B l u e N i g h t i n g a l e B i r d . | DETECTIVE CONAN 「Oc」

ลำดับตอนที่ #7 : 07 || คดีเจ้าสาวแวมไพร์

07

คดีเจ้าสาวแวมไพร์

          เมื่อคืนนี้ชิองเล่าทุกอย่างให้คุณอากาอิกับพี่ชินอิจิฟัง  ทั้งเรื่องของคุณอามุโร่และเรื่องของขวัญจากฆาตกรที่เธอได้รับ  พวกเขาสองคนไม่ได้พูดอะไรนอกเสียจากกระตุกมุมปากหัวเราะ และบ่นพึมพำว่าเป็นไปตามที่คาดไว้  เธอล่ะอยากทุ่มหนังสือใส่หัวทั้งสองคนจริงๆ  ในเมื่อรู้อยู่ว่าฆาตกรแวมไพร์มันหมายหัวเธออยู่ตั้งแต่แรกทำไมถึงไม่รีบบอกกัน  แล้วมาถามถึงลักษณะคนร้ายกับเธอทำไมไม่ทราบ!!

          และพี่ชินอิจิกับคุณอากาอิวางแผนจะจับฆาตกรโดยใช้เธอเป็นเหยื่อล่อ แต่เหยื่อล่อในที่นี้หมายถึงตัวแทนดั่งเช่นผู้หมวดซาโต้  ไหนๆเธอก็มีความสามารถในการประดิษฐ์ซีลิโคนปลอมตัวที่คุณแม่ยูกิโกะสอน ก็ใช้ให้เป็นประโยชน์กับงานนี้เลย 

          แผนมีอยู่ว่ารอให้เธอกลับจากโรงเรียน แล้วให้ผู้หมวดซาโต้ที่รออยู่ในบ้าน เป็นตัวแทนออกไปเดินล่อนข้างนอกตอนกลางคืน หลังจากที่เธอปลอมตัวผู้หมวดซาโต้เสร็จเรียบร้อย  ถึงส่วนสูงของชิองกับตำรวจสาวจะต่างกันมาก แต่เพราะกลางคืนทัศนียภาพนั้นสามารถช่วยลดทอนศักยภาพการมองของมนุษย์แตกต่างกว่ากลางวัน อีกอย่างหากฆาตกรต้องการจับเหยื่อ มันต้องรีบร้อนลากคอเหยื่ออันโอชะโดยไม่ทันสังเกตอย่างแน่นอน

          ก็ได้แต่หวังว่ามันจะเป็นฆาตกรโรคจิตธรรมดา มากกว่าฆาตกรเลือดเย็นที่มีมันสมองชาญฉลาดเหมือนๆกับด็อกเตอร์ฮันนิบาล เล็กเตอร์อ่านะ

          เพราะว่าเจ้าฆาตกรแวมไพร์ มันสามารถจัดการสภาพศพได้อย่างหมดจด ไร้ซึ่งล่องรอยใดใดกระทั่งลอยนิ้วมือ ลอยเท้าหรือแม้แต่คราบไขมันและหยดเหงื่อในที่เกิดเหตุ  แสดงว่ามันต้องจัดการศพในพื้นที่ของมัน  อาจเป็นบ้านของมันเองที่มีห้องใต้ดินกับห้องผ่าตัด  และจากที่ลองวิเคราะห์ เจ้าฆาตกรอาจกระทำทุกอย่างในขณะที่ตนเองสวมใส่ชุดพลาสติกปกคลุมร่างกาย

          มีฝีมือ รอบคอบและเฉียบขาด  ถึงได้บอกไงว่ากลัวไม่ใช่ฆาตกรโรคจิตธรรมดา

          “คดีเจ้าสาวแวมไพร์”  ชิองขยับปากมุบมิบ เลื่อนสายตาอ่านข่าวออนไลน์บนมือถือ  เธอย่นคิ้ว รู้สึกไม่ชอบใจกับเนื้อหาข่าวที่พาดเท่าไหร่นัก สำนักข่าวโตเกียวนิยามเจ้าฆาตกรนั่นว่าแวมไพร์ และเรียกผู้เคราะห์ร้ายว่าเจ้าสาวของแวมไพร์  มีใครที่ไหนอยากเป็นเจ้าสาวกับพวกอำมหิตพันนั้นกัน?  เหยื่อคงไม่ดีใจหรอกนะที่ต้องตายในสภาพชุดที่ผู้หญิงทุกคนล้วนอยากใส่เคียงคู่กับคนที่รักที่สุด แต่ต้องมาใส่เพียงเพราะสังเวยชีวิตเพื่อความชอบใจของคนวิปริตผิดมนุษย์

          “ชิองจัง!”  ขณะที่ชิองให้ความสนใจกับเนื้อหาข่าว คุณมิวะก็พุ่งกอดเธอจากด้านหลังและทักทายยามเช้า  “อรุณสวัสดิ์”

          “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณมิวะ”  เธอเอนศีรษะตอบ  เมื่อครู่รู้สึกเหมือนโดนรถบัมพ์พุ่งชนเลยแฮะ  เด็กสาวเหลือบมองเจ้าก้อนเนื้อที่แนบสองแขนเธอไว้  อืม—เป็นขนาดที่สามารถทำคนตายได้เลยล่ะ   “อ้ะ.....คุณคันซากิ อรุณสวัสดิ์ค่ะ”  ชิองโค้งหัวและทักทายเพื่อนอีกคน

          “อรุณสวัสดิ์ค่ะคุณคุโด้”  จิฮายะอมยิ้มมุมปากเล็กน้อย

          และพวกเราสามคนก็ผ่านช่วงพักกลางวันจนถึงช่วงเย็นหลังเลิกเรียน และเหมือนเดิมทุกครั้งที่นักเรียนทุกคนต้องไปเปลี่ยนรองเท้าที่ตู้ล็อคเกอร์  ชิองเปิดล็อคเกอร์ตามปกติ แต่เมื่อฝาตู้เปิดออกช่อดอกไม้สีดำที่อยู่ในนั้นก็ล่วงลงมาพร้อมของเหนียวหนืดไหลย้อยอาบตู้เหล็ก กลิ่นคาวคละฟุ้งตีแผ่ทั่วอณาบริเวณ  คุณมิวะหวีดร้องเสียงแหลมพาลให้นักเรียนคนอื่นยืนมุงรวมถึงพวกคุณครู

          ชิองยืนแข็งค้าง ก้มมองของเหลวที่ไหลย้อมรองเท้าสีขาว ไม่ผิดแน่—ของเหลวสีแดงที่ไหลออกจากเกสรดอกลิลลี่ต้องเป็นเลือด แล้วภาษาดอกไม้ของลิลลี่สีชมพูก็คือ คุณยังคงสวยงามเช่นวันแรกที่พบกัน และรักของเรายังไม่แปรเปลี่ยนไป  เด็กสาวพลันขนลุกชัน แต่ได้เสียงโหวกเหวกของคุณคันซากิช่วยเรียกสติ

          “มัตสึริ มัตสึริ!!”  จิฮายะประคองเพื่อนสาวที่เป็นลมล้มพับ มิวะนั้นเป็นโรคกลัวเลือด

          “รีบพาคุณมิวะไปห้องพยาบาลก่อน”  คุณครูเค็นเซ็นแหวกฝูงนักเรียนเข้ามาอุ้มมิวะ จัดการทุกอย่างเสร็จสรรพให้อยู่ในความสงบ  “ใครก็ได้ช่วยแจ้งตำรวจที คุณคันซากิและคุณคุโด้ตามผมมาห้องพยาบาลด้วย และทุกคนที่อยู่ตรงนี้รีบๆออกไปจากที่เกิดเหตุซะ”

          ชิองกับคุณคันซากิคอยเฝ้าไข้คุณมิวะไม่ห่าง คุณครูห้องพยาบาลบอกว่าไม่ต้องเป็นห่วงอีกสักพักเดี๋ยวเพื่อนก็ฟื้น ทั้งสองจึงเบาใจ 

          “คุณครูเค็นเซ็นเขาหายไปนานแล้วนะ”  จิฮายะพูด ก่อนหน้านี้คุณครูบอกว่าจะไปให้ปากคำกับตำรวจ และหากตำรวจถามหาคุณคุโด้เมื่อไหร่จะกลับมาเรียก  แต่นี่มันผ่านไปราวๆสิบนาทีกว่า หลังจากที่เธอได้ยินเสียงไซเรน คุณครูก็ยังไม่มาเลย

          “บางทีเขาอาจแวะไปล็อคห้องพักครูก็ได้นะ”  ครูห้องพยาบาลบอก

          “เดี๋ยวฉันตามหาครูเอง เจอแล้วจะได้ไปพร้อมเขาเลย”  ชิองหันไปตอบคุณคันซากิ พลางกดหน้าจอมือถือทิ้ง

          “อ้ะ เดี๋ยวฉันไปเป็นเพื่อนนะคุณคุโด้”  จิฮายะลุกจากเก้าอี้ แต่ถูกคุณคุโด้ปรามไว้

          “คุณคันซากิอยู่ดูคุณมิวะเถอะ ฉันไม่เป็นไร อีกอย่างมีคนรอฉันอยู่ด้านล่างด้วย”  เธอตอบ

          “หรือว่าจะเป็นผู้ชายที่มาเมื่อวาน”  จิฮายะนึกถึงผู้ชายผิวแทนที่มารอคุณคุโด้หน้าโรงเรียน

          “ใช่จ้ะ”  เมื่อครู่เขาโทรมาบอกว่าจะรอและอาสาพาไปส่งที่บ้าน  พูดจบชิองก็ออกจากห้องพยาบาลไปห้องพักครูเพื่อหาคุณครูเค็นเซ็น  แต่ในห้องนั้นกลับว่างเปล่า ขณะที่ขากำลังก้าวออก หูพลันได้ยินเสียงอู้อี้บริเวณหน้าต่าง พอเธอชะโงกหัวดูกลับพบคุณครูเค็นเซ็นถูกมัดและปิดปากไว้

          “ครูคะ!!?”  เธอรีบวิ่งไปแก้มัดและเปิดสก็อตเทปที่ปากเขาออก  “เกิดอะไรขึ้นคะ ครูเลือดออกที่หัวด้วย”

          “ฉันกำลังมาล็อคห้องพักครู แต่ถูกใครที่ไหนไม่รู้ฟาดเข้าที่หัว”  เขาตอบและหยิบบางอย่างที่คาดว่าคนร้ายเป็นคนยัดใส่มือเขาตอนสลบ “และมันก็ยัดอะไรไม่รู้ใส่มือฉัน”

          “แหวนเพชร?”  มันคือกล่องสีดำกำมะหยี่ที่ข้างในบรรจุแหวนเพชรสีแดงแวววาว ลักษณะแบบนี้ต้องเป็นของเจ้าฆาตกรแวมไพร์ไม่ผิดแน่  “ต้องรีบไปแจ้งตำรวจแล้วค่ะ คนร้ายอาจป้วนเปี้ยนแถวนี้ เอ๊ะ!?”

          จังหวะที่ชิองกำลังลุกยืน คุณครูเค็นเซ็นก็กระโจนมาปิดปากเธอไว้ พร้อมแทงเข็มไปที่คอและฉีดบางอย่าง  ของเหลวพวกนั้นสร้างความแสบผ่านเส้นเลือด  เธอตวัดหางตาหาคุณครูประจำชั้นที่ยืนแสยะยิ้ม  เสร็จกัน—รู้ตัวตอนนี้ก็สายเกินไปเสียแล้ว

          ตัวจริงของฆาตกรแวมไพร์คือคุณครูเค็นเซ็นนี่เอง เพราะเป็นครูประจำชั้นถึงได้รู้การเคลื่อนไหวของเธอตลอดเวลา  โมโหชะมัด!!  มันบังอาจใช้ความเป็นครูหลอกให้ตายใจ

          “คะ......คุณอามุโร่”  ชิองล้มกระแทกพื้นก่อนที่สติจะดับวูบลง

          พอลืมตาขึ้นอีกครั้ง ชิองพบว่าตนเองถูกจับใส่ชุดเจ้าสาวและผูกมัดติดกับเก้าอี้ มีแสงของกระจกสีสาดส่องผสานกับแสงอาทิตย์ช่วงพลบค่ำ เธอโยกศีรษะสำรวจรอบตัวอย่างยากลำบาก ดูเหมือนเธอเธอยู่ในโบสถ์ที่ไหนสักแห่ง สักพักเสียงฝีเท้าที่กึกก้องค่อยๆคลืบคลานหาเธอ ชิองตวัดหางตาหาเจ้าฆาตกรแวมไพร์ในชุดเจ้าบ่าว ขับเขี้ยวเคี้ยวฟันแผดเสียงว่ากราดใส่เขา

          “แกทำแบบนี้ทำไมเจ้าฆาตกร!!”  เพราะมัน  ผู้บริสุทธิ์จำนวนไม่น้อยต้องมาตายด้วยสภาพอนาถ

          “เพราะผู้หญิงพวกนั้นมันไม่บริสุทธิ์น่ะสิ”  เค็นเซ็นเอื้อนเอ่ยเสียงเรียบ  “ทั้งที่มีรูปลักษณ์ละม้ายคล้ายเธอ แต่กลับสกปรกโสมม ดังนั้นฉันจึงไม่ยอมให้เธอแปดเปื้อนเด็ดขาด  เพราะมีแต่เลือดชั่วๆไหลเวียนอยู่ในร่างกาย ฉันเลยจัดแจงเอาเลือดพวกมันออก และเคลือบด้วยเรซิ่นเพื่อรักษาความบริสุทธิ์นั้นไว้!!”  และตะโกนเสียงดังปนคลุ้มคลั่งเดินไปรอบๆ  เขากลอกหางตา เดินเยื้องย่างใส่แหวนสีแดงที่นิ้วนางข้างซ้าย  เอื้อมมือน่ารังเกียจลูบไล้ข้างแก้มเด็กสาว

          ชิองสะบัดหน้าหนี สะอิดสะเอียนพิกล แบบนี้นี่เองรูสองรูบนคอเหยื่อคงเป็นรอยเข็มที่มันใช้รีดเลือดเหยื่อออกสินะ  “แล้วทำไมตอนนั้นถึงผลักฉัน และยังส่งดอกไม้มาอีก”  เธอถามต่อ

          “เพราะแกกำลังนอกใจฉันไง”  เขากล่าว เลื่อนมือบีบหน้าชิอง “ฉันบังเอิญพบแกไปเดินห้างกับผู้ชายสองต่อสอง ฉันเลยกะจะสั่งสอนแกเท่านั้น แล้วยังไม่พอ แกยังเปลี่ยนผู้ชายไม่ซ้ำหน้า ทั้งไอหนุ่มลูกครึ่ง ทั้งเจ้าแว่น ทำไมล่ะมาเรีย—ทำไมถึงนอกใจ ทั้งที่มีฉันอยู่ทั้งคน”

          มาเรีย?  ชิองสะกิดที่ชื่อนี้  เธอขยับปากถามอีกฝ่ายอย่างยากลำบาก  “มาเรียนี่ใครกัน?”

          “มาเรียก็ชื่อของเธอไง”  เค็นเซ็นละมือออก  “เราเป็นสามีภรรยาที่เคยร่วมสาบานในโบสถ์แห่งนี้นะ

          ทีนี้เธอไขข้อกระจ่างทุกอยากออกแล้ว ครูเค็นเซ็นอาจคิดให้เธอเป็นตัวแทนของภรรยาที่ชื่อมาเรียก็ได้  บางที่ภรรยาของครูเขาคงเสียชีวิตไปแล้ว

          “ฉันดีใจมากที่เธอกลับมาหาฉัน พูดคุยกับฉัน ยิ้มให้ฉัน”  ตอนแรกเขากะจะเฝ้ามองเธอห่างๆ แต่พอเธออยู่กับชายอื่นเขาจึงต้องหาวิธีทำอะไรสักอย่าง

          “ขอโทษนะคะ”  ชิองที่ฟังมันพล่ามอยู่นานเริ่มทนไม่ไหว เนี่ยเหรอ? นี่คือสาเหตุที่เขาต้องฆ่าคนเนี่ยนะ  ฆ่าเพราะต้องหาตัวแทนของภรรยา ฆ่าเพราะแค่เหยื่อหน้าเหมือน  “ฉันไม่มีทางเป็นภรรยาคุณหรอกค่ะ ไอ้สัตว์เดรัจฉานเอ๊ย!”

          “หึ.....สงสัยต้องสั่งสอนก่อนที่จะทำพิธีซะล่ะมั้ง”  เค็นเซ็นหัวเราะในลำคอ  กำลังเหวี่ยงแขนหมายจะตบเด็กสาว ทว่า—ชิองออกแรงใช้ปลายเท้าเตะไปที่กลางเป้าของมัน

          “ตอนนี้แหละค่ะ!!!”  ตะโกนสุดเสียง จนเจ้าฆาตกรต้องชำเลืองมองเธออย่างงุนงง

          ตำรวจมากมายถีบประตูเข้ามาในโบสถ์พร้อมจ่อปืนใส่คนร้าย  “คาดไม่ถึงล่ะสินะ”  เสียงทุ้มทรงเสน่ห์พูดขึ้น  คุณอามุโร่ที่ซุ่มดูอยู่เงียบๆในเงามืดเปิดเผยตัวตนสู่ที่แจ้ง เขาแอบหลบอยู่หลังปลังพิธีตั้งแต่ต้น

          “กะ......แกมาได้ไง!!?”  เค็นเซ็นถาม

          “ผมน่ะคาดการณ์เอาไว้ทั้งหมดแล้วไงล่ะ”  อามุโร่พูด  เขาส่งข้อความหาชิอง บอกให้ระวังตัวเรื่องอาจมีฆาตกรแฝงตัวในโรงเรียน  เขาสั่งให้เธอแกล้งพูดว่าเขารออยู่ด้านล่าง เพื่อให้คนร้ายรีบร้อนจับเธอออกจากโรงเรียน  พอเขามั่นใจว่าคนร้ายคือเค็นเซ็น จึงลองตรวจสอบประวัติสถานที่ที่เค็นเซ็นอาจพาชิองไป

          และมันเป็นโบสถ์ที่มันใช้ทำพิธีสมรสกับภรรยาที่ชื่อเค็นเซ็น มาเรีย  ที่นี่กำลังปิดบำรุงจึงไม่มีใครมาอยู่แล้ว และผู้สนับสนุนเงินทุนก็คือเค็นเซ็นเอง พอคิดได้ดังนั้นเขาเลยมาดักรอที่นี่ก่อน โทรแจ้งเจ้าหน้าที่ตำรวจล่วงหน้า เพื่อสกัดจับคนร้ายในทันทีตอนที่ชิองให้สัญญาณ แต่เด็กนั่นก็เก่งดีนะที่รู้ว่ามีเขาอยู่ที่นี่ด้วย อามุโร่เดินไปแก้มัดให้ชิองพร้อมอุ้มเธอขึ้น

          “คุณอามุโร่ฉันเดินได้นะคะ”  ชิองร้องท้วง

          “หัวยังมึนๆอยู่ใช่ไหมล่ะครับ ให้ผมอุ้มเถอะ ฤทธิ์มอร์ฟีนที่มันฉีดมีผลทำให้กล้ามเนื้อคลายตัว ขืนปล่อยให้คุณเดินเอง มีหวังได้หน้าคะมำพอดี”  ชายหนุ่มพูดและก้าวออกจากโบสถ์  “ตอนนี้คุณปลอดภัยแล้ว ดังนั้นพักผ่อนเถอะ ผมจะคอยอยู่ข้างๆเองครับ”

          ชิองลอบมองใบหน้าด้านข้างของคุณอามุโร่ คิ้วสองข้างขมวดเป็นปม แขนที่คล้องคอหลวมๆคราแรกกลับออกแรงล็อคคอเขาแน่น  “คุณน่ะ—เป็นสมาชิกในองค์กรที่อุ้มฉันวันนั้นใช่ไหม”  ประโยคเมื่อครู่มันช่วยชี้ชัดได้ ถึงตอนนั้นสติของเธอจะไม่สมประกอบ แต่ชิองจำได้ดี

          “ตอบมาคุณอามุโร่ โทโอรุ”  ชิองคาดคั้นเสียงเรียบ “ไม่สิ.....โค๊ดเนมของคุณคือเบอร์เบิ้นสินะ”

          ชายหนุ่มเห็นใบหน้าน่ากลัวและแรงกดดันจากเด็กสาวแล้วพลันกระตุกมุมปากเจ้าเล่ห์ยิ้ม เปลี่ยนท่าทางและอุ้มเธอลอยสูงขึ้น  เพราะจู่ๆเขาเปลี่ยนท่าอุ้ม ชิองจึงเกือบหงายหลัง มือไม้ที่ล็อคเลยเปลี่ยนไปจับบ่าและลำคอเขาแทน หน้าของเขาและเธอห่างกันไม่ถึงคืบ สายตาเฉดสีใกล้เคียงสอดผสาน ปลายจมูกเกือบเฉียดใกล้กัน เธอรับรู้ได้ถึงลมหายใจอุ่นร้อนจากชายหนุ่ม ส่วนเขาก็เลื่อนมือมาจับเอวเธอเพื่อประคองหรืออาจกันไม่ให้เธอดีดดิ้น

          “คุณเนี่ย ฉลาดเหมือนกันนะครับ”  เขาพูดด้วยใบหน้าทะเล้นคละซุกซนราวกับเป็นผู้ถือไพ่เหนือกว่า  อามุโร่เลื่อนนิ้วเรียวยาวแตะริมฝีปากวาววับขณะที่เธอกำลังอ้าปากพูด  “ชู่ว์—ถ้าคุณแพล่งพรายความลับของผมให้ใครรู้ละก็ ผมเองก็จะบอกความลับของคุณให้คนอื่นได้รู้เหมือนกันครับ”

          ชิองทำตาโต แอบหลุดสีหน้าลนลานให้เขาเห็น  “อะ.....อะไร ฉันไม่มีความลับสักหน่อย ยะ......อย่ามาขู่ซะให้ยากเลย!”

          “ผมรู้นะครับว่าคุณคือ Amour ที่กำลังดังอยู่ในเน็ตใช้รึเปล่า”  อามุโร่หัวเราะขบขัน  “ถ้าคุณบอกว่าผมเป็นใคร ผมเองก็จะส่งหลักฐานทั้งหมดเผยแพร่ในเน็ต คุณคงไม่อยากให้นักร้องที่มีคอนเซ็ปเป็นปริศนาโดยไม่เปิดเผยตัวตนแก่สาธารณะชนรู้หรอกนะครับ อีกอย่างเพลงที่กำลังขายดีก็ต้องเซ็นสัญญากับเอเจนซี่ด้วยหากพวกเขารู้ตัวจริงคุณ  และรายได้ที่ได้จะต้องถูกหักเปอร์เซ็นต์ให้กับบริษัท คุณคงไม่ยอมหรอกมั้งครับ”

          “และอีกอย่าง.....”  เขาหยุดพูด เอื้อมมือสัมผัสหน้าชิอง  “เหตุผลที่ผมอุ้มคุณน่ะ ก็เพราะผมจะได้ฉีกหน้ากากคุณได้ง่ายๆไงล่ะ”  และออกแรงหยิกแก้มเด็กสาวยกใหญ่

          “โอ๊ย เจ็บนะคะ”  เธอร้อง ปัดมือคุณอามุโร่และลูบแก้ม  “คุณหยิกแก้มฉันทำไมคะเนี่ย!!”

          อามุโร่ทำสีหน้าฉงน  เขาคิดว่าเด็กสาวคนนี้คือเชอร์รี่เป้าหมายของเขาที่ปลอมตัวซะอีก  อะไรกัน?  นี่เขาตามเก็บข้อมูลผิดพลาดงั้นเหรอ

          สรุปเธอคือคุโด้ ชิองตัวจริง แล้วเชอร์รี่ล่ะ? สงสัยต้องตามสืบใหม่ตั้งแต่ต้นเสียแล้ว

          โดยล้วงข้อมูลจากเด็กคนนี้นี่แหละ

____________________

จริงๆตามสัญญาคืองดอัพวันเสาร์ แต่ทางไรต์ตีหนึ่งแล้วเพราะฉะนั้นอัพได้

(ไรต์ไม่ได้อยู่ไทยค่ะ) ขอบคุณที่ติดตามและเข้ามาอ่านนะคะ (ㆁᴗㆁ✿)

ด้านล่างคือรูปวาดโมเม้นต์น้องกับคุณอามุโร่ค่ะ ปล.วาดเองนะคะ ตอนหน้าและตอนต่อไปก็มี

ดังนั้นสปีดการอัพจะเว้นระยะช่วงวันหน่อยนะคะ จะได้มีเวลาวาดภาพ

(เปล่าหรอกค่ะใกล้จะหมดปิดเทอมฤดูร้อนแล้วด้วย)

TB