คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4
“เป็นุไม่ไ้เหรอะ”
ร่าสูหันวับ พอีับที่ประูลิฟ์เปิออ ทินร้าวยาวๆ ออาประู โยไม่ลืมว้า้อมือนีรภาึึ่ลาออไป้วย
ใบหน้าหล่อเหล่าบึ้ึ รามบแน่น
เาโรธเหรอ?
โรธที่เธอเสนอัวร้ออให้เป็นเาแทนหรือ? แล้วะโรธทำไม นีรภาบิ้อมือเพื่อให้หลุาารเาะุม แ่็สู้แรออีฝ่ายไม่ไ้
เมื่อ้าวเ้ามาในห้อ และปิประู ทินร็ผลัเธอิผนัอย่าแร ไม่แยแสว่าเธอะเ็บหรือไม่
“เธอพูอะไรอเธอ...นีน่า”
“...”
“อบ!!! เธอพูอะไรอเธอ”
“เป็น...เป็นุไม่ไ้หรือ... แุ่...แุ่นเียว..”
นีรภาะุะั น้ำา่อยๆ เอ่อไหลอาบแ้ม ทั้ลัว ทั้ัน ทั้สับสนวุ่นวาย
หาเธอ้อนอนับเสี่ยเริ เธอนอนับเาแทนไม่ไ้เหรอ
“มาพูอะไรอนนี้ห๊ะ!!!” เาะอใส่ ่อนะผละออไป ท่าทีหุหิุ่น่าน นีน่าทรุลนั่ับพื้น หลุเสียสะอื้นออมา
“อย่าร้อ! เียบ!”
ทินรวา าุ้อมอเธออย่าสับสนแมโมโห ่อนะเินมาึเธอให้ลุึ้น
นีรภารั้แนเา สีหน้าอ้อนวอน อนนี้วามลัวที่้อนอนับเสี่ยเริ มีมาว่าวามอายที่ะร้ออเา
“เป็นุไม่ไ้หรือะ ไ้โปร”
ทินรนิ่ัน เสี่ยเริำลัะเินทามา เาะเปลี่ยนอะไรไ้เสียที่ไหน ายหนุ่มสะลั้นวามรู้สึส่วนัวที่พลุ่พล่านึ้นมา ึแนัวเอออาารเาะุม สั่เสียเยียบเย็น
“ไป เปลี่ยน ุ”
นีรภา้าวถอยหลั มอเาอย่าัพ้อ ่อนะหยิบถุระาษใบนั้นเินเ้าห้อน้ำ
สิ่ที่อยู่ในนั้น ทำนีรภาา้า หน้าร้อนผ่าว
มันือุั้นในสีำลูไม้ และเรสสายเี่ยวผ้าาินบาหวิว อวีว้านลึ
ไหนว่าเสี่ยอบนเรียบร้อย แล้วุนี่...
นีรภาลั้นหายใ หลับาลทำใ แล้วำพูอพิมพ์ประไพ็แว้บึ้นมา
“หุ่นเธอน่ะสเปุรเลยนะ”
สเปเหรอ ถ้าเธอเป็นสเปอนนั้น แล้วเมื่อี้เาโรธ และพูว่ามาพูอะไรอนนี้ แปลว่าเธอยัมีหวัสิ มีหวัที่ะเปลี่ยนาเสี่ยเริเป็นเา หาเธอเลี่ยไม่ไ้ที่ะ้อนอนับใร นๆ นั้นเป็นทินรไม่ีว่าหรือ ไม่ว่าะรูปร่าหรือหน้าา ทินร็ินาไปหม
หรือว่าเธอ้อเริ่ม่อน...
“เสร็ยั ออมา”
เสียห้วนุนเธอเผลอลืนน้ำลายลอ
เาน่าลัว...หาเธอเริ่ม...แล้วเาปิเสธละ...
หาเาทำร้ายเธอละ....
โอ๊ย ไม่รู้แล้ว ยัไ็้อเสี่ย
นีรภาสะวามอาย หมุนลูบิ เปิประูแบบ่อยๆ แ้มออทีละนิๆ
ายหนุ่มรหน้าเธอยืนนิ่อึ้ ่อนะไล่สายาล นีรภา้าวเ้าไปหาเา้าๆ
เย่ัวุ๊บปา แล้วนิ่้าไว้อย่านั้น เพราะนึไม่ออว่า้อูบยัไ
เป็นทินรที่อ้าปาับลีบปานุ่มนั้น พลารวบเอวเธอรั้เ้าหาัว
Deep Kiss รั้แรในีวิอนีรภา
ร่าบาสั่นเทา สมอาวโพลน ฝ่ามือร้อนระอุอเาลูบไล้ไปทั่วสะโพและรั้เธอเ้าไปแนบสนิทัวเา นแทบะลืนหายเป็นเนื้อเียว
และแล้ว...เสียโทรศัพท์็ัััหวะ
เสียที่เหมือนึสิทินรลับไป เาผละาเธอ ล้วโทรศัพท์ออมารับสายแ่มืออี้ายัโอบเอวเธอไว้หลวมๆ
นีรภาเ่าอ่อน เผลอำายเสื้อัวเอ ทำให้อเสื้อรั้ล อวเนินอาวอวบอิ่ม และสายาอทินร็มอมันอย่าพึพอใ มือ้าที่โอบเอวึละึ้นมาไล้เนินออิ่มอเธอไปมา นีรภารีบับมือเาไว้ รั้ให้หยุ
ปลายสายน่าะแ้อะไรบาอย่าทำให้ทินระั สีหน้าใ
แ่อึใ่อมา สายาเาเหมือนะีใเสียนปิไม่ปิ ะที่รับำ้ำๆ
“รับๆ ไ้รับ”
“เสี่ยรถว่ำ” เาโน้มหน้าลมาระิบ นีรภาันอเาไว้ สีหน้าแื่น ระนโล่ใ
“ั้น็ไม่้อทำแล้ว”
“หืมมมม”
แววาเ้าเล่ห์อทินร เริ่มทำให้นีรภารู้ว่าัวเอพลาเสียแล้ว
“ไหนุอยาให้เป็นผม”
เธอลืนน้ำลายลอ เาเอาริเหรอ แล้วเธอละ ะทำยัไ โรธัวเอที่เป็นนิอะไร้าเสมอ และอนนี้ว่าะนึไ้ว่า้อปิเสธยัไ แผ่นหลัเธอ็แะเียนุ่มเสียแล้ว
“ะ เี๋ยว่ะ”
นีรภาพยายามะผลัเาออ แ่เหมือนเรี่ยวแรเธอะหายไปเือบหม และเา็ไม่ปล่อยเธอไป่ายๆ เสียแล้ว ใบหน้านั้นวูบลมา ทุารสัมผัส ่ำ่อ ัเน
สมอเธอล้ายะหยุทำาน มันื้อไปหม และมือไม้เาไม่อยู่นิ่เย มันลูบไล้ไปทั่วแทบะทุารานิ้ว ่อนะวนลับมาเาะุมออวบอิ่ม ลึเล้า เาอบมันหรือ เธอผวาเฮือเมื่อเาับและึยออเธอแรๆ
เา้ออบรนี้แน่ๆ
ถ้าเธอทำให้เาหลไ้ละ?
เธอ็ไม่้อไปนอนับนอื่นใ่ไหม?
นอนับเา เานเียวเท่านั้น
แ่อนนี้เาำลัทำให้ท้อไส้เธอปั่นป่วนไปหม
เสียโทรศัพท์รีระมึ้นมา แ่ทินรลับไม่สนใ เาั้หน้าั้าพรมูบทั่วร่าาวโพลนอเธอ นเสียเรียเ้านั้นเียบไป และแผเสียึ้นมาใหม่อีรั้
สุท้ายเา็ำยอมผละไปรับสาย
นีรภาวานหาผ้าห่มมาปิบัร่าายัวเอทันที หายใหอบแร หาเธอเห็นสภาพัวเออนนี้รู้ว่าัวเธอแไปทั้ัว
เาเปลื้อผ้าออั้แ่เมื่อไรัน หน้าอแ็แร่นั้นมีรอยสัเป็นภาษาอัฤษ ที่เธอมอไม่ถนันัว่ามันอ่านว่าอะไร
แผ่นหลัอเามียัน์ห้าแถว
ริๆ เธอไม่เยอบผู้ายมีรอยสั
แ่รอยสับนัวเา....เ็ี่ี....
“เ็บไว้่อน? เพื่อ?”
“ไม่รับ นนี้อผม”
วาสาย ปิเรื่อ และโยนโทรศัพท์ทิ้อย่าไม่ใยี
เาโถมัวลมาุไร้ ปาเม้มูผิวเนื้ออ่อน้นอเธอ ทิ้รอยแไว้บนผิวาวผ่อ ลิ่นัวเธอหอมสะอา แม้ะมีลิ่นน้ำหอมาๆ แ่เหื่อที่ำลัแพลั่ออมา็เปลี่ยนมันเป็นลิ่นเพาะัวอเธอ
ทินรผหัวมอรอยที่ัวเอทำไว้อย่าพอใ รอยนี้ะย้ำเือนเธอว่าใรเป็นนทำ และเธอะนึถึเรื่อราวืนนี้ เมื่อเห็นรอยนี้ในระไปอีหลายวัน
“มอผม”
เปลือานีรภาเผยอึ้น
เาสบา่ำปรือ “ุอยาทำให้ผมหลไม่ใ่เหรอ?”
ทินรอ่านเมเธอออทะลุปรุโปร่ นีรภาหลับาลอย่าอับอาย เาับมือเธอึไปสัมผัสบาสิ่บาอย่า นีรภาสะุ้ ะัมือลับ แ่เามือนุ่มไว้
“ทำให้ผมพอใสิ” เมื่อเายับมือ ใบหน้าสวย็แั หลับาลอย่า อับอาย แ่เพียั่วะ เธอ็ามใเาทุอย่า
ไม่ว่าเาะ “สอน” อะไร เธอ็เรียนรู้มันอย่ารวเร็ว และทำไ้ี นทินรราออมาอย่าพออพอใ
“ไม่้อลัวนะ” เา้มูบปลอบโยน ะที่ยับัว้าๆ ให้ร่าบา่อยๆุ้นิน ใบหน้าสวยเหยเ้วยวามเ็บปว และ่อยๆ ถูแทนที่้วยอารม์บาอย่า
ยิ่นีรภาเผลอราื่อเา ็ยิ่ทำให้ทินรแทบลั่
“พี่ร...”
นีรภายับัวอย่าเมื่อยบแมปวร้าว แล้วสมออันเื่อ้า็่อยๆ ประมวลเหุาร์ วามทรำเมื่อืนหลั่ไหลเ้ามาเรื่อยๆ
เธอลุพรว และ้อะปบผ้าห่มที่หลุร่วไปอรเอว
ภาพเหุารเมื่อืนหวนย้อนลับมาเป็นาๆ
ี่โมแล้ว เธอหัน้ายหันวา และเห็นนาฬิาบนผนับอเวลา 7.15 น. สายนานี้แล้ว เธอไม่ไ้ลับบ้าน พ่อะเป็นห่วไหม ทำไมเธอถึปล่อยทุอย่าให้เป็นอย่านี้นะ
“นอน่อเถอะ พิมโทรบอพ่อุให้แล้ว” เสียัวเียอน้าๆ ึสิเธอลับมาอีหน
เธอนอนับเาแล้ว
ทินร...
เธอนอนับเาแล้วริๆ
วามอับอาย อสู ทยอยไหลืนสู่สามัสำนึ นีรภาอบาร้อน ไ้แ่พูในใ สะัวเอ อย่าร้อๆ อย่าร้อไห้นะ
เธอ่อยๆ ยับล มอหาเสื้อผ้า แล้วนึไ้ว่าเสื้อผ้าเธออยู่ในห้อน้ำ
ส่วนบนพื้น้าเียเป็นุที่เาให้เธอใส่
หิสาว่อยๆ หันไปมอเา เห็นว่ายันอนว่ำหน้าหลับสบาย ็่อยๆ พาร่าเปลือยอัวเอลาเีย และวิ่ปร๋อเ้าห้อน้ำ แ่ัวมือไม้สั่น
โทรศัพท์ละ โทรศัพท์เธออยู่ในระเป๋าถือ้านอ
นีรภาแ้มประู และเห็นว่านบนเียยัหลับสนิท ็เผ่นมาว้าระเป๋าลับเ้าห้อน้ำอีรอบ โทรออมือไม้สั่น
“ว่าไนีน่า...”
ทันทีที่ไ้ยินเสียปลายสาย นีรภา็ปล่อยโฮออมาอย่าสุลั้น
“นีน่าะทำยัไี”
“ใเย็นๆ ทำอะไร ไหนุรบอว่าเสี่ยเริรถว่ำ” นีรภาะั ทินรไม่ไ้บอพิมพ์ประไพใ่ไหมว่าเธอนอนับเา
“นีน่าะทำยัไี” เธอเอาแ่พร่ำประโยนี้้ำๆ
“เิอะไรึ้นันแน่ นีน่า เล่ามาเี๋ยวนี้” เสียปลายสายร้อนรน
“ไม่มีอะไร นอนับใร็เหมือนันนั่นแหละ”
“เธอนอนับใร?” เสียพิมพ์ประไพล้ายเอะใ ่อนะถามนำมา
“อย่าบอนะว่าุร?”
“อือ”
“นี่มันเวรรรมอะไรอนีน่านะ แล้วทีนี้ะทำยัไ นีน่ายะแยัวเอนทนไม่ไหวแล้วนะพิม”
นีรภาวาสาย ทรุัวลอัวเอสะอื้นไห้
หน้าประู
ทินรยืนัรามแน่น เวรรรม? ยะแย? ายหนุ่ม่อยๆ เินลับไปที่เีย สีหน้าผิหวั เ็บปว และเสียใ
ความคิดเห็น