B l u e N i g h t i n g a l e B i r d . | DETECTIVE CONAN 「Oc」

ลำดับตอนที่ #5 : 05 || นกน้อยที่ห้ามแตะต้อง

05

นกน้อยที่ห้ามแตะต้อง

          “ขอโทษนะครับ พวกคุณแถวนี้มีใครพอเห็นเหตุการณ์บ้าง!”  โคนันตะโกนถามผู้เห็นเหตุการณ์ในบริเวณนั้น มีผู้หญิงคนหนึ่งยกมืออย่างกล้าๆกลัวๆ

          “ฉันเห็นค่ะ ฉันเห็นเธอถูกใครบางคนผลักตอนกำลังคุยโทรศัพท์”  หญิงสาวตอบ  “จากนั้นเธอก็ล้มไปที่ถนน จังหวะเดียวกับที่รถปอร์เช่คันหนึ่งมาพอดี  รถคันนั้นเบรคทันแต่ก็กระแทกโดนหัวเธออยู่ดีค่ะ และ.......”

          “และอะไรเล่า!!”  โคนั้นคาดคั้นเสียงดังอย่างลืมตัว

          “ละ.....และรถคันนั้นก็พาเธอไปค่ะ”

          “แย่แล้วละครับคุณซึบารุ!”  เด็กชายหันหาคุณอากาอิ  “ต้องรีบโทรแจ้งสารวัตรเมงุเระแล้วล่ะครับ”

          “ใจเย็นหน่อยพ่อหนู”   อากาอิจับบ่าโคนัน  “ถ้าพวกมันรู้ว่าตำรวจออกตามหา มันอาจทำอันตรายชิองก็ได้  การที่พวกมันขับชนแล้วพาเธอไปด้วย นั่นชัดเจนว่าพวกมันไม่ต้องการให้ตำรวจตามหาล่องรอย”

          “แล้วจะทำยังไงดีครับคุณซึบารุ”  โคนันกำหมัด

          “ไปล่ามันกันเถอะ”  ชายหนุ่มกระตุกมุมปากราวมีแผน  “ใช้แว่นตาสะกดรอยของเธอสิ”

          เด็กชายกดแว่นตาสะกดรอยตามที่คุณอากาอิบอก รัศมีบนแว่นแสดงจุดสีแดงกำลังเคลื่อนที่  “หรือว่า.....”   พอเขาชำเลืองหาชายหนุ่ม คุณอากาอิก็พยักหน้าเป็นคำตอบ

          “ฉันติดเองแหละ”  เขาแอบติดเครื่องส่งสัญญาณและเครื่องดักฟังไว้บนตัวชิอง เผื่อเธอแอบไปพบเบลม็อทอีก  “ไปขึ้นรถของฉันกันเถอะ”

          “ครับ”

          ชิอง......รอพี่ก่อนนะ อดทนอีกนิด ฉันกำลังไปช่วยเธอแล้ว

          ตัดไปทางชิอง รถปอร์เช่คันโปรดของยินมาหลบอยู่ที่โกดังท่าเรือเก่าในเมืองไฮโด้  วอดก้าเปิดท้ายรถ อุ้มร่างของเด็กสาวพาดบ่าเดินหายเข้าไปด้านในกับสมาชิกองค์กรคนอื่น เขาอุ้มเธอไปนอนกับพื้นใกล้กัน

          “เอายังไงกับเด็กนี่ต่อดีครับลูกพี่”  วอดก้าหันหายินที่กำลังสูบบุหรี่

          “ยิงทิ้งแล้วอำพรางศพ เอาไปฝัง เผาหรือโยนลงทะเลก็แล้วแต่แกเลย”  ยินตอบ พลางเดินเข้าหาเด็กสาวที่สลบไสลมิมีสติ

          “จะทำอะไรก็รีบทำซะยิน ฉันขี้เกียจมาเสียเวลารอกับอีแค่จัดการลูกแกะตัวนึง”  เคียนติบ่นด้วยความเกรี้ยวกราด

          “ฉันเองก็ด้วย”  กอร์นเสริม

          ขณะที่พวกนักรบอีกากำลังยืนเถียงกัน ชิองก็ฟื้นคืนสติ เลือดจากศีรษะไหลผ่านหน้า หัวชาหนึบเกินกว่านึกอะไรออก สายตาพร่ามัวมองอะไรไม่ชัด หูอื้ออึงไม่สามารถฟังบทสนทนาจากคนที่อยู่รอบๆ  ใคร? เกิดอะไรขึ้น เจ็บไปทั้งตัวเลย จริงสิ—ก่อนหน้าเธอโดนใครที่ไหนไม่รู้ผลัก แล้วถูกรถของพวกองค์กรชน  แสดงว่าพวกมันพาเธอติดรถมาด้วยสินะ

          “เหมือนเด็กนี่จะฟื้นแล้วนะลูกพี่”  วอดก้าเรียกหาหัวหน้าตน

          ยินกำลังกดง้างไกปืนจ่อหัว แต่เขาเปลี่ยนใจมาบีบหน้าชิองแทน เชยคางเธอเชิดขึ้นเพื่อสำรวจหน้าชัดๆ  “เธอมันเด็กผู้หญิงเมื่อสองปีก่อนนี่”  เขาจำได้ เด็กผู้หญิงชาวญี่ปุ่นผู้เป็นเจ้าของดวงตาสีฟ้าและผมสีน้ำตาลอ่อน  ชายหนุ่มจิกนิ้วกับแก้มนิ่มอย่างแรงจนชิองสะอึกร้องเจ็บ  บีบหน้าหันซ้ายทีขวาทีเสยผมนุ่มของคนตัวเล็กทัดหู และเผอิญมีบางอย่างหล่นมาจากตัวเธอ เขาหยิบมันขึ้นและพบว่ามันเป็นเครื่องส่งสัญญาณและเครื่องดักฟัง

          “ทำอะไรของนายน่ะยิน?”  ประจวบเหมาะพอดีที่เบลม็อทซิ่งฮาร์ลี่ย์คันเก่งมาถึงโกดัง  หญิงสาวเห็นชิองอยู่ที่นี่ถึงกับเก็บอาการไม่อยู่

          ยินไม่ได้ตอบ แสยะยิ้มเหี้ยม บีบเครื่องส่งสัญญาณกับเครื่องดักฟังแตกและหันปากกระบอกปืนใส่ชิองอีกครั้ง  ทีนี้เขารู้แล้วว่าเพราะอะไรเด็กนี่ถึงกระโจนมาที่ถนน เธอคงเป็นนกต่อของสุนัขตำรวจสินะ  เพื่อเป็นเหยื่อล่อให้พวกเราติดกับและพามาที่นี่

          “ใครส่งแกมา”  ยินถาม อีกอย่างเครื่องส่งสัญญาณนี่เป็นแบบเดียวกับของเชอร์รี่  “และแกมีความสัมพันธ์ยังไงกับผู้หญิงคนนั้น น่าเสียดายนะตอนแรกฉันกะปล่อยแกทิ้งไว้แล้วเชียว  ตอบเร็วสิ!!”  คราแรกเขากะปล่อยเด็กสาวทิ้งไว้และชิ่งหนีไปโดยที่ไม่ฆ่าทิ้ง อย่างน้อยเพื่อตอบแทนที่นังเด็กนี่เคยช่วยเขาไว้

          แต่ดูท่าจะปล่อยไปไม่ได้แล้ว

          “เดี๋ยวสิยิน มันอาจไม่ใช่แบบที่นายคิดก็ได้”  เบลม็อทร้องห้าม แต่พอเห็นท่าทางเลือดร้อนไม่ฟังของยิน เธอจึงรีบกดส่งข้อความหาท่านผู้นั้นอย่างรวดเร็ว

          “มันมีของที่เหมือนกับเชอร์รี่ จะให้ฉันคิดเป็นอื่นได้ไง”  แถมเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้น ไม่ว่าจะการปรากฎตัวของอากาอิ การพบเชอร์รี่บนโรงแรงไฮโด้  เมืองเบกะและเมืองไฮโด้ต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน  ไหนจะเจ้าโมริ โคโกโร่นั่นอีก  คนที่มาจากเมืองนี้แล้วโผล่หัวมาหาพวกเราล้วนน่าสงสัยและเป็นตัวอันตรายที่สมควรถูกกำจัดทั้งสิ้น

          “ฉันจะให้โอกาสแกพูดอีกครั้งนังหนู แกมีความสัมพันธ์แบบไหนกับเชอร์รี่!” 

          ยินเหนี่ยวไกยิงใส่ชิอง  เธอล้มไปนอนกองกับพื้น เขาจงใจยิงเฉี่ยวแขน ขาและทุกส่วนร่างกาย  เธอแผดเสียงร้องลั่น หยดเลือดจากปากแผลกระจัดกระจายทั่วอญาบริเวณ  “เชอร์รี่คือใครฉันไม่รู้จักหรอค่ะ แล้วไอ้ของพรรคนั้นฉันเพิ่งเห็นครั้งแรกด้วย อ้าก!!”   นัดสุดท้ายแฉลบผ่านช่วงเอวไป  ชิองโดนแรงอัดของปืนเป่าจนร่างน้อยๆกระแทกกับเสา เธอกลอกตาหายินที่ยืนเหยีดยิ้มราวนึกสนุก  ชายหนุ่มร่างสูงเดินมาจิกหัวเด็กสาว

          “ฉันไม่ชอบเล่นเกมยื้อเวลาหรอกนะ”  ยินแผดเสียงต่ำคำราม  “แต่ถ้าแกอยากลองดี ฉันจะยอมเล่นด้วย แล้วมาดูกันว่าลูกแกะตัวน้อยแบบแกจะทนได้สักกี่น้ำ”  เขาหันปลายกระบอกปืนจ่อต้นขาชิอง

          แต่ชิองถุยน้ำลายใส่หน้ายิน  “เอาเลยสิ ยิงให้มันจบๆเลยไอ้สวะ!!”  พ่นเลือดในปากทิ้งและขุดแรงเอาหัวกระแทกใต้คางชายหนุ่ม ล้มลุกคลุกคลานพยายามหนีไปหลบตรงลังไม้เก่าๆ 

          การกระทำนี้เหมือนจะยั่วโมโหเขามากกว่าเดิม  ยินเช็ดคราบน้ำลายเหนียวหนืดออกจากแก้ม  เดินแช่มช้า เข้าหาเด็กสาวที่ทุรนทุรายพยายามตะกายหนี กระชากและลากเธอกลับมาที่เดิม จิกผมสีน้ำตาลอ่อน ดึงให้ดวงตาสีฟ้าจ้องมองเขา แววตาของเธอดื้อดึงคละท้าทาย  เหมือนกับตอนนั้น  แววตาเดียวกันเลย แม้ภายนอกดูเหมือนโมโห แต่ยินกำลังถูกใจสุดๆ  ยินลงน้ำหนักเหนี่ยวไกแบบไม่ลังเล เสียงปืนดังก้องโกดังผสมกับเสียงใสแผดร้องทรมาน  เลือดไหลอาบต้นขานวลเนียนผสมกับเสียงหอบหายใจโรยริน

          “กระเสือกกระสนมากกว่านี้ ร้องเข้าไป แผดเสียงเพราะๆของเธอให้ฉันเริงรมย์สิ!!”  เสียงหัวเราะเปี่ยมสุขพร้อมกับผมสีเงินยาวสะบัด เรียกความหวาดผวาให้กับคนในองค์กรที่อยู่ตรงนั้น

          พวกเขารู้ดีว่ายินไม่เคยเสียเวลาจัดการลูกแกะ แต่อนิจจังท่าทางลูกแกะตัวนี้กลายเป็นของเล่นถูกใจยินเสียแล้ว  เป็นครั้งแรกที่พวกเขารู้สึกสงสารเหยื่อจับใจ

          แต่ความสนุกต้องสิ้นสุดลง  เมื่อเสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ของยินดังขึ้นราวกับว่าสวรรค์กำลังเมตตาชิอง ยินกดรับสายทันที เสียงจากปลายสายดูไม่พอใจแบบที่ไม่เคยเป็น  “ครับนายท่าน”  เขากดสายทิ้ง จ้องร่างเด็กสาวนอนแน่นิ่งตรงพื้นด้วยความขุ่นเคือง

          “เธอเองเหรอนกไนติงเกลที่ท่านผู้นั้นโปรดปราน”  นกที่ท่านหมายตาแต่ปล่อยให้โบยบินอิสระ ทีนี้เขาหายสงสัยถึงตัวตนของบลูไนติงเกลเบิร์ดแล้ว ทว่านังเด็กนี่มันมีอะไรพิเศษกันล่ะ?  มีอะไรให้ท่านผู้นั้นถูกใจถึงขนาดออกคำสั่งเด็ดขาดกับเขาว่าห้ามแตะต้อง  ห้ามฆ่า  ห้ามเฉียดใกล้  ทั้งที่นายท่านไม่เคยทำอะไรไม่มีเหตุผลและไร้ความรอบครอบแท้ๆ

          “เชอะ.....เบลม็อทเธอจัดการต่อที”  เขาจิ๊ปากไม่สบอารมณ์ กำลังมุ่งตรงไปยังปอร์เช่ของเขา  “ท่านผู้นั้นสั่งให้เธอจัดการต่อ และวอดก้า คีร์ เคียนติ กอร์นไปกันได้แล้ว”

          เมื่อไร้เงาของเหล่านักรบอีกา เบลม็อทรีบเข้าประคองชิองหนุนตัก “ทำไมเธอถึงไปยั่วโมโหหมอนั่นล่ะเด็กโง่”

          “ชะ.....ชารอน อึก!”  ชิองเอ่ยเรียกหญิงสาว แต่แค่เปล่งเสียงเล็กน้อย บาดแผลพวกนั้นกลับเพิ่มทวีความเจ็บปวด

          “ไม่ต้องตอบ เดี๋ยวฉันพาไปส่งโรงพยาบาล”  และเอ่ยปากเรียกอีกบุคคลให้เข้ามาในโกดัง  “เบอร์เบิ้นมาช่วยกันหน่อย!”

          เบอร์เบิ้นหนึ่งในสมาชิกองค์กรก้าวขาเอื่อยเฉื่อย สังเกตอาการห่วงเกินเหตุของเบลม็อทและตั้งข้อสงสัย  เขาเห็นว่าหญิงสาวดูสนิทสนมกับเด็กคนนี้มากตั้งแต่ที่เขาพบเธอที่โรงแรมไฮโด้ซิตี้ แล้วยังท่านผู้นั้นขององค์กรอีก.....มีอะไรกันแน่ เด็กคนนี้มีความสำคัญอย่างไร  ต้องจับตาเด็กผู้หญิงคนนี้ตามที่คาดจริงๆ  “ช่วยหลบหน่อยครับ”  ชายหนุ่มปัดข้อสงสัยทิ้ง บอกให้เบลม็อทหลบและอุ้มชิองขึ้นอย่างระมัดระวัง

          “ตัวเบาขนาดนี้เลย”  เขาก้มมองใบหน้าเปื้อนเลือดหอบหายใจ  แขนขาหรือตัวก็เล็ก ดูไม่มีปัญญาต่อกรอะไรกับยินได้แท้ๆ แต่ยังกล้าตีฝีปากยั่วโมโหมันอีก

          “ใครน่ะ....”   ชิองปรือตาสบคนที่อุ้มเธอ  ทว่าสายตาพร่ามัวเกินจะมองหรือปรับสภาพให้ชัดนัก  ร่างกายชาและหนาวไปทั้งตัว

          “ชู่ว์  ไม่ต้องพูดนะคุณหนู”  เขาก้มกระซิบแผ่วเบา  “ปลอดภัยแล้วนะครับ เพราะฉะนั้นพักผ่อนเถอะ”  พูดจบเด็กสาวก็สลบคอพับไปจนเขาต้องประคองตัวเธอไว้

          “แล้วจะเอาไงต่อครับ”  ชายหนุ่มหันไปถามเบลม็อทที่กำลังกดมือถือส่งข้อความ

          “พาไปส่งโรงพยาบาลแถวนี้พอ”  หญิงสาวเดินลูบข้างแก้มชิองด้วยใบหน้าเศร้าสร้อย ขยับริมฝีปากสวยพึมพำ “ทั้งที่......”   ทั้งที่เคยสัญญาไว้แท้ๆว่าจะไม่ให้เธอมาพัวพันกับความโสมมนี้ แต่สุดท้ายก็เจ็บตัวจนได้

          เบลม็อทและเบอร์เบิ้นพาเด็กสาวมาส่งโรงพยาบาล ตอนนี้เธอพ้นขีดอันตรายแล้ว หญิงสาวกอบกุมมือเล็กขาวซีดแน่น  “รีบไปเถอะ อีกสักพักญาติของเด็กคนนี้คงมาถึงที่นี่”  ก่อนจะปรับสีหน้าเดิม แล้วเอ่ยปากเรียกเบอร์เบิ้น

          “ก่อนอื่นช่วยบอกผมหน่อยได้ไหมครับว่าคุณกับเด็กคนนี้มีความสัมพันธ์กันแบบไหน” ชายหนุ่มถาม  “เพราะคุณดูห่วงและปกป้องเธอมากถึงขนาดเอาตัวเข้าแลก”

          “ฉันไม่จำเป็นต้องตอบนาย ไปได้แล้วเบอร์เบิ้น”  หญิงสาวสะบัดผมและเร่งฝีเท้าออกจากห้องพักฟื้นผู้ป่วยไป 

          ส่วนเบอร์เบิ้น เขาเดินไปที่เตียงผู้ป่วย วางของบางอย่างลง  “และพบกันใหม่นะคุณหนูน้อย”

          ผ่านไปสักพักโคนันกับคุณอากาอิก็มาถึงโรงพยาบาลไฮโด้  เด็กชายได้รับข้อความจากเบลม็อทขณะที่เขากำลังอับจนหนทาง เนื่องจากเครื่องส่งสัญญาณกับเครื่องดักฟังถูกทำลาย  โคนันกระโดดไปที่เตียงผู้ป่วยแบบไม่คิด กุมมือเย็นเหยียบด้วยความรู้สึกโล่งอก

          “ขอบคุณที่ปลอดภัย”  บีบมือน้องสาวแน่นขึ้นเล็กน้อย ตั้งปฏิญาณกับตนเองว่าจะล่าพวกมันออกมารับผิดให้จงได้

          “เจ้าหนูดูนี่สิ”  ขณะนั้นคุณอากาอิก็หยิบแผ่นกระดาษเล็กๆข้างหมอนชิองส่งให้โคนันดู

          “มันวางไว้เพื่ออะไร”  โคนันรับแผ่นกระดาษที่เขียนว่าเบอร์เบิ้นไว้ พอพลิกไปอีกหน้าก็เป็นข้อความที่เขียนว่า  Amour 

          อะไรกันเนี่ยไอคำว่า Amour มันต้องการบอกอะไรกันแน่นะเจ้าเบอร์เบิ้น?

          “ตอนนี้เรื่ององค์กรชุดดำยังน่าห่วงอยู่ แต่ที่น่าห่วงยิ่งกว่า.......”  อากาอินึกย้อนถึงคำให้การของผู้พบเห็นเหตุการณ์  หลายคนพบว่าชิองถูกผลักตกไปที่ถนน ถ้าจะบอกว่าเป็นฝีมือของคนในองค์กรคงไม่ใช่ เพราะพวกมันไม่เลือกใช้วิธีชุ่ยๆแบบนี้หรอก

          โคนันพยักหน้า ตอนนี้น้องสาวของเขายังไม่ปลอดภัย  “คือการหาคนที่ผลักพี่ชิอง”

          ใครกันแน่......คนร้ายที่ผลักชิองไปที่ถนนนั่นน่ะ

____________________

ตอนนี้จะไม่บรรยายชื่อคุณอามุโร่นะคะ เพราะคุณอามุโร่ยังไม่ได้แนะนำตัวเป็นทางการกับใครเลย

คนร้ายไม่ใช่คุณอามุโร่แน่นอน แต่จะเป็นคนร้ายที่โผล่มาในอีกสองตอน อยากลองเขียนฆาตกรที่มีรูปแบบ

แพทเทิร์นตายตัวเหมาะแก่การสืบสวนมานานแล้วค่ะ ไรต์เป็นแฟนโฮล์ม แฟนนิยายแนวฆาตกรรมสืบสวน

เหมือนอาจารย์โกโชคนเขียนโคนัน ถึงอาจารย์จะเขียนโคนันซับซ้อนซ่อนเงื่อนมีคดีสนุกมาก แต่เพราะเป็นการ์ตูนเด็ก

เรทการวาดจึงออกมาไม่เท่าเวลาอ่านนิยายจริงๆ (นิยายจริงมันแบบโหด อาร์ท มีจิตวิทยาวิเคราะห์พฤติกรรมมนุษย์)

สปอย || ตอนหน้าและตอนต่อๆไปของเขาค่ะ

ปล.อาจมีการเกลาคำของนิยายตอนนี้ซ้ำนะคะเพราะรีบแต่งรีบลง คำผิด อาจมีมาก

ปล.2 เรื่องบทบรรยายทรมานปนซาดิสม์ขอให้บอกไรต์ หึหึ(หยอกค่ะ)

TB