ภพเพียงรัก

ตอนที่ 1 : -00-

-00-

ผมยืนรอเพื่อนออกมารับที่หน้าร้านเพราะเพิ่งถึงร้านเป็นคนสุดท้าย วันนี้เป็นวันเกิดของไอ้มาร์ช มันเลยนัดพวกเรามาเลี้ยงที่ร้านเหล้า

รอได้ไม่นานเพื่อนผมก็ออกมาหา มันมองซ้ายขวาทำเป็นมองไม่เห็นผม ห่าเอ้ยอย่าให้มึงเตี้ยบ้างเถอะ เดี๋ยวกูจะเอาไปประจานเลยว่ามึงบุนลี่กูอ่ะ

“ไอ้เข็มไปไหนวะ ยังไม่มาอีกเหรอ” ดูมันเหอะยังมีหน้ามาพูด ตีนมึงเนี่ยจะเหยียบหน้ากูได้แล้วมั้ง

ผมท้าวเอวมองมัน ถอนหายใจเบาๆ

“สาบานว่ามึงไม่เห็นกูจริงๆไอ้เก้นท์”

“อ้าวเฮ้ยๆ มึงอยู่นี่เหรอ โทษทีกูมองข้ามไป”

มันเจ็บจึกๆยิ่งกว่าโดนด่าว่าเตี้ยอีก ไอ้เก้นท์หัวเราะสะใจโดยที่ผมได้แต่ผลักหัวมัน แล้วขนาดจะผลักหัวมันผมก็ต้องเขย่งอ่ะครับ

ทำหน้าบึ้งแล้วเดินตามหลังไอ้เก้นท์ไป

“อยู่ไหนกันวะ คนเยอะฉิบหายเลยวันศุกร์เนี่ย”

“บ่นมากจริงมึง นั่นไงเต้นยับเลยสัด มึงรีบตามมาเลยกูขอไปจับไอ้มาร์ชก่อนเดี๋ยวจะไปเหยียบตีนคนอื่นเข้า”

มองตามหลังเก้นท์ที่รีบเดินไปจับตัวมาร์ชไว้ ก่อนที่มึงจะกลัวมาร์ชเหยียบตีนใครมึงควรกลัวว่าตัวเองจะเดินไปชนใครจนมีเรื่องมากกว่าไหมไอ้เก้นท์ เดินเร็วฉิบหายดีนะที่มันขอโทษคนที่มันชนด้วยเลยรอดตีนไป

“ไงเพื่อนเข็ม กว่าจะโผล่หัวมาได้หลับไปกี่ตื่นแล้วมึง”

โน้ตเอ่ยทักและไม่ลืมแซะผมไปด้วย ก็แล้วทำไมครับ การนอนคือความสุขของผมอ่ะ เพื่อนโน้ตมึงมีปัญหาอะไรกับกูป่ะ

ใส่เดี่ยวได้นะเว้ย

“มึงเอาไรเข็ม” ทองที่นั่งเล่นเกมอยู่เงยหน้าขึ้นมอง มันนั่งใกล้เครื่องดื่มก็เลยจำเป็นต้องถามผม

“ขอไวน์ปี1970 อ่ะมีป่ะ เปรี้ยวปาก”

ผมหยอกไอ้ทองแต่ไอ้ทองก็ส่ายหน้า ยื่น285เพียวๆมาให้

“มีเงินซื้อค่อยถามหานะ”

โอเคจ้ะ จบนะครับว่ามันไม่เล่นด้วย

ผมมองไอ้เก้นท์ที่กำลังลากไอ้มาร์ชกลับมาที่โต๊ะ ห่านั่นเมาแล้วเรื้อนมาก ทักทายคนอื่นไปมั่วซั่วจนไอ้เก้นท์แทบแบกขึ้นหลัง แอบเห็นมันปาดเหงื่อด้วย กว่าจะถึงโต๊ะเก้นท์มันแทบนอนราบกับพื้นดีที่โน้ตดึงมันขึ้นมานั่งบนเก้าอี้ไว้ได้ก่อน

“มันคือมาคักแท้บักห่ามึงหนิ หนหวยคัก เมาแล้วเรื้อนฉิบหายบักมาร์ช”

“เพื่อนเก้นท์ มึงลากกูออกมาทำมายย กำลังสนุกเลย”

“สนุกอะไรของมึงล่ะ เกือบไปเหยียบตีนเขาแล้วสัด ถ้ากูไม่เข้าไปมึงโดนยำเละแน่”

“ไหนใครจะกระทืบกู บวกไปเลยครับเพ่!” มาร์ชมันยังโวยวาย เมาแล้วเก่งนัก “เนอะเพื่อนเนอะ”

ทุกคนส่ายหน้าไม่เอากับมัน กลุ่มเรารักสงบครับถ้ามันจะรบก็ให้มาร์ชมันรบไปคนเดียวเถอะ พวกผมไม่สู้คน

ไม่รู้ว่าผมมาช้าไปหรือมาร์ชมันแดกเหล้าเยอะไป นั่งยังไม่ทันตะคริวแดกตูดไอ้มาร์ชก็สลบเหมือดไปแล้ว นั่งซบไหล่ไอ้เก้นท์อยู่นั่นอ่ะ

เจ้าภาพเมาแล้วคิดว่าพวกเราจะกลับเหรอครับ เหอะ คนอื่นไม่รู้แต่กับพวกผมก็ยังนั่งต่อ ยังกินไม่คุ้มเงินไอ้มาร์ชที่จ่ายไปเลย เหล้าก็เหลือตั้งเยอะ เสียดายอ่ะ

แล้วอีกอย่างนะผมยังเสพบรรยากาศได้แค่นิดเดียวเอง ขอนั่งฟังเพลงดนตรีสดสักสองสามชั่วโมงก็ยังดี

“พรุ่งนี้มีกิจกรรมของน้องปีหนึ่งนะเว้ย ห้ามโดดเด็ดขาด”โน้ตเตือนเพื่อนๆที่นั่งหน้ามึนกัน มีแต่ไอ้มาร์ชที่ไม่ได้มึนแต่หลับคาแก้วเหล้าไปแล้ว

โน้ตมันเป็นรองเฮดสาขาครับ เวลามีงานหรือกิจกรรมอะไรพวกผมก็ต้องเฮโลไปจนตอนนี้ได้เป็นกรรมการสาขาเรียบร้อย ดีจริงๆเลย

งานนี่หนักมาก ประชุมกว่าจะเลิกแล้วกว่าจะได้กินข้าวอีก ยิ่งช่วงนี้เพิ่งเปิดเทอมและแน่นอนกิจกรรมปีหนึ่งเยอะมาก เรียกได้ว่าหัวหมุนติ้วเลย

ขนาดวันนี้วันเกิดไอ้มาร์ชพวกผมยังไม่ค่อยกล้าเมากัน (ยกเว้นเจ้าของวันเกิดนะครับ) กลัวพรุ่งนี้จะตื่นไม่ทันเข้ากิจกรรมจิตอาสาที่นัดน้องไว้ตั้งแต่เช้า

“ว่าแต่ปีนี้น้องไม่ค่อยเยอะเลยว่ะ”

“เออ ก็วิทยาเขตอ่ะมึงเอาไรมาก ส่วนมากเขาก็อยากไปเรียนมอใหญ่กันทั้งนั้น”

“จริงของมึง” ผมเห็นด้วยกับทอง ถ้าเลือกได้เกือบทุกคนก็อยากไปเรียนมอใหญ่ แม้กระทั่งผมในตอนแรกก็อยากไปเรียนแต่สอบไม่ติดไงครับ คะแนนไม่ถึงเลยต้องมายื่นที่มอวิทยาเขตแทน

แรกๆคือนอยด์แหละแต่พอหลังจากนั้นได้เจอเพื่อนและสภาพแวดล้อมดีๆที่นี่ก็โอเคขึ้น แต่ก็ยังเสียดายอยู่ดี

ก็นะมอใหญ่ครบครันทุกอย่าง กิจกรรมก็มีให้ทำเยอะ เก็บกิจกรรมแป๊บเดียวก็ครบแล้วแต่ที่นี่กว่าจะได้แต่ละหน่วยกิจกรรมมันช่างแสนยากเย็น คิดแล้วก็ท้อเลย ไม่ได้ท้อเองนะแต่ท้อแทนคนอื่นนี่แหละ ผมอ่ะได้หน่วยกิจกรรมครบตั้งแต่ปีสองแล้ว

“อยู่นี่ก็ดีนะมึง ถ้าพวกมึงติดมอใหญ่พวกเราคงไม่เจอกันแล้วเป็นเพื่อนกันอ่ะ”

“ก็พอปลอบใจได้อยู่”

ผมกับเพื่อนยกแก้วชนกันดังแก๊งจากนั้นก็นั่งฟังเพลงกันต่อ มีพูดคุยกันบ้างถึงเด็กปีนี้ที่มีน้อยแต่ก็เยอะกว่าคณะและสาขาอื่นๆ ก็คือนิติศาสตร์เป็นคณะที่คนเยอะที่สุดแล้วครับในมหา’ลัยผมน่ะ

“กลับกันเลยไหมวะ กูว่าไอ้มาร์ชมันน่าจะอยากนอนดีๆแหละ” เก้นท์มันบอก จับหัวมาร์ชให้นอนพิงตัวมันดีๆโดยที่มีมือของมันประคองไว้อยู่

ไอ้มาร์ชนี่ก็ไหลเร็วยิ่งกว่าปลาไหลอีก ไหลจนบางทีก็จับไว้ไม่ทัน นอนตายซากอยู่ที่พื้น เห็นแล้วสงสารมันเลยต้องให้เก้นท์จับไว้แน่นๆ ประคองไว้ให้ดีๆ

“กลับเลยก็ได้ ไม่อยากนอนดึก”

“มึงควรดูนาฬิกาก่อนเพื่อน มันเที่ยงคืนแล้ว”

“เออๆนั่นแหละ ถ้าไม่เลยตีสามก็ไม่ดึกหรอกสำหรับกู”

โถๆ ไม่ดึกสำหรับไอ้ทองมันหรอกเพราะไอ้นี่กว่าจะเล่นเกมและอ่านนิยายต่อก็ปาไปตีสองตีสามเกือบทุกวัน อย่าว่าแต่ไอ้ทอง ไอ้เก้นท์นี่ก็เหมือนกัน นั่งวาดรูปจนหลับคาไอแพดตลอดเวลา อยากบอกว่าอย่านอนดึกนัก เดี๋ยวระบบร่างกายจะพังเอาก่อน

ดูอย่างผมเป็นตัวอย่างนี่ นอนได้ทุกที่ทุกเวลา หลับตาเมื่อไหร่คือกูหลับสบายเมื่อนั้นจนบางทีเพื่อนตกใจนึกว่าไหลตายไปแล้ว

โทษนะคือกูแค่หลับและก็หลับลึกแค่นั้นเองเพื่อน

“งั้นกลับเลย เหล้าหมดพอดี” ผมกระดกแก้วสุดท้ายเข้าปาก ไม่ได้กินเยอะเลยเพราะขี่รถมอเตอร์ไซค์มาอีกทั้งหอผมก็ไม่ได้อยู่ไกลจากที่นี่ สองซอยข้างหน้านั่นแหละหอผม ใกล้จนเดินมาเองก็ยังได้แต่คือขี้เกียจไงครับ

ทุกคนพากันช่วยหิ้วไอ้มาร์ชออกไปและช่วยประคับประคองกันเอง ทองที่ตอนแรกนั่งนิ่งบนเก้าอี้พอยืนทันทีแม่งเซเกือบล้ม ดีนะผมดึงมันไว้ได้ทันก็เลยต้องเป็นคนพยุงพามันไปที่รถ ไอ้เก้นท์กับโน้ตก็พยุงไอ้มาร์ชไป

พวกมันเอารถยนต์มาโดยมีเก้นท์ที่ดื่มแค่น้ำเปล่าและค็อกเทลเบาๆเป็นคนพาขับกลับ

“ขับรถดีๆมึง หวังว่าไม่ต้องไปเจอกันที่โรงพยาบาลหรือคุกนะเว้ย”

“อวยพรได้ดีจริงเลยค้าบเพื่อน” เก้นท์ว่าอย่างประชดส่วนผมก็หัวเราะพออกพอใจ

“ไปส่งเพื่อนให้ถึงหอด้วยล่ะ”

“มันจะไม่ถึงได้ไงวะพวกกูอยู่หอเดียวกันเนี่ย”

เก้นท์มันอยู่กับมาร์ชส่วนโน้ตอยู่กับทอง และผมคือคนที่แยกตัวออกมาเนื่องจากขณะที่เพื่อนย้ายไปเช่าหอนั้นมันเต็มพอดี จริงๆช่วงหลังมันมีห้องว่างคิดจะย้ายไปหาพวกมันแล้วแต่ผมก็ขี้เกียจย้ายไปย้ายมาก็เลยอยู่หอเดิมมาจนถึงปัจจุบัน

“เออๆ ไปได้ละ”

“มึงก็ขับรถดีๆ”

“ครับๆ”

ผมโบกมือลาเพื่อนรักทั้งหลาย จากนั้นก็เดินไปเอารถตัวเองที่จอดไว้บริเวณหลังร้านที่เป็นที่สำหรับจอดมอเตอร์ไซค์บ้าง ตรงนี้มืดมากจริงอ่ะ เดินไปยังขนลุก ถ้าเกิดมีโจรมานี่ก็คือไม่รอดแน่ๆครับ

อั่ก! ตุบ!

เสียงที่แปลกหูดังขึ้นเรียกความสนใจ ผมหรี่ตามองและขาสองข้างก็ค่อยๆขยับก้าวเข้าไปหาต้นตอของเสียงจากนั้นก็เบิกตากว้างอย่างตกใจ

คุณพระคุณเจ้ามีคนตีกันครับ

ด้วยความที่มีเลือดนักสู้อยู่น้อยนิดและความอยากช่วยคนที่โดนกระทืบ ไม่ได้คิดหน้าคิดหลังว่าตัวเองจะเดือดร้อนไปด้วย ผมวิ่งพุ่งชนเข้าไปยังกลุ่มที่ชุลมุนกันอยู่ ไอ้พวกนั้นมันมีห้าคน กำลังรุมกระทืบผู้ชายคนหนึ่งคาตีนเลย ขนาดไฟไม่ค่อยสว่างผมยังเห็นรอยแผลบางส่วนตามร่างกายได้เลยอ่ะ

“ไอ้เหี้ยนี่เป็นใครวะ เพื่อนมึงใช่ไหม เหอะกูว่าแล้วว่ามึงคงไม่ยอมให้พวกกูกระทืบฝ่ายเดียวหรอกสินะ...”

มีใครคนหนึ่งพูดขึ้นมา ผมมองหน้ามันไม่ชัดแต่เสียงนี่ชัดเจนเต็มสองหูมาก

ขอแก้ความเข้าใจผิดได้ไหมครับ ผมกับผู้ชายที่โดนกระทืบไม่เคยรู้จักกันเลยแต่ผมเป็นพลเมืองดีที่เห็นเหตุการณ์เลยอยากเข้ามาช่วยเฉยๆไง

“ไม่ใช่นะ คือผมแค่บัง...อั่ก!” เวรเอ้ย มารยาทน่ะมีไหม ให้พูดจบก่อนแล้วค่อยต่อยก็ได้ป่ะวะ รีบมากกลัวไม่ได้ต่อยกูหรือไง

เออแล้วทำไมผมต้องยอมให้มันต่อยอ่ะ ไอ้ห่านี่มึงต้องโดนสักหมัดแล้วล่ะ แม่งเอ้ย!

ผมง้างหมัดขึ้นกำลังเตรียมจะโชว์สกิลการต่อยปากคนครั้งแรกทว่ามือข้างนั้นกลับถูกใครสักคนคว้าเอาไว้และไม่นานมันก็ฉุด

พาผมวิ่งหนีเฉยเลย

เฮ้ยได้ไงวะ! ยังไม่ได้สู้เลย

ก็ถ้าถามว่าหากมันปล่อยผมจะวิ่งกลับไปต่อยไอ้นั่นหรือเปล่า หึ! แน่นอนว่าไม่ หนีออกมาแล้วจะกลับไปเจ็บตัวทำไมล่ะครับ

ผู้ชายคนที่โดนกระทืบมันก็พลังงานเหลือเยอะเหมือนกันนะ พาผมวิ่งมาไกลมาก ไกลจนจะถึงหอผมอยู่แล้วครับ อีกซอยเดียวแล้วจริงๆดีที่มันหยุดวิ่งก่อน สงสัยจะเหนื่อย หมายถึงผมอ่ะเหนื่อยโคตรเลย

“แฮ่ก! มันไม่ตามมา แฮ่กๆ แล้ว” เข้าใจคำว่าหอบลิ้นห้อยเหมือนหมาก็คงจะเป็นวันนี้ เวลานี้นี่แหละ

พอหายเหนื่อยได้นิดหน่อยผมจึงเงยหน้ามองผู้ชายคนนั้น เห็นเขามองมาที่ผมนิ่งๆ หน้านี่ขรึมจนผมเริ่มกลัวอยากจะวิ่งกลับไปทางเดิมที่จากมา รอยแผลบนใบหน้าเห็นแล้วก็เจ็บแสบแทน ด้วยความที่เป็นพลเมืองที่ดีมากเลยเอ่ยถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใยที่มีต่อเพื่อนมนุษย์

“เป็นไรไหมอ่ะ”

“ยุ่งไม่เข้าเรื่อง”

ป๊าดวะ มันคือคักแท้บักนายคนนี้

ไหนคำว่าขอบคุณเอ่ย? นี่ด่าว่าเสือกตรงๆยังไม่เจ็บเท่านี้เลยนะ แล้วแม่งด่าผมเสร็จก็เดินหนีไปเฉย

ผมได้แต่ยืนฮึ่มฮั่มๆคนเดียวอย่างโกรธแค้นแต่ไม่มีแรงปะทะแล้ว ฝากไว้ก่อน ฝากไว้ให้คิดเลยนะ ให้ตัวเองคิดเนี่ย มึงจะช่วยใครก็ดูความสามารถตัวเองด้วยบักหรรมเข็มเอ้ย!

****