ลูกรัก เราไม่ต้องสนใจเหล่าตัวเอกหรอก

                    ??“‘??“???“???“? 

.

.

.

.

.

.

ร่างบางในชุดนอนสีเทาขยับพลิกตัวไปมาอย่างลำบากความคับเเคบเเปลกๆทำให้ชายหนุ่มจำต้องเปิดเปลือกตา สิ่งที่เห็นคือภาพสีดำมืดตรงหน้าทำให้เบลต้องขยี้ตามองอีกรอบ ไอ้เหี้_ ห้องเขาโดนตัดไฟหรอวะ ขาเรียวตวัดลงจากเตียงเพื่อจะเดินไปหยิบไฟฉายเเต่ยังไม่ทันที่จะยกขาเขาก็รู้สึกเหมือนร่างตังเองกำลังตกจากที่สูง 

"  เเม่ร่วง ! "  ร่างเล็กกลิ้งหลุนๆ เหมือนลูกบอลหิมะนัยย์ตาสีเหลืองอำพันหลับเบิกกว้างจนเเทบจะถลนออกมา

พึบ ! 

ทุกอย่างกลับเข้าสู่โหมดปกติชายหนุ่มหน้าหวานจึงค่อยๆยันตัวขึ้นมาเสียงนกร้องจิ๊บๆ เเละเสียงน้ำไหลจากลำธารทำให้เบลต้องหันไปมองรอบๆอย่างตกใจ ที่นี่มันเหมือนป่าเเต่ก็ไม่เชิงว่าป่าเพราะจะเป็นสนามหญ้าโล่งๆ มีบ้านสไตล์อังกฤษตั้งอยู่กลางสนาม รอบๆตัวบ้านถูกประดับตกเเต่งไปด้วยต้นไม้นานาพันธุ์ สวนด้านหลังจะเป็นป่าดูร่มรื่นต้นไม้ทุกต้นเป็นพันธุ์หายากทั้งหมด

​​​​คิ้วสวยขมวดเป็นปมเเน่นพร้อมกับกวาดดวงตาไปมาอย่างระเเวง เขาฝันอยู่หรอมือเรียวขาวตบใบหน้าตัวเองเบาๆ ก็เจ็บนะ เเสดงว่าไม่ได้ฝันเเล้วที่นี่มันที่ไหนกัน ฮัลโหล..... 

" ยินดีที่ได้รู้จัก เบล " เสียงหวานนุ่มที่มาพร้อมกับร่างของหญิงสาวร่างเพรียวเธออยู่ในชุดราตรีฟูฟ่องราวกับเจ้าหญิงที่หลุดออกมาจากนิยายซักเรื่อง 

เบลก้าวถอยหลังอย่างระเเวงเเขนเรียวยกขึ้นตั้งการ์ดเตรียมต่อสู้ ใครกันนะ เเล้วทำไมถึงรู้จักชื่อเขากัน เเต่งตัวเหมือนจะไปดิสนีย์หรอเป็นเจ้าหญิงอะไรนะใส่ชุดสีขาว สโนว์ไวท์กับรองเท้าเเก้วเเน่ๆ 

หญิงสาวกลั้วหัวเราะอย่างขำขันกับความคิดของอีกฝ่าย ทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้นะไม่เเปลกที่โลกก่อนจะมีผู้ชายตามจีบมากมายขนาดนั้น ฮันน่าสะบัดมือหนึ่งทีโต๊ะเก้าอี้น้ำชาก็วางอยู่บนพื้นเรียบร้อยเเล้ว 

" ว้าว มายากลหรอ " ร่างบางเอียงคอมองสิ่งของที่ปรากฏออกมา 

"  ไม่ใช่ เอาล่ะมาคุยกันเบล ข้าชื่อ ฮันน่า เป็นเทพเเห่งความศรัทธา " หญิงสาวจูงมือพาอีกฝ่ายมานั่งลงที่เก้าเเล้วรินชาฝรั่งหอมกรุ่นส่งให้

" ขอบคุณครับ "

" เบล ข้ามีเรื่องอยากถามเจ้า เจ้าเคยเชื่อเรื่องความรักหรือไม่ "

ร่างบางสะอึกเล็กน้อยก่อนที่จะวางเเก้วชาสีสวยลงใบหน้างามเเหงนมองท้องฟ้าอย่างคิดหนัก จะให้เขาตอบว่าอะไรดี ไม่ใช่ว่าเขาไม่เชื่อเรื่องความรักเเต่เขาไม่ต้องการความรักต่างหากเหมือนพ่อกับเเม่เขาที่ต้องเเต่งงานกันเพราะการคลุมถุงชนพอคลอดเขาพ่อกับเเม่ก็หย่ากันต่างฝ่ายต่างไปมีใหม่ เเม่เลี้ยงเขามาด้วยสองมือเพียงลำพังไม่ได้ขอเงินจากคุณตาเลยซักครั้งพอเขาอายุได้เจ็ดขวบก็เกิดเรื่องที่ไม่คาดฝันขึ้นเมื่อคนที่เเม่เเต่ง งานด้วยเเอบไปมีเมียน้อย เขาบอกว่าที่เเต่งกับเเม่ก็เพราะเงิน เเม่เขาเสียใจมากที่ได้ยินเเบบนั้นเพราะท่านเองก็เชื่อมาตลอดว่าผู้ชายคนนั้นรักท่านจริงเเต่เปล่าเลย คืนนั้นเเม่ก็เก็บของพาเขาออกจากบ้านหลังนั้นหลังที่ท่านสร้างเขาอยู่กับเเม่ที่ชานเมืองเรียนที่นั้นจนจบม.ปลาย เเม่ป่วยหนักเเล้วก็จากเขาไปทุกวันก่อนที่เเม่จะป่วยเขาเห็นท่านนั่งร้องไห้ทุกคืนเอาเเต่โทษตัวเองว่าไม่เคยทำให้ลูกซึ่งก็คือเขา มีความสุขเหมือนครอบครัวอื่นเพียงเพราะหาพ่อที่ดีให้เขาไม่ได้ ตั้งเเต่วันนั้นเขาก็ไม่เคยอยากได้ความรักจากใครเลยเขาเเค่ต้องการอยู่อย่างสงบๆ ไม่ดิ้นรนเเละไม่โหยหา มีเพียงเเม่เท่านั้นที่เขาต้องการ ความรักที่รักกันเพียงฉาบฉวยเเบบนั้นหรอเขาไม่ต้องการ

ฮันน่านั่งเงียบมองคนด้านหน้าอย่างสงสารจับใจเพราะเรื่องที่เคยเกิดขึ้นกับเเม่ของชายหนุ่มทำให้เกิดบาดเเผลในใจนานวันเข้าจึงกลายเป็นสิ่งที่ฝังลึก ถ้าหากกล่าวเช่นนี้นางก็จะมอบสิ่งที่ดีเเทนคำตอบที่ได้ก็เเล้วกัน หญิงสาววางมือลงบนศีรษะของอีกฝ่ายเบาๆ ใบหน้าสวยเเต่งเเต้มไปด้วยรอยยิ้มอบอุ่น

" หากเจ้าไม่บอกข้าก็จะไม่ถาม มาเถิดข้าจะบอกอะไรบางอย่างเเก่เจ้า " ฮันน่ายื่นมือไปให้อีกคนจับ

เบลจับมืออีกฝ่ายเเสงสีขาวส่องสว่างชั่วครู่ก่อนจะจางหายไปสิ่งที่เห็นคือ ป่าไผ่ทึบ ลมที่พัดทำให้ต้นไผ่เกิดการเสียดสีกันเป็นเสียงน่ากลัว ร่างเล็กเขยิบเข้าหาหญิงสาวอย่างหวาดๆ คงมะ...ไม่มีใช่ไหม

" เอาล่ะ ฟังข้า ข้าต้องขอโทษด้วยที่ดึงวิญญาณของเจ้ามาผิดเวลา ข้าขอไถ่โทษให้ด้วยการมอบกำไลหยกมิติให้กับเจ้า บ้านหลังที่เราพึ่งจากมานั้นเเหละของในนั้นข้าให้เจ้าหมด " หญิงสาวกล่าวเสียงเศร้านางพยายามหาสิ่งที่ดีที่สุดมาทดเเทน เบลเเล้วเเล้วก็หวังว่าอีกฝ่ายจะให้อภัยกับการกระทำอันโง่เขลาของนาง

เบลถลึงตาใส่สาวงามทันที เเต่พอเห็นสีหน้าสำนึกผิดเเล้วเขาก็โกรธไม่ลงนึกถึงตอนที่ตัวเองทำงานผิดผลาดบ้างก็ถอนหายใจเเละทำใจยอมรับกับสิ่งที่กำลังจะเกิด เฮ้อ เขายังอ่านนิยายเล่มนั้นไม่จบเลยเสียดายจริงถึงจะเป็นนิยายน้ำเน่าก็เถอะ

" ก็ได้ " ฮันน่ายกยิ้มปลื้มปลิ่มหญิงสาวทำทีปาดน้ำตาออกจากหางตาเเต่ใบหน้ากับไม่มีหยดน้ำตาซักนิด

" ขอบคุณเจ้า กำไลจะไม่เเตกหรือสามารถถอดออกจากข้อมือของเจ้าได้มันจะอยู่ไปกับเจ้าตลอด ส่วนสิ่งของด้านในมีของโลกปัจจุบันทั้งหมดหากอยากได้อย่างอื่นเจ้าก็เเค่พูดสิ่งของมันก็จะปรากฏขึ้นให้ " หญิงสาวนำกำไลหยกสีครามสวมเข้าห้อมือเรียวขาวของอีกฝ่าย

เบลอ้าปากหวอใบหน้างามมองกำไงที่เเขนอย่างตื่นๆ OMG อะไรมันจะโกงขนาดนี้วะ เเต่มันก็คุ้มกับการที่เธอดึงเขามาผิดเวลานั้นเเหละนะ ซุ่มซ่ามจริงๆ ร่างบางไม่วายพูดเเขวะอีกฝ่าย

"  เจ้าเลิกด่าข้าเเล้วไปได้เเล้ว หรือเจ้าจะอยู่ในมิติก่อนก็ได้หากพร้อมเมื่อไหร่ก็ค่อยออกมา อ่อ หากจะออกก็เเค่หลับตาเเล้วพูดว่า ออก เข้าก็เช่นกัน โชคดีนะ เบล " รอยยิ้มงามที่เเฝงไปด้วยอะไรบางอย่างจากหญิงสาวทำให้เขาหรี่ตามองฉงน

.

.

.

.

คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เป็นเเค่เรื่องสมมติ  เนื้อหาเกิดขึ้นจากจินตนาการของผู้เเต่ง ไม่อ้างอิงประวัติศาสตร์ใดๆ 

  เเอบมาเปิดเรื่องที่สามไว้ฮะ  อย่าลืมติดตามด้วยน๊าาา ??’“

อัพใน Readawrite ด้วยนะฮะ