ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ผู้อำนวยการสกูร ลาร์ค
ผมกลับเข้ามาอยู่ในห้องประชุมอีกครั้ง มันยังคงดูเหมือนเมื่อวานไม่มีผิด เพียงแต่ว่าวันนี้มันกลับแน่นขนัดไปด้วยนักเรียน ที่นั่งตามเก้าอี้ที่รูปร่างเหมือนเก้าอี้ที่ตั้งตามโบสถ์ ผมเลือกนั่งที่กลาง ๆ เอ่อ...ไม่น่าจะเรียกว่าเลือกนะ ที่จริงผมถูกเซลเดเรี่ยนลากมามากกว่า ท้ายที่สุดผมก็ต้องนั่งกลางวงล้อมของนักเรียนกลุ่มพิงค์ (ซึ่งส่วนมากเป็นผู้หญิง) คุณเธอทั้งหลายชอบหันมาแอบมองเจ้าเซลเดเรี่ยนบ่อย ๆ แถมยังหัวเราะคิกคักอีกต่างหาก ไม่รู้ว่าหมอนี่มันหน้าตาดีตรงไหน!
“ นี่ ๆ เธอดูอาจารย์ที่นั่งตรงกลางคนนั้นสิ หล้อ หล่อ อย่างกับเทพบุตรเลยอ่ะ! ” เสียงกระซิบกระซาบของเด็กผู้หญิงกลุ่มพิงค์ดังขึ้นข้าง ๆ ผม ผมไม่ได้ตั้งใจจะแอบฟังนะ! แค่ได้ยินเฉย ๆ (แล้วมันต่างกันตรงไหน)
“ ว้าย! หล่อจริง ๆ ด้วย กรี๊ด~ ”เสียงของสาวน้อยอีกคนร้องขึ้นเบา ๆ จนผมอดใจไม่ได้ สาว ๆ โรงเรียนนี้เป็นอะไรไปหมด เค้าส่งมาเรียนนะ! ไม่ได้ส่งมาจีบหนุ่ม! ไหนดูสิว่าจะหล่อสักแค่ไหน
“..................................”
“...............................................”
“..........................................................”
ท่ามกลางบรรดาอาจารย์ที่นั่งบนเก้าอี้ที่เรียงแถวหน้ากระดานบนเวที มีอาจารย์คนหนึ่งที่ส่องรัสมีเจิดจ้า(กลบเพื่อนหมด) อาจารย์คนนั้นหล่อจริง ๆ ไม่ตองแปลกใจเลยว่าทำไมสองสาวคนนั้นถึงได้กรี๊ดนักกรี๊ดหนา นัยน์ตาสีนิลกาฬลึกล้ำ ผมสีดำขลับยาวละต้นคอ ใบหน้าคมเรียวยาวดูดุดันและอ่อนโยนในเวลาเดียวกัน ไหล่กว้าง หลังตรง ท่าทางดูไม่เฉื่อย ผมว่าอาจารย์คนนี้ต้องไม่ใช่คนแน่! เพราะแค่หน้าตาก็เกินมนุษย์แล้ว (- -“)
“ หน้าตาไม่เลวนี่น่า ” ขนาดเจ้าเซลเดเรี่ยนยังอดชมไม่ได้เลย เห็นไหมผมบอกแล้วไงว่าอาจารย์คนนี้หล่อจริง ๆ เฮ้ย! งั้นเมื่อกี้มันก็แอบฟังสองสาวคนนี้คุยกันเหมือนผมอ่ะดิ!
“ ก็หล่อดี ” เสียงเรียบนิ่งเสียงอีกหนึ่งดังขึ้นเล่นเอาขนของผมตั้งชันอย่างกับเจอผี ผมสาบานได้เลยว่าตอนแรกผมไม่เห็นหมอนี่ ไม่เห็นจริง ๆ นะ!!! แต่ไหงอยู่ดี ๆ ถึงโผล่มานั่งหน้าผมได้ฟ่ะ ผมเหลือบตามองโซเล็ม หมอนี่ดูสยองน้อยกว่าเมื่อวานเยอะ (พอดีว่าเมื่อวานชุดขาวของหมอนี่มันแต่งแต้มด้วยอะไรซักอย่างที่สีแดง ทำให้มีร่างกายของผมหลั่งสารบางอย่างที่บอกว่า ‘ห้ามเข้าใกล้หมอนี่เด็ดขาด!’) เสื้อคอปกกับกางเกงขาวยาวสีขาวดูเข้ากันกับเสื้อนอกสีดำประจำกลุ่มดาร์กได้อย่างน่ากลัว (น่ากลัวจริง ๆ นะ) ถ้าใบหน้านิ่งเฉยนั้นแสดงความรู้สึกซักนิด โซเล็มคงเป็นที่ชื่นชอบของบรรดาสาว ๆ ที่ชอบของแปลกแน่! (นี่ตกลงจะด่าหรือชม! : เซน่าจัง)
“ อ้าว! โซเล็ม มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ”เซลเดเรี่ยนทักอย่างเป็นกันเอง ไม่รู้สึกแปลกใจเท่าที่ควรเพราะไอ้บทสนทาของสองคนนี้ยังคงตราตรึงในหัวใจของผม แบบว่าแน่นฝังติดจนขุดไม่ออกเลยล่ะ
“ ก็ตั้งแต่พวกนายแอบฟังนักเรียนกลุ่มพิงค์คุยกันนั่นแหละ ”โซเล็มพูดหน้าตาเฉย เด็กสาวที่กลุ่มพิงค์ที่นั่งข้างผมหันมาค้อนให้ผมวงโต (ง่ะ! แถมค้อนแต่ผมคนเดียวด้วย)
“ ฮะ ๆ ๆ นายนี่ยังนิ่งเหมือนเดิมนะ แรนดอล์ฟ ฉันอยากเห็นอาของนายไว ๆ จัง จากที่ฉันรู้มา อาของนายเป็นพวกลึกลับ แม้แต่ครอบครัวยังไม่เคยเปิดเผยมาก่อน แถมยังเป็นคนที่มีพิษรอบด้านอีกต่างหาก นายคงได้เรียนรู้จากอาของนายมาเยอะใช่ไหมแรนดอล์ฟ ”
“ แหะ ๆ ” ผมหัวเราะแห้ง ๆ รู้สึกอยากจะตอบเซลเดเรี่ยนไปว่า ‘เค้าก็สอนฉันเยอะเมือนกัน แต่สิ่งที่ฉันจำได้ขึ้นใจก็คือคำพูดของเขาในจดหมายที่ฉันได้เมื่อวาน รู้ไหมเค้าอุตสาห์บอกว่าที่ฟิแลนเดอร์มีที่ซ่อนดี ๆ เยอะ หาที่เหมาะ ๆ ซักที่แล้วซ่อนตัวซะ ถือซะว่าเป็นการฝึกก็แล้วกัน ฮะ ๆ ๆ เค้าหวังดีกับฉันจริง ๆ นั่นแหละ!!!!’
“ ชั้นเคยได้ข่าวว่าเค้าเป็นเพื่อนสนิทกับรูดอล์ฟผู้ถือดวงตาหมาป่าคนสุดท้าย ” โซเล็มพูดอย่างเรียบนิ่ง ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมหมอนี่มันรู้มากเหลือเกิน
“ ชั้นอยากลองสู้กับอานายสักครั้งดู ”เซลเดเรี่ยนพูดนัยน์ตาสีม่วงมีแววประกายกล้า หมอนี่ไม่ใช่คนแน่ ๆ
“ แต่นายคงไม่มีโอกาศหรอก ”โซเล็มพูดนิ่ง ๆ ส่วนเซลเดเรี่ยนก็พ่นลมอย่างเซ็ง ๆ เมื่อกี้หมายความว่าไงอ่ะ!
แสงไฟในห้องประชุมเริ่มหรี่ลง นักเรียนในห้องประชุมต่างเงียบกริบอย่างรวดเร็ว แสงไฟบนเวทีสว่างจ้าขึ้น ชายที่ผมชมว่าหล่อเมื่อกี้ลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกมายืนกลางเวที เรียวปากของเขาคลี่ยิ้มอย่างเป็นมิตรให้นักเรียนก่อนที่จะพูดว่า
“ ยินดีต้อนรับสู่ฟิแลนเดอร์ ชั้นคือผู้อำนวยการสกูร ลาร์ค จะเรียกสั้น ๆ ว่าท่านลาร์คหรือท่านผู้อำนวยการก็ได้ แล้วแต่ตามใจเธอ ” เดี๋ยวก่อนนะ ถ้าคน ๆ นี้คือผู้อำนวยการสกูร ลาร์ค งั้นก็หมายความว่าเค้าเป็นอาของผมอ่ะดิ!
“ เอาล่ะ! ไม่ต้องเครียด ชั้นจะเริ่มชี้แจงกฎสามสี่ข้อให้เธอพวกเธอฟังก็แล้วกัน บางทีพวกเธออาจจะรู้จากอาจารย์ท่านอื่น ๆ แล้ว แต่ยังไงก็ช่วยฟังท่านลาร์คคนนี้ด้วยนะ ” ผมเช็ดเหงื่อเบา ๆ คน ๆ นี้นิสัยที่แท้จริงเป็นยังไงนะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าอาของผมจะหนุ่มขนาดนี้
“ ข้อแรกเลยนะ ในแต่ละภาควิชาห้ามขาดเรียนเกิน 7 ครั้ง ไม่งั้นจะโดนปรับตก ถ้ามีปัญหาไม่สามารถเรียนได้ก็ต้องยื่นขออนุญาตกับอาจารย์ประจำภาควิชา ถ้าเธอถูกปรับตก ทางเดียวที่จะแก้ได้ก็คือเรียนอีกปี! ยกเว้นถ้าเกิดเธอสอบไม่ผ่านเธอจึงต้องรอสอบครั้งต่อไป สองก็คือห้ามสร้างความเดือดร้อนให้คนอื่น เพราะเราควรอยู่กันอย่างเกรงใจซึ่งกันและกัน สามห้ามฆ่ากันตายเพราะชั้นไม่อยากตาเช็ดเลือดพวกเธอ ยกเว้นตอนงานแข่งทักษะการต่อสู้ประจำโรงเรียน ซึ่งเราอนุญาตให้สามารถสู้ได้ทุกรูปแบบ ” ท่านผู้อำนวยการพูดอย่างรวดเร็ว รู้ไหม เกิดมาผมเพิ่งเคยเจอโรงเรียนที่มีกฎอย่างนี้ โรงเรียนเก่าของผม เหอะ ๆ อย่าให้บอก กฎบ้ากฎบออะไรไม่รู้เยอะแยะจนจำไม่หมด
“ ต่อมาชั้นจากจะบอกพวกเธอเกี่ยวกับกิจกรรมพิเศษในโรงเรียน กิจกรรมแรกก็คือเราอนุญาตให้นักเรียนลงไปเที่ยวที่เมืองฟิแลนเดอร์ทุกวันเสาร์และอาทิตย์ โดยประตูหน้าจะเปิดตั้งแต่เวลาเที่ยงคืนของวันศุกร์จนถึงเที่ยงคืนของวันอาทิตย์ ซึ่งหากเธอมาช้ากว่านี้ทางเดียวที่เธอจะสามารถเข้าโรงเรียนได้ คือใช้ประตูหลังซึ่งในบริเวณเขตหวงห้าม ซึ่งกว่าจะถึงประตูพวกเธอต้องผ่านป่าเวียรลินที่เธอใช้ในการทดสอบเข้าโรงเรียนนะ ” ไม่รู้ว่าคิดไปเองหรือเปล่านะ แต่เด็กสาวกลุ่มพิงค์ที่นั่งข้าง ๆ ผมมีอาการตัวสั่นทันทีที่อาผมพูดคำว่า ‘ป่าเวียรลิน’
“ จะมีกลุ่มกิจกรรมอื่น ๆ ให้เลือกอีก ซึ่งแล้วแต่เธอจะเลือกทำก็แล้วกัน แต่ที่พวกเธอจะพลาดไม่ได้ก็คือการแข่งทักษะการต่อสู้ซึ่งเป็นงานประจำโรงเรียนเรา จะมีนักเรียนจากหมู่บ้านอื่นมาแข่งด้วย รางวัลปีนี้ก็คือดาบแบล็คไวท์ เงินรางวัล และเราอนุญาติให้นักเรียนคนนั้นผ่านขั้นที่ 2 ของทุกวิชาดโดยไม่ต้องสอบ อย่าลืมสมัครเข้ามากันเยอะ ๆ ล่ะ ”เสียงกระซิบกระซาบอย่างตื่นเต้นดังขึ้นทั่วห้องประชุม ดูท่าทางมันจะเป็นงานที่น่าสนใจจริง ๆ ล่ะ แต่ผมคงไม่เข้าร่วมแน่
“ เรื่องสุดท้ายที่ชั้นจะพูดในวันนี้ก็คือเรื่องของวันทดสอบ ” ผู้อำนวยการทำหน้าเครียดขึ้น “ นักเรียนที่เข้าทดสอบอย่างกังวลเรื่อชายชุดดำไปเลย เพราะพวกเธอไม่ใช่เป้าหมายของพวกนั้นแล้ว ที่ชั้นจะเตือนก็คือนักเรียนที่ได้สิทธิ์พิเศษไม่ต้องสอบเข้า เพราะพวกมันจะพุ่งเป้ามาที่พวกเธอแทน ” ทั้งห้องเงียบกริบ ผมรู้สึกเสียวสันหลังวาบ ง่ะ ลางสังหรณไม่ดีเลย
“ เอาล่ะ! ขอให้สนุกกับฟิแลนเดอร์! เจอกันใหม่วันพุธหน้าเวลาห้าโมงครึ่ง เลิกประชุมได้! ” นักเรียนต่างพากันลุกขึ้นและทยอยกันออกจากห้องประชุมไป ผมนั่งรอให้คนอื่น ๆ ออกไปหมดก่อน
“ อาของนายท่าทางใจดีนะ ”โซเล็มพูดขึ้น ไม่รู้เหมือนกันนะ ถ้าพิจารณาจากข้อความในจดหมาย ผมรู้สึกรับไม่ได้ยังไงไม่รู้
“ ชั้นว่าพวกเรากลับห้องเถอะ ”เซลเดเรี่ยนพูดพลางลุกขึ้น ผมกับโซเล็มลุกขึ้นตาม แต่ดูเหมือนว่าบุญผมมันจะน้อยไป เพราะไม่ทันที่ผมจะได้เดินออกจากห้องประชุม เสียง ๆ หนึ่งก็ดันมาขัดเสียก่อน
“ แรนดี้ เดี๋ยวก่อนอย่าเพิ่งไป ” ผมเงยขึ้นเพื่อที่จะได้มองหน้าคนที่เรียกผมชัด ๆ ใบหน้าเรียวได้รูปนั้นคลี่ยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร นัยน์ตาสีดำขลับดูอ่อนโยน ผู้อำนวยการสกูร ลาร์ค อาของผมกำลังยืนอยู่ตรงหน้าผม! ผมรู้สึกงงเป็นไก่ตาแตกเพราะอยู่ ๆ เขาก็มายืนอยุ่ข้าง ๆ ผมเฉย (ทำตัวเหมือนโซเล็มไม่มีผิด) ไม่รู้ทำไมเหมือนกันแต่ผมรู้สึกเสียวสันหลังยังไงไม่รู้
“ เอ่อ...คือ ” ผมพูดไม่ออกบอกไม่ถูก โอ้ย! จะพูดไรดีเนี่ย!
“ อาดีใจจริง ๆ ที่แรนดี้น้อยของอายอมมาเรียนที่ฟิแลนเดอร์ ” อาของผมซับน้ำตาเบา ๆ (- -|||) อย่างซาบซึ้ง ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมผมถึงได้รู้สึกเสียวสันหลัง ใครก็ได้ช่วยผมออกไปจากที่นี่ที! พระเจ้าได้โปรดเอาชีวิตผมไปเถอะ! ดีกว่าที่จะทิ้งให้ผมอับอายอยู่บนโลกที่แสนเศร้าแห่งนี้ (ชักจะเพี๊ยนไปใหญ่แล้วนะ : เซน่าจัง)
“ พวกเธอสองคนเป็นเพื่อนแรนดี้ใช่ไหม ”อาของผมมุ่งเป้าไปยังเซลเดเรี่ยนกับโซเล็ม โอ้! แม่เจ้า ผมอยากเอาหน้ามุดดินเสียจริง ๆ
“ ฝากแรนดี้ด้วยนะ หลานตัวน้อยของชั้นไม่เคยเหยียบย่างออกจากบ้านแม้แต่ก้าวเดียว อยู่ในอ้อมอกของย่ากับแม่มาตลอด แม้แต่ยุงก็ยังอดที่จะได้ไต่ตอมของแรนดี้เลย ยังไงซะก็ช่วยเหลือแรนดี้เค้าบ้างล่ะ ” ไม่จริง! ผมไม่เชื่อเด็ดขาดว่าคนตรงหน้าเป็นถึงผู้อำนวยการโรงเรียน โอ้ย อยู่ก็หล่อ ท่าทางก็ฉลาด แต่ทำไมนิสัยถึงได้......ขนาดนี้ (ไอ้....นี้ใส่เอาเองละกัน) โซเล็มและเซลเดเรี่ยนยืนอึ้งค้าง (ท่าทางจะช็อคไม่แพ้ผม)
“ โธ่ หลานรักของอา ดีใจจนพูดไม่ออกเลยเหรอ ”อาหันมาพูดกับผม ถูกต้อง ผมพูดไม่ออกจริง ๆ แหละ
“ นี่ล่ะนะแรนดี้ของอา ถึงจะ 15 แล้วก็ยังเป็นเด็กเหมือนสมัยก่อนไม่มีผิด แต่ก่อนเวลาอาไปหาที่ไรเราต้องร้องไห้ทุกที ” ตอนนี้ผมก็อยากร้องไห้เหมือนกันครับ (ร้องไห้เพราะสงสารตัวเอง) ชีวิตผมทำไมถึงได้รันทดขนาดนี้ มีย่า ย่าก็โหดแสนโหด มีคนรับใช้ คนรับใช้ก็เคี่ยวแสนเคี่ยว มีอา อาก็...... แล้วนี้ถ้าผมมีพ่ออีก เฮ้อ ผมไม่อยากนึกภาพเลย
“ ระวังตัวไว้ล่ะ พรุ่งนี้ ผู้ล่าจะออกล่าอีกครั้ง ที่ ๆ อันตรายที่สุดจะเป็นที่ ๆ ปลอดภัยที่สุด จำไว้ แต่อย่าลืมใช้สิ่งที่ตัวเองมีอยู่ล่ะ ” อาของผมพูดยิ้ม ๆ พร้อมกับลูบหัวผมเบา ๆ ก่อนที่จะเดินออกไป เฮ้อ พูดอะไรเป็นปริศนา ผมล่ะเซ็งจริง ๆ เมื่ออาของผมเดินออกจากห้องประชุมแล้ว เซลเดเรี่ยนก็หัวเราะก๊ากขึ้นมาทันที
“ อุบ! ฮ่า ๆ ๆ ๆ ทนไม่ไหวแล้ว โธ่ ๆ แรนดี้น้อยผู้น่าสงสาร แม้แต่ยุงก็ยังอดที่จะได้ไต่ตอมแรนดี้ หึหึหึหึ โอ้ย! ปวดท้อง ” ผมเข้าใจแล้วว่าทำไมเมื่อกี้เซลเดเรี่ยนถึงได้ไม่พูดอะไรเลย เพราะหมอนี่มัวแต่กลั้นหัวเราะจนพูดอะไรไม่ออก
“ ผู้ล่าจะออกล่าอีกครั้ง อืม...พรุ่งนี้พระจันทร์เต็มดวง นายเป็นนักเรียนที่ได้รับสิทธิ์พิเศษไม่ต้องทดสอบเข้าเรียน งั้นก็แปลว่าพวกชุดดำจะเริ่มบุกโจมตีนาย ” โซเล็มพูดขึ้น ผมรู้สึกโหวง ๆ ในท้อง พรุ่งนี้พระจันทร์เต็มดวง ฝันร้ายกำลังจะหวนมาอีกครั้งแล้วอ่ะ
“ พวกนั้นคือใครเหรอ ”ผมถาม อย่างน้อยรู้ว่าศัตรูเป็นใครก็ดีเหมือนกัน แต่คงไม่เป็นไรหรอก อย่างน้อยก็มีเพื่อนร่วมชะตากรรมอีกสามคน (ลูสเชอร์ ลิสเชอร์ และเวย์)
“ พวกที่รวบรวมตราห้าเผ่าอยู่ ‘กลุ่มนักรบใต้เงา’ เป็นนักสู้ฝีมือเยี่ยมระดับ x เลยล่ะ ” ตราห้าเผ่า อย่าบอกนะว่าไอ้พวกนี้มันจะมาแย่งดวงตาหมาป่าจากผมอ่ะ! แล้วไอ้ระดับ x อะไรอีก ยิ่งพูดยิ่งงงวุ้ย! แง้! งานนี้เละแน่ (ผมอ่ะเละชัวร์ ๆ)
“ อืมจริงด้วยสินะ ได้ข่าวมาแว่ว ๆ ว่ามีนักเรียนที่เป็นมนุษย์หมาป่าแฝงตัวเข้ามาเรียนที่ฟิแลนเดอร์ สงสัยพวกนั้นคงมาตามหาทายาทมนุษย์หมาป่ามั้ง อยากรู้จังว่าหมอนั่นเป็นใคร ” เซลเดเรี่ยนพูดขึ้นมาลอย ๆ เล่นเอาเหงื่อผมไหลไม่หยุดเลย เย็นไว้แรนดอล์ฟเอ๋ย โอ้ย เครียด! (เครียดมาก ๆ ระวังกระเพาะจะถามหาเน้อ : เซน่าจัง)
“ เอ่อ นายรู้ได้ไง ”ผมถาม อยากรู้จริง ๆ ว่าไอ้หน้าไหนมันปล่อยข่าวเรื่องผมออกไป
“ ได้ยินจากคนรู้จักน่ะ ”เซลเดเรี่ยนพูดยิ้ม ๆ แต่รอบยิ้มครั้งนี้ของเขาดูเย็นชายังไงไม่รู้ โห อะไรมันจะทายแม่นปานนั้น
“ ช่างเหอะ เรากลับห้องดีกว่า ”โซเล็มพูดตัดบท ก่อนที่จะเดินนำหน้าไป เซลเดเรี่ยนยิ้มแบบเจ้าเล่ห์นิด ๆ ก่อนจะพูดว่า
“ คุณชายขอรับ เชิญเสด็จ ผมจะค่อยระวังไม่ให้ยุงมาไต่มาตอมท่านได้ขอรับ อุบ ฮ่า ๆ ๆ ๆ ” ไอ้หมอนี่ยังไม่เลิกล้อเลียนผมอีก คอยดูนะ! ซักวันผมจะเย็บปากไอ้หมอนี่ให้ได้! ซักวัน! (จ้า ๆ เซน่าจะคอยดู : เซน่าจัง)
......................................................................
ท่ามกลางความมืดมิดอันเปล่าเปลี่ยว กลุ่มคนในชุดดำต่างพากันมารวมใต้ต้นไม้ใหญ่กลางป่า ‘เวียรลิน’ ผู้ที่ท่าทางน่าจะเป็นหัวหน้าเก้าออกมายืนกลางวงล้อมของชายชุดดำ ใบหน้าของเขาถูกปกปิดไว้ด้วยหน้ากากสีขาวเป็นรูปใบหน้าของตัวตลก ในมือของเขามีสร้อยคอที่มีจี้สีเป้นหินสีทองส่องประกายสว่างจ้า ข้าง ๆ ชายหนุ่มมีหญิงสาวสวยคนหนึ่ง ใบหน้าของเธองดงามราวกับเทพธิดา แขนเรียวงามของเธอถือขลุยไม้เหลาอย่างดีไว้
“ ดวงตาแห่งหมาป่า พิณวารี ดอกมูลไลท์ อีกแค่สามอย่างเท่านั้นแล้วชั้นก็จะเป็นผู้ยิ่งใหญ่! ฮ่า ๆ ๆ ”
........................................................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น