ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ชะตาที่แปรผัน (Re-Write)
รถเก๋งสีดำเคลี่อนเข้าสู่ลานจอดรถของโรงเรียน ผมจัดการหมุนตัวอย่างรวดเร็วแล้วตรงไปยังม้านั่งที่ผมตั้งกระเป๋าไว้ บนม้านั่งมีเด็กผู้หญิงผมสีทองตัวเล็ก ๆ นั่งอยู่ ทันทีที่ผมเดินไปถึงดวงตาสีฟ้าของเธอก็ละจากหนังสือเรื่อง ‘สิ่งสุดท้ายที่เหลืออยู่’ แล้วจับจ้องมาที่ผมทันที
“แม่มาแล้วเหรอพี่แรนดอล์ฟ ” ผมพยักหน้าแทนคำตอบ พลางเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าหนังสีดำขลับที่ตั้งอยู่ข้าง ๆ เธอ เธอคนนี้คือน้องสาวผมเอง เราสองคนมีอายุต่างกัน 2 ปี ผมอายุ 15 ปี ส่วนเธออายุ 13 ปี เธอมีชื่อว่าอลิสเซีย
เราทั้งสองเดินไปยังรถของแม่ที่จอดเทียบอยู่ข้างกำแพง ผมเข้าไปนั่งยังที่ว่างข้างคนขับ ส่วนอลิสก็นั่งอยู่เบาะด้านหลังดังเช่นทุกวัน แม่หันมายิ้มให้พวกเราก่อนที่จะจัดการเคลี่อนรถออกสู่ถนน
“ เป็นไงบ้างวันนี้เรียนกันสนุกไหมจ๊ะ ”แม่เป็นฝ่ายเริ่มบทสนทนาก่อน อลิสไม่รอช้าเธอเปล่งเสียงแหลม ๆ ของเธอขึ้นทันทีที่แม่พูดจบ พร้อมกับร่ายยืดยาวเกี่ยวกับรายงานวิชาประวัติศาสตร์ที่เธอได้คะแนนเต็ม การสอบเลขที่เธอสอบได้ท็อปของห้อง และโครงงานวิชาวิทยาศาสตร์ที่อาจารย์ชมว่าเธอทำได้ยอดเยี่ยมมาก นี่แหละน้องสาวคนเก่งของผม เธอเป็นคนที่ฉลาดมากเลยทีเดียว แต่ส่วนมากจะออกไปในแนว ‘ฉลาดแกมโกง’ ซะมากกว่า ซึ่งส่วนใหญ่ผมจะโดนความฉลาดทางด้านนี้ของเธอเล่นงานอยู่บ่อย ๆ (และซักวันผมจะแก้แค้น)
“ แล้วลูกล่ะแรนดอล์ฟ ? ”แม่ถามผมโดยที่สายตายังคงจับจ้องอยู่บนถนน ดึงเอาสติที่เหม่อลอยของผมกลับคืนมา
“ ครับ ก็ดี วันนี้อาจารย์แนะแนวเกี่ยวกับอาชีพในอนาคต ผมสอบวิชาเลขผมสอบผ่าน วิชาประวัติศาสตร์ผมก็สอบผ่านเหมือนเดิม ส่วนวิชาพละยังคงเอาตัวเกือบไม่รอดเหมือนเดิม ” แม้สมองผมจะไม่อัจฉริยะเหมือนยายอลิส แต่สมองของผมก็ไม่ย่ำแย่จนเรียกว่าโง่ แต่วิชาที่แย่จริง ๆ ก็คงจะเป็นพละเพราะผมมันไม่เอาไหนในเรื่องการออกกำลังเยอะ ๆ
“ แย่จัง...ทำไมลูกชายแม่ถึงได้ไม่เก่งพละเลยน้า ”แม่พูดบ่น ๆ แต่ปากยังคงอมยิ้มไว้ ผมกรอกตาอย่างเบื่อ ๆ ส่วนยัยอลิสก็รีบเสริมทัพขยี้ผมทันที
“ หนูยากจะให้แม่เห็นตอนที่พี่เขาเล่นฟุตบอลวันนี้จริง ๆ แม่รู้ไหมว่าพี่เขาเก่งถึงขนาดประยุกต์ยิมนาสติกเข้ามาผสมกับฟุตบอลแน่ะ... ”ผมค้อนผู้เป็นน้องด้วยสายตาขุ่น ๆ แต่ดูเหมือนเธอจะไม่สะทกสะท้านเพราะปากของเธอยังคงพล่ามต่อไปได้อย่างยอดเยี่ยม
“ แล้วตอนที่เขาส่งลูกกันน่ะ พี่เค้าวิ่งตรงเข้ามารับลูกบอลเลยล่ะแม่ อิอิ แบบว่าเอาหน้ารับนะค่ะ ”แขวะกันเข้าไป แน่จริงแฉตอนที่ผมล้มลงไปในบ่อโคลนด้วยสิ
“ แถมพี่เค้ายังล้มลงไปกลิ้งในบ่อโคลนอีกต่างหาก หนู่น่ะอยากให้แม่เห็นจริง ๆ รับรองว่าแม่ต้องฮาแน่ ๆ ”จากนั้นสองสาวแม่ลูกก็หัวเราะคิกคักกันอย่างมีความสุขที่ได้แขวะลูกชายคนเดียวในบ้าน นี่ล่ะน้าชีวิตของผม...แรนดอล์ฟ วอริส...
..........................................................................
ถ้าจะพูดถึงชีวิตของผม แรนดอล์ฟ วอริส มันก็คงจะเป็นชีวิตธรรมดาทั่วไปเหมือนครอบครัวอื่น ๆ เพียงแต่ครอบครัวของผมไม่มีพ่อเฉย ๆ พ่อของผมตายไปตั้งแต่ผมอายุได้ 5 ขวบ ซึ่งบอกได้คำเดียวว่าผมไม่มีความทรงจำอะไรเกี่ยวกับพ่อหลงเหลือในสมองอยู่เลย แม้แต่ภาพของพ่อที่ไว้ดูต่างหน้าผมยังไม่มีเลย ถึงจะไม่มีพ่อ แต่แม่ก็สามารถทำหน้าที่แม่ได้อย่างยอดเยี่ยม จนผมแทบจะอยากยกรางวัลแม่ดีเด่นให้เลยด้วยซ้ำ
ก๊อก ๆ
เสียงเคาะประตูห้องนอนทำให้ผมต้องละสายตาจากการบ้านวิชาคณิต ไม่ทันที่ผมจะได้เอ่ยอนุญาตอะไรเจ้าของเสียงเคาะก็จัดการเข้ามาในห้องทันที
“ ทำอะไรอยู่พี่แรน ”อลิสเอ่ยทักพลางกระโดดขึ้นนั่งบนเตียงผมอย่างถือสิทธิ์
“ ทำการบ้านไง ไม่เห็นเหรอ ”ผมตอบกวน ๆ
“ ช่างเหอะ วันนี้ขี้เกียจเถียง ” อลิสพูดพลางยักไหล่ “ มีแขกมาบ้านเราด้วยล่ะพี่แรน ใครไม่รู้หน้าตาน่ากลัวมาก ๆ เลย เมื่อกี้หนูเดินลงไปยังสยองไม่หาย ”ผมเลิกคิ้วขึ้นนิด ๆ เมื่อเห็นท่าทางอลิส
“ แล้วหน้าตายังไงล่ะ ”อลิสเบ้หน้าอย่างไม่พอใจก่อนที่จะตอบว่า
“ พี่ไปดูเองเถอะ หนูไม่อยากจะพูด ”ผมชักนึกสนุกเพราะไม่เคยเห็นอลิสทำท่าทางอย่างงี้มาก่อนเลย ผมจัดการลุกแล้วเดินออกไปจากห้องเพื่อที่จะไปดูชายหน้าสยองที่อลิสพูดถึง แต่ไม่ทันที่ผมจะเดินเข้าไปในห้องรับแขกผมก็ต้องหยุดเดินทันทีเพราะเสียงร้องของแม่...
“ ไม่จริง! รูดอล์ฟ! เค้าไม่ตายใช่ไหม ”ผมรู้สึกว่ามือทั้งสองข้างของผมเริ่มชาช้า ๆ ผมหลบเข้าไปข้างประตูอย่างรวดเร็วพร้อมกับรอฟังบทสนทนาต่อไป
“ ผมเสียใจจริง ๆ ท่านหญิงเมแกนเนีย อย่างที่ผมบอก...ตระกูลมอร์ฟอลรัชของเราไม่เหลือทายาทอีกแล้ว ยังไงซะคุณหนูใหญ่คงต้องโดยเลือดของท่ารูดอล์ฟกลืนกินอยู่ดี ผมจึงขออนุญาติรับตัวคุณหนูไปนะขอรับ ”เสียงทุ้ม ๆ อีกเสียงดังขึ้น คราวนี้ผมรู้สึกเย็นสันหลังวาบ รูดอล์ฟน่ะชื่อพ่อผมนี่ ส่วนไอ้คุณหนูใหญ่นี่คงไม่ได้หมายถึงผมนะ!
“ แต่แรนดอล์ฟเค้าไม่ได้ถูกเลี้ยงดูมาในแบบพวกคุณ เค้าเป็นคนธรรมดา...เค้าไม่มีพลังอะไรทั้งนั้น! ”ผมแทบสำลักน้ำลายเมื่ออยู่ ๆ แม่ยกชื่อผมมาพูด แหง่ะ! ทำไมไอ้หมอนั่นมาเรียกผมว่าคุณหนูใหญ่อ่ะ น่าขนลุกชะมัด
“ ไม่...คุณหนูต้องมีพลัง มันอยู่ในสายเลือด สักวันเลือดของเขาก็ต้องเป็นเลือดของมอร์ฟอลรัชเต็มตัว ”ผมกลืนน้ำลายเอือก ทำไมบทสนทนามันชักเริ่มทะแม่ง ๆ แล้วแฮะ เลือดบ้าเลือดบออะไรไม่เห็นจะรู้เรื่อง
“ แล้วคุณจะให้ฉันทำยังไง ”เสียงของแม่ตอบไปอย่างอ่อนใจ
“ เอาเลือดนี้ให้เขาดื่ม ถ้าเขาเป็นทายาทที่แท้จริงหลังจากที่เขาดื่มเลือดนี้แล้วเขาจะมีพลัง...”แว๊ก! อะไรนะ...จะเอาเลือดมาให้ผมดื่มเนี่ยนะ
“ ฉันจะทำเท่าที่ทำได้แล้วกัน ”เสียงของแม่นั้นดูเหนื่อยยังไงไม่รู้ แต่นั้นไม่ใช่ปัญหา! ปัญหามันอยู่ที่ว่าแม่ดันตอบรับว่าจะให้ผมดื่มเลือดนั่นไปแล้วน่ะสิ!
ผมวิ่งกลับห้องอย่างรวดเร็วเมื่อผู้ชายคนนั้นเริ่มบอกลาแม่ พยายามทำฝีเท้าให้เบาที่สุด เมื่อกลับเข้าไปถึงห้องนอนก็เจออลิสนั่งยิ้มล้อเลียนผมอยู่
“ เห็นไหม หนูบอกแล้วไงว่าผู้ชายคนนั้นน่ากลัวจริง ๆ ”
“ แปลก... ”ผมพึมพัม อลิสทำตาโตใส่ผมก่อนจะพูดด้วยเสียงแหลมปรี๊ด
“ ไม่ใช่แค่แปลกนะพี่แรน! อันนั้นเค้าเรียกว่าสยดสยอง เจสันยังชิดซ้ายเลยด้วยซ้ำ ”ผมพ่นลมอยากเซ็ง ๆ กับคำพูดของน้องตัวดี
“ พี่ไม่ได้หมายถึงอย่างนั้น! เมื่อกี้พี่แอบฟังแม่กับคน ๆ นั้นคุยกัน...แล้วเอ่อ...บทสนทนามันแปลก ๆ น่ะ เออ...จริงสิ พวกคนที่ชอบกินเลือดคนอื่นนะเค้าเรียกว่าอะไรเหรอ ”
“ ห๋าาาา ถามอะไรน่ะพี่แรน ”อลิสร้องหลง ก่อนที่จะทำท่าครุ่นคิดเล็กน้อย “ พวกหมอผีหรือไม่ก็ผีดูดเลือดมั้ง ถามทำไมเหรอ ”ผมส่ายหน้าเบา ๆ กับคำพูดของอลิส ยังไงซะพ่อของผมคงไม่ใช้หมอผี ยิ่งผีดูดเลือดแล้วยิ่งแล้วใหญ่
“ โทษทีอลิส สงสัยช่วงนี้พี่จะเครียดมากไปหน่อย ” อลิสจ้องหน้าผมแปลก ๆ ก่อนที่จะจะส่ายหัวเบา ๆ แล้วเดินออกจากห้องไป
...............................................................
“ แม่ครับ ” แม่เงยหน้าขึ้นพลางจ้องผม คิ้วเรียวได้รูปของแม่เลิกขึ้นนิด ๆ อย่างสงสัย ผมสูดหายใจเข้าลึก ๆ ก่อนที่จะพูดว่า
“ ไม่มีอะไรครับ... ”แม่ขมวดคิ้วนิด ๆ ก่อนที่จะก้มลงทำงานต่อ ผมแทบอยากจะเอาหัวโขกกำแพงเสียให้รู้แล้วรู้รอด กะอีแค่คำถามแค่นี้ทำไมถึงไม่กล้าถาม
“ นี่แรนดี้ ถ้าลูกมีอะไรจะพูดกับแม่ก็พูดมาสิ อย่าอ้ำอึ้งได้ไหม ”แม่พูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด ท่าทางตอนนี้แม่จะอารมณ์ไม่ดี ถ้าขืนผมไม่พูดออกมาตรง ๆ แม่ต้องโกรธผมแน่ ๆ
“ เอ่อ...ผมอยากรู้ว่า...เย็นนี้แม่จะไปช็อปปิ้งไหมฮะ ”แม่ละสายตาจากแผนงานตรงหน้า ก่อนที่จะเงยหน้ามองผมแบบงง ๆ
“ เปล่า ทำไมจ๊ะ ถ้ามีอะไรที่ลูกอยากได้ก็โบกรถไปซื้อเองสิ ”
“ ฮะ ”ผมยิ้มเจื่อน ๆ ให้แม่ก่อนที่จะเดินออกจากห้องทำงานไป เป้าหมายของผมก็คือห้องสมุดประจำบ้าน...
บ้านของผมไม่ใช่บ้านที่ใหญ่มากนักแต่ก็เป็นบ้านที่เรียกได้ว่ามีครบทุกอย่าง ชั้นล่างของบ้านมีห้องรับแขกที่ผมกับอลิสชอบแย่งกันดูทีวีบ่อย ๆ ถัดจากห้องรับแขกก็เป็นห้องครัวซึ่งเป็นที่ ๆ เราใช้ทานอาหารกัน มีห้องน้ำเล็ก ๆ กับห้องซักรีดอยู่ในชั้นล่างนี้ด้วย
ส่วนบนชั้นสองนั้นจะมีห้องนอนทั้งหมดสามห้อง ซึ่งมันก็เป็นของผม อลิสและแม่ มีห้องน้ำอยู่สองห้องซึ่งก็เป็นห้องน้ำของแม่หนึ่งห้อง ส่วนอลิสกับผมก็ใช้ห้องน้ำห้องเดียวกัน มีห้องทำงานเล็ก ๆ เชื่อมต่อกับห้องแม่ ซึ่งมันเป็นห้องที่แม่มักจะอุดอู้อยู่ในนั้นทั้งวัน และห้องสุดท้าย นั่นก็คือห้องสมุด...
ห้องสมุดเล็ก ๆ ที่มีหนังสือเป็นร้อย ๆ เล่มทำเอาผมแทบมึนหัว ภายในห้องมีหมอนสองสามใบกองบนพื้น ซึ่งถ้าให้ผมเดาคงเป็นของอลิส เพราะน้องสาวของผมเป็นคนเดียวที่แวะเวียนเข้าห้องนี้ทุกวัน ส่วนแม่นั้นจะเข้ามาซักครั้งเพื่อทำความสะอาด ส่วนผมน่ะเหรอ...เหอะ ๆ ไม่เคยแม้แต่คิดจะย่างกรายเข้ามาซักนิด
สาเหตุที่วันนี้ผมตัดสินใจเข้ามาน่ะหรือ ก็เพราะจะมาหาคำตอบเกี่ยวกับเลือดน่ะสิ เห็นยายอลิสชอบมาพูดให้ฟังบ่อย ๆ ว่าหนังสือในห้องนี้มีอะไรแปลก ๆ เยอะ เลยกะจะลองมาดูว่ามันจะมีคำตอบที่เขาต้องการไหม
ผมไล้นิ้วไปตามชั้นวางหนังสือ ทุกอย่างในห้องนี้ดูคุ้นอย่างประหลาด เหมือนผมเคยเข้ามาที่นี่แล้ว...
รายชื่อของหนังสือแต่ละเล่มนั้นดูธรรมดามาก ส่วนใหญ่หนังสือพวกนี้จะเป็นหนังสือจำพวกตำราอาหาร หรือไม่ก็หนังสือเกี่ยวกับจิตวิทยาที่แม่ชอบอ่าน หนังสือที่อยู่ในห้องนี้ส่วนใหญ่จะเป็นของแม่ แต่ก็ดูเหมือนจะมีบางเล่มที่ไม่ใช่ของแม่ ถ้าผมเดาไม่ผิดมันคงจะเป็นของพ่อแน่ ๆ
แล้วสายตาของผมก็สะดุดเข้ากับหนังสือเล่ม ๆ หนึ่ง ผมค่อย ๆ ดึงมันออกมาพลางปัดฝุ่นที่หน้าปกออก ปกของมันเป็นสีน้ำเงินเข้มมันวาว ตัวอักษรสีทองนูนขึ้นมาเป็นลวดลายสวยงาม
“ ตำนานมนุษย์หมาป่า...ไร้สาระชะมัด ”ผมพึมพัมก่อนที่จะสอดหนังสือกลับที่เดิม แล้วไล่รายชื่อหนังสือต่อไป...
.................................................................
และแล้วเวลาก็ผ่านไปหนึ่งอาทิตย์กว่า ๆ ความพยายามในการหาความจริงเกี่ยวกับบทสนทนาที่แม่พูดกับชายแปลกหน้าก็หมดไป เพราะผมหาทั้งในห้องสมุดประจำบ้านก็แล้ว ห้องสมุดประจำเมืองก็แล้ว ยังไม่เห็นจะเจอคำตอบที่เข้าท่าเลยซักนิด แถมผมก็ต้องเริ่มเคร่งเครียดกับการเรียนเพราะตอนนี้ใกล้จะถึงเวลาสอบแล้ว...
“ อาทิตย์หน้าฉันจะสอบเล่นทีม เพราะฉะนั้นทุกคนเตรียมตัวให้พร้อม ”อาจารย์เชมัคพูดขึ้นพลางกวาดตามมองนักเรียนทุกคน โดยที่ไม่ลืมที่จะจ้องเขม็งมาที่ผมอย่างเอาเรื่องเช่นเคย แน่ล่ะ...ในบรรดานักเรียนทั้งหมด ผมออกจะเป็นที่เซ่อซ่าและซุ่มซ่ามที่สุดคนหนึ่งของห้องเลยก็ว่าได้
“ น่าเบื่อจริงเลย ทีมเราไม่น่ามีพวกตัวถ่วงเข้ามาเล้ย ”ร็อกกี้ เครปพูดขึ้นพลางเหล่ตามาที่ผม ผมกัดฟันกรอดด้วยความเจ็บใจ ถ้าไม่ติดว่าไอ้เข้าร็อกกี้ตัวใหญ่เท่ายักษ์ล่ะก็ผมคงจะตรงเข้าไปชกหน้ามันแล้ว
ความเครียดทั้งหมดเริ่มก่อตัวขึ้นในใจผม อาจารย์เชมัคขึ้นชื่อว่าเป็นอาจารยที่ชอบกดคะแนนนักเรียนมาก ถ้าผมทำได้ไม่ดีผมอาจสอบตกก็ได้ จริง ๆ แล้วผมก็เล่นกีฬาได้ดีอยู่หรอก แต่มันติดอยู่ที่ว่าผมดันเป็นคนซุ่มซ่าม ชอบลืมหน้าลืมหลัง บางทีก็วิ่งเลยลูกบอล บางทีก็กะระยะรับฟุตบอลผิด แถมยังชอบลืมตัวเอามือรับบอลอีก ไปเป็นนายประตูก็ไม่ได้เพราะผมชอบเหม่อจนลืมหน้าที่ของตัวเอง สุดท้ายผมก็ต้องไปเป็นกองหลังที่ไม่ได้ทำอะไรเลยนอกจากวิ่งไปวิ่งมา ซึ่งมักจะโดนไอ้ร็อกกี้ถากถางตอล 24 ชั่วโมง
วันนี้แม่มารับผมกับอลิสเช่นเคย ผมเงียบไปตลอดทางเพราะเหนื่อยมาก ก็ไอ้ร็อกกี้ตัวแสบน่ะสิมันเล่นแกล้งชนผม แล้วมาหาว่าผมไปดักขามัน อาจารย์เชมัคเลยจัดการลงโทษผมโดยให้ผมวิ่งรอบสนามฟุตบอล 10 รอบ เล่นเอาผมเกือบเป็นลมตายคาสนาม
“ วันนี้ลูกดูเหนื่อย ๆ นะแรน ”แม่ถามผมขณะที่ขับรถ แต่ไม่ทันที่ผมจะได้ตอบน้องสาวตัวดีของผมก็ชิงตอบไปเสียก่อน
“ วันนี้พี่แรนเค้าถูกทำโทษให้วิ่งรอบสนามค่ะ ”
“ ตายจริง ”แม่ร้อง “ ลูกคงเหนื่อยแย่ คราวหลังก็ระวังตัวบางสิจ๊ะ ”แม่คร๊าบ ผมน่ะระวังตัวอยู่แล้ว แต่ไอ้ร๊อกกี้มันใส่ร้ายผมต่างหาก
“ เอาน่าพี่แรน แค่ไม่ได้เอฟวิชาพละก็พอแล้วล่ะ ”อลิสพูดปลอบใจผม
“ ก็ขอให้มันเป็นอย่างที่เธอพูดล่ะกัน ”ผมตอบพลางนวดขาตัวเองไปตลอดทาง...
พอถึงบ้านผมก็จัดการคว้ากระเป๋าหนังสือแล้วลงจากรถไปอย่างรวดเร็ว จุดหมายปลายทางของผมคือตู้เย็น...เพราะตอนนี้ผมหิวน้ำมาก ผมใช้นัยน์ตาทั้งสองข้างสอดส่องไปทั่วตู้เย็น ก่อนจะหยิบน้ำแดงที่ถูกรินไว้อย่างเรียบร้อยขึ้นดื่มทันที
ทันทีที่น้ำอึกแรกสัมผัสเข้ากับต่อมรับรู้รสของผม ผมดึงแก้วออกจากปากอย่างงง ๆ พลางดูน้ำสีแดงในแก้วที่ตอนนี้เหลือเพียงครึ่งเดียว
“ ไม่ใช่น้ำแดงนี่หว่า ”ผมพูดเบา ๆ เพราะรสชาติของน้ำสีแดงนี้มันแปลก ๆ แม้จะมีความหวานหอมอยู่ แต่มันก็ไม่ให้ทำให้ชื่นใจขึ้นเลย แถมยังออกจะมีรสชาติเค็ม ๆ เจือนอยู่ด้วย ท่าทางคงเป็นหนึ่งในน้ำสมุนไพรของแม่ละมั้ง...
ผมตัดความสงสัยออกไปก่อนที่จะยกแก้วขึ้นดื่มน้ำจนหมด ผมเอาหลังมือเช็ดปากตัวเองเล็กน้อยก่อนที่จะชะงักกึกเมื่อคำพูด ๆ หนึ่งแว่บเข้ามาในหัว
‘ เอาเลือดนี้ให้เขาดื่ม ถ้าเขาเป็นทายาทที่แท้จริงหลังจากที่เขาดื่มเลือดนี้แล้วเขาจะมีพลัง ’
ง่ะ...ผมลืมไปได้ไงเนี่ย อย่าบอกนะว่าผมดื่มไอ้เลือดที่ว่านั่นไปเรียบร้อยแล้ว เท่านั่นแหละผมก็รู้สึกอยากจะอ้วก...
“ แรนดี้ลูกทำอะไรน่ะ ”แม่พูดพลางเดิมเข้ามาในครัว ก่อนที่จะชะงักไปเมื่อเห็นแก้วที่ผมถืออยู่
“ นั่นลูกกินอะไรเข้าไปน่ะ ”แม่ร้องอย่างตกใจก่อนที่จะตรงไปเปิดตู้เย็นแล้วหันมามองผม หน้าของแม่ตอนนี้ซีดจนไม่มีสีเลือด ไม่ทันที่แม่จะว่าอะไรผมก็รู้สึกกับว่าแขนขาของผมหมดแรงไปดื้อ ๆ ผมทรุดตัวลงนั่งกับพื้นเมื่อไม่สามารถพยุงตัวยืนได้ แก้วที่ถืออยู่ตกแตก ผมสึกว่าเปลือกตาของผมเริ่มหนักขึ้นเรื่อย ๆ จนในที่สุดผมก็ไม่รู้สึกอะไรอีกเลย...
.....................................................................
ผมกระพริบตาลืมขึ้นช้า ๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นนั่งอย่างมึน ๆ ผมมองไปรอบ ๆ ห้องก่อนที่จะงงเพราะว่าผมขึ้นมานอนบนห้องนี้ได้ยังไง ไม่ทันที่ผมจะได้ลุกขึ้นไปไหน ประตูห้องก็ถูกเปิดออกอย่างแรง
“ ตื่นแล้วเหรอพี่แรน ”อลิสร้องอย่างดีใจก่อนที่จะเดินมานั่งข้าง ๆ เตียง ตอนนี้เธอกำลังอยู่ในชุดนักเรียนเรียบร้อยเตรียมพร้อมที่จะไปโรงเรียน ผมหันไปมองนาฬิกาบนฝาผนัง ตอนนี้เวลาเจ็ดโมงครึ่งแล้ว...เอ....เจ็ดโมงครึ่ง....ซวยแล้ว!
“ ยัยอลิส! ทำไมไม่ปลุกพี่ห๊ะ ”ผมโวยทันทีก่อนที่จะคว้าชุดนักเรียนในตู้เข้าไปในห้องน้ำ อลิสขมวดคิ้วนิด ๆ ก่อนที่จะพูดว่า
“ พี่ไม่สบายอยู่ไม่ใช่เหรอ เมื่อวานเป็นลม แถมตอนกลางคืนยังตัวร้อนอีกต่าง ”
“ ห๊ะ ”ผมร้องอย่างไม่เชื่อก่อนที่จะก้มลงสำรวจตัวเอง ทุกอย่างก็ยังปกติดี ความทรงจำก่อนที่ผมจะสลบไปเริ่มย้อนเข้ามาในสมองผม ผมจำได้ว่าผมหิวน้ำมากเลยหยิบน้ำเสียงแดงมากิน น้ำสีแดง...ง่ะ...ผมกินไอ้เลือดบ้านั่นไปแล้วอ่ะ
“ แหวะ ”ผมทำท่าอยากจะอ้วกก่อนที่จะโก่งคอกับชักโครก แต่ไม่มีอะไรไหลออกมาซักอย่างเพราะไม่มีอะไรอยู่ในกระเพาะผมเลย
“ ตกลงพี่จะไปโรงเรียนไหม เดี๋ยวก็ไปสายหรอก ”อลิสพูดขึ้นเมื่อเห็นว่าผมไม่เป็นไรแล้ว ผมสะดุ้งตกใจก่อนที่จะหันไปมองนาฬิกาอีกรอบ เจ็ดโมงสามสิบห้า...ต้องรีบแล้ววววว
ผมวิ่งเข้าไปในห้องเรียนด้วยอาการหอบแฮ่ก ก่อนที่จะนั่งลงบนเก้าอี้ประจำตัวพอดิบพอดีกับเสียงกระดิ่งที่ดังขึ้นเป็นสัญญานเข้าเรียน รู้สึกสงสัยตะหงิด ๆ กับแววตาของแม่ที่มองผมผ่านกระจกหน้าของรถตลอดเวลา ราวกับว่าผมมีอะไรผิดปกติ แต่ผมก็ทิ้งความสงสัยไปทันทีเมื่ออาจารย์ก้าวเข้ามาในห้อง
การเรียนวันนี้ดูเหมือนจะผ่านไปได้ด้วยดีอย่างเช่นทุกวัน แต่มันก็ต้องมาสะดุดลงกับวิชาที่ผมเกลียดที่สุด....วิชาพละ
ผมนั่งใส่รองเท้าอย่างเหม่อลอยไม่ห่างจากกลุ่มไอ้เจ้าร็อกกี้ที่กำลังโม้อย่างเมามันส์เท่าไหร่นัก ยิ่งฟังเรื่องที่พวกมันโม้แล้วก็ยิ่งน่าหมั่นไส้
“ แล้วแกรู้ไหม แม่สาวนั้นแทบจะเป็นลมคาอกฉันแน่ะ ตอนที่ฉันเปล่งเสียงพูด ”ร็อกกี้โม้อย่างหน้าด้านหน้าทน ผมว่าท่าทางของแม่สาวนั่นจะเป็นลมเพราะกลิ่นปากที่เหม็นหึ่งของมัน หรือไม่ก็หน้าตาที่ไร้ความหล่อของมัน หรือไม่ก็ทั้งสองอย่างมากกว่า
การสนทนาของร็อกกี้ก็ต้องหยุดลงเมื่ออาจารย์เชมัคเรียกให้ทุกคนไปรวมตัวกัน เพื่อฝึกเล่นทีมเตรียมตัวที่จะสอบ ผมกลืนน้ำลายเอื้อกอย่างหวาด ๆ พลางเดินไปประจำต่ำแหน่งอย่างสั่น ๆ
“ ตายแน่ ”ผมพึมพัมเสียงนกหวีดของอาจารย์เชมัคดังขึ้น การปะทะการระหว่างทีมของผมกับทีมฝ่ายตรงข้ามเริ่มต้นอย่างดุเดือด ดูเหมือนฝ่ายตรงข้ามจะเก่งกว่าเพราะตอนนี้เขาเริ่มเลี้ยงลูกฝ่ากองหลังมาแล้ว
ผมยืนเอ๋อจนชายคนนั้นยิงลูกเข้าประตูอย่างสวยงาม ร็อกกี้หันมามองผมอย่างดูถูกพลางพูดว่า
“ ฉันไม่น่าจับฉลากได้แกมาร่วมทีมเลยไอ้ตัวถ่วง! ”หนอย! ผมกัดฟันกรอดอย่างอดกลั้นอารมณ์ ฝากไว้ก่อนเถอะไอ้ร็อกกี้!
การแข่งเริ่มต้นต่อ กองหน้าทีมผมดูเหมือนจะเล่นได้ดีจนกระทั่งชายคนที่ยิงลูกเข้าประตูเมื่อกี้แย่งบอลได้อย่างสวยงาม เขาเลี้ยงลูกตรงแด่วมาทางผม ส่วนผมก็ได้แต่ยืนงงอย่างทำอะไรไม่ถูก
“ แรนดอล์ฟ! สกัดไว้! ”เพื่อนร่วมที่ของผมตะโกนขึ้น ชายที่เลี้ยงลูกเข้ากำลังจะเข้าใกล้ผมแล้ว ผมตัดสินใจวิ่งเข้าไปสกัด ชายคนนั้นหยุดดูท่าทีของผม หัวใจของผมเริ่มเต้นเป็นจังหวะ ขวา...ซ้าย...ขวา...ซ้าย ไม่ทันที่ผมจะได้ทำอะไรเขาก็เตะลูกบอลไปทางขวาเพื่อส่งต่อให้เพื่อนอีกคน จังหวะนั้นผมตัดสินใจพุ่งตัวไปที่ลูกบอลอย่างรวดเร็ว ทั้ง ๆ ที่ผมไม่น่าจะวิ่งทันลูกบอล แต่ผมกลับวิ่งได้! มันเป็นความเร็วที่เหลือเชื่อ เท้าของผมโดนเข้าที่ลูกบอลเต็ม ๆ ก่อนที่มันจะพุ่งไปข้างหน้าแล้วเข้าสู่ประตูฝ่ายตรงข้ามอย่างเต็มแรงด้วยความเร็วที่ผมต้องตะลึง มันเร็วราวกับว่าสิ่งที่ผมทำเมื่อกี้ใช้เวลาแค่เพียงวินาทีเดียว ทั่วทั้งสนามเงียบกริบ ขนาดอาจารย์เชมัคยังถือนกหวีดค้างไว้คาปาก...
“ พระเจ้าช่วย ”คนที่ยินข้าง ๆ ผมพึมพัมอย่างไม่เชื่อสายตา ผมหันไปมองเขาตาปริบ ๆ อย่างไม่เข้าใจ
“ อะไรเหรอ ”ผมหันไปถามเขา แต่เขากลับถอยหลังอย่างกลัว ๆ พลางชี้นิ้วมาที่หน้าผม
“ นะ....นายหายตัวได้! ”
“ ห๊ะ ”ผมร้อง “ บ้าสิ ฉันแค่วิ่งไปเตะลูกบอลเอง ไม่ได้หายตัวสักหน่อย ”ผมเถียง แต่ชายคนนั้นกลับก้าวถอยหลังไปเรื่อย ๆ ผมมองทั่วทั้งสนาม ทุกคงที่อยู่ใกล้ผมในระยะ 5 เมตรถอยหลังไปอยู่ริมสนามกันหมด
ปี๊ดดดดดดด
อาจารย์เชมัคเป่านกหวีดเสียงดังเพื่อเรียกความสนใจ ก่อนที่จะตบมือเพื่อเรียกสติของทุกคน นัยน์ตาของเขามองผมอย่างสงสัยแว่บหนึ่งก่อนที่จะพูดว่า
“ เล่นกันต่อได้แล้ว ส่วนเธอ...แรนดอล์ฟ ไปพักได้ ”ผมเดินออกจากไปจากสนามอย่างงง ๆ โดยไม่ลืมหันไปมองบรรดาเพื่อน ๆ ที่ยืนมองผมเหมือนตัวประหลาด...นี่ผมทำอะไรผิดนะ...
ใช้เวลาแค่ชั่วโมงเดียวข่าวเกี่ยวกับเรื่องที่ผมหายตัวได้ก็แพร่สะพัดไปทั่วทั้งโรงเรียน บรรดานักเรียนกว่าครึ่งกลัวผมกันเป็นแถว มีส่วนหนึ่งไม่เชื่อและอีกส่วนหนึ่งต่างเข้ามารุมถามผมยกใหญ่ว่าผมทำอย่างนั้นได้ยังไง โดยเฉพาะไอ้พวกหนังสือพิมพ์โรงเรียน...
“ แล้วนายทำยังไงถึงหายตัวได้ล่ะ ”ซาร่า...แม่เหยี่ยวสาวประจำโรงเรียนถามผมอย่างกระตือรือร้น ซึ่งมันเป็นคำถามที่เธอถามผมเป็นรอบที่สิบกว่า ๆ แล้ว
“ ฉันบอกแล้วไงว่าฉันแค่วิ่งไปเตะลูกบอลเท่านั้น ”ผมตอบอย่างหงุดหงิด จะไม่ใช้หงุดหงิดได้ไงเมื่อมีแต่คนถามแต่คถามนี้กับผม ตอนนี้ผมใกล้จะฟิวส์ขาดเต็มทีแล้ว
“ แล้วนายวิ่งหายตัวได้ไง ”ซาร่ายังคงถามคำถามเดิม เท่านั้นแหละความเครียดที่ผมสะสมมาเป็นเวลานานก็ระเบิดทันที
“ อ๋อ ที่ฉันหายตัวได้เพราะฉันเป็นญาติกับซุปเปอร์แมน! ”ผมประชด แต่ซาร่ากลับจดประโยคที่ผมพูดลงในสมุดโน้ตเล่มเล็กของเธออย่างขมักเขม้น เท่านั้นแหละผมก็แทบอยากกัดลิ้นฆ่าตัวตาย
เวลาแห่งนรกของผมผ่านไปอย่างเชื่องช้า จนในที่สุดมันก็จบลงเสียทีเมื่อกระดิ่งเลิกเรียนดังขึ้น ทันทีที่ผมเจอหน้าอลิส เธอก็ถามคำถามเดียวกับที่ทุกคนถามผมวันนี้ทั้งวัน
“ สรุปว่าพี่หายตัวได้ไงอ่ะ ”
“ พี่แค่วิ่งไปเตะลูกบอลเท่านั้นอลิส ไม่ได้หายตัวอย่างที่เค้าว่าซักหน่อย เราอย่าไปเชื่อไอ้ข่าวโคมลอยนั่นเลย ”ผมพูดอย่างเหนื่อย ๆ พลางทรุดตัวลงนั่งข้างเธอ อลิสขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างอดไม่ได้
“ ถ้าพี่ไม่บอกฉันมาตามตรง ฉันจะไปฟ้องแม่...เชอะ... ”อลิสสะบัดหน้าอย่างงอน ๆ ผมถอนหายใจเฮือกใหญ่ จะพูดยังไงให้ยัยนี่เชื่อดีเนี่ย!
รถของแม่เลื่อนเข้ามาในโรงเรียนดังเช่นทุดวัน ผมกับอลิสเดินไปขึ้นรถ โดยที่ผมเลือกที่จะนั่งข้างหลัง ส่วนอลิสก็ไปนั่งข้างแม่แทน
“ วันนี้ท่าทางเครียดกันจังเลยนะจ๊ะ ”แม่พูดขึ้นเมื่อเห็นผมกับอลิสเงียบกริบ อลิสพองแก้มอย่างงอน ๆ ก่อนที่จะพูดว่า
“ ก็พี่แรนสิค่ะแม่ วันนี้พี่เค้าหายตัวต่อหน้าคนทั้งโรงเรียน พอหนูถามพี่เค้าก็ไม่ยอมบอกว่าทำได้ยังไง ”จังหวะที่อลิสพูดจบคือจังหวะที่ผมจอดรถตรงไฟแดงพอดี ผมหันกลับมามองผมด้วยใบหน้าซีด ๆ ก่อนจะพูดว่า
“ จริงเหรอจ๊ะลูก ”ผมทำหน้าเบ้อย่างอดไม่ได้ ก็เล่นมีแต่คนถามคำถามนี้ผมทั้งวันจะไม่ให้ผมหงุดหงิดได้ไงล่ะ
“ ผมแค่วิ่งไปเตะลูกบอลเท่านั้นเอง ”แม่หันไปสนใจกับการขับรถต่อเมื่อสัญญานไฟเปลี่ยนเป็นสีเขียว อลิสหันมาแลบลิ้นใส่ผมทันทีที่แม่หันไปสนใจกับการขับรถ หลังจากนั้นบรรยาดาศบนรถก็เริ่มคึกคักเมื่อผมกับอลิสเริ่มคุยกันถึงเรื่องละครที่พวกเราติดกันงอมแงม จะผิดแปลกไปก็คือแม่ที่นิ่งเงียบไม่พูดไม่จาไปตลอดทาง....
เมแกนเนียมองลูกทั้งสองที่นั่งดูทีวีจนเผลอหลับไป อลิสกำลังนอนพิงไหล่พี่ชายอย่างเป็นสุข เช่นเดียวกับแรนดอล์ฟที่นอนพิงศีรษะผู้เป็นน้อง คงจะดีกว่านี้มากถ้าหากที่ทั้งคู่จะได้อยู่ต่อด้วยกันอีกนิด...อีกแค่สักนิดก็ยังดี...
นัยน์ตาสีดำขลับของเธอเริ่มเอ่อล้นไปด้วยน้ำตา เมื่อรู้ว่าลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของเธอกำลังจะถูกพรากไป เธอคิดถูกแล้วหรือที่จะให้ลูกชายเดินไปตามเส้นทางเดียวกับชายคนที่เธอรัก...ซึ่งเส้นทางนั้นได้พรากชีวิตเขาไปตลอดกาล
เมแกนเนียทุดตัวลงนั่งคุกเข่าพลางลูบหัวแรนดอล์ฟเบา ๆ ถ้าพิจารณาจากลูกทั้งสองแล้ว แรนดอล์ฟนั้นถอดทั้งนัยน์ตาและสีผมมาจากเธอหมดนั้นก็คือสีดำสนิท ส่วนอลิสนั้นถอดสีผมกับสีตามาจากผู้เป็นพ่อหมดนั่นก็คือเส้นผมสีทองกับนัยน์ตาสีฟ้า หากแต่สิ่งที่ทั้งคู่มีเหมือนกันคือแววตา แววตาอบอุ่นอ่อนโยนและเข้มแข็งในบางครั้งเหมือนกับชายคนที่เธอรักไม่มีผิด ทั้งสองเป็นพี่น้องที่รักกันกลมเกลียวมาก ไม่เคยทะเลาะกันถึงขั้นร้ายแรงสักครั้ง แม้จะมีการกัดกันบ้างเล็กน้อย แต่นั่นก็แสดงถึงความของทั้งคู่เป็นอย่างดี
เธอไม่อยากนึกเลยว่าวันพรุ่งนี้ถ้าอลิสตื่นขึ้นมาแล้วไม่เห็นพี่ชายเธอจะเป็นยังไง...คงจะร้องไห้แล้วซึมไปแน่ๆ...
ถึงเวลาแล้วที่ใครสักคนจะต้องเดินทางไปบนเส้นทางที่มีแต่ขวากหนาม...เพื่อให้ใครอีกคนหนึ่งได้มีชีวิตอยู่อย่างปกติ...
แรนดอล์ฟ...แม่ขอโทษ...แม่ขอโทษที่คน ๆ นั้นจะต้องเป็นลูก...
ผมสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อรู้สึกถึงแรงสะกิดเบา ๆ ที่ต้นแขน ซึ่งมันทำให้อลิสที่นอนพิงไหล่ผมสะดุ้งตามไปด้วย ผมหันไปมองเจ้าของมือที่สะกิดอย่างสะลึมสะลือ ก่อนที่จะตกใจเมื่อเห็นคน ๆ นั้นชัด ๆ
“ ทำไมแม่ตาช้ำน่ะ ”ผมร้อง แม่ตกใจจนเผลอจับขอบตาตัวเอง ก่อนที่จะยิ้มให้ผมอย่างอ่อนโยน แต่ในความรู้สึกผม...มันกลับดูฝืดฝืนอย่างน่าประหลาด
“ ผงเข้าตาจ๊ะ พรุ่งนี้ลูกต้องไปโรงเรียนนะจ๊ะ เพราะงั้นไปนอนได้แล้ว ”ทันทีที่แม่พูดจบ อลิสก็ทำท่าจะเดินขึ้นห้องทันที แต่ดันมีเสียงแม่ขัดไว้ก่อน
“ อลิส...ลูกมาจูบราตรีสวัสดิ์พี่ชายก่อนสิ ”เท่านั้นแหละทั้งอลิสและผมก็หน้าเหวอทันที เพราะอลิสกับผมไม่ได้จูบราตรีสวัสดิ์เหมือนเด็ก ๆ มาตั้งห้าปีแล้ว
“ อะไรกันค่ะคุณแม่ ”อลิสร้อง แม่เพียงแค่เท้าใส่เอวแล้วเลิกคิ้วข้างหนึ่งให้อลิสเท่านั้น อลิสยักไหล่น้อย ๆ ก่อนที่จะเดินมาหาผมพลางยิ้มกริ่ม
“ เฮ้ย อย่าบอกนะว่าเธอจะเอาจริง ”ผมพูดพลางก้าวถอยหลัง แต่อลิสกลับตรงเข้ามากอดผมหมับแล้วเขย่งขึ้นหอมผมอย่างรวดเร็ว ผมจับแก้มอย่างอาย ๆ นึกไม่ถึงว่าน้องสาวตัวดีจะกล้ามาขโมยหอมแก้ม
“ อิอิ คราวนี้พี่หอมฉันบ้างสิ ”อลิสพูดพลางหัวเราะคิกคัก ผมหันไปมองแม่เห็นว่าแม่เท้าสะเอวเลิกคิ้วมาทางผมบ้างแล้ว ผมกลืนน้ำลายเอือกก่อนที่จะก้มลงไปหอมแก้มน้องสาวเบา ๆ
“ แค่นี้ใช่ไหมค่ะแม่ งั้นหนูไปนอนก่อนนะ ”อลิสพูดก่อนที่จะเดินขึ้นบันไดไปอย่างร่าเริง ผมทำท่าจะเดินตามไปแต่ก็โดนแม่จับไหล่ไว้ก่อน
“ ลูกตัวสูงขึ้นมากเลยนะจ๊ะ ”แม่พูดอย่างอ่อนโยนพลางลูบหัวผมเล่น จริง ๆ แล้วกับเด็กผู้ชายในวัยเดียวกันผมก็ไม่ได้สูงอะไรมากมายหรอก แต่แม่ต่างหากที่ตัวเล็กเกินไป ผมเลยสูงกว่าแม่ประมาณเซ็นสองเซ็น
“ แรนดอล์ฟ...แม่รักลูกมากเลยนะจ๊ะ...รักมาก ”แม่พูดด้วยท่าทีจริงจัง ผมกระพริบตาปริบ ๆ ก่อนที่จะตอบด้วยท่าทีเขิน ๆ ว่า
“ ผมก็รักแม่ฮะ ”แม่รวบตัวผมเข้าไปกอดแน่น ก่อนที่จะหอมแก้มผมอย่างแผ่วเบา ผมถึงกับงงไปเลยเมื่อแม่ทำอย่างนี้
“ ไปนอนได้แล้วจ๊ะ ”ผมลังเลอยู่นิดหนึ่งก่อนที่จะก้มไปหอมแก้มแม่เบา ๆ แม่ยิ้มอย่างสดใสให้ผม ผมยิ้มตอบแม่ก่อนที่จะเดินขึ้นไปบนห้อง แต่ในใจรู้สึกแปลก ๆ ราวกับว่าจะได้เห็นรอยยิ้มของแม่เป็นครั้งสุดท้าย
“ ไม่เป็นไรนะครับท่านหญิงเมแกนเนีย ”ชายที่แอบอยู่ในเงามือของบ้านเอ่ยถามอย่างเป็นห่วงเมื่อเห็นเมแกนเนียยังคงยืนเหม่ออยู่ที่เดิมตั้งแต่ตอนที่แรนดอล์ฟขึ้นห้องไปแล้ว หญิงสาวยิ้มเศร้า ๆ ก่อนจะพูดว่า
“ ไม่เป็นไรค่ะเมอร์ ฉันเข้มแข็งพอ ”
“ ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะปกป้องดูแลคุณหนูเอง แล้วเมื่อสะสางงานทางนู้นเมื่อไหร่ ผมจะกลับมารับคุณกับคุณหนูเล็กทันที ”ชายในเงามืดพูด
“ ไม่ต้องหรอกค่ะ ฉันเป็นมนุษย์ธรรมดาก็ต้องอยู่ที่โลกมนุษย์สิค่ะ เดสเซอร์เลสไม่ใช่ที่สำหรับฉัน ”
“ แล้วคุณหนูอลิสเซียล่ะครับ ”เมอร์ถาม เมแกนเนียหลับตาพริ้มอย่างเหนื่ออ่อน
“ ฉันเชื่อว่าเมื่ออลิสโตขึ้น เธอคงตัดสินใจได้ว่าจะเดินไปทางไหนดี ตอนนี้ฉันคงได้แต่หวังว่าเลือดของหมาป่าคงไม่กลืนกินเลือดฝ่ายมนุษย์ของเธอจนหมดก่อน ”
“ งั้นผมขอรับตัวคุณหนูแรนดอล์ฟไปก่อนนะครับ ”เมอร์พูด เมแกนเนียพยักหน้าเบา ๆ ทันทีที่ชายหนุ่มในเงามือหายไป หยาดน้ำตาก็ไหลอาบแก้มเธอทันที...
ผมนั่งมองภาพบรรยากาศหลังบานหน้าต่างข้างเตียงอย่างเหม่อลอย พระจันทร์ครึ่งเสี้ยวลอยเด่มอยู่บนฟากฟ้า เคียงข้างดาวนับล้าน ๆ ดวง ไม่รู้ทำไมเหมือนกัน แต่ผมชอบที่จะมองดูพระจันทร์ โดยเฉพาะในคืนพระจันทร์ดวง...
ระหว่างที่ผมนั่งดูอยู่นั้น ผมรู้สึกถึงเงาใครบางคนที่ใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ผมรีบหันไปมองด้านหลังอย่างตกใจ ชายร่างยักษ์คนหนึ่งกำลังยืนมองผม ใบหน้าของเขาถูกปกปิดไว้ด้วยความมืด ผมตัวแข็งค้าง อยากจะร้องแต่ก็ร้องไม่ออก
เขาหยิบผงบางอย่างโรยใส่ตัวผม ฉับพลันนัยน์ตาของผมก็หนักอึ้งอย่างรวดเร็ว ในที่สุดผมก็จมดิ่งเข้าสู่ห้วงนิทราอย่างรวดเร็ว...
...และนั้นคือจุดเริ่มต้น ของการเปลี่ยนแปลงครั้งยิ่งใหญ่ในชีวิตผม...
..................................................................
แหะ ๆ คนที่เข้ามาอ่านใหม่ถ้าอยากอ่านตอนต่อไปก็ได้ค่ะ แต่มันอาจจะไม่ประติดประต่อเท่าไหร่นะค่ะ ส่วนคนที่เป็นนักอ่านขาเก่าเซน่าก็ต้องขอโทษด้วยนะค่ะ ที่รีไรท์บ่อยอ่ะค่ะ(จำได้ว่ารอบที่ 3 แย้วอ่ะ) แหะ ๆ ส่วนตอนสามก็คงเร็ว ๆ นี้ล่ะมั้งค่ะ แล้วค่อยเจอกันใหม่ค่ะ^^
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น