คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Crash Guys 4 : Chapter 4 : โรงเรียนใหม่ - กับเรื่องซวยๆ
อัพครั้งแรก เมื่อไหร่ไม่รู้ คงปี 51
ล่าสุด 25 ต.ค. 52
ปัจจุบัน(แก้ไข) 4 ม.ค. 53
Crash…Guys 4 : Chapter 4 : โรงเรียนใหม่ - กับเรื่องซวยๆ
" พวกมึงจำไว้ เรื่องมันไม่จบแค่นี้หรอก ฮ่า ฮ่า กูไปล่ะ ไอ่แฝดนรก " พอผมพูดเสร็จผมก็รีบวิ่งหนีพวกมันทันที พอเห็นรถแท๊กซี่ผมก็โบกรถแล้วรีบสั่งให้คนขับรถแท๊กซี่ขับไปเลย ไม่ใช่ว่าผมกลัวพวกมันหรอกนะครับ ผมก็แค่ไม่อยากให้หน้าอันหล่อๆของผมเสียโฉมแค่นั้นเอง
หลังจากที่ผมรีบขึ้นรถแท๊กซี่หนีไอ่2แฝดนรก ผมก็รีบสั่งให้คนขับรถแท็กซี่มุ่งตรงไปยังบ้านอันน้อยๆของผม ที่ตอนนี้แม่กำลังรอลูกชายสุดหล่อเพื่อที่จะเทศน์ให้ฟังอยู่ อ้าว..งง? ล่ะสิครับว่าแม่จะเทศน์ให้ผมฟังทำไม คำตอบก็ง่ายๆเลยครับ
ก็ก่อนที่ผมจะเดินชนไอ่แบงค์ ผมก็โทรไปบอกแม่ผมว่า เดี๋ยวผมจะไปเอารถที่บ้านให้แม่รอทานข้าวพร้อมผมเลย แล้วตอนนี้มันก็บ่ายโมงกว่าๆแล้วด้วย ฮือๆ ผมต้องเป็นลูกที่ชั่วมากๆแน่
และตอนนี้ผมก็เริ่มเห็นรั้วบ้านผมแล้ว(รั้วบ้านผมมันยาว) แต่บ้านอันแสนสุขของผมตอนนี้จะเรียกได้ว่านรกบนดินเลยก็ว่าได้ แต่ก่อนที่ผมจะได้พล่ามอะไรไปมากกว่านี้ รถแท็กซี่ก็ได้มาจอดที่รั้วประตูหน้าบ้านผมแล้ว ผมไม่อยากเข้าไปในรั้วประตูบ้านเลย
พอนึกถึงหน้าแม่ผมเวลาที่โกรธทีไร ขนที่แขนก็พากันลุกขึ้นมาทันที ไอ่ผมก็ได้แต่เดินย่องๆเข้าไป เหมือนกับว่าไม่ใช่บ้านของตัวเองยังไงยังงั้นแหละ แต่ยังไม่ทันได้เข้าบ้านก็มีเสียงใครบางคนที่ตอนนี้ผมไม่อยากเจอที่สุดเอ่ยขึ้น
“ กาย~ ลูกไปทำอะไรมางั้นหรอ ทำไมมาช้าจังเลย หึ..หึ ” แว้ก! เสียงแม่น่ากลัวเป็นบ้า
“ ลูกบอกให้แม่รอทานข้าวด้วยไม่ใช่หรอ ตอนนี้กี่โมงแล้วล่ะ ”
“ ง่าแม่คร๊าบ ผมขอโทษนะครับ พอดีมีเรื่องนิดหน่อย ขอโทษคร๊าบ บบบบ ”
“ งั้นหรอ แล้วลูกรู้มั๊ยว่าแม่รอลูกนานแค่ไหนห๊ะ! ”
“ ง่าแม่อ่า ผมขอโทษจริงๆนะครับแม่ แม่ยกโทษให้ผมนะครับ ต่อไปนี้ผมจะไม่ทำแบบนี้อีกแล้วครับ ”
“ ลูกนี่ล่ะน้า เฮ้อ~ งั้นแม่ยกโทษให้ลูกก็ได้ แต่อย่าได้มีครั้งที่ 2 แล้วกันนะ ”
“ ครับแม่ ขอบคุณครับ ผมรักแม่ที่สุดเลยครับ ” ผมพูดเสร็จก็หอมแก้มแม่ซ้ายที ขวาที
“ แม่ครับ ผมหิวข้าวแล้วอ่า ขอตัวไปกินข้าวก่อนนะครับแม่ ”
“ หิวก็ไปกินสิ ลูกคนนี้นี่ หิวก็ไม่ยอมบอก ไปๆไปกินข้าวได้แล้ว ”
“ คร๊าบผม ” พอผมแยกจากแม่เสร็จ ผมก็ไปนั่งกินข้าว ที่ห้องกินข้าวในบ้านผม โดยมีคนใช้มาเสิร์ฟอาหารถึงที่ สบายสุดๆ อ้อ! ใช่ผมคงลืมบอกคุณผู้อ่านทุกคนว่า แม่ผมเป็นคนที่ถึงแม้จะชอบทำเสียงดุตอนเวลาโกรธ แต่แม่ก็เป็นคนที่โกรธง่ายหายเร็ว นี่แหละครับแม่ผม
พอผมกินข้าวเสร็จผมก็ขึ้นไปที่ห้องผมแล้วก็เผลอหลับไป (หนังท้องตึงหนังตาก็เริ่มหย่อน) ซักพักผมก็สะดุ้งตื่น ผมก็ลงไปข้างล่างและก็เดินไปลาแม่ ลากันเป็นพักใหญ่เพราะตอนกลางคืนแม่ผมก็จะไปขึ้นเครื่องบิน บินไปต่างประเทศไปหาพ่อผมล่ะครับ
ผมคงเหงาแย่เลยเพราะทุกครั้งผมก็อยู่กับแม่ตลอด พอผมบอกจะไปส่งแม่ไปขึ้นเครื่องบินด้วย แต่แม่ไม่ยอม บอกว่าไม่ต้องไปหรอกเพราะแม่ขึ้นเครื่องรอบดึก เดี๋ยวผมหลับไม่พอเพราะพรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกของการขึ้นม.ปลาย แถมยังเป็นโรงเรียนใหม่อีก
พอผมลาแม่ผมเสร็จ ผมก็ขอตัวกลับหอก่อนเลย วันนี้ผมเอาแต่รถมอเตอร์ไซด์สีดำคู่ใจไปก่อน เพราะต้องขับไปโรงเรียนอยู่ จริงๆ แล้วหอที่ผมอยู่ก็ไม่ไกลอะไรจากโรงเรียนมากหรอก แต่ว่าผมอยากขับรถไปอ่ะ เพราะผมขี้เกียจเดินไป
แล้วตอนนี้ผมก็กำลังขับมอเตอร์ไซด์ด้วยความเร็วสุดยอด เพราะผมเป็นคนที่ขับรถเร็วเป็นประจำอยู่แล้ว ภายในเวลาไม่กี่นาทีก็ถึงหน้าหอ ผมก็เลยเอารถไปจอดที่เค้าให้จอดรถ
และผมก็ค่อยๆเดินเข้าไปในหอมองซ้ายมองขวาเข้าไปในหอ ทำไมน่ะหรอครับ เพราะผมขี้เกียจเจอหน้าไอ่แฝดนรก คู่หูดูโอปากหมาน่ะสิ ไม่ใช่ว่าผมกลัวอะไรพวกมันนะครับ ผมแค่ขี้เกียจมีเรื่องแค่นี้เอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า หลังจากที่มองซ้ายมองขวาจนดีแล้วผมก็รีบวิ่งขึ้นลิฟต์ไปทันที และก็วิ่งเข้าไปในห้องล็อคประตูอย่างแน่นหนา อ๊ะๆ ผมไม่ได้กลัวนะครับ แค่ขี้เกียจมีเรื่องเฉยๆ อิอิ
ตอนนี้ก็ปาไปเกือบ 2 ทุ่มแล้วแหละครับ ทำไมเวลามันผ่านไปเร็วงั้นหรอ ก็เพราะผมเผลอหลับในห้องนอนที่บ้านผมตั้งหลายชั่วโมง และผมก็เป็นคนขี้เซาอยู่แล้ว เลยยิ่งหลับนานเข้าไปใหญ่กว่าจะตื่นก็ปาไปแล้ว 1 ทุ่มกว่าๆ เกือบ 2 ทุ่ม และตอนนี้ผมก็กำลังจะไปอาบน้ำแล้วก็เข้านอน ผมไม่กินข้าวเย็นแล้วล่ะครับ เพราะว่าตอนนี้ผมอยากนอนมากๆ
‘ ตื๊ดๆๆๆๆๆๆตื๊ด ดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ตื่นได้แล้วคร๊าบ บบบ คุณชายกายสุดหล่อตื่นได้แล้วครับ ตื่นครับตื่น ตื่นๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ผลั่ก เพล้ง!!!! ’
สู่สุขติเถิดนาฬิกาปลุกคู่ใจ เพราะผมได้ใช้ฝ่ามืออันเรียวงามของผมปัดมันออกจากตู้ใส่ของเตี้ยๆข้างเตียงนอนอย่างแรงจนมันร่วงลงไปนอนแตกตายอยู่ที่พื้น อาเมน สาธุ และหลังจากสวดภาวนาให้นาฬิกาปลุกคู่ใจเสร็จผมก็หลับตาลงและ........คร่อก...ฟี้..คร่อก..ฟี้...
‘ แม่นี้มีบุญคุณอันใหญ่หลวง~ แม่เฝ้าหวงห่วงลูกแต่หลังเมื่อยังนอนเปล~ แม่เรา าาาาาา.......... ’
หลังจากผมได้ยินเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของผม ผมก็ค่อยลืมตา เพราะเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของผมนั่นเอง ฮ่า ฮ่า ฮ่า ผมรักแม่ผมมาก ผมเลยใช้เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ เป็นเพลง ค่าน้ำนม หุ หุ เพราะใช้ม๊า าา อิอิ แล้วผมก็กดรับพร้อมกับกรอกเสียงอันมาดแมนแฮนด์ซั่มใส่โทรศัพท์ทันที โดยไม่ได้ดูเลยว่าใครโทรมา
“ ติ๊ด..... ใครวะ โทรมาหาพ่อมึงหรอ เดี๋ยวเจอส้นตีน สัด คนจะหลับ บบบ....... ” ผมยังพูดไม่ทันจบก็ดันมีเสียงควายตัวหนึ่งพูดแทรกผมขึ้นมา
“ ไอ่สัด กูไม่ได้โทรหาพ่อกูโว้ย กูโทรหาไอ่เชี้ยที่ชื่อกาย และมันไม่ใช่พ่อกูเฟ้ย ยยย ”
“ อ้าวหรอ กูก็ไม่อยากเป็นพ่อมึงหรอก เพราะกูก็ไม่อยากมีลูกเหี้ยๆอย่างมึง ไอ่เชี้ยเงิน แล้วมีไรวะ โทรมาเชี้ยไรเนี่ย กูจะได้นอนต่อ ”
“ ไอ่เชี้ยกายเอ๊ย ยยยย มึงนี่มันควายเรียกพี่ชัดๆ วันนี้วันเปิดเรียนวันแรก มึงลืมหรือไงวะ ไอ่สัดนอนอยู่ได้ ตอนนี้7โมงครึ่ง แล้วประตูโรงเรียนปิด 8 โมง ไอ่โง่ วันแรกมึงก็จะโดนทำโทษแล้วหรือไงวะ ไอ่ควาย ยยย.....บลาๆๆๆๆ ”
“ เฮ้ย!! ชิบหายแล้วมึง กูลืม แล้วนาฬิกาปลุกกู ไหงมันไม่ปลุกวะ...แกร่บ..ฉึก...โอ๊ย ยยยยยยยย!!!! ”
“ เฮ้ย!!!! ไอ่กายมึงเป็นไรวะ ”
“ ชิบหาย กูเหยียบเศษกระจก โอ๊ย! มันปักตีนกู โอ๊ยๆๆ สัด เจ็บชิบ โอ๊ย! แค่นี้ก่อนนะมึง ”
“ ฮ่า ฮ่า ฮ่าๆๆๆๆ....ไอ่ควายเอ๊ย ยยย ติ๊ด...” ไอ่เชี้ยเงินมันหัวเราะร่าทันทีที่ผมพูดจบ พร้อมกับที่ผมกดวางสายมัน ไอ่เพื่อนเวรหัวเราะมาได้
เลือดไหลเต็มฝ่าเท้าผมเลย ผมนี่มันก็โง่จริง...จริ๊ง ก็มัวแต่มองหานาฬิกาปลุกโดยที่ลืมไปว่าตัวเองปัดมันตกแตกตายไปแล้วแถมยังรีบลุกจากเตียงโดยที่ไม่ได้มองที่พื้น ก็เลยเหยียบใส่เศษกระจกที่แตกของนาฬิกาปลุกไปเต็มๆสองเท้า แถมเศษกระจกยังปักคาเท้าอยู่เลย ผมรีบนั่งที่เตียงพร้อมกับค่อยๆดึงเศษกระจกออกจากเท้า
“ โอ๊ย ยย เจ็บชิบ ซี๊ด ดดด เจ็บโว้ย ยยยยย โอ๊ย ยยยยย!! ” เพื่อเป็นการประหยัดเวลาที่มีเหลือน้อยนิด ผมใช้สองมือของผมจับที่เศษกระจกทั้งสองข้างพร้อมกับดึงออกพร้อมกันทั้งหมด เลือดถึงกับพุ่งกระฉูดเลยล่ะครับ
“ เจ็บเป็นบ้าเลย ซี๊ด ” ผมก็ได้แต่บ่นๆกับตัวเองไปพร้อมกับค่อยๆ ลากสังขารตัวเองเข้าห้องน้ำไปในสภาพที่ค่อยๆ คลานเยี่ยงหมา โดยที่อยู่ในท่าคลานแล้วใช้หัวเข่าคลานไป พอถึงห้องน้ำ ก็ค่อยๆใช้มือเกาะข้างฝาแล้วพยุงตัวเองขึ้น แล้วก็ถอดเสื้อผ้าด้วยความทุลักทุเล แล้วเปิดน้ำฝักบัวอาบทันที โดยที่ยืนสลับเท้าไปมา ข้างหนึ่งยกขึ้นสลับไปสลับมา เลือดสีแดงไหลไปกับน้ำ
พออาบน้ำเสร็จ ผมก็ค่อยๆเขย่งเท้าออกมาจากห้องน้ำ แล้วผมก็เดินไปเอากล่องปฐมพยาบาล แล้วค่อยๆมานั่งที่เตียง แล้วใส่ยาพร้อมกับแปะพลาสเตอร์ทั่วเท้าแปะๆไปก่อนเถอะ คงไม่มีใครโง่กว่าผมอีกแล้วใช่มั๊ยครับ ก็ผมดันใช้พลาสเตอร์อันเล็กๆแปะแผลที่ใหญ่เหวอะหวะทั่วฝ่าเท้า ผมรู้ว่าโง่ แต่รีบนี่ครับ แล้วค่อยไปทำแผลใหม่เอาเพราะมันจะ 8โมงอยู่แล้ว
แล้วผมก็นำผ้าก็อตมาพันที่ฝ่าเท้าทั้งสองข้างพันยาวขึ้นมาถึงตาตุ่ม แล้วสายตาผมมันก็เหลือบไปเห็นไม้ค้ำแขนตอนที่ผมขาหักคราวก่อนที่พิงอยู่ที่ชั้นหนังสือ ผมนึกดีใจที่เอาไม้ค้ำมาจากบ้านด้วย จริงๆผมก็ไม่ได้ตั้งใจจะเอามาหรอกครับ แต่กะจะเอาไปทิ้ง แต่ก็ดันลืมทิ้ง แต่ก็ดีครับ เพราะผมจะเอาไม้ค้ำพยุงตัวเองไปโรงเรียนด้วย
จากนั้นผมก็รีบลุกจากเตียงไปใส่ชุดนักเรียน แล้วก็รีบไปโรงเรียนทันที เพราะตอนนี้มัน 7 โมง 50 แล้ว แต่ถึงผมจะเจ็บเท้าแต่วันนี้ก็เป็นวันเปิดเรียนวันแรก ผมจะหยุดเรียนไม่ได้เด็ดขาด
ผมจึงต้องไปโรงเรียนในสภาพที่ทุลักทุเล โดยที่แขนทั้งสองข้างของผมมีไม้ค้ำไว้ช่วยพยุงตัวเอง แล้วก็รีบเดินตรงไปโรงเรียนทันทีผมคงเคยบอกไปแล้วว่าหอผมอยู่ใกล้โรงเรียนทั้งๆที่วันนี้ผมจะเอารถมอเตอร์ไซต์ไปโรงเรียนแท้ๆ เซ็งเลยครับ แล้วตอนนี้อีกไม่กี่ก้าวผมก็จะถึงประตูโรงเรียนแล้ว
“ ฮ่ะ...เฮ้ย ยยยยย!! อย่าพึ่งปิ๊ด ดดดดดด อย่าพึ่ง งงงงง ” และแล้วผมก็มาไม่ทันเพราะประตูโรงเรียนปิดไปต่อหน้าต่อตาผมเลยอีกไม่กี่ก้าวแท้ๆผมจะถึงอยู่แล้วถ้าไม่ติดที่เท้ามีแผลผมคงวิ่งไปแล้ว บอกได้คำเดียวว่า เซ็ง วันนี้มันเป็นวันซวยของผมจริงๆเลย
------------------------------------------------
อ่ะ...เฮอะๆ
หักห้ามใจไม่ให้คลิ๊กเข้าไปอ่านนิยายคนอื่นยากจริงๆ
แต่ทำไงได้ เราต้องอัพนิยายนี่เนอะ
(ใครมีความคิดเห็นอะไรเกี่ยวกับนิยายเรื่องนี้ ก๊ะบอกเราได้นะ)
ความคิดเห็น