ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ~ Step Five ~ HeartS FearS
...เช้าของวันอาทิตย์ ... เช้ามาก ๆ ขอย้ำ นี่ก็เพิ่งจะ แปดโมงครึ่งเอง ( เช้าตรงไหน ) เออหน่า เช้าสำหรับคนแต่งก็แล้วกัน บ้านทรงยุโรปสีขาวหลังใหญ่ ซูมเข้าไป ซูมเข้าไป สาวน้อยร่างสูงบางยืนอยู่หน้าประตูสีฟ้า เหมือนกำลังลังเล สักพักเธอก็รัวกำปั้นลงบนบานประตู ... ปัง ... ปัง ... ปัง
“เฮียบิ๊ก ๆ” ไม่มีเสียงตอบรับจากบุคคลที่ท่านเรียก ไม่ต้องบอกซ้ำ นู๋อิสราก็จัดการรัวต่อไป “ เฮียบิ๊ก ๆ ๆ ๆ เฮียบิ๊กโว้ย”
ไม่นานนัก ชายหนุ่มที่สูงกว่าแต่หน้าตาคล้ายกะนู๋เด๊ะก็เปิดประตูออกมาพร้อมสีหน้ายุ่ง ๆ ทรงผมที่ไม่เป็นทรงนั้นถูกมือเขาขยี้ให้หายง่วง ตาทั้งสองจ้องมองเด็กหญิง ( แล้วหรอ She เป็นนางสาวแล้วนะ ) ตรงหน้า เธอมองกลับมาตาแป๋ว
“ไรแกอ่ะ มาปลุกแต่เช้าเนี่ยนะ” สายตาของ อภิเชษฐ์ พี่ชายคนโตของอิสรามองเข้าไปหานาฬิกาในห้องนอน “แปดโมงครึ่ง แม่เจ้า ไอบีม แกจะฆ่าเฮียหรอ นี่มันยังเช้าอยู่เลยนะน้องรัก ขอเฮียนอนนนนนนนน”
ร่างสูงกำลังหันหลังเข้าห้อง มือเรียว ๆ ของน้องสาวคว้าชายเสื้อเอาไว้ พลางเดินตามพี่ชายเข้าไปในห้องนอน เขาหันมามองน้องซ้ำ ... อะไรอีกหล่ะเนี่ย ...
“ไหน มีไรว่ะบีม ทำหน้าแบบนี้ต้องมีไรแหง ๆ ไหนว่ามาสิครับ คุณอิสรา”
“เฮียบิ๊ก เคยปิ๊งผู้หญิงม่ะ”
อิสราเอียงคอถาม เธอนั่งอยู่บนเตียงของพี่ชาย เขาเกาศีรษะมองน้องสาว ... คำถามนี้มาแปลกแฮะ ... อภิเชษฐ์นั่งลงตรงหน้าเธอ มือก็หยิบแว่นตามาใส่ พลางใช้มือเสยผมให้เป็นทรงเพื่อจะได้ไม่มาปิดหน้าปิดตา
“ก็เคย ถามทำไม” เขาตอบห้วน ๆ
“เฮีย นี่เพื่อนบีมนะ ปิ๊งผู้หญิงคนนึง เมื่อก่อนนะมันกะล่อนเอามาก ๆ เลยเฮีย แล้วทีนี่นะ ...”
“อ่ะ ๆ หยุด ๆ” พี่ชายยกมือห้ามน้อง “แกอย่าบอกนะ เพื่อนแกที่ว่าหน่ะ ไอปาร์ค”
“ก็อือ..”
... จริง ๆ เสียด้วย ... เขาระเบิดเสียงหัวเราะจนท้องคัดท้องแข็ง ทำเอาอิสรามองหน้าอย่างเคือง ๆ ... นี่ตกลงว่าจะฟังต่อมั้ยเนี่ย ...
“เฮีย จะบ้าหรอ หัวเราะทำไม”
“โทษทีหว่ะ โทษที ก็ไอกะล่อนหน่ะ ไม่มีใครเกินไอ้นี่นี้หว่า” อภิเชษฐ์ขำต่อ “ใครว่ะ ไม่รู้เฮียจะบอกว่าโชคดีหรือโชคร้ายดีอ่ะ”
“คราวนี้คงโชคดีหล่ะเฮีย เพราะมันเปลี่ยนไปเยอะเลย มันเปลี่ยนตัวเองจริง ๆ นะเฮีย ไม่กะล่อน ไม่กลับบ้านดึก วัน ๆ อยู่แต่ในห้องวิจัยอ่ะเฮีย ไม่ก็ห้องสมุด”
“อ่าวเวร มันไปปิ๊งเด็กเรียนหรอ ใครว่ะ”
“แพนหน่ะเฮีย”
... แพนไหนอ่ะ ... เขาเอียงคอคิด ไม่เห็นเคยได้ยินชื่อเลย เดี๋ยวนะ ในสมองของอภิเชษฐ์เริ่มเรียบเรียงรายชื่อคนใกล้ตัว ก่อนที่จะดีดนิ้วขึ้นมาในที่สุด
“ใช่น้องสาวไอพลหรือเปล่า” คนใกล้ตัวที่สุดเท่าที่จะนึกได้ พล เพื่อนสนิท เมื่อตอนเรียนมัธยมปลาย
“ใช่ ๆ น้องสาวพี่พล น้องพี่พล แพนไง ที่น่ารัก ๆ ตัวขาว ๆ แก้มแดง ๆ อ่ะ”
“อ่า ... อ่อ ... น้องแพน ๆ เฮ้ย ... คนนี้ไม่ได้ ๆ ขนาดเฮียจะจีบนะ แม่งหวงสุด ๆ เลย อย่าหาว่าเฮียไม่เตือนเลยนะบีมนะ เนี่ยขนาดคนดี ๆ แบบเฮีย”
น้องสาวมองหน้า ... คนดี ๆ หรอเนี่ย ...
“แกมองอย่างนั่นหมายความว่าไงว่ะ”
“ก็งั้น ๆ แหละเฮีย แล้วไงต่อ”
“ก็แกคิดดูนะ อย่างเฮียเป็นเพื่อนหนิดหนมมัน มันยังหวงสาดเลย แล้วถ้าเป็นคนอย่างไอปาร์ค ไม่อยากคิด”
“เฮียว่าคนอย่างปาร์คเป็นไง”
“ก็ ... เฮียว่ามันไม่ค่อยน่าไว้ใจนะ ถ้าเฮียเป็นไอพล เฮียก็ไม่ไว้ใจมันอ่ะ อีกอย่างนะ เพื่อนแก แกน่าจะรู้ดีนะเว้ย ควงสาวไม่ซ้ำหน้าต่ออาทิตย์ เจ้าชู้ หน้าม้อ อีกอย่าง เย็นชา ชาดำเย็นสาดดดดดด” อภิเชษฐ์สาธยาย “แล้วงี้นะบีม น้องแพนหน่ะ เค้าใสซื่อ น่ารักออกอย่างนั้น อย่าให้ไปยุ่งกะคนอย่างไอปาร์คดีกว่าหว่ะ”
“แล้วไงหล่ะเฮีย ก็เท่าที่บีมเห็นมันก็พยายามเปลี่ยน” อิสรพยายามแก้ต่างให้เพื่อนซี้
“แล้วแกรู้มั้ยหล่ะ ทำไมไอเพลินถึงไม่เอามันอ่ะ”
“เออ ... ไมอ่ะเฮีย เรื่องนี้บีมไม่รู้จริง ๆ หว่ะ”
... ก็เพลินตาเป็นเพื่อนร่วมชั้นของอภิเชษฐ์ ซึ่งตอนนี้นักเรียนรุ่นเขาอยู่ปี 2 แล้ว ... เมื่อน้องสาวทำหน้างงอย่างไม่รู้ ทำเอาพี่ชายตัวโตหัวเราะเอาเป็นการใหญ่ ...
“ก็ไอเพลินอ่านะ .. มัน ... มัน ฮะฮะฮ่า...”
“อะไรเล่าเฮียบิ๊ก” เธอเร่ง
“แกเหยียบไว้เลย อย่าไปบอกใครหล่ะ”
“เออ ๆ เหยียบ ๆ จะเหยียบให้มิดเลยเฮีย”
“ก็ไอเพลินอ่ะนะ มันใช้ผู้หญิงแท้ ๆ ซะที่ไหนมันเป็นทอม”
“หา.......”
“ป่านนี้คงมีเมียไปแล้วมั่ง ฮะฮะฮ่า”
สุดอึ้ง ... ผู้หญิงอย่างเพลินตาเนี่ยนะเป็นทอม ... ถึงว่า ผู้ชายอย่างนริศ หน้าตาก็ดี นิสัยก็ ... นะ ไม่ยอมเอา ... คิดอย่างนั้นอิสราก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอีกคน ร่วมผสมกับพี่ชายจนสนั่นลั่นบ้าน ... เหยียบไว้นะ อย่าบอกนริศหล่ะ
เช้าวันจันทร์ ร่างสูง ๆ นั่งอ่านหนังสืออยู่ในห้องชมรมอย่างใจลอยเพียงลำพัง ไม่นานนัก ประตูห้องก็เปิดออกพร้อมร่างของเพื่อนสนิทที่หอบเอากีต้าร์โปร่งตัวโปรดเข้ามาตั้งพิงไว้ที่ข้าง ๆ ตู้ อิสราหันซ้ายขวา แล้วคิดว่าคงไม่มีใครอยู่ในนี้อย่างแน่แท้แล้ว ก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาเมื่อนึกถึงเรื่องเมื่อวานที่พี่ชายสุดที่รักอุส่าห์เล่าให้ฟัง นริศมองเพื่อนด้วยสายตาประหม่า ... ไอนี่มันท่าจะบ้าแฮะ หัวเราะเหมือนคนไม่เต็ม ...
“จริงง่ะเฮีย ถ้าเฮียเจอพี่เค้าอีกนะ เฮียบอกพี่เค้าทีเด่ะ ว่าบีมชักอยากควงด้วยแล้วอ่ะ ..เออ ๆ บีมอยากเป็นดี้อ่ะ ... จะบ้าหรอเฮีย เฮ้ย ๆ แต่ถ้าพี่เค้ายอมบีมก็ยอมน๊าาาาา”
... อิสรามัวแต่คุยโทรศัพท์โดยไม่รู้ว่ามีอีกหนึ่งชีวิต นั่งมองดูอย่างงง ๆ นี่แม่คุณโทรศัพท์หรอ หัวเราะยังกะไปดูตลกคณะสามช่ามายังไงยังงั้นแหละ สายตานริศยังคงมองอิสราสลับกับหน้าหนังสือ ช่างเถอะ คนอย่างยัยอิสรามีเรื่องไร้สาระมากมายให้คิดอยู่ไม่เว้นแต่ละวันอยู่แล้วหน่า
“ บีมไม่บอกใครหรอกเฮีย เรื่องฮา ๆ แบบนี้นะ ขืนมันรู้เข้ามีหวังไปผูกคอตายแหง ๆ” เธอยังจ่อต่อไม่หยุด “เอางั้นเลยหรอ แล้วอย่างนี้เพื่อน ๆ เฮียไม่อกหักแย่อ่ะ สวยขนาดนั้น อะไรนะ รู้กันหมดตั้งนานแล้วหรอ ฮะฮะฮะ ก็มีมันบ้าอยู่คนเดียวแหละ เชื่อบีมสิ ป่านนี้ยังไม่รู้อีโหน่อีเหน่เลยมั่ง ฮะฮะฮะ ไร เฮียจะไปเรียนแล้วหรอ ไปเด่ะ ๆ งั้นเดี๋ยวเราค่อยไปเม้าส์กันต่อที่บ้านเนอะ บับบาย ๆ”
เธอก็วางสายโทรศัพท์ แล้วก็หัวเราะร่าต่อไป นริศนั่งมอง ... อะไรของแม่คุณคนนี้กัน เข้ามาไม่พูดไม่จา คุยโทรศัพท์เสร็จ ก็หัวเราะจนแทบบ้าอยู่คนเดียว ... เดี๋ยวนี้เพื่อน ๆ ของเขาชักไม่ปกติกันแล้วหรือเนี่ย ... งง
“แกจะหัวเราะไปถึงไหนว่ะบีม” เสียงทุ้ม ๆ มาจากโต๊ะมุมห้อง อิสราหันมามอง
“อ้าว กาตั้งแต่เมื่อไหร่อ่ะ ชั้นไม่เห็นเลยหว่ะ”
“ก็ตั้งแต่แกเข้ามาหัวเราะอยางกับคนบ้าอ่ะ นั่งตรงนี้แต่แกไม่เห็นเอง ถามจริงเถอะหว่ะ หัวเราะอะไรนักหนาเนี่ย”
“ก็ ....” เธอมองหน้าเพื่อน “ฮะฮะฮ่า ขอโทษทีหว่ะปาร์ค ฮะฮะฮะ”
... อะไรของมันเนี่ย ... นริศท้าวเอวมองเพื่อน จู่ ๆ เธอก็หัวเราะอีกครั้ง เมื่อหันมามองหน้าเขา ไม่ให้ขำได้อย่างไรกัน ก็ทุกครั้งที่เธอหันมามองหน้าเขา เธอมักคิดถึงเรื่องของเพลินตา ทำให้เธอต้องหัวเราะอยู่เรื่อย
... ช่างเธอดีกว่า ขืนอยู่คุยกะเธอต่อไป เขาคงบ้าตายแหง ๆ ... นริศนั่งลงที่เก้าอี้ตามเดิม แล้วอ่านหนังสือต่อไป ไม่นานนักหนังสือเล่มเล็กกะทัดรัดที่อยู่ในมือก็ถูกลดลงจากระดับสายตา เมื่อเห็นหญิงสาวร่างบางน่ารัก ๆ คนนึงหอบเอาแฟ้มงานเต็มอ้อมกอดเดินเข้ามา เขามองตาม อยากลุกขึ้นไปช่วยเธอหอบหรอกนะ แต่มันไม่กล้านี้สิ รู้สิว่าตอนนี้หน้าขาว ๆ มันจะเริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ แล้วนะ
“อ่าวเฮ้ย แพน มาไงอ่ะเนี่ย ปาร์ค ๆ แกลุกขึ้นมาช่วยยัยแพนหน่อยสิ” อิสราเอ่ยปาก
“อื้ม ๆ มาครับ ผมช่วยนะ คุณมีอะไรหรือเปล่า” เขามองหน้าพฤติกานต์ ตากลมโตของเธอนั้น ช่างน่ามอง น่ารักเสียจริง
“ก็เอาชีตภาษาญี่ปุ่นมาให้หน่ะ นี่นะ อาจารย์ฝากมาบอกให้ปาร์คไปหาด้วย ที่ห้องวิจัย อย่าลืมซะหล่ะ\"
“อื้ม ๆ ครับ แล้วเราค่อยไปทำงานด้วยกันเนอะ”
อิสราได้ฟังนริศพูดเสียงหวาน ก็ทำท่าจะอ้วกด้วยความเลี่ยน นี่ขนาดคนอย่างนริศนะ พฤติกานต์ยิ้มให้แล้วพยักหน้าอย่างน่ารักก่อนที่เธอจะบอกลาแล้วเดินออกไปจากห้องชมรม ปล่อยให้ผู้ชายหน้าหวานคนนี้พร่ำเพ้อถึงต่อไป
“รักของไอปาร์ค เกิดที่ห้องวิจัย อิอิ” เสียงใส ๆ แซว
“หุบปากไปเลย คุณอิสรา” คนถูกแซวแย้งหน้าแดง
“รู้หน่าว่าชอบแพน รู้ดีด้วย นี่ปาร์ค แกบอกเค้าไปเลย กลัวอะไรว่ะ”
... กลัวสิ กลัวใจตัวเองไง กลัวประวัติศาสตร์จะซ้ำรอย กลัวหัวใจจะเจ็บ กลัวว่าเธอจะไม่ยอมรับ ถึงได้บอกไปไม่ได้ไง นางฟ้า กับคนเดินดิน มันต่างกัน ต่างกันลิบลับ ...
... ก็เพราะฉันแอบรักผู้หญิงคนหนึ่ง แอบรักทั้งที่เธอไม่เข้าใจ ก็ไม่รู้จะเริ่มยังไง
แค่รักไม่ต้องมีเหตุผลใด เพราะว่าชั้นแอบรักเจ้าหญิงคนหนึ่ง แอบรักจนกลัวเธอไม่เข้าใจ เพราะไม่รู้จะเริ่มยังไง แต่รักไม่ต้องมีเหตุผลใด แค่รู้ว่ามีเธอทุกลมหายใจ แม้ไม่อาจให้รักนี้เป็นอย่างฝัน ….
“ อื้ม ชั้นกลัว ชั้นกลัวแพนไม่เข้าใจ ชั้นกลัวถ้าแพนไม่ยอมรับ แล้วชั้นจะทำใจไม่ได้ ชั้นกลัวไปหมด ชั้นยอมรับ” ร่างสูง ๆ กล่าวเสียงเบา ฟังดูน่าสงสารจับใจ
อิสราเดินเข้ามาบีบไหล่เพื่อนเบา ๆ ไม่ใช่เธอไม่รู้ว่าเพื่อนรู้สึกอย่างไร รู้ดีว่าตอนนี้เขาเป็นยังไง แต่ยังไง ๆ นางฟ้าอย่างพฤติกานต์ ก็ยังคงดูเหมือนสูงศักดิ์มากสำหรับผู้ชายคนนี้
... เพราะเธอนั้นเป็นดังความฝัน เป็นทุกอย่างที่เคยหวัง ใช่ว่ามันจะเจอได้ง่ายดาย ให้เธอได้หมดในใจชั้น ขอโอกาสอยู่ใกล้กัน ความฝันจะจริงไม่จริงอยู่ที่เธอ ….
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น