ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : เพื่อนร่วมห้องทั้งสี่
ปราสาทแห่งนี้ไม่ได้สวยแต่เพียงข้างนอกอย่างเดียว แต่ภายในมันกลับสวยไม่มีที่ติเลย! พรมสีแดงถูกปูไว้ตรงทางเดิน รูปภาพต่าง ๆ ถูกประดับไว้ตามกำแพง (ส่วนมากจะเป็นรูปคนแก่ ๆ กับบรรดาเทพต่าง ๆ) บานประตูต่าง ๆ มากมายที่ถูกแกะสลักจากเนื้อไม้ชั้นดี โคมไฟสีทอง ทุก ๆ ย่างก้าวมักจะมีกลิ่นหอมอ่อน ๆ ของดอกไม้ มันสิ่งที่ตื่นตาตื่นใจสำหรับผมมาก!!!
ทางเดินในปราสาทนั้นซับซ้อนชวนเวียนหัวไม่เบา มีประตูเชื่อมไปยังห้องต่าง ๆ เป็นร้อย ๆ บาน บันไดก็ยาวแสนยาวแบบไม่กลัวนักเรียนเป็นลมตายไปกลางทาง เราเดินลงบันไดมาเรื่อย ๆ จนมาถึงชั้นที่ผมคิดว่าเป็นชั้นล่างสุดของปราสาท มันเป็นโถงทางเดินกว้าง ๆ ซึ่งมีประตูอยู่ทั้งหมดสามบาน ผมคิดว่ามันคงเป็นประตูที่เชื่อมต่อกับห้องทำกิจกรรมที่สำคัญ ๆ
“ โถงแห่งนี้มีชื่อว่า คีย์ดอฟ ประตูสีเขียวนี้เป็นห้องอาหาร ประตูสีน้ำตาลนี้จะออกไปสู่นอกปราสาท บันไดนี้จะนำไปสู่ส่วนต่าง ๆ ของปราสาท แล้วประตูสีทองเป็นห้องประชุม จำไว้น๊ะขอรับคุณชาย ” เมอร์อธิบายพลางชี้ไปยังประตูแต่ละบาน ผมพยักหน้ารับ เมอร์เดินไปและพลักประตูบานสีทอง ผมเดินตามไป ห้องนั้นเป็นห้องที่ใหญ่มาก ผมว่าคงจุคนได้เป็นพัน ๆ คนเลยล่ะ มีเวทีสงสัยคงไว้ใช่จัดกิจกรรม แต่ที่น่าสนใจก็คือเก้าอี้ในห้องประชุมนั้นจะเป็นเก้าอี้ยาว ๆ เหมือนที่เค้าตั้งไว้ในโบสถ์ไม่มีผิด ผมรู้สึกแปลกใจนิดเพราะในห้องนั้นมีนักเรียนไม่ถึง 20 คนด้วยซ้ำ!
“ ชื่ออะไรค่ะ ”เสียงของหวานผู้หญิงคนนึงดังขึ้น เธอคนนั้นคงมีอายุประมาณ 25 -26 ผมสีดำดูเงางามถูกรวบไว้อย่างเรียบร้อย รอยยิ้มดูอบอุ่น ท่าทางใจดี ค่อยยังชั่ว นึกว่าจะต้องเจออาจารย์หน้าดุใส่แว่นซะอีก เมอร์โค้งให้หญิงสาวนิดนึงก่อนจะพูดว่า
“ ชื่อ แรนดอลฟ์ ฟอล มอร์รัช ขอรับ ” เมอร์พูดอย่างอ่อนน้อม คุณคงแปลกใจล่ะสิว่าทำไมผมถึงให้ชื่อว่า แรนดอลฟ์ ฟอล มอร์รัช นี่เป็นชื่อปลอมของผมเอง ตระกูลมอร์ฟอลรัชเป็นตระกูลที่รู้จักกันทั่วไปว่าเป็นตระกูลผู้มีสายเลือดหมาป่า ผมจึงไม่สามารถใช้นาม มอร์ฟอลรัชได้ ย่าของผมเลยจัดการตั้งนามสกุลใหม่ให้ (ถึงแม้จะแค่สลับตัวอักษรกันก็เหอะ!!!) หญิงสาวก้มหน้าลงมองในแฟ้มรายชื่อก่อนที่จะเขียนอะไรซักอย่างลงไป เธอหยิบซองกระดาษหนึ่งซองออกมาจากเสื้อคลุมพร้อมกับยื่นให้ผม
“ โอเคค่ะ เรียบร้อยตามชั้นมาได้ ส่วนคุณผู้ติดตามก็เชิญกลับได้แล้ว เพราะชีวิตในโรงเรียนของมอร์รัชจะเริ่มตั้งแต่ตอนนี้ \" เธอหยุดไปนิด ก่อนที่จะหันมาทางผมแล้วพูดว่า
\"เอาล่ะ ชั้นชื่อว่า โรส มารี เป็นหนึ่งในบรรดาอาจารย์ประจำโรงเรียนนี้ บอกลากันได้แล้ว! ” เธอพูดด้วยเสียงห้วน ๆ เมอร์ก้มตัวให้ผมทีนึงแล้วเดินออกไป ส่วนผมก็ยืนอ้าปากค้าง คราบของอาจารย์ใจดีเมื่อกี้ได้หายไปเกลี้ยงเลย!
“ ตามมาได้แล้ว เธออยู่กลุ่มแบล็ค เอาล่ะ เชิญไปนั่งตามสบาย อีกอย่าง! ถ้าจะเรียกชื่อชั้น ก็กรุณาเรียกว่าอาจารย์โรส ฉันไม่ชอบให้ใครมาเรียกชื่อฉันเฉย ๆ ” ตอนนี้ผมได้เรียนรู้แล้วว่าเวลามองคนอย่ามองแต่ภายนอก
ผมค่อย ๆ ลากเท้าเดินไปเก้าอี้ที่อยู่ใกล้ที่สุดพร้อมกับนั่งลงไป ข้าง ๆ ผมมีนักเรียนผู้ชายนั่งอยู่แล้วสามคน ผมหันไปมองรอบ ๆ ห้องประชุม มีนักเรียนนั่งกระจัดกระจายกันไป มีนักเรียนหญิงสามคนใส่เสื้อคลุมสีแดงนั่งห่างออกไปประมาณสี่ห้าแถว แล้วก็มีนักเรียนชายใส่เสื้อคลุมสีเขียวอีก 2 แต่ที่น่าสนใจที่สุดคือมีกลุ่มนักเรียนชายหญิงที่ใส่เสื้อคลุมสีขาวไม่ต่ำกว่า 10 คนนั่งอยู่อีกด้านหนึ่งของห้องประชุม! แถมในห้องประชุมยังมอาจารย์คุมแค่คนเดียวเท่านั้น! ระหว่างที่ผมกำลังนั่งดูรอบ ๆ อยู่นั้น ผมไม่ได้สังเกตเลยว่าเด็กหนุ่มสามคนที่นั่งข้าง ๆ ผมทำท่าจะตะลุมบอนกันอยู่
“ เมื่อกี้นายพูดว่าอะไรนะ! ” เสียงของเขาทำเอาผมสะดุ้งเฮือก ผมหันไปมองหน้าของเจ้าของเสียง ใบหน้าของเขาขาวซีดแต่ยังคงความหล่อไว้ ผิดกลับดวงตาและสีผมของเขาที่ดำขลับดั่งรัตติกาลอันมืดมิด แถมยังเขี้ยวที่งอกเลยออกมาจากปากเขายิ่งเสริมให้น่ากลัวมากยิ่งขึ้น ยิ่งตอนเขาอ้าปากพูดนะ โอ้ อย่าให้ผมพูดเหอะ! ไม่ต่างจากเสือที่พร้อมจะขยี้เหยื่อให้ตายคาปาก
“ ฉันแค่พูดขึ้นมาลอย ๆ นายอยากจะรับก็รับไปสิ ” เด็กหนุ่มผมทองที่นั่งอีกริมหนึ่งพูดพลางทำหน้าตากวนโทสะซะไม่มี ผมนึกอยากคุกเข่าโค้งคำนับที่เขาไม่สะทกสะท้านกับท่าทางของเด็กหนุ่มผมดำเลยชักนิด! นัยน์ตาสีฟ้าของเขามีแววเย้ยหยันเด็กหนุ่มผมดำ ผมต้องขอนับถือจริง ๆ เด็กหนุ่มผมดำเริ่มตัวสั่นจนสีตาเปลี่ยนเป็นสีแดงเหมือนกับปีศาจที่พร้อมจะแปลงร่าง รู้สึกว่าอาการตัวสั่นของเขาจะลามมาถึงผมด้วยเพราะผมเริ่มตัวสั่นไปหยุด (ง่ะ ไอ้หมอนี่น่ากลัวจะตาย ทั้งสีตา แถมยังมีเขี้ยวอีกอ่ะ!)
“ ลูสเชอร์ ใจเย็น ๆ หน่อยสิ ขอโทษด้วยน๊ะเวย์ เมื่อเช้าลูสเชอร์ดื่มเลือดมานิดเดียวเลยค่อนข้างหงุดหงิดน่ะ ” เด็กหนุ่มที่นั่งขั้นกลางทั้งสองพยายามพูดไกล่เกลี่ย หน้าตาของเขาเหมือนเด็กหนุ่มผมดำอย่างกับแกะ (สงสัยเป็นฝาแฝด) แต่เขาต่างกับเด็กหนุ่มผมดำตรงที่ดูใจดีมากกว่า
“ เฮอะ! วันนั้นฉันจะปล่อยพวกนายไปแล้วกัน แต่คราวหน้าฉันไม่ปล่อยไว้แน่ ” โอ้แม่เจ้า! อย่างที่ผมบอก! ผมขอโค้งคำนับไอ้หนุ่มผมทองคนนี้ เพราะมันบ้าดีเดือดแท้ ๆ เด็กหนุ่มผมดำยิ้มเย็น ๆ ก่อนจะพูดว่า
“ สงสัยฉันต้องเอาเลือดเสีย ๆ ออกมาจากปากเน่า ๆ ของนายซะหน่อยแล้วสิ! ” เด็กหนุ่มผมดำไม่รอช้า เขากระโดดข้ามฝาแฝดของเขาแล้วขึ้นไปเหยียบบนไหล่เด็กหนุ่มผมทอง เด็กหนุ่มผมทองกระชากขาเด็กหนุ่มผมดำอย่างรุนแรงจนเขาตกลงไป เด็กหนุ่มผมดำกระโดดลงทรงตัวอย่างไม่สะทกสะท้าน เด็กหนุ่มผมทองลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วตั้งท่ารอ
“ งั้นมาเจอกันซักยกดีไหมล่ะ! ” เด็กหนุ่มผมทองพูดขึ้นก่อนที่ทั้งสองจะปะทะเข้าหากันอย่างรุนแรง ทุกท่วงท่าของทั้งสองทำเอาผมอึ้ง ทั้งท่ากระโดดตีหลังกากลางอากาศของเด็กหนุ่มผมดำ การป้องกันหมัดของเด็กหนุ่มผมทอง การบิดตัวเตะ และการหลบเหลี่ยงของทั้งสอง พูดได้คำเดียวว่าสุดยอด!
“ พอได้แล้ว!!! ” เสียงเข้มของอาจารย์โรสดังขึ้นทำให้การต่อสู้สุดมันส์ยุติลง ผมเหลือบไปมองอาจารย์โรส เห็นเธอยืนเท้าสะเอวพลางทำหน้าดุใส่ทั้งสอง เด็กหนุ่มผมดำเชิดหน้าไปทางอื่นอย่างไม่สนใจ ส่วนเด็กหนุ่มผมทองก็ทำหน้าตายอย่างไม่รู้สึกรู้สา ผมขอคารวะกับความหน้าหนาของทั้งสองอีกครั้ง (เฮ้ย! นี่แกจะด่าหรือชมเนี่ย! >>เซน่าจัง) อาจารย์โรสมองทั้งสองสลับกันก่อนจะพูดว่า
“ พวกเธอกล้าดียังไงถึงได้ก่อเรื่องตั้งแต่วันแรก! ”
“ อาจารย์ครับกฎโรงเรียนไม่มีข้อห้ามไม่ให้ต่อสู้กันไม่ใช่เหรอ? ” เด็กหนุ่มผมทองเถียง อาจารย์โรสยิ้มหวาน (ซึ่งดูน่ากลัวมากในสายตาของผม) ก่อนที่จะพูดว่า
“ ใช่ราเฟล ดูเหมือนว่าพ่อของเธอจะสอนมาดี กฎของโรงเรียนมีอยู่สามข้อคือ หนึ่งห้ามสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น! สองห้ามขาดเรียนเกิน 7 ครั้งในแต่ละวิชา สามห้ามฆ่ากันตาย! ยกเว้นตอนอยู่บนสนามประลอง ” เธอหยุดไปเพื่อดูสีหน้าทั้งสองก่อนจะพูดว่า
“ เมื่อกี้มีนักเรียนจากกลุ่มไวด์มาบอกว่า เธอกำลังส่งเสียงรบกวนพวกเขา ฉันถือว่านี่เป็นครั้งแรกของเธอเลยจะยกโทษให้ แต่ถ้ามีครั้งต่อไป เธอคงได้ตัดหญ้าทั้งสนามโรงเรียนแน่! เข้าในไหม! ” เด็กหนุ่มทั้งสองพยักหน้าอย่างหงุดหงิด เหอะ ๆ เจออาจารย์โรสทีเดียวเถียงไม่ออกเลย ผมได้ยินเสียงเด็กหนุ่มผมดำพึมพัมในลำคอว่า ‘ไอ้พวกไวด์ตัวดี!’ อาจารยืนโรสส่งสายตาพิฆาตใส่ทั้งสองอีกครั้งก่อนที่จะลดมือที่เท้าสะเอวลง แล้วพูดด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งว่า
“ เอาล่ะ พวกเธอทั้งสี่จะต้องอยู่ห้องเดียวกัน ถือว่าเป็นการฝึกก็แล้วกัน การ์ดคีย์สำหรับเข้าห้องจะอยู่ในซองจดหมายที่แจกเมื่อกี้ พร้อมกับจดหมายจากผู้อำนวยการ และตารางเรียนตามวิชาที่เธอสมัครมา ” เดี๋ยวนะอาจารย์ พวกเราทั้งสี่ นั่นก็แปลว่ารวมผมด้วยดิ! อาจ๊านนนน คิดอะไรอยู่เนี่ย จะฆ่าผมทั้งเป็นหรือไงคร๊าบบบบ
“ บทเรียนจะเริ่มพรุ่งนี้ หนังสือเรียนจะถูกส่งไปให้ที่ห้องของเธอ ช่วงกรุณาเข้าเรียนตามตารางเรียน เพราะอย่างที่บอก โรงเรียนมีกฎห้ามเธอขาดเรียนเกิน 7 ครั้งในแต่ละวิชา และก็อย่าลืมพวกเธอต้องมาเข้าประชุมที่นี่ทุก ๆ เย็นวันพุธเวลาห้าโมงครึ่งตอนเย็น เอาล่ะ! แยกย้ายเข้าห้องได้แล้ว ”
“ เดี๋ยวครับอาจารย์โรส แล้วมันจะไม่มีการประชุมต้อนรับปีการศึกษาใหม่หรือครับ ” คำถามของเด็กหนุ่มผมทองทำเอาอาจารย์โรสกระอักกระอ่วน เธอไอนิดหน่อยก่อนจะตอบว่า
“ พอดีมีปัญหาเรื่องการทดสอบนิดหน่อย เราเลย เอ่อ ต้องยกเลิกการประชุมไปน่ะ ถ้าเธอไม่ว่าฉันขอตัวก่อน แล้วฉันจะส่งเพื่อนร่วมห้องไปให้เธออีกคน ขอตัวก่อนล่ะ ” อาจารย์โรสก้าวเท้าเดินออกไปอย่างรวดเร็ว โดยทิ้งปริศนาไว้ให้กับเด็กหนุ่มผมทอง ส่วนผมก็อยากจะตะโกนว่า นี่มันอะไรกันเนี่ย!!!!
......................................................................
. หลังจากที่อาจารย์โรสเดินออกไปเราทั้งสี่ก็จัดการเปิดจัดการแกะซองจดหมาย ซึ่งในซองจดหมายของผมมีการ์ดสำหรับเปิดประตูห้องที่เขียนไว้ว่า ‘ห้อง 111’ นอกจากการ์ดแล้วยังมีจดหมายหนึ่งฉบับและตารางเรียน
“ ฉันว่าพวกเราขึ้นห้องกันเถอะ ” เด็กหนุ่มผมทองพูดเหมือนออกคำสั่ง สร้างความหมั่นไส้ให้เด็กหนุ่มผมดำไม่น้อย
“ นายไม่ต้องมาทำเป็นสั่ง! ” เด็กหนุ่มผมดำพูดพลางจ้องตาสู้เด็กหนุ่มผมทอง
“ แล้วใครใช้ให้นายทำตามกันล่ะ ” เด็กหนุ่มผมทองสวนกลับมา ทั้งสองไม่สามารถสู้กันได้เหมือนเมื่อกี้ก็เพราะคำประกาศิตของอาจารย์โรส ผมอุตสาห์ดีใจว่าจะได้อยู่อย่างสงบ ไม่ต้องมาคอยระแวงลูกหลงจากไอ้สองคนนี้อีก แต่ที่ไหนได้ สองคนนี้กลับเล่นเถียงกันแบบไม่ต่างจากเด็ก 5 ขวบจนเกือบทำผมบ้าตาย!
“ แล้วใครใช้ให้นายสั่ง ” ยังไม่เลิกอีก
“ แล้วใครใช้ให้นายทำตามล่ะ ” มันจะเถียงไปทำไมฟ่ะ!!!
“ แล้วใครใช้ให้นายสั่ง ” ใครมีมีดบ้าง ผมอยากจะเฉือดคน!
“ หึหึ สองคนนี้รักกันดีจริง ๆ ฉันว่าเราขึ้นห้องกันเองก่อนดีกว่า ปล่อยให้สองคนนี้สานสัมพันธ์กันต่อไป ” ฝาแฝดของเด็กหนุ่มผมดำพูดพลางยิ้ม ผมนึกอยากถามไปว่า ‘ตรงไหนของไอ้สองคนนั้นที่บอกว่ารักกัน’
“ นายชื่ออะไรเหรอ ”ฝาแฝดของเด็กหนุ่มผมดำถามระหว่างที่พวกเรากำลังเดินขึ้นบันไดวน ซึ่งมีป้ายติดไว้ว่า ‘ทางเข้าหอพักนักเรียนชาย’
“ แรนดอล์ฟ ฟอล มอร์รัช ”ผมตอบ
“ ฉันชื่อว่าลิสเชอร์ บลัด ส่วนน้องชายของฉันชื่อว่าลูสเชอร์ พวกเรามาจากหมู่บ้าน ‘ดาร์กเนส’ อยู่ที่ทวีปใต้ดินน่ะ ส่วนคนที่มีผมสีทองนั่นชื่อว่าเวย์ ราเฟล มาจากหมู่บ้าน ‘โกลเด้นวีล’ ”ลิสเชอร์พูด
“ น้องชายของนายกับไอ้คนที่ชื่อว่าเวย์ทะเลาะกันอะไรเหรอ? ” ผมถามอย่างสงสัย อยากรู้จริง ๆ เลยว่าไอ้เรื่องที่ทำให้ไอ้สองคนนั้นทะเลาะกันจนหน้าดำหน้าแดงจะเป็นเรื่องอะไร
“ ก็อย่างว่า ความแค้นระหว่างนักล่าค่าหัวกับผีดูดเลือดคงไม่มีวันเสื่อมสลาย ” ลิสเชอร์พูดอย่างล่องลอย ก่อนที่จะยิ้มกว้างให้ผม ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ผมไม่ค่อยชอบรอยยิ้มของหมอนี่เลย
“ นักล่าค่าหัว? ผีดูเลือด? แล้วมันเกี่ยวอะไรกับไอ้สองคนนั่นล่ะ? ” ผมถามอย่างไม่เข้าใจ (โอ้ย! จะบื้อไปถึงไหนแรนดอล์ฟ!!!>>เซน่าจัง)
“ นายรู้จักตระกูลบลัดและตระกูลราเฟลไหม? ” ว่ะ ถามวกไปวนมาอยู่ได้ ถ้าจะอธิบายก็อธิบายมาตรง ๆ เลยดิ!
“ ไม่รู้ ”
“ หึหึ นายนี่แปลกดีน๊ะ ” ลิสเชอร์พูดพลางหัวเราะในลำคอ ทำเอาผมเสียวสันหลัง เตรียมวิ่งหนีถ้าเกิดเห็นท่าไม่ดีขึ้นมา ลิสเชอร์หยุดเดินก่อนที่จะหันมาทางผมแล้วพูดด้วยเสียงเย็น ๆ ว่า
“ ตระกูลบลัดเป็นตระกูลผีดูดเลือดผู้ถือหนึ่งในตราห้าเผ่าซึ่งก็คือ ‘คริสตัลเลือด’ ส่วนตระกูลราเฟลก็คือตระกูลนักล่าค่าหัวชื่อดัง ซึ่งมีวิชาลับที่สืบทอดมานานแสนนาน ใช้สำหรับจัดการพวกอมนุษย์โดยเฉพาะ ” เขาก้าวเข้ามาใกล้ ๆ ผม พร้อมกับเอื้อมมือมาจับไหล่ผมช้า ๆ
สมองของผมพยายามสั่งให้ขาผมวิ่งหนี แต่มัน........แต่มัน................แต่มันก้าวขาไม่ออกอ่ะ! มือของลิสเชอร์จับตรงไหล่ผมเบา ๆ หมอนี่เป็นผีดูดเลือด ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าต่อไปเขาต้องแหวกเสื้อผมแล้วกัดลงตรงเส้นเลือดใหญ่แถวซอกคอแน่เลย! อ๊าก ~ ~ ผมต้องโดนดูดเลือดตายอยู่ตรงนี้แน่ ๆ เลย! พรุ่งนี้ก็จะมีซากศพของผมถูกลอยกลางแม่น้ำ! แล้วพอเขาเอาศพผมไปชันสูตรเขาก็จะพบว่าผมถูกดูดเลือดจนตาย จากนั้นพวกตำรวจก็จะตามล่าลิสเชอร์ แล้วลิสเชอร์ก็จะโกรธจนจับทุกคนดูดเลือดจนหมดตัว จากนั้นก็จะไม่มีมนุษย์เหลือบนโลก! ม่าย!!! ใครก็ได้ช่วยผมที ~ ~ (ยิ่งอยู่ยิ่งไม่เต็มน๊ะแรนดี้ --“ >>>เซน่าจัง)
“ นายเป็นคนที่แปลกดีน๊ะ ”ลิสเชอร์พูดยิ้ม ๆ หลังจากที่เห็นท่าทางของผม ผมหันไปมองมือข้างที่เขาเพิ่งเอามาจับไหล่ผมเมื่อกี้ มีผีเสื้อตัวน้อยอยู่ในมือของเขา เขาหันมายิ้มให้ผมอีกครั้งแล้วพูดว่า
“ ฉันจะคอยจับตาดูนายไว้ นายไปที่ห้องก่อนก็แล้วกัน เดี๋ยวฉันจะแว่บกลับไปดูลูสเชอร์สักหน่อย ” หลังจากที่ลิสเชอร์พูดเสร็จเขาก็เดินจากไป ผมถอนหายใจอย่างโล่งอก รอดแล้วเรา! (หึหึ มันก็ไม่แน่น๊ะแรนดี้ >>>เซน่าจัง)
............................................................................
“ โอ้ย! เหนื่อยเป็นบ้าเลย! ”ผมบ่นอย่างหงุดหงิดพลางทิ้งตัวลงบนเตียงอย่างแรง ห้องพักนี้เป็นห้องพักขนาดพอดี ซึ่งมีเตียงตั้งอยู่ทั้งหมด 5 เตียง ซึ่งมีชั้นวางของเล็ก ๆ ตั้งอยู่ข้าง ๆ เตียงแต่ละเตียง ที่ปลายเตียงมีตู้เล็ก ๆ ที่บรรจุไปด้วยหนังสือแล้วก็สิ่งต่าง ๆ ที่ผมคาดว่าน่าจะเป็นอุปกรณ์การเรียน โต๊ะสำหรับนั่งทานอาหารขนาด 6 คน ตู้เสื้อผ้า 5 ตู้ มีตระกร้าสำหรับใส่เสื้อผ้าที่ต้องการซัก (ป้ายเขียนบอกไว้) ห้องน้ำ แต่ที่น่าสนใจที่สุดก็คือ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนติดชื่อเจ้าของไว้เช่นเตียงที่ผมนอนอยู่นี่ติดป้ายไว้ว่า ‘แรนดอล์ฟ ฟอล มอร์รัช’
ผมลุกขึ้นช้า ๆ ก่อนที่จะเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้า แล้วก็ต้องแปลกใจเพราะภายในตู้นั้นมีเสื้อผ้าเต็มไปหมด ตั้งแต่ชุดลำลองยันชุดส่วมใส่ไปงานเต้นรำ รองเท้า ซึ่งถ้าผมจำไม่ผิดเสื้อผ้าพวกนี้ มันเหมือนกับเสื้อผ้าในตู้เสื้อผ้าของผมเลย
ผมเดินไปนั่งที่โต๊ะ ก่อนที่จะเอื้อมมือไปหยิบจดหมายในเสื้อคลุมออกมา อย่างที่อาจารย์โรสบอก ในซองจดหมายนี้จะมี การ์ดสำหรับเข้าห้อง ตารางเรียน แล้วจดหมายจากผู้อำนวยการ แต่ข้อความที่ผมกำลังอ่านอยู่นี้ทำให้ผมชักสงสัยว่ามันใช่จดหมายจากผู้อำนวยการเหรอ?
ถึงแรนดอล์ฟ ฟอล มอร์รัช (แรนดี้น้อยหลานรักของอา)
ผมเริ่มรู้สึกคลื่นไส้กับคำในวงเล็บ แต่ก็ต้องฝืนทนอ่านต่อ
อารู้สึกดีใจมาก ๆ เลยที่เธอจะเข้ามาเรียนในโรงเรียนของอา แรนดี้ของอาโตแล้ว อารู้สึกปลาบปลื้มใจจริง (แต่ผมไม่ยักกะปลาบปลื้มใจเลย) อาไม่นึกจะได้เจอหลานอีก (ผมก็ไม่นึกว่าผมจะมีอาอย่างนี้อยู่ด้วย) ยังไงซะเดี๋ยวเราคงได้คุยกันเป็นการส่วนตัวอีกที
ป.ล. อีกสองคืนจะถึงคืนพระจันทร์เต็มดวง ที่ฟิแลนเดอร์มีที่ซ่อนดี ๆ เยอะ หาที่เหมาะ ๆ ซักที่แล้วซ่อนตัวซะ ถือซะว่าเป็นการฝึกก็แล้วกัน
จาก อาของเธอ
“ การฝึก! เชื่อเค้าเลย! ”ผมตะโกนขึ้นอย่างหัวเสีย เนื้อตัวเริ่มสั่นระริกด้วยโกรธ ผมโกรธ โกรธมากด้วย นี่พวกเค้ากะส่งผมมาตายเหรอ! ทำไมเค้าถึงทำกับผมได้! ผมแทบไม่รู้ตัวเลยว่าร่างกายของผมกำลังเปลี่ยนแปลง เส้นผมของผมเริ่มกลายเป็นสีขาวและยาวขึ้น เขี้ยวเริ่มงอกออกมา เล็บเริ่มยาว
“ เฮ้ย! อ๊าก! ซวย ๆ ๆ ๆ ทำไมต้องมาโกรธตอนนี้ด้วยฟ่ะ ” ผมลืมไปสนิทเลยว่าเวลาผมโกรธ ร่างกายของผมจะเปลี่ยนแปลงไปเป็นหมาป่าตามระดับของความโกรธ ผมวิ่งวุ่นไปทั่วห้องนอน โอ้ย! ถ้าเกิดสองฝาแฝดผีดูดเลือดกับไอ้นักล่าค่าหัวกลับมาผมก็ตายลูกเดียวดิ! ผมรีบส่องดูตัวเองในกระจก โชคดีที่หูกับหางของผมยังไม่โผล่มาที สีตากับสีผมมันไม่เท่าไหร่หรอก แต่ไอ้เขี้ยวกับเล็บมันชักจะยังไง ๆ อยู่น๊ะ ยังไงซะตอนนี้ผมก็ต้องรีบเผ่นออกจากห้องนอนนี้ก่อน!
ผมถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าตรงทางเดินนั้นโล่งไร้ผู้คน ผมค่อย ๆ ย่องไปช้า ๆ พยายามอธิฐานขอให้อย่าเดินสวนกับสองฝาแฝดนั่นหรือเวย์ ราเฟลอะไรนั่น ความเครียดเริ่มก่อตัวในช่องท้องของผม ท้องไส้บิดมวน เหงื่อเริ่มไหล่ย้อยลงมาตามหน้าผาก เมื่อไหร่มันจะแปลงร่างกลับอย่างเดิมฟ่ะ!
ผมเดินมาถึงทางแยก แต่แล้วก็ต้องหยุดค้างเมื่อได้ยินเสียงคนคุยกัน
“ หยุดก่อนโซเล็ม ริทชาโด้ ”ผมหยุดเดินทันทีที่ได้ยินเสียงเรียก พร้อมกับหลบไปข้าเสาต้นใหญ่ ผมค่อย ๆ โผล่หัวไปมองเจ้าของเสียง ซึ่งยืนห่างจากผมประมาณ 2-3 เมตร
เจ้าของเสียงเป็นเด็กหนุ่มวัยเดียวกับผม ไม่สามารถบ่งบอกรูปร่างได้เนื่องด้วยเจ้าตัวใส่เสื้อผ้ารุ่มร่ามมาก ๆ แถมยังเป็นสีดำตัดกับสีผิวขาว ๆ ของเขาอีก (บ่งบอกว่าเขาอยู่กลุ่มแบล็ค) ผมสีเงินออกขาว ๆ ถูกมัดรวมด้วยทองคำขาวเป็นวงคล้ายกำไลแกะสลัก ดวงตาสีม่วงดูเจ้าเล่ห์ ดวงตาข้างซ้ายของเขาใส่แว่นตาข้างเดียวไว้ ต่างกันอย่างสิ้นเชิงกับเด็กหนุ่มอีกคน ซึ่งกำลังยืนทำหน้าตาไร้ความรู้สึก รูปร่างของเด็กหนุ่มคนนั้นสูงแต่ไม่ล่ำบึก ดูขี้โรคหน่อย ๆ ดวงตาสีดำสนิทไร้ความรู้สึก ผมสีดำตัดไม่ค่อยเป็นทรง สวมเสื้อผ้าสีขาวต่างกับเด็กหนุ่มคนแรก แต่สิ่งที่ทำให้ผมสยองก็คือเสื้อผ้าของเขาถูกแต่งแต้มไปด้วยเลือดน่ะสิ!
“ ฉันรู้ว่านายมีเป้าหมายที่จะทำในโรงเรียนแห่งนี้ ฉันเองก็เหมือนกัน จากนักเรียนทั้งหมดที่ฉันมอง ๆ ไว้ มีนายน่าสนใจที่สุด ฉันว่าเราควรเป็นเพื่อนกันไว้ดีกว่านะ ” เด็กหนุ่มผมเงินพูดพลางยิ้มกว้างแบบจริงใจเหมือนเห็นเด็กหนุ่มผมดำยังทำหน้าตายเหมือนเดิม
“ เป็นเพื่อนกับดาร์คเอล์ฟ... ก็คงไม่เลวเท่าไหร่ ” เด็กหนุ่มผมดำพูดเรียบ ๆ ดวงตายังคงเหม่อลอย เขายกแขนขึ้นเพื่อเลียเลือดที่ติดอยู่บนมือออก บรื๋อ! ไอ้หมอนี่น่ากลัวชะมัด! แล้วอีกคนเป็นดาร์คเอล์ฟเหรอ แล้วดาร์คเอล์ฟมันคืออะไรอ่ะ?
“ สมกับเป็นคนที่ฉันสนใจจริง ๆ ไอคิวดีทีเดียว แต่ดูเหมือนอีคิวจะต่ำกว่าปกติไปหน่อย ” เด็กหนุ่มผมเงินพูดยิ้ม ๆ เอ...เมื่อกี้หมอนี่ชมหรือด่าฟ่ะ
“ แว๊ก! ”ผมร้องขึ้นเสียงดัง ก่อนที่จะล้มลงไปจูบพื้นเข้าจัง ๆ เมื่อกี้ผมไม่น่าชะโงกตัวเลย ล้มจนได้ สงสัยช้ำในหมดแล้ว (ใครเค้าห่วงเรื่องนั้นฟ่ะ) ผมค่อย ๆ ยืนขึ้นแล้วปัดฝุ่นออกตามตัว แต่ก็ต้องชะงักค้างเพราะนึกขึ้นได้ว่าผมกำลังแอบฟังสองคนนั่นคุยหันนี่น่า
“ นายเป็นใคร? ” ก็เป็นคนไง เฮ้ย! นี่มันไม่ใช่เวลาที่ผมจะมาเล่นตลกนี่
“ ลาก่อน ”ผมพูดแล้วก็รีบวิ่งหนีทันที
“ เฮ้ย! นาย อย่าเพิ่งหนีสิ! ”เสียงตะโกนของใครสักคนตามหลังผมมา ผมไม่สนแล้วว่าเป็นใคร ตอนนี้ผมสนว่าต้องหนีให้พ้นเท่านั้น!
........................................................................................
“ ว้าว...วิ่งเร็วเป็นบ้าเลย! ” เซลเดเรี่ยนบ่น แต่ก็ยังอดยิ้มไม่ได้ ใครกันน้าที่สามารถวิ่งได้เร็วถึงขนาดที่เขาวิ่งตามไม่ทัน นัยน์ตาสีม่วงหันไปจ้องเพื่อนใหม่ที่วิ่งมาด้วยความเร็ว 1 กิโลเมตร : ชม. หมอนี่เฉื่อยชะมัด
“ น่าสนใจดีเนอะ แสดงว่าต้องไม่ธรรมดาแน่ เล่นวิ่งหนีฝีเท้าฉันได้ ยอดเยี่ยมไม่เบา ”
“ อืม ”แก้มข้างขวาของโซเล็มกระตุกขึ้นเล็กน้อย
“ นายก็สนใจเหมือนกันล่ะสิ? ”
“ น่าสนใจดี น่าสน ”โซเล็มเอ่ยด้วยน้ำเสียงล่องลอย
“ นายได้อยู่ห้องเดียวกับสองฝาแฝดตระกูลบลัดใช่ไหม? ” เซลเดเรี่ยนพร้อมด้วยรอยยิ้มที่เป็นเอกลักษณ์ของเขา
“ อืม... ”
“ หึ...งั้นเหรอ แล้วเจอกันนะ โซเล็ม ”เซลเดเรียนพูดพลางเอามือจับแว่นตาข้างเดียวให้เข้าที่ แล้วก็เดินจากไป
...........................................................................
สุดท้ายผมก็วิ่งกลับมาที่ห้อง 111 จนได้ โอ้ย! อยากจะตัดไอ้จางี่เง่านี้ทิ้งให้เสียรู้แล้วรู้รอด แค่เอนตัวนิดหน่อยก็ดนสะดุดขาล้มแล้ว อะไรมันจะไร้ประสิทธิภาพขนาดนั้น แถมไอ้สองคนนั้นมันจะจำหน้าผมได้ไหมเนี่ย โอ้ย! ยิ่งคิดยิ่งปวดหัว...
“ ไม่เข้าห้องหรือ ”เสียงเรียบนิ่งที่แสนจะคุ้นดังขึ้นทำเอาผมสะดุ้งสุดตัว ผมหันไปจ้องหน้าผู้มาใหม่ก่อนที่จะตัวแข็ง! ไอ้หมอนี่! ไอ้หมอนี่ โอ้! ชีวิตมันไม่ยุติธรรมเลย
“ ไม่เข้าห้องหรือ? ”เขายังคงย้ำคำเดิม หมอนี่จำผมไม่ได้เหรอ ผมไปคลำแถวศีรษะเส้นผมของผมสั้นลงแล้ว เขี้ยวของผมก็หายไปแล้ว! เล็บด้วย! นี่ผมกลับเป็นปกติแล้วเหรอ? เย้! ผมดีใจซะจนอยากเต้นระบำวูดูเลยล่ะ (เต้นเป็นด้วยเรอะ - -\")
“ เอ่อ นายพักห้องนี้เหรอ? ”ผมถามเรียบ ๆ ทั้งที่ในใจลุ้นจนตัวโก่ง ขออย่าให้ไอ้หมอนี่อยู่ห้องเดียวกับผมเลย! แหม คุณคงอยากอยู่ห้องเดียวกับคนที่ใส่เสื้อผ้าที่เต็มไปด้วยเลือดอยู่หรอกน๊ะ (ไม่ว่าเลือดนั่นจะมาจากสาเหตุอะไรผมก็ขอปฏิเสธไว้ก่อน)
“ ถ้าห้องนี้เป็นห้องหมายเลข 111 ล่ะก็...ใช่ ”เขาเอ่ยอย่างเรียบนิ่ง ดวงตายังคงเหม่อลอย ผมถอยหลังหนึ่งก้าวเพื่อเปิดทางให้เขาเข้าห้อง เขาเปิดประตูห้องก่อนที่จะหันมาพูดกับผมด้วยน้ำเสียงเฉยชาว่า
“ ฉันชื่อว่าโซเล็ม ริทชาโด้ ”
“ ฉันแรนดอล์ฟ ฟอล มอร์รัช ” วันนี้ไม่ใช่วันขอผม!
โอเค มาทบทวนความจำกันหน่อย ผมมีเพื่อนร่วมห้องทั้งหมด 4 คน ถ้ารวมผมไปด้วยก็จะเป็น 5 คน ซึ่งมีคนหนึ่งเป็นลูกชายนักล่าค่าหัวชื่อดัง อีกสองคนเป็นผีดูดเลือดจากตระกูลผู้ถือคริสตัลสีเลือด ส่วนอีกคนเป็นคนที่บอกได้ความเดียวว่าน่ากลัว! แค่ดูจากชุดสีขาวที่เต็มไปด้วยเลือดของเขาวันนี้ก็กินขาดแล้ว! และผมหมาป่าตัวน้อย ๆ น่ารัก ๆ ขนปุกปุย ถามจริงผมจะนอนหลับได้ไง! ตอนนี้ พูดได้คำเดียวว่าต่อไปชีวิตของผมคงมันส์แน่!
..........................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น