อ่านปากของฉันนะว่า... "รักเธอ"

ลำดับตอนที่ #3 : ทะเลกับความรู้สึกแปลกๆ

         “จากโจทย์ข้อนี้เราสามารถทำได้โดยเริ่มจากการพิจารณา ที่ limit ของจุด x1 กับ y1 และ x2 กับ y2 เพื่อหาจุดที่ใกล้กันที่สุด แล้นำมาหาความชัน ด้วยการใส่ dif แล้วเราก็สามารถนำมาพิสูจน์ จนได้สูตรดังนี้ dif x กำลัง n เท่ากับ nx กำลัง n – 1...”

    ผมพูดได้เต็มปากเลยว่า สิ่งที่อาจารย์พูดนั้นไม่ได้เข้าหูผมเลยแม้แต่น้อย สายตาของผมก็ไม่ได้จับจ้องอยู่ที่อาจารย์แต่อย่างใด ไม่ใช่ว่าอาจารย์ไม่สำคัญนะครับ ขอโทษด้วย แต่ว่า สำหรับผม คนที่นั่งอยู่ที่สวนข้างล่าง มีความสำคัญกับผมมากกว่าอาจารย์...

         “วันนี้เรื่องที่เราเรียนถือว่าสำคัญมากถึงการเรียนต่อไปในอนาคต เพราะเป็นพื้นฐานในการเรียนเลยทีเดียว ถ้าใครคิดว่ามีอะไรสำคัญกว่าอีกล่ะก็ เชิญออกไปได้เลยนะคะ” ชิ... ถึงแม้อาจารย์แกจะพูดลอยๆ แต่ผมก็รู้สึกได้ว่าสายตานั่นกำลังมองมาที่ผมอย่างตำหนิ แหม... เด็กดีใจลอยวันเดียวก็โดนว่าเลยแฮะ เอาเหอะ เอาไงเอากันวะ ให้ออกก็ออก!!

    ผมเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเป้ของผม แล้วกวาดของทุกอย่างที่อยู่บนโต๊ะลงในกระเป๋า พอเก็บของเสร็จผมก็จ้ำออกไปทันที โดยมีเพื่อนๆ และอาจารย์ยืนช็อคตาค้างกันเป็นแถว

         “เชษฐา เทอจะไปไหน...”

         “อ้าว ก็อาจารย์ให้ผมออกไปเองไม่ใช่หรอครับ??”

         “แกจะไปไหนวะ ยอตตะ” เสียงของเพื่อนๆ ผมถาม

         “พอดีว่ามี ‘คนสำคัญ’ รออยู่ว่ะ ไปก่อนนะโว้ยยยย...” ผมโบกมือลาพวกมัน แล้วหันหลังกลับไป แต่ก็ยังดิ้นเสียงบ่นเบาๆ จากพวกมันว่า

         “ชิ... หมั่นไส้ว่ะ”

    ตอนนี้ยอตตะ คงกำลังตั้งใจเรียนอยู่สินะ (ความจริงแล้วเพิ่งออกจากห้องเรียนเมื่อกี้) ยอตตะคงเป็นเด็กเรียนน่าดูเลยเนอะ (ก็บอกแล้วว่าเพิ่งออกจากห้องเรียนเมื่อกี้ หรือเรียกง่ายๆว่าโดด!!!!) เฮ้ออ... ครูของตานั่นคงน่านับถือน่าดู ทำให้หมอนั่นนั่งเรียนอยู่ในห้องได้ (ตรงไหนหว่า...)

         “โว้ยยย... รานคำ” (รำคาญ)

         “เมื่อกี้เธอพูดว่าอะไรหรอ??”

         “อ้าว... ยะ... อุ๊บ” อยู่ๆ มือของเค้าก็มาปิดปากฉันไว้

         “ขอร้องล่ะ ไม่ว่าเธอจะพูดคำผวน พูดผิด พูดถูกยังไง แต่ชื่อฉันน่ะ เธออย่าเรียกในที่สาธารณะได้มั้ย อายคนอื่นเค้า!!!” แล้วเค้าก็ปล่อยฉัน หลังจากที่ฉันพยักหน้ารับคำกับเค้าแล้ว... สักพัก เค้าก็ถอนหายใจแล้วเอ่ยขึ้นว่า

          “แล้วเมื่อกี้เธอเป็นอะไร??” ฉันจึงเอามือล้วงไปในกระเป๋าเป้แล้วหยิบกระดาษกับปากกาที่ยอตตะยัดเยียดให้ฉันก่อนออกจากบ้านมาเขียนตอบให้เค้า

         [ก็ไม่รุสิ ตอนที่ฉันกำลังคิดอยู่ว่านายก็ตั้งใจเรียนดีเนอะ อยู่ๆ ก็มีเสียงดังขึ้นว่านายโดดเรียนๆๆๆ ซ้ำๆ จนฉันรำคาญอ่ะ]

         “- -”

         [นายเป็นอะไรอ่ะยอตตะ หน้าซีดเชียว]

         “อ๋อ... เปล่าๆ ว่าแต่เธอน่ะลางสังหรณ์ดีเป็นบ้าเลยนะ”

         [อย่าบอกนะว่านายโดดอ่ะ]

         “ฮ่ะฮ่ะ คงงั้นมั้ง?? เราไปเที่ยวกันดีกว่า ไปเถอะ แตงกวา”

         [เดี๋ยวสินาย จะไปไหนอ่ะ]

         “ทะเล” เค้าตอบสั้นๆ แต่มันก็สามารถเรียกรอยยิ้มของฉันออกมาได้ เฮ้อออ... ผู้ชายคนนี้มันมีเรื่องประหลาดๆ ให้ฉันแปลกใจอยู่เรื่อย (ตัวเธอเองก็ด้วยนั่นแหละ!!)

บรื้นนนนน.. บรื้นนนนน... เอี๊ยดดดดดด...

    ยอตตะ บิดฟีโน่อย่างไม่เกรงเครื่องจะพัง แล้วเมื่อมาถึงจุดหมาย เค้าก็เบรกซะตูดปัดเป็นวงกลมเลยทีเดียว อ้อ! ตูดฟีโน่นะ ไม่ใช่ตูดฉัน -*-

         [แล้วทำไม นายถึงพาฉันมาที่นี่ล่ะ]

         “ก็เมื่อก่อน ‘เรา’ เคยมาที่นี่ด้วยกันไงล่ะ”

    เห??... ฉันเนี่ยนะ เคยมาที่นี่กับ... เค้า??

         “ฉันว่าเธออย่าเพิ่งคิดมากเลย เราไปเล่นน้ำกันดีกว่านะ” ฉันพยักหน้าตอบเค้าอย่างอารมณ์ดีแล้วกระโดดตูมลงน้ำอย่างรวดเร็วทำเอาเค้าที่ยืนอยู่บนหาดเปียกไปด้วย

         “โห! นี่ถ้าใช้หลักการชั่งน้ำหนักโดยการวัดน้ำที่ล้นออกมานะ อื้อหืออออ... 10 ตัน รึเปล่าน้า??” ยอตตะทำหน้านึกอย่างหน้าหมั่นไส้ ส่วนหน้าฉันตอนนี้น่ะหรอ คิ้วกำลังขมวดได้ที่ แล้วความรู้สึกเหมือนมีกระแสไฟฟ้าแล่นผ่าน แปล๊บ... แปล๊บ... ก็ทะลุมาจากหูซ้ายออกหูขวา ส่วนมือก็... กำลังวักน้ำเค็มขึ้นมาสาดยอตตะอย่างโมโห ดองเค็มตายไปซะ!!!!!!

         “โอ๊ยๆๆๆ ยัยบ้า ทำอะไรของเธอน่ะ เล่นสาดน้ำทะเลอย่างกับสาดน้ำมนต์ มันเย็นนะโว้ยยย ฉันไม่มีชุดเปลี่ยนนะ” เออ... จริงด้วย คิดไปคิดมาฉันก็ไม่มีชุดเปลี่ยนเหมือนกันนี่หว่า -*- แหม... แล้วก็กระโดดลงน้ำซะเต็มที่ ฉันคิดพลางเดินขึ้นมาจากน้ำทะเล แต่ด้วยความที่ชุดของฉันเปียกน้ำไปหมด เลยทำให้ฉันเดินไปเซไป เพราะน้ำหนักที่เพิ่มขึ้นมาเยอะพอควร จนยอตตะต้องเดินมาพยุง ฉันพยักหน้าน้อยๆ เป็นการขอบคุณ

         “ทำไมรีบขึ้นจัง ไม่สนุกหรอ?” ฉันรีบส่ายหน้าตอบคำถามนั้น สนุกดีออก...

         “แล้ว...” เค้าทิ้งหางเสียงให้ฉันตอบ แต่ฉันรู้ว่าถ้าฉันพูดเค้าคงไม่เข้าใจเป็นแน่ จึงใช้มือจับเสื้อเปียกๆ ของตัวเอง แสดงให้เค้าเห็นว่า ฉันไม่มีชุดเปลี่ยน

          “อ๋อ... เอางี้แล้วกันเราไปเดินซื้อเสื้อผ้าที่ตลาดมาเปลี่ยนดีมั้ย??” ฉันนิ่งสักพัก ไม่ทั้งพยักหน้าหรือส่ายหน้า ก็ถึงแม้ว่าฉันจะอยากไป แต่ให้เดินเปียกๆ ไปอย่างนี้ /// - - /// มันอายนี่หว่า...

    แต่เหมือนเค้าจะเดาความคิดฉันออก ยอตตะ เดินตรงไปที่ทะเล แล้วกระโจนลงไปในน้ำ แล้วโผล่หัวขึ้นมา ปากสั่นๆของเค้าค่อยๆอ้าออกมาเพื่อพูดกับฉัน

         “อูยยย... หนาวเหมือนกันแฮะ ทีนี้ เธอก็ไม่อายแล้วสินะ ก็มีฉันเดินเปียกไปด้วยอีกคนนี่นา” พอพูดจบเค้าก็เดินขึ้นมาจากทะเล มายืนตัวสั่นอยู่ข้างๆฉัน ส่วนตัวฉันเอง ก็ยังยืนนิ่งมองหน้าเค้าด้วยความทึ่งอย่างคิดไม่ถึงเลยว่าเค้าจะกล้าทำ... ‘เพื่อฉัน’ ขนาดนี้

         “นี่เธอเป็นอะไรไปล่ะ ยืนนิ่งไปเลย” ยอตตะพูดพลางเอามือของเค้ามายกขึ้นๆ ลงๆ ข้างหน้าฉัน ฉันหันไปมองหน้าเค้าอย่างชั่งใจ เค้าเลยพูดขึ้นมาอีกว่า

         “อ๊ะ!... หรือว่าฉันจะทำให้เธออายมากกว่าเดิม อ๊ากกกกก! ฉันลืมไปยิ่งฉันทำอย่างนี้ไอ้คนที่เดินเปียกนอกจากเธอแล้วยังมีฉันอีก จากคนเดียวกลายเป็น 2 คน  เธอคงอายน่าดูเลยสินะ นี่ฉันลืมคิดไปได้ไงน้า ขอโทษๆๆๆๆๆ เดี๋ยวฉันเดินไปซื้อเสื้อผ้าคนเดียวก็ได้” เค้าพูดทั้งหมดนี่อย่างรวดเร็วจนไม่มีเวลาที่ฉันจะเข้าไปแทรกได้เลย พอพูดจบเค้าก็เดินไปทางตลาดทันที ฉันจึงรีบเอื้อมมือไปดึงเค้าเอาไว้

         “ทำไม??... เธอ จะไปด้วยหรอ??” ฉันพยักหน้าเบาๆ ส่วนเค้าก็เพียงแค่ยิ้มๆ แล้วคว้ามือฉันที่ดึงชายเสื้อเค้าไว้มาจับ ฉันหันไปมองเค้าด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยคำถาม ...??...

         “ก็ถ้าเกิดเธอหายไปจากสายตาฉัน ฉันก็แย่ล่ะสิ ตามหาเธอมาตั้งนาน พอเจอแล้วก็ปล่อยให้หายไป ฉันก็คงกลายเป็นผู้ชายที่โง่มากๆเลยล่ะ” เค้าหันมาพูดให้ฉันพลางยิ้มให้ หน้าที่แดงระเรื่อของฉัน ซึ่งมีผลมาจากคำพูดที่แสนกำกวมเมื่อครู่...

    ...นี่เค้าต้องการจะบอกอะไรฉันน้า... /// - - ///

To be continue >>