แม่กอบัวของพี่

ลำดับตอนที่ #8 : 4 พาเด็กแสบกินหมูกระทะ-2

หลังเลิกเรียน

ผมขับรถมอเตอร์ไซค์มายังสนามตะกร้อซึ่งเป็นจุดที่ผมนัดกอบัวเอาไว้ แต่เมื่อมาถึงผมกลับไม่เห็นน้อง ‘ก็บอกให้มารอที่นี่ไงวะ ทำไมไม่ทำตามที่บอกเนี่ย’ ผมหันซ้ายหันขวาเพื่อมองหาน้องเผื่อว่าจะอยู่แถวๆ นี้แต่ก็ไม่พบ จึงตัดสินใจนั่งรออีกสักสิบนาทีก็แล้วกัน ถ้ายังไม่มาผมจะถือว่าน้องเป็นคนผิดนัดเอง

“ไปไหนวะ?” ผ่านมาสิบนาทีแล้วกอบัวก็ยังไม่มา ตอนนี้ผมเริ่มจะโมโหแล้วนะ ผมไม่เคยต้องมารอใครนานๆ แบบนี้มาก่อน สุดท้ายผมก็ตัดสินใจสตาร์ทรถเพื่อที่จะกลับบ้าน ไม่รงไม่รอมันล่ะ

“พี่เหนือ!!!!!” ขณะที่ผมกำลังจะบิดออกจากไป ก็มีเสียงเรียกผมเอาไว้ พอหันไปมองก็เห็นกอบัววกำลังวิ่งมาหาผม

“ทำไมช้า?” ผมถามขึ้นทันทีที่น้องวิ่งมาถึง แต่ดูเหมือนว่าน้องยังเหนื่อยอยู่จึงยังไม่ตอบทันที ยืนหายใจหอบอยู่สักพักถึงตอบผมได้

“ครูเพิ่งปล่อยอ่ะ พอครูปล่อยบัวก็รีบวิ่งมาเลยเนี่ย”

“ทำไมถึงปล่อยเลทขนาดนี้”

“ไม่รู้อ่ะ พี่อยากรู้ก็ไปถามครูเองแล้วกัน” ผมได้แต่หันไปแยกเขี้ยวใส่คนที่ยืนอยู่ข้างๆ ผมแค่บ่นเฉยๆ ไม่ได้ต้องการคำตอบโว้ย!!

“เออ ไม่อยากรู้แล้วมาขึ้นรถสักที พี่จะได้พาไป” ผมตัดบทก่อนจะบอกให้น้องขึ้นมาซ้อนหลังสักที ถ้าช้ากว่านี้อาจจะถึงร้านหมูกระทะค่ำเกินไป ผมไม่อยากพาน้องไปไหนไกลๆ ดึกๆ ดื่นๆ เพราะกว่าจะกินเสร็จอะไรเสร็จ ไหนจะขับรถกลับมาที่บ้านอีกคงไม่ต่ำกว่าทุ่มหนึ่ง กอบัวขึ้นมานั่งซ้อนด้านหลังก่อนจะเกาะไหล่ผมเอาไว้

“ไปเลยพี่เหนือ!!!”

“เดี๋ยวพี่จะพาไปเปลี่ยนชุดที่บ้านก่อนนะ แล้วค่อยไปร้าน” ระหว่างที่ขับรถออกจากโรงเรียนผมก็หันไปบอกคนข้างหลัง

“โอเค”

“สวัสดีครับน้า ผมจะมาขออนุญาตพากอบัวไปกินหมูกระทะที่ตัวอำเภอครับ” ผมจอดรถไว้ที่หน้าบ้านของกอบัวก่อนจะเดินเข้าไปทักทายแม่ของน้องที่นั่งอยู่บนแคร่หน้าบ้าน ส่วนน้องก็หายเข้าไปในบ้านตั้งแต่ที่ผมขับรถมาถึง

“เด็กแสบมันให้เหนือเลี้ยงอีกแล้วหรอ” ดูเหมือนว่าแม่ของน้องจะรู้ทันซะแล้ว เพราะครั้งที่แล้วผมก็มาขออนุญาตท่านพากอบัวไปกินขนมเหมือนกัน

“เปล่าครับ เป็นผมที่สัญญากับกอบัวเอาไว้เอง ว่าถ้าสอบได้คะแนนท็อปผมจะเลี้ยงหมูกระทะ”

“อย่าไปตามใจมันมาก เดี๋ยวนิสัยเสียไปใหญ่”

“ครับ ผมขอพาน้องไปนะครับ” ผมถามอีกครั้งเพราะแม่ของกอบัวยังไม่พูดว่าจะให้ผมพาน้องไปหรือไม่

“จ้ะ ขับรถดีๆ นะลูก ช่วงเย็นๆ แบบนี้รถรามันวิ่งเยอะ”

“ครับน้า” แล้วผมก็นั่งรอกอบัวเข้าไปเปลี่ยนชุดกับแม่ของน้องประมาณห้านาที น้องก็ออกมาพร้อมกระเป๋าสะพายใบโปรดของน้อง ผมจึงเอ่ยลาแม่ของกอบัวแล้วเดินนำน้องไปที่รถซึ่งจอดอยู่หน้าบ้าน

“พี่เหนือจะไปกินร้านไหน” กอบัวถามขึ้นระหว่างที่พวกเรากำลังขับรถเข้าไปในตัวอำเภอ ระยะทางจากหมู่บ้านของพวกเราจากตัวอำเภอประมาณ16กิโลเมตร จึงต้องเวลาเดินทางอย่างน้อยประมาณ15นาที

“ร้านคุณเอ” ผมตอบน้องผ่านหมวกกันน็อคและแข่งกับเสียงลมที่ตีเข้ามา

“โอเค หนูไม่เคยไปกินเลยอ่ะ”

“นี่ไง เดี๋ยวก็ได้กินล่ะ” หลังจากนั้นบทสนทนาของพวกเราก็จบลง เพราะผมค่อนข้างขับรถเร็วเวลาจะคุยกันทีก็ต้องตะโกนคุยกัน น้องมันคงจะขี้เกียจตะโกนล่ะมั้งถึงได้นั่งเงียบแบบนี้

กอบัวนั่งมองวิวสองข้างทางที่เต็มไปด้วยทุ่งนาซึ่งมีตอซังจากต้นข้าวไกลสุดลูกหูลูกตา แล้วยังมีฝูงวัวฝูงควายที่กำลังกินหญ้าอย่างเอร็ดอร่อยอยู่ริมคูน้ำ แสงจากดวงอาทิตย์ยามเย็นทำให้ภาพที่เห็นเป็นสีส้มอ่อนๆ อย่างสวยงามจนอดไม่ได้ที่จะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปเอาไว้ แต่เป็นก็ไปด้วยความลำบากเมื่อคนขับรถนั้นขับเร็วมากจนโทรศัพท์แทบจะปลิว

ในที่สุดผมก็ขับรถมาถึงร้านหมูกระทะ กว่าจะถึงเล่นเอาผมชาไปทั้งตัว เพราะผมขับรถค่อนข้างเร็วบวกกับอากาศยามเย็นแบบนี้ คิดว่าขับผ่านขั้วโลกเหนือดีนะที่ใส่เสื้อแขนยาวมา ถ้าไม่ใส่ผมคงตัวแข็งแน่ๆ

“เห้อ! ถึงสักที” กอบัวถอนหายใจก่อนจะกระโดดลงจากรถเมื่อผมดับรถเป็นที่เรียบร้อย มันขนาดนั้นเลยหรอ?

“ทำไมต้องถอนหายใจขนาดนั้น ไม่อยากกินแล้วหรอ” ถอดหมวกกันน็อคเสร็จผมก็หันไปถามน้องทันที แล้วก็ต้องขำพรืดออกมาเมื่อเห็นสภาพกอบัวในตอนนี้ ไอเชี่ยเอ้ย!!!ไปบุกป่าที่ไหนมาผมเผ้าพันกันขนาดนั้นวะ

“ไม่ต้องมาขำเลย เพราะพี่เหนือนั่นแหละ”

“พี่ทำอะไร พี่ก็ขับรถปกติของพี่”

“ขับช้าๆ ไม่ได้หรือไงล่ะ ดูสภาพหนูดิ” กอบัวบอกพร้อมกับพยายามสางผมที่มันพันกันแต่ผมว่าคงจะเสร็จยากอ่ะ มันดูพันกันเหมือนไม่อยากให้น้องแกะออกอย่างงั้นแหละ

“โอ๊ย!! แล้วทำไมมันแกะยากขนาดนี้ล่ะเนี่ย” กอบัวบ่นออกมาพร้อมกับพยายามใช้หวีสางผมของตัวเอง ผมทนดูเฉยๆ ไม่ได้จึงเข้าไปช่วยน้อง

ทุกคน!! ผมขับรถเร็วจนทำให้ผมน้องพันกันได้ขนาดนี้เลยหรอวะ 5นาทีแล้วเนี่ยผมยังช่วยน้องไม่ได้เลย ถ้าว่าผมยาวผมจะไม่แปลกใจเลยนะ แต่นี้ผมน้องมันสั้นแค่ติ่งหูเองอะไรจะพันกันขนาดนั้น วันนี้จะได้กินหมูกระทะมั้ยวะเนี่ยไม่ใช่ยืนแกะผมจนร้านปิดหรอกนะ

“นี่พี่ช่วยหรือทำให้พันกว่าเดิมเนี่ยพี่เหนือ!!!”

“ไอ้เด็กนี่ พี่กำลังช่วยอยู่เนี่ยมือเรานั่นแหละวุ่นวาย ยืนนิ่งๆ เดี๋ยวพี่แกะให้เอง” สี่มือกับหัวเดียวก็ทำให้วุ่นวายยิ่งกว่าเพราะมัวแต่ขวางกันไปมาจนสุดท้ายผมก็ต้องให้น้องยืนอยู่เฉยๆแล้วให้ผมทำคนเดียว

“เอาหวีมาสิ” ผมแบมือขอหวีจากน้องก่อนจะค่อยๆ สางผมของน้องทีละนิดอย่างใจเย็น สิบนาทีต่อมาก็เสร็จนี่ถ้าให้ผมทำคนเดียวตั้งแต่แรกก็คงจะได้ไปนั่งย่างหมูกินในร้านตั้งนานแล้ว

“เสร็จแล้ว”

“ขอบคุณค่ะ” จากนั้นผมกับกอบัวก็เดินเข้าไปในร้านที่ตอนนี้มีลูกค้าอยู่เบาบางเพราะยังอยู่ในช่วงเย็นอยู่ สักประมาณทุ่มกว่าผมคิดว่าลูกค้าคงจะเต็มร้าน โชคดีเหมือนกันที่พาน้องมากินตอนนี้บรรยากาศกำลังสงบดี ไม่วุ่นวาย

“ไม่กินผักอ่ะ” นั่งกินมาได้สักพักผมก็สังเกตเห็นว่ากอบัวไม่คีบผักกินแม้แต่คำเดียว อย่าบอกนะเป็นเด็กไม่กินผัก

“ก็กินอยู่นี่ไง” น้องคีบเห็ดขึ้นมาก่อนจะเอาเข้าปากแล้วตุ้ยๆ ใส่ผม เห้อ…ไอ้เด็กน้อยเอ้ย ผมจะถือว่าน้องยังไม่ได้เรียนก็แล้วกัน

“นั่นมันเชื้อรา ไม่ใช่พืช!!! อ้าวกินนี่” ผมบอกพร้อมกับคีบเอาผักบุ้งในกระทะใส่จานน้อง แค่นั้นไม่พอผมยังคีบผักชนิดอื่นๆ ใส่เพิ่มอีกด้วย มากับผมต้องกิน ไม่กินคราวหลังจะไม่พามาอีก

“พี่เหนืออย่ามั่วได้ป่ะ เห็ดมันก็คือผักนั่นแหละ”

“มันไม่ใช่ อย่ามาเถียงพี่ จะบอกเอาไว้ประดับความรู้นะว่าเห็ดมันเป็นเชื้อราชั้นสูงแล้วก็ไม่ใช่พืชด้วย แต่เป็นสิ่งมีชีวิตที่จัดอยู่ในอาณาจักรฟังไจ จำเอาไว้ด้วย” พอผมพูดจบกอบัวกระพริบตาปริบๆ ไงล่ะ อึ้งในองค์ความรู้ของผมใช่มั้ย บอกไว้ก่อนนะนี่มันความรู้ขี้ปะติ๋วเท่านั้นเอง ผมยังมีเรื่องให้น้องอึ้งอีกเยอะ!!

“อย่าเพิ่งอึ้งในความฉลาดของพี่ กินผักในจานของตัวเองได้แล้วมันจะเย็นหมดแล้วนั่น”

“หนูไม่ชอบกินอ่ะ” พูดจบกอบัวก็เขี่ยผักที่ผมคีบให้ไปที่ขอบจานก่อนจะคีบหมูในเตากินต่อ ผมต้องทำยังไงให้น้องกินผักครับทุกคน มีวิธีหลอกล่อบ้างมั้ย

“แต่เราต้องกิน ไม่งั้นวันหลังพี่ไม่พามาอีก” เอาเส้! พูดไปแบบนั้นน้องต้องรีบกินผักที่ผมตักให้แน่ๆ

“ใครบอกว่าหนูจะมากับพี่อีก” เพล้ง! เสียงกระจกแตกนะครับทุกคนไม่ใช่เสียงผมหน้าแตก

“ขับรถก็เร็วไม่รู้จะรีบไปไหน อยากถ่ายวิวสวยๆ เก็บไว้หน่อยก็ไม่ได้โทรศัพท์หนูแทบปลิว”

“ไม่บอกแล้วพี่จะรู้มั้ย ปกติก็ขับแบบนี้”

“แล้วพี่จะรีบไปไหน รีบไปตายหรือไง” อ้าว? ไอ้เด็กคนนี้แช่งผมซะล่ะ หมูกระทะนี่จ่ายเองเลยมั้ยผมไม่อยากเลี้ยงมันแล้ว เป็นให้ทุกอย่างยังแช่งกันขนาดนี้ถ้าเป็นพี่น้องกันจริงคงไม่ฆ่าผมตั้งแต่อยู่ในท้องแม่เลยรึ!

“เบาได้เบา พี่อายุเยอะกว่าเรานะกอบัว”

“ก็มันจริงมั้ยล่ะ ถ้าเกิดว่ารถล้มขึ้นมาไม่ใช่แค่พี่ที่เจ็บคนเดียวนะ หนูก็เจ็บไปด้วย”

“เออ ขอโทษก็ได้ว่ะ ต่อไปจะไม่ขับเร็วๆ แบบนี้ก็แล้วกัน”

“เมื่อไหร่จะรับแอดหนู” เดี๋ยวนะ!! เมื่อกี้เราคุยกันเรื่องขับรถอยู่ไม่ใช่หรอวะ จู่ๆ ก็พาเปลี่ยนเรื่องเฉย ผมล่ะตามอารมณ์เด็กนี่ไม่ทันจริงๆ

“พี่เหนือ!! หนูถาม?”

“ก็ไม่อยากรับจบป่ะ” ผมแกล้งบอกไปแบบนั้นทั้งๆ ที่ความจริงแล้วผมลืมต่างหากล่ะ ลืมสนิทเลยแหละนี่ถ้าน้องไม่พูดผมก็ลืมแล้วนะว่าน้องแอดมา

“ทำไม!!!”

“ไม่มีเหตุผล พี่แค่ไม่อยากรับ” ผมตอบพร้อมกับคีบหมูกินหน้าตาเฉยต่างจากกอบัวที่ตอนนี้มีสีหน้าไม่พอใจผมขึ้นมานิดๆ ล่ะ

“รับเดี๋ยวนี้เลยนะ เอาโทรศัพท์พี่เหนือมาเลยเดี๋ยวบัวกดเองก็ได้” พูดจบน้องก็ทำท่าจะคว้าเอาโทรศัพท์ที่วางอยู่ข้างๆ ของผมไป

“หยุด!!! นี่มันของส่วนตัวพี่อย่ามารุ่มร่าม”

“งั้นก็กดรับสิ เดี๋ยวนี้เลย!!”

“เป็นพี่น้องกันอ่ะดีแล้ว ไม่ต้องเป็นเพื่อนกันหรอก”

“ไม่ได้ หนูจะเอาไว้ทักไปถามการบ้านพี่เวลาไม่เข้าใจ” อ้าว? นี่ผมมีประโยชน์แค่เรื่องนี้หรอวะ

“ไม่ต้องรับแอดมันก็ส่งข้อความได้ ไม่เคยสังเกตหรือไง”

“ไม่อ่ะ ดีเลยงั้นพี่เหนือไม่ต้องรับก็ได้” เอางี้เลยดิ? น้องยอมจบง่ายๆ แบบนี้หรอ นี่ผมคาดหวังอะไรวะเนี่ยคิดว่าน้องจะตื้อจนกว่าผมจะยอมซะอีก

30นาทีต่อมาผมก็เดินไปจ่ายเงินกับพนักงานเมื่อกอบัวบอกว่าอิ่มแล้ว ไม่ให้อิ่มได้ไงวะเล่นกินไปตั้งเยอะผมเดินไปตักหมูมาเพิ่มให้ตั้งสามรอบ ตัวก็แค่นี้ไม่คิดว่ากินเยอะขนาดนั้น สุดยอด!

“ป่ะ กลับบ้านกันเถอะ” ผมเดินมาหากอบัวที่ยืนรออยู่ข้างรถมอเตอร์ไซค์ เมื่อน้องเห็นผมน้องก็หลีกทางให้ผมถอยรถจากนั้นก็ปีนขึ้นมาซ้อนท้าย

“อย่าขับเร็วนะพี่เหนือ” ทันที่ผมออกตัว กอบัวก็ร้องเตือนผมทันที เอาจริงถ้าน้องไม่พูดก่อนผมกะว่าจะขับสัก80นะเนี่ย จะได้ถึงบ้านไวๆ เพราะขับรถกลางคืนอากาศโคตรหนาว

“รู้แล้วครับ”

หลังจากนั้นผมก็รถด้วยความเร็วที่40กิโมเมตรต่อชั่วโมงไปตลอดทางจนถึงบ้านของกอบัว แน่นอนว่ามันต้องใช้เวลามากกว่าขาไปอยู่แล้วแต่นั่นก็เพื่อความปลอดภัยของคนที่นั่งซ้อนอยู่ด้านหลัง หากว่าผมขับเร็วจนเกิดอุบัติเหตุมันก็ไม่ได้มีแค่ผมที่เจ็บตามที่น้องบอกนั่นแหละ ถึงมันจะไม่สะใจวัยรุ่นก็เถอะ

“หนูเข้าบ้านแล้วนะ ขอบคุณที่เลี้ยงหมูกระทะหนูวันนี้ ขับรถดีๆ น้า” กอบัวโบกมือบ๊ายบายรอจนผมขับรถออกมา วันนี้มาแปลกว่ะยืนส่งอยู่หน้าบ้านด้วย ปกติมาถึงปุ๊บเดินเข้าบ้านปั๊บ หรือจะเป็นเพราะหมูกระทะ? ผมว่าต้องใช่แน่ๆ ไอ้เด็กนี่มันต้องแพ้หมูกระทะแน่ๆ