บทเพลงแห่งหยดจันทรา

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ - ทุ่งดอกไม้แห่งความทรงจำ

ทุ่งดอกไม้ที่เต็มไปด้วยดอกไม้ดอกเล็ก สีเหลืองอ่อนที่เห็นชัดอยู่ข้างหน้านี้  อาจจะดูเหมือนเป็นเพียงทุ่งดอกไม้ธรรมดาสำหรับคนอื่น...แต่สำหรับ \'เขา\' ผู้ชายที่กำลังเดินไปเรื่อยๆผ่านทุ่งดอกไม้นี้เป็นสถานที่พิเศษ  เป็นสถานที่แห่งความทรงจำ...ความทรงจำในตอนที่เขายังเป็นแค่คนที่ไม่สำคัญอะไรในสงคราม  ชายหนุ่มเดินไปเรื่อยๆ โดยมีจุดหมายอยู่ที่หินก้อนใหญ่ที่เหมือนกับจะอยู่กลางทุ่งดอกไม้  กลิ่นดอกไม้ที่กระจายกลิ่นหอมอยู่รอบกายยิ่งทำให้เขานึกถึงความทรงจำในอดีตที่เกิดขึ้นในสถานที่นี้



\"กลิ่นดอกไม้ที่เจ้าชอบสินะ...เรลส์\" ชายหนุ่มรำพึงเบาๆ  ไม่มีเสียงตอบคำถามกลับมา  มีแต่สายลมอ่อนโชยมากระทบผิวเนื้อของเขาอย่างอ่อนโยน  ชายหนุ่มนั่งลงบนก้อนหินก้อนใหญ่  ก่อนจะหยิบขวดเหล้าออกมาจากเสื้อคลุม



\"ไม่ได้มาที่นี่ตั้งนาน...ไม่เปลี่ยนไปเลย\" ชายหนุ่มพูดกับตัวเองอีกครั้ง  แต่ก็ยังปรารถนาอยู่ลึกๆ ว่าผู้หญิงคนนั้นจะฟังอยู่ด้วย



นั่นสินะ...ยังไงซะที่นี่ก็ยังคงเป็นสถานที่แห่งความทรงจำของข้ากับเจ้าโดยไม่มีวันเปลี่ยนแปลงสินะ



\"ดื่มฉลองการกลับมากันหน่อยดีมั้ย\" เขาเอ่ยเบาๆ กับสายลมแล้วเปิดจุกขวดเหล้าออกมา \"เจ้าดื่มก่อนละกัน\"



ชายหนุ่มเทเหล้าราดลงไปบนดินข้างหน้า  ก่อนจะยกขึ้นมาดื่มเอง



\"ตอนแรกข้าไม่นึกว่าเจ้าจะดื่มเหล้าเป็นหรอก  จนเห็นเจ้าดื่มจริง\" เขาหัวเราะเบาๆ กับความทรงจำที่ยังอยู่ในหัวสมองอย่างชัดเจน \"ดื่มเก่งกว่าข้าอีก\"



ไม่มีเสียงของเจ้าตอบกลับมาอย่างที่เคย...ไม่มีสิ่งใดเกี่ยวกับเจ้าเหลืออยู่เลย  นอกจากความทรงจำของข้า และ...ผลึกสีใสในมือของข้าเท่านั้น



ชายหนุ่มกระดกเหล้าดื่มไปครึ่งขวด  ที่เหลืออีกครึ่งขวดก็เทลงไปบนพื้นจนหมด  หลังจากนั้นเขาก็นั่งอยู่บนก้อนหินไปเรื่อยๆ  ปล่อยความคิดให้ล่องลอยไปกับสายลม...เสียงสายลมที่พัดมาอย่างอ่อนโยนสำหรับเขาแล้วฟังดูเหมือนเป็นเสียงเพลงปลอบประโลมใจที่เหนื่อยอ่อนของชายหนุ่ม  เหมือนเสียงของผู้หญิงคนนั้น  เสียงที่ร้องเพลงให้เขาฟังอย่างอ่อนโยน



\"ข้าคงต้องไปแล้ว\" ชายหนุ่มพูดเบาๆ พลางลุกขึ้นจากก้อนหินที่นั่งอยู่ \"ไปทำธุระต่อน่ะ\"



ชายหนุ่มค่อยๆวางสมุดบันทึกที่บันทึกเรื่องราวต่างๆ ในความทรงจำบนก้อนหินใหญ่ที่นั่งเมื่อกี้  ก่อนจะเดินไปช้าๆ  แล้ววูบหนึ่งมีลมพัดมาจนทำให้เขาหยุดยืนอยู่กับที่  เมื่อกี้...เขารู้สึกเหมือนได้ยินเสียงของคนที่ข้ากำลังนึกถึงมากที่สุดแว่วมากับสายลม  เสียงที่ได้ยินราวกับคำพูดที่จับใจความได้ว่า



\'ขอบคุณนะ...เลวิส\'



\"เรื่องเล็กน่าเรลส์  ลืมมันซะเถอะ\"



ชายหนุ่มพึมพำตอบสายลมไปเบาๆ  เขาหันหลังกลับไปมองสมุดบันทึกที่วางไว้บนหินอีกครั้งด้วยสายตาที่เจ็บปวด...แล้วเขาก็เห็นสายลมที่พัดมาเบาๆ พัดหน้ากระดาษในสมุดบันทึกของเขาให้เปิดขึ้นมา...เปิดพร้อมๆ กับความทรงจำในอดีตที่ยังประทับตราตรึงอยู่ในความทรงจำของชายหนุ่มอย่างไม่มีวันที่ลืม...



--------------------------------------------------------------------------------