ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : ~ Step Three ~บทเริ่มต้นของความใกล้ชิด
...นริศนั่งนิ่ง ... อิสรามองหน้าแล้วท้าวเอว ... โห ถูกเผง ถ้าซื้อหวย รวยแหง ๆ ไอบีมเอ้ย ....
... ทำไงดีหล่ะ งานนี้อิสราทายถูก มีหวังเธอได้หัวเราะกับความงี่เง่าของหัวใจเขาแหง ๆ ก็จะให้ทำไงหล่ะ ในเมื่อหัวใจมันไม่รักดี บอกว่าพอ มันก็ไม่ยอมพอเสียที เป็นเสียแบบนี้เขาจะเอาหน้าหล่อ ๆ ของตัวเองไปไว้ที่ไหนดีอ่ะเนี่ย ... ร่างสูงบางนั่งขัดสมาธิอยู่บนเตียง ไม่นานนักน้องสาวฝาแฝดก็เดินเข้ามาร่วมก๊วน อิสราทำทีพยักเพยิดไปทางคนแกล้งป่วย เขานั่งหน้ามุ่ย ... ทำอย่างกับเขาเป็นตัวประหลาด ...
“ปาร์คจ้า ๆ ” เสียงแหลม ๆ ดังเข้าโสตประสาท ... ให้ตาย มลภาวะชัด ๆ ... สาวเปรี้ยวร่างสูง ... หน้าตาเธอแต่งหน้าเสียจัดจนดูไม่ออกเลยว่าเป็นนักเรียนมัธยมปลาย รองเท้านักเรียนที่ดัดแปลงให้เป็นส้นสูงแบบเข็มนั้น สูงจนน่ากลัว คนถูกเรียกทำหน้าเหยเก ... เธอจะมาทำไม ... ชุดนักเรียนนั่นถูกดัดแปลงให้ดูเปรี้ยวซะจนบรรดาอาจารย์ขยาด “ พอเจนนี่ได้ยินว่าปาร์คป่วย เจนนี่ก็รีบมาหาเลยนะ เป็นไง ดีใจมั้ยจ้ะ”
... ดีใจ ??? ... ดีใจตายชักหล่ะ จะมาทำไมเนี่ย มาให้ป่วยการเปล่า ๆ เลย ...
“ผมไม่ได้เป็นอะไร เจนนี่จะมาทำไม ผมว่าคุณกลับไปเรียนดีกว่านะ”
“ใจร้ายจัง ... เจนนี่อุส่าห์เป็นห่วง”
“ขอบคุณมาก ๆ คับ แต่ผมไม่เป็นไร กลับไปเถอะเจนนี่ ผมจะนอน”
“งั้นเย็นนี้ปาร์คไปร้านฮาร์ทกะเจนนี่นะ”
... เขาไล่แล้วยังมีหน้าชวนไปเที่ยวอีกหรอเธอ ...
“ ไม่ล่ะขอบคุณ ผมมีงานห้องต้องทำ มีซ้อมกีฬาด้วย ท่าทางจะไม่มีเวลาว่างเลย”
“ใจร้าย ๆ งั้นเจนนี่ไปชวนพี่คิมไปก็ได้” สาวเจ้าสะบัดหน้า “ เชอะ ไม่เห็นต้องง้อเลย”
... อะโหแฮะ มีตัวสำรองอีกตั้งหาก แล้วนี่เขาเป็นคิวที่เท่าไหร่กันหน่ะ ...
“โห ร้านไฮโซนั่นเชียวนะเว้ย ทำไมแกไม่ไปว่ะ”
“ตบให้กบาลแยกเลยไอนิล” อิสราโวย “นี่ ไหนแกบอกว่าเลิกกะยัยพวกนี้แล้วไง”
“ชั้นหน่ะเลิก ... แต่เค้าหน่ะ ... ยัง ... พวกแกจะให้ไปนั่งเชิดหน้าอยู่ในร้านหรูโครตไฮโซ จิบน้ำส้มพั้นซ์ ... ฮะ ฮะ ฮ่า ขอเถอะหว่ะ โออิชิอร่อยกว่าเยอะ”
... นิลนัยกับทิวไผ่มองหน้ากัน ... แล้วจะมีผู้หญิงคนไหนชอบชาเขียวเหมือนไอ้เจ้านี่บ้างเนี่ย ท่าจะบ๊องนะ ...
... เท่าทีทุกคนพอจะสงสัย ตอนนี้เพื่อนคนกำลังตกหลุมรัก สาวน้อยมุมหลังห้องเข้าอย่างจัง ทำไมผู้ชายอย่างนายนี่ต้องไปหลงรักคนเรียบร้อยอย่างพฤติกานต์ด้วยนะไม่เข้าใจจริง ๆ เลย ...
... บอกตามตรง ว่าตัวเขาก็ยังไม่แน่ใจในตัวเอง ตอนนี้นริศชักจะเชื่อในความบังเอิญตะหงิด ๆ แล้วสิ ...
“ โอ้ย...” มือทั้งสองยกขึ้นขยี้หัวตัวเอง ... คิดเท่าไหร่ก็คิดไม่ออก มันเหมือนหัวใจถูกทำร้ายอย่างสาหัส
“อยากกินโออิชิหล่ะสิท่า ไม่น่าพูดเลย ท่าทางเหมือนจะลงแดง” นริศราเอ่ยขำ ๆ
... ยัยบ้า ใครเค้าลงแดงเพราะอยากกินชาเขียวกันเล่า ... คิดหนักต่างหากหล่ะ ... คิดถึงหน้าตาน่ารัก ๆ นางฟ้าตัวน้อย ๆ คนนั้นจังเลย ... เย้ย จะบ้าเหรอ ไหนบอกว่าหัวใจปิดตายแล้วไง ...
“ไปหล่ะ” ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียง
“พี่จะไปไหนหน่ะ” น้องสาวรีบถามคนที่จะทำท่าเดินไปอย่างเดียว
“จะไปซ้อมวอลเล่ย์หน่ะ เดี๋ยวจะไปเปลี่ยนชุดแล้ว”
แล้วนริศก็เดินจากไป ... ไอนี่ท่าจะบ๊องแฮะ เดี๋ยวก็ใจลอย เดี๋ยวก็ขรึมไปซะดื้อ ๆ ถ้าแบบนี้เพื่อน ๆ ก็พลอยงงไปด้วย ....
... อันที่จริงเขาไม่ได้ไปสนามวอลเล่ย์หรอก คนตัวสูงเดินไปทางร้านค้าของโรงเรียน ... ไม่น่าพูดถึงโออิชิเลยเรา เสียเงินจนได้ เขาเดินไปเปิดตู้เย็นที่อยู่ข้างในร้าน ... แล้วก็
“โอ้ย ขอโทษค่ะ ขอโทษ ๆ ” เสียงคุ้นหูดังอยู่ข้าง ๆ เมื่อหันไปมอง หัวใจก็เต้นแรงแทบหลุดออกจากอก
“อะ ... ปาร์ค แพนต้องขอโทษด้วย แพนไม่ทันได้มองหน่ะ ขอโทษจริง ๆ นะ” ผมยาว ๆ ของเธอลู่ลงมาปิดหน้าอย่างน่ารัก ... แล้วโค้งน้อย ๆ ให้
“เอ่อ ... ผมก็คงต้องขอโทษแพนเหมือนกัน ผมก็ไม่ทันได้มอง” เขากล่าวช้า ๆ อย่างเก้ ๆ กัง ๆ
... อย่ามองผมอย่างนั้นแพน ผมขอร้อง ... จะตายอยู่แล้ว จะตายแล้ว ... ฮือ ๆ ๆ TOoOTใครก็ได้ช่วยพาไอปาร์คไปโรงพยาบาลที ไอปาร์คโดนประทุษร้ายทางสายตาของคนน่ารักคนนี้ ...
“ อ่ะ ... คือขอโทษนะ ปาร์คตัวสูงจัง แพนขอทางหน่อยได้มั้ย”
“เอาสิ ... ขอโทษนะ เดี๋ยวผมหลบให้”
ร่างสูง ๆ เอี้ยวตัวหลบให้คนตัวเล็กเดินผ่านเขาไปยังตู้เย็นขนาดใหญ่ตรงหน้า เธอหยุดยืนดูสักสองสามนาที ... แล้วก็เปิดตู้หยิบอะไรบ้างอย่าง ...
... เฮ้ย ... โออิชิ ... ขวดสุดท้ายป่าวว่ะ ... เขาชะเง้อหน้าไปดู ... เฮ้อ โชคดีจังยังเหลืออีกขวด ( ไอปาร์คงก : SasSy GirL ) ไม่ใช่ ๆ จะบ้ากันไปใหญ่แล้ว ... เฮ้อ ๆ ... หยุดเต้นสักทีสิว่ะ หัวใจ หนวกหูจะแย่แล้ว ...
“ ... แม่งโว้ย ...“
“เห ???”
... แย่หล่ะ นริศเอ้ย ดันไปเปิดเผยตัวตนต่อหน้าพฤติกานต์เข้าเสียนี่ กรรม ๆ ๆ ... แก้ตัวไงดีหล่ะเนี่ย ...
... เธอหันกลับมามองหน้างง ๆ แล้วหัวเราะคิกเบา ๆ เออ ... กลายเป็นเรื่องตลกไปเสียได้ เขาจึงยกมือเกาศีรษะแก้เก้อไปพลาง ๆ แล้วก้มหน้างุมอย่างเขิน ๆ ... เกิดมาก็เพิ่งจะเขินเป็นก็คราวนี้แหละว่ะ ... หญิงสาวน่ารักเอียงคอแล้วยิ้มให้
“แพนไปก่อนนะ”
“อ่า ... ครับ ๆ เชิญครับ ๆ” เขาหลีกทางให้เธอไป แล้วมองตามไปจนสุดทาง
“Yeah ...” ดีใจจัง นางฟ้าของเขาชอบดื่มโออิชิ ( บอกเพื่อออออออ )
... นริศเดินไปหยิบชาเขียวขวดสุดท้ายออกมา จ่ายเงินแล้วเดินไปทางสนามวอลเล่ย์ ของโรงเรียน เขาเดินเข้าไปในห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของชมรมแล้วออกมาด้วยชุดพละ เสื้อยืดสีขาว และกางเกงวอลเล่ย์สีขาวขาสั้น ... ดูเท่ไปอีกแบบแฮะ ...
... นักวอลเล่ย์ทั้งหลายยืนตั้งท่าอยู่ท่ามกลางกองเชียร์มากมาย เสียงเชียร์ดังลั่นดังมาจากทุกมุมของสนาม ไหงพฤติกานต์ไม่มากันนะ ... เจนนี่ยืนโบกไม้โบกมืออยู่ข้าง ๆ สนาม เพื่อนร่วมทีมบุกใบ้ให้หันไปมอง เขายิ้มแหย ๆ ให้ แล้วกระตุกยิ้มอีกที ... ซวยชะมัด ...
... ขณะที่ลูกวอลเล่ย์กำลังจะตกลงในแดนของทีม ร่างสูงเทคตัวขึ้นบล็อกลูกอย่างสวยงามพร้อมเสียงกริดเกลียวกราวจากกองเชียร์ ... ว้าว สวยชะมัด ... แล้วก็ ...
... เฮ้ย ... นั่นพฤติกานต์ ... นางฟ้ากำลังเดินไปตามทางเดิน ... ในอ้อมแขนมีหนังสือวิทยาศาสตร์กายภาพตั้งใหญ่ ... ขยันจังแฮะ ... ร่างเล็ก ๆ เดินตัวลีบอยู่ริมทางเดิน ... ท่าทางเร่งรีบแบบนั้นทำให้ชายหนุ่มหยุดมอง ... ถ้าเธอหยุดแล้วมองมาทางสนามสักนิด จะได้เห็นคน ๆ หนึ่งเฝ้ามองเธออยู่ห่าง ๆ
... รักเค้าข้างเดียว ข้าวเหนี่ยวนึ่งอีกแล้ว ... คราวนี้คงต้องรักข้างเดียวจริง ๆ แม้ความรู้สึกมันแตกต่างกว่าคราของเพลินตาอยู่หลายขุม ความรู้สึกที่ละเอียดอ่อนกว่านั้น ... แล้วมันแบบไหนกันน๊า ...
“เฮ้ย ... ไอบ้า ... ระวัง”
... กรรมเวรแท้ ๆ ... นริศเอ้ย ลูกวอลเล่ย์กลม ๆ พุ่งเข้าที่ศีรษะเต็ม ๆ ... เจ็บอ่ะ ... วันนี้เป็นอะไรกับของกลม ๆ สักทีเนี่ย ... โดนมาทั้งวันแล้วนะเว้ย ... ไอเวร ...
“ ไม่เล่นมันแล้ว ชั้นไปหล่ะ”
... คนหัวเสียเดินไปทำทีว่าเสียอารมณ์เล่นหมดเลย ... แต่เปล่าเลย ร่างสูง ๆ ค่อย ๆ เดินไปตามทางเดินที่เมื่อกี้นางฟ้าของเขาเดินผ่านไป ... ไปยังห้อง ๆ หนึ่งที่สาบานได้เลยว่า เขาไม่คิดว่าจะมาที่นี่ถ้าไม่ใช่เพราะพฤติกานต์อยู่ ... ห้องวิจัยวิทยาศาสตร์กายภาพ ...
“ เหยอ ... ห้องวิจัย ...” ก็ว่าแหละนะ ทำไมหนังสือเยอะขนาดนั้น ที่แท้ก็มาทำงานวิจัย
... คนน่ารักอยู่ในชุดกาว ... กำลังก้ม ๆ เงย ๆ อยู่ข้าง ๆ กล้องจุลทรรศ์แล้วจดยุกยิกลงในสมุดข้างตัว ... ข้อมูลทุกอย่างถูกบันทึกลงในสมุดเล่มเล็กนั่น ไม่ณุ้ตัวเลยว่ายืนมองเธออยู่นานเท่าไหร่กัน ไม่ทันไร .. ก็มีมือเบา ๆ วางลงบนบ่า เขาสะดุ้งเฮือก ...
“ไงนริศ” อาจารย์ประจำวิชานั้นเอง
“ โหย อาจารย์ครับ หัวใจผมแทบวาย” เขาหันไปเอ๊ดอาจารย์สาว เธอหัวเราะเบา ๆ
“มาก็ดีแล้ว เก่งวิทย์นักไม่ใช่เหรอเรา มานี่เลย”
... ซวย ๆ ๆ ... ดั้นไปตามเค้ามาเลยต้องมานั่งทำงานวิจัยแทนอาจารย์เลย ... นริศทำหน้าเหยเก บ่งบอกอารมณ์จนผู้เป็นครูขำ
“ครูไม่ได้ให้เธอมาทำงานแทนครูหรอกนะ ดูทำหน้าเข้า”
“แล้วทำไรหล่ะจารย์”
“ไปช่วยพฤติกานต์ทีสิ เค้ายืนทำอยู่ก็นานพอควรแล้ว ตัวเล็ก ๆ แบบนี้ ครูกลัวจะเป็นลม ครูจะรีบไปประชุม ฝากด้วยนะ”
... เฮ้ย ... ไม่ทันได้ตั้งตัว อาจารย์ที่เคารพก็ส่งเสื้อกาวให้เขา แล้วรับวิ่งไปยังห้องประชุม ... อะไรกันเนี่ย ... แม้จะดีใจที่ได้อยู่กับพฤติกานต์สองต่อสองก็เถอะนะ แต่ว่านี่มันเร็วเกินไป ... ยังไม่ได้เตรียมใจเลยอ่ะ ... แบบนี้เขาได้เป็นลมตายก่อนเธอเป็นแน่ ...
... เอาว่ะ เป็นไงเป็นกัน ... ผู้ชายตัวสูงสวมเสื้อกาวแล้วเดินไปนั่งอยู่ที่โต๊ะข้าง ๆ ร่างบาง ... เธอดูตั้งใจทำงาน ... เขาท้าวคางแล้วมองเธอ ... มีความสุขจัง ... ( ค่อนข้างจะจิต ๆ นะนายเนี่ย )
“อ่ะ ... อ้าว” เธออุทานเมื่อบังเอิญละสายตาหันมาเจอเขา
“แพนทำงานต่อไปเถอะ ผมมาเฝ้าแทนอาจารย์หน่ะ”
“เฝ้าหรอ ??? ถ้าปาร์คมีอะไรก็ไปเถอะ แพนอยู่คนเดียวได้”
“ ไม่ได้หรอก อาจารย์กลัวของจะเจ๊งหน่ะ”
... เฮ้ย ไอบ้า ... ไปแซวเค้าได้ไง ... ถอนคำพูดเดี๋ยวนี้นะ สาบานได้ว่าแอบชอบเค้าหน่ะ ... สาวเจ้าทำหน้ายู่ ว่าเธอเหรอ ... คนน่ารักทำแก้มพอง ๆ อย่างน่ารัก แบบนี้ไม่ให้ใจเขาละลายไงไหว ทำได้ต้องทำร้ายหัวใจเขาด้วยนะ ... จะแย่อยู่แล้ว ...
“งั้นแพนไม่ทำแล้วก็ได้” เสียงใสตัดพ้อ
... ไม่รู้ว่าทำไมมือมันไปไวกว่าความคิด เมื่อเธอรวบรวมหนังสือทั้งหมดปุ๊ป มือเขาก็เอื้อมไปคว้าข้อมือสีชมพูนั้น ... เฮ้ย ทำบ้าไรของแกว่ะเนี่ย ... ทำไมตอนนี้สมองเขาดันยอมให้หัวใจเป็นใหญ่ไปซะได้ ... เวรกรรม
“ผมล้อเล่น แพนนั่งต่อเถอะ ติดขัดตรงไหนผมช่วยเอง”
ร่างเล็กนั่งลงอย่างเสียไม่ได้ ตัวเธอก็ตั้งใจทำงานต่อไปโดยมีเขาเป็นที่ปรึกษาอยู่ข้างกาย ...
... เหมือนกับว่าคราวนี้ หัวใจเขาที่ปิดตายมาเนิ่นนานเปิดรับนางฟ้าตัวน้อย ๆ คนนี้เข้ามาดูแล้วเสียแล้ว แล้วเธอจะยอมมาดูแลมั้ยเนี่ย ... นั่นไม่ใช่ปัญหา ...
“ชั้นว่าแล้ว ... เพื่อน ๆ เตรียมอ้าปากค้างไว้ได้เลย คราวนี้ไอคุณนริศแพ้แล้ว” อิสราที่กำลังเฝ้าดูอยู่กับกลุ่มเพื่อนกอดอกพึมพำ
“เหลือเชื่อคนอย่างยัยแพนเนี่ยนะ”
“แล้วเป็นแก ... แกจะเลือกทิวาเหรอนิล” นริศราย้อน
“ไม่เอาอ่ะ ... ทั้งยัยทิวา ทั้งยัยเจนนี่ แล้วก็ยัย ๆ ทั้งหลายของมันนะ ไม่เห็นมันจริงจังกับใครสักคน ปาร์คเอ้ย ... กรรมมันจะตามสนองก็คราวนี้แหละว่ะ”
ทั้งสี่ซี้ของนริศยืนหัวเราะแห้ง ๆ มันไม่ใช่เรื่องน่าขัน เพราะไม่มีใครสามารถรู้ได้เลยว่า อนาคตข้างหน้ามันจะเป็นอย่างไร มันก็จริงกับเรื่องราวที่เขาทำไว้ในอดีตมากมาย แต่คราวนี้คือความรักที่เขาเลือกที่จะเสี่ยง ... เอาหัวใจเป็นเดิมพัน แต่แน่ใจแล้วหรือนริศ ว่าถ้าหากอุปสรรคที่กำลังจะมามันเกินรับไหว นายจะยังยืนยันคำเดิม ... คำว่ารักไง ...
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น