ตอนที่ 1 : Chapter : 00 เที่ยงคืนสิบห้านาที กับวันที่ฉันนั่งเหม่อ
Chapter : 00
เที่ยงคืนสิบห้านาที กับวันที่ฉันนั่งเหม่อ
เสียงเพลงภายในร้านเหล้าประจำดังกระหึ่ม หัวขยับโยกไปตามจังหวะ ในขณะที่มือก็กดเบอร์โทรของใครบางคนที่ยังคง...คิดถึง
ไม่รู้ว่าการลบเบอร์โทรของเขาออกจากเครื่องมันจะมีประโยชน์อะไร
ในเมื่อสมองและหัวใจเอาแต่จดจำทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขาได้อย่างแม่นยำเหมือนเดิม
รอสายไม่นานปลายสายก็กดรับ
ไม่มีแม้คำใดที่จะเอื้อนเอ่ยออกไป
ได้ยินเพียงแต่เสียงกุกกักจากปลายสาย
ถอนหายใจออกมาเบาๆพลางยกแก้วเครื่องดื่มสีอำพันขึ้นมากระดก
คืนที่เท่าไหร่แล้วนะ
หนึ่ง...สอง...สาม หรือนับไม่ถ้วน
"ฮัลโหล"
"...."
เสียงหวานทุ้มที่คุ้นเคยดังขึ้นอยู่ข้างหู ติดแหบอยู่เพียงนิดทว่าก็เซ็กซี่และน่าฟังเหมือนเดิม
"นี่"
"...."
อยากตอบรับกลับไปทว่าปากก็หนักเหลือเกิน
"โทรมาทำไมทุกคืนอ่ะ"
"...."
"ถ้าไม่พูดจะวางแล้วนะ"
"...."
"เลิกกันไปแล้วก็หยุดโทรหากันสักที"
ยิ้มเยาะกับตนเองเมื่อเสียงตัดสายดังขึ้นแทนที่เสียงของเขาคนนั้น
ก็จริงของเขา
เลิกกันไปแล้วจะโทรหาอีกทำไม
00 : 15 AM.
อาการปวดหัวทำเอาต้องล้มตึงลงไปบนที่นอนอีกครั้ง เมื่อคืนแฮ้งค์มาก จำไม่ได้ว่าทำอะไรไปบ้างหลังจากที่คนๆนั้นตัดสายกันไป
ธาวินยกมือขึ้นมานวดขมับตนเองเบาๆ ผ่อนคลายลงไปเพียงนิดแต่ก็ยังคงมีความหนักอึ้งที่ศรีษะอยู่มากมาย
ทำเพียงนอนนิ่งๆบนเตียง นึกถึงใบหน้าของคนๆนั้นยามที่ต้องรับสายเขาก็ได้แต่ยิ้มมุมปากขึ้นมา
คงเป็นใบหน้าที่บึ้งตึงมากทีเดียวเลยล่ะ
"หึ"
เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอยามนึกถึงอดีตที่แสนหวาน ตื่นมาก็ต้องเห็นกันจนกระทั่งหลับไปก็เป็นคนสุดท้ายที่ต้องได้เจอ
นึกไปแล้วมันได้อะไรก็ไม่เคยเข้าใจ
เลิกกันไปก็หลายเดือนเขาควรจะเลิกคิดถึงอดีตงี่เง่านั่นสักที
กว่าอาการปวดหัวใจหายไปก็ใช้เวลาอยู่นาน
ลุกขึ้นไปจัดการตัวเองให้เรียบร้อยแล้วไปเรียนในคาบเช้าที่เข้าสายนิดหน่อยแต่อาจารย์ไม่ว่าอะไร ทำเพียงผงกหัวขอโทษก็เข้าไปนั่งในห้องกับเพื่อนฝูงที่สนิทกันมาตั้งแต่ปีหนึ่งจนตอนนี้ปีสี่ก็ยังไม่เลิกคบกัน
"ไงมึง เมื่อคืนเป็นหมาเลย"
"อืม"
พีระมองเพื่อนที่ทำหน้านิ่ง ไม่ใช่ว่าธาวินหยิ่งแต่ใบหน้าเรียบนิ่งเป็นใบหน้าปกติของเพื่อนตัวสูง
"แล้วได้โทรหาเขาอีกไหม"
เมื่อคืนไม่ได้อยู่ที่โต๊ะ มัวแต่ออกไปคุยกับสาวทั้งโต๊ะเลยเหลือแค่ธาวินคนเดียว
"อืม"
"เขาว่าไง" กรกันต์ที่นั่งถัดไปจากพีระแทรกถามอย่างอยากรู้อยากเห็น
"ไม่ว่าอะไร"
"จริงดิ"
"อืม แค่บอกว่าให้เลิกโทรหาเพราะเลิกกันแล้ว"
"โอโห เป็นกูกระอักเลือดแล้วนะ"
"อืม ก็ว่างั้นเพราะกูก็เป็นเหมือนกัน"
พีระยกมือขึ้นมาตบบ่าเพื่อนเบาๆ สงสารมันที่เอาแต่คิดถึงเขาไม่ลืมสักที
พวกเขาเงียบไปหลังจากนั้น ไม่มีใครกล้าพูดอะไรขึ้นมาเพราะกลัวเพื่อนจะจมดิ่งไปกับความรู้สึกเก่าๆ
แค่ที่เป็นอยู่ตอนนี้ก็หนักพอแล้ว
โทรหาเขาทุกคืนแล้วไม่พูดอะไร
แต่ก็แปลกที่ปลายสายดันกดรับตลอด
เลิกเรียนก็เป็นเวลาที่ต้องไปทำตัวเรื่อยเปื่อย ธาวินไม่ใช่คนขยันจะออกไปพบเจอผู้คนนัก
ชอบนอนมากกว่าทำอะไรมากที่สุด ไม่มีงานอดิเรก ไม่มีอะไรที่ชอบเป็นพิเศษ
แต่มันก็มีคนหนึ่งที่เคยพิเศษทว่าตอนนี้ก็เป็นแค่อดีต
"ไอ้วิน วันนี้ว่างใช่ป่ะ" พีระเอ่ยถามขณะที่เดินออกจากห้อง ส่วนกรกันต์เผ่นแนบไปนานแล้วเพราะต้องไปรับแฟน "แต่เออมึงว่างแน่ๆแหละเนอะ"
ไม่ต้องมีใครให้ไปหา เลิกเรียนธาวินมักจะกลับห้องไปนอน นอนยาวจนคิดว่ามันจะไม่ฟื้น
แต่ก็ไม่แน่หรอก มันอาจจะมีธุระ เขาควรถามก่อนให้แน่ใจแม้จะตอบเองเออเองไปแล้วเมื่อกี้
"จะถามทำไมถ้ามึงจะตอบเอง"
"โธ่เอ้ย! ก็ถามเป็นมารยาท"
ธาวินส่ายศีรษะ บางทีก็เอือมกับความเป็นพีระแต่ทว่าสนุกดีเวลาที่อยู่กับมัน
"แล้วมีอะไร"
"จะชวนไปเลือกของขวัญให้น้องกูหน่อย พรุ่งนี้วันเกิดมัน"
"อืม ไปดิ"
ถึงจะไม่ชอบพบเจอผู้คนแต่อย่างหนึ่งที่เขาชอบเสมอคือการได้อยู่กับเพื่อน
ก็จะบอกว่าติดเพื่อน...นั่นก็คงใช่แหละ
ห้างสรรพสินค้าเวลาบ่ายสองกว่าๆและไม่ใช่วันหยุดจึงไม่ค่อยมีคนมากนัก
เขาเดินตามพีระ เข้าออกโซนนู้นทีโซนนี้ทีแต่ไม่ได้ของติดมือกลับมาสักอย่าง
"ตกลงจะซื้ออะไร?"
"เลือกไม่ได้ว่ะ ผู้หญิงเขาชอบอะไรกันวะ"
เขาส่ายหน้าก่อนจะพูดออกไป "ไม่ใช่ผู้หญิง มึงต้องถามว่าน้องมึงเขาชอบอะไร"
"เออจริง" พีระนิ่งคิด "ไม่แน่ใจว่ะแต่น่าจะชอบต่อเลโก้อะไรเทือกนั้น"
"อืม งั้นก็ไปดู"
เดินตามหลังพีระไปโซนขายเลโก้อีกครั้ง พนักงานทำท่าจะเข้ามาแนะนำแต่พีระหันไปบอกว่าอยากดูเองก่อน พนักงานเลยเดินออกไป
"มีโคตรเยอะเลย แล้วกูจะไปรู้ได้ไงว่าน้องกูชอบแบบไหน"
"ก็เลือกที่มึงอยากให้"
"ถ้าซื้อไปน้องกูไม่ชอบขึ้นมาล่ะ"
"ไม่ต้องคิดมาก ยังไงน้องมึงก็ต้องดีใจอยู่แล้ว กูเชื่อว่าน้องมึงต้องชอบ"
มันไม่ได้ขึ้นอยู่กับของขวัญไปซะหมด ถ้าคนให้ตั้งใจซื้อมามันจะมีเหตุผลอะไรล่ะที่เราจะไม่ชอบของขวัญชิ้นนั้น
ก็คนมันเคยพลาด เคยไม่ชอบของขวัญที่เขาซื้อให้จนทำเขาเสียใจ เข้าใจดีเลยแหละ
พีระพยักหน้าให้กับคำแนะนำ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่ธาวินมักจะเหม่อลอยเขาก็ไม่ค่อยแน่ใจ
อาจจะตั้งแต่ที่เลิกกับคนๆนั้นไปจิตใจธาวินก็ไม่เคยจะอยู่กับเนื้อกับตัวเลย
00 : 15 AM.
"ทำไมไม่เข้าไปซื้อเองวะ"
"ไม่เอาว่ะ เขาคง...ไม่อยากเห็นหน้ากู"
พีระกับกรกันต์หันไปมองหน้ากัน ไม่รู้ควรจะทำยังไงให้เพื่อนลืมเขาสักที แต่ถ้ามันลืมง่ายขนาดนั้นก็คงจะดี ป่านนี้ธาวินมันคงไม่ต้องมาแอบยืนเหม่อมองเขาอีกแล้ว
"เอาเหอะวิน มึงคิดว่าจะหลบหน้าเขาได้ตลอดเหรอวะ" กรกันต์พูดขึ้นมา พยายามเกลี้ยกล่อมหลายครั้งทว่าไม่เคยมีสักครั้งที่ทำได้สำเร็จ
"ก็ไม่ได้จะหลบหน้า"
"ถ้าไม่หลบก็เข้าไป"
ผลักหลังเพื่อนตัวสูงให้เข้าไปในคาเฟ่ขนาดไม่เล็กเท่าไหร่ ระหว่างรอเรียนบ่ายก็พากันมาหากาแฟดื่มและร้านกาแฟที่ว่าก็ดันเป็นร้านของแฟนเก่าธาวิน
ทุกครั้งกรกันต์และพีระจะเข้าไปซื้อให้แต่วันนี้ธาวินต้องเข้าไปซื้อด้วยตัวเอง
"พวกเชี่ย"
"เออ"
ด่าไปก็ไม่สะทกสะท้าน การที่ธาวินเอาแต่หลบหน้าแล้วยืนมองเขาจากนอกร้านอาจจะเป็นอีกสาเหตุหนึ่งที่ทำให้ธาวินลืมไม่ได้สักที
เผชิญหน้ากันไปตรงๆอาจจะดีกว่าก็ได้
"แบล็คคอฟฟี่น้ำผึ้งมะนาวหนึ่งแก้วครับ" จำใจต้องมาสั่งเองเพราะเพื่อนทิ้งไปหาเก้าอี้นั่งแล้ว
"...."
คนตรงหน้ากระพริบตามองเขาปริบๆ
น่ารักไม่เปลี่ยน
คำว่าน่ารักยังน้อยไปเลยสำหรับเขา
คนอะไรน่ารักเท่าโลก
ตาสองคู่สบจ้องกันอยู่นานก่อนจะเป็นฝ่ายคนให้บริการเป็นคนที่เบนสายตาหนี ยกยิ้มการค้าและเอ่ยทวนเมนูอีกที
"แบล็คคอฟฟี่น้ำผึ้งมะนาวหนึ่งแก้วนะครับ" เงยหน้าถามเมื่อเห็นอีกคนพยักหน้าจึงก้มลงไปจัดการกดเครื่องคิดเงินต่อ "ทั้งหมดหกสิบห้าบาทครับ ไม่ทราบว่ามีบัตรสมาชิกไหมครับ"
พยักหน้าเบาๆก่อนจะยื่นเงินและบัตรสมาชิกที่ว่านั่นให้
ก็เป็นคนทำให้เขาเอง จำไม่ได้หรือไง
"รอสักครู่ครับ"
ทุกอย่างใช้เวลาเพียงไม่กี่นาทีแต่ทว่ากับคนสองคนที่เพิ่งได้เจอกันหลังจากยุติความสัมพันธ์นั้นคล้ายว่าเวลามันนานมากกว่านั้นเป็นหลายเท่าตัว
อีกคนอยากพูดคุยให้มากกว่านี้ อยากมองหน้าให้นานๆ
ดวงตา จมูก ริมฝีปากและทุกๆอย่างเขาสุดแสนจะโหยหา
ส่วนอีกคนก็พยายามที่จะเบนสายตาหนี ไม่อยากรู้สึกอะไร
และไม่เอาอีกแล้วไม่อยากคิดถึงคนใจร้ายคนนั้นอีกแล้ว
00 : 15 AM.
ฝากติดตามด้วยนะคะ
แนวแฟนเก่าที่ยังคิดถึงกันอยู่
#เที่ยงคืนสิบห้านาทีที่คิดถึงเธอ
นิยายที่ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ
จะได้กลับมาคบกันหรือเปล่าแฟนเก่าเป็นนายเอก
หรือว่าน้องเพื่อนจะเป็นนายเอกชักสงสัย
แงงง อยากอ่านแน้วววว