บิ้นไม่เก็ท

ตอนที่ 1 : ก่อนบิ้นจะไม่เก็ท

ก่อนบิ้นจะไม่เก็ท

ผมเป็นคนฉลาด ฉลาดมากๆไม่ได้คิดไปเอง ผมไม่เคยไม่เก็ทอะไรแต่พอมารู้จักกับกวินเพื่อนของภัทรผู้เป็นที่รักผมกลับไม่เข้าใจอะไรเลย ไม่เข้าใจสักอย่างและยิ่งเป็นตอนนี้ผมยิ่งไม่เข้าใจ

มันเป็นความรู้สึกที่ว่าอย่าเอากูไปเกี่ยวได้ไหม กูไม่อยากยุ่งกับมึง!

“กวินมากับเพื่อนเหรอคะ”

ผมมองผู้หญิงคนหนึ่งหน้าตาสะสวย ทรวดทรงองเอวแบบว่าสเป็คพี่เลยแต่ผู้หญิงคนนั้นไม่ใช่ของผม น่าจะเป็นของนายกวินมากกว่า

“ไม่ใช่เพื่อนหรอกครับ”

แน่ล่ะ ผมไม่ได้นับนายนี่เป็นเพื่อนสักหน่อย ไม่อยากเป็นเพื่อนด้วย ไม่มีทาง

“แล้วใครเหรอคะ?”

นายกวินหันมายิ้มหวานให้ผม ผมแทบอยากจะบ้าความรู้สึกเหมือนว่างานจะเข้า

“แฟนน่ะครับ”

อยากร้องตะโกนออกไปว่ากูไม่ใช่แฟนมึงแต่สายตาขอความช่วยเหลือแบบนั้นทำเอาผมพูดอะไรไม่ออก ได้แต่อ้าปากค้างจนนายกวินต้องยื่นมือมาหุบปากให้

โว้ย งานเข้าจริงๆด้วยบิ้น ทำไงล่ะทีนี้ดูท่าว่าผู้หญิงจะเชื่อด้วยน่ะสิ

“จริงเหรอคะ?”

เธอถาม มองผมกับกวินสลับกัน

“มะ...”

“จริงครับ”

ไอ้กวิน ไอ้สันขวาน ไอ้ไม่มีมารยาทพูดแทรกคนอื่นตอนเขาจะพูดได้ยังไง!

“ขวัญพึ่งรู้ว่ากวินจะชอบ...”

สายตาแบบนั้นน่ะมันทำไม ผมหน้าตาดีจะตายถ้านายกวินหลงรักจริงๆก็ไม่เห็นแปลกอะไรเลย อิโธ่..

“ครับ ก็ชอบ ชอบมาตั้งนานแล้ว”

กวินส่งสายตาหวานเชื่อมมาให้ผม ผมรู้สึกคลื่นไส้ชอบกลตอนที่เห็นสายตานั่น มันเลี่ยนๆจนอยากจะอ้วกออกมาเลยจริงๆ

ไอ้คุณกวินได้โปรดอย่าทำแบบนี้ บิ้นว่าบิ้นไม่ไหว

“แน่ใจนะคะ ไม่ใช่ว่ากวินแค่โกหกเพื่อไล่ขวัญออกจากชีวิตนะคะ”

กวินยังยิ้มสบายๆ ไม่ได้ทุกข์ร้อนหรือตื่นเต้นตอนหน้าอกของเธอถูไถอยู่ตรงแขน ผมเห็นแล้วก็ขนลุกแทน นายกวินไม่รู้สึกอะไรเลยเหรอ

“ผมจะทำแบบนั้นไปทำไมล่ะครับ”

“ไม่รู้สิคะ ก็พักหลังมานี้กวินเหมือนอยากจะไล่ขวัญ”

“ทำไมผมต้องไล่ขวัญล่ะครับในเมื่อเราไม่ได้เป็นอะไรกัน”

ป๊าด กวินมาแรงจริงว่ะ พ่อคาสโนวาพ่อรูปหล่อ หล่อคักๆ

“....”

ผู้หญิงชื่อขวัญคนนั้นเงียบไป เธอเหมือนกำลังอึ้งกับคำพูดของกวิน ขนาดผมยังอึ้งเลย เห็นหน้ายิ้มๆแบบนั้นน่ะร้ายโคตรๆเลยนะถ้าผมเป็นขวัญผมคงร้องไห้ขี้มูกโป่งออกจากร้านไปแล้วแถมโทรไปฟ้องพ่อด้วย ไอ้คุณกวินไอ้คนนิสัยไม่ดี

“ถ้าขวัญไม่มีอะไรแล้วรบกวนออกไปได้ไหมครับ พอดีว่าแฟนผมเริ่มงอนแล้ว”

เฮ้ย! ผมไม่ได้งอนไม่ได้รู้สึกอะไรเลย แค่กำลังอึ้งเป็นเพื่อนสาวขวัญเฉยๆ แล้วนี่ก็ไล่เขาจังไม่ใช่เป็นประเภทฟันแล้วทิ้งนะ ผมไม่ชอบนะเว้ย

ว่าก็ว่าเถอะเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับผมวะ ถ้าไอ้คุณกวินมันจะฟันแล้วทิ้งจริงๆผมก็ไม่เกี่ยวข้องอยู่ดีปะ

”เอาเถอะค่ะ ถึงกวินจะหาแฟนมาหลอกขวัญกี่คนกวินก็หนีไม่พ้นที่จะแต่งงานกับขวัญหรอกค่ะ”

เอาแล้วๆ งานใหญ่ของจริงแล้ว ผมนึกว่าขวัญเป็นแค่คนธรรมดาเดินดินกินข้าวแกงแล้วมาพบรักกับกวินเฉยๆแต่นี่ถึงกับจะแต่งงานกันแสดงว่าต้องเหมือนในละครที่แม่ผมชอบดูแน่เลยที่ครอบครัวคนรวยมากๆจะจับลูกแต่งงานกันเพราะเรื่องธุระกิจ

เรื่องนี้มันต้องมีเงื่อนงำ

น่าสนใจจริงๆเรื่องคนอื่นเนี่ย

“ครับ เชิญครับ”

เธอเดินฮึดฮัดออกไป กระทืบส้นรองเท้าส้นสูงลงกับพื้นดังตึงตังเหมือนเด็กๆที่ขอพ่อแม่ซื้อของเล่นแล้วเขาไม่ยอมซื้อให้ ยังดีที่ไม่กรี๊ดกร๊าดเหมือนนางร้ายในละคร ผมไม่ปลื้มเท่าไรมันหนวกหูน่ะ

เมื่อเธอพ้นรัศมีของการมองเห็น ผมก็หันกลับมาเตรียมจะด่ากราดไอ้นายกวินโทษฐานที่แอบอ้างใช้ชื่อผมไปเป็นแฟน

“ไอ้คุณกวินนี่มันไม่มากไปหน่อยเหรอ”

“ขอโทษครับคุณริบบิ้น ผมคิดไม่ทันจริงๆ”

ผมกัดฟันกรอด คิดไม่ทันก็ไม่ต้องคิดสิวะอีกอย่างนะไม่ควรจะลากผมไปเกี่ยวข้องตั้งแต่แรกเลยด้วย ไอ้ที่พูดๆออกไปเนี่ยทำคนอื่นเดือดร้อนยังไม่รู้ตัวอีก

“แล้วผมจะทำยังไง ไม่ใช่ว่าคุณขวัญเขาจะเอาไปป่าวประกาศหรอกนะ”

“ก็อาจจะใช่ครับ”

“เฮ้ยนี่คุณ! ถ้าเป็นแบบนั้นมันก็เดือดร้อนผมน่ะสิ”

อาการไม่เป็นเดือดเป็นร้อนของนายกวินยิ่งทำผมหงุดหงิด อยากจะต่อยคนสักหมัดแต่ก็กลัวเจ็บมือเหมือนกัน ด่าเอาก็ได้วะ

“ขอโทษจริงๆคุณริบบิ้น”

ผมสูดลมหายใจเข้าเต็มปอดก่อนค่อยๆผ่อนออกมาเพื่อระงับอารมณ์โมโหของตัวเอง

“ผมชื่อบิ้น บิ้นน่ะบิ้นไม่ใช่ริบบิ้น”

กวินพยักหน้าเหมือนจะเข้าใจ บอกไปกี่ทีแล้วว่าชื่อบิ้นไม่เคยเข้าหัวสักทีเลยใช่ไหมไอ้นายเพนกวิน

“ครับ คุณริบบิ้น”

“ไอ้คุณกวิน”

“โอเคๆ ผมขอโทษคุณแต่ขอร้องล่ะช่วยผมหน่อยเถอะ”

ผมมองเขาอย่างไม่เข้าใจ เมื่อกี้ก็ช่วยไปแล้วไงแม้จะไม่ได้เต็มใจก็ตามเถอะ

“ช่วยอะไร?”

“ช่วยหลอกขวัญกับคนอื่นๆว่าคุณเป็นแฟนผม”

“ไม่มีทาง” ผมปฏิเสธอย่างไม่ต้องคิด

“เถอะนะครับ ถ้าไม่มีคุณผมต้องโดนจับแต่งงานกับขวัญแน่ๆ”

“....”ผมกอดอกหรี่สายตามองคนที่ตีสีหน้าเศร้าอย่างแนบเนียนแต่ผมรู้ทันเพราะมารยานายนี่มันเยอะ

“ผมยอมเรียกคุณว่าบิ้นดีๆก็ได้”

“เรื่องอะไรผมจะทำ อีกอย่างนะเดี๋ยวผมก็กลับบ้านผมแล้ว”

“บ้านคุณ?”

“ใช่ บ้านผมที่ไม่ได้อยู่จังหวัดนี้ไง”

ผมหัวเราะหึๆ ถ้าเป็นอย่างนี้แล้วไอ้คุณกวินมันคงล้มเลิกความตั้งใจที่จะเอาผมไปเป็นแฟนหลอกๆของเขาแน่

“ไม่เป็นไรครับ ภัทรบอกว่าคุณจะมาดูแลร้านทองที่นี่”

ผมทำหน้าเหวอ คิดไม่ถึงว่าภัทรจะเอาไปบอกนายนี่ ก็ไม่ได้โกรธภัทรหรอกแต่แค่คิดไม่ถึงไง

ภัทรนะภัทร ทำไมที่รักทำกับบิ้นแบบนี้วะ ไปบอกไอ้นายเพนกวินทำไมเนี่ย

“ไม่เอาหรอก ผมไม่อยากเดือดร้อนแถมดูๆแล้วผู้หญิงชื่อขวัญนี่ร้ายไม่เบา”

ถึงผมจะดูไม่ค่อยทันคน หน้าตาใสซื่อหล่อใสแบบชาวเกาหลีแต่ผมก็พอรู้ว่าผู้หญิงชื่อขวัญไม่ธรรมดา

“ใช่ไหมล่ะครับ ถ้าอย่างนั้นช่วยผมเถอะ คุณอยากได้อะไรผมยอมหมดเลย”

คิดดูๆแล้วนายนี่น่าจะรวย ขอบ้านสักหลังกับรถสักคันนายกวินจะยอมไหมล่ะ แน่นอนว่าผมไม่ขอ ขายทองเก็บเงินซื้อเองดีกว่าหรือขายทองไม่ได้ก็ขโมยทองจากร้านพ่อไปสักแท่งสองแท่งพ่อคงไม่รู้หรอกมั้ง ก็ผมไม่อยากเอาตัวเองไปเดือดร้อนเรื่องคนอื่นนี่หว่า

แต่ลืมคิดไปว่าคนที่เดือดร้อนจะเป็นพ่อตัวเอง อิอิ

“ผมไม่เอา”

“คุณบิ้นเห็นแก่ที่ผมเป็นเพื่อนภัทรก็ได้ครับ”

“ไม่ต้องเอาภัทรมาอ้างหรอกไอ้คุณกวิน ยังไงผมก็ยืนยันเหมือนเดิมว่าผมไม่ช่วย”

“โอเคครับผมเข้าใจคุณ”

จู่ๆนายกวินก็เปลี่ยนอารมณ์หงอยลงไปอย่างถนัดตา แววตาเศร้าสร้อยนั่นมันหมายถึงอะไร อย่าทำหน้าแบบนั้นสิวะไอ้คุณกวิน ไม่งั้นต่อมสงสารของผมได้ทำงานแน่

“นี่..อย่าร้องไห้นะ”

“ไม่ร้องไห้หรอกครับ ผมชินแล้วล่ะ”

มองคนที่ก้มหน้าก้มตา ขนาดผมแทบจะจิกหัวให้กวินเงยหน้าขึ้นแล้วกวินก็ไม่ยอม

เอาแล้วๆไอ้บิ้นแกล้งเพื่อนจนทำเพื่อนร้องไห้แล้ว

“นี่ไอ้คุณกวิน”

“คุณไม่ช่วยก็ไม่เป็นไรครับคุณบิ้น ผมโอเคแค่แต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักเอง ผมโอเคจริงๆ”กวินยื่นมือมาหยิบทิชชู่บนโต๊ะไปหนึ่งแผ่นก่อนจะเอาไปวางแปะลงบนใบหน้าของเขา

ไม่ใช่ว่าร้องไห้หรอกนะ

คำว่าโอเคเท่ากับคำว่าไม่โอเคใช่ไหมผมว่าต้องใช่แน่ๆ

“เฮ้ย ทำไมต้องเศร้าขนาดนั้น”

“ผมกำลังสงสารตัวเองในอนาคตน่ะครับ คุณบิ้นไม่ต้องสนใจผมหรอก”

คือแบบไอ้คุณกวินมึงคิดไปถึงนู่นเลยเนอะ

ผมโซวอรี่มากทำไมไอ้คุณกวินมันดูน่าสงสารขนาดนี้วะ การแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักอีกทั้งยังต้องมาใช้ชีวิตด้วยกันนี่แค่คิดผมก็อึดอัดจนหายใจไม่ออกแล้ว

“แล้ว...แล้วทำไมไม่บอกพ่อแม่คุณไปล่ะว่าไม่อยากแต่ง”

ตอนที่พ่อผมแนะนำให้ผมแต่งงานกับลูกสาวเจ้าของตลาดผมยังปฏิเสธเลย เธอไม่ใช่สเป็คผมหรอก ปล่อยให้เธอไปเจอคนดีๆเถอะ แต่งงานกับคนที่ไม่รักยังไงก็ไม่มีความสุขไม่ใช่รึไง

ดีนะที่พ่อแม่เข้าใจ ผมจึงอยู่เป็นโสดให้สาวๆมองเล่นอย่างทุกวันนี้

“เขาไม่สนใจผมหรอกครับ”

ผมเข้าใจว่าแต่ละครอบครัวก็มีวิธีการตัดสินใจอะไรที่ไม่เหมือนกัน ผมจะเอาครอบครัวตัวเองไปเป็นศูนย์กลางแล้วตัดสินครอบครัวเขาไม่ได้หรอก

น่าเห็นใจๆ

ผมมองนายกวินด้วยความเห็นใจ ต่อมความสงสารเริ่มเปิดระบบทำงานจนเผลอพลั้งพูดออกไปอย่างไม่รู้ตัว

“เออๆช่วยก็ช่วยแต่เอาที่จำเป็นนะ ห้ามเกินเลย”

ถือว่าทำบุญก็แล้วกัน สงสารมนุษย์ร่วมโลกซึ่งไม่รู้ว่าผมคิดถูกรึเปล่าที่ช่วย ผมว่ามันทะแม่งๆยังไงไม่รู้เหมือนโดนมารยาไอ้คุณกวินหลอกเข้าให้แล้วเลย

นายกวินหันมาส่งยิ้มให้หล่อๆ ผมเห็นแล้วแสบตากับรอยยิ้มนั้นจึงหยีตาลงเล็กน้อย ตาตี่ๆของผมพอหรี่ลงก็เหมือนหลับตาไอ้คุณกวินมันจึงเข้าใจผิดนึกว่าผมหลับ

“อย่าพึ่งหลับครับคุณบิ้น”

“ผมไม่ได้หลับ” ตอบกลับไปอย่างหงุดหงิดผมก็แค่เกิดมาตาตี่ปะวะ คนตาเฉียบคมแบบนายนั่นน่ะไม่เห็นจะเท่เลย

“ที่บอกจะช่วยคุณพูดจริงๆใช่ไหม”

ถามย้ำอีกรอบจะไม่ช่วยจริงๆแล้วนะ ผมก็ลังเลเหมือนกันนะเว้ยอย่าถามเยอะเดี๋ยวคำตอบเปลี่ยน

“เออๆ”

“ขอบคุณนะ”

“ไม่เป็นไร”

“งั้นคุณอยากได้อะไรผมให้ทุกอย่างเลย”

“แน่ใจนะ?”

“ครับ อยากได้อะไรล่ะ”

“อยากได้ยานอวกาศ” ผมแหล่มองไอ้คุณกวินที่อ้าปากพะงาบๆพูดไม่ออกหลังจากได้ยินความต้องการของผม

เหอะ! ก็บอกเองว่าขออะไรก็จะให้หมดเลย

“จะเอาไปสำรวจดวงจันทร์รึไงคุณริบบิ้น”

“เอามาสำรวจสมองคุณเนี่ย คิดอะไรอยู่วะถึงเอาผมไปอ้างว่าเป็นแฟน”

“ก็คุณอยู่ตรงนี้พอดี”

ผมพยักหน้าทำความเข้าใจในที่สุด แสดงว่าถ้าใครอยู่ตรงนี้แม้จะไม่ใช่ผมไอ้คุณกวินก็จะอ้างเขาไปทั่วเลยใช่ไหม

“งั้นถ้าภัทรอยู่ล่ะ”

ผมลองถามดู ก็ถ้าที่รักของผมอยู่ตรงนี้แล้วเกิดไอ้คุณกวินเอาไปอ้างขึ้นมานี่จะไม่เกิดเรื่องเลยเหรอ ภัทรกำลังง้อแฟนเก่าของเขาอยู่ด้วยไง

“แล้วผมจะอ้างภัทรไปทำไมในเมื่อภัทรไม่ได้อยู่”

“เอ๊ะ! ก็บอกว่าถ้าภัทรอยู่ ถ้าน่ะถ้า”

ฟังภาษาบิ้นมันยากมากรึไงวะ ภัทรกับไอ้รามฟังมาตั้งหลายปีก็เข้าใจ

“ถ้าคือยังไม่เกิดใช่ไหมล่ะ งั้นผมไม่ขอตอบละกันนะคุณ”

ชักจะโมโหไอ้คุณเพนกวินนี่แล้วล่ะ

“ขี้เกียจคุยกับคุณแล้ว บอกไว้ก่อนนะถึงผมจะช่วยคุณแต่ไม่ได้หมายความว่าผมจะช่วยคุณตลอดและข้อสำคัญคืออย่าเกินเลย โอเคนะ?”

เรื่องแบบนี้มันก็ตั้งเงื่อนไขกันหน่อย ช่วยน่ะช่วยได้แต่อย่ามาล้ำเส้นกันและกันไม่งั้นผมจะล้มเลิกที่เคยรับปากไว้ทั้งหมด

“ผมไม่ทำอะไรคุณหรอกน่า ไม่ต้องห่วง”

“โอเค ก็ดี”

“แต่ถ้าคุณทำอะไรผมล่ะ”

ไอ้นายนี่มันชักจะวอนซะแล้ว

“ไม่มีทาง!”

“ผมจะรอดูแล้วกัน”

“เหอะ!”

.....

บทนำสั้นๆค่า เรื่องนี้ฟีลกู้ดมาก ดราม่าไม่มีจริงๆเพราะบิ้นเอาอยู่

ฝากคอมเม้นหรือเล่นแท็กบอกกันได้นะคะ ขอบคุณมากๆค่า

#บิ้นไม่เก็ท