พวกเจ้า!อย่านอกบทได้หรือไม่! [จบ]

 

เอวา โฟลเลนเซียส ปีศาจ 1 ใน 7 บาป บาปแห่งความริษยา(นี่นางเอกเราเองงง 555) 

 

กันน่าร์ ทีโอสเตนาร์ท (พระเอกในนิยาย) องค์ชายลำดับที่ 5 

 

คลอเดีย วากันต์เรีย (นางเอกในนิยาย) คุณหนูจากตระกูลดยุควากันต์เรีย

 

ครูส โซรอส (พระรองในนิยาย) ท่านดยุคโซรอส ที่มีอายุน้อยที่สุดในอาณาจักร 

‘ความริษยาของพวกเจ้าก็คืออาหาร ความดำมืดในจิตใจก็คือพลังที่มาของพวกเรา อย่าได้ปฏิเสธพวกเราเลย เพราะพวกเจ้าเองไม่ใช่หรือที่สร้างพวกเราขึ้นมา’

‘เหรียญมีสองด้าน ทุกๆสิ่งก็มีสองด้าน มนุษย์ก็เหมือนกัน

อยู่ที่ว่าพวกเจ้าจะแสดงด้านไหนออกมา’ 

.

.

.

.

.

       เพียงเพราะแค่กำลังเดินทางกลับบ้านดีๆ หลังจากซื้อนิยายมาอ่าน แต่แล้วก็โดนลูกหลงจากการปะทะกันระหว่างแก๊งมาเฟีย 2 แก๊ง ก่อนทุกอย่างจะเปลี่ยนไปตลอดกาลอย่างไม่มีการหวนกลับ เมื่อลืมตาขึ้นมาอีกครั้งก็นั่งอยู่บนบัลลังก์ มีพวกรูปร่างแปลกประหลาดเต็มไปหมดที่กำลังยืนเรียงอยู่เบื้องล่าง และมีท่าทีแสดงออกว่าให้ความเคารพ 

‘อะไรเนี่ย.... ฉันอยู่ที่ไหนว่ะเนี่ย! พวกนี้คืออะไร หือ...’ ฉันที่ยังงงๆกับภาพตรงหน้าต้องหยุดชะงักทันทีที่เห็นเส้นสีเงินแวบๆที่ข้างตัว ฉันจึงลองจับมันมาดูให้เต็มตา ถึงได้รูว่ามันคือเส้นผม! 

“ท่านเอวาตื่นแล้ว...พวกเราขอแสดงความยินดีกับการตื่นขึ้นมาอีกครั้ง แด่ผู้เป็นนายหญิง” เสียงที่ดังมาจากข้างล่างทำให้ฉันมองด้วยความตกใจแต่ใบหน้ากลับเรียบเฉย 

“.....” ฉันยังพูดอะไรไม่ออกในหัวกำลังเรียบเรียงความจำ ก่อนจะปวดหัวจี๊ดสักพัก ก็จำได้ทุกอย่าง แล้วรู้ว่าตัวฉัน หรือก็คือคนที่ถูกเรียกว่านายหญิงคนนี้คือ ‘เอวา โฟลเลนเซียส’ 1 ใน 7 บาป บาปแห่งความริษยา...เอาจริงดิ?  

“ข้าหลับมานานเท่าใดแล้ว” ฉันถามออกไปเพราะพวกเขาบอกว่ายินดีที่ฉันตื่นขึ้นมา อ้อ แล้วฉันก็รู้จากความจำมาอีกว่าฉันหลับไปทำให้ดวงจิตในร่างนี้ไปเกิดที่อีกโลก ซึ่งพอตายจากที่นั่นแล้วทำให้กลับมาที่ร่างเดิมนี่ แล้วก็คงต้องใช้คำพูดคำจาให้เหมือนกับคนที่นี่สินะ 

“100ปี แล้วครับนายหญิง” ห๊ะ ว่าไงนะ...1-..100ปี แม่เจ้านี่ฉันหลับหรือตายว่ะคะ นานขนาดนี้ เอาเถอะคงต้องปรับตัวกันอีกนานเลยเเหะ 

…

“ข้าขออัญเชิญ…” เสียงของบุรุษผู้หนึ่งดังขึ้น เรียกให้ข้าต้องปรากฏ ตรงหน้าคือเด็กชายผู้มีเส้นผมสีเงินเหมือนกับข้า ดวงตาสีฟ้าดั่งอัญมณี หน้าตาอันหล่อเหลาของเขาทำให้ข้าตะลึงอยู่บ้าง หล่อแต่เด็กเลยแหะโตขึ้นสาวตึมแน่ๆ

“เจ้ามีนามว่าอะไร…เจ้ามนุษย์” ข้าถามชื่อของอีกฝ่ายพลางลอยวนสำรวจรอบๆตัวเขา อืม..รูปร่างก็ดีพอใช้ได้! แม้จะเด็กอยู่ก็เหอะ

“กันน่าร์ ทีโอสเตนาร์ท เป็นองค์ชายลำดับที่ 5” เอ๊ะ ชื่อหมอนี่มันคุ้นๆนะ ทีโอ..ทีโอสเตนาร์ท เห้ย! นี่มันพระเอกในนิยายที่เพิ่งอ่านจบไปนิ 

“ องค์ชายของอาณาจักรรูเปเซียใช่หรือไม่..” ข้าถามเพื่อตรวจสอบความคิดของตัวเอง ซึ่งอีกฝ่ายพยักหน้าให้เป็นการยืนยัน โอ้.. นี่มันเป็นเรื่องตลกอะไรกันเนี่ยยย

“แล้วเจ้าต้องการอะไร ถึงได้เรียกข้ามากัน” ข้าถามในตอนที่รวบรวมสติกลับมาได้แล้วพลางเหลือบมองสำรวจรอบจนมาสะดุดที่มือของเขา สิ่งที่อยู่ในมือนั้นเหมือนเป็นหนังสือต้องห้ามเลย แล้วเขาใช้มันเรียกข้าออกมาเรอะ! ใครมันกล้าให้เด็กอายุแค่ 5 ขวบถือของอันตรายแบบนี้เนี่ย ถ้าเกิดเรื่องผิดพลาดขึ้นมาไอ้เด็กนี่ตายแน่ๆ พวกมนุษย์นี่นะ

“ข้าต้องการ…” 

.

.

.

.

.

.

.

.

ตัดฉับๆ มาเปิดเรื่องใหม่จร้าาาา หลังจากไรท์แต่งเรื่อง Under sea ข้าขอร้อง! อย่ามายุ่ง จบไปแล้วมาสนุกกับเรื่องใหม่กันเถอะ!