ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ขอเป็นกูได้ไหม...ที่มึงจะรัก...ตลอดไป ( YaOi )

    ลำดับตอนที่ #5 : พี่สายรหัส (2) 100%

    • อัปเดตล่าสุด 13 มิ.ย. 52





    ตอนที่ 5 พี่สายรหัส (2)

     

     

     

     

     

    ไอ่เกรฟไปไกลๆเลยมรึงอ่ะ

     

     

     

     

    พี่ก็ปล่อยดิ

     

     

     

     

    ไม่! เอามือมรึงออกไปเลย กรูเจ็บแขนโว๊ย ดึงอยู่ได้

     

     

     

     

    พี่ก็ปล่อยแจ๊คดิ เอาแจ๊คมาให้ผมกอดบ้าง

     

     

     

     

    ไม่เอา ก็กรูจะกอดแจ๊คอ่ะ

     

     

     

     

    ผมก็จะกอดอ่ะ

     

     

     

     

    ก็กรูไม่ให้กอดอ่ะ

     

     

     

     

    งั้นผมก็จะแย่งเอาแจ๊คมากอดให้ได้

     

     

     

     

    ถ้าแย่งได้ก็แย่งดูดิ

     

     

     

     

    มาเลย และพี่เกรฟกับพี่กราฟก็เริ่มดึงตัวผมไปมาอีกแล้วครับ ผมไม่รู้ว่าพวกพี่ 2 คนนี้ชอบเถียงกันเป็นประจำเลยหรือ

     

    ปล่าว พอเห็นหน้ากันก็เริ่มเถียงกันทุกที เป็นพี่น้องที่แปลกจริงๆครับ

     

     

     

     

    พวกพี่ทั้ง 2 คนคร๊าบ ผมว่าพอเถอะครับ เดี๋ยวไอ่แจ๊คมันได้ตายกันพอดี แล้วอีกอย่างอายคนอื่นบ้างก็ดีนะครับ นี่ไอ่

     

    ฟรีมันเป็นคนพูด ก็จริงของมัน มีคนมองเต็มเลยตอนนี้ ถึงแม้ว่าจะเป็นหลังตึกคณะสถาปัตย์ คนก็ยังเดินผ่านไปผ่านมากัน

     

    เต็มเลย เพราะทางหน้าตึกสถาปัตย์ เขากำลังเรียกนักศึกษาใหม่กันอยู่ คนก็เลยเต็มไปหมด เลยต้องเดินเข้าตึกทางประตูข้าง

     

    หลัง

     

     

     

     

    อายทำไมวะ เดี๋ยวก็ชินไปเองแหละ อันนี้พี่กราฟพูด

     

     

     

     

    อืม ใช่ เดี๋ยวก็เห็นทุกวันก็ชินเอง และนี่พี่เกรฟก็พูดเสริมต่อ

     

     

     

     

    อืม ก็จริงของพวกพี่ แล้วไม่ถามไอ่แจ๊คดูหรอครับ ว่ามันเป็นไงบ้าง โดนแย่งไปแย่งมาอยู่นั่นแหละ ไอ่ฟรีมันก็พูดต่อ

     

     

     

     

    อ๊ะ จริงด้วยๆ แจ๊คเป็นไรรึปล่าวครับ โทษทีนะครับ คงจะเจ็บน่าดูเลยนะครับ

     

     

     

     

    ไม่เป็นไรครับพี่กราฟ

     

     

     

     

    แจ๊คครับ พี่ก็ต้องขอโทษด้วยนะครับ

     

     

     

     

    พี่เกรฟ พี่กราฟ พวกพี่ไม่ต้องขอโทษผมหรอกครับ ผมไม่ได้เป็นไรครับ

     

     

     

     

    งั้นแจ๊คยิ้มให้พวกพี่ดูหน่อยไม่ได้หรอครับ แจ๊คอย่าทำแต่หน้าเศร้าสิครับ ยิ้มหน่อยนะครับ

     

     

     

     

    ขอโทษนะครับ ผมคงทำตามที่พวกพี่พูดไม่ได้

     

     

     

     

    ขึ้นปี 2 แล้วนะครับ อย่าเศร้าเลย ทั้งพี่กราฟและพี่เกรฟ ต่างก็รู้ว่าผมเคยเสียคนรักไป ก็เลยชอบพูดให้ผมอารมณ์ดี แต่

     

    ผมก็เข้าใจว่าพวกพี่เขาไม่อยากให้ผมเศร้า แต่ผมคงเลิกเศร้าไม่ได้ ทั้งเพื่อนผมและพวกพี่ๆ ก็มักจะช่วยทำให้ผมยิ้ม ทำให้

     

    ผมหายเศร้า แต่ผมทำไม่ได้จริงๆ ผมเปลี่ยนแปลงตัวเองไม่ได้ ผมลืมเอ๊กซ์ไม่ได้ แต่ผมก็รู้สึกขอบคุณทุกๆคนมาก

     

    ตลอดเวลามาตั้งแต่ที่เอ๊กซ์ตายไปผมก็หวังขอให้เป็นแค่ความฝัน ขอให้เอ๊กซ์กลับมาหาผม ขอให้เอ๊กซ์ยังอยู่กับผมตลอดไป

     

    แต่.....มันเป็นไปไม่ได้ เอ๊กซ์เค้ากลับมาหาผมไม่ได้

     

     

     

     

    โหย พี่กราฟ พี่เกรฟ ทำยังไงไอ่แจ๊คมันก็ไม่ยิ้มหรอกครับ

     

     

     

     

    ก็จริงของมรึง ไอ่เทส แต่กรูไม่เลิกพยายามหรอก

     

     

     

     

    กรูก็ด้วย และแล้วพี่เกรฟกับพี่กราฟ ก็กลับมาร่วมมือกันอีกครั้ง เฮ้อ ผมล่ะไม่เข้าใจพวกพี่ 2 คนนี้เลย เดี๋ยวก็ทะเลาะกัน

     

    เดี๋ยวก็ช่วยกัน งงจริงๆ

     

     

     

    -------------------------------------------------------------100%



    และก็จบไปอีกตอน

    เอาล่ะค่ะ จะถึงตอนที่ต้องตื่นเต้นสุดๆแล้ว วิ้วๆๆๆๆ

    อ่านต่อกันเลยนะคะ


     

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×