#น้ำเต้าหู้ของเฮีย {Yaoi/BL}

ตอนที่ 3 : ตอนที่2 หน่องซีนกับเงินห้าร้อย

ตอนที่2

หน่องซีนกับเงินห้าร้อย

               “ป๊า ขอเงินไปซื้อน้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋หน่อยสิ” ผมกระพริบตาปริบๆอ้อนขอเงินป๊าเพราะวันนี้ไปโรงเรียนมาและใช้เงินไปหมดเรียบร้อยแล้ว

ก็ผมเป็นเด็กวัยเรียนอ่ะต้องกินต้องใช้ไหนจะค่ารายงาน ค่าห้องนู่นนี่นั่นสารพัดค่าอีก ก็หยิบเงินจ่ายๆไปพอมารู้ตัวอีกทีเงินที่มีอยู่ก็หมดเกลี้ยงกระเป๋าไปแล้ว

“เงินที่ป๊าให้เมื่อเช้าหมดแล้วหรือไง?”

ป๊าที่กำลังเช็คสภาพรถให้ลูกค้าอยู่ถามผมต่อ เห็นน้ารินกำลังถือน้ำเดินเข้ามาหาป๊าก็หันไปยิ้มให้หนึ่งทีแล้วคุยกับป๊าต่อ

“หมดแล้วป๊า ก็ซีนต้องจ่ายค่าสารพัดอะไรก็ไม่รู้อีกอย่างป๊าให้เงินซีนไปโรงเรียนแค่สองร้อยเองมันไม่พออ่ะ”

ป๊าหยุดทำงานแล้วหันมารับน้ำที่น้ารินยื่นให้ ผมมองน้ารินที่กำลังมองผมด้วยร้อยยิ้มเหมือนเช่นทุกทีก่อนมือนุ่มๆของน้ารินจะยื่นมาลูบหัวให้ผม

“แล้วซีนอยากได้เท่าไหร่ล่ะครับถ้าซีนบอกว่าสองร้อยที่ป๊าให้ยังไม่พอหืม?”

ผมหันไปยิ้มให้น้าริน อย่างนี้ล่ะครับน้ารินเป้นคนที่ใจดีมากๆและตามใจผมสุดๆถ้าเกิดน้ารินได้ถามแบบนี้แล้วน้ารินต้องให้เงินตามที่ผมต้องการแน่นอน

“ห้าร้อยครับ”

“จะบ้ารึไงซีน” ป๊าสำลักน้ำแล้วโวยขึ้นเมื่อได้ยินจำนวนเงินที่ผมบอก “จะเอาเงินไปทำอะไรมากมายขนาดนั้นแค่ไปโรงเรียนนะ”

ผมหน้ามุ่ยแล้วตอบป๊า “เอาไปโรงเรียนนั่นแหละป๊า เพื่อนซีนนะบางคนได้เงินกันวันละพันก็ยังมี นี่ซีนขอแค่ห้าร้อยเองอ่ะ น้อยกว่าเพื่อนตั้งเยอะ”

“แกใช้คำว่า ‘แค่’ กับเงินห้าร้อยเนี่ยนะ ซีนรู้หรือป่าวว่าแต่ละวันกว่าป๊าจะหาได้สักห้าร้อยมันเหนื่อยแค่ไหน ไม่ใช่ว่าป๊าไม่อยากให้ซีนแต่ป๊ายังไม่เห็นเหตุผลอะไรที่จำเป็นในการพกเงินไปโรงเรียนวันละห้าร้อยเลยนะ”

“แต่พ่อแม่เพื่อนซีนยังให้ได้เลยอ่ะ อีกอย่างป๊าซ่อมรถได้แต่ละคันก็เป็นพันแล้ว” ผมยังเถียงป๊าต่อ

ก็เวลาเสาร์อาทิตย์มานั่งเก็บเงินลูกค้าช่วยป๊าผมก็เห็นบิลค่ารถแต่ละอันก็หลักพันทั้งนั้นเลย กับอีแค่ห้าร้อยผมไม่เข้าใจทำไมป๊าถึงให้ผมไม่ได้

“ซีนรู้มั้ยว่าช่างที่นี่เขาได้เงินค่าจ้างกันวันละเท่าไหร่”

“ไม่รู้อ่ะป๊า”

“สี่ร้อย วันละสี่ร้อย ขนาดเขาทำงานหนักกันขนาดนั้นยังได้ค่าจ้างวันละสี่ร้อยเองแล้วซีนที่แค่ไปเรียนแล้วกลับบ้านจะเอาเงินไปใช้ตั้งห้าร้อยเลย...หรือซีนคิดว่ายังไง?”

“ไม่รู้อ่ะป๊าก็เพื่อนมันได้ตั้งพันแต่ซีนได้ไปแค่สองร้อยอ่ะ ซีนแค่อยากได้เงินไปเท่าๆเพื่อนเอง”

ป๊าถอนหายใจมองหน้าผมนิ่งสักพักก็ขยับเข้ามาใกล้ๆผม

“โอเค ถ้าป๊ายิ่งอธิบายซีนคงไม่เข้าใจ งั้นซีนลองทำงานมั้ยเผื่อซีนจะได้รู้ว่ากว่าจะได้เงินห้าร้อยมามันต้องเหนื่อยและใช้เวลาขนาดไหน”

“งานไรอ่ะป๊า ซีนยังเรียนอยู่นะ การบ้านก็เยอะจะมาให้ทำงานอีกซีนตายพอดี”

“ก็ทำงานหาเงินห้าร้อยของซีนไง”

“บ้าหรอป๊า ซีนไม่เอาหรอกเหนื่อยจะตาย” ผมเบ้หน้าแค่คิดว่าต้องทำงานก็เหนื่อยแล้วอ่ะใครมันจะทั้งอยากเรียนไปด้วยทำงานไปด้วย เสาร์อาทิตย์ก็ยังไม่ได้หยุดพักอีก ผมคนหนึ่งแหละไม่เอาด้วยหรอก

“แล้วซีนไม่อยากได้เงินห้าร้อยแล้วเหรอ?” ป๊าถามแล้วยิ้มให้

“ก็อยากได้แต่ไม่อยากทำงาน”

“แต่เงินมันต้องแลกมาด้วยการทำงานนะซีนเหมือนป๊าที่ทำอยู่ทุกวันนี้ไง”

“แต่ป๊าไม่ได้เรียนเหมือนซีนนี่นา”

“อืม...จะว่าอย่างนั้นก็ใช่แต่ซีนรู้มั้ยช่างบางคนที่ป๊ารับมาก็ยังมีคนที่เรียนอยู่เลยนะ ดูสิ”

ป๊าชี้ให้ผมดูคนที่กำลังเติมยยางรถให้ลูกค้าอยู่ คนนั้นเขาใส่ชุดสถาบันเด็กช่างแห่งหนึ่งที่ค่อนข้างดังและเป็นที่คุ้นตาอยู่พอสมควร

“ป๊าพึ่งรับเขามาหรอ?”

“อืม ไม่กี่วันก่อนเอง”

“แต่นั่นไม่เหมือนกันนี่นา ซีนเรียนเลิกเป็นเวลาแต่ของเขาซีนเคยเห็นว่าบางทีก็เลิกบ่ายโมงเอง”

“ก็ใช่ แล้วซีนคิดว่าเขามีการบ้านหรืองานที่คุณครูสั่งเหมือนซีนมั้ยล่ะ?”

“ก็คงจะมีแต่มันไม่เหมือนกันอ่ะป๊าจะเอามาเทียบกันไม่ได้หรอก” ผมหันไปมองน้ารินที่ยืนข้างๆเพื่อให้ช่วยพูดกับป๊าแต่น้ารินทำเพียงส่ายหน้าแล้วยิ้มให้ผมเท่านั้น

โธ่~~

“เฮ้อ...ป๊าจะทำยังไงดีให้ซีนเข้าใจว่าเงินห้าร้อยมันไม่ได้หาง่ายเหมือนที่ซีนคิดเลยนะ”

“ไม่รู้อ่ะป๊า ถึงป๊าจะพูดยังไงซีนก็ไม่เข้าใจอ่ะแต่ตอนนี้เอาเงินมาซื้อน้ำเต้าหู้เฮียก่อนสิเดี๋ยวคนจะเยอะ”

ป๊ากับน้ารินยิ้มขำจากนั้นป๊าก็ล้วงกระเป๋าเงินยื่นใบยี่สิบมาให้ผมหนึ่งใบ

“ถ้าซีนยังสงสัยก็ลองเอาไปถามเฮียดูว่าถ้าเฮียเป็นป๊าจะยอมให้ซีนเอาเงินไปโรงเรียนวันละห้าร้อยหรือเปล่า” ป๊าว่าทิ้งท้าย ผมพยักหน้าเพราะจะถามแน่ๆ

“ได้ป๊า ซีนจะเอาไปถามเฮีย”

“เออไปเถอะ แล้วซื้อเสร็จก็มาช่วยป๊าเก็บร้านด้วยก็แล้วกัน”

“รับทราบครับ” ผมตะเบ๊ะรับคำสั่งป๊าแล้วเดินออกจากร้านซ่อมรถของป๊าตัวเองเพื่อไปยังร้านขายน้ำเต้าหู้ของเฮียที่อยู่ข้างๆกัน

◐ ◑

“เฮีย เอาน้ำเต้าหู้หนึ่งถุงแล้วก็ปาท่องโก๋ตัวใหญ่ใส่นมข้นหวานหนึ่งตัวด้วย” ผมสั่งเฮีย

“ครับ” เฮียยิ้มให้แล้วเอาถุงออกมาเพื่อจะตักน้ำเต้าหู้ในหม้อใส่

ผมมองหน้าเฮียด้วยความเคลิบเคลิ้ม ยังสงสัยมาหายเลยว่าคนคนหนึ่งจะหล่อมากมายอะไรขนาดนี้กัน นี่เฮียเอาความหล่อของคนทั้งโลกมาไว้กับตัวเองหรือยังไงทำไมถึงหล่อวัวตายซีนตะลึงได้ขนาดนี้

“หน้าเฮียมีอะไรติดหรือเปล่า?”

“ความหล่ออ่ะเฮีย ติดเต็มหน้าเฮียเลย”

“ปากหวานจริงๆ”

“เฮียเคยชิมปากซีนแล้วเหรอทำไมถึงรู้ว่าหวานแต่ถ้าเฮียไม่เคยซีนจะให้เฮียลองชิมดูก็ได้นะ” ว่าแล้วก็ยื่นหน้าไปใกล้ๆเฮียแต่หม้อเต้าหู้ที่ตั้งอยู่ใกล้ๆกันมันร้อนเกินไปผมก็เลยต้องถอยทัพกลับมา

“แก่แดดจริงๆเลยเรา เอ้านี่! น้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋สิบห้าบาทพอดี”

“อ่ะ ซีนมียี่สิบแต่ซีนไม่อยากได้เงินทอนนะ ซีนอยากได้ใจเฮียมากกว่า” ผมยิ้มหวานใส่เฮียที่ยื่นมือมารับเงินยี่สิบบาทที่ผมยื่นไปให้

“เฮียว่าซีนเอาเงินทอนไปนั่นแหละดีแล้ว” เฮียยิ้มแล้วยื่นเหรียญห้ามาให้ผม ผมรับไว้แล้วเก็บใส่กระเป๋ากางเกงตัวเองเรียบร้อย

“โธ่~ เฮียใจร้ายอ่ะ” ผมว่าหน้าบึ้งแล้วอ้อมไปหลังร้านน้ำเต้าหู้ของเฮียเพราะมีลูกค้ามาต่อคิวผมซื้อพอดี ถ้าไม่ออกตอนนี้อาจจะโนลูกค้าเฮียด่าเอาได้

“ซีนไม่กลับร้านเหรอ” พอเฮียรับเมนูลูกค้าเสร็จก็ถามผมต่อ

“ไม่อ่ะซีนไม่รีบ” ถึงป๊าจะบอกให้รีบก็เถอะแต่ซีนอยากอยู่กับเฮียมากกว่านี่นา

“ระวังป๊าดุเอานะ” เฮียหันมายิ้มให้ผมแล้วหันกลับไปยื่นน้ำเต้าหู้ให้ลูกค้า

“โดนดุเรียบร้อยแล้วอ่ะ” พอนึกถึงก็ยังไม่เห็นจะเข้าใจป๊าอยู่ดี กับอีแค่เงินห้าร้อยเองก็ให้ไม่ได้ เดี๋ยวก็จิ๊กเอาซะหรอก

“ป๊าดุหรือป๊าสอนหืม?” เฮียถามเสียงนุ่มแล้วหันหน้ามาคุยกับผมดีๆเพราะตอนนี้ลูกค้าก็หมดแล้ว

“ไม่รู้อ่ะแต่ซีนไม่เห็นเข้าใจป๊าเลย”

“ทำไมล่ะ?”

“ก็ซีนนะขอเงินป๊าไปโรงเรียนวันละห้าร้อยจากปกติที่ได้แค่สองร้อยแต่ป๊าก็ไม่ยอมให้ซีนเลยแล้วยังจะมาดุซีนอีก”

“เงินตั้งห้าร้อยเลยนะ”

“แค่ห้าร้อยเอง ซีนเห็นเพื่อนเอาไปกันวันละพันก็ยังมี อย่างไอ้โชคก็ได้ไปวันตั้งสามสี่ร้อยแล้วดูซีนดิได้แค่วันละสองร้อยเอง

“ทำไมซีนถึงอยากได้เงินไปโรงเรียนเยอะแยะขนาดนั้นล่ะ?”

“ไม่รู้แต่ซีนเห็นเพื่อนมีกันซีนก็อยากมีเท่าเพื่อนบ้าง” ผมมุ่ยหน้ามองเฮีย

เฮียบีบปากผมจนผมร้องอู้อี้ประท้วงว่าเจ็บเฮียถึงปล่อย

“พอมีเท่าเพื่อนแล้วยังไงต่ออีกหือ?”

“ก็...มีเท่าเพื่อนมันก็ดีไงเฮีย เอาไปอวดเพื่อนได้อีกแน่ะ”

“แค่นั้น”

“แล้วก็...” ผมนิ่งคิด “แล้วก็เอาไปซื้อของที่อยากได้ได้ตั้งเยอะตั้งแยะ ซื้อน้ำเต้าหู้เฮียได้ตั้งหลายถุงด้วย เผลอๆอาจจะเหมาทั้งร้านเฮียได้เลยนะเนี่ย”

“หึๆ เด็กน้อย” เฮียขำแล้วลูบหัวผม

“ซีนไม่เด็กแล้วนะเฮีย ซีนคิดได้เท่านี้แหละ”

“แล้วซีนไม่คิดจะเก็บเงินที่เหลือไว้เลยเหรอ?”

“ไม่อ่ะ ยังไงป๊าก็ให้ซีนทุกวันอยู่แล้ว”

“แล้วถ้าวันหนึ่งป๊าไม่ยอมให้เงินซีนแล้วล่ะซีนจะทำยังไง?” เฮียกอดอกแล้วเลิกคิ้วถามแต่ว่านะกล้ามแขนเฮียที่เป้นมัดๆนั่นน่ากัดมากๆเลยอ่ะ

“แล้วทำไมป๊าถึงจะไม่ให้เงินซีนด้วยอ่ะเฮีย?”

“ไม่รู้สิแต่เฮียแค่สมมุติขึ้นมาเฉยแล้วว่าไงล่ะ ถ้าป๊าซีนไม่ให้เงินซีนแล้วซีนจะทำยังไง?”

“ถ้าป๊าไม้ให้เงินหรอ...ซีนก็คงจะไปขอน้ารินแทนไง” ว่าพร้อมฉีกยิ้มกว้างให้เฮียได้เชยชมรอยยิ้มสวยๆของผมจนเฮียต้องส่งยิ้มกลับมาให้ เดาว่าเฮียต้องเขินรอยยิ้มผมแน่ๆ

“แล้วถ้าน้ารินไม่ให้อีกล่ะ ซีนจะทำยังไง?”

“ทำไมทุกคนต้องใจร้ายไม่ให้เงินซีนด้วยอ่ะเฮีย?” ผมถามเฮียแต่เฮียทำเพียงยักไหล่เท่ห์ๆ “ก็ถ้าน้ารินไม่ให้ก็คงต้องไปขโมยแล้ว โอ้ย! เฮียตีหน้าผากซีนทำไมเนี่ยเจ็บนะ!”

ผมมองค้อนเฮียที่จู่ๆก็ตีหน้าผากผมจนน้ำตาเล็ดเลยเห็นมั้ยเนี่ย ไอ้เฮียใจร้าย!

“ทำไมซีนถึงคิดแบบนี้ คิดว่าการขโมยมันเป็นเรื่องที่ดีแล้วหรือไง?” เฮียว่าเสียงดุ จ้องหน้าผมเขม็ง

“ไม่รู้อ่ะ ก็ทุกคนไม่ให้เงินซีนนี่!” ผมเผลอขึ้นเสียงเลยโดนเฮียส่งสายตาดุๆให้ “ขอโทษครับแต่ซีนก็คิดได้เท่านี้แหละถ้าไม่มีใครให้เงินซีนจริงๆ”

“เฮียเข้าใจป๊าซีนแล้วล่ะ แล้วป๊าซีนว่ายังไงบ้าง?”

ผมแอบเบ้หน้าใส่เฮียแต่เฮียคงเห็นเลยโดนบิดแก้มไปอีกหนึ่งที

“ป๊าบอกว่างั้นซีนลองทำงานดูมั้ยเผื่อจะได้รู้ว่ากว่าจะห้าเงินได้แต่ละบาทมันเป็นยังไง” ผมคิดต่อ “ซีนก็เลยบอกว่าไม่เอาหรอกเหนื่อยจะตายย ทั้งเรียนทั้งทำงานใครมันจะไปทำไหว”

“เฮียนี่ไง ซีนลืมไปแล้วหรอว่าตอนเฮียเรียนเฮียก็มาช่วยแม่ขายน้ำเต้าหู้”

ผมนึกไปถึงสมัยเฮียเรียนอยู่มัธยมปลายช่วงหัวเกรียนๆก็จำได้ว่าตอนนั้นผมก็เห็นเฮียมาช่วยน้ากิมขายน้ำเต้าหู้ทุกวันแล้ว ขนาดเข้ามหา’ลัยเฮียยังมาขายเลยแล้วพอเรียนจบเฮียก็มาขายน้ำเต้าหู้แทนน้ากิมเพราะเฮียเคยบอกว่าไม่อยากให้น้ากิมต้องทำงานและอยากให้น้ากิมได้พักหลังจากต้องเหนื่อยหาเงินให้เฮียมานาน

“ก็...ไม่รู้อ่ะเฮีย”

“โอเค งั้นเอางี้มั้ยซีนลองมาทำงานกับเฮียดูซีนจะได้รู้ว่าการหาเงินให้ถึงห้าร้อยในแต่ละวันมันเป็นยังไง?”

“นี่เฮียกำลังอ่อยซีนอยู่หรือเปล่าเนี่ย”

“ซีนคิดว่าเฮียเป็นคนแบบนั้นเหรอ?” เฮียว่าแล้วยิ้มขำ

“ก็ใช่สิ เฮียอ่ะชอบอ่อยแต่ไม่เป็นไรซีนก้ชอบอ่อยเฮียเหมือนกัน” ผมยิ้มหวานส่งให้เฮียแต่เฮียกับส่ายหน้าแล้วหัวเราะใส่ผม

“โอเคๆ แล้วตกลงมั้ย?”

“ก็ได้ๆ” พยักหน้าตอบตกลงอย่างไม่ต้องคิดอะไรให้มาก

“งั้นก็ไปบอกป๊ากับน้ารินได้แล้วนะว่าไม่ต้องห่วง เฮียจะช่วยให้ซีนเข้าใจคุณค่าของเงินห้าร้อยเอง”

ผมไม่เข้าใจอ่ะแค่เงินห้าร้อยทำไมต้องทำให้เป้นเรื่องอะไรขนาดนั้น แค่ให้มาก้จบๆแล้วแต่ช่างเถอะเอาไงก็ได้ล่ะเนอะถ้าหากว่าเฮียเห็นดีเห็นงามด้วย

“อือๆ ซีนไปก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้ซีนจะมาหาใหม่”

“ครับ แล้วเจอกันนะ”

◐ ◑

เงินไปโรงเรียนสมัยมัธยมคือเป็นประเด็นที่เราเคยเถียงกับพ่อบ่อยๆอ่ะ5555แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจพ่อแล้วแต่หน่องซีนนั้น...ต้องให้เฮียเขาสอนล่ะมั้งหรือซีนอยากอ้อยเฮียอันนี้ก็ไม่รู้เหมือนกันเด้ออ ^^

เล่นแท็ก #น้ำเต้าหู้ของเฮีย ในทวิตเตอร์ได้เด้ออ

ขอบคุณทุกคนมากค่าา

ติดตามข่าวสารได้ที่

twitter

facebook