แม่กอบัวของพี่

ลำดับตอนที่ #12 : 6 พาน้องไปเตะบอล-2

“ใกล้ๆ ก็ดีแล้วไม่ใช่หรอ เราจะได้มองเห็นชัดๆ ลองจับดูไหม?” ผมแกล้งแหย่น้องพร้อมกับก้มไปจับมือน้องขึ้นมาทำท่าว่าจะเอามาใว้ที่หน้าท้อง แต่ยังไม่ทันได้จับกอบัวก็ยกมือหนีไปซะก่อน

“พี่เหนือถอยไปได้แล้ว” น้องพูดกับผมแต่สายตาก็ยังเสไปมองที่อื่นที่ไม่ใช่ผมอยู่ดี มันเป็นยังไงฮึ? ผมล่ะอยากรู้จริงๆ

“หันมานี่ก่อน”

“ไม่!!”

“ถ้าไม่หันมาพี่ก็จะยืนอยู่อย่างงี้แหละ” ดูซิ ใครจะแน่กว่าใคร!!

“ถ้าพี่เหนือไม่ถอยไป บัวจะหันไปได้ยังไงล่ะ”

“ลองหันมายัง?” น้องไม่ตอบเอาแต่นั่งเงียบจนเป็นผมที่ทนไม่ไหว แต่ไม่ใช่จะยอมแพ้หรอกนะ ผมมีวิธีของผมที่จะทำให้กอบัวหันมา

“ถ้าเราไม่หันมา งั้นพี่ไปเขยิบไปหาแทนก็..” ยังไม่ทันที่ผมพูดจบกอบัวก็หันพรึ่บมาทางผมทันที และผมก็กำลังขยับไปข้างหน้าด้วยทำให้ทันทีที่กอบัวหันมาใบหน้าของน้องก็ชนเข้ากับหน้าท้องของผมอย่างไม่ตั้งใจ

“โอ๊ะ!” กอบัวลูบปลายจมูกของตัวเองทันทีที่ผละออก ไม่พอยังส่งสายตาค้อนขวับมาให้เหมือนว่าผมเป็นคนทำให้น้องเจ็บตัว เออก็ผมเป็นคนทำนั่นแหละใครจะคิดว่าน้องจะหันมาเร็วขนาดนี้ล่ะวะ

“ขอโทษ เจ็บมากมั้ย” ผมยกมือไปวางซ้อนกับมือของน้องที่ปลายจมูก พร้อมกันนั้นก็คลึงบริเวณจมูกของน้องไปมาอย่างเบามือ ผมจะทำจมูกลูกสาวเขาหักมั้ยครับเนี่ย

“มะ..ไม่เจ็บแล้ว”

“แน่ใจ? แต่จมูกเรายังแดงอยู่เลยนะ เอามือออกสิ พี่ดูให้”

“ไม่เป็นไรแล้ว บัวไม่เจ็บแล้ว”

“ก็ได้งั้น ขอโทษนะพี่ไม่คิดว่าเราจะหันมาอ่ะ” สุดท้ายผมก็ยอมปล่อยมือจากใบหน้าของน้องแล้วย้ายตัวเองไปนั่งข้างๆ แทน ไม่อยากแกล้งต่อล่ะเดี๋ยวน้องเจ็บตัวอีก

“กินลูกชิ้นหมดแล้วหรอ” ผมถามคนที่นั่งข้างๆ เมื่อไม่เห็นถุงลูกชิ้นที่ซื้อไว้ให้เมื่อชั่วโมงก่อน

“ยัง บัวเก็บไว้ให้พี่อยู่3ไม้” กอบัวบอกพร้อมกับยื่นถุงลูกชิ้นมาให้ผม

“แล้วทำไมไม่กินให้หมด เก็บไว้ให้พี่ทำไม พี่ซื้อให้เรากินนิ”

“ก็บัวกินไปแล้วไงตั้ง4ไม้อ่ะ”

“แล้ว3ไม้นี่ล่ะ”

“พี่เหนือก็กินไปสิ”

“เราอิ่มแล้วหรอ?” ผมถามน้องอีกครั้ง เกรงว่าน้องจะกินไม่อิ่มแต่ยังมีน้ำใจเก็บไว้ให้ผม ถ้าเป็นนั้นผมจะให้น้องกินที่เหลือสามไม้นี้ให้หมด

“อิ่มแล้ว”

“งั้นพี่กินหมดนะ” กอบัวพยักหน้าหงึกๆ เป็นคำตอบ ผมจึงการกินลูกชิ้น3ไม้ในถุงจนหมดภายในเวลาแค่ไม่กี่นาที ด้วยความที่เล่นกีฬามาเหนื่อยๆ ทำให้กินอะไรก็อร่อยไปหมดแม้กระทั่งลูกชิ้นที่เย็นจืดชืดไปแล้ว

กลืนลูกชิ้นคำสุดท้ายลงคอก็หันไปหยิบขวดน้ำมากระดกเข้าปากไปหลายอึกจนรู้สึกอิ่ม จึงนั่งเขย่าเท้าเล่นระหว่างนั่งพัก แล้วผมคิดว่าผมคงจะไม่ลงเล่นต่ออีกแล้วล่ะ ลงเตะไปแค่ชั่วโมงเดียวเองเหนื่อยเป็นบ้าเลย นั่งดูพวกเพื่อนๆ เล่นอย่างเดียวดีกว่า

“เมื่อไหร่พี่จะใส่เสื้ออ่ะ” จู่ๆ คนที่นั่งเงียบมาเนิ่นนานก็พูดขึ้น ผมหันไปมองกอบัวก่อนจะเลิกคิ้วเป็นเชิงถามเพื่อความแน่ใจว่าน้องคุยกับผมหรือเปล่า

“ทำไมอ่ะ พี่ถอดไม่ได้หรือไง?”

“ก็แค่เป็นห่วง เห็นว่ายุงมันเยอะไง” ผมหันไปมองกอบัวอย่างจับผิด ยุงเยอะที่ไหนวะ นี่มันเพิ่งห้าโมงครึ่งเอง มียุงที่ไหนเล่า

“กลัวพี่เป็นไข้เลือดออกว่างั้น?” กอบัวพยักหน้าหงึกๆ อย่างไว ผมจึงลุกไปหยิบเสื้อและกางเกงในกระเป๋ามาถือไว้ก่อนจะเดินไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำ ผมรู้อยู่หรอกนะว่าจริงๆ น้องไม่ได้เป็นห่วงผม ที่บอกให้ผมใส่เสื้อก็เป็นเพราะว่าเขินผมแน่ๆ หึ!เด็กน้อยเอ้ย!

ห้านาทีต่อมาผมก็เดินหอบชุดกีฬามาเก็บไว้ที่กระเป๋าของตัวเอง พร้อมกับนั่งถอดถุงเท้าและรองเท้าออกโดยมีสายตาของกอบัวที่มองการกระทำของผมด้วยความสงสัย เพราะหางตาผมเหลือบไปเห็นน้องมองไปที่สนามทีมองมาที่ผมที คงจะสงสัยล่ะสิว่าทำไมถึงไปเปลี่ยนชุดทั้งๆ ที่เพื่อนๆ ก็ยังเตะบอลอยู่ในสนาม

“พี่ไม่เล่นล่ะ เหนื่อยแล้ว เราไปหาอะไรกินกันมั้ย เดี๋ยวพาไปตลาดคลองถมใกล้ๆ ตรงนี้”

“ไปค่ะ!”

“ทีอย่างงี้ล่ะตอบไวเชียวนะ” ผมแซวน้องก่อนจะลุกขึ้นตะโกนบอกเพื่อนๆ ในสนามว่าจะออกไปข้างนอก เดี๋ยวจะกลับเข้ามาใหม่ จากนั้นก็เดินนำกอบัวมาที่รถมอเตอร์ไซค์ซึ่งจอดอยู่ด้านหน้าของสนามก่อนจะพากอบัวขับรถเลาะไปทางซอยเล็กๆ แล้วออกสู่ถนนสี่เลนขับตรงไปอีกไม่ถึงสิบนาทีก็เจอกับตลาดคลองถมที่เต็มไปด้วยผู้คนที่พลุกพล่านเดินจับจ่ายซื้อของจนดูวุ่นวายเต็มไปหมด เห็นแล้วก็ท้อว่ะพาน้องกลับไปที่สนามคืนได้ไหมวะ

แต่เหมือนว่าผมจะเปลี่ยนใจไม่ทันแล้วครับทุกคน ไอ้เด็กแสบมันเดินลิ่วนำผมไปที่ตลาดนู้นแล้ว!!! ไปแบบไม่หันมามองหลังเลย จะรู้ตัวมั้ยเนี่ยว่าผมยังอยู่ที่รถมอเตอร์ไซค์ สุดท้ายก็ต้องรีบวิ่งตามกอบัวไปก่อนที่น้องจะเดินหายเข้าไปในกลุ่มคนที่เดินขวักไขว่อยู่ในนั้น

“บัว!!” ผมรีบเดินไปคว้าข้อมือของน้องเอาไว้

“อะไรพี่เหนือ?”

“ทำไมเดินมาไม่รอพี่เลยเนี่ย ถ้าเกิดหลงขึ้นมาจะทำไง”

“อ้าว! ก็บัวคิดว่าพี่เหนือเดินตามมาแล้วไง”

“พี่เพิ่งวิ่งมาเมื่อกี้เนี่ย” ผมบอกน้องพร้อมกับกระชับข้อมือบางเอาไว้จากนั้นก็พาเดินเลือกซื้อขนมและของกินต่างๆ ที่น้องอยากกิน

“พี่เหนือเดี๋ยวก่อน” กอบัวรั้งผมเอาไว้เมื่อพวกเราเดินผ่านขายน้ำปั่น หันไปมองคนข้างๆ ก็เห็นสายตาแวววับจ้องไปที่ป้ายเมนูก็เข้าใจได้ในทันที

“อยากกินหรอ?”

“ค่ะ พี่คะเอาสตอเบอร์รี่ปั่นแก้วหนึ่งค่ะ พี่เหนือเอาอะไรมั้ย” น้องหันมาถาม ผมจึงส่ายหน้าเป็นคำตอบกลับไปร้านนี้มีแต่น้ำผลไม้ขายไม่มีน้ำอัดลม ซึ่งผมผู้ไม่ชอบกินผลไม้เป็นทุนเดิมอยู่แล้วก็เลยขอบาย ค่อยไปหาร้านขายน้ำอัดลมข้างหน้าเอาก็แล้วกัน

ผ่านไปห้านาที ตอนนี้ผมเริ่มรู้สึกอึดอัดขึ้นมาล่ะ เมื่อมีผู้คนพากันมาหยุดซื้อน้ำผลไม้จนเต็มหน้าร้านบางคนก็เดินเบียดเข้ามาจนชนคนอื่นๆ ไปทั่วหนึ่งในนั้นก็รวมกอบัวด้วย น้องเสียหลักทันทีที่ผู้หญิงคนนั้นเบียดเข้ามา ดีนะที่ผมมือไวช่วยพยุงน้องไว้ได้ไม่อย่างนั้นคงล้มไปนอนที่พื้นให้คนเหยียบย่ำไปมาแน่นอน

“มายืนข้างหน้าพี่มา ไม่งั้นจะโดนเขาเบียดอีก” ผมก้มไปบอกน้องพร้อมกับดึงตัวน้องให้มาซ้อนด้านหน้า โดยที่มีผมเป็นเกราะกำบังให้อยู่ด้านหลัง รออีกสักพักพ่อค้าก็พูดชื่อเมนูที่กอบัวสั่งไปซึ่งผมจำมันได้ดี จึงยื่นมือไปรับแก้วน้ำจากพ่อค้ามาถือไว้ จากนั้นจ่ายเงินแล้วพากอบัวเดินออกจากกลุ่มคนที่ยืนแออัดอยู่หน้าร้านทันที

“พี่เหนือไม่ซื้ออะไรหรอ” ระหว่างที่เดินอยู่นั้นกอบัวก็เงยหน้ามาถามผมเมื่อเห็นว่าผมยังไม่มีอะไรติดไม้ติดมือมาสักอย่างเดียว

“ซื้อ พี่กำลังหาร้านอยู่”

“จะซื้ออะไรอ่ะ” น้องถามพร้อมกันนั้นก็ก้มไปดูดน้ำสตอเบอร์รี่ในแก้วอย่างเอร็ดอร่อย ดูมีความสุขเนอะคนเดินพลุกพล่านกันขนาดนี้ยังมีอารมณ์ดูดน้ำอีก

“น้ำโค้ก ช่วยพี่หาร้านหน่อยสิเดินมาตั้งนานล่ะไม่เห็นสักที”

“โอเค เดี๋ยวบัวช่วยหา”

สุดท้ายผมกับกอบัวก็มาหยุดอยู่ที่ร้านเล็กๆ ท้ายตลาด เดินหาอยู่ตั้งนานกว่าจะเจอผมจนแทบจะขาดน้ำตายล่ะเนี่ย พอได้น้ำโค้กมาผมก็ยืนดูดอยู่ร้านหน้าทันทีโดยมีกอบัวที่ยืนรออยู่ข้างๆ น้องเงยหน้ามองผมเหมือนกับอยากจะพูดอะไรบางอย่าง

“มีอะไร?” ผมคายหลอดดูดน้ำออกก่อนจะถามน้อง ไม่เคยเห็นคนกินน้ำโค้กหรือไง?

“พี่ดูหิวนะ เหมือนคนอดอยากมาเป็นอาทิตย์เลยอ่ะ”

“แหงสิ เดินมาตั้งครึ่งชั่วโมงกว่าจะเจอร้าน ไม่เหมือนของเราที่มีขายทั่วคลองถมจนเกลื่อนนี่”

“ก็พี่เหนือเรื่องมาก โค้กเป็นขวดก็มีขายเยอะแยะแต่ไม่กินอยากจะกินแบบขวดแก้วทำไมล่ะ”

“ก็มันอร่อยกว่า”

“อันไหนมันก็เหมือนกันนั่นแหละ”

“ไม่เหมือน อยากกลับบ้านยัง”

“พี่เหนือไม่ไปเตะบอลกับเพื่อนๆ ต่อแล้วหรอ” น้องหันมาถามผม น้ำเสียงฟังดูเศร้าๆ นะมีอะไรหรือเปล่าวะ

“เหนื่อยล่ะ ขี้เกียจแล้วด้วย”

“ก็ได้ กลับเลยก็ได้” พอน้องตอบตกลง หลังจากที่พาซื้ออะไรกินจนพอใจแล้วผมก็ขับรถพากอบัวกลับมาที่สนามหญ้าเทียมเพื่อที่จะเอากระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองโดยให้น้องนั่งรอที่รถ ผมตะโกนบอกเพื่อนๆ ในสนามเสร็จก็รีบเดินมาหากอบัวทันทีก่อนจะพาน้องขับรถกลับบ้านซึ่งต้องใช้เวลาโดยประมาณครึ่งชั่วโมงเป็นอย่างต่ำ