ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เรื่องของสายลม
… 1 ...
วันพรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอมใหม่ .. ตัวฉันกำลังลากกระเป๋าเข้าไปเก็บที่หอ หนักชะมัด ไม่มีใรมาช่วยลากเลยหรอไง แล้วไหงปีนี้ฉันต้องย้ายโรงเรียนด้วยหล่ะ โชคดีอย่างยิ่งที่ตัวฉันได้เพื่อนใหม่ ๆ ได้ไม่ยากนักจากการแข่งขันเทควันโด้เมื่อปีกลาย แต่มันก็ยังยากที่จะปรับตัวอยู่ดีหล่ะ
‘ยัยวินส์ ตั้งใจเรียนนะลูก เดี๋ยวแม่จะโทรมา’
หม่าม้าสั่งฉันไว้แค่นี้แหละ แล้วท่านก็จากไป แล้วลูกวินส์จะทำยังไงดีหล่ะค่ะหม่าม้า วินส์ไม่รู้จักใครเลยนะค่ะหม่าม้า ToT ปีนี้หม่าม้ากะปะป๊าจะย้ายไปอยู่ญี่ปุ่น เท่ากับว่า ฉันจะเจอหน้าท่านก็ได้แค่ปิดเทอมเท่านั้น ไม่เอานะ พาวินส์ไปด้วยสิค่า ฮือออออออ
ฉันลากกระเป๋าอันหนักอึ้งเข้าไปในห้องA06 อะโห สุดยอด ถ้าไม่รูว่ามันเป็นหอพักนักเรียนตัวฉันคงคิดว่ามันเป็นโรงแรมไปแล้ว ก็คิดดูสิ หอพักที่ไหนมีระเบียงกับห้องที่หรูขนาดนี้ เสียก็แต่ฉันดันอยู่ชั้นหนึ่งนี้สิ เสียดายจริง ๆ นะ นี่ก็เย็นมากแล้ว ฉันรีบอาบน้ำแล้วเข้านอนดีกว่า
... ห้องน้ำกว้างจังแฮะ ... ดีจัง ๆ ( กะว่าจะอาบน้ำให้นานเท่านานเลยใช่ป่าววินส์ )
ขณะที่ตัวฉันกำลังหวีผมอยู่หน้ากระจก เสียงเพลงกะกีต้าร์ก็ดังขึ้นข้างนอกนั้น มันเป็นเสียงของผู้ชาย ว่าไปว่ามาก็เพราะดีแฮะ
“ฉันอยากจะย้ำอีกสักครั้งให้เธอฟังฉัน แค่สักครั้ง แค่อยากจะย้ำ อยากจะย้ำ จนเธอนั้นมั่นใจ ถึงต่อให้นาน อีกนานสักเท่าไหร่ ก็อยากให้เชื่อใจว่าฉันรออยู่ และย้ำอีกสักครั้งให้เธอฟังฉัน อีกสักครั้ง อีกสักครั้ง แต่อยากจะย้ำ อยากจะย้ำ จนเธอนั้นมั่นใจ ถึงต่อให้นาน อีกนานสักเท่าไร ก็อยากให้เชื่อใจ ว่าฉันรออยู่ และฉันจะรอต่อไป อย่างที่ได้เคยบอกไว้ และย้ำให้เธอได้มั่นใจ ว่าฉันรักเธอ”
เพลงย้ำของบอดี้สแลม มันเพราะเสียจนฉันลืมตัวเดินออกไปหาที่มาของเสียง อ่ะ ... ที่ม้านั่งสีขาวข้าง ๆ ระเบียงห้อง เด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน กับกีต้าร์โปร่งของเขา หน้าตาเขาหวานจังแฮะ ไม่เหมือนเด็กไทยเลยอ่ะ ตี๋มาตรฐานโลกชะมัด หน้าตายังกะคนเกาหลีแน่ะ
“อ่ะ” เขาหันมามองที่ฉัน .. ฉันทำให้เขาเสียสมาธิหรอเนี่ยะ
“ขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจมาขัดจังหวะ”
“เปล่าหรอก ผมตังหาก รบกวนหรอเปล่า” เขาถามอย่างสุภาพฉันส่ายหน้าแล้วยิ้ม “ คุณ ...”
“อ่ะลืม .. เราชื่อสายลม ถ้ายังไงเรียกว่าวินส์ก็ได้ อยู่ม . 3จ้ะ”
“วินส์??? ที่แปลว่าลมหน่ะหรอ ตั้งชื่อตรงตามตัวเลยนะ”
“อือ แล้ว ...” ฉันย้อนถามชื่อเขา
“ชนชัย อยู่ม.3เหมือนกัน เรียกเราว่า วินนะ ที่แปลว่า ชนะหน่ะ เท่มั้ย”
“คิก อื้ม เท่ดี”
ฉันนั่งฟังวินเล่นกีต้าร์อยู่นานพอควรกว่าจะเข้านอน เพลงที่วินเล่นเพราะจังเลย วินเป็นเพื่อนคนแรกของฉันเลยนะ เท่าที่รู้วินเป็นคนดีมาก ๆ เชียวหล่ะ
แต่นั้นมันก็สามปีมาแล้วนะ ตอนนี้ตัวฉันอยู่ม.5 เช้าวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียนเทอมใหม่ ยังอยู่ที่หอเดิม เนื่องจากชินเสียแล้วกับเสียงเอ็ดตะโรจากความตื่นเต้าของนักเรียนใหม่ในวันแรก ก็ไม่แปลกนี่หน่าฉันเองก็เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน ตื่นเต้าแหละดี จะได้เห็นอะไรใหม่ ๆ ไง
ฉันยืนสำรวจตัวเองว่าพร้อมหรือยังอยู่หน้ากระจก พร้อมแล้วหล่ะ แบบนี้ก็ออกไปโรงเรียนได้สบาย
“วินส์ เสร็จยังอ่ะ รอนานแล้วน๊า” ... รู้แล้วหน่า ... ฉันคงปล่อยให้คนอื่นรอนานอีกแล้วหน่ะสิ
“เสร็จแล้ว ๆ”
พูดจบฉันก็รีบคว้าเอากระเป๋าแล้ววิ่งไปที่หน้าห้อง วิน .. เขายืนรอพลางทำหน้าบึ้ง
“อะไร”
“5 นาที ทำลายสถิติเก่าอีกนะเนี้ยะ” ... ทำไมวินต้องทำสถิติการแต่งตัวช้าของเราด้วยหา...
“อุส่าห์จำ ขอบคุณนะ”
“เราก็ความจำดีอย่างนี้แหละ”
“วิน ... เราประชด” ฉันบอกจุดประสงค์ วินถึงกับค้างแล้วหัวเราะ
“เดี๋ยวนี้ประชดเป็นด้วยหรอ”
“วินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
ฉันเกือบหวีดสยองสด ๆ ให้เพื่อนผู้แสนดีโครต ๆ คนนี้ฟังสักรอบ หลังจากหัดมาเนิ่นนาน ( เพื่ออะไร ) แต่บังเอิญที่พี่ปาร์คพี่ชายของยัยธีม เพื่อนสนิทในกลุ่มเดินมาทางนี้เสียก่อน พี่ปาร์คเดินคล้ำทางเหมือนคนตาไม่ดี ( หรือบอดนั้นเอง ) สังเกตดี ๆ วันนี้พี่เขาไม่ใส่แว่น ทำไมกันน๊า ไม่ทันไรยัยธีมก็มาลากพี่ชายตัวเองไปซะงั้น
“ไอปาร์ค ไอพี่งี่เง่า บอกว่าให้ใส่แว่นไง เดี๋ยวก็โดนผู้ชายฉุดอีกหรอก งี่เง่าสิ้นดีเลย”
อ่ะ ลืมบอก พี่ปาร์คเป็นผู้ชายที่ได้ชื่อว่าป๊อปที่สุดในโรงเรียน แต่ว่า ... ทำไมต้องมีแต่ว่าด้วยน๊า ทั้ง ๆ ที่พี่เขาออกจะperfectราวกับเจ้าชายขนาดนั้น พี่ปาร์คก็ยังป๊อปในหมู่ผู้ชายอยู่ดี ... ก็พี่ปาร์ค สวยที่สุดในโรงเรียนน่ะสิ ถามได้ แต่ยังไง ๆ ผู้หญิงอีกคนนึงที่มาอันดับต้น ๆ พอ ๆ กับพี่เขา เป็นเจ้าหญิงแสนน่ารัก นางฟ้าของโรงเรียนก็ยังเป็นพี่แพน แฟนพี่ปาร์คอยู่ดี ( เออ สงสารผู้ชายโรงเรียนนี่จริง ๆ หว่ะ )
ส่วนเจ้าชายน้ำแข็งของโรงเรียนนั่นหรอค่ะ ยืนอยู่ข้าง ๆ ฉันนี่ ทำไมวินถึงเป็นเจ้าชายน้ำแข็งหน่ะหรอ ... ก็เย็นชาสุด ๆ หน่ะสิ ไม่อยากจะเม้าส์เพื่อนสนิทตัวเองเลย แปลกดีเหมือนกันนะ เวลาวินอยู่ข้าง ๆ ฉัน วินกลับยิ้มเหมือนไม่ใช่ฉายาที่วินควรจะได้รับเลยหล่ะ วินเป็นคนร่าเริง แต่เวลาอยู่ต่อหน้าแฟนคลับ วินกลับเงียบสนิทเหมือนไม่ใช่วิน
“อ่ะ วินส์ไปโรงเรียนกันเถอะ”
“อื้ม”
เขาคว้าเอาข้อมือฉันพลางลากฉันไปโรงเรียน ทั้ง ๆ ที่โดนวินลากไปไหนมาไหนเป็นเวลา 2 ปี แต่ทำไมวันนี้มันรู้สึกแปลก ๆ กันน๊า
วันพรุ่งนี้เป็นวันเปิดเทอมใหม่ .. ตัวฉันกำลังลากกระเป๋าเข้าไปเก็บที่หอ หนักชะมัด ไม่มีใรมาช่วยลากเลยหรอไง แล้วไหงปีนี้ฉันต้องย้ายโรงเรียนด้วยหล่ะ โชคดีอย่างยิ่งที่ตัวฉันได้เพื่อนใหม่ ๆ ได้ไม่ยากนักจากการแข่งขันเทควันโด้เมื่อปีกลาย แต่มันก็ยังยากที่จะปรับตัวอยู่ดีหล่ะ
‘ยัยวินส์ ตั้งใจเรียนนะลูก เดี๋ยวแม่จะโทรมา’
หม่าม้าสั่งฉันไว้แค่นี้แหละ แล้วท่านก็จากไป แล้วลูกวินส์จะทำยังไงดีหล่ะค่ะหม่าม้า วินส์ไม่รู้จักใครเลยนะค่ะหม่าม้า ToT ปีนี้หม่าม้ากะปะป๊าจะย้ายไปอยู่ญี่ปุ่น เท่ากับว่า ฉันจะเจอหน้าท่านก็ได้แค่ปิดเทอมเท่านั้น ไม่เอานะ พาวินส์ไปด้วยสิค่า ฮือออออออ
ฉันลากกระเป๋าอันหนักอึ้งเข้าไปในห้องA06 อะโห สุดยอด ถ้าไม่รูว่ามันเป็นหอพักนักเรียนตัวฉันคงคิดว่ามันเป็นโรงแรมไปแล้ว ก็คิดดูสิ หอพักที่ไหนมีระเบียงกับห้องที่หรูขนาดนี้ เสียก็แต่ฉันดันอยู่ชั้นหนึ่งนี้สิ เสียดายจริง ๆ นะ นี่ก็เย็นมากแล้ว ฉันรีบอาบน้ำแล้วเข้านอนดีกว่า
... ห้องน้ำกว้างจังแฮะ ... ดีจัง ๆ ( กะว่าจะอาบน้ำให้นานเท่านานเลยใช่ป่าววินส์ )
ขณะที่ตัวฉันกำลังหวีผมอยู่หน้ากระจก เสียงเพลงกะกีต้าร์ก็ดังขึ้นข้างนอกนั้น มันเป็นเสียงของผู้ชาย ว่าไปว่ามาก็เพราะดีแฮะ
“ฉันอยากจะย้ำอีกสักครั้งให้เธอฟังฉัน แค่สักครั้ง แค่อยากจะย้ำ อยากจะย้ำ จนเธอนั้นมั่นใจ ถึงต่อให้นาน อีกนานสักเท่าไหร่ ก็อยากให้เชื่อใจว่าฉันรออยู่ และย้ำอีกสักครั้งให้เธอฟังฉัน อีกสักครั้ง อีกสักครั้ง แต่อยากจะย้ำ อยากจะย้ำ จนเธอนั้นมั่นใจ ถึงต่อให้นาน อีกนานสักเท่าไร ก็อยากให้เชื่อใจ ว่าฉันรออยู่ และฉันจะรอต่อไป อย่างที่ได้เคยบอกไว้ และย้ำให้เธอได้มั่นใจ ว่าฉันรักเธอ”
เพลงย้ำของบอดี้สแลม มันเพราะเสียจนฉันลืมตัวเดินออกไปหาที่มาของเสียง อ่ะ ... ที่ม้านั่งสีขาวข้าง ๆ ระเบียงห้อง เด็กผู้ชายรุ่นราวคราวเดียวกับฉัน กับกีต้าร์โปร่งของเขา หน้าตาเขาหวานจังแฮะ ไม่เหมือนเด็กไทยเลยอ่ะ ตี๋มาตรฐานโลกชะมัด หน้าตายังกะคนเกาหลีแน่ะ
“อ่ะ” เขาหันมามองที่ฉัน .. ฉันทำให้เขาเสียสมาธิหรอเนี่ยะ
“ขอโทษนะ เราไม่ได้ตั้งใจมาขัดจังหวะ”
“เปล่าหรอก ผมตังหาก รบกวนหรอเปล่า” เขาถามอย่างสุภาพฉันส่ายหน้าแล้วยิ้ม “ คุณ ...”
“อ่ะลืม .. เราชื่อสายลม ถ้ายังไงเรียกว่าวินส์ก็ได้ อยู่ม . 3จ้ะ”
“วินส์??? ที่แปลว่าลมหน่ะหรอ ตั้งชื่อตรงตามตัวเลยนะ”
“อือ แล้ว ...” ฉันย้อนถามชื่อเขา
“ชนชัย อยู่ม.3เหมือนกัน เรียกเราว่า วินนะ ที่แปลว่า ชนะหน่ะ เท่มั้ย”
“คิก อื้ม เท่ดี”
ฉันนั่งฟังวินเล่นกีต้าร์อยู่นานพอควรกว่าจะเข้านอน เพลงที่วินเล่นเพราะจังเลย วินเป็นเพื่อนคนแรกของฉันเลยนะ เท่าที่รู้วินเป็นคนดีมาก ๆ เชียวหล่ะ
แต่นั้นมันก็สามปีมาแล้วนะ ตอนนี้ตัวฉันอยู่ม.5 เช้าวันนี้เป็นวันแรกของการเปิดเรียนเทอมใหม่ ยังอยู่ที่หอเดิม เนื่องจากชินเสียแล้วกับเสียงเอ็ดตะโรจากความตื่นเต้าของนักเรียนใหม่ในวันแรก ก็ไม่แปลกนี่หน่าฉันเองก็เคยเป็นแบบนั้นมาก่อน ตื่นเต้าแหละดี จะได้เห็นอะไรใหม่ ๆ ไง
ฉันยืนสำรวจตัวเองว่าพร้อมหรือยังอยู่หน้ากระจก พร้อมแล้วหล่ะ แบบนี้ก็ออกไปโรงเรียนได้สบาย
“วินส์ เสร็จยังอ่ะ รอนานแล้วน๊า” ... รู้แล้วหน่า ... ฉันคงปล่อยให้คนอื่นรอนานอีกแล้วหน่ะสิ
“เสร็จแล้ว ๆ”
พูดจบฉันก็รีบคว้าเอากระเป๋าแล้ววิ่งไปที่หน้าห้อง วิน .. เขายืนรอพลางทำหน้าบึ้ง
“อะไร”
“5 นาที ทำลายสถิติเก่าอีกนะเนี้ยะ” ... ทำไมวินต้องทำสถิติการแต่งตัวช้าของเราด้วยหา...
“อุส่าห์จำ ขอบคุณนะ”
“เราก็ความจำดีอย่างนี้แหละ”
“วิน ... เราประชด” ฉันบอกจุดประสงค์ วินถึงกับค้างแล้วหัวเราะ
“เดี๋ยวนี้ประชดเป็นด้วยหรอ”
“วินนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนนน”
ฉันเกือบหวีดสยองสด ๆ ให้เพื่อนผู้แสนดีโครต ๆ คนนี้ฟังสักรอบ หลังจากหัดมาเนิ่นนาน ( เพื่ออะไร ) แต่บังเอิญที่พี่ปาร์คพี่ชายของยัยธีม เพื่อนสนิทในกลุ่มเดินมาทางนี้เสียก่อน พี่ปาร์คเดินคล้ำทางเหมือนคนตาไม่ดี ( หรือบอดนั้นเอง ) สังเกตดี ๆ วันนี้พี่เขาไม่ใส่แว่น ทำไมกันน๊า ไม่ทันไรยัยธีมก็มาลากพี่ชายตัวเองไปซะงั้น
“ไอปาร์ค ไอพี่งี่เง่า บอกว่าให้ใส่แว่นไง เดี๋ยวก็โดนผู้ชายฉุดอีกหรอก งี่เง่าสิ้นดีเลย”
อ่ะ ลืมบอก พี่ปาร์คเป็นผู้ชายที่ได้ชื่อว่าป๊อปที่สุดในโรงเรียน แต่ว่า ... ทำไมต้องมีแต่ว่าด้วยน๊า ทั้ง ๆ ที่พี่เขาออกจะperfectราวกับเจ้าชายขนาดนั้น พี่ปาร์คก็ยังป๊อปในหมู่ผู้ชายอยู่ดี ... ก็พี่ปาร์ค สวยที่สุดในโรงเรียนน่ะสิ ถามได้ แต่ยังไง ๆ ผู้หญิงอีกคนนึงที่มาอันดับต้น ๆ พอ ๆ กับพี่เขา เป็นเจ้าหญิงแสนน่ารัก นางฟ้าของโรงเรียนก็ยังเป็นพี่แพน แฟนพี่ปาร์คอยู่ดี ( เออ สงสารผู้ชายโรงเรียนนี่จริง ๆ หว่ะ )
ส่วนเจ้าชายน้ำแข็งของโรงเรียนนั่นหรอค่ะ ยืนอยู่ข้าง ๆ ฉันนี่ ทำไมวินถึงเป็นเจ้าชายน้ำแข็งหน่ะหรอ ... ก็เย็นชาสุด ๆ หน่ะสิ ไม่อยากจะเม้าส์เพื่อนสนิทตัวเองเลย แปลกดีเหมือนกันนะ เวลาวินอยู่ข้าง ๆ ฉัน วินกลับยิ้มเหมือนไม่ใช่ฉายาที่วินควรจะได้รับเลยหล่ะ วินเป็นคนร่าเริง แต่เวลาอยู่ต่อหน้าแฟนคลับ วินกลับเงียบสนิทเหมือนไม่ใช่วิน
“อ่ะ วินส์ไปโรงเรียนกันเถอะ”
“อื้ม”
เขาคว้าเอาข้อมือฉันพลางลากฉันไปโรงเรียน ทั้ง ๆ ที่โดนวินลากไปไหนมาไหนเป็นเวลา 2 ปี แต่ทำไมวันนี้มันรู้สึกแปลก ๆ กันน๊า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น