ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : ~ Step Four ~ When I fall in love
…. เวลาที่ผ่านมานี้กี่สัปดาห์แล้วนะ ... นับตั้งแต่วันที่สวรรค์ได้ส่งนางฟ้าผู้น่ารักให้ได้มาเจอะกับผู้ชายธรรมดาคนนี้ ... นริศนั่งท้าวคางอยู่ข้าง ๆ หน้าต่างของห้องชมรมดนตรี อิสราพยายามบุกใบ้ให้เพื่อน ๆ ดู ... ท่าจะใช่ ... เขากำลังมีความรัก ... รักที่เจ้าตัวพยายามวิ่งหนี ... แต่แล้วมันกลับมาทำพิษกับเขาอีกจนได้ ... เวรกรรม คราวนี้หลบยังไงก็คงไม่พ้นแล้วหล่ะ เพราะดูท่าทางมันจะปะทะเข้าอย่างจัง ... กรรมมันจะตามทันผู้ชายอย่างนริศก็วันนี้แหละนะ
… คิดถึงหน้าหวาน ๆ นั้นจังเลยน๊า ... ชายหนุ่มนั่งยิ้มอยู่คนเดียว เพื่อน ๆ เฝ้ามองอยู่ห่าง ๆ ... อีตานี่ท่าจะบ้านะ เห็นมันนั่งยิ้มคนเดียวอยู่นานแล้วอ่ะ ...
“ชั้นถามแกจริง ๆ อย่าหาว่าชั้นจุ้นนะ ปาร์คนะ” อิสราเปรยอย่างเซ็ง ๆ
“มีไรหล่ะ ว่ามาสิ” เสียงเขาหวานเสียงจน เธอทำหน้าแหย ... ท่าจะหนักนะ ...
“แกอย่ามองหน้าชั้นอย่างนั้นได้มั้ย ... จะอ้วกอ่ะแก ... คือช่วงนี้แกแปลก ๆ ไปหว่ะ ... ว่ามั้ย”
“แปลกตรงไหน ... ชั้นว่าไม่เห็นแปลกเลย” อิสรามองหน้าอย่างไม่เชื่อ ... ก็ชั้นว่าเปลี่ยนนี่หว่า ... “สาบานได้ ชั้นก็ยังเป็นชั้น”
“แปลกสิค่ะพี่ชาย ...” นริศราเดินมาเอ่ย อย่างลอยหน้าลอยตา ... “ก็แปลกตรงที่พี่มานั่งใจลอยแบบนี้เป็นวัน ๆ เนี่ยแหละ”
... มานั่งใจลอยเป็นวัน ๆ หรอ บ้าหน่าคนอย่างนริศเนี่ยนะมานั่งใจลอย ทำอย่างอื่นดีเสียกว่า ... เฮ้อ ... ทำไมวันนี้ใจมันอยู่ไม่สุขนะ ....
นึก ๆ ขึ้นได้คนใจอยู่ไม่สุขของเราก็หยิบเอาโทรศัพท์มือถือขึ้นมา กรอกเสียงเบา ๆ ไปสักครู่ใหญ่ พลางพยักหน้าเหมือนเข้าใจอะไรบางอย่าง ... เขากำลังคิดจะทำอะไรกับชีวิตตัวเองกันแน่ ... ไม่เห็นเข้าใจเลย ตั้งแต่ที่จู่ ๆ หัวใจของเขาก็ยอมรับนางฟ้าเข้ามาอยู่ในหัวใจ ดูเหมือนอะไร ๆ ที่เขาทำนั้นเขาจะไม่เข้าใจตัวเองเสียเท่าไหร่นะ ...
“ฮัลโหล ...” เสียงทักทายอย่างน่ารักสองเสียงดังประสานกัน อะไรกันนักกันหนา เห็นที่ของชมรมนี้เป็นอะไรกัน
“ยัยเพชรยัยพลอย ที่นี่ไม่ใช่ที่วิ่งเล่นนะย่ะ อยากเล่นไปเล่นข้างนอก ไป๊”
อิสราบ่นเด็กหญิงสองคน หน้าตาเธอทั้งสองเหมือนกันราวกับแกะ ลอกแบบกันมาหรือเปล่าเนี่ย ยัยแจ๋นสองคนเนี่ย สองพี่น้องเพชรพลอยมองอิสราตาแป๋ว สาวพลอยหันไปกระซิบกับพี่สาวฝาแฝด คนพี่พยักหน้า
“เรามาหาพี่ปาร์คค่ะ” เพชรกล่าว
“หา .... ปาร์ค” นริศราเหวอไป แล้วหันไปหาพี่ชาย “น้องเค้าเพิ่งมอสอง แล้วนี่พี่คิดอะไรอยู่”
“แกหน่ะสิคิดอไรอยู่ ยัยบ้า” ร่างสูง ๆ ลุกขึ้นจากโต๊ะ “ขอบใจที่มานะ เพชรพลอย”
“ไม่เป็นไรมิได้พี่ โห ... นี่ตอนพี่โทรตามนะ พลอยแทบไม่เชื่อหู คราวนี้ใครหล่ะ” พลอยว่ายิ้ม ๆ
ลืมบอกไรไปนิด ... คือสองพี่น้องเพชรพลอยหน่ะ เค้ามีความสามารถพิเศษในด้านสืบเสาะหาตามความต้องการ ... และที่สำคัญสองพี่น้องยังเป็นที่ปรึกษาด้านหัวใจที่ดีอีกด้วย ... (จะว่ามันเก่งดีป่าวเนี่ย “ – ๐ - ) ก็อะไรที่หลาย ๆ คนไม่น่าจะทำ เพชรพลอยทำหมด ... กรรม
“เฮ้ย ... เดี๋ยวนี้ว่าจ้างศิราณีทั้งสองเลยหรือว่ะ” ทิวไผ่แซว “เป็นเอาหนักนะแกหน่ะ”
“อย่ายุ่งหน่า” เขาเอ็ดเบา ๆ “ไปทำไรก็ไป ไป๊”
“เขินอ่าเด่ะ โด่เอ่ย ทำไมชั้นจะไม่รู้” นิลนัยสมทบ “ เพชรพลอย คน ๆ นั้นอ่านะ อยู่ม.4ห้องพวกเรานี้แหละ นั่งอยู่มุมสุดหลังห้อง ด้านหน้า เค้าชื่อพฤติกานต์ ชื่อเล่นชื่อแพน อย่างอื่นหน่ะ พี่ว่าพวกแกน่าจะรู้”
เพชรกับพลอยมองหน้ากัน ชื่อนี้ไม่เคยได้ยิน แฮะ ไม่ค่อยดังหน่ะสิท่า แต่ดูนริศนั่งหน้านิ่งพลางเขิน ๆ จนหน้าขาว ๆ เริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่มีเหตุผล ทำไมผู้ชายที่ไม่เอาจริงเอาจังในความรักอย่างเขา ถึงเป็นไปได้เสียขนาดนี้ ศิราณีทั้งสองงงเป็นการใหญ่
“เอาหล่ะพี่ เพชรกะพลอยจะช่วยพี่เอง ใช่มั้ยพลอย”
“ไม่มีอะไรที่เพชรกับพลอยทำไม่ได้ ยกเว้นเรื่องที่จะให้เค้าชอบพี่นะ เรื่องนี้จนปัญญา”
มันก็ถูกของทั้งคู่ สองแฝดพยักหน้าเบา ๆ จนคนถูกถามเหนื่อยใจ ที่เขาอับจนหนทางจนต้องมาขอความช่วยเหลือยัยศิราณี ค่อนข้างไม่น่าเชื่อถือทั้งสองเนี่ยนะ เวรรกรรม ความมั่นใจหายไปไหนหมดว่ะเนี่ย นริศคนเดิมดูเหมือนจะหายไปกับความน่ารักของนางฟ้าตัวน้อยเสียแล้ว
... นริศเงยขึ้นมองหน้าของสองพีน้อง แล้วเลิกคิ้วขึ้น ... ปรึกษายัยสองคนนี้เรื่องนี้ไม่แพร่ไปถึงหูพฤติกานต์แน่หรอว่ะ ...
“พี่กำลังไม่ไว้ใจเพชรกะพลอยอยู่ใช่มั้ย เพชรรู้นะพี่ว่าพี่หน่ะ ไม่รักใครเค้าง่าย ๆ หรอก อีกอย่างเราทั้งคู่ก็ไม่เคยเอาข้อมูลไปเปิดเผยที่ไหนด้วย หรือพี่อยาก”
“ไม่เอานะ อย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกแพนนะ พี่ขอร้องทั้งคู่หล่ะ”
เพื่อน ๆ พากันยืนมองแล้วส่ายหน้า พลางพากันไปรวมตัวอยู่ที่ท้ายห้องชมรมโดยที่นริศนั่งปรึกษากับศิราณีทั้งสองนาง
“ท่าทางปาร์คมันจะแย่แล้วหว่ะ” อิสราออกความเห็น
“ทำยังกะรักครั้งแรก นี่ปาร์คมันไม่เคยมีความรักหรอว่ะ” ทิวไผ่เปรย
“เคยสิ แต่เพราะพี่เพลิน ปาร์คเลยเป็นแบบเนี่ย” นริศรากล่าวเบา ๆ
สิ่งที่เกิดขึ้นในอดีตดูเหมือนจะส่งผลต่อจิตใจของพี่ชายเป็นอย่างมาก นริศราไม่รู้หรอกนะว่าพี่ชายฝาแฝดแอบหลงรักเพลินตามากมายขนาดไหน รู้เพียงอย่างเดียว ... มันทำให้คนดี ๆ คนนึงเปลี่ยนไปได้มากมายขนาดนี้ ... เปลี่ยนจากชายที่เคยยิ้มแย้มให้กลายเป็นคนที่ชิงชังความรัก ... จนกระทั่ง
บรรยากาศทั้งห้องเงียบสงบ .... คนถูกชาวบ้านพูดถึง นั่งท้าวคางหน้าเครียด มือเรียว ๆ หยิบแว่นตาไร้กรอบคู่กายขึ้นสวม แล้วก้มลงอ่านหนังสือ
ยัยสองพี่น้องเพชรพลอยไปแล้ว ยิ่งคิดยิ่งอานาถใจ ( นี่แกเพิ่งจะรู้หรอว่ะเนี่ย ) อะไรทำให้เขาเป็นได้ขนาดนี้นะ เวรกรรม ๆ
“ปาร์ค ... ปาร์ค” นิลนัยตะโกนเรียก “ ปาร์ค โว้ ยยยยยยยยยยยยยยย”
“หา ... ไรหรอ ๆ”
กะแล้ว ... เขาส่ายหัวให้เพื่อนหน่าย ๆ นี่ขนาดเริ่มระยะแรกนะเนี่ย อะไรทำให้หมอนี่เป็นไปได้ขนาดนี้นะ ไม่อยากเชื่อเลย …
“ชั้นว่าแกเป็นเอาหนักเหมือนกันนะ”
“อะไรหนัก ... ชั้นเป็นไรว่ะนิล” เขาส่ายหน้าอย่างแรง “ไม่ได้เป็นอะไรนะ ไม่ได้เป็น ๆ”
“อย่ามาทำไก๋หน่า เพื่อนเลิฟ ชั้นดูออก” อิสรากอดอก “ปาร์ค แพนหน่ะเค้า ...”
“สูง ... ไม่คู่ควรกับผู้ชายอย่างชั้น คนอย่างชั้นไม่ควรจะไปนั่งมองนางฟ้าอย่างเค้า แกจะพูดอย่างนี่หรือเปล่าบีม” นริศยิ้มฝืด ๆ แล้วก้มหน้า “ แกไม่รู้หรอก ไม่เป็นชั้นแกไม่รู้หรอก”
“เฮ้ย ... คิดมากหน่า ชั้นพอจะเข้าใจนะ” อันที่จริงทิวไผ่ไม่เข้าใจ
... ไม่เข้าใจว่า ทำไมคนเงียบอย่างพฤติกานต์ทำให้คนอย่างนริศได้เพ้อถึงทั้งวันทั้งคืนอย่างนี้ ... ไม่รู้อะไรจะมาเปลี่ยนใจเพื่อนสนิทได้
หน้าคมท้าวคางนิ่ง ไม่ไหวติ่ง มือข้างหนึ่งพลิกหนังสือไปมาทั้ง ๆ ที่ตานั่นไม่ได้อยู่ที่หนังสือเลย หนังสือเล่มโตยังคงถึงพลิกไปจนถึงหน้าสุดท้าย หากแต่มือนั่นยังคงพลิกอากาศต่อไป ( ท่าจะบ้านะนายเนี่ย ) สายตาเขาเฝ้ามองผ่านหน้าต่างไปยังสาวน้อยร่างเล็กที่นอกหน้าต่าง ...พฤติกานต์... สายตาคมมองตามร่างบางที่ลู่ไปตามสายลมแรง ทั้งร่างของเธอโงนเงนไปตามสายลมแรง ๆ นั่น ไม่ทันไร ร่างสูงก็วิ่งไปที่ประตู รีบกระชากมันออกก่อนจะไปคว้าเอาร่างบอบบางทั้งร่างที่กำลังจะล้มกลางอากาศ
“เป็นอะไรหรือเปล่า” เสียงทุ้มกระซิบข้างหู
“ไม่เป็นไร”
เขาพยุงคนในอ้อมกอดให้ลุกขึ้นยืนทรงตัวอยู่อย่างนั้น หนังสือในมือคนตัวเล็กกระจัดกระจาดทั่วพื้น เธอนั่งลงเพื่อเก็บมัน เขาจึงรีบกระวีกระวาดเก็บให้
“ไม่เป็นไรหรอก แพนเก็บเองได้”
“ไม่หรอก ผมเก็บให้ ผมไม่น่ามาชนแพนเลย ขอโทษจริง ๆ นะครับ”
“บ้าจริง ปาร์คจะมาขอโทษแพนทำไมหล่ะ”
“ก็ไม่รู้สิครับ นี่กำลังจะไปไหนหรอ”
“ห้องวิจัยจ้ะ แล้ว ...”
“ผมก็กำลังจะไปพอดี ไปด้วยกันเลยสิครับ”
ไม่ว่าเปล่า ... เขาคว้าเอามือสวย ๆ ของนางฟ้าผู้สูงศักดิ์ ( ในความคิดหมอนี่นะ ) อย่างนี่ทำให้ทุกคนในชมรมดนตรีหันมามอง อย่างอึ้ง ๆ บวกกับงงนิด ๆ
... แล้วทำไม ... ทำไมนริศถึงไปโผล่อยู่นอกห้องได้หล่ะ แล้ว ... จู่ ๆเขาก็จูงมือนางสาวพฤติกานต์ไปเนี่ยนะ ...
“อะไนรของมันว่ะเนี่ย จู่ ๆ มันก็ออกไปเนี่ยนะ” อิสราบ่นอุบ พลางเกาหัวอย่างงง ๆ
งานนี้คงต้องถึงเวลาสุ่มหัวกันแล้วหล่ะ เมื่อทุกคนในชมรมคิดจะ ... ตามหานางฟ้าพฤติกานต์ ... ผู้ไม่รู้อะไรเอาเสียเลย
... ใช่ พฤติกานต์หน่ะสูงศักดิ์ ... นริศหน่ะคนเดินดิน ดูยังไงนางฟ้าก็ไม่เหมาะกับคนเดินดินอย่างเขา ... แต่ว่า ... ในเมื่อมันก็มาถึงขั้นนี้แล้ว ยังไงคนอย่างนริศก็ไม่มีวันถอย ในเมื่อเขายอมเปลี่ยนแปลงทุกสิ่งทุกอย่าง เพื่อเธอคนนี้ คนเดียวเท่านั้น ... แพน พฤติกานต์ ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น