สายลมของชัยชนะ ( ภาคนิยาย )

ลำดับตอนที่ #4 : บทเพลงใต้แสงจันทร์

    

    ผมเดินออกมาหน้าหอคนเดียว ทั้ง ๆ ที่บอกกับวินส์ไว้แล้วแท้ ๆ ว่าจะไปทานข้าวด้วยกัน แต่กลับหนีออกมาคนเดียวแบบนี้ รู้สึกไม่ดีเลยจริง ๆ แฮะ ผมเดินออกมาว่าจะมาหที่เงียบ ๆ แต่งเพลงสักหน่อย แต่แล้วผมก็ต้องเปลี่ยนใจเมื่อจู่ ๆ ใครบางคนเดินเข้ามาทัก .. อ่ะ นั่นยูโช เขาเดินออกมาจากหอคนเดียว ( แกกิ๊กกะแฟนน้องตัวเองได้ไงเนี้ยะวิน : คนเขียน ) .. เขาโบกมือให้

    “รอใครว่ะ”

    “ป่าว นายไม่ไปกินข้าวกับยัยมิ้นท์หรอไง” ผมเลิกคิ้วถาม

    “ไม่ไป วันนี้จะไปซ้อมดนตรี มิ้นท์บอกว่าจะไปหาวินส์ก่อน แล้วจะตามไป นายไม่ไปหรอไง”

    “เห..” ลืมไปเลยแฮะ มัวแต่คิดเรื่องไม่เป็นเรื่องจนลืมเรื่องที่สำคัญขนาดนั้นได้นะเรา “ไปสิ”

    “แฮะ ฉันก็ว่านายต้องไป เพราะไม่งั้นพี่ปาร์คจับนายหักคอตายแน่”

    “เออ ถ้าฉันต้องตายเพราะคนสวยขนาดนั้น ฉันก็ไม่โกรธหรอกนะ” .. เอ้ย .. ไม่ใช่สิ ๆ คิดอะไรออกไปเนี้ยะ

    “หา .. วิน อย่าบอกนะว่า..”

    “ยู..ฉันไม่ได้เป็นเกย์นะ จะบ้าเหรอไง” ไอเจ้านี่เนี้ยะ เดี๋ยวก็ไม่ยกยัยมิ้นท์ให้ซะหรอก

    “ฉันก็ไม่ได้คิดอย่างนั้น แต่ฉันว่ามันมากกว่านั้นหน่ะเซ่”

    “นายหมายความว่าไงหรอยู”

    “ช่างเถอะ นายอย่าใส่ใจเลย ฉันก็พูดไปเรื่อยแหละ เฮ้อ =_= โจ๊กแบบคนญี่ปุ่นหน่ะ ไม่ขำเหรอไง” .. ผมว่าไม่ขำนะ เริ่มไม่สงสัยแล้วสิว่า อยู่กับยัยมิ้นท์มากคงจะเพี้ยนไปสินะ น่าสงสารแฮะ

    ผมกับยูโชเดินมาเรื่อย ๆ จนถึงร้านเบเกอรี่เฮ้าส์หน้าโรงเรียน ร้านนี้เป็นร้านของลูกพี่ลูกน้องพี่บีมฮะ พี่บีมเป็นเพื่อนกับพี่ปาร์ค แล้วก็เป็นนักร้องนำวงด้วย แต่แปลกแฮะ ทำไมวันนี้เหมือนกับว่าทุกคนพร้อมใจกันมาเร็วนักหล่ะ ปกติมาสายกันนี่หน่า [-+-] ผมเปิดประตูสีชาของห้องเก็บเสียงเข้าไป พี่ปาร์คนอนอยู่บนโซฟาตัวยาวข้างหน้าต่าง บนใบหน้าหวานมีผ้าขนหนูสีขาววางไว้ .. เอาอีกแล้วสินะ .. พี่แพนนั่งอยู่ข้าง ๆ ห่วงใยกันมากขนาดนี้ พี่เค้าคงรู้ใจกันมาก ๆ สินะ ทำไมวินส์ถึงไม่รู้ใจผมบ้างหล่ะ ผมมองไปที่เปียโนสีขาวของอีกห้องหนึ่ง วินส์มักจะไปนั่งเล่นมันบ่อย ๆ นึกถึงวินส์ผมก็เผลอยิ้มออกมาไม่ได้ เธอยิ้มเหมือนกัน เวลาที่ปล่อยให้ตัวเองอยู่กับเปียโน อยู่กับไวโอลิน แต่เอ๊ะ .. ตาผมคงฝาดไป ผมเห็นวินส์นั่งเล่นเปียโนอยู่คนเดียว รอยยิ้มบนใบหน้าเป็นสิ่งที่ผมจดจำได้เสมอ ๆ แต่ตอนนี้วินส์อยู่กับยัยมิ้นท์นี่หน่า

    “พี่วิน” มือใครสักคนวางบนไหล่ผม ทำเอาตื่นจากภวังค์ .. ผมหันมามอง.

    “เฮ้ย..ยัยมิ้นท์” แล้ววินส์หล่ะ .. ประโยคต่อมาที่ผมถามมันในใจคนเดียว

    “มาซ้อมดนตรี ผิดด้วยเหรอพี่ชาย อ๋อ ยัยวินส์หน่ะ เค้านั่งอยู่ในห้องนั้นแน่ะ”

    ผมมองตามมือมิ้นท์ที่ชี้เข้าไปในห้องเปียโน เสียงเพลงดังมาเรื่อย ๆ .. วินส์ ..

    “ใต้แสงจันทร์ อบอวลด้วยไอรักมั่น  สองเราอยู่เคียงข้างกาย โอบกอดกันไว้  ใต้แสงดาว ที่เราผูกใจสองใจ

ไว้รวมเป็นหนึ่งเดียว ให้ดาวช่วยเป็นพยาน  ค่ำคืนนี้มีเราสองคนแนบใจต่อใจ ใกล้ชิดกัน  ทุกวินาที ช่างมีความหมายเหลือเกิน  ตราบใดที่ยังมีเธออยู่เคียงข้างกันอย่างนี้  สิ่งอื่นใดไม่มีความหมายและไม่ต้องการ  ได้กุมมือกันผ่านคืน ที่มันช่างมีค่าเหลือเกิน  แม้พรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร แม้ว่ากาลเวลาหมุนไป  จะเก็บความทรงจำตอนนี้ไปตลอดกาล

    สุดหัวใจ ไม่เคยจะมอบให้ใคร  แต่พร้อมพลีทุกอย่างเพื่อเธอ ให้เก็บเอาไว้  ได้ยินหรือเปล่า เสียงของหัวใจ ที่เต้นอย่างแผ่วเบา ในคืนที่เงียบงัน  ไม่อาจหยุดเวลานี้ไว้ให้มีแต่เราชั่วนิรันดร์  แต่แค่มองตาเธอ ก็เหมือนโลกหยุดหมุนไป

ตราบใดที่ยังมีเธออยู่เคียงข้างกันอย่างนี้  สิ่งอื่นใดไม่มีความหมายและไม่ต้องการ  ได้กุมมือกันผ่านคืน ที่มันช่างมีค่าเหลือเกินแม้พรุ่งนี้จะเป็นเช่นไร แม้ว่ากาลเวลาหมุนไป  จะเก็บความทรงจำตอนนี้ไปตลอดกาล”

    เสียงเพลงของวินส์ยังคงไพเราะเหมือนทุก ๆ ครั้งที่ได้ฟัง เธอมักจะเล่นเปียโนด้วยรอยยิ้ม แต่ไม่ใช่ยิ้มแบบนั้น รอยยิ้มของวินส์วันนี้มันไม่เหมือนเดิม ทำไมแววตาดูเศร้าอย่างนั้นหล่ะ เศร้าจนผมไม่อาจรับรู้ได้ว่ามันเกิดจากอะไร เพราะอะไร แม้เพลงนั้นจะดูเหมือนว่าเธอมีความสุขกับเสียงเพลงอย่างมาก แต่ .. ความเศร้าที่อยู่ในแววตานั้นหล่ะ หมายความว่ายังไงกัน

    .. วินส์ ตอนนี้ในหัวใจวินส์มีใครอยู่หรือเปล่า .. เพลงนี้วินส์เล่นเพื่อเค้าคนนั้นใช่มั้ย .. วินส์จะรู้มั้ย ว่าเรา .. เสียใจ ..

    “ใต้แสงจันทร์ โรแมนติกจังแฮะ” มิ้นท์เอ่ยเบา ๆ ให้ยูโชฟัง .. แฮะ .. โรแมนติกเหรอ

    “อื้ม” ยูโชรับคำเบา ๆ หมอนั่นกำลังนั่งตั้งสายกีต้าร์

    “ถ้าคนซื่อบื้อบางคนรับรู้มันก็ดีสินะ”

    “ไม่มีทาง รายนั่นใช่จะสนอะไรง่าย ๆ ว่าแต่ว่า มิ้นท์ เราไปนั่งดูดาวกันบ้างดีมั้ยหล่ะ” .. เจ้านี่ท่าจะประสาทนะ

    “จะบ้าเหรอไง ยูจัง” /////OoO//// ยัยนั่นเขินอีกแล้ว

    “ก็มิ้นท์อยากบอกว่าเพลงของวินส์โรแมนติกนี่หน่า แสดงว่าอยากร้องเพลงนี้ได้เหมือนเค้าหน่ะสิ”

    ตามมาด้วยเสียงหัวเราะของยูโช ไม่แปลกใจที่ทำไมจู่ ๆ คนเงียบ ๆ อย่างยูโชมันถึงชอบมิ้นทเข้าหน่ะ (แกจะบอกว่าเค้าต๊องพอกันใช่มั้ยหล่ะ ) ตาของผมยังคงจับจ้องอยู่ที่วินส์ วินส์ .. วินส์ .. วินส์ ..

    ผมไม่สามารถอยู่ซ้อมดนตรีต่อไปได้แล้ว ผมก็เลยเดินออกมาจากห้องซ้อม โชคยังเข้าข้างผมที่วินส์ยังมองไม่เห็นผม เธอยังคงเข้าใจว่าผมไปเล่นเกมส์กับเคตะและยูโช ดีแล้วหล่ะ .. ผมเดินมาเงียบ ๆ ในใจยังคงคิดเรื่องราวต่าง ๆ เกี่ยวกับวินส์ ทำไมมีเรื่องแบบนี้วินส์ถึงไม่บอกสักคำ เราไม่ใช่เพื่อนสนิทกันแล้วหรือยังไง .. วินส์ .. ( ถ้าบอกแก เค้าก็ต๊องเหมือนน้องแกแล้วหล่ะวิน : คนเขียน )