ลำดับตอนที่ #8
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ~ Step Six ~ ใกล้....
... เย็น ๆ แบบนี้บรรยายกาศกำลังดีเชียว ห้องวิจัยวิทยาศาสตร์กายภาพที่เต็มไปด้วย หลอดทดลอง บีกเกอร์ และโหลดองทั้งหลาย ร่างสูง ๆ นั่งจดผลการทดลองอย่างเซ็ง ๆ ดินสอในมือหมุนไปมาอย่างน่าเบื่อ นี่เขาคิดยังไงมานั่งเล่นในห้องวิจัย ... ห้องวิจัยเนี่ยนะ คิดบ้าอะไรกันเนี่ย ...
... ทำไมป่านนี้แล้วคนที่เขารอคอยถึงยังไม่มาสักทีนะ ....
..แอ๊ด ....... ประตูห้องเปิดออก นริศหันไปมองอย่างมีความหวัง จะใช่คนที่เขาเฝ้ารอหรือเปล่าหนอ ...
“จ้ะเอ๋” ผลออกมาคือเขาก็ต้องผิดหวัง ไม่ใช่พฤติกานต์
สองศรีพี่น้องฝาแฝด เพชรและพลอย เดินเข้ามาพร้อมใบหน้ายิ้มแย้ม ไม่รับกับใบหน้ารุ่นพี่คนนี้เลยที่กำลังบูดบึ้งแทบตาย เด็กหญิงหน้าตาน่ารักทั้งสองยิ้มให้กันอย่างมีเล่ห์นัย .... ชายคนนี้ยิ่งหงุดหงิดยิ่งดูดีนะเนี่ย .... ในมือของสองสาวมีกระดาษปึกหนึ่ง บนกระดาษแผ่นบนนั่นมีรูปที่ทำให้คนอย่างเขาถึงกับตาโต ...
“ไม่รู้ว่าพี่ยังอยากรู้หรือเปล่า เรื่องของคนเนี่ยอ่ะ คนเนี่ย ๆ” พลอยยักคิ้ว ชูกระดาษในมือ รูปของสาวน้อยน่ารักอย่างพฤติกานต์ลอยเด่นอยู่บนหน้ากระดาษสีขาว ... รูปแอบถ่าย ... ดูไกล ๆ ยังรู้เลย
.... นางฟ้าตัวน้อยยืนยิ้มอยู่อย่างน่ารัก ในอ้อมแขนยังคงมีหนังสือเหมือนทุก ๆ ครั้งที่เขามักจะเจอเธอ กับหนังสือ ... น่ารักเสียจริง ๆ เลย
“พลอยเอามาให้พี่” เสียงเฉียบเอ่ยเบา ๆ
“ไม่เอา พลอยขอคอนเฟิร์มไว้เลยนะว่า พี่จะได้รับบทเรียนกับสิ่งที่พี่ทำไว้ในอดีตชัวร์ ๆ”
“พลอยเอามานี่”
“พลอย ให้พี่ปาร์คไป” เพชรบอกน้องสาวเบา ๆ ยัยพลอยหน้าเสียแล้วส่งปึกกระดาษให้เขา “เพชรไม่รู้จะพูดอธิบายพี่ยังไงให้พี่เข้าใจ แต่คนสวยของพี่เค้าไม่ธรรมดาเลย อย่างที่พลอยว่าพี่จะได้รับบทเรียน”
“พวกแกพูดเหมือนไอบีมเลย ฮะฮะฮะ” เสียงหัวเราะมันฝืด ๆ ชอบกล “ไม่เป็นไร มันจะเป็นยังไงก็ช่างมันไปเถอะ คราวนี้พี่คงต้องยอมทุกอย่างแล้วหล่ะ”
“พี่ปาร์ค ทำใจดี ๆ นะพี่ รอบนี้มันไมเหมือนคนอื่น พี่แพนเค้าเป็นน้องสาวคนเดียวของพี่พล”
... พล ... หน้าขาว ๆ ดูซีดลงถนัดตาเมื่อได้ยินชื่อนี้ พี่ชายของพฤติกานต์ เป็นคู่อริหมายเลขหนึ่งของเขา เมื่อตอนที่เรียนอยู่มัธยมต้นนั้น ใคร ๆ ก็รู้ว่าพลปลื้มอิสรา ... ทำให้เพื่อนซี้อิสราอย่างเขาต้องพลอยซวยไปด้วย กับข้อหาใกล้ชิดแม่นางอิสรา ( อันที่จริงก็ไม่ค่อยอยากเท่าไหร่นักหรอก - ๐ –“ ) .. แล้วแบบนี้มันยิ่งทำให้หัวใจของนริศห่อเหี่-ยวเข้าไปใหญ่ ( ไรกันเนี่ย )
“ อย่า .. อย่มาล้อพี่เล่นดีกว่าหน่า .. คนอย่างพี่พลเนี่ยนะมีน้องสาว .. เฮ้อ” เขาถอนหายใจแล้วก้มหน้าหลบ ...ไม่อยากให้เห็นใบหน้าเศร้า ๆ ของคนขี้เก๊กอย่างเขา
“พี่โอเคนะ ...” มือเล็ก ๆ แตะไหล่เบา ๆ เขาพยักหน้า “ก็บอกพี่แล้วว่าทำใจดี ๆ”
“เพชร ... ที่ไม่อยากให้มันเป็นอย่างนี้นี่ เพชรก็รู้ว่าพี่พลกับพี่”
“ไม่ค่อยจะถูกกัน พลอยพอจะเข้าใจ พลอยว่ายังไงซะพี่ก็อย่าคิดมากหน่า อีกอย่าง พี่เค้าก็ยังไม่มีใครไม่ใช่เหรอ” มาถึงประโยคนี้ พี่สาวฝาแฝดถึงกับตาโตใส่
“พลอย ...” เพชรปรามเบา ๆ
... แอ๊ด ... ประตูเปิดออกอีกรอบ รอบนี้ทำเอาคนนั่งหน้าซึมหัวใจพองโต แล้วยิ้มอย่างกับคนเก็บอาการไม่อยู่ เพชรกับพลอยหันมาดูแล้วยิ้มไปด้วย กับอาการเก้อเขินอย่างน่ารักนั้น
“ สู้เค้าพี่ สู้ ๆ สู้ตาย” พลอยยกมือขึ้นเขย่ากลางอากาศ
นริศรีบปัดออกอย่างลำบากใจ ... เดี๋ยวเค้าก็รู้หมดหรอก ... สองพี่น้องเพชรพลอย รีบเดินออกจากห้องวิจัยอย่างเร่งด่วน พลางหัวเราะคิกคักกันเพียงสองคน พฤติกานต์มองดูอย่างงง ๆ ในมือยังมีแฟ้มมากมาย ... เป็นอิมเมจประจำตัวเลยนะ ... นริศยิ้มอย่างขัดเขิน แล้วก้มหน้ามือก็เกาท้ายทอยอย่างช่วยไม่ได้
“ปาร์ค มานานหรือยัง” เสียงเล็ก ๆ ถามข้าง ๆ หู
“อ่ะ ... อ๋อ ... ไม่นานหรอกครับ เนี่ยผมยังไม่ได้เริ่มงานเลย ว่าจะรอแพนก่อน” เขายิ้ม
“ขอโทษนะ บังเอิญพี่ชายแพนเขาเอาของมาให้หน่ะ”
... พี่ชาย ... คำนี้ทำให้เขาสะดุ้งเฮือก ... ขนลุกเลยแฮะ ...
“คับ” เขารับ
“งั้นมาทำงานต่อดีกว่า ... จะได้เสร็จเร็ว ๆ ... ดีจังเลยที่แพนมีปาร์คมาช่วยหน่ะ ไม่งั้นแย่แน่ ๆ” ร่างเล็กย่นจมูก แล้วหัวเราะอย่างน่ารัก “ทำงานกับปาร์คก็เกือบเดือนแล้ว ไม่ค่อยรู้เรื่องของปาร์คเลยเนอะ”
“เรื่องของผมหรอ”
“อื้ม ปาร์คเป็นพี่ชายของจีฮุนหรอ หน้าเหมือนกันเลย”
“ครับ ผมเกิดก่อนจีฮุนสัก สิบกว่านาทีได้มั่ง แล้วแพนหล่ะ ผมก็ยังไม่ค่อยรู้เรื่องของแพนนะ”
“อื้ม อยากรู้อะไรหล่ะ” สาวน้อยหันมาทำตาโต ในมือถือชีตงาน แกว่งไปมาตรงหน้า
“ก็ ... อย่างเช่นแพนชอบดอกไม้มั้ย อะไรทำนองเนี่ย”
“อ่อ ... แพนชอบดอกกุหลาบสีขาว มันดูสะอาดตาดี ปาร์คหล่ะ”
“อื้ม ผมหรอ ผมชอบดอกหญ้าคับ มันต่ำแต่ว่าดูน่าปกป้องดี ถ้าสมมติแพนนอนกับพื้นหญ้ามันก็อยู่ระดับหัว มองแล้วมันสบายตาดีคับ”
“โรแมนติกจังเลยนะ” คนน่ารักยิ้มเอียงคอ ... น่ารักจัง นางฟ้า ...
“แล้ว แพนเกิดวันไหนหรอคับ”
“แพนเกิดวันไวท์เดย์จ้ะ วันดีมั้ย” วันไวท์เดย์ ... คนตัวสูงขมวดคิ้ว ... อ๋อ 14 มีนา ... จะจำไว้ให้ขึ้นใจเชียว “แล้วปาร์คหล่ะ”
“ผมหรอ .. ผมเกิดวันที่7 กรกฎาหนะ” ...
“เทศกาลทานาบาตะ หรอ ได้ขอพรพอดีเลยเนอะ” ( เทศกาลญี่ปุ่นที่เค้าจะเขียนคำขอพรลงบนกระดาษ 7 สี แล้วแขวนไว้บนต้นไผ่หน่ะ ) “ดีจัง ๆ”
... นริศยิ้มกับอากัปกิริยาน่ารักของนางฟ้าคนนี้ ... เขาสายหน้าน้อย ๆ พลางยิ้มให้พฤติกานต์ มันอ่อนโยนจนเธอรู้สึกได้ ... แล้วเอียงหลบอย่างเขินอาย มือก็จดผลการทดลองอย่างตั้งใจ
.... นี่คนอย่างเขาจะต้องมองเธอข้างเดียวแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กันนะ ยิ่งคิดยิ่งเศร้าใจเข้าไปใหญ่ ...
... อันที่จริงก็เหมือนกับให้ความหวังกับหัวใจ เตือนตัวเองว่าเธอก็ยังไม่มีใคร ตัวเขาเองก็ใช่ว่าจะไม่มีสิทธิ์ ยิ่งได้ใกล้ชิดแบบนี้ ยิ่งทำให้ฝันไปไกลใหญ่ ไม่รู้ทำไมอยู่ ๆ เขาถึงเอาหัวใจไปผูกไว้กับผู้หญิงคนนี้ เพราะในขณะนี้ไม่ว่าอดีตจะคอยกลับมาย้ำเตือนยังไง เขาก็คงจะไม่สนใจที่จะฟังมันแล้ว ... ขอทำตามใจตัวเองสักทีเถอะ ...
... ลมกำลังพัดผ่านหน้าต่างห้องวิจัยเบา ๆ เขานั่งท้าวคางมองหน้าคนที่กำลังง่วนอยู่กับผลการทดลองจนทำให้ผมตัวเองยุ่งไปหมด มือเรียวบางปัด ๆ ให้มันดูเข้าทรง ค่อย ๆ ปัดอยู่อย่างนั่น จนทำให้ร่างสูง ๆ ต้องลุกขึ้นมาช่วยซะนี่ มือเขาค่อย ๆ ลูบ ๆ เอาปอยผมของเธอเกี่ยวหูให้อย่างขัดเขิน เธอเอียงหน้าหลบ ... เขินนะ ...
คนที่ต้องเขินหน่ะ นริศต่างหาก เขาหลงรักเธออยู่เท่าไหร่ เธอเป็นคนเดียวที่สามารถเปลี่ยนทุกสิ่งทุกอย่างได้
“พูดกันตรง ๆ นะปาร์คนะ แค่การกระทำหน่ะ แพนไม่รู้หรอก ซื่อออกอย่างนั้น” อิสรากล่าว ตอนนี้ทั้งกลุ่มกำลังอยู่ในห้องของชมรามดนตรี
“แกต้องพูดตรง ๆ คิดไรก็พูดไปเลย อ้ำอึ้ง ๆ เดี๋ยว ม.ค.ป.ด. นะเว้ย” ทิวไผ่เปรย
“แกสิจะ ค.ป.ด ไอไผ่ ขอบใจสำหรับคำแนะนำแต่ชั้นทำไม่ได้”
“อ้าว เห็นเมื่อก่อนยังม้อชาวบ้านเค้าได้เลย บอกรักคนที่ชอบจริง ๆ เนี่ย แค่เนี่ยทำไม่ได้”
“แกลองมาเป็นชั้นดูมั้ยนิล แล้วแกจะรู้สึก”
“รู้สึกรักยัยแพนหรอ ไม่หล่ะ ขอบใจ สูงเกินไม่คว้า”
“เนี่ยแหละหน่า ไอนิลหล่ะ ไม่ค่อยทะเย้อทะยาน ฮะฮะฮะ”
อิสราล้อทำให้ทุกคนพากันหัวเราะ นริศหัวเราะหึ ๆ ตามอย่างฝืด ๆ .... แล้วเขาคนเดิมที่เคยเป็นถึงเพลย์บอยสายชั้น ... มาดนั้นมันหายไปอยู่ไหนกันน๊า ........
... ไม่รู้ว่าเธอจะรังเกลียดเขาคนนี้หรือเปล่า ....
คือเธอคนนี้ที่ตัวชั้นเฝ้าคอย คือดาวดวงน้อยที่ลอยร่วงจากฟ้า...คือเธอคนนี้ที่สดใสในสายตา ในหัวใจคนอย่างชั้น…เธอทำให้ชั้นคิดถึงได้แต่เธอ ให้กล้าเผยอเผลอใจคิดใฝ่ฝัน...เมื่อคนบนฟ้ากำหนดให้เราพบกัน คนอย่างชั้นก็ทำได้แค่รัก
ไม่ว่าในความเป็นจริงดินและฟ้าจะแสนไกล ก็ไม่ไกลเกินใจคนจะคิดใฝ่ฝัน....ก็เมื่อใจดวงเดิมๆมันเรียกร้องมันต้องการ บอกเธออยู่อย่างนั้นชั้นรักเธอ
ไม่ว่าเธอจะเป็นใครมาจากไหนไม่สำคัญ ก็จะยังคงยืนยันคิดถึงแต่เธอ...จะตอกย้ำคำเดิมๆชั้นรักเธอชั้นรักเธอ บอกกันอยู่เสมอบอกเธอจากส่วนลึก จากหัวใจ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น