ตอนที่ 9 : Chapter : 07 ที่นี่ไม่มีเธอ ที่นั่นก็ไม่มีฉัน
Chapter : 07
ที่นี่ไม่มีเธอ ที่นั่นก็ไม่มีฉัน
สายฝนตกโปรยปรายลงมาตั้งแต่เช้าตรู่ การจราจรค่อนข้างติดขัดแต่น่าแปลกที่ไม่สามารถทำให้คนขี้หงุดหงิดอย่างธาวินอารมณ์เสียได้เลย
คงเป็นเพราะเรื่องดีๆที่เกิดขึ้นก่อนหน้านั้น
สายโทรศัพท์จากธามที่โทรมาชวนไปกินข้าวด้วยกันในตอนเย็นของวันนี้
ไม่แน่ใจนักว่าควรแต่งตัวอย่างไรดี ควรจะทำให้เป็นทางการหรือเรียบง่ายเป็นตัวเองอย่างที่ธามเคยบอก
ครั้งก่อนไม่ได้เตรียมตัวให้พร้อมดีนัก ตอนชวนไปกินข้าวก็กะทันหันคล้ายกับว่าสิ่งที่พูดออกไปเป็นความรู้สึกอยากจะชวน ณ ช่วงเวลานั้น
ทว่ากินข้าวครั้งนี้กลับแตกต่าง มีเวลาให้เตรียมตัวและตื่นเต้นอีกมากโข
เสียงเคาะกระจกรถทำให้ต้องเบนความสนใจหันไปมอง เด็กผู้ชายตัวเล็กยืนอยู่ท่ามกลางหยาดฝน สองมือถือพวงมาลัยอย่างละข้าง เขารีบเลื่อนกระจกเอ่ยบอกว่าเขาไม่ต้องการและไม่ลืมจะเอี้ยวตัวไปข้างหลังเพื่อหยิบร่มที่อยู่เบาะหลังไปให้เด็กน้อย
“ขอบคุณครับ”
ธาวินพยักหน้า ปิดกระจกและเตรียมออกรถอีกครั้งเมื่อตัวเลขนับถอยหลังจนเหลือสิบวินาที
เด็กผู้ชายคนนั้นกางร่มที่เขาให้ เดินเตร่ไปเคาะกระจกรถอีกสองคันและจากนั้นก็วิ่งกลับเข้าไปหลบฝนที่ใต้สะพานลอย
เขาถอนหายใจ ออกรถเมื่อไฟเขียว
เมื่อถึงมหา’ลัยเขากลับนึกขึ้นได้ว่าร่มที่ให้เด็กผู้ชายคนนั้นไปเขาก็จำเป็นต้องใช้ไม่ต่างกัน น่าเสียดายที่รู้ตัวช้า ดังนั้นการฝ่าฝนไปยังอาคารเรียนจึงเป็นตัวเลือกหลังจากนั้น
แม้จะวิ่งเร็วแค่ไหนก็ไม่อาจต้านทานหยาดฝนที่โหมกระหน่ำลงมาได้ เสื้อผ้าบางส่วนเปียกปอน ผมลู่ลงไม่เป็นทรงแต่ก็ยังดูดีในแบบของธาวิน เขาใช้มือปัดไปมาตามตัวและศีรษะเพื่อไล่หยดฝน
ก้าวเดินขึ้นไปยังอาคารเรียนด้วยความระมัดระวังเพราะกลัวจะลื่น เขาทำทุกอย่างระมัดระวังที่สุดเพราะกลัวว่าตอนเย็นจะไม่สามารถไปกินข้าวกับธามได้หากลื่นล้มแล้วขาแพลง
“นึกว่าจะไม่มา”
นั่งลงข้างเพื่อนสนิททั้งสอง เป็นพีระที่เอ่ยทักทายคนแรก สายตาสำรวจเนื้อตัวของเขาอย่างถี่ถ้วน
“ทำไมจะไม่มา”
“ก็เวลาฝนตกมึงไม่ชอบมาเรียน” กรกันต์เอ่ยตอบ
“เออ คนบ้าอะไรไม่ชอบมาเรียนตอนฝนตกเหตุผลเพราะนอนสบาย เป็นกูคงได้โง่ตายมันบนที่นอนนั่นแหละ”
ช่วงฤดูฝนยิ่งแล้วใหญ่ การจะเห็นหน้าธาวินได้ก็ตอนแดดออกจ้าเท่านั้น
แปลกไหมล่ะ
“ก็มาแล้วนี่ไง” เขาตอบเพื่อนไป หยิบไอแพดพร้อมดึงปากกาเพื่อเตรียมจดตามสไลด์อาจารย์ พอไม่จดก็ไม่รู้เรื่อง เมื่อมาเรียนแล้วก็น่าจะต้องตั้งใจไปกับบทเรียนในเวลาสี่ชั่วโมง
ยากหน่อยแต่ไม่เกินความสามารถที่จะอดทนให้เวลาหมดๆไป
00 : 15 AM
เลิกเรียนในตอนเที่ยงตรง ธาวินและเพื่อนทั้งสองคนพากันไปหาอะไรกินที่โรงอาหาร เมื่ออิ่มแล้วก็แยกย้าย หากเป็นปกติคงต้องแวะไปที่ร้านกาแฟแต่วันนี้เป็นอีกหนึ่งวันที่สำคัญ ถ้าเป็นภาษาวัยรุ่นสักหน่อยก็คงต้องเรียกว่าวันเดท
เขาเลือกที่จะไม่ไปหาธามในตอนเที่ยง อดใจเอาไว้เจอกันตอนเย็นทีเดียวเลยน่าจะดีกว่า
ไม่รู้ว่าทำไมต้องตื่นเต้นเหมือนคนไม่เคยมีความรักขนาดนี้ ก็แค่คิดว่าอยากให้เดทแรกมันดี อยากให้ดีจนเราสองคนลืมไม่ลง
ธาวินเดินอมยิ้มไปเอารถยามนึกถึงช่วงเวลาที่จะได้เจอธามอีกครั้ง มือข้างหนึ่งควงกุญแจรถเล่นส่วนอีกข้างก็ล้วงกระเป๋ากางเกง มีคนแถวนั้นมองบ้างประปราย หากจะพูดตามตรงเขาก็ฮอตในหมู่นักศึกษาด้วยกันไม่น้อยเลย
แต่ยังไม่ทันเดินไปถึงรถขาทั้งสองข้างกลับต้องชะงักลง สายตามองตรงไปยังคนสองคนที่พูดคุยกันอยู่ไม่ไกล รอยยิ้มสดใสของธามกับรอยยิ้มที่อบอุ่นของผู้ชายที่เขาเคยเจอในร้านกาแฟ หัวใจเริ่มปวดหน่วงขึ้นมาดื้อๆ
ทั้งที่เมื่อกี้ยังอารมณ์ดีและสดใสแต่พอมีเรื่องมากระทบเข้าหน่อยกลับหม่นหมองได้อย่างรวดเร็ว
เขาไม่รู้ว่าทั้งสองคนมีความสัมพันธ์กันยังไง เขาไม่กล้าถามและไม่กล้าก้าวก่าย
ธาวินเข้าใจดีว่าเขากับธามยังไม่เป็นอะไรกัน เขาอาจจะเป็นเพียงอีกหนึ่งคนที่ได้รับโอกาสซึ่งผู้ชายที่อยู่ตรงหน้าธามนั้นก็อาจจะได้รับโอกาสจากธามเหมือนกัน
สายตาคมจับจ้องจนคนทั้งสองที่เดินแยกจากกัน เขายังยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น กว่าจะรู้ตัวว่าควรจะไปก็ตอนสายฝนโปรยปรายลงมาอีกครา
00 : 15 AM
หลังกลับถึงห้องก็เอาแต่นั่งเหม่อลอย อารมณ์ตื่นเต้นหดหายไปหมดเพราะมัวแต่นึกถึงเรื่องของธามกับผู้ชายอีกคน
เขากลัวว่าผู้ชายคนนั้นจะดีกว่า ดีกว่าเขามากจนธามตัดสินใจเลือกผู้ชายคนนั้นได้ง่ายๆ
พยายามปรับตัวเองแล้วแต่ธามอาจจะไม่เห็นมากมาย กลัวเหลือเกินว่าโอกาสที่ได้จะสูญเปล่าในเร็ววัน
ความบั่นทอนเริ่มกัดกินในหัวใจ ความสดใสที่มีมาตั้งแต่เช้าไม่รู้ว่าทิ้งไว้ในมหา’ลัยหรือยังไงกัน
ธาวินถอนหายใจอีกครั้ง นับไม่ได้ว่ารอบที่เท่าไหร่ คงจะนับเป็นครั้งแล้วกับครั้งเล่าได้ล่ะมั้ง
เขาเดินไปดูต้นกระบองเพชร พูดคุยกับพวกมันถึงเจ้าของคนเก่า เล่าให้ฟังว่าธามเป็นยังไงบ้าง หวังว่าอีกไม่นานจะได้เห็นภาพของธามมานั่งข้างกันแล้วพูดคุยเจื้อยแจ้วกับกระบองเพชรเหมือนเดิม
ยกมือขึ้นจัดวางลูกรักทั้งหลายให้เป็นระเบียบ
เอาก็เอาวะ
คำๆนี้ผุดขึ้นมาในหัวทันที ยังไงวันนี้เขาก็ได้ไปเดทกับธาม การมาบั่นทอนตัวเองให้รู้สึกแย่เพียงเพราะเห็นธามอยู่กับคนอื่นคงไม่มีประโยชน์อะไรแถมยิ่งจะทำให้ตัวเองเสียใจเปล่าๆ
ธาวินคิดได้ดังนั้นก็ลุกขึ้นอีกครั้ง เขาเข้าไปในห้องนอน เปิดตู้เสื้อผ้าและเลือกหาชุดที่เหมาะสมในการไปเดท
ธามเคยชอบเสื้อเชิ้ตตัวนั้น กางเกงยีนส์ขายาวสีซีดตัวนั้นธามก็เคยบอกว่าเขาใส่แล้วเท่
แต่พอไล่สายไปเรื่อยๆก็เจอเข้ากับเสื้อยืดสีดำสกรีนตัวอักษรบางอย่างไว้บนเสื้อ เป็นเสื้อยืดที่จำได้ว่าซื้อมาใส่คู่กับธาม แน่นอนว่าธามเป็นคนซื้อมาและเขาไม่เคยคิดที่จะหยิบมันมาใส่
เขามันเป็นพวกที่ไม่ชอบแสดงออกโดยการใส่เสื้อผ้าเพื่อโชว์ให้คนอื่นเห็นว่าเป็นอะไรกันซึ่งธามก็เข้าใจดีจึงไม่ได้เซ้าซี้ให้เขาใส่มัน
แต่เขาก็รู้ว่าลึกๆธามคงอยากจะใส่คู่กับเขาสักครั้ง ตอนนั้นไม่กล้าแต่ตอนนี้กลับรอโอกาสที่จะได้ใส่มันคู่กับเจ้าของอีกคน
เขาละสายตาจากเสื้อยืด มองเลยไปยังเสื้อโปโลที่ธามเคยซื้อมาให้ ตอนนั้นจำได้ว่าเป็นวันครบรอบปีแรกที่คบกัน ความรู้สึกตอนนั้นดีใจจนเผลอเสียงดังกลางร้านอาหาร
ไม่ได้ดีใจเพราะได้ของขวัญแต่ดีใจที่ธามยังจำวันสำคัญของเราได้เป็นอย่างดี
เสื้อตัวนั้นขนาดเท่าเดิมกับเมื่อก่อนแต่เพราะเขาตัวใหญ่ขึ้นมากจึงไม่สามารถที่จะเลือกเสื้อตัวนี้มาใส่ได้
จนแล้วจนรอดก็ไม่รู้ว่าควรแต่งตัวยังไง
ธาวินล้มตัวลงนั่งบนเตียงก่อนจะนอนลงแผ่หลามองเพดานห้องที่ว่างเปล่า
ถึงจะบอกว่าไม่ให้คิดไปถึงภาพธามกับคนอื่นแต่มันก็ช่างยากเย็นเหลือเกินเพราะเมื่อสมองหยุดพักก็มักจะคิดเรื่องนี้อยู่เรื่อยไป
มือข้างหนึ่งก่ายหน้าผาก ส่วนอีกข้างหยิบโทรศัพท์ขึ้นมามองรูปหน้าจอที่ตั้งเป็นภาพถ่ายเขาคู่กับธาม
รูปที่ไม่เคยเปลี่ยนและไม่เคยคิดที่จะเปลี่ยนเลย
จ้องอยู่อย่างนั้นสักพักก็มีสายเรียกเข้า เป็นสายของคนที่กำลังคิดถึง
ธาม
“ครับ” พยายามแล้วที่จะควบคุมเสียงไม่ให้ดูตื่นเต้นจนเกินไปแต่มันก็ยาก ยากที่สุดในโลกเลยล่ะมั้ง ใครบ้างเวลาคุยกับคนรักแล้วจะไม่ตื่นเต้น ไม่ใช่เขาแล้วล่ะหนึ่งคน
“วิน พอดีจะโทรมายกเลิกนัด”
เหมือนทุกสิ่งทุกอย่างพังทลายลงตรงหน้า เขาหูฝาดไปหรือเปล่านะ ลองถามย้ำดูอีกที
“ธามว่ายังไงนะ”
“ขอโทษจริงๆ ธามมีธุระด่วนน่ะ เอาไว้วันหลังได้ไหม”
“อ่า...วันหลังเหรอ” ความเสียใจถาโถมจนเจ็บในอก ทำไมเดทแรกที่คิดว่าจะสวยงามกลับจบลงง่ายดายขนาดนี้กัน “ก็ได้สิ ตามใจเลย”
เขาทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปฏิเสธว่าไม่ได้ ยังไงต้องตามใจธามอยู่แล้ว
อยากถามออกไปว่าธุระที่ว่ามาเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้นหรือเปล่า กลัวเหลือเกินว่าธามยกเลิกนัดของเราเพื่อที่จะไปกับเขา
ตอนนี้ธาวินกลัวไปหมดทุกอย่างจริงๆ
“วินโอเคไหม”
ไม่เลย ไม่โอเคสักนิด
“อื้ม โอเคสิไม่ได้เป็นอะไร”
“งั้นธามวางแล้วนะ ไว้เจอกันครับ”
“ครับ ไว้เจอกัน”
...ไว้เจอกันที่ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่
00 : 15 AM
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
ธามเองเคยเจ็บเพราะวินมาก่อน
อาจจะเป็นการทดสอบจากธามก็ได้นะ
วินสู้ๆนะเขาให้โอกาศเราแล้วต้องทำให้ได้
เเเเงงงงงงงงงง