สายลมของชัยชนะ ( ภาคนิยาย )

ลำดับตอนที่ #2 : เรื่องของชัยชนะ

         ปี 2005  



              

    นับตั้งแต่เมื่อสองปีก่อนที่ผมได้พบกับเด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักขี้อ้อนคนนึง  เธอเหมือนเปลี่ยนโลกของผมไปเลยนะ   อ่ะ  ไม่ต้องสงสัย ยัยนี่แหละคับ   คนที่ผมกำลังจูงมือเธออยู่นี่ไง  เธอชื่อวินส์  ... สายลม ...  ชื่อของเราสองคนออกเสียงเหมือนกัน   ไม่รู้ว่าบังเอิญหรือเปล่านะ  แต่มันเป็นความบังเอิญที่ดีจริง ๆ เลยหล่ะ

    วินส์เป็นตั้งแต่ เพื่อน  น้องสาวยันแม่ผมเลยน๊า   เธอเป็นประเภทเอ็ดผมได้เก่งสุด ๆ ไม่รู้ว่าเธอจะภูมิใจมั้ยนะ  ผมเคยถามเธอครั้งนึงว่าทำไมน๊า  เธอจึงได้ชื่อว่าสายลม   วินส์ตอบผมด้วยรอยยิ้มว่า

    ‘สายลมหน่ะนะวิน   ไม่ว่าจะพัดไปทางไหน  วันใดวันนึงก็จะพัดกลับมาให้ความอบอุ่นที่เดิม  ที่ ๆ เคยผ่าน  สายลมหน่ะยังไงก็เป็นสายลมวันยันค่ำ  คนบนสวรรค์หน่ะนะ  บอกไว้ว่า  สายลมเป็นตัวแทนของความรัก  เราอยากเป็นความรัก  เราถึงได้เป็นสายลมไง’

    ‘ แล้ววินส์เคยไปอยู่บนสวรรค์หรอ’

    ‘ถามแปลก ๆ ก็ไม่เคยหน่ะสิ  ถึงได้อยากรู้ไงหล่ะ’

    

    จากวันนั้นของคำถามนี้ก็ผ่านมานานแล้วนะ  นานจนทำให้ความเป็นเพื่อนระหว่างเรา  กลายเป็นเพื่อนสนิท  ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นที่ฝ่ามือของวินส์  มันอุ่นเสียยิ่งกว่ามือของยัยวิวน้องสาวผมเสียอีก  ความที่มันเนิ่นนานจนตอนนี้หัวใจผมเริ่มจะแยกระหว่างความรักแบบเพื่อนกับคนรักไม่ออกเสียแล้ว  ผมไม่รู้ว่าหัวใจผมอยากจะเอาคำว่าเพื่อนที่เป็นเส้นกั้นบาง ๆ ระหว่างเราออกไปหรือเปล่า  หากคำว่ารักของผมทำให้วินส์อึดอัดใจ  ผมคงไม่ทำ  

    “วิน”  เสียงวินส์เรียกดังอยู่ข้าง ๆ

    “อะไร”

    “เห็นเงียบไป  อ่ะมิ้นท์”

    ยัยตัวเล็กผมเซ่อที่วิ่งมาลิบ ๆ โน่น  วินส์กำลังโบกมือให้อย่างน่ารักนั้น  ลูกพี่ลูกน้องผมเอง  ทั้ง ๆ ที่เธอก็รุ่น ๆ ผม  แต่เธอดันมีศักดิ์เป็นน้องสาวผมซะนี่

    “อ่ะวินส์  คิดถึงจังเลย”  ยัยมิ้นท์วิ่งเข้ามาสวมกอดวินส์ซะเต็มที่โดยไม่ได้สนใจผมสักนิด

    “อ่ะคิดถึงเหมือนกัน ๆ ปล่อยได้แล้ว ตัวนิดเดียวกอดซะแน่นเชียว”

    “อ่าวพี่วิน  ยังมีชิวิตอยู่อีกหรอ  เห็นว่าเอ็มก็ไม่เล่น  โทรไปหาก็ปิดเครื่อง  คิดว่าไร้ชีวิตแล้วซะอีก”

    อ้าว น้องเอ่ย  ไหงเธอมาแช่งพี่ชายซะงั้นหล่ะ  แล้วแกเคยโทรไปหาพี่มั่งมั้ย  เวลาออนเอ็มเคยสนทนาดี ๆ กะพี่ชายแกมั่งมั้ย >o<

    “เออ ยังไม่ตาย  เคยโทรหาพี่ด้วยหรอเราหน่ะ”  ผมเลิกคิ้วมองมิ้นท์

    “อ้าว  โทรหาไม่ได้หรอไง  เออจำไว้เลยนะที่หลังมีไรก็อย่ามาให้มิ้นท์ช่วยอีกหล่ะ  มิ้นท์จะไม่ช่วยพี่วินแล้ว” เอาแล้วครับ น้องสาวงอนพี่ชายอีกแล้ว มิ้นท์จ้า  พี่วินขอโทษน๊า YoY

    “อย่าทะเลาะกันซี่ สองคนพี่น้องทะเลาะกันประจำเลยน๊า *o*” วินสืเดินนำหน้าผมกับมิ้นท์ไปที่ตึกเรียน

    ผมมองตามร่างของเธอไป  ไม่รู้ทำไมเหมือนกันนะ  เวลาที่ได้เดินใกล้ ๆ วินส์แล้ว  ลมเย็น ๆ มักจะพัดผ่านตัวไป  ราวกับว่าวินส์เป็นคนเรียกมันมาอย่างนั้นแหละ ลมที่รายรอบตัววินส์นั่นทำให้ไม้ใบสีแดงบนต้นเมเปิ้ลริมทางไหวเบา ๆ ยัยมิ้นท์หันมามองหน้าผมแล้วยิ้มอย่างมีเล่ห์นัย

    “อะไร” ผมถามเธอห้วน ๆ

    “พี่วินชอบยัยวินส์สินะ” .. ผมยืนนิ่ง  ไม่ได้เดินตามวินสืที่นำหน้าผมกับมิ้นท์ไปไกลแล้ว .. มิ้นท์รู้ .. ดูเหมือนมิ้นท์จะรู้ทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ภายในตาของผม  

    “มิ้นท์..”

    “มิ้นท์รู้ พี่วินกำลังจะถามมิ้นท์ใช่มั้ยว่ารู้ได้ไง” ผมพยักหน้าเบา ๆ เธอยกมือชี้ที่ตาของตัวเอง “นี่ไง  เค้าบอกว่าตาเป็นหน้าต่างของหัวใจใช่มั้ย  ก็ตาตี่ ๆ ของพี่วินมันบอกมิ้นท์ว่า คนนั้นหน่ะ” มิ้นท์ชี้ที่วินส์ ผมมองตามมือเธอไป “ เค้าไม่ใช่เพื่อนสนิทของพี่วินหรอก พี่วินต้องคิดมากกว่านั่น  ยิ่งเป็นคนเย็นชาอย่างพี่วินดูง่ายออกจะตายไป สายตาแบบเนี้ยะ อ่อนโยนแบบเนี้ยะ พี่วินเคยใช้มองใครเค้าที่ไหนกันเล่า หนึ่งในคนที่พี่วินมองต้องไม่ใช่มิ้นท์แหง ๆ”  

    มิ้นท์ทายถูก  อย่างน้อย ๆ ผมก็ไม่เคยหลอกน้องสาวคนนี้ได้สักที แต่เอาเถอะ  ไว้ผมค่อยหาทางแก้เผ็ดยัยนี้ที่หลังแล้วกัน ผมมองไปที่ทางเดินข้าง ๆ ตัว  อ่า ... นั่นไงเป้าหมายหล่ะ นั่นนักเรียนห้องA วาตาเซะ ยูโช เสร็จพี่แน่มิ้นท์ ฮะฮะฮะ

    “นั่นไง  คนที่เค้าจะมองแกอย่างอ่อนโยนหน่ะ” ผมชี้ยูโช  เธอหันมาแล้วหันกลับมาตีแขนผมอย่างแรง

    “ไอพี่วินบ้า”

    “หวัดดีวิน” ยูโชเดินเข้ามาทักผม เราอยู่ทีมบาสทีมเดียวกันฮะ “เห็นน้องนายมั้ย”

    “น้องฉันคนไหน ยัยวิวหรือยัยมิ้นท์” อ๋อ .. วิวเป็นน้องสาวแท้ ๆ ของผม เธออ่อนกว่าผม 1ปี  ว่าแต่ว่า อย่างหมอนี่จะตามหายัยวิวไปทำไมกัน

    “อ๋อ มิ้นท์หน่ะ?”

    “ยูจางงงง อยู่ตรงเน๊ จะบ้าเหรอไง” มิ้นท์โวยวาย “ตาตี่เลยมองไม่เห็นงั้นสิ”

    “ไม่ใช่อย่างนั้นเลยหน่อย ไม่ใช่มองไม่เห็น อยากแกล้งต่างหาก” เขายิ้มให้ยัยมิ้นท์

    “////๐//// >o<”  เป็นครั้งแรกนะเนี้ยะที่ยัยเนี้ยะเขิน  ขนาดเขินยังสยองเลยน้องเอ่ย (ผัวะ ; มือยัยมิ้นท์ )

    “ให้ตาย เขินได้สยองสุด ๆ เลย”

    ผมบ่นแล้วเดินออกมา ตรงไปที่ห้องเรียน ผมเรียนอยู่ม.5ห้องD ฮะ  ห้องที่วุ่นวายที่สุดของสายชั้น วินส์นั่งอยู่ที่ข้างหน้าต่าง ที่ว่าง ๆ ข้างวินส์หน่ะหรอ ไม่ต้องทายหรอก >o< ผมเองแหละ ผมเดินเข้าไปนั่งอยู่ข้าง ๆ เธอ เธอท้าวคางมองออกไปนอกหน้าต่างอย่างที่ทำทุก ๆ วัน ผมวินส์หอมจัง ผมเกือบเผลอเคลิ้มไป ในห้องเรียนยังว่างเปล่า มันคงจะเช้าเกินไปสำหรับเพื่อน ๆ คนอื่นหล่ะมั่ง ผมเดาเอานะ 3o3 แต่ห้องเราก็ไม่ค่อยมีคนมาโรงเรียนเร็วนักหรอก ( ไหงงั้นอ่ะ ) คนข้าง ๆ ผมถือโอกาสนี่ฟุบลงกับโต๊ะ .. และแน่นอนผมก็ด้วย  ไม่นานนักยูโชก็เอายัยตัวแสบมาส่งที่ห้อง .. ผมชักสงสัยจริง ๆ แล้วสิว่า ยูโชเอาตาไหนมามองน้องสาวตัวแสบคนนี่กันน๊า ( อ่อ ตามันตี่มองไม่เห็นหรอกแก : คนเขียน ) .. ผมเบนหน้ามามองวินส์ที่ตอนนี้หลับสนิทไปแล้ว

    “จุ๊บเลยพี่วิน” ////๐//// ยัยมิ้นท์เดินมายุข้าง ๆ .. “ลักหลับเลยพี่วิน”

    อย่ายุเลยไอน้องรัก พี่หวั่นไหว ////๐////  ผมยื่นหน้าเข้าไปเกือบใกล้หน้าวินส์  อ่ะ ๆ ๆ อยาเพิ่งคิดไกลสิ ผมจะดูว่าวินส์หลับจริง ๆ หรือเปล่าตังหาก

    ว่าแต่ว่า  .. ขนาดมิ้นท์ยังมองคำพูดในแววตาของผมออก  แต่ทำไมคนที่อ่านมันออกถึงไม่ใช่วินส์กันน๊า