อ่านปากของฉันนะว่า... "รักเธอ"

ลำดับตอนที่ #4 : แฟลชแบ็ค =[]=!!

    ช่างโชคดีอะไรเช่นนี้ กะจะมาซื้อชุดใส่ที่ตลาดกลับมาเจองานวัดซะนี่  อ๊ากกกกก อยากเล่นๆๆๆๆๆ แต่คงต้องหาชุดเปลี่ยนก่อนง่ะ ก็ตอนนี้ ฉันกับยอตตะ กลายเป็นจุดรวมสายตาประชาชีไปซะแล้ว -*- ถ้าไม่เห็นแก่ที่เขากระโดดลงน้ำไปเมื่อกี้นะ ฉันจะสลัดมือให้หลุดแล้ววิ่งหนีไปเลยล่ะ ก็ดูสิคนอะไร รู้ทั้งรู้ว่าเราต่างคนต่างเปียก ยังจะพามาเดินซะกลางตลาดเลย - -;

         “เจอแล้วๆๆๆ ร้านนั้นไง” คิดว่าเสียงกระดี้กระด้าเยี่ยงนี้ เป็นเสียงใคร คำตอบคือ... เค้า นั่นเอง (ถ้าเป็นฉันมันต้องเป็นภาษาประหลาดๆ)

    เค้าลากฉันไปที่ร้านขายเสื้อร้านหนึ่ง แล้วสาละวนอยู่กับการเลือกชุดให้ฉัน และ ตัวเอง ดังนั้น ฉันจึงมานั่งรอที่ม้านั่งแล้วนั่งคิดอะไรคนเดียวเพลินๆ วันนี้มันวันอะไรกันน้า ทำไมเค้าถึงคึกขนาดนี้ ปกตินี่ เงียบ เงียบ เงียบ เย็นชา ก้อนน้ำแข็ง ตู้แช่...

         “แตงกวา เทอกำลังด่าฉันอยุในจัยรึป่าว ทำไมถึงหนาวๆ ชอบกล” เค้าหันมาถามฉัน เล่นเอาฉันสะดุ้งด้วยความตกใจ ลางสังหรณ์จะแม่นอะไรขนาดนั้นฟระ -*-

    แล้วฉันก็ส่ายหน้าให้เค้าแทนคำตอบอีกเช่นเคย (อ้าว ก็ถ้าตะโกนตอบไปเค้าก้อฮือฮากันอ่ะดิ) = > ฮือฮา ว่า ไอ้นี่มันหนีออกมาจากศรีธัญญา -*-

    แต่แล้วฉันก็เหลือยไปเห็นเครื่องเล่นสุดยอดโรแมนติกแห่งปี ‘ชิงช้าสวรรค์’ พลันในหัวก็รู้สึกวูบๆ นัยน์ตากำลังจะปิดลงเต็มที ในหัวก็เต็มไปด้วยภาพอะไรก็ไม่รุมากมาย จนปะติดปะต่อไม่ถูก อย่างนี้เค้าเรียก แฟลชแบ็ค* ใช่มั้ย

                                               [ *แฟลชแบ็ค = คนที่ความจำเสื่อมเจอสิ่งกระตุ้นจนทำให้ความทรงจำกลับมาเป็นฉากๆ]

         “ยะ... ยัด.... อุ๊บ!!!” ไม่ได้... ฉันจะเรียกเขาตอนนี้ไม่ได้เด็ดขาด เขาเคยบอกว่าเค้าอายเวลาฉันเรียกชื่อเค้า ปากฉันนี่มันแย่จริงๆเลย ทำไม... ถึงพูดไม่ได้อย่างที่ใจคิดนะ??

    แล้วสักพักภาพเบื้องหน้าก็ดับวูบลงไปพร้อมๆ กับเสียงๆ หนึ่ง ที่ดังขึ้น

         “แตงกวา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

    ซ่า... ซ่า...

    นี่ฉันเป็นอะไรไปนะ ที่จำได้ก็มี... เสียงของยอตตะที่ตะโกนเรียกฉัน แล้วหลังจากนั้นก็...?? จำไม่ได้แฮะ ฉันยกมือขึ้นขยี้ตาเพื่อให้มองภาพตรงหน้าได้ชัดเจนยิ่งขึ้น... มันคล้ายกับเครื่องฉายหนังที่มันจะคอยฉายรูปไปเป็นฉากๆ เลยล่ะ แต่ต่างกันตรงที่ รูปที่มันฉายอยุตอนนี้นั้น มันคือ ความทรงจำของฉันเอง!!!!!!!!!

    ภาพแรกที่ฉันเห็นมันเป็นรูปที่ฉันคอยตามแอบมองยอตตะ ราวกับเป็นโรคจิต -*- ฉันคิดว่าคงเป็นอตนที่ฉันแอบชอบยอตตะแน่ๆ

    ภาพที่สองเป็นภาพที่ยอตตะมาสารภาพรักกับฉัน (โอ๊ะ! อย่างนี้ก้อใจตรงกันอ่ะดิ >.< ~)

    ภาพที่สามเป็นภาพงานวันเกิดของฉันซึ่งเค้าก็จัดงานวันเกิดเพื่อนฉัน

    ส่วนภาพหลังจากนั้นอีกเป็นสิบๆ ภาพ ต่างก็เป็นรูปที่เค้าเคยบอกรักฉัน พอมาถึงภาพที่ 16 – 17 ฉันก็รับรู้ถึงความผิดปกติ...

    ฉันไม่เคยบอกรักยอตตะเลย... แม้แต่ครั้งเดียว โอกาสน่ะหรอ?? ก็มีตั้งมากมาย แล้วเค้าล่ะ?? เค้าก็บอกรักฉันตั้งหลายต่อหลายครั้ง แล้วทำไมล่ะ?? ความผิดก็คงไม่อยุที่ใคร นอกจาก... ตัวฉันเอง

    และในตอนนั้น ก็มีเสียงๆ หนึ่งดังขึ้นมา จากรูป ที่ 20 กว่าๆ ซึ่งฉันก็หันไปมองอย่างสนใจ เพราะมันคือรูปของยอตตะ ฉัน และผู้ชายอีกคนนึง??

         ‘แตงกวา...’ เสียงของยอตตะเรียกฉันอย่างไม่มั่นใจ

         ‘เอ่อ... ฉันอธิบายได้นะ’ น้ำเสียงของฉันในตอนนั้น สั่นอย่างไม่อาจห้ามได้ เมื่อเค้าพบฉันกำลังขึ้นชิงช้าสวรรค์กับชายหนุ่มหน้าใสคนหนึ่ง ซึ่งฉันอยากบอกกับเค้าเหลือเกินว่า... มันเป็นเกย์!!!!!!!!!

         ‘งั้นเธอช่วยบอกหน่อยได้มั้ย ว่าถ้าฉันจะให้เธอเลือกขึ้นชิงช้าสวรรค์กับใครสักคน เธอจะเลือกใคร’ ยอตตะถามฉันเหมือนปกติ แต่กลับไม่ยอมเบือนสายตามามองฉันเลยแม้แต่น้อย

         ‘ฉันต้องเลือกนายอยุแล้ว ก็มันอ่ะ เป็น กะ... อุ๊บ!!!’ ฉันยังพูดกับยอตตะไม่ทันจบก็ถูกมือของผู้ชาย (??) คนนั้นเอื้อมมือมาปิดปาก

         ‘เป็นอะไรนะ’ เค้าถามและหันมามองหน้าฉัน ซึ่งเป็นครั้งแรกระหว่างการสนทนาครั้งนี้ ทำเอาฉันใจชื้นขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก แล้วพยายามจะรีบตอบคำถามของเค้า แต่กลับถูกสอดขึ้นโดย...

         ‘ไม่ได้เป็นอะไรหรอกครับแต่...’ ไอ้เกย์นั่นทอดเสียงลงเล็กน้อยแล้วก้าวไปประชิดตัวยอตตะ ทำเอาฉันหายใจกระตุก มันโน้มหน้าเข้าใกล้ แล้วกระซิบข้างหูยอตตะ

         ‘…ไม่ได้ชอบผู้หญิงเท่านั้นเอง ฟู่....’ โห ไอ้โรคจิต แค่กระซิบข้างหูยอตตะ ก็แทบสูบวิญญาณไปแล้ว นี่ยังมาเป่าลมใส่หูอีก อย่างนี้ยอตตะคงขนลุกแบบลูบไม่ลงอีกเลยล่ะ -*-

         ‘ถะ... ถ้างั้นผมขอขึ้นชิงช้าสวรรค์กับแตงกวานะครับ ไปละคร้าบบบบ~’ ยอตตะพูดทั้งหมดนี่อย่างรวดเร็ดแล้วลากฉันขึ้นกระเช้าที่พึ่งมีคนเดินลงเมื่อกี้แล้วปิดประตูอย่างรีบร้อนโดยไม่ต้องให้พนักงานมาปิดให้ด้วยซ้ำ

    และหลังจากนั้นประมาณ 10 นาที ชิงช้าสวรรค์ก็เริ่มหมุนไปเรื่อยๆ ส่วนฉันกับยอตตะ ก็ยังคงเงียบต่อไปเรื่อยๆ แต่แล้ว เค้าก็เป็นฝ่ายทำลายความเงียบขึ้นมาก่อน

         ‘ขอโทดนะ ที่ไม่เชื่อใจเทอ’

         ‘…’ ฉันเงียบเพราะไม่รุจะพูดอะไรดี... พอเค้าเห็นว่าฉันไม่พูดอะไรเค้าก็พูดต่อ

         ‘แต่ที่ฉันเป็นอย่างนี้ ก็เป็นเพราะเธอ’

         ‘...’ ตอนนี้ กระเช้าที่ฉันนั่ง กำลังลอยมาถึงจุดที่สูงที่สุดแล้ว แต่หัวจัยฉันกลับรู้สึกเหมือนถูกกระตุกวูบให้ร่วงลงไปกองอยู่ที่พื้นเลยทีเดียวด้วยคำพูดต่อไปของเขา...

         ‘เพราะฉันไม่รู้ว่าเธอรักฉันจริงรึป่าว’

         ‘…’ คราวนี้ที่ฉันไม่ตอบเค้า ไม่ใช่เพราะไม่รุจะพูดอะไร แต่เหตุผลคือ มันพูดไม่ออก...

         ‘ฉันพร่ำบอกเธอมานาน ว่าฉันรักเธอ... ฉันรักเธอ... แต่เธอกลับไม่เคยบอกเลยว่าเธอรักฉัน’

         ‘…’ ก้อนสะอึกของฉันมันติดอยู่ที่คอ น้ำตาที่เคยคลออยู่ก็ไหลลงมาอย่างห้ามไม่ได้...

         ‘มันเลยทำให้ฉันคิดไปว่า... ที่เธอคบกับฉัน อาจจะเป็นเพราะเทอไม่กล้า ปฏิเสธก็ได้ ความจริง...’ เค้าเว้นช่วงไว้นาน ราวกับไม่ต้องการจะพูด แต่แล้ว เค้าก็ถอนหายใจ แล้วเปิดปากพูดจนได้

         ‘ความจริงเธออาจจะไม่ได้รักฉันก็ได้’

         ‘ไม่ใช่นะ!!! ฉัน... ฉะ... ฉะ... ฉัน...’ ฮึ้ยย.. ทำไมมันพูดไม่ออกฟระ ฉันเบือนสายตาออกไปมองข้างนอก อีกเพียงนิดเดียวก็หมดรอบแล้ว ต้องรีบบอก ต้องรีบบอกเค้า!!

         ‘ฉัน... ระ... รัก...’

    แกร๊ก... แกร๊ก...

         ‘หมดรอบแล้วครับ ขอบคุณคร้าบบบบ...’ แล้วเค้าก็วิ่งออกไปโดยมีฉันคอยวิ่งตามอยู่ไม่ห่าง

         ‘ดะ... เดี๋ยว  ฉะ... ฉันไม่ได้เกลียดนายนะ’

         ‘อือ ฉันรู้ ถ้าเธอเกลียดฉัน ฉันคงไม่หน้าด้านมาหาเธอหรอก แต่ยังงัยเธอก็ไม่ได้รักฉัน ฉันคงอยู่กับเธอไปตลอดไม่ได้’ เค้าทอดเสียงอ่อนลงแล้วหันหลังให้ฉันก่อนจะเดินออกไป โดยไม่หันกลับมา เค้าเพียงแค่เดินออกไปจากที่ตรงนั้น แต่ทำไมนะ ฉันกลับรู้สึกว่าเค้าจะจากฉันไปตลอดกาล แล้วยอตตะก็ข้ามถนนไปยังอีกฝั่งหนึ่งเรียบร้อย ฉันสูดลมหายใจเข้าไปลึกๆ แล้วตะโกนออกไปดังๆ ว่า

         ‘ยอตตะ รอฉันก่อน’

    เค้าหันกลับมามองหน้าฉันอย่างสงสัย พอเค้าหยุดเดินฉันก็รีบวิ่งข้ามถนนไปทันที โดยว่าจะไปหาเค้า แต่แล้ว...

         ‘เดี๋ยวววว!!!! แตงกวา อย่าเพิ่งข้ามมา!!!!!!’

    ปริ๊นนนนนนนนนนนนนนน.... เอี๊ยดดดดดดดดดดด...

         ‘ยอตตะ!!!!!!!!!!!!! …อึก...’ ร่างของฉันร่วงลงไปกลางถนน โดยมีเสียงของยอตตะกรีดร้องอยู่เบื้องหลัง

         ‘ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย... แตงกวา!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!’

To be continue>>.