แม่กอบัวของพี่

ลำดับตอนที่ #11 : 6 พาน้องเตะบอล-1

บ่ายสามโมงไม่ขาดไม่เกินผมก็ขับรถออกจากบ้านไปยังบ้านของกอบัวตามที่ได้นัดน้องเอาไว้ เมื่อมาถึงหน้าบ้านของน้องผมก็ดับรถแล้วเดินไปหากอบัวข้างในบ้าน ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมผมถึงกล้าเข้าไปพ่อแม่น้องไม่ตกใจหรอ ผมจะบอกเอาไว้ว่าตอนนี้ผมเปรียบเสมือนลูกชายคนหนึ่งของท่านไปแล้ว และนี่ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมเข้าไปนั่งรอกอบัวอยู่ในบ้านด้วย แต่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้

“บัวเสร็จยัง!!” เมื่อเข้ามาในบ้านผมก็ตะโกนถามน้องทันที เพราะตอนนี้ภายในบ้านไม่มีใครอยู่เลยนอกจากกอบัว พ่อกับแม่ของน้องน่าจะออกไปทำงาน

“แปบหนึ่ง กำลังจะเสร็จแล้ว” กอบัวตะโกนออกจากห้องห้องหนึ่งซึ่งอยู่ทางขวามือของผม เมื่อได้ยินคำตอบจากน้องผมก็เดินกลับมานั่งรอที่โซฟาหน้าทีวี ไม่เคยมีครั้งไหนที่น้องแต่งตัวเสร็จก่อนผมเลยสักครั้ง มีแต่ผมที่ต้องมานั่งรอน้องตลอด

“เสร็จแล้ว” สิบนาทีต่อมากอบัวก็เปิดประตูออกจากห้องพร้อมกับกระเป๋าเป้ใบโปรดเห็นดังนั้นผมจึงเดินนำน้องออกมาที่หน้าบ้าน

“อ่ะ!” ผมยื่นหมวกกันสีดำให้คนตรงหน้าก่อนหยิบอีกใบหนึ่งขึ้นมาใส่ให้ตัวเอง ปกติไม่ชอบใส่หรอกแต่วันนี้ต้องขับรถไปถึงในเมืองซึ่งมีระยะทางถึง40กว่ากิโล ก็เลยจำใจต้องใส่เพื่อความปลอดภัยแล้วก็ไม่อยากโดนตำรวจปรับด้วย

“ไม่เอาอ่ะ ไม่อยากใส่” กอบัวยื่นหมวกกันน็อคคืนให้ แต่ผมก็ผลักมันไปให้น้องคืน

“ต้องใส่! เดี๋ยวโดนตำรวจจับหรอก”

“หมวกของใครเนี่ย” กอบัวพลิกหมวกไปมาพร้อมกับยกมันไปดมกลิ่น เป็นหมาหรือไงวะ? แล้วทำไมต้องถามด้วยว่าหมวกใครถ้าเป็นของคนอื่นจะไม่ใส่หรือไง

“ไม่มีของใคร”

“แน่ใจ” แล้วหน้าตาผมนี่มันเป็นคนขี้โกหกขนาดนั้นเลยหรอวะ พูดอะไรไปน้องมันถึงไม่เชื่อเนี่ย

“จริงๆ เพิ่งซื้อมายังไม่มีใครใช้เลย” เบื่อที่จะเถียงน้องมันล่ะ ผมจึงตัดปัญหาด้วยการแย่งหมวกจากมือมายัดใส่หัวให้น้องแทน ถ้าไม่ทำแบบนี้วันนี้คงไม่ได้ใส่หรอกหมวกน่ะ

“โอ้ย! ใส่อะไรของพี่เนี่ยบัวเจ็บ”

“ก็อยู่นิ่งๆ สิ ดุ๊กดิ๊กๆ อยู่แบบนี้จะไม่ให้เจ็บได้ยังไง” พอผมบอกไปแบบนั้นกอบัวก็ยืนนิ่งให้ผมใส่หมวกกันน็อค ผมจึงสามารถใส่ให้น้องได้สะดวกขึ้นแปบเดียวก็สามารถล็อกใต้คางของน้องได้สำเร็จ ก่อนจะเดินไปสตาร์ทรถก็ไม่ลืมที่จะเขกหัวน้องมันไปทีหนึ่งด้วยความหมั่นไส้

“โอ้ย! แล้วพี่จะตีหัวบัวทำไมเนี่ย” กอบัวยู่หน้าใส่ผมพร้อมกับยกมือขึ้นมากอดอก

“หมั่นไส้!!” ผมตอบน้องพร้อมกับขึ้นคร่อมมอเตอร์ไซต์ของตัวเอง

“ขึ้นมาสิ” ผมหันไปบอกคนหน้ายู่ที่ไม่ยอมขึ้นรถสักทีจนต้องหันไปเรียก ต้องให้บอกไปซะทุกอย่างไอ้เด็กคนนี้ พอได้ยินผมบอกไปแบบนั้นกอบัวก็กระโดดขึ้นมาซ้อนท้ายก่อนจะจับชายเสื้อของผมเอาไว้แน่น เมื่อเห็นว่าน้องขึ้นมานั่งเรียบร้อยแล้วผมก็ออกรถมุ่งหน้าไปในเมืองตามที่ได้นัดเพื่อนไว้

สนามหญ้าเทียม

“ซื้ออะไรกินก่อนมั้ย” ผมหันไปถามคนที่กำลังวุ่นวายกับการถอดหมวกกันน็อคที่อยู่บนหัว ซึ่งก็ได้รับคำตอบเป็นการพยักหน้าตกลงผมจึงยืนรอน้องถอดหมวกแล้วค่อยเดินไปหาอะไรกินพร้อมกัน

เห้อ!กอบัวก็ยังคงเป็นกอบัวอยู่วันยังค่ำ ผ่านไปเกือบสองนาทีน้องมันก็ยังถอดหมวกกันน็อคไม่ได้ เคยทำอะไรด้วยตัวเองบ้างมั้ยเนี่ย ผมได้แต่ส่ายหัวให้กับคนตรงหน้ามิวายต้องเป็นผมที่ถอดให้อยู่ดี

“มานี่ เดี๋ยวถอดให้” ผมพูดพร้อมกับยื่นเข้าไปปลดล็อกบริเวณใต้คางให้น้องจากนั้นก็ดึงหมวกออกมาอย่างไม่ปรานีเส้นผมบนหัวน้องแม้แต่น้อย

เพียะ! จู่ๆ คนตรงหน้าก็เอื้อมมือมาตีแขนผมไปหนึ่งครั้งก่อนจะส่งสายอำมหิตที่ดูน่ากลัวสำหรับเด็กประถมมาให้

“ชอบทำให้คนอื่นเจ็บตัว” กอบัวพูดจบก็เดินนำผมไปที่ร้านขายลูกชิ้นทอดหน้าสนามหญ้าเทียม หลังจากเอาหมวกกันล็อกเก็บไว้ที่รถเรียบร้อยแล้วผมก็เดินตามน้องไปยืนซ้อนด้านหลังเพื่อเลือกลูกชิ้นเสียบไม้ที่วางเรียงรายอยู่เต็มตู้

“กินอะไรอ่ะ” ผมก้มไปถามคนที่สูงระดับอกก่อนจะกวาดสายมองหาลูกชิ้นที่ตัวเองชอบ เมื่อเห็นไส้กรอกเมนูโปรดก็หยิบมันมาใส่จานที่แม่ค้ายื่นมาให้ไป5ไม้แล้วก็หยิบเกี๊ยวเพิ่มอีก2ไม้จากนั้นก็ยื่นให้แม่ค้า

“มารอนี่มา” ผมหันไปดึงแขนกอบัวมายืนรอห่างๆ จากรถเพื่อให้พ้นรัศมีความร้อนจากกระทะทอดลูกชิ้น

“ไปไหนบัวยังไม่เลือกลูกชิ้นเลย”

“พี่เลือกให้แล้ว”

“ได้ยังไง พี่เหนือรู้หรือไงว่าบัวชอบกินอันไหน” กอบัวยอมเดินตามแรงดึงของผมมารออยู่อีกฝั่งของร้าน ระหว่างนั้นก็มีลูกค้าคนอื่นเดินมาซื้ออยู่เรื่อยๆ ซึ่งส่วนใหญ่ก็เป็นผู้ชายเพราะเป็นนักกีฬาที่มาใช้สนามที่นี่

“รู้” ผมตอบน้อง ไปไหนมาไหนด้วยกันก็บ่อยทำไมผมจะไม่รู้ล่ะไส้กรอกที่ผมเลือกไปก็เป็นของชอบของคนข้างๆ ผมนี่แหละ เจอร้านขายลูกชิ้นทีไรผมก็เห็นว่ากอบัวเลือกแต่อันนี้ตลอดแถมยังบังคับให้ผมลองกินอีกด้วยจนตอนนี้ผมก็ชอบกินเหมือนกันกับน้องไปล่ะ

“ถ้าเห็นว่าเลือกผิดนะ เจอดีแน่!!” กอบัวชี้หน้าคาดโทษผมเอาไว้ บอกเลยไม่กลัวเพราะยังไงผมก็เลือกถูก เธอไม่ได้แอ้มฉันหรอกยัยกอบัว!

"ไส้กรอก5ไม้กับเกี๊ยว2ไม้ได้แล้วจ้า” เสียงแม่พูดขึ้นผมจึงเดินไปจ่ายเงินค่าลูกชิ้นปล่อยให้น้องรออยู่ที่เดิม เมื่อได้ลูกชิ้นมาแล้วก็เดินกลับมาหาน้องแล้วพากันเดินไปที่สนามที่มีเพื่อนๆ เตะบอลอยู่ด้านใน

“อ่ะ ระหว่างรอพี่ก็นั่งกินไปก่อน เดี๋ยวเตะบอลเสร็จจะพาไปหาอะไรกินอีก” ผมยื่นถุงลูกชิ้นให้กอบัวเมื่อพาน้องมานั่งรอที่เก้าอี้ติดขอบสนาม พร้อมกับวางกระเป๋าเสื้อผ้าของตัวเองเอาไว้ข้างๆ จากนั้นก็รื้อหาชุดกีฬาของตัวเองแล้วเอาไปเปลี่ยนที่ห้องน้ำ ปล่อยให้กอบัวนั่งกินลูกชิ้นอยู่ตรงนั้นคนเดียวไปก่อน

Part กอบัว

หลังจากที่พี่เหนือเดินออกไป ฉันก็หันมาสนใจถุงลูกชิ้นในมือที่กำลังร้อนๆ และโชยกลิ่นหอมมาเตะจมูกจนอดไม่ได้ที่จะหยิบมากิน นับดูไม้คร่าวๆ ก็พบว่าพี่เหนือซื้อมันมาทั้งหมด7ไม้แล้วก็ล้วนเป็นอันที่ฉันชอบทั้งนั้นเลย ถึงว่าล่ะที่ฉันขู่พี่เค้าไปก่อนหน้านี้ถึงได้ยิ้มกริ่มออกมา เพราะมีแต่อันที่ฉันชอบกินนี่เอง ลองกินหน่อยสิ้!

“โอ้ว!! ซี้ด!!! ร้อนๆ” ทันทีที่งับไส้กรอกเข้าปากฉันก็ออกอุทานออกมาทันทีเพราะไส้กรอกที่กินเข้าไปยังร้อนอยู่ แต่ด้วยความตะกละเลยทำให้ลืมเรื่องนี้ไปเลย สุดท้ายก็ต้องนั่งอ้าปากเป่าลมเพื่อให้ไส้กรอกในปากเย็นลง ไม่น่าเลยกอบัวเอ้ยปากพองแล้วมั้งเนี่ย

“นั่นๆ เป็นอะไรครับ” ขณะที่กำลังเป่าไส้กรอกในปากก็มีพี่ผู้ชายคนหนึ่งเดินมานั่งที่เก้าอี้ข้างๆ ฉันก่อนจะถามด้วยความแปลกใจที่เห็นฉันนั่งอ้าปากแล้วใช้มือพัดไปพัดมาที่บริเวณนั้น

“ร้อนค่ะ หนูลืมเป่าก่อนกิน”

“แล้วทำไมไม่เป่าก่อนล่ะน้อ ปากพองลิ้นพองแล้วมั้งนั่น” พี่เขาพูดขึ้นก่อนจะชะเง้อหน้ามามองฉันที่ตอนนี้กำลังเคี้ยวไส้กรอกเมื่อนั่งเป่าจนมันเย็นแล้ว

“ตอนนี้เย็นแล้วค่ะ”

“แล้วเป็นอะไรมากมั้ย” พี่เขายังถามต่อ จะว่าไปนอกจากจะหน้าตาหล่อแล้ว พี่เขาก็ดูนิสัยดีเหมือนกันนะเนี่ย สายตาที่มองฉันด้วยความเป็นห่วงนั้นอีกกอบัวแพ้คนแบบนี้จังเลย ให้ตายเถอะ!!

“ไม่เป็นอะไรแล้วค่ะ บัวซุ่มซ่ามเองดีนะที่กัดไปแค่คำเล็กๆ”

“ชื่อบัวหรอ” พี่เขาใช้มือเท้ากับพื้นเก้าอี้ข้างๆ ตัวแล้วหันมาถามฉันด้วยสายตาที่ฉันเห็นแล้วต้องบิดตัวม้วน อย่ามองกันด้วยสายตาแบบนี้สิมันเขินนะ!

“จริงๆ ชื่อกอบัวค่ะ แต่เรียกบัวเฉยๆ ก็ได้”

“แล้วมากับใครหรอ”

“บัวมากับพี่เหนือค่ะ” ฉันตอบพี่เขาไปก่อนจะเก็บลูกชิ้นใส่ถุงคืนแล้วเอามันไปวางไว้ที่เก้าอี้ด้านข้าง ไม่ต้องกินมันล่ะขอคุยกับพี่เขาก่อนล่ะกัน

“อ่อ แฟนไอ้เหนือนี่เอง” พี่เขาพยักหน้าเข้าใจ แต่ดันเข้าใจผิดซะงั้น

“ไม่ใช่ค่ะ บัวไม่ใช่แฟนพี่เหนือ”

“อ้าวหรอ ขอโทษที เห็นบอกว่ามากับไอ้เหนือก็คิดว่าเป็นแฟนมัน”

“บัวเป็นน้องสาวพี่เหนือค่ะ ไม่ใช่น้องแท้ๆ นะคะแต่เป็นเพราะว่าพวกเราค่อนข้างสนิทกันเวลาไปไหนมาไหนพี่เหนือก็เลยพาบัวไปด้วยตลอด” ฉันรีบอธิบายให้พี่เขาเข้าใจทันทีไม่อยากปล่อยให้เข้าใจแบบผิดๆ เดี๋ยวพี่เขาไม่กล้าจีบฉัน อ่ะแฮ่ม!!...ขอพื้นที่ให้มั่นหน้าหน่อยจ้า

“ครับ” จบคำนั้นพี่เขาก็ไม่พูดอะไรต่อ ไม่นะ!!เราจะคุยกันแค่นี้ไม่ได้ กำลังคุยสนุกอยู่เลย

“แล้วพี่ชื่ออะไรหรอ หนูถามได้ไหมอ่ะ” เอาว่ะ..ฉันจะให้พี่เขารู้ชื่อฉันแค่ฝ่ายเดียวไม่ได้ ฉันต้องรู้จักพี่เขาด้วย

“ถ้าบอกว่าไม่ได้?” เอาแล้วไงยัยกอบัวปากแจ๋ว! ฉันไม่น่าปากไวถามพี่เขาเลยจริงๆ เราเพิ่งจะคุยกันแท้ๆ ก็ไปละลาบละล้วงถามชื่อเขาล่ะ

“งั้นก็ไม่เป็นไรค่ะ ถือว่าเมื่อกี้หนูไม่ได้ถามนะคะ” พอฉันพูดจบพี่เขาก็หัวเราะออกมาพร้อมกับยกมือยีผมฉันเบาๆ โอ้ย..อย่ามาทำแบบนี้ได้ไหม หัวใจฉันมันทำงานหนักเนี่ย

“เด็กน้อยเอ้ย!! แค่หยอกเล่นนิดหน่อยเอง พี่ชื่อคิงครับ”

“งั้นบัวขอเรียกว่าพี่คิงนะ”

“ได้ครับ เอาตามที่บัวสะดวกเลย” พี่คิงบอกพร้อมกับยกยิ้มที่มุมปาก งื้อ…เวลายิ้มโคตรมีเสน่ห์ผู้ชายไรว้าาาา

“งั้นพี่ไปเตะบอลก่อนนะ เพื่อนมันเรียกล่ะ” ฉันที่กำลังเคลิบเคลิ้มกับใบหน้าอันทรงเสน่ห์ของพี่คิงอยู่ก็ได้แต่พยักหน้ารับอย่างเหม่อลอย พี่เหนือได้โปรดพาฉันมาที่นี่บ่อยๆ

End Part กอบัว

หนึ่งชั่วโมงต่อมา

หลังจากที่ผมลงไปเตะบอลกับเพื่อนๆ ในสนามจนเหนื่อยหอบแล้ว ทุกคนต่างก็ลงความเห็นกันว่าจะไปนั่งพักก่อน เพราะตอนนี้ร่างกายเริ่มเหนื่อยล้าแล้ว จากที่วิ่งวุ่นเต็มสนามก็พากันยืนหอบมองดูลูกฟุตบอลที่หยุดนิ่งกลางสนามก่อนจะพร้อมใจพากันเดินออกมาทรุดตัวนั่งที่ข้างสนาม

ด้วยความที่อากาศค่อนข้างร้อนและเสื้อผ้าที่ชุ่มไปด้วยเม็ดเหงื่อจากการวิ่งตามลูกฟุตบอล เพื่อนๆ ที่นั่งพักก็เริ่มพากันถอดเสื้อออกมาวางพาดบ่า ปล่อยให้สายลมพัดพาความเย็นมากระทบกับผิวที่ชื้นไปด้วยเหงื่อ

“จ้องตาไม่กะพริบเลยนะ” ผมเดินมาหาน้ำที่กระเป๋าของตัวเองก็พบกับแววตาลุกวาวของกอบัวที่กำลังนั่งมองเพื่อนผมอยู่ จึงแกล้งโดยการไปยืนบังทิวทัศน์ตรงหน้าของน้องมัน

“หื้อ พี่เหนือ มายืนบังทำไมเนี่ยหลบไปเลยนะ” กอบัวว่าพร้อมกับพยายามผลักตัวผมให้ออกไปจากรัศมีของสายตาที่มองไปยังเพื่อนๆ ที่สนาม

“เห็นผู้ชายถอดเสื้อไม่ได้เลยนะเราอ่ะ”

“ก็ปกติ ผู้หญิงที่ไหนจะไม่ชอบล่ะ ดูสิมีแต่กล้ามท้องแน่นๆ ทั้งนั้นเลยโดยเฉพาะพี่คิง” พอได้ยินคำสุดท้ายที่กอบัวพูด ผมก็หันขวับไปมองที่เพื่อนของผมทันทีซึ่งก็ทันเห็นจังหวะที่มันยักคิ้วหลิ่วตาให้น้อง สองคนนี้ไปรู้จักกันตอนไหน ทำไมผมไม่รู้วะ

หันกลับมาก็เห็นกอบัวส่งยิ้มหวานหยดย้อยไปให้คิงก่อนจะบิดตัวไปมาด้วยความเขินอาย ไอ้เด็กคนนี้!! ผมคิดถูกหรือคิดผิดที่พากอบัวมาวะเนี่ย

“พอๆ หยุดมองมันได้ล่ะ” ผมยื่นมือไปปิดตาของกอบัวเอาไว้ก่อนจะเขยิบเข้าไปยืนบังอีกครั้ง เป็นเด็กเป็นเล็กหัดมานั่งผู้ชายถอดเสื้อได้ยังไง

“เอ๊ะ!! พี่เหนือมาปิดตาบัวทำไมเนี่ย ปล่อยเลยนะบัวจะดูพี่คิง”

“ดูมันทำไม มันก็เป็นผู้ชายเหมือนพี่นั่นแหละ”

“แต่พี่คิงหล่อไง ปล่อยนะ!!” กอบัวพยายามแกะมือของผมออก แต่ผมไม่ยอมหรอกนะไอ้เด็กนี่จะมาอ่านกินเพื่อนผมไม่ได้!!!

“พี่ก็หล่อเหมือนกัน มองพี่แทนก็ได้”

“ไม่เอาบัวอยากมองซิคแพคพี่คิง” ผมได้แต่กลอกตาให้กับยัยตัวเล็กตรงหน้า ผู้หญิงเป็นแบบนี้กันทุกคนมั้ยวะ เจอผู้ชายหล่อหุ่นดีหน่อยไม่ได้ พร้อมจะทอดสะพานให้ทุกทีเลย

“พี่ก็มี”

“โกหก คนขี้เกียจออกกำลังอย่างพี่อ่ะนะจะมี ขี้โม้ชะมัด” อ้าว? ไอ้เด็กคนนี้ ที่ผมเตะตะกร้อทุกวันนี่ไม่ใช่การออกกำลังกายหรือไงวะ ไม่เคยเห็นของผมแล้วยังมาว่าผมขี้โม้อีก ไอ้เหนือยอมไม่ได้!!!

“งั้นดู!!” พูดจบผมก็ปล่อยมือจากใบหน้าของกอบัวแล้วเปลี่ยนเป็นไปดึงเสื้อกีฬาของจากหัว โชว์หน้าท้องที่ผ่านการออกกำลังกายมาเป็นประจำทุกวัน ร่องกล้ามเนื้อหน้าท้องนี้ก็มีไม่ต่างกับไอ้คิงของกอบัวหรอกนะ เอาสิ!ทีนี้น้องจะมองใคร

ผมกวาดสายตาไปมองสีหน้าของกอบัวที่นั่งจ้องอยู่ น้องไม่พูดอะไรออกมาสักคำเอาแต่มองตาแข็งอยู่อย่างนั้นจนผมรู้สึกเสียหน้าที่น้องไม่ว้าวกับซิกแพคของผม จะเอาอย่างงี้ใช่มั้ยกอบัว ได้!!!

พรึ่บ!! ผมขยับเท้าเข้าไปใกล้กอบัวมากขึ้น พร้อมกับกางขาออกจากนั้นก็เดินหน้าขยับเข้าไปคร่อมขาทั้งสองข้างของน้องเอาไว้ ยอมทำเพื่อน้องขนาดนี้ก็ดูให้ชัดๆ เต็มสองตาไปเลย

“พี่เหนือ!! ทำอะไรเนี่ย” กอบัวผละถอยหนีไปด้านหลังเมื่อผมเบียดตัวเองเข้าไปจนหน้าท้องของผมแทบจะชนใบหน้าของน้อง

“อยากดูซิกแพคไม่ใช่หรอ นี่ไงพี่ถอดให้ดูแล้วเนี่ย ดูเลยเอาให้พอใจจะได้ไม่ต้องไปดูของคนอื่น”

“มะ..มันใกล้ไปนะบัวว่า” น้องบอกพร้อมกับเสตาหลบไปอีกทางไม่มองผมที่ยืนอยู่ตรงหน้า ตอนแรกก็ว่าจะโกรธอยู่นะที่ผมยอมถอดให้ดูใกล้ๆ ขนาดนี้แล้วน้องไม่มอง แต่พอเห็นพวงแก้มที่ขึ้นระเรื่อสีแดงแล้วก็เข้าใจในทันที เพิ่งจะเห็นน้องมันเขินก็ตอนนี้นี่แหละ