สายลมของชัยชนะ ( ภาคนิยาย )

ลำดับตอนที่ #5 : ใต้แสงดาว

    

    ฉันกลับมาที่ห้องหลังจากไปเพลินกับเปียโนเสียนาน เฮ้อ!!! ไฟที่ห้องวินยังคงดับอยู่ ยังไม่กลับมาอีกหรือไง ไปเล่นเกมส์ที่ไหนของเขากันนะ ฉันยังคงชะเง้อหาตัววินต่อไป แม้ว่าจะไม่มีทีท่าว่าจะกลับมาเลยก็เถอะนะ ตัวฉันค่อย ๆ นั่งลงที่หน้าระเบียง ง่วงแล้วนะอีตาบ้า หายไปไหนของเขา นี่ก็จะ 4 ทุ่มแล้ว ฉันก้มลงมองนาฬิกา ทำไมวินชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อยเลยนะ .. ไม่สิ ๆ ประจำเลยตังหาก ..>o< อีตาวิน ...

    “ลมอย่าพัดแรงนะคืนนี้ เพราะฉันใจคอไม่ดี หัวใจที่มีมันหนาวสั่น   เธออยู่ไหนในคืนเหน็บหนาว รู้ไหมมีใครคิดถึงกัน อยากขอวอน ให้สายลม ให้สายลมช่วยพัด เบาๆผ่านฉันไป  เพียงเท่านี้ใจยังเหน็บหนาว ฉันหวังว่าคงสงสารกัน    อยากขอวอนให้สายลม ให้สายลมช่วยพัด เบาๆผ่านฉันไป” ฉันฮัมเพลงกับตัวเองเบา ๆ ตาของฉันกำลังจะปิดลงเพราะความง่วง .. วินคืนนี้มันหนาววินรู้มั้ย..วินอยู่ที่ไหนกันน๊า

    ตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ที่ฉันเผลอหลับไป .. ตายหล่ะนี่ฉันนอนอยู่ที่ระเบียงเหรอเนี้ยะ  ฉันขยี้ตาแล้วมองนาฬิกา .. 5 ทุ่มแล้วหรอเนี้ยะ ฉันมองไปห้องตรงข้าม ไฟยังดับอยู่เลย เขาไปไหนของเขากันนะ ดึกป่นนี้แล้ว

    “วินส์..วินส์” อ่ะ .. ตาบ้า คิดจะโผล่มาก็โผล่ .. มาตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

    “หืม (*๐*)” ฉันงัวเงียรับคำ

    “มานอนอะไรครงนี้มันหนาวนะรู้มั้ย”

    .. รู้หน่า แต่ที่ฉันต้องมานอนอยู่ตรงนี้มันเป็นเพราะใครกันหล่ะ .. ตาฉันมองวินอย่างคาดโทษ วินทำท่าเกาหัวเหมือนกับงง แล้วเขาก็หัวเราะ

    “ไปนอนข้างในเถอะไป” วินเอ่ยไล่ฉันที่ยังนั่งขยี้ตางง ๆ มือเขาถือกีต้าร์ตัวเดิมที่ฉันเห็นประจำ

    “มาเล่นกีต้าร์เหรอ”

    “อื้ม มันนอนไม่หลับ พรุ่งนี้ก็วันเสาร์มันไม่มีภาระอะไร ถ้าวินส์ง่วงก็ไม่นอนเถอะ ขอโทษด้วยนะที่ปลุก”เขายิ้ม

    .. เฮอะ วินควรจะขอโทษที่ทำให้ฉันเป็นห่วงเสียมากกว่า ..

    “ไมเป็นไรหรอก นั่งเป็นเพื่อนนะ จะได้ไม่เหงาไง” ฉันว่าแล้วเขยิบเข้าไปริมรั้วระเบียงเพื่อให้ใกล้วินที่สุด เขาหันมายิ้มให้ “อ้าว เล่นสิ”

    “ไม่อ่ะ วันนี้อยากฟังวินส์ร้องเพลง””

    ..เอ๋ .. วันนี้วินมาแปลก ปกติไม่ชอบให้ใครร้องเพลงให้ฟังนี้หน่า จู่ ๆ ก็มาบอกให้ร้องเพลงให้ฟังเนี้ยะนะ ฉันทำหน้าเบ้ จนวินอดขำไม่ได้ ขำอะไรกันเล่า ก็มัน ..

    “เรา .. เอ่อ .. ร้องเพลงไม่เพราะหรอก” ฉันรีบปฏิเสธ “เสียงยังกะลูกเป็ดแน่ะ”

    “ไม่เป็รไรหรอก เป็นเป็ดก็จะฟัง วินส์อาจจะร้องเพลงเพราะก็ได้ ใครจะไปรู้” วินมองหน้าฉันแล้วยิ้มหวาน “ร้องสิ”

    ได้ไงนายวิน แบบนี้มันมัดมือชกนี่หน่า ฉันต้องร้องเพลงให้ตานี่ฟังเนี้ยะนะ แฮะ ใช่เรื่องสิ .. ไร้สารชะมัด..

    “ก็ได้ ๆ แต่ถ้าไม่เพราะอย่ามาโทษกันนะ”

    “จ้า ๆ” วินหัวเราะ “ งั้นก็ร้องสักทีสิ”

    “อื้ม .. ฟ้ามีดาวอยู่นั้น พระจันทร์ก็มีกระต่าย ทะเลก็มี ...”

    “ไมใช่ ๆ ไม่ใช่เพลงนี้” เขาขัด .. เรื่องมากจริงแฮะตาวินเนี้ยะ .. “เพลงที่เกี่ยวกับพระจันทร์กับดาวไง ที่เพราะ ๆ หน่ะ เอ่อ .. ที่สองเราด้วยไง” .. เอ๊ะ วินไปฟังมาจากไหน

    “ใต้แสงจันทร์???”

    “ใช่เลย นั่นแหละ ๆ” เขาเออออ

    “วินไปฟังมาจากไหน”

    “เอ่อ”.. เขาอ้ำอึ้ง อะไรของเขา “อ่อ ยัยมิ้นท์เปิดให้ฟัง เพราะดีนะ วินส์ร้องสิ”

    “เฮอะ ก็ได้ ๆ”ฉันส่ายหน้า .. เหตุผลด๋อย ๆ แบนั่นใครจะไปเชื่อตานี่ลงกัน

    “งั้นก็ร้องสิ เอาเพราะ ๆ น๊า” .. ได้เลย แล้ววินจะเจอกับสิ่งสุดสยอง ( เฮอะ เธอจะเป็นยังไง นายวินก็ยังว่าน่ารักอยู่ดีแหละ : คนเขียน )

    “ใต้แสงจันทร์ อบอวลด้วยไอรักมั่น  สองเราอยู่เคียงข้างกาย โอบกอดกันไว้  ใต้แสงดาว ที่เราผูกใจสองใจ

ไว้รวมเป็นหนึ่งเดียว ให้ดาวช่วยเป็นพยาน  ค่ำคืนนี้มีเราสองคนแนบใจต่อใจ ใกล้ชิดกัน  ทุกวินาที ช่างมีความหมายเหลือเกิน  ตราบใดที่ยังมีเธออยู่เคียงข้างกันอย่างนี้  สิ่งอื่นใดไม่มีความหมายและไม่ต้องการ  ได้กุมมือกันผ่านคืน ที่มันช่างมีค่าเหลือเกิน  แม้พรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร แม้ว่ากาลเวลาหมุนไป  จะเก็บความทรงจำตอนนี้ไปตลอดกาล”

    เพลงนี้หน่ะหรอที่วินอยากจะฟัง ฉันหลบตาเขาแล้วหน้าแดง ทำไมถึงเป็นเพลงนี้หล่ะ วินตอบเราหน่อยสิ ทำไมถึงเป็นเพลงนี้

    “วินส์” เขาเรียกฉันเบา ๆ

    “หือ อะไรหรอ”

    “เพลงเพราะดีนะ เสียงวินส์เพราะจัง เหมือนเสียงลมเลย” วินยิ้มกับตัวเอง แฮะ เห็นเป็ดร้องเพลงเป็นลมได้ไงเนี้ยะ ( วินสืร้องเพลงเพราะมั่ก ๆ แต่วินส์ไม่รู้ตัว : คนเขียน )

    .. ฉันมองดาวบนฟ้า ดาวจ้า คนข้าง ๆ เราจะรู้มั้ย ว่าเพลงนี้หมายความว่ายังไง ดาวว่าตาบ๊องวินจะรู้ความหมายของมันบ้างมั้ย ดาวจ้า ทำให้ตาบ๊องนี้รู้ทีสิ ทำให้วินรู้ทุกสิ่งทุกอย่างทีสิ ดาวทำได้มั้ย ถ้าทำได้ทำให้เราหน่อยนะ



    สุดหัวใจ ไม่เคยจะมอบให้ใคร  แต่พร้อมพลีทุกอย่างเพื่อเธอ ให้เก็บเอาไว้  ได้ยินหรือเปล่า เสียงของหัวใจ ที่เต้นอย่างแผ่วเบา ในคืนที่เงียบงัน  ไม่อาจหยุดเวลานี้ไว้ให้มีแต่เราชั่วนิรันดร์  แต่แค่มองตาเธอ ก็เหมือนโลกหยุดหมุนไป

ตราบใดที่ยังมีเธออยู่เคียงข้างกันอย่างนี้  สิ่งอื่นใดไม่มีความหมายและไม่ต้องการ  ได้กุมมือกันผ่านคืน ที่มันช่างมีค่าเหลือเกินแม้พรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร แม้ว่ากาลเวลาหมุนไป  จะเก็บความทรงจำตอนนี้ไปตลอดกาล