสนใจดีไม่เบา
ผมหันไปมองโซเล็ม แล้วก็ต้องตกใจเพราะเขาจ้องผมอยู่ก่อน นัยน์ตาสีดำสนิทของเขาไม่บ่งบอกอะไรทั้งสิ้น สีหน้ายังคงเรียบเฉย โซเล็มไม่ใช่คนหน้าขรึม ไม่ใช่คนเฉยชา แต่ผมว่าเค้าเป็นคนไร้ความรู้สึกมากกว่า ทั้งการกระทำ น้ำเสียง ใบหน้า บ่งบอกว่าเขาเป็นคนไร้ความรู้สึก
“ พรุ่งนี้ฉันมีเรียนวิชาปรุงยาพิษช่วงเช้า นายล่ะ? ” เขาเป็นคนเริ่มบทสนทนาก่อน ดูเหมือนเขาจะพยายามผูกมิตรกับผมน๊ะ? แต่จะดีไม่น้อยหากเขาแสดงความรู้สึกซักนิด อย่างเช่นยิ้ม ไมใช่ทำหน้าเฉยเมยเหมือนคนที่กำลังเหม่อลอย
“ วิชาการรักษาช่วงบ่าย ”ผมตอบ
“ อืม นายได้สิทธิ์พิเศษในการเข้าเรียนใช่ไหม ”เขาถาม
“ อืม ถามทำไม ”
“ เปล่า แค่สงสัย ท่าทางนายดูมีฝีมือ ฉันเลยคิดว่านายทำการทดสอบเข้ามา แต่ตอนทำการทดสอบฉันไม่เห็นหน้านายเลยคิดว่าคงไม่ใช่ ”
ผมเกือบหัวเราะก๊ากออกไปกับคำพูดของโซเล็มแล้ว อยากถามเหลือเกินว่าเขาใช้อะไรดูผมถึงได้คิดว่าคนอย่างผมจะมีฝีมือ นึกไม่ถึงว่าโซเล็มจะมีอารมณ์ขันขนาดนี้!
“ นายวาดภาพฉันไว้สูงเกินไปโซเล็ม คนอย่างฉันมันก็แค่คนธรรมดาเท่านั้น ” ผมพยายามเก๊กเสียงเข้มเหมือนที่พระเอกทางโทรทัศน์เขาชอบทำบ่อย ๆ ทั้ง ๆ ที่ในใจของผมอยากจะหัวเราะก๊ากออกมาเสียให้รู้แล้วรู้รอด แต่เขากลับคลี่ยิ้ม! คุณเชื่อไหมว่าเขายิ้ม แต่ผมว่าเวลาเขาไม่ยิ้มดูดีกว่าตอนเขายิ้มตั้งเยอะ ทำไมน่ะเหรอ ก็มันสุดแสนจะน่ากลัวอ่ะดิ! รอยยิ้มของเขาไปไม่ถึงดวงตาซักนิด เขาแค่กระตุกริมฝีปากเฉย ๆ ส่วนใบหน้ายังคงนิ่งเหมือนเดิม โอ้! คืนนี้ผมคงนอนฝันร้ายแน่ ๆ
“ ฉันจะคอยดู แรนดอล์ฟ ฟอล มอร์รัช ”พูดจบเขาก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกไปข้างนอก (โดยไม่คิดจะเปลี่ยนไอ้ชุดที่มันเปื้อนเลือดเลยซักนิด!)
..........................................................................
คำคืนอันแสนโหดร้ายของผมผ่านไปอย่างเชื่องช้า ผมต้องนอนฟังเสียงเจ้าเวย์ราเฟลกรน เสียงขยับตัวของลูสเชอร์ เสียงลุกขึ้นไปเข้าหกน้ำของลิสชอร์ แถมยังเสียงละเมอของโซเล็มอีก! (ที่จริงผมคงไม่เสียวเท่าไหร่นักถ้าเกิดเค้าไม่ละเมอว่า ‘ฉันจะฆ่ามัน! ๆ ’) กว่าผมจะทำใจหลับได้ก็ปาไปตีสาม!
ผมตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ปรากฎว่าทั้งห้องเหลือเพียงลูสเชอร์เพียงคนเดียว เจ้าตัวยังคงนอนหลับอุตุอยู่บนเตียงอย่างมีความสุข ผมเงยหน้าไปมองนาฬิกาปรากฎว่าเก้าโมงกว่า ๆ แล้ว สงสัยคนอื่น ๆ คงไปเรียนกันหมดแล้วล่ะ ดีเหมือนกันผมจะได้ทำอะไรสะดวกหน่อย ผมบิดตัวสองสามทีก่อนที่จะเดินเช้าห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปลงฟัน
“ ฮ้าว ~ ~ เช้าแล้วเหรอ ”ลูสเชอร์พึมพัมก่อนที่จะหันมายิ้มให้ผม เขาค่อย ๆ ล้มตัวลงนอนอีกรอบแล้วพูดเหมือนคนละเมอว่า
“ แรนดอล์ฟขอดูดเลือดนายหน่อยดิ ”ผมสะดุ้ง ตัวแข็งค้าง เมื่อกี้ลูสเชอร์พูดว่าไรนะ! ผมค่อย ๆ เหลือบตาไปมองลูสเชอร์ก่อนที่จะถอนหายใจอย่างโล่งอกเพราะเมื่อกี้ไอ้เจ้านี่มันละเมอ!
ผมยืนมองตัวเองอยู่หน้ากระจก ก่อนที่จะนับอุปกรณ์การเรียน ซึ่งจากที่ผมอ่านจากตารางเรียนมา อุปกรณ์สำหรับวิชาการรักษาก็มีแค่หนังสือเล่มใหญ่ (ผมไม่ค่อยอยากพูดถึงขนาดมันเท่าไหร่ รู้ไว้แต่ว่ามันหนักมาก!) สมุดจด และก็ปากกาสำหรับจด อุปกรณ์พวกนี้สามารถหาได้จากตู้ข้างเตียงทั้งหมด
ผม....ผ่าน
แว่นตา....ผ่าน
รองเท้า....ผ่าน
อารมณ์....ผ่าน
เสื้อคลุม....ผ่าน
รอยยิ้มพิมพ์ใจ...ผ่านชัวร์!
สรุปว่าตอนนี้ผมเป็นนักเรียนมาดเนี้ยบแล้ว ผมหยิบการ์ดสำหรับเปิดประตูแล้วออกจากห้องไป เมื่อวานผมเดินสำรวจทางเดินเกือบรอบปราสาทแล้ว คาดว่ายังไงวันนี้ผมคงไม่หลงทางง่าย ๆ หรอก
ผมสำรวจนาฬิกาอีกครั้ง สิบโมงสี่สิบามนาที ยังเหลือเวลาอีกมากก่อนที่ผมจะเรียนวิชาการรักษา อย่างแรกผมต้องตรงไปโรงอาหารก่อนเลย!
.........................................................................
“ โห ”ผมอดร้องไม่ได้เมื่อก้าวเท้าเข้าสู่ห้องอาหาร มันใหญ่สุด ๆ เลย อาหารถูกแบ่งไว้เป็นซุ้มต่าง ๆ ทั้งของคาว หวาน เครื่องดื่ม อาหารพื้นเมือง รวมไปถึงอาหารแปลก ๆ ที่ผมยังไม่เคยมาก่อนในชีวิต!!! นักเรียนมากกว่า 60% (คิดว่าน๊ะ) ต่างอยู่ในห้องอาหารแห่งนี้ มีโต๊ะสำหรับนั่งทานอาหารตั้งแต่โต๊ะสำหรับสองคน สี่คน หกคน แปดคน และสุดท้าย 12 คน ผมหยิบถุงเงินที่เมอร์ยื่นให้ผมขึ้นมา พยายามทบทวนความจำเกี่ยวกับค่าเงิน ‘ สีทอง 10 บาเรท สีเงิน 5 บาเรท สีทองแดง 1 บาเรท ’
ผมเลือกซื้อข้าวผัดจากซุ้มอาหารที่ขายอาหารจำพวกข้าว ร้านนี้มีอาหารมากมายหลายชนิด ผมเสียเงินสำหรับค่าอาหารและค่าน้ำไปทั้งหมด 4 บาเรท (เหรียญสีทองแดงสี่เหรียญ) นับว่าไม่แพงเท่าไหร่
ผมเลือกนั่งโต๊ะสำหรับสองคนที่ค่อนข้างอยู่ห่างจากกลุ่มคนพอสมควร ที่นั่งตรงนั้นสามารถมองเห็นรอบ ๆ โรงอาหารได้ชัด ผมเลยนั่งจ้องคนอื่นไปซะเพลินเลย
นักเรียนที่มาเรียนที่ฟิแลนเดอร์นั้นมีมากหน้าหลายตา ไม่ใช่แค่มากหน้าหลายตาอย่างเดียวน๊ะ แต่ยังมีนักเรียนแทบทุกวัยเลยล่ะ!
จากที่ย่าผมบังคับให้ผมนั่งประวัติของฟิแลนเดอร์ ทำให้ผมรู้ว่าโรงเรียนนี้เป็นหลักสูตรเรียนไปเรื่อย ๆ โดยไม่มีกำหนดว่าเราจะจบเมื่อไหร่ โดยหากเราต้องการจะเรียนจบเราต้องสอบฝ่านให้ครบทุกวิชาที่เราเลือก ซึ่งการสอบจะมีทั้งหมดสามขั้นแล้วแต่อาจารย์ผู้สอนว่าเค้าจะให้สอบอะไร เมื่อเราผ่านทั้งสามขั้นก็แปลว่าเราจบหลักสูตรวิชานั้นเรียบร้อยแล้ว ซึ่งจำเป็นต้องสอบให้ผ่านทุกวิชาจึงจะจบจากโรงเรียนนี้ได้ จากประวัติของนักเรียนผู้ยิ่งใหญ่ที่ผ่านมา คนที่สามารถเรียนจบได้เร็วที่สุดคือ เคย์นีเซีย เรียวคราล์ฟ โดยที่เค้าใช้เวลาเรียนแค่ 6 เดือนเท่านั้น!
ระหว่างที่ผมนั่งเหม่ออยู่ (ยังไม่ได้กินข้าวซักคำที) สายตาของผมก็ไปสะดุดเข้ากับกลุ่มนักเรียนกลุ่มหนึ่ง ผมจำคนที่นั่งหัวโต๊ะได้ดีเพราะเจ้านั่นคือเวย์ ราเฟล (ลูกชายนักล่าค่าหัว) ส่วนคนอื่น ๆ ที่นั่งกับเวย์นั้นผมไม่รู้จักสักคนเลย แต่ท่าทางกลุ่มของเวย์จะเฮ้วน่าดู สมาชิกในกลุ่มของเวย์ก็น่าสนใจไม่แพ้กัน เริ่มจากเด็กหนุ่มร่างยักษ์ (ย้ำว่ายักษ์จริง ๆ) (กระซิบ) ไอ้หมอนี่หน้าตาห่วยมาก ๆ หน้าอย่างกับคุณลุงแก่ ๆ ที่อายุเลย 40 ไปแล้ว แถมผมกับตายังเป็นสีออกเทา ๆ อีกต่างหาก ผมอยากรู้จริง ๆ ว่าไอ้หมอนี่อายุกี่ปีกันแน่ จากเสื้อผมคิดว่าหมอนี่อยู่กลุ่มกรีน คนถัดมาเป็นเด็กหนุ่มผมแดง ย้ำว่าแดงเถือกเลยล่ะ ผมแดงยังไม่พอน๊ะไอ้หมอนี่ยังใส่ชุดสีแดงทั้งชุดเลย สงสัยคงใสมาประชันกับโซเล็มที่ใส่ชุดแดงขาว (แน่ะ ยิ่งพูดยิ่งแขวะคนไปทั่วน๊ะแรนดอล์ฟ : เซน่าจัง) ซึ่งตัดกับตาสีฟ้าน้ำทะเลของเขาเหลือเกิน จากที่ผมสังเกตไอ้หมอนี่เล่นพูดจ้อไม่หยุดเลย ท่าทางจะเป็นพวกชอบพูดน้ำไหลไฟดับ (หมอนี่อยู่กลุ่มเรดชัวร์ ๆ) ต่อมาก็สาวน้อยน่ารักอ่ะนะ (ขอบอกว่าน่ารักจริง ๆ แต่ไม่ใช่สเป็คผมหรอก) ท่าทางคุณหนูมาก ๆ ผมเห็นนั่งยิ้มหวานโปรยไปซะทั่วเลย เล่นเอาผู้ชายแถว ๆ นั้นน้ำหลายหก ผมสีทองปล่อยสยาย ปากนิดจมูกหน่อย สงสัยอยู่กลุ่มพิงค์ คนสุดท้ายในกลุ่มของเวย์เป็นเด็กผู้หญิงอีกคน พูดตามตรงว่าคนนี้อยู่ห้าว ๆ แต่ขอบอกว่านัยน์ตาสีเขียวของเจ้าหล่อนน่ะสวยมาก ๆ เลยล่ะ คนนี้อยู่กลุ่มบลู
ระหว่างที่ผมนั่งวิจารณ์สมาชิกในกลุ่มของเวย์ (วิจารณ์! เหอะ ๆ อย่างนี้เค้าน่าจะเรียกว่านินทามากกว่าน๊ะ) เสียงคุ้นหูเสียงหนึ่งก็ดังขึ้น
“ ขอนั่งด้วยคนได้ไหม? ”
“ เชิญ ๆ ” ผมพูดโดยไม่หันไปมองเจ้าของเสียง (พอดีกำลังนินทา เอ้ย! วิจารณ์สนุกปากเลยยังไม่อยากหยุดน่ะ) จนผมเริ่มรู้สึกร้อน ๆ หนาว ๆ เพราะไอ้คนที่มาขอนั่งกับผมเล่นจ้องผมไม่เลิก (รู้สึกถึงสายตาอำมหิต หึหึ)
ทันทีที่ผมหันหลังไปผมก็ต้องตัวแข็งค้าง ไอ้เจ้านี่! ไอ้เจ้านี่! ไอ้หมอนี่! โอ้ย! คนในฟิแลนเดอร์มีเป็นร้อยเป็นพัน ทำไมพระเจ้าจึงได้ดลบันดาลให้ไอ้หมอนี่มาขอนั่งกับผม อ๊าก! ผมสีเงิน! ตาสีม่วง เสื้อผ้ารุ่มร่าม แว่นตาข้างเดียว หมอนี่คือคนที่คุยกับโซเล็มเมื่อตอนนั้น!
“ สวัสดี ฉันชื่อว่าเซลเดเรี่ยน โรกูล อาโดเรีย เรียกฉันว่าเซลก็ได้ ”
“ สะ....สะ.........สวัส ดะ...ดี แฮะ ๆ ฉันชะ...ชือว่าแรนดอล์ฟ ฟอล มอร์รัช นะ..น่ะ ”อ๊าก ไอ้เสียงบ้าเอ้ย! ทำไมต้องมาสั่นตอนนี้ด้วยฟ่ะ
“ ทำไมต้องเสียงสั่นด้วยล่ะ เคยทำไม่ดีไว้กับฉันรึไง \" เซลเดเรี่ยนถามกลับด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม แต่ผมอ่ะสิ สะอึกเลย หยองวุ้ย!
“ นายอยู่ห้อง 111 ใช่ไหม ”
“ อือ ”ผมตอบเบา ๆ รู้สึกโล่งอก หมอนี่มันจำผมไม่ได้! อ๊าก! ผมโล่งอกจนรู้สึกอยากจะกระโดดขึ้นเต้นรำบนโต๊ะอาหารเลย! ( - -” )
“ อืม... เอาเถอะ ทานอาหารกันดีกว่า ”หมอนี่แปลกคนดีจัง ช่างเหอะ กินข้าวผัดให้อิ่มดีกว่า
ผมเหลือบตาไปเห็นจานอาหารของเซลเดเรี่ยนแล้วแทบจะกระเดือกข้าวผัดไม่ลง แถมยังอยากจะพ่นไอ้ข้าวผัดที่ผมกินลงไปแล้วออกมา หมอนี่มันกินอะไรของมันอ่ะ! ตัวอะไรสักอย่างที่มีลักษณะคล้ายกิ้งกือยักษ์ผสมแมลงป่อง ขนหัวผมลุกตั้งชัน ใครมีกระโถนบ้าง! ผมอยากอ้วก
“ เป็นไร ทำไมหน้าซีด ๆ ”เซลเดเรี่ยนถามด้วยความเป็นห่วง
“ อ๋อ เปล่าหรอก ไม่มีอะไร ๆ ”ผมตอบกลับไป รู้สึกโล่งใจที่เสียงหายสั่นแล้ว เซลเดเรี่ยนจ้องผมเหมือนกับจะอ่านใจผมอยู่พักหนึ่ง ผมจ้องกลับ หมอนั่นยิ้มแบบเจ้าเล่ห์ก่อนที่จะบอกว่า
“ ประสานสายตากับฉันอย่างงี้ระวังจะโดนอ่านใจเข้าล่ะ ”เฮ้ย! ตายล่ะหว่า! เมื่อกี้เล่นจ้องตามันซะนานจะโดนอ่านใจไหมฟ่ะ
“ ฮ่า ๆ ๆ เมื่อกี้ฉันล้อเล่นน่ะ อย่างนายไม่ต้องอ่านใจหรอก เพราะอะไรก็แสดงออกมาทางสีหน้าหมด ” ผมเริ่มกลัว ๆ เซลเดเรี่ยนขึ้นมา ไอ้หมอนี่เป็นคนเดายากอ่ะ ไม่สามารถเดาพฤติกรรมได้เลย เป็นเพื่อนกับเจ้าโซเล็มก็สมกันดี
ผมพยายามสังเกตลักษณะภายนอกของเซลเดเรี่ยน อืม...ไม่แน่หมอนี่อาจจะเป็นคนดีกว่าที่คิดก็ได้ ท่าทางก็ดูฉลาด หน้าตาก็ดูดีเหมือนกัน แถมอาจจะมีฝีมือทางด้านการต่อสู้ด้วยก็ได้ จะเสียอยู่อย่างเดียวก็ไอ้ที่เสื้อผ้ารุ่มร่ามนั่น ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่ากล้าใส่เดินได้ยังไง แต่ตอนที่ผมได้ยิน(แอบฟัง)เขาคุยกับโซเล็ม เห็นโซเล็มบอกว่าเขาเป็นดาร์คเอล์ฟ แล้วดาร์คเอล์ฟมันเป็นอะไรหว่า
“ เอ...นั่นนายกินอะไรเหรอ ” ผมอดใจถามไม่ได้ เมื่ออาหารตรงหน้ามันช่างยั่วยวนเหลือเกิน
“ อ๋อ นี่เหรอ เค้าเรียกว่าสกอปีดราก้อน รู้ไหมไอ้เจ้านี่น่ะเป็นอาหารที่ให้คุณค่าอาหารครบทั้ง 5 หมู่ แถมยังมีเนื้อยังอร่อยมาก ๆ ด้วย นายอยากลองไหม ” เซลเดเรี่ยนเลื่อนจานมาตรงหน้าผม ผมรีบส่ายหัวปฏิเสธพร้อมกับพูดว่า
“ เชิญนายอะไรไปคนเดียวเถอะ ”เซลเดเรี่ยนเหยียดยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะพูดว่า
“ ถึงภายนอกกันจะน่าเกลียด แต่เนื้อของมันอร่อยน๊ะจะบอกให้ลองชิมสักหน่อยเถอะน่า ”
“ ไม่ ”
“ น่า ใจกล้าหน่อยดิ ”
“ ไม่ ”
“ น่า ”
“ ไม่ ”
สุดท้ายผมก็นั่งเถียงกับหมอนั่นจนถึงเที่ยงกว่า ๆ (โห เถียงกันร่วมชม.เลยเรอะ) เรานั่งคุยกัน หมอนี่มันสุนัขจิ้งจอกในคราบลูกแกะชัด ๆ ! ครึ่งชั่วโมงแรกหมอนี่ก็ดูธรรมดา ท่าทางนิ่ง ๆ เฉย ๆ ใจเย็น แต่พอมาครึ่งชั่วโมงหลังดันแปลงร่างกลายเป็นสุนัขจิ้งจอกจอมเจ้าเล่ห์ซะได้! ตอนแรกเซลเดเรี่ยนถามผมว่าทำไมผมถึงได้สิทธิพิเศษไม่ต้องทำการทดสอบเข้าเรียน ผมอุตส่าห์ตีหน้าขรึมบอกว่าเป็นความลับของตระกูล เซลเดเรี่ยนก็เลยบอกว่าไม่เป็นไร แต่ที่ไหนได้เจ้านั่นกลับพูดหลอกล่อผมไปติดกับ เล่นเอาผมหลุดปากไปว่าผู้อำนวยการสกูร ลาร์คเป็นอาผม ขืนอยู่กับหมอนี่บ่อย ๆ มีหวังผมคงหลุดปากบอกหมอนี่ไปว่าผมเป็นมนุษย์หมาป่าแน่!
“ ต่อไปนายเรียนวิชาไรล่ะแรนดอล์ฟ ”เซลเดเรี่ยนถามขึ้น ผมก้มมองนาฬิกา เที่ยงยี่สิบสิบห้าแล้ว คงได้เวลาไปเข้าห้องเรียนแล้วล่ะมั้ง
“ วิชาต่อไปที่ฉันเรียนคือวิชาการรักษาน่ะ แล้วนายล่ะเซล ”ผมถามกลับ
“ วิชาเดียวกับนายนั่นแหละ งั้นเราไปพร้อมกันดีกว่า ”ผมพยักหน้าเออออ อย่างน้อยผมก็มีเพื่อนไปเรียนวิชาแรกในโรงเรียนประหลาดนี่แล้ว.....
......................................................................................
ห้องสมุนไพรเหนืออยู่ห่างจากห้องอาหารค่อนข้างมาก เล่นเอาผมอยากจะเป็นลมกลางทางเสียให้ได้ ยิ่งเดินไปไกล ทางเดินก็ยิ่งวังเวงและชวนขนลุกสุด ๆ คนก็น้อยแสนน้อย (น่าจะพูดว่าไม่มีคนเลยมากกว่า) หยากไย่ก็เต็มไปหมด ชวนคนลุกซะจริง ๆ กำแพงสีหม่น ๆ นั้นสามารถบอกได้อย่างนี้ถึงอายุที่วันเวลาที่ผ่านมา แต่ที่น่ากลัวที่สุดคือ ตรงทางเดินอ่ะ! มี ร อ ย เ ลื อ ด ด้วย บรื๋อ ~ ~
“แถวนี้มักจะไม่ค่อยมีคนเพราะมันเข้าเขตหวงห้ามแล้ว ทางหอคอยทิศเหนือนี้จะเป็นสถานที่เก็บอาวุธโบราณและพวกสัตว์ประหลาดที่ใช่ในการสอบ ฉันก็ไม่รู็ว่าทำไมเหมือนกัน แต่ดูเหมือนนักเรียนจะกลัวจนไม่กล้าเข้าไปใกล้แถวนั้นเลยล่ะ \" เซลเดเรี่ยนพูดพลางมองไปรอบ ๆ พร้อมกับยิ้มมุมปาก ยังไงไปรู้นะ แต่ผมว่าเขาเหมาะกับสถานที่สยองแบบนี้ดี ดู ๆ แล้วเหมือนภาพวาดเลย
\" ถึงจะอย่างนั้นก็เหอะ...ฉันนึกอยากมาตรวจตราแถวนี้สักครั้ง นายสนใจจะมาด้วยไหมแรนดอล์ฟ ” ผมสะดุ้ง พร้อมกับหันไปมองเซลเดเรี่ยนแบบงง ๆ โห! เชื่อเค้าเลย อยู่ดี ๆ ก็ดีอยู่แล้ว เรื่องอะไรผมจะไปหาเหาใส่หัวล่ะ ไม่มีทางซะล่ะ (แบบว่าตอนนี้มีเหาให้กังวลเยอะอยู่แล้ว คิก ๆ : เซน่าจัง)
“ ไม่ล่ะ นายไปเถอะ ”ผมหันไปมองรอบ ๆ อีกครั้ง ยังไงก็แล้วแต่ผมก็ไม่มีทางมาเดินเล่นในที่แบบนี้โดยไม่จำเป็นแน่!
“ แค่นี้ทำใจเสาะไปได้ ”เซลเดเรี่ยนพูดเหน็บผมเข้าให้
“ ต่อให้ไม่ใจเสาะฉันก็ไม่ไปหรอก ”ผมโต้คืน ส่วนเซลเดเรี่ยนก็แค่ยักไหล่เป็นราวกับจะบอกว่า ‘ ไม่ต้องแก้ตัวก็ได้ ’
ในที่สุดเราก็เดินถึงห้องเรียน ทันทีที่ผมเดินเข้าไปในห้องผมก็ต้องตาค้าง! เพราะภายในห้องนั้นเป็นป่า! มีต้นไม้สีสันและรูปร่างแปลกงอกขึ้นสูงมากมาย ผมยืนตะลึงค้างเพราะลึกเข้าไปมีลานเล็ก ๆ ที่มีโต๊ะเรียนตั้งอยู่ประมาณ 10 กว่าโต๊ะ ซึ่งมีนักเรียนนั่งอยู่แล้ว 4 คน หน้ากระดานดำมีหญิงชราร่างเล็กยืนอยู่ ใบหน้าของเธอนั้นยิ้มแย้มดูอบอุ่น หมวกปีกกว้างปิดผมสีทองเป็นลอนหนาไว้มิด นัยน์ตาสีฟ้าหันมาจับจ้องผมพักหนึ่งก่อนที่จะหันไปมองเซลเดเรี่ยนต่อ เธอคลี่ยิ้มกว้างก่อนจะพูดว่า
“ ถ้าเดาไม่ผิดพ่อหนุ่มผมดำคือแรนดอล์ฟ ฟอล มอร์รัช ส่วนพ่อหนุ่มผมเงินคือเซลเดเรี่ยน โรกูล อาโดเรีย... ”
“ ครับ ”ผมและเซลเดเรี่ยนตอบพร้อมกัน
“ เชิญ ๆ ๆ นั่งตามสบาย รู้สึกว่าเธอสองคนจะมาเป็นคนสุดท้ายนะ ” ผมรู้สึกงง ๆ ถ้าหากผมกับเซลเดเรี่ยนมาถึงเป็นสองคนสุดท้าย งั้นก็แปลว่าวิชานี้มีคนเรียนแค่ 6 คนเองเหรอ!
“ ถูกแล้วแรนดอล์ฟ ฟอล มอร์รัช คาบนี้มีนักเรียนเรียนแค่ 6 คนเท่านั้น ” หญิงชราพูดขึ้นหลังจากที่ผมนั่งบนโต๊ะเรียน(โดยมีเซลเดเรี่ยนนั่งอยู่โต๊ะข้าง ๆ) ผมหน้าซีด! ป้าคนนี้รู้ได้ไงว่าผมคิดอะไรอยู่! อ๊าก ~ ~ อย่าบอกนะป้าคนนี้อ่านใจคนได้ นี่ผมกำลังจะเสร็จป้าคนนี้เหรอ!!! (เอ่อ...แรนดอล์ฟ...นายอย่าพูดกำกวมมากนักได้ไหม เดี๋ยวเค้าเข้าใจผิด : เซน่าจัง)
“ หึหึ ฉันอ่านใจคนไม่เป็นหรอก พวกเธอไปต้องตกใจไป ฉันเพียงฟังเสียงลมหายใจของพวกเธอเท่านั้น รู้ไหม ทุก ๆ ครั้งที่เธอหายใจ ความรู้สึกนึกคิดของเธอก็จะถูกปลดปล่อยออกมาด้วย ” หญิงชราพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม(ซึ่งไม่ต่างกับนางปีศาจ) ส่วนผมก็ต้องพยายามปั้มหัวใจที่กำลังจะหยุดเดินให้กลับมาเต้นอย่างสม่ำเสมอ เฮ้อ...ขืนอยู่ฟิแลนเดอร์นาน ๆ ผมคงหัวใจวายก่อนแก่แน่
“ เอาล่ะ ฉันชื่อว่าเกรส แคเรีย เรียกฉันว่ามิสเกรสก็ได้ ” มิสเกรสพูดพร้อมกับปรายตามองทางผมแว่บหนึ่ง ก่อนที่จะหันไปมองคนอื่นต่อ ผมเริ่มหายใจกระตุก ป้าแกจะจับว่าผมเป็นมนุษย์มหาป่าได้รึเปล่าเนี่ย
“ เอาล่ะฉันจะตอบคำถามที่แรนดอล์ฟสงสัยให้ล่ะกัน เหตุที่ทำให้คนลงเรียนวิชานี้น้อยก็เพราะพวกเค้าไปลงเรียนวิชาการรักษาภาคเสริมกันหมด ซึ่งวิชาการรักษาภาคเสริมนั้นจะเป็นแบบการใช้ปราณรักษาตัวเอง ซึ่งต่างกับวิชาการรักษาภาคหลักที่ฉันจะสอนพวกเธอ เพราะมันจะรวมหมด ทั้งการใช้ปราณรักษาตัวเอง การสกัดสารพีชต่าง ๆ มาทำเป็นยารักษาโรค และเราจะเรียนรู้ถึงการทำยาต่าง ๆ ในตำนานกันด้วย ” ท่าทางการสอนของมิสเกรสนั้นคล้าย ๆ กับเซลล์แมนที่กำลังบรรยาถึงคุณลักษณะของสินค้าที่ตนนำมาเสนอขาย แต่ถึงกระนั้น...การพูดของเธอก็ไม่ได้ทำให้ผมง่วงนอนเลยแม้แต่น้อย
“ ศาสตร์แห่งการรักษานั้นมีมานานหลายร้อยปีแล้ว ตั้งแต่สมัยที่พวกเราอยู่บนโลกมนุษย์ สมัยนั้นผู้มีพลังพิเศษมักจะถูกมองว่าเป็นพ่อมดแม่มดและถูกตามล่าบ่อย ๆ ยิ่งพวกผีดูดเลือด เงือก หรือมนุษย์หมาป่าก็ยิ่งแล้วใหญ่ พวกเราเลยจำเป็นต้องคิดค้นประดิษฐวิธีการรักษาโรคและบาดแผลต่าง ๆ ขึ้นมา............ ” ผมเริ่มจัดการจดตามคำพูดของอาารย์เกรสอย่างรวดเร็ว แต่ระหว่างที่ผมเรียนอย่างตั้งใจนั้น เสียง ๆ หนึ่งก็เข้ามารบกวนโสตประสาทหูของผมอย่างแรง
“ คร่อก...........ฟี้ ”
ผมหันไปมองเจ้าคนข้าง ๆ อย่างหงุดหงิด เด็กหนุ่มผมแดงยังคงนอนหลับอย่างมีความสุข ผมดูชุดสีแดงของเขาซึ่งดูคุ้นตาอย่างบอกไม่ถูก เนื่องจากเขานอนคว่ำหน้าผมเลยไม่สามารถมองเห็นหน้าเขาได้ มิสเกรสยังคงสอนต่อไปโดยไม่สนใจไอ้หมอนี่สักนิด ผมพยายามสนใจกับการเรียน แต่มันก็อดหงุดหงิดไม่ได้เมื่อมีเสียงมารบกวนอยู่ข้าง ๆ อย่างงี้
“ ด้วยเหตุนี้ แคลรีมัสจึงเป็นสารสกัดที่ดีที่จะนำมาสกัดเป็นยารักษาโรคเวบลูม เอาล่ะ เจฟฟรี่ ไหนลองตอบดูสิว่าเค้าใช้ส่วนไหนของต้นแคลรีมัสมาสกัดเป็นยารักษาโรลเวบลูม ” เด็กหนุ่มผมแดงเงยหน้าขึ้นอย่างงัวเงีย ทันทีที่เค้าเงยหน้าผมก็จำได้ทันทีว่าเขาเป็นใคร! หมอนี่มันหนึ่งในสมาชิกขอกลุ่มของเวย์นี่ เขาจ้องมิสเกรสอย่างงัวเงียก่อนจะตอบว่า
“ ลำต้นและราก ”จากนั้นเขาก็ฟุบหลับต่อไป
“ ถูกต้องอย่างที่สุด ด้วยประการนี้.......... ” มิสเกรสยังคงสอนแข่งกับเสียงกรนของไอ้หัวแดงต่อไป ขี้โกง ๆ ๆ ๆ ๆ ไอ้หมอนี่มันต้องเป็นพวกที่โง่ดิ ไหงกลายมาเป็นเด็กฉลาดไปได้ ฮึ่ม ยิ่งคิดยิ่งแค้น(โว้ย) แต่ไม่ทันไรเสียงที่รบกวนโสตประสาทผมก็เพิ่มขึ้นมาอีกหนึ่งเสียง
“ ตึก ๆ ๆ ๆ ”
เซลเดเรี่ยนหยิบปากกาขึ้นมาเคาะโต๊ะเป็นจังหวะ ผมรู้สึกปวดหัวเพิ่มเป็นทวีคูณ! อ๊าก ~ ~ พระเจ้า ทำไมคนดี ๆ อย่างผมถึงได้โชคร้ายอย่างนี้ ย้ายมาอยู่โรงเรียนประจำก็ต้องมาเจอกับพวกแปลก ๆ พวกนี้ พอผมจะเรียนก็ยังไม่ยอมให้ผมมีความสุขอีก! ถามจริง! ‘จะแกล้งผมไปถึงไหนห๊ะ!’ ผมว่านายเซลเดเรี่ยนกับนายเจฟฟรี่น่าจะไปจับมือเปิดวงดนตรีป่วนประสาทคนให้มันรู้แล้วรู้รอดซะเลย จะได้ไม่ต้องมานั่งเคาะจังหวะกับส่งเสียงป่วนประสาทผมแบบนี้!
ทำใดนั้นผมก็ต้องรีบหยุดความคิดทั้งหมดลงทันที เพราะอยู่ ๆ เล็บผมก็ยาวขึ้น! ผมกำลังแปลงร่าง!
อ๊าก! ~
ซวย! ~
ผมรีบจับไปทั่วหัวอย่างเป็นกังวล ถึงหูยังไม่งอกแต่ไม่รู้ว่าสีผมกับสีตาของผมเปี่ยนแปลงไหม ผมคลำ ๆ แถวปากแล้วถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเขี้ยวไม่ได้งอกออกมาที ผมพยายามหายใจเข้าออกพร้อมกับท่องในใจว่า \"เย็นไว้ เย็นไว้.....\"
เฮ้อ...ทำไมการเรียนวันแรกของผมถึงได้ซวยแบบนี้..............
............................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น