ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : บทที่ 4 - พายุทราย
\"ว่าไงนะขอรับ พายุทรายหรือขอรับ\" เฟอาเองก็ดูตกใจและหนักใจไม่น้อย ทั้งเลวิสและเฟอารีบมองไปทางด้านที่เหล่าคนงานชี้ให้ดู และเห็นว่าพายุทรายกำลังเลื่อนใกล้เข้ามา
\"เวลาเจอพายุทรายต้องอยู่นิ่งๆ ไว้นะขอรับ ทุกคนขอรับ หาที่กำบังแล้วก็อยู่นิ่งๆ นะขอรับ\"
เฟอาตะโกนเสียงดังเพื่อให้ทุกคนรับรู้ ทุกคนก็ทำตามที่เฟอาว่าแต่โดยดี มีเพียงเลวิสคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ทำตามโดยการคว้ากระเป๋าของตนเองและลุกขึ้นยืน
\"ไคล์\" เลวิสตะโกนพร้อมกับมองไปรอบด้าน ไคล์ยังไม่กลับมาจากการเดินเล่น และไม่ได้อยู่ใกล้บริเวณที่ขบวนสินค้าอยู่ในขณะนี้ เลวิสจึงตัดสินใจที่จะไปหาไคล์
\"ท่านเลวิสขอรับ มันอันตราย\" เฟอารีบร้องเตือนทันทีเมื่อเห็นเลวิสลุกขึ้นยืนและกำลังจะออกวิ่ง
\"ไคล์ยังไม่กลับมา ข้าทิ้งเขาไม่ได้\"
แล้วเลวิสก็วิ่งออกไปโดยไม่ฟังคำคัดค้านของเฟอาเลยแม้แต่น้อย เขารู้ดีว่าพายุทรายนั้นอันตรายเพียงใด รู้ว่าอันตรายนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตอนนี้ทรายก็เริ่มคละคลุ้งไปทั่วในอากาศทำให้เริ่มมองเห็นสิ่งรอบด้านได้ไม่ชัดนัก แต่เขาก็ยังไม่หมดหวัง เขารีบวิ่งฝ่าลมไปเรื่อย ปากก็ตะโกนเรียกชื่อไคล์ ในใจก็ภาวนาว่าขอให้ได้ยินเสียงของเพื่อนตะโกนกลับมา
และราวกับคำภาวนาของเลวิสจะเป็นจริง เขาพบร่างๆ หนึ่งทรุดตัวอยู่ที่พื้น เมื่อเดินเข้าไปใกล้จึงรู้ว่าเป็นไคล์
\"ไคล์ เป็นอะไรรึเปล่า\"
\"เลวิส\" ไคล์เรียกชื่อของอีกฝ่ายด้วยเสียงแผ่วเบา แล้วก็สำลักทรายออกมาก่อนจะหมดสติไป
เลวิสขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด พายุทรายเริ่มโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง และรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เลวิสรู้ดีว่าถ้าเขากับไคล์ไม่หาที่กำบังที่ดีพอ คงจะได้สังเวยชีวิตในผืนทรายแห่งนี้เป็นแน่ แต่เขาจะทำอย่างไรดีเมื่อเพื่อนของเขาหมดสติไป
เลวิสพยายามพยุงไคล์ขึ้นมาแล้วก็พยายามที่จะหาที่ๆ ปลอดภัยพอ เขาไม่รู้ว่าควรจะไปหลบที่ไหนดี เพราะตอนนี้เขาแทบไม่เห็นทางใดๆ แล้ว เขารู้แต่เพียงว่ายามที่เขาพยุงไคล์ไปด้วยนั้น เขาเดินได้ช้าเหลือเกินเพราะน้ำหนักที่ต้องรับเพิ่มมา และรู้ว่าถ้าเขาเดินไปได้ช้าโดยไม่รู้จุดหมายเช่นนี้ โอกาสรอดของเขากับไคล์ก็เหลือน้อยเต็มทีแล้ว
ในขณะที่เลวิสพยายามพยุงไคล์ไปด้วยความหวังอันเหลืออยู่น้อยนิดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงคนพูดขึ้นมา
\"มาทางนี้ ถ้าพวกเจ้ายังไม่อยากตาย\"
แล้วเขาก็เห็นเงารางๆ ของร่างหนึ่งเข้ามาช่วยเขาพยุงไคล์ไป ร่างนั้นท่าทางจะมีแรงมากพอสมควรทีเดียว ถึงได้ช่วยเลวิสพยุงไคล์ไปได้อย่างง่ายดาย
แล้วร่างนั้นก็นำเลวิสกับไคล์มาถึงที่ถ้ำแห่งหนึ่งซึ่งดูท่าทางจะปลอดภัยจากพายุทรายภายนอก คนที่มาช่วยนั้นก็ยังช่วยพยุงไคล์มานอนเอนพิงผนังถ้ำอีกด้วย เลวิสได้ยินเสียงคนๆ นั้นถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วก็พึมพัมร่ายเวทย์เบาๆ อย่างจับใจความไม่ได้ เมื่อสิ้นเสียงร่ายเวทย์ก็มีกองไฟลุกขึ้นมาทำให้เห็นบริเวณรอบด้านได้ชัดดีทีเดียว
เลวิสเพิ่งจะเห็นคนที่มาช่วยเขากับไคล์ คนที่มาช่วยเขาไว้นั้นเป็นเด็กหนุ่มหน้าสวย ร่างเล็ก มีดวงตาสีม่วง และผมสีเงิน ส่วนการแต่งกายนั้นเป็นแบบชาวเอลวีทีส และมีผ้าสีมืดโพกหัวไว้
\"พวกเจ้าเกือบตายแล้วนะ รู้มั้ย\" เด็กหนุ่มคนนั้นเริ่มพูดขึ้นก่อน \"ไหนมาดูหน่อยซิว่าเพื่อนของเจ้าเป็นยังไงบ้าง\"
เด็กหนุ่มคนนั้นทรุดกายลงนั่งข้างๆ ร่างของไคล์แล้วก็จับข้อมือของไคล์ไว้
\"เพื่อนของข้าเป็นอะไรมากมั้ย\" เลวิสถามเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วงไคล์
\"ไม่เป็นอะไรมากหรอก ใช้เวทย์รักษาสักหน่อยนึงเดี๋ยวก็ฟื้นแล้ว\"
แล้วเด็กหนุ่มก็ใช้มือแตะไหล่ของไคล์ไว้ สักพักมือของเด็กหนุ่มก็เริ่มเรืองแสง เมื่อผ่านไปนานพอดูแล้ว เด็กหนุ่มคนนั้นก็เอามือออก แล้วไปลุกขึ้นไปนั่งพิงผนังถ้ำอีกด้าน
\"สักพักเดี๋ยวก็ฟื้น\" เด็กหนุ่มเอ่ยเรียบๆ แล้วก็มองเลวิสอย่างละเอียดถี่ถ้วนคล้ายจะเป็นการสำรวจอีกฝ่าย
\"ข้าต้องขอบคุณที่ท่านช่วยเรา\"
\"ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย\"
แล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ เลวิสหยิบกระเป๋าที่ถือติดมือมาด้วยมาตรวจตราว่าข้าวของข้างในยังอยู่ครบดีหรือไม่ และเขาก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าจดหมายสำคัญของท่านแซคคาเรี่ยนยังอยู่ดี แล้วเสียงไคล์ที่ครางออกมาเบาๆ พร้อมกับลืมตาขึ้นก็ทำให้เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกอีกครั้ง
\"เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า\" เลวิสหันไปถามไคล์ด้วยความเป็นห่วง
\"ดีขึ้นแล้วนะ ข้าว่า\" ไคล์ตอบพลางลุกขึ้นมานั่ง \"แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นเนี่ย\"
\"เจ้าหมดสติไป แล้วเราก็ได้...เอ่อ...เขาคนนั้นช่วยเอาไว้\" เลวิสอธิบายให้ไคล์ฟัง ก่อนจะหันไปถามเด็กหนุ่ม \"เออ...ชื่อของท่าน คือ...\"
\"ข้าไม่เคยเห็นหน้าพวกเจ้ามาก่อน การแต่งกายก็ดูแปลกๆ\" เด็กหนุ่มคนนั้นเปรยขึ้นมาอย่างไม่สนใจคำถามของเลวิสเลยแม้แต่น้อย \"ไม่ใช่คนแถวนี้ใช่มั้ย\"
\"ใช่...คือ เรา...เอ่อ...ไม่ใช่คนแถวนี้\" ไคล์ตอบ
\"แล้วจะไปไหน\" เด็กหนุ่มยังคงถามเรียบๆ
\"ผาแลนดิส\" ไคล์ตอบความจริงไปเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายก็น่าจะเป็นชาวเอลวีทีสจึงไม่น่าจะมีปัญหาถ้าจะบอกความจริงไป
\"แล้วมาที่ผาแลนดิสทำไม\" แววตาสีม่วงของเด็กหนุ่มแปลกหน้าฉายประกายสงสัยแวบนึงก่อนจะกลับเป็นปกติจนแทบจะไม่ทันเห็น
\"เรา...มาหาราสเทียร์น่ะ\" เลวิสปล่อยให้ไคล์ทำหน้าที่ตอบอีกครั้ง
\"มาหาราสเทียร์\" เด็กหนุ่มคนนั้นทวนคำช้าๆ สายตาครุ่นคิด
\"ใช่\" ไคล์เน้นย้ำอีกครั้ง
แล้วโดยที่เลวิสและไคล์ไม่ทันคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น เด็กหนุ่มแปลกหน้าก็ชักมีดสั้นออกมาจากฝักข้างเอวแล้วนำมาจ่อที่คอของไคล์ ท่ามกลางความแปลกใจของชายหนุ่มชาวคานาลทั้งสอง ไคล์มีสีหน้าตื่นตระหนก ดวงหน้าซีดเผือด ส่วนเลวิสก็ตะลึงไปครู่โดยที่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร
\"มาหาราสเทียร์ทำไม!\" เสียงของเด็กหนุ่มแปรเปลี่ยนเป็นตะคอก
\"ปล่อยไคล์นะ\" เลวิสไม่ได้ตอบคำถามนั้นแต่กลับพยายามเข้าไปช่วยผู้เป็นเพื่อน
\"อย่าเข้ามานะ!!!\" เด็กหนุ่มตวาด \"ไม่งั้นข้าฆ่าเพื่อนเจ้าแน่!!!\"
เด็กหนุ่มแปลกหน้าเอามีดไปกดไว้ที่คอของไคล์ ทำให้ไคล์มีสีหน้าตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิม สำหรับเลวิสแล้ว เขาไม่คิดว่าการกระทำที่บุ่มบ่ามจะทำให้สถานการณ์นี้ดีขึ้น ที่ตอนแรกให้ไคล์พูดความจริงไปเพียงเพราะว่าเมื่อรู้ว่าเด็กหนุ่มร่างเล็กตรงหน้าเป็นชาวเอลวีทีสแล้วก็ไม่น่าจะมีอันตรายใดๆ และอาจจะเป็นประโยชน์ที่บอกความจริงไปด้วยซ้ำ
\"ตอบคำถามข้ามาก่อน\" แววตาสีม่วงเริ่มฉายแววไม่พอใจ
\"ได้\"
\'ไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ และไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่...ถ้ายกเว้นชีวิตของไคล์ละก็นะ...\' เลวิสอดคิดในใจอย่างหัวเสียกับสถานการณ์เสียเปรียบนี้ไม่ได้
\"มาหาราสเทียร์ทำไม\" เด็กหนุ่มถามย้ำอีกครั้งแต่ด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเรียบเฉยและใจเย็นขึ้น
\"ท่านแซคคาเรี่ยน ผู้นำแห่งแคว้นคานาลส่งพวกเรามา\" เลวิสพูดความจริงไปโดยไม่ปิดบัง \"ท่านแซคคาเรี่ยนให้เรานำจดหมายมาส่งราสเทียร์\"
\"ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าแซคคาเรี่ยนส่งเจ้ามาจริง\" แววตาของเด็กหนุ่มยังมีประกายระแวง
\"นี่เป็นตราประทับของท่านแซคคาเรี่ยน\" เลวิสพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด เขาหยิบจดหมายออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เด็กหนุ่มคนนั้น
\"ตราประทับนี่...ของจริง\"
เด็กหนุ่มรำพึงเบาๆ หลังจากรับจดหมายจากข้าไปดู ท่าทางที่ดูระแวงลดน้อยลง เด็กหนุ่มเก็บมีดสั้นที่จ่อคอไคล์อยู่เข้าฝัก ทำให้ไคล์รีบหลบมาอยู่ข้างเลวิส ส่วนเด็กหนุ่มแปลกหน้าชาวเอลวีทีสทำท่าจะฉีกจดหมายออกมาอ่าน
\"จดหมายนั่นเป็นจดหมายลับที่ข้าต้องส่งให้ถึงมือราสเทียร์คนเดียวเท่านั้น\" เลวิสพูดด้วยความรู้สึกไม่ค่อยพอใจ ถ้าเขาให้คนอื่นที่ไม่ใช่ราสเทียร์อ่าน แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นคนสนิทกับราสเทียร์เพียงใดก็ตามเขาคงรู้สึกผิดที่ไม่สามารถทำตามหน้าที่ที่แซคคาเรี่ยนให้เขาทำ
ดวงตาสีม่วงของเด็กหนุ่มแปลกหน้าละความสนใจกับจดหมายหันมาดวงตาสีนิลแข็งกร้าวของเลวิส
\"พวกเจ้าชื่ออะไร\" เด็กหนุ่มถามเลวิสกับไคล์
\"นี่ไคล์\" เลวิสชี้ไปที่ไคล์ \"ส่วนข้าชื่อเลวิส...เลวิส เฟอร์ดินานด์\"
\"เลวิส...เจ้านี่เอง เลวิสข้าจะบอกอะไรไว้สักอย่างว่าข้าอ่านหรือราสเทียร์อ่านก็มีค่าเท่ากันแหละ\" น้ำเสียงที่พูดฟังดูเย้ยหยันพอๆ กับดวงตาที่หันมาอีกฝ่าย
\"หมายความว่ายังไง\" ไคล์อดถามอย่างสงสัยไม่ได้ แม้จะไม่ค่อยคลายความกลัวลงได้สักเท่าไหร่
เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยตอบช้าๆ
\"ก็เพราะว่า...\" เด็กหนุ่มเว้นช่วง \"ข้าคือราสเทียร์ ผู้นำแห่งเผ่าเอลวีทีสยังไงล่ะ\"
------------------------------------------------------------------
\"เวลาเจอพายุทรายต้องอยู่นิ่งๆ ไว้นะขอรับ ทุกคนขอรับ หาที่กำบังแล้วก็อยู่นิ่งๆ นะขอรับ\"
เฟอาตะโกนเสียงดังเพื่อให้ทุกคนรับรู้ ทุกคนก็ทำตามที่เฟอาว่าแต่โดยดี มีเพียงเลวิสคนเดียวเท่านั้นที่ไม่ทำตามโดยการคว้ากระเป๋าของตนเองและลุกขึ้นยืน
\"ไคล์\" เลวิสตะโกนพร้อมกับมองไปรอบด้าน ไคล์ยังไม่กลับมาจากการเดินเล่น และไม่ได้อยู่ใกล้บริเวณที่ขบวนสินค้าอยู่ในขณะนี้ เลวิสจึงตัดสินใจที่จะไปหาไคล์
\"ท่านเลวิสขอรับ มันอันตราย\" เฟอารีบร้องเตือนทันทีเมื่อเห็นเลวิสลุกขึ้นยืนและกำลังจะออกวิ่ง
\"ไคล์ยังไม่กลับมา ข้าทิ้งเขาไม่ได้\"
แล้วเลวิสก็วิ่งออกไปโดยไม่ฟังคำคัดค้านของเฟอาเลยแม้แต่น้อย เขารู้ดีว่าพายุทรายนั้นอันตรายเพียงใด รู้ว่าอันตรายนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตอนนี้ทรายก็เริ่มคละคลุ้งไปทั่วในอากาศทำให้เริ่มมองเห็นสิ่งรอบด้านได้ไม่ชัดนัก แต่เขาก็ยังไม่หมดหวัง เขารีบวิ่งฝ่าลมไปเรื่อย ปากก็ตะโกนเรียกชื่อไคล์ ในใจก็ภาวนาว่าขอให้ได้ยินเสียงของเพื่อนตะโกนกลับมา
และราวกับคำภาวนาของเลวิสจะเป็นจริง เขาพบร่างๆ หนึ่งทรุดตัวอยู่ที่พื้น เมื่อเดินเข้าไปใกล้จึงรู้ว่าเป็นไคล์
\"ไคล์ เป็นอะไรรึเปล่า\"
\"เลวิส\" ไคล์เรียกชื่อของอีกฝ่ายด้วยเสียงแผ่วเบา แล้วก็สำลักทรายออกมาก่อนจะหมดสติไป
เลวิสขมวดคิ้วอย่างเคร่งเครียด พายุทรายเริ่มโหมกระหน่ำอย่างบ้าคลั่ง และรุนแรงขึ้นเรื่อยๆ เลวิสรู้ดีว่าถ้าเขากับไคล์ไม่หาที่กำบังที่ดีพอ คงจะได้สังเวยชีวิตในผืนทรายแห่งนี้เป็นแน่ แต่เขาจะทำอย่างไรดีเมื่อเพื่อนของเขาหมดสติไป
เลวิสพยายามพยุงไคล์ขึ้นมาแล้วก็พยายามที่จะหาที่ๆ ปลอดภัยพอ เขาไม่รู้ว่าควรจะไปหลบที่ไหนดี เพราะตอนนี้เขาแทบไม่เห็นทางใดๆ แล้ว เขารู้แต่เพียงว่ายามที่เขาพยุงไคล์ไปด้วยนั้น เขาเดินได้ช้าเหลือเกินเพราะน้ำหนักที่ต้องรับเพิ่มมา และรู้ว่าถ้าเขาเดินไปได้ช้าโดยไม่รู้จุดหมายเช่นนี้ โอกาสรอดของเขากับไคล์ก็เหลือน้อยเต็มทีแล้ว
ในขณะที่เลวิสพยายามพยุงไคล์ไปด้วยความหวังอันเหลืออยู่น้อยนิดนั้น เขาก็ได้ยินเสียงคนพูดขึ้นมา
\"มาทางนี้ ถ้าพวกเจ้ายังไม่อยากตาย\"
แล้วเขาก็เห็นเงารางๆ ของร่างหนึ่งเข้ามาช่วยเขาพยุงไคล์ไป ร่างนั้นท่าทางจะมีแรงมากพอสมควรทีเดียว ถึงได้ช่วยเลวิสพยุงไคล์ไปได้อย่างง่ายดาย
แล้วร่างนั้นก็นำเลวิสกับไคล์มาถึงที่ถ้ำแห่งหนึ่งซึ่งดูท่าทางจะปลอดภัยจากพายุทรายภายนอก คนที่มาช่วยนั้นก็ยังช่วยพยุงไคล์มานอนเอนพิงผนังถ้ำอีกด้วย เลวิสได้ยินเสียงคนๆ นั้นถอนหายใจอย่างโล่งอก แล้วก็พึมพัมร่ายเวทย์เบาๆ อย่างจับใจความไม่ได้ เมื่อสิ้นเสียงร่ายเวทย์ก็มีกองไฟลุกขึ้นมาทำให้เห็นบริเวณรอบด้านได้ชัดดีทีเดียว
เลวิสเพิ่งจะเห็นคนที่มาช่วยเขากับไคล์ คนที่มาช่วยเขาไว้นั้นเป็นเด็กหนุ่มหน้าสวย ร่างเล็ก มีดวงตาสีม่วง และผมสีเงิน ส่วนการแต่งกายนั้นเป็นแบบชาวเอลวีทีส และมีผ้าสีมืดโพกหัวไว้
\"พวกเจ้าเกือบตายแล้วนะ รู้มั้ย\" เด็กหนุ่มคนนั้นเริ่มพูดขึ้นก่อน \"ไหนมาดูหน่อยซิว่าเพื่อนของเจ้าเป็นยังไงบ้าง\"
เด็กหนุ่มคนนั้นทรุดกายลงนั่งข้างๆ ร่างของไคล์แล้วก็จับข้อมือของไคล์ไว้
\"เพื่อนของข้าเป็นอะไรมากมั้ย\" เลวิสถามเด็กหนุ่มด้วยความเป็นห่วงไคล์
\"ไม่เป็นอะไรมากหรอก ใช้เวทย์รักษาสักหน่อยนึงเดี๋ยวก็ฟื้นแล้ว\"
แล้วเด็กหนุ่มก็ใช้มือแตะไหล่ของไคล์ไว้ สักพักมือของเด็กหนุ่มก็เริ่มเรืองแสง เมื่อผ่านไปนานพอดูแล้ว เด็กหนุ่มคนนั้นก็เอามือออก แล้วไปลุกขึ้นไปนั่งพิงผนังถ้ำอีกด้าน
\"สักพักเดี๋ยวก็ฟื้น\" เด็กหนุ่มเอ่ยเรียบๆ แล้วก็มองเลวิสอย่างละเอียดถี่ถ้วนคล้ายจะเป็นการสำรวจอีกฝ่าย
\"ข้าต้องขอบคุณที่ท่านช่วยเรา\"
\"ไม่เป็นไร เรื่องเล็กน้อย\"
แล้วก็ไม่มีใครพูดอะไรออกมาสักคำ เลวิสหยิบกระเป๋าที่ถือติดมือมาด้วยมาตรวจตราว่าข้าวของข้างในยังอยู่ครบดีหรือไม่ และเขาก็ต้องถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อเห็นว่าจดหมายสำคัญของท่านแซคคาเรี่ยนยังอยู่ดี แล้วเสียงไคล์ที่ครางออกมาเบาๆ พร้อมกับลืมตาขึ้นก็ทำให้เขาถอนหายใจอย่างโล่งอกอีกครั้ง
\"เจ้าเป็นอะไรรึเปล่า\" เลวิสหันไปถามไคล์ด้วยความเป็นห่วง
\"ดีขึ้นแล้วนะ ข้าว่า\" ไคล์ตอบพลางลุกขึ้นมานั่ง \"แล้วนี่เกิดอะไรขึ้นเนี่ย\"
\"เจ้าหมดสติไป แล้วเราก็ได้...เอ่อ...เขาคนนั้นช่วยเอาไว้\" เลวิสอธิบายให้ไคล์ฟัง ก่อนจะหันไปถามเด็กหนุ่ม \"เออ...ชื่อของท่าน คือ...\"
\"ข้าไม่เคยเห็นหน้าพวกเจ้ามาก่อน การแต่งกายก็ดูแปลกๆ\" เด็กหนุ่มคนนั้นเปรยขึ้นมาอย่างไม่สนใจคำถามของเลวิสเลยแม้แต่น้อย \"ไม่ใช่คนแถวนี้ใช่มั้ย\"
\"ใช่...คือ เรา...เอ่อ...ไม่ใช่คนแถวนี้\" ไคล์ตอบ
\"แล้วจะไปไหน\" เด็กหนุ่มยังคงถามเรียบๆ
\"ผาแลนดิส\" ไคล์ตอบความจริงไปเพราะเห็นว่าอีกฝ่ายก็น่าจะเป็นชาวเอลวีทีสจึงไม่น่าจะมีปัญหาถ้าจะบอกความจริงไป
\"แล้วมาที่ผาแลนดิสทำไม\" แววตาสีม่วงของเด็กหนุ่มแปลกหน้าฉายประกายสงสัยแวบนึงก่อนจะกลับเป็นปกติจนแทบจะไม่ทันเห็น
\"เรา...มาหาราสเทียร์น่ะ\" เลวิสปล่อยให้ไคล์ทำหน้าที่ตอบอีกครั้ง
\"มาหาราสเทียร์\" เด็กหนุ่มคนนั้นทวนคำช้าๆ สายตาครุ่นคิด
\"ใช่\" ไคล์เน้นย้ำอีกครั้ง
แล้วโดยที่เลวิสและไคล์ไม่ทันคิดว่าจะเกิดอะไรขึ้น เด็กหนุ่มแปลกหน้าก็ชักมีดสั้นออกมาจากฝักข้างเอวแล้วนำมาจ่อที่คอของไคล์ ท่ามกลางความแปลกใจของชายหนุ่มชาวคานาลทั้งสอง ไคล์มีสีหน้าตื่นตระหนก ดวงหน้าซีดเผือด ส่วนเลวิสก็ตะลึงไปครู่โดยที่ไม่รู้ว่าต้องทำอย่างไร
\"มาหาราสเทียร์ทำไม!\" เสียงของเด็กหนุ่มแปรเปลี่ยนเป็นตะคอก
\"ปล่อยไคล์นะ\" เลวิสไม่ได้ตอบคำถามนั้นแต่กลับพยายามเข้าไปช่วยผู้เป็นเพื่อน
\"อย่าเข้ามานะ!!!\" เด็กหนุ่มตวาด \"ไม่งั้นข้าฆ่าเพื่อนเจ้าแน่!!!\"
เด็กหนุ่มแปลกหน้าเอามีดไปกดไว้ที่คอของไคล์ ทำให้ไคล์มีสีหน้าตื่นตระหนกยิ่งกว่าเดิม สำหรับเลวิสแล้ว เขาไม่คิดว่าการกระทำที่บุ่มบ่ามจะทำให้สถานการณ์นี้ดีขึ้น ที่ตอนแรกให้ไคล์พูดความจริงไปเพียงเพราะว่าเมื่อรู้ว่าเด็กหนุ่มร่างเล็กตรงหน้าเป็นชาวเอลวีทีสแล้วก็ไม่น่าจะมีอันตรายใดๆ และอาจจะเป็นประโยชน์ที่บอกความจริงไปด้วยซ้ำ
\"ตอบคำถามข้ามาก่อน\" แววตาสีม่วงเริ่มฉายแววไม่พอใจ
\"ได้\"
\'ไม่มีวิธีอื่นที่ดีกว่านี้ และไม่มีอะไรจะเสียแล้วนี่...ถ้ายกเว้นชีวิตของไคล์ละก็นะ...\' เลวิสอดคิดในใจอย่างหัวเสียกับสถานการณ์เสียเปรียบนี้ไม่ได้
\"มาหาราสเทียร์ทำไม\" เด็กหนุ่มถามย้ำอีกครั้งแต่ด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูเรียบเฉยและใจเย็นขึ้น
\"ท่านแซคคาเรี่ยน ผู้นำแห่งแคว้นคานาลส่งพวกเรามา\" เลวิสพูดความจริงไปโดยไม่ปิดบัง \"ท่านแซคคาเรี่ยนให้เรานำจดหมายมาส่งราสเทียร์\"
\"ข้าจะรู้ได้ยังไงว่าแซคคาเรี่ยนส่งเจ้ามาจริง\" แววตาของเด็กหนุ่มยังมีประกายระแวง
\"นี่เป็นตราประทับของท่านแซคคาเรี่ยน\" เลวิสพยายามทำสีหน้าให้เป็นปกติที่สุด เขาหยิบจดหมายออกมาจากกระเป๋าแล้วยื่นให้เด็กหนุ่มคนนั้น
\"ตราประทับนี่...ของจริง\"
เด็กหนุ่มรำพึงเบาๆ หลังจากรับจดหมายจากข้าไปดู ท่าทางที่ดูระแวงลดน้อยลง เด็กหนุ่มเก็บมีดสั้นที่จ่อคอไคล์อยู่เข้าฝัก ทำให้ไคล์รีบหลบมาอยู่ข้างเลวิส ส่วนเด็กหนุ่มแปลกหน้าชาวเอลวีทีสทำท่าจะฉีกจดหมายออกมาอ่าน
\"จดหมายนั่นเป็นจดหมายลับที่ข้าต้องส่งให้ถึงมือราสเทียร์คนเดียวเท่านั้น\" เลวิสพูดด้วยความรู้สึกไม่ค่อยพอใจ ถ้าเขาให้คนอื่นที่ไม่ใช่ราสเทียร์อ่าน แม้ว่าคนคนนั้นจะเป็นคนสนิทกับราสเทียร์เพียงใดก็ตามเขาคงรู้สึกผิดที่ไม่สามารถทำตามหน้าที่ที่แซคคาเรี่ยนให้เขาทำ
ดวงตาสีม่วงของเด็กหนุ่มแปลกหน้าละความสนใจกับจดหมายหันมาดวงตาสีนิลแข็งกร้าวของเลวิส
\"พวกเจ้าชื่ออะไร\" เด็กหนุ่มถามเลวิสกับไคล์
\"นี่ไคล์\" เลวิสชี้ไปที่ไคล์ \"ส่วนข้าชื่อเลวิส...เลวิส เฟอร์ดินานด์\"
\"เลวิส...เจ้านี่เอง เลวิสข้าจะบอกอะไรไว้สักอย่างว่าข้าอ่านหรือราสเทียร์อ่านก็มีค่าเท่ากันแหละ\" น้ำเสียงที่พูดฟังดูเย้ยหยันพอๆ กับดวงตาที่หันมาอีกฝ่าย
\"หมายความว่ายังไง\" ไคล์อดถามอย่างสงสัยไม่ได้ แม้จะไม่ค่อยคลายความกลัวลงได้สักเท่าไหร่
เด็กหนุ่มหัวเราะเบาๆ ก่อนจะเอ่ยตอบช้าๆ
\"ก็เพราะว่า...\" เด็กหนุ่มเว้นช่วง \"ข้าคือราสเทียร์ ผู้นำแห่งเผ่าเอลวีทีสยังไงล่ะ\"
------------------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น