คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Thief_Heart 1 : Chapter 1 : ไอ่พวกอันธพาล กูจะฆ่ามึง!!(มั้ง)
อัพครั้งแรก เมื่อไหร่ไม่รู้ คงปี 51
ล่าสุด 3 ม.ค. 52
ปัจจุบัน(แก้ไข) 1 ม.ค. 53
Thief_Heart 1 : Chapter 1 : ไอ่พวกอันธพาล กูจะฆ่ามึง!!(มั้ง)
“ อ..ไอ่เหี้ยแว่น มึงจะหนีไปไหนวะ แฮ่ก...แฮ่ก น..หนีไม่พ้นหรอกมึง ” เสียงของอันธพาลกลุ่มหนึ่งดังขึ้นเมื่อผมวิ่งหนีพวกมันมาได้สักพัก
ย้อนกลับไปเมื่อ 30 นาที ก่อนจะเกิดเรื่อง
“ ไอ่แว่น ไหนวะรายงานของพวกกู ” จู่ๆก็มีอันธพาลกลุ่มหนึ่งเดินเข้ามาหาผม ทั้งๆที่ผมกำลังจะหนีกลับบ้านแท้ๆ แต่พวกมันก็ดันมาดักผมที่หน้าประตูโรงเรียนเพื่อจะมาทวงรายงาน ที่พวกมันบังคับให้ผมทำ ไอ่พวกนี้ก็ไม่ใช่ใครที่ไหนหรอก มันก็เรียนอยู่ห้องเดียวกับผมนั่นแหละ แต่พวกนี้มันชอบทำตัว เหี้ย ทุเรศ โหด ชั่ว เลว และอีกสารพัด จนใครๆต่างก็เรียกพวกมันว่า อันธพาล
‘ กูบอกว่า กูไม่ทำให้พวกมึง แล้วพวกมึงไม่มีปัญญาทำเองไงวะ ถึงได้มาให้คนอื่นเขาทำให้......... ’ ไอ่คำพวกนี้เป็นคำที่ผมได้แต่คิดในใจเท่านั้น ที่ผมตอบพวกมันไปก็คือ
“ คือ ข...ขอโทษนะ ผ..ผมไม่ได้ท..ทำมา แล้วพ...พวกนาย ม..ไม่ลองทำเอง ด..ดูล่ะ ม..มันเป็นรายงานข...ของพวกนายนะ ” ไอ่ผมมันก็ตอบตามสไตล์คนไม่ค่อยพูดอย่างผม (จริงหรอ) ตอบไปก้มหน้าไป จนหน้าจะมุดดินได้อยู่แล้วมั้ง
“ ว่าไงนะ นี่มึง ไอ้แว่นกล้าขัดคำสั่งพวกกูหรอวะ แล้วยังมีหน้ามาสอนพวกกูอีก ”
“ ผ...ผมไม่ได้สอนนะ ค...แค่พูดตามความจริง ”
“ จะมากไปแล้วนะมึง..... เฮ้ย! พวกมึงจัดการ เอามันให้เละ.....” ยังไม่ทันที่พวกมันจะพูดจบดี ผมก็วิ่งตัวปลิวไปแล้ว ผมว่าถ้าไปแข่งโอลิมปิก คงได้เหรียญทองไปง่ายๆ แน่นอน
แต่....แฮ่ก แฮ่กๆๆๆๆๆ เหนื่อยจนลิ้นจะห้อยแล้ววุ้ย มันจะวิ่งตามอีกนานมั๊ยวะ ม..ไม่ไหวแล้ว ขาผมอ่อนไปหมดแล้ว ก็เล่นวิ่งหนีพวกมันเป็นครึ่งชั่วโมง
ทำไมผมมันเป็นคนอ่อนแอแบบนี้(จริงอ่ะ) เจ็บใจเป็นบ้า ผมมาหยุดอยู่ที่หน้าต้นไม้ใหญ่ต้นหนึ่งก่อนจะได้ยินเสียง
“ อ..ไอ่เหี้ยแว่น มึงจะหนีไปไหนวะ แฮ่ก...แฮ่ก น..หนีไม่พ้นหรอกมึง ” เสียงของอันธพาลกลุ่มหนึ่งดังขึ้นเมื่อผมวิ่งหนีพวกมันมาเป็นเวลากว่าครึ่งชั่วโมง
“ แสบนักนะมึง เล่นเอาพวกกูเหนื่อย คราวนี้มึงไม่รอดแน่ ” ฮ..เฮ้ย! หน้าผมเละแน่ ไม่ใช่แค่หน้านะ ตัวผมด้วยอ่ะดิ ว..ว้าก พวกมันพุ่งตัวมาแล้ว
หมัดหนึ่งโดนเข้าที่หน้าผมอย่างจัง และก็ตามมาด้วยอีกหลายๆหมัด ทั้งศอก ทั้งตีน ไอ่เหี้ย พวกมึงกะจะเอากูให้ตายเลยหรอวะ ถ้ากูตายขึ้นมากูจะมาหลอกพวกมึงให้ขี้แตกแม่ง
กว่าพวกมันจะหยุดก็ผ่านไปเกือบ 10 นาที แล้ว ตอนนี้ผมก็ได้แต่นอนหอบอยู่ที่พื้นและตอนนี้ตาผมแทบจะลืมไม่ขึ้นอยู่แล้ว แต่หูผมมันยังให้การได้ดี จึงได้ยินมันหนึ่งในนั้นพูดว่า
“ แค่นี้ยัง เบาะๆนะมึง ถ้ามึงยังไม่ทำตามที่พวกกูบอก มึงจะโดนหนักกว่านี้อีกเป็นหลายเท่าแน่ มึงจำไว้ ” พอมันพูดจบก็พากันเดินกลับไปโดยทิ้งผมไว้ให้นอนอยู่ในสภาพอย่างงั้น
พอผมตั้งสติได้สักพัก ผมก็ค่อยๆพยุงตัวเองขึ้น แล้วก็เดินเซๆ ในสภาพงั้นแหละกลับบ้าน แต่ตอนนี้แว่นผมไม่ได้ใส่หรอกเพราะมันแตกไปกับไอ่ตอนที่โดนกระทืบเมื่อกี้น่ะสิ
แต่ไอ่ผมสายตาก็ปกติดี แต่ที่ใส่ไว้ก็เพราะไม่อยากให้เด่น(?) และก็ไม่อยากยุ่งเกี่ยวกับเรื่องชกต่อย อะไรพวกนี้ ผมก็เลยปล่อยๆให้ไอ่พวกนั้นมัน กระทืบผมสมใจพวกมันแล้ว ก็จะได้จบเรื่อง
แต่พอผมกลับไปถึงบ้านก็ต้องเจอกลับคำถามเดิมๆจากคนในบ้านที่เวลาผมโดนกระทืบกลับมาบ้าน
“ คุณชาย!!! ใครทำอะไรคุณชาย บอกผมมา ผมจะไปจัดการมัน!!! ”
“ คุณชายเป็นอะไรมั๊ยครับ? ”
“ มันเป็นใครกล้าทำแบบนี้กับคุณชายได้ไง!!! ”
“ คุณชายไปโรงพยาบาลดีกว่าครับ ”
“ รีบไปทำแผลเถอะครับ ”
“ คุณชาย เจ็บมากรึเปล่า ”
“ @$!@$%^\U*&^%(/-/ ” และอะไรอีกสารพัด
อ้อ...ใช่ผมลืมแนะนำตัวเองไป ผมชื่อ เคนยะ แต่ไอ่พวกเพื่อนๆผมมันเรียกสั้นๆว่า ไอ่เคน เรียนอยู่ม.5 อายุ 17 ส่วนสูงประมาณ 180(ขอแก้เรื่องส่วนสูงหน่อยค่ะ เพราะเป็นลูกครึ่งฝรั่ง) หน้าตาไอ่ผมมันก็ธรรมดา หน้าจืด เชยๆ (จริงอ่ะ) ผิวขาวออกซีด แต่ก็ยังมีเลือดฝาดบนใบหน้า
และใครๆก็มักเรียกผมว่าไอ่แว่น ก็เพราะแว่นที่ผมใส่ แต่ผมก็ไม่ชอบให้ใครเรียกผมว่าไอ่แว่น คนเค้าก็มีชื่อ เรียกไอ่แว่น อยู่ได้ แต่ผมก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเพราะไม่อยากให้มีเรื่อง
จากที่อ่านมากันแล้วคงรู้แล้วใช่มั๊ยครับว่า ไอ้ฐานะทางบ้านผมก็ไม่ใช่จะเรียกว่ายากจนเลย ปานกลางก็ไม่น่าจะใช่ จะเรียกว่ารวยก็แปลกๆ ต้องเรียกได้ว่า ระดับ อภิมหาเศรษฐี เลยก็ว่าได้
เพราะทางบ้านผมทำธุรกิจหลายอย่าง ทั้งขายเพชร ขายพลอย ขายมุกจากต่างประเทศ เสื้อผ้า เครื่องประดับต่างๆ มีสินค้านำเข้านำออกจากต่างประเทศและยังมีกิจการห้างสรรพสินค้าหลายแห่งทั้งในและนอกประเทศ และก็โรงแรมของตระกูลผมอีก ไม่เว้นแม้กระทั่งที่ต่างประเทศ มีน้ำพุร้อน แช่น้ำแร่ ทำสปา รีสอร์ท ฯลฯ
และก็มีกิจการลับของตระกูลอีกอย่างนั่นก็คือ ตระกูลผมเป็นตระกูลมาเฟีย ทั้งโคตรตระกูล บรรพบุรุษ ปู่ย่า ตายาย ของผมเป็นมาเฟียกันหมดไม่ใช่มาเฟียกระจอกกันทั่วๆไปนะครับเป็นถึงหัวหน้าแก๊งค์มาเฟียใหญ่ๆในหลายๆประเทศ
แต่ทุกคนก็เป็นมาเฟียที่ดี พอมาเจอกันรักกันเข้าก็แต่งงานกันมีลูกมีหลานเหลนโหลนฯลฯ ก็เลยเรียกได้ว่าเป็นตระกูลมาเฟียที่ใหญ่และน่ากลัวทั้งทำธุรกิจหลายอย่าง
พ่อและแม่ผมทำงานที่ต่างประเทศกันหมด ผมเลยอยู่ประเทศไทยคนเดียว อ้อ..ผมลืมบอกไปว่าผมมีพี่ชายอยู่ 2 คน พี่ชายคนโต ชื่อ เทนยะ (เทน) อยู่มหาลัยปี1 เรียนที่ญี่ปุ่น พี่ชายคนรอง ชื่อ เซนยะ (เซน) อยู่ ม.ปลาย ปี3 เรียนที่ญี่ปุ่นเหมือนกัน
ชื่อพวกเราทั้งสามคนฟังดูแปลกๆกันใช่มั๊ย เพราะพวกเราเป็นลูกครึ่งน่ะ ญี่ปุ่นกับอังกฤษ(ไม่ใช่ ครึ่งผีครึ่งคนนะ) คงสงสัยกันสินะ ว่าทำไมผมถึงพูดไทยได้ เพราะผมเก่งไง คิก คิก
และที่ผมใส่แว่นก็เพราะผมมีตาสีฟ้าน่ะสิ(แม่ผมเป็นฝรั่ง) ก็เลยใส่ไว้ไม่อยากให้เด่น ส่วนสีของผมก็ออกสีน้ำตาลทองๆ ทรงผมก็ทรงที่วัยรุ่นญี่ปุ่นทั่วไปชอบทำกัน
แต่ว่าผมก็ไม่อยากให้ทรงผมของผมมันเด่นไปผมเลยเอาวิกผมมาใส่ เป็นวิกผมสีดำทรงบ๊อบหรือที่เรียกกันว่ากะลาครอบหัว(เห่ยสุดๆ) ไอ่เรื่องแนะนำตัวพอแค่นี้ก็แล้วกัน
และหลังจากที่พ่อบ้าน(ที่บ้านผม) ทำแผลให้ผมเสร็จ ผมก็ขอตัวไปอาบน้ำเพื่อเตรียมตัวนอน ไอ่ข้าวเย็นผมก็ไม่กินมันแล้ว เจ็บไปทั้งตัวเลย นี่ถ้าผมเอาเรื่องไอ่พวกอันธพาลพวกนี้ขึ้นมาล่ะก็ ไอ่พวกอันธพาลกูจะฆ่ามึง!!! แต่ผมก็ไม่เอาเรื่องหรอก(แล้วจะพูดทำเพื่อ...)
พอขึ้นห้องอาบน้ำทำอะไรเสร็จพอตัวแตะถึงที่นอนผมก็หลับไปเลย..........
-----------------------------------------------------------------
สั้นจริงๆ เอิ้กส์ๆ
ขอโทษที่หายไปนานโคด ดดดดดดนะคะ
ความคิดเห็น