ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    ขโมย...หัวใจนายอันธพาล!!! ( YaOi )

    ลำดับตอนที่ #4 : Thief_Heart 4 : Chapter Special 2 : ธีม / ชา / นัท Talk [2]

    • อัปเดตล่าสุด 1 ม.ค. 53


    อัพครั้งแรก เมื่อไหร่ไม่รู้ คงปี 51

    ล่าสุด 3 ม.ค. 52

    ปัจจุบัน(แก้ไข) 1 ม.ค. 53




    Thief_Heart 4 : Chapter Special 2 :  ธีม / ชา / นัท Talk [2]
     
     
     
     
     
     
     
    แล้วรู้มั๊ยว่า ผมตื่นมาตอนไหน ผมตื่นมาในตอนเที่ยงของอีกวัน (ดีที่วันนั้นเป็นวันเสาร์) โดยที่มีไอ่เคนเพื่อนร๊ากกกกก รักมากๆๆๆๆ มาปลุกด้วยวิธีที่ไม่เหมือนใคร มันเอาตีนของมัน ถีบเข้ามาที่หน้าผมเต็มๆ แถมยังตรงที่มันต่อยผมด้วย โคตรสุดยอด สุดยอดโคตรๆของความเจ็บ ผมก็ถามมันไปว่า
     
     
     
     
     
     
     
              “ ไอ่เหี้ยเคน มึงทำเหี้ยไรวะ ”
     
     
     
     
     
     
     
              “ ก็ปลุกมึงไงวะ ”
     
     
     
     
     
     
     
              “ แล้วทำไม มึงไม่ปลุกดีๆวะ ”
     
     
     
     
     
     
     
              “ กูปลุกมึงดีๆแล้ว แต่มึงมันดัน เสือก!!! ไม่ตื่น กูรำคาญ เลยถีบแมร่งเลย แล้วก็ตื่นว่ะ ”
     
     
     
     
     
     
     
              “ โหย นี่หรอวะวิธีปลุกของมึง ”
     
     
     
     
     
     
     
              “ อืม แล้วไงวะ มันไม่เวิร์กหรอวะ งั้นคราวหน้ากูจะเปลี่ยนใหม่ เอาไม้หน้าสามมาปลุกมึงดีมั๊ย? ” โห ดูมันตอบ อย่างงั้นผมไม่ตายเลยหรอ ผมก็ได้แต่เงียบ เถียงไม่ออก กลัวตาย
     
    แต่พอผมหันไปที่ประตูเห็นไอ่เพื่อนรัก อีก 2 ตัว ยืนดูกันด้วยความอนาถใจ ผมนึกว่าพวกมัน 2 ตัวหายไปไหน  ที่ไหนได้ไปยืนหลบกันที่ประตู ไม่มีใครช่วยผมให้พ้นจากไอ่ปีศาจเคนซักคน
     
     
     
     
     
     
     
              “ ไอ่นัท ไอ่ชา พวกมึงอยู่ด้วยหรอวะ ”
     
     
     
     
     
     
     
              “ อืม ”
     
     
     
     
     
     
     
              “ พวกมึง เข้ามาตอนไหนกันวะ  ”
     
     
     
     
     
     
     
          “  ก็เข้ามาพร้อมไอ่เคน แหละว่ะ  ” ไอ่ชางี้แมร่งก็หน้านิ่งตลอดเวลา เห็นแล้วขัดลูกกระตาชิบหาย
     
     
     
     
     
     
     
              “  แล้วทำไมพวกมึงไม่ช่วยกูวะ โอ๊ย!! เจ็บเป็นบ้าเลย  ”
     
     
     
     
     
     
     
           “  ก็ใครจะไปช่วยได้วะ ไอ่เชี้ยเคนแมร่งโคตรบ้าเลย กูไม่กล้าเข้าใกล้มันหรอก ” ไอ่นัทมันตอบต่อ
     
     
     
     
     
     
     
           “  อะไร หือ ใครบ้า มึงพูดดีๆไอ่นัท ” ดูไอ่เคนมันทำเสียง สยอง
     
     
     
     
     
     
     
              “  ปล่าวๆๆๆๆ คร๊าบ ข้าน้อยมิกล้าหรอกขอรับกระผม ”
     
     
     
     
     
     
     
          “  อืม ดี ” ไอ่เคนมันพูดแค่นั้น ก็ไปนั่งดูทีวี แถมเอาขนมในห้องผมมากินเฉยเลย  ผมก็เลยถามไอ่นัทกับไอ่ชาแบบเบาๆๆ เบามาก กลัวไอ่เคนได้ยิน
     
     
     
     
     
     
     
              “ ตอนแรกไอ่เคนมันปลุกกูยังไงวะ ”
     
     
     
     
     
     
     
          “ หึ..หึ ตอนแรกหรอวะ ก็เรียกมึงธรรมดา แล้วมึงไม่ตื่น ” ไอ่เยี้ยนัท แมร่งโรคจิตรึปล่าววะ พูดไปยิ้มไป
     
     
     
     
     
     
     
              “  พวกมึง ก็รู้กันนี่วะ ว่าหมัดไอ่เชี้ยเคนมันหนักจะตาย กูจะตื่นง่ายๆได้ไง  ”
     
     
     
     
     
     
     
           “ เออ พวกกูรู้ แต่พวกกูในตอนนั้นไม่สามารถช่วยมึงได้เลยนะโว๊ย ก็หลังจากที่มันเรียกมึง มึงไม่ตื่นมันเลยเริ่มอารมณ์เสีย มันก็เข้าไปในห้องน้ำ แล้วกลับออกมาพร้อมถังน้ำ พวกกูก็ได้แต่มองตามมันไปว่ามันจะทำอะไร แต่จู่ๆมันก็เอาถังน้ำทั้งถังแหละว่ะ สาดมึงไปเต็มๆ พวกกูก็ไม่ทันห้าม แต่พอดูมึงอีกทีมึงก็ยังไม่ตื่น พวกกูเลยเริ่มรู้ถึงอารมณ์ของไอ่เคน เลยพากันถอยไปที่ประตู พอไอ่เคนมันหมดความอดทนกับมึง มันเลยถีบที่แผลตรงหน้ามึงแมร่งเลย แล้วมึงก็ตื่น ”  หลังจากฟังพวกมันพูด ไอ่ผมก็พยักหน้าเบาๆ เป็นเชิงว่ากูรู้ละ แต่เดี๋ยวทำไมตัวผมเปียกๆ
     
     
     
     
     
     
     
              “ เฮ้ย น้ำ!! ตัวกูเปียกหรอวะ ตอนไหนวะ ”
     
     
     
     
     
     
     
          “  นี่มึงไม่รู้ตัวเลยหรอวะ ” ไอ่ชามันทำหน้าแบบว่า นี่เพื่อนกูหรอวะ ทำไมมันโง่อย่างนี้
     
     
     
     
     
     
     
              “ ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ ก็ไอ่เคนมันเอาน้ำสาดมึงไง ฮ่า ฮ่า  ตลกเป็นบ้าเลย มึงนี่ความรู้สึกช้าชิบ ”
     
     
     
     
     
     
     
           “  ก็ว่า ทำไมตัวเปียกๆ ” ตอนแรกผมก็งง แต่ก็ลืมไปว่าไอ่เคนมันเอาน้ำสาดผม
     
     
     
     
     
     
     
            “  เออ ว่าแต่ ทำไมมึง ถึงเผลอไปพูดกับไอ่เคนอย่างงั้นวะ มึงก็รู้นิสัยมันไม่ใช่ ” นี่ไอ่ชามันเป็นคนถาม แต่หน้ามันก็ยังนิ่ง
     
     
     
     
     
     
     
              “  ก็อยู่ๆมันก็เล่นถอดแว่นออกมาเฉยเลย กูก็เลยหลุดปากก็แค่นั้น แล้วพวกมึงไม่คิดว่ามันสวยหรอวะ ”
     
     
     
     
     
     
     
          “ เออ กูก็คิด เกือบหลุดปากไปเหมือนกัน แต่โชคดีว่ะ ที่มึงหลุดปากก่อนกู กูเลยไม่ต้องเอาหน้าไปรับหมัดของไอ่เคนมัน ” ดูไอ่นัทมันพูด ผมงี้เจ็บอยู่คนเดียว
     
    ตั้งแต่นั้นมาผมก็ไม่กล้าที่จะพูดชมไอ่เคนว่า มันสวย มันน่ารัก มันเหมือนผู้หญิงอีกเลย แต่บางครั้งก็มีเผลอหลุดปากพูดไปก็เจ็บตัวไปบ้างครับ
     
     
     
     
     
     
     
    ตอนนี้คงหมดเวลาของพวกผมแล้ว เชิญกลับไปที่ไอ่เคนต่อเลยครับ
     
     




    โอ๊ย ยยยยย!

    เจ็บไหล่ เจ็บหลัง

    แง่วๆ

    รักทู๊ก กกกกกกกกกกกคน

    ขอบคุณทุกเม้นต์น้า~

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×