ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : คิดถึง
เธอ...เธอยัิถึันไหม.......?
ผมื่อ.เฟน์ ที่มีวามหมายว่า
"เพื่อน " อนนี้ผมทำานที่ผมอบและเธอนนั้นบอว่าเธอ็อบและอยาเป็นเหมือนันรับ. ือ ่าภาพและโปริวเอรในวารบันเทิรับ. แ่ผมทำานอยู่ที่ไทย เธอนนั้นอยู่ที่อัฤษมีีอยู่ที่นั้น
~~~~ ผมเื่อว่าทุน้อเยมีรัรั้แรอยู่เหมือนัน่เป็นส่วนมาที่ะอบและรัใร่ายๆ. เริ่ม้นผมเอนๆหนึ่ใน่วม.ปลายรับ ผมเรียนอยู่สายศิลป์เหมือนับเธอ. อยู่ห้อเียวันมาหลายปี รู้ัันั้แ่สมัยประถม้น เธอนนั้นเรียนไม่เ่แ่ิรรมเ่ที่สุรับ เธอออะูห้าวๆหน่อย แ่พอยิ้มับหัวเราะทีนี่...ผมใละลายเลยอ่ะ เวลาเธอสใสมันเหมือนับโลเรา็สใสไป้วย ือเธอยิ้มแล้วน่ารั เป็นนที่ไม่เรียมามายอะไรับีวิ ิวๆ ไม่เหมือนพวเ็เรียนมามายนั่น. ที่นั้เรียมีุมหัวลอเวรับ อีอย่าเธอไม่่อยะมีเพื่อน เพราะเพื่อนนอื่นๆ ะมอเธอในเเ่ร้ายไปหม. ถึแม้เธอะทำีให้แ่ไหน็าม. ้ ผม็ทำไ้แ่มออยู่ห่าๆ ่วยแบบที่เธอนั้นไม่รู้ เป็นนเียวล่ะมั้ที่ ่วยเหลือและอยเป็นห่วนอาแม่อเธอ พอถึวันเิเธอ 28 พ.. มีเเ่ผมนเียวที่เอาอมาให้ แ่็พอมีรุ่นพี่่เอามาให้อยู่บ้า. รู้สึหวๆยัไไม่รู้
เธอเป็นนที่อยู่้วยแล้วมีวามสุถึแม้ะไม่่อยลมา็าม
เหมือนว่าเราเป็นฝ่ายอยูเเลเธอเอ เเม้ว่าูภายนอเธอะเ้มเเ็ แ็แร่มา แ่ผมรู้สึว่าเธอยัอ่อนเเออยู่ไม่น้อยเลย. ใน่วเเรๆผมไ้นั่้าเธอ. ผมเป็นนัวปานลา ผอม เธอัวเล็ ผอมอยู่มั้และผมสั้นบ้อบ ใส่แว่นอย่าน่ารัน่าเลิฟมารับ
เราอยู่บ้านที่ิันรับเลยทำให้เราสนิทันมานาน แล้วผม็อบเธอมานาน...
หลัเลิเรียน ผม้อมารอเธอ้อมีฬา"ว่ายน้ำ" สอม. ที่ร.ร. เราูแลันเหมือนพี่น้อนใรเาิว่าเราเป็นแฟนัน เเ่เรา็ไม่แรรับ เพราะว่าผม้อี่ัยานอเธอลับบ้าน โยผมะปั่นให้ ทำอย่าเนี่ย อยู่หปี มีรั้เียวที่ผมไ้ยินำว่า"น่ารั"าปาเธอ็อนที่ผมัปานี่เระ ือมันูเ็ี่ี อนเ้าที่้อไปร.ร. เธอะมารอหน้าบ้านผม แล้วเ้ามาในบ้าน สวัสีแม่ผมแล้วึ้นไปบนห้อผม แม่ไม่ว่าหรอรับ มันินแล้ว็อยู่้วยันมาหลายปี
เธอะอบมานั้โ็ะผมเเล้วพูนเียว ำไ้ว่าเธอพูว่า"ัน..สับสนเฟน์ ันเหนื่อยมาเลย เฟน...เธออย่าาันไปน่ะ ผมยันอนแอบฟัอยู่ แ่สายมาแล้วเลยื่นมาแบบเนียนๆว่า่วอยู่ ลมาินแล้วรีบปั่นเลยรับ ะที่ปั่นไ้รึ่ทาผมลับ้อเท้าพลิอย่าะทันหัน เธอึมาปั่นให้เอ เธอปั่นเร็วมา ไม่นึเลยมาว่าเธอะรับน้ำหนัเราไ้ แ่อนนั้นผม ใเ้นอยู่รัวๆ เพราะผมอเธอสยายออมาเล็น้อย มีลิ่นหอมแมพูโยมา้านหลั ประอบับผมอเธอที่สะบัโบปลิวเป็นลื่นๆนุ่มลื่น พร้อมับแสอาทิย์ยามเ้า ...เธอใ้เเมพูอะไร? ในวามิผมอยาถามเธอ
เมื่อถึลาปีสุท้ายอเราเธอย้ายไปอยู่่าประเทศ เนื่อาแม่ไปมีแฟนใหม่ เพราะพ่อเธอเสียไปนานแล้ว เธอึมีปมเรื่อนี้อย่ามา เธอมาระบายลที่ผมลอรับ. เมื่อเธอไปแล้วผมทำัวไม่ถูเลย. ิับัวเอว่า ยัยัวเเสบอมโรแมนิไปแล้ว เหมือนหัวใโนแททุ้าน.สลาย ่วนั้น็มมาเลย. นระทั่เธอส่หมายมา บอับผมว่า"เฟน์ ...อบุสำหรับทุอย่านะ ั้ัุ้ใเรียนนะ ำไ้ไหมที่เราเยพูันนะ เราอยาเป็นผู้ัทำรายารทีวี้วยันนะ อย่าลืมสิ ไว้ันะส่มาใหม่นะ บาย า ฝน" ืออนนั้นทำให้ผมลุึ้นสู้มานถึวันนี้ไ้ นถึอนนี้ผมยัไม่ลืมเธอ และิถึเธอลอเวลา. แ่ผมไม่อบฤูฝนเลย เมื่อฝนมันทรมานใรับ "ิถึฝน..เธอรู้ไหม...ลับมาหาันไ้ไหม" า เฟน์ บับที่14 หลัาส่ไปบับที่14 เธอ็อบมาว่า"I MISS you ,friend ,,I have some thing to tell you when I came back to thailand." ผมอ่านแล้วใผมแทบะหยุเพราะปิแล้วเธอะไม่่อยมีวามลับมามายเท่าไร. เธอะเป็นนที่พูรๆ ไม่อ้อม้อมและมีอะไร็บอัน. เเู่เหมือนเธอะเรียมัวลับมาพร้อมสิ่หนึ่ ผมลัวมาับารลับมาอเธอพร้อมับวามลับบาอย่าที่เธอ้อบอผม. ลัวว่าเธอัผมออ ือว่ามโนไปเอ วันนั้น็มาถึ หลายปีผ่านไป ผมไปรอเธอที่สนามบิน เห็นเธอเินมาพร้อมระเป๋าใบให่ หิ้วมามาย ผมเห็นเธอเปลี่ยนไปมา ูเป็นผู้ให่มาึ้น และผม็อบเธอมาึ้น้วยรับ ผมรีบวิ่เ้าไป่วยอย่าเร็ว เธอหันมามอแล้ว็อผม พร้อมับน้ำา เธอบมาที่ไหล่ผม และล้มล"เฟน..์ สวัสี"เธอบออย่าเสียสั่นะที่ร้อไห้ ผมบอว่าฝน"เป็นไร ร้อไห้ทำไม " "ันอยู่ที่ไหน็ไม่มีวามสุไม่เหมือนเท่าที่อยู่ับเธอ ันิถึเธอ...เฟน์" เธอบอ
ผมอยาบอว่า ผมรัเธอเหลือเิน แ่ไม่เหมาะสำหรับเธออนนี้
ผมึบอบาอย่าแทนือ"ฝน เธอไม่้อลัว เธอมีันอยู่นี่แล้วไ ันะูแลเธอเอ...ฝน" ฝนมอหายึ้นมาที่ผม านั้นเธอ ็ูบผม อย่านุ่มนวล ริมฝีปาเธอั่นุ่มอะไรปานนั้น นุ่ม...บรรยายไม่ถู มาพร้อมับวามหวานและวามอบอุ่น ผมไม่เยูบใรมา่อน สาวรัเเรอผมทีู่่ๆมา็ูบใส่ผม ไม่มีใรอยาปิเสธารโนูบานที่เรารัหรอ แ่ผม็ใอยู่พัหนึ่ แล้ว็ันเธอออ และบอับเธอว่า
เรารีบลับันเถอะ พ่อแม่ะรอนานแย่เลย ฝั่ฝนะหุหิอยู่บ้าที่มีนัเธออนเธอูบ ผม้อัใัวเอพัหนึ่ เพราะผมเือบหลุาูบเธอ
พอนั่รถผมมาไ้รึ่ทา
ผมถามฝนว่า "เธอสบายีไหม อยู่ที่นั้นนะ" เเ่ฝนยัเียบอยู่ ผมึถามไปอีว่า "ฝน ..มีอะไระบอเราไหมที่อนนั้น.." านั้นฝน็มอหน้าผมและบอว่า" เฟน์ ..ันอยาบอเเว่า..ัน...อบเธอมานานแล้ว เฟน์ะว่าอะไร็ั่ ันแ่อยาบอเธอ..มันาใ"
เนื่อาอนนั้นรถิมา. ผมึบอวามในใอผมเหมือนันว่า"ฝน...ันไม่ไ้อบเธอ..." ผมมอหน้าฝน. หน้าอเธอูหมหวัมาเมื่อผมพูออไป. ผม็รู้แล้วว่า ฝน ็อบผมเหมือนัน และผม็บออีว่า" แ่เรา..รัเธอนหมหัวใเเล้วล่ะ" ฝนยิ้มีใให่ แล้วเธอ๊ระโนูบใส่ผมอย่านุ่มนวลอีรั้ แ่นานว่าเิม นไฟเียวรถ้าหลับีบแรั นเราถึับสะุ้ หมฟิวในารูบเลย. เเ่เรา็มีวามสุ ฝน ยัเินๆอยู่หลัาปล่อยริมฝีปานั้น...ผมนี่็อมยิ้มไว้ ไม่อยาแสใน่วแรมา
านั้นเธอลับมาเมือไทย เรา็ไ้ทำานเียวัน แถมยัแผนเียวันอี้วย บันมาหลายปี นมีแ่นอิาาร้อนพราว ับู่รัอย่าผม. เราะแ่านันในเร็วๆนี้ ที่ฤูหนาวที่ำลัะมาถึ. เอี๊ย!!!!!!! ึ๊! เราโนรถนเธอาย แ่ผมอยู่ เพราะอะไร เหุใเธอ้อไป~รัอเรายัสวยยยยยาม าหายไปอนนี้
ทำไมไม่เอาผมไปแทนรับบ ทำไมฟ้าินถึ้อมาแยเราออาันอีแล้วล่ะ ราวนี้เธอไป...ะไม่ลับมาอีแล้ว เธอไปในโลที่มีแ่วามสุแล้ว วิ้ผ่านมาหนึ่ม. แพทย์รับไม่ไหวเลย้อปล่อยไป "ฝน!...อย่าาันไปสิ! เธอบอเอว่าห้ามาันไปไหน! อย่าทิ้ันไว้นเียวว...ฝน...ันิถึเธอมาเลยน่ะ!" านั้นผม็ร้อไห้หนัมา ไม่มีิใทำอะไรแล้วอนนี้. มันล้าโยเพาะใผม เอ
"ลา่อน..ฝน...ันะิถึ...เธอ"
๏๏๏๏
* อฝาเพลหนึ่ ไว้ให้ับเรื่อนี้่ะ*
: ิถึพละ#the eyes diary
นเียวที่ ิถึ...ที่รัเธอเป็นัวใ ิถึันรึป่าว ว่านอนหนาวหัวใ. หนาวเินำบรรยาย เลยเวลาเธอไม่มาหาาาารู้บ้าไหมว่าันอย...ำลัใเริ่มะถถอย...น้ำน้อยๆล้นออา....ิถึทุวินาที...อยาให้เธอลับมาสัที.......ิถึเธอแทบทุวินาที. อยาะพบเธอออนเียว.
T B C.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น