ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เหตุการณ์ไม่คาดฝัน
\'มันมาสาย\'
นี่คือความคิดแวบแรกที่เข้ามาในหัวของเจ้าชายแห่งคาโนวาล หลังจากส่งการบ้านในชั้นเรียนให้กับเฟริน เขาก็ออกมายืนคอยใต้ต้นแอปเปิ้ลตามที่เขียนโน้ตนัดอีกฝ่ายไว้ตั้งแต่บ่ายสาม จนตอนนี้เป็นเวลาเย็นจนเกือบค่ำแล้ว เขาก็ยังคงยืนแกร่วรออยู่ต่อไป ใบหน้าที่มักเย็นชาของเจ้าชายน้ำแข็งเริ่มฉายแววหัวเสียขึ้นมาเล็กน้อยกับการผิดเวลาของเจ้าหล่อน อย่างน้อยเธอก็น่าจะเห็นกระดาษที่เขาอุตส่าห์คั่นให้เห็นอยู่ทนโท่ ถ้าเธอไม่เห็น เห็นทีเธอจะตาถั่วไปหน่อย
\'หรือว่าเธอไม่อยากมาพบฉัน เฟริน?\'
ความคิดอีกอย่างแวบเข้ามา และมันเป็นความคิดที่ทำให้คาโลหน้าเครียดขึ้นทันควัน ถ้าเขาเห็นว่าเธอเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต แต่เธอกลับไม่เห็นค่าเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจะทำเช่นไรดี?
แต่ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรต่อไป เสียงที่ชวนน่ารำคาญจากขอทานแห่งทริสทอร์กลับดังขึ้นมาจากด้านหลัง
\"ไม่ทราบว่าเจ้าชายแห่งคาโนวาลว่างมากรึไง ถึงได้มายืนเป็นนางไม้อยู่ใต้ต้นแอปเปิ้ล\"
\"ไม่รู้ซักเรื่องมันจะตายมั้ย โร เซวาเรส\" คาโลตอบห้วนๆ พร้อมกับหันไปมองอีกฝ่าย และพบกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะจงใจยั่วโมโหชัดๆ
โรยักไหล่น้อยๆ ก่อนตอบด้วยท่าทีผ่อนคลายเช่นเดิม
\"แหม แต่เรื่องที่คาโนวาลเรียกตัวเจ้าชายคาโลกับเจ้าหญิงเรนอนกลับด่วนนี่มันน่าสนน้อยซะที่ไหน\"
\"แกรู้?\" คาโลถามแม้รู้คำตอบของอีกฝ่ายอยู่แล้ว \"นี่เป็นความลับ ขอทานอย่างแกไม่น่าจะรู้\"
\"ฉันบอกนายเป็นล้านรอบแล้วว่าขอทานก็รู้เรื่องที่เจ้าชายไม่รู้\"
\"งั้นบอกได้มั้ยว่าคาโนวาลเรียกฉันกลับไปทำไม?\"
โรหัวเราะเบาๆ ในลำคอ \"ขนาดคนโดนเรียกกลับยังไม่รู้ ฉันจะไปรู้ได้ไง\"
คาโลมองอีกฝ่ายอย่างใช้ความคิด อย่างที่อีกฝ่ายพูดมามันก็ถูก เพราะเขาเพิ่งได้รับจดหมายจากคาโนวาลเมื่อวานนี้ และในนั้นบอกเพียงว่าให้เขากับเรนอนรีบกลับมาด่วน โดยไม่ได้บอกอะไรอีกแม้แต่น้อย แถมยังให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับอีกด้วย
\"แต่นายน่าจะกลับไปเก็บของมากกว่ามายืนรอเฟรินนะ\" โรเสนอความคิด \"แถมเรื่องนี้เค้าให้ปิดเป็นความลับไม่ใช่งั้นเหรอ มาบอกคนปากมากอย่างเฟรินมันจะดีเรอะ\"
\"เรื่องของฉัน\" คาโลตอบเสียงห้วน ในใจนึกอยากกำจัดขอทานตรงหน้าไปให้พ้นๆ
\"แต่ฉันว่าป่านนี้เฟรินกินข้าวเย็นอิ่มแล้วก็คงหลับไปแล้วมั้ง\"
โรเปรยขึ้นมา ซึ่งมันก็เป็นหนึ่งในหลายสิ่งที่คาโลกลัวไม่น้อย
\"ถ้าพูดมากอีก นายได้อิ่มเลือดกลบปาก แล้วก็หลับไปตลอดกาลแน่ๆ\" คาโลขู่อย่างนึกรำคาญใจ พร้อมกับไอเย็นยะเยือกที่เริ่มแผ่ไปทั่วคู่สนทนา แต่โรก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเต้นตกใจแต่อย่างใด นัยน์ตาสีฟ้ากับนัยน์ตาสีเขียวสบตากันนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนที่ขอทานจะเป็นฝ่ายตัดสินใจถอย
\"ตกลงนายจะยังยืนรอเฟริน\"
\"ถ้าใช่แล้วจะทำไม\"
\"เปล่า\" โรรีบปฎิเสธ \"จะได้ไม่อยู่เป็นก้างขวางคอ\"
พูดจบโรรีบตัดบทโดยการเดินออกมาโดยไม่รอฟังเสียงอีกฝ่ายอีก แต่ก่อนที่โรจะเดินออกไปลับตา คาโลได้ยินเสียงพึมพำกับสายลมที่แสนแผ่วเบา
\"ฉันล่ะอิจฉาพวกนายจริงๆ\"
----------------------------------------------------
\"ไปไหนมาน่ะ โร\"
คิลเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้องรวมพลชาวป้อมอัศวินที่บัดนี้มีเพียงนักฆ่าหนุ่ม กับกัส โทนีย่าที่กำลังเขียนเรียงความร้อยหน้าเรื่องพระคุณครูที่มีต้นเหตุมาจากตัวยุ่งประจำป้อมอัศวินอย่างเคร่งเครียด
\"ไปเดินเล่น\" โรตอบพลางกวาดสายตาไปมองรอบห้อง \"คนอื่นไปไหนกันหมด\"
\"วันนี้นึกอยากนอนเร็วกันมั้ง\" ่คิลยักไหล่น้อยๆ
\"เรียงความนายเสร็จรึยัง\" กัสเงยหน้าขึ้นมาถามขอทานผู้ร่วมชะตากรรม
\"เกือบเสร็จ\" โรตอบ \"แต่มีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อยเลยยังไม่เสร็จ\"
กัสยักไหล่อย่างไม่ค่อยสนใจนัก ก่อนจะลงมือเขียนต่อพร้อมกับเสียงบ่นพึมพำ \"พระคุณครู...พระคุณครู...\"
\"แล้วเฟรินอยู่ไหน\" โรถาม
\"คงอยู่ใน...\"
\"ก็คงบรรทมในห้องอย่างสบายพระทัยเฉิบนั่นแหละ ในขณะที่เราต้องมานั่งปั่นเรียงความบ้าๆ บอๆ เรื่องพระคุณครูทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด\"
คิลทำท่าจะตอบแต่ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคดี กัส โทนีย่าผู้ดูเบื่อชีวิตยังไงชอบกลกับการเขียนเรียงความร้อยหน้ากลับชิงตอบขึ้นมาก่อนด้วยความรู้สึกไม่สบอารมณ์นักเมื่อพูดถึงเจ้าหญิงที่ทำตัวไม่สมกับเป็นเจ้าหญิง...ไม่สมกับเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ
\"ปล่อยๆ มันไปเถอะ\" คิลพยายามไกล่เกลี่ย \"เฟรินมันก็ขยันหามาให้แต่เรื่องยุ่งตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้วก็จริง แต่ถ้าไม่มีมันเหงาแย่\"
\"ถ้าคนอื่นคิดแบบนักฆ่าอย่างนายได้ก็ดี\" กัสบ่นเบาๆ
\"ฉันจะไปปลุกเฟริน\"
โรเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืน ทำให้คิลมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย เพราะแต่ไหนแต่ไรมาไม่มีใครในป้อมอัศวินนึกอยากลุกขึ้นมาปลุกตัวยุ่งที่ดูท่าจะพ่วงตำแหน่งขี้เซาประป้อมไปด้วย แต่เจ้าขอทานตรงหน้ากลับพูดคล้ายเป็นเรื่องสามัญธรรมดาที่สุด แต่ยังไม่ทันถามเหตุผลอีกฝ่ายก็เดินจากไปเสียแล้ว
----------------------------------------------------
คุณเคยได้ยินทฤษฏีเรื่องแรงโน้มถ่วงของเซอร์ไอแซค นิวตันมั้ย
ว่ากันว่าเซอร์ไอแซค นิวตันค้นพบทฤษฎีนี้เมื่อไปนั่งอยู่ใต้ต้นแอปเปิ้ล แล้วเห็นเจ้าผลไม้สีแดงนี่ตกลงมาจากต้น (ไม่ใช่กระถางฝึกวิชากบาลอรหันต์อย่างเฟรินในหัวขโมยเล่ม 1น่อ)
ด้วยความเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ชอบคิดสิ่งที่ชาวบ้านไม่คิดกัน พี่แกก็คิดทฤษฎีนี้มาให้เด็กรุ่นหลังเรียนกันปวดหัวเล่นๆ
ในเอดินเบิร์กก็กำลังจะมีผู้ค้นพบสัจธรรมที่แท้จริงแห่งต้นแอปเปิ้ล เอ๊ย! แรงโน้มถ่วงของโลก
...........
......
...
.
ยังไม่ทันที่เจ้าชายแห่งคาโนวาลจะรู้สึกตัว ลูกแอปเปิ้ลก็หล่นลงมากระทบกับหัวเจ้าชายน้ำแข็งที่ยืนเป็นนางไม้อยู่ใต้ต้นแอปเปิ้ลจนน้ำแข็งที่ปกคลุมบนหัวปริ คาโลค่อยๆ ล้มลงช้าๆ
\"เฟริน...\"
คาโลพูดได้เพียงเท่านี้ ก่อนจะน็อคหมดสติไป...
----------------------------------------------------
นี่คือความคิดแวบแรกที่เข้ามาในหัวของเจ้าชายแห่งคาโนวาล หลังจากส่งการบ้านในชั้นเรียนให้กับเฟริน เขาก็ออกมายืนคอยใต้ต้นแอปเปิ้ลตามที่เขียนโน้ตนัดอีกฝ่ายไว้ตั้งแต่บ่ายสาม จนตอนนี้เป็นเวลาเย็นจนเกือบค่ำแล้ว เขาก็ยังคงยืนแกร่วรออยู่ต่อไป ใบหน้าที่มักเย็นชาของเจ้าชายน้ำแข็งเริ่มฉายแววหัวเสียขึ้นมาเล็กน้อยกับการผิดเวลาของเจ้าหล่อน อย่างน้อยเธอก็น่าจะเห็นกระดาษที่เขาอุตส่าห์คั่นให้เห็นอยู่ทนโท่ ถ้าเธอไม่เห็น เห็นทีเธอจะตาถั่วไปหน่อย
\'หรือว่าเธอไม่อยากมาพบฉัน เฟริน?\'
ความคิดอีกอย่างแวบเข้ามา และมันเป็นความคิดที่ทำให้คาโลหน้าเครียดขึ้นทันควัน ถ้าเขาเห็นว่าเธอเป็นคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต แต่เธอกลับไม่เห็นค่าเขาเลยแม้แต่น้อย เขาจะทำเช่นไรดี?
แต่ยังไม่ทันที่จะคิดอะไรต่อไป เสียงที่ชวนน่ารำคาญจากขอทานแห่งทริสทอร์กลับดังขึ้นมาจากด้านหลัง
\"ไม่ทราบว่าเจ้าชายแห่งคาโนวาลว่างมากรึไง ถึงได้มายืนเป็นนางไม้อยู่ใต้ต้นแอปเปิ้ล\"
\"ไม่รู้ซักเรื่องมันจะตายมั้ย โร เซวาเรส\" คาโลตอบห้วนๆ พร้อมกับหันไปมองอีกฝ่าย และพบกับรอยยิ้มที่ดูเหมือนจะจงใจยั่วโมโหชัดๆ
โรยักไหล่น้อยๆ ก่อนตอบด้วยท่าทีผ่อนคลายเช่นเดิม
\"แหม แต่เรื่องที่คาโนวาลเรียกตัวเจ้าชายคาโลกับเจ้าหญิงเรนอนกลับด่วนนี่มันน่าสนน้อยซะที่ไหน\"
\"แกรู้?\" คาโลถามแม้รู้คำตอบของอีกฝ่ายอยู่แล้ว \"นี่เป็นความลับ ขอทานอย่างแกไม่น่าจะรู้\"
\"ฉันบอกนายเป็นล้านรอบแล้วว่าขอทานก็รู้เรื่องที่เจ้าชายไม่รู้\"
\"งั้นบอกได้มั้ยว่าคาโนวาลเรียกฉันกลับไปทำไม?\"
โรหัวเราะเบาๆ ในลำคอ \"ขนาดคนโดนเรียกกลับยังไม่รู้ ฉันจะไปรู้ได้ไง\"
คาโลมองอีกฝ่ายอย่างใช้ความคิด อย่างที่อีกฝ่ายพูดมามันก็ถูก เพราะเขาเพิ่งได้รับจดหมายจากคาโนวาลเมื่อวานนี้ และในนั้นบอกเพียงว่าให้เขากับเรนอนรีบกลับมาด่วน โดยไม่ได้บอกอะไรอีกแม้แต่น้อย แถมยังให้เก็บเรื่องนี้เป็นความลับอีกด้วย
\"แต่นายน่าจะกลับไปเก็บของมากกว่ามายืนรอเฟรินนะ\" โรเสนอความคิด \"แถมเรื่องนี้เค้าให้ปิดเป็นความลับไม่ใช่งั้นเหรอ มาบอกคนปากมากอย่างเฟรินมันจะดีเรอะ\"
\"เรื่องของฉัน\" คาโลตอบเสียงห้วน ในใจนึกอยากกำจัดขอทานตรงหน้าไปให้พ้นๆ
\"แต่ฉันว่าป่านนี้เฟรินกินข้าวเย็นอิ่มแล้วก็คงหลับไปแล้วมั้ง\"
โรเปรยขึ้นมา ซึ่งมันก็เป็นหนึ่งในหลายสิ่งที่คาโลกลัวไม่น้อย
\"ถ้าพูดมากอีก นายได้อิ่มเลือดกลบปาก แล้วก็หลับไปตลอดกาลแน่ๆ\" คาโลขู่อย่างนึกรำคาญใจ พร้อมกับไอเย็นยะเยือกที่เริ่มแผ่ไปทั่วคู่สนทนา แต่โรก็ไม่มีท่าทีว่าจะตื่นเต้นตกใจแต่อย่างใด นัยน์ตาสีฟ้ากับนัยน์ตาสีเขียวสบตากันนิ่งไปครู่ใหญ่ ก่อนที่ขอทานจะเป็นฝ่ายตัดสินใจถอย
\"ตกลงนายจะยังยืนรอเฟริน\"
\"ถ้าใช่แล้วจะทำไม\"
\"เปล่า\" โรรีบปฎิเสธ \"จะได้ไม่อยู่เป็นก้างขวางคอ\"
พูดจบโรรีบตัดบทโดยการเดินออกมาโดยไม่รอฟังเสียงอีกฝ่ายอีก แต่ก่อนที่โรจะเดินออกไปลับตา คาโลได้ยินเสียงพึมพำกับสายลมที่แสนแผ่วเบา
\"ฉันล่ะอิจฉาพวกนายจริงๆ\"
----------------------------------------------------
\"ไปไหนมาน่ะ โร\"
คิลเอ่ยถามเมื่อเห็นอีกฝ่ายเดินเข้ามาในห้องรวมพลชาวป้อมอัศวินที่บัดนี้มีเพียงนักฆ่าหนุ่ม กับกัส โทนีย่าที่กำลังเขียนเรียงความร้อยหน้าเรื่องพระคุณครูที่มีต้นเหตุมาจากตัวยุ่งประจำป้อมอัศวินอย่างเคร่งเครียด
\"ไปเดินเล่น\" โรตอบพลางกวาดสายตาไปมองรอบห้อง \"คนอื่นไปไหนกันหมด\"
\"วันนี้นึกอยากนอนเร็วกันมั้ง\" ่คิลยักไหล่น้อยๆ
\"เรียงความนายเสร็จรึยัง\" กัสเงยหน้าขึ้นมาถามขอทานผู้ร่วมชะตากรรม
\"เกือบเสร็จ\" โรตอบ \"แต่มีเรื่องต้องจัดการนิดหน่อยเลยยังไม่เสร็จ\"
กัสยักไหล่อย่างไม่ค่อยสนใจนัก ก่อนจะลงมือเขียนต่อพร้อมกับเสียงบ่นพึมพำ \"พระคุณครู...พระคุณครู...\"
\"แล้วเฟรินอยู่ไหน\" โรถาม
\"คงอยู่ใน...\"
\"ก็คงบรรทมในห้องอย่างสบายพระทัยเฉิบนั่นแหละ ในขณะที่เราต้องมานั่งปั่นเรียงความบ้าๆ บอๆ เรื่องพระคุณครูทั้งๆ ที่ไม่ได้ทำอะไรผิด\"
คิลทำท่าจะตอบแต่ยังไม่ทันจะพูดจบประโยคดี กัส โทนีย่าผู้ดูเบื่อชีวิตยังไงชอบกลกับการเขียนเรียงความร้อยหน้ากลับชิงตอบขึ้นมาก่อนด้วยความรู้สึกไม่สบอารมณ์นักเมื่อพูดถึงเจ้าหญิงที่ทำตัวไม่สมกับเป็นเจ้าหญิง...ไม่สมกับเป็นผู้หญิงด้วยซ้ำ
\"ปล่อยๆ มันไปเถอะ\" คิลพยายามไกล่เกลี่ย \"เฟรินมันก็ขยันหามาให้แต่เรื่องยุ่งตั้งแต่ไหนแต่ไรมาแล้วก็จริง แต่ถ้าไม่มีมันเหงาแย่\"
\"ถ้าคนอื่นคิดแบบนักฆ่าอย่างนายได้ก็ดี\" กัสบ่นเบาๆ
\"ฉันจะไปปลุกเฟริน\"
โรเอ่ยพร้อมกับลุกขึ้นยืน ทำให้คิลมองอีกฝ่ายอย่างสงสัย เพราะแต่ไหนแต่ไรมาไม่มีใครในป้อมอัศวินนึกอยากลุกขึ้นมาปลุกตัวยุ่งที่ดูท่าจะพ่วงตำแหน่งขี้เซาประป้อมไปด้วย แต่เจ้าขอทานตรงหน้ากลับพูดคล้ายเป็นเรื่องสามัญธรรมดาที่สุด แต่ยังไม่ทันถามเหตุผลอีกฝ่ายก็เดินจากไปเสียแล้ว
----------------------------------------------------
คุณเคยได้ยินทฤษฏีเรื่องแรงโน้มถ่วงของเซอร์ไอแซค นิวตันมั้ย
ว่ากันว่าเซอร์ไอแซค นิวตันค้นพบทฤษฎีนี้เมื่อไปนั่งอยู่ใต้ต้นแอปเปิ้ล แล้วเห็นเจ้าผลไม้สีแดงนี่ตกลงมาจากต้น (ไม่ใช่กระถางฝึกวิชากบาลอรหันต์อย่างเฟรินในหัวขโมยเล่ม 1น่อ)
ด้วยความเป็นนักวิทยาศาสตร์ที่ชอบคิดสิ่งที่ชาวบ้านไม่คิดกัน พี่แกก็คิดทฤษฎีนี้มาให้เด็กรุ่นหลังเรียนกันปวดหัวเล่นๆ
ในเอดินเบิร์กก็กำลังจะมีผู้ค้นพบสัจธรรมที่แท้จริงแห่งต้นแอปเปิ้ล เอ๊ย! แรงโน้มถ่วงของโลก
...........
......
...
.
ยังไม่ทันที่เจ้าชายแห่งคาโนวาลจะรู้สึกตัว ลูกแอปเปิ้ลก็หล่นลงมากระทบกับหัวเจ้าชายน้ำแข็งที่ยืนเป็นนางไม้อยู่ใต้ต้นแอปเปิ้ลจนน้ำแข็งที่ปกคลุมบนหัวปริ คาโลค่อยๆ ล้มลงช้าๆ
\"เฟริน...\"
คาโลพูดได้เพียงเท่านี้ ก่อนจะน็อคหมดสติไป...
----------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น