ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ผวน??
ติ๊ด... ติ๊ด...
“คนไข้รอดแล้วค่ะ”
ฉันลืมตาขึ้นมาช้าๆ ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำเอาฉันงงงันอย่างปะติดปะต่อเรื่องไม่ถูก มีคนอยู่ประมาณ 4 – 5 คน ใส่หมวกเหมือนหมวกอาบน้ำ (-*-) สีเขียวๆ มีผ้าคาดปาก และสวมถุงมือสีเดียวกันกับหมวก เอ... ที่นี่มันที่ไหนล่ะเนี่ย??
“ที่ไน่มันที่หนี” (ที่นี่มันที่ไหน) ฉันถามเสียงอ่อยๆ ทำไมรุสึกไม่ค่อยมีแรงเลยแฮะ
“หา!!!!!” คนที่อยู่รอบๆฉันต่างพร้อมใจกันตะโกนโวยวาย โว้ย... จะเสียงดังอะไรกันนักหนา โวยวายกันอยู่ได้ แถมยังไม่ยอมตอบอีกไอ้พวกนี้นี่ ฉันว่าฉันถามภาษาไทยนะ (??)
“ช้าถามวั่น ที่ไน่มันที่หนี!!!” (ฉันถามว่า ที่นี่มันที่ไหน!!!) ฉันตะคอกใส่ไอ้พวกนั้น แต่แล้วฉันก็รีบเอามืออุดปากทันที นี่ฉันพูดภาษาอะไรอยู่เนี่ยยยย!!!
“เอ่อ....”
คนอื่นๆต่างทำท่า กลืนไม่เข้า คายไม่ออก ในระหว่างนั้นฉันก็มองไปรอบๆห้องที่ฉันอยู่ตอนนี้ แล้วก็สรุปในใจว่า ที่นี่คือ โรงพยาบาล แหงๆ ก็มีเครื่องมือผ่าตัดนี่นา... แต่ในเมื่อที่นี่คือโรงพยาบาล แล้วทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ล่ะ
“ฉันว่าให้คนไข้นอนพักก่อนดีกว่านะคะ คนไข้คงต้องการ การพักผ่อนน่ะค่ะ” เสียงของพยาบาลคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ซึ่งหมอ และพยาบาลคนอื่นๆต่างก็พยักหน้าหงึกหงัก แล้วเข็นเตียงฉันไปที่ห้องพักฟื้น
แงงงงงงง..... อย่าไปเชื่อมัน ฉันไม่ได้อยากพักผ่อนซะหน่อย ไอ้พวกบ้า T^T ฉันอยากรู้ว่าทำไมฉันถึงเป็นอย่างนี้ ย้ากกกกส์ มาเป็นหมอกันได้ไงเนี่ยไม่ฉลาดเลยซักนิด (โถ... หมอศัลย์นะไม่ใช่หมอดู จะได้รู้ทุกอย่างอ่ะ -*-) และแล้วฉันก็นอนอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืดมิด... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่... ทำไมฉันถึงอยู่ที่โรงพยาบาล ตอนนี้ในสมองฉันเหมือนมีอยู่แค่เรื่องที่เกี่ยวกับตัวเองเท่านั้น เพราะไม่ว่าฉันจะพยายามนึกถึงสาเหตุที่ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลนี่เท่าไหร่ ก็รู้แค่ว่า ฉันชื่อ ‘แตงกวา’ อายุ 19 (อีก 5 วัน ก็อายุ 20 อ่ะนะ) พ่อกับแม่ของฉันไปทำงานที่ต่างประเทศ เท่านี้แหละมั้งที่จำได้?? แต่รู้สึกเหมือนฉันลืมอะไรที่สำคัญมากๆ ไปอย่างหนึ่ง... แล้วมันคืออะไรล่ะ??
...แกร๊ก... แกร๊ก...
เอ๊ะ! เสียงใครเปิดประตูหว่า หรือจะเป็นคุณหมอ ต้องรีบเรียกไว้!!!
“คอหมุน!!!!!” (คุณหมอ)
“หา... เธอคอหมุนหรอแตงกวา” อ้าววว ไม่ใช่หมอนี่นา แล้วหมอนี่เป็นใครล่ะเนี่ย ที่สำคัญ เขารู้จักชื่อฉันได้ยังไง??
“ใครเป็นคุณ??” (คุณเป็นใคร)
“ใครเป็นคุณ?? ผมอ่ะหรอ ก็ผมเป็นผมไง...”
โธ่เว้ยยยย... โกรธแล้วนะเนี่ยยยยย ว้ากกกกกก.... เปลี่ยนคำถามๆๆ
“ใครชื่ออรุณ??” (คุณชื่ออะไร??)
“แตงกวา เธอเป็นอะไรอ่ะ ฉันไม่ได้ชื่ออรุณนะ ฉันชื่อยอตตะไง เธอ... จำฉันไม่ได้หรอ?”
เฮ้อออ... ถึงจะกลุ้มเพราะรู้ว่าเค้าฟังคำถามฉันไม่ออกก็เถอะ แต่ก็ได้คำตอบมาตามที่ต้องการอ่ะนะ -*- แล้ว ฉันเคยรู้จักกับเค้ามาก่อนหรอ? ‘ยอตตะ’ ชื่อประหลาด ถ้าฉันเคยรู้จักเค้าก็น่าจะจำได้สิ ในเมื่อชื่อออกจะแปลกขนาดนี้... ฉันส่ายหน้าให้เขาแทนคำตอบ และคิดว่าเค้าคงจะเค้าใจว่าฉันต้องการจะสื่อถึงอะไร เค้าจึงทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียงของฉัน แล้วก้มหน้าลงอย่างไม่มีวี่แววว่าจะเงยหน้าขึ้นมา มองฉัน หรือคุยกับฉัน เหมือนตอนแรกที่เข้ามา... ฉันเห็นเค้าทำอย่างนั้นแล้วก็พลอยเศร้าไปกับเค้าด้วย แต่จะทำยังไงได้ ก็ขนาดเรื่องตัวของฉันเองฉันยังจำได้ไม่หมดเลย แล้วนับประสาอะไรกับเรื่องของเค้าล่ะ... ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วลองนึกดูคงไม่เสียหายหรอกมั้ง??
“โอ๊ยยยยย!!!”
“แตงกวา เป็นอะไรรึป่าว”
“ชะ...” ฉันอ้าปากจะพูดแต่แล้วก็ต้องหุบลงอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเค้า ฟังฉันพูดไม่รู้เรื่อง ฉันเอี้ยวตัวไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงแล้วหยิบปากกากับกระดาษขึ้นมาแล้วเขียนลงไปว่า
[ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พอพยายามนึกถึงเรื่องของนาย แล้วก็ปวดหัวขึ้นมาเฉยๆ เลย]
“งั้นหรอ งั้นเธอก็ไม่ต้องนึกก็ได้ ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บปวดเพราะฉันอีก” เค้ายิ้มบางๆ ให้ฉัน ว่าแต่...
[อีก?? แสดงว่าฉันกับนายก็รู้จักกันจริงๆ ใข่มั้ย นายเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังหน่อยสิ]
“ได้สิ... แต่เธอห้ามร้องโวยวายเสียงดังล่ะ” ฉันพยักหน้ารับ กะอีแค่เรื่องของเค้าจะไปตกใจอะไรมากมายล่ะ
“จริงๆ แล้ว เธอเป็นแฟนฉัน” อืมๆๆๆ ห๊า!!! แย้กกกกกกกกกส์
“อาใบ้!!!!!!!!!!!!!!” (ไอ้บ้า)
“ง่า... ฉันยังพูดได้อยู่ยังไม่ได้เป็นใบ้ และไม่อยากเป็นด้วย” เออ... ก็ลืมไปหมอนี่มันฟังไม่รู้เรื่องนี่หว่า (อย่าว่าแต่ยอตตะเลย คนอื่นก็ฟังไม่รู้เรื่อง -*-)
[ไอ้บ้า]
“ที่เธอแหกปากซะลั่นเมื่อกี้ ก็เพื่อจะด่าฉันแค่เนี้ยอ่ะนะ ไม่คุ้มเลย เชื่อมั้ยเดี๋ยวพวกพยาบาลก็แห่กันมาเป็นขบวน...” ยังไม่ทันจบประโยคดี ก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆ กับร่างของพยาบาล 4 คน ที่หน้าประตู ท่าทางเหนื่อยหอบ คาดว่าคงรีบวิ่งมา = =
“เกิดอะไรขึ้นคะ??”
“อ๋อ เปล่าครับ ไม่มีอะไรหรอก” เมื่อเห็นบรรดาพยาบาลเข้ามาฉันจึงรีบเขียนสิ่งที่ฉันต้องการให้ยอตตะดูทันที
[นายถามพยาบาล ให้หน่อยสิว่าทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้]
“เอ่อ... ขอโทษนะครับทำไมแตงกวาถึงมีอาการเบบนี้หรอครับ??”
“ดิฉันก็ไม่ทราบแน่ชัดนะคะ แต่เห็นคุณหมอบอกว่าคนไข้ถูกกระทบกระเทือนที่ศีรษะจึงทำให้สมองทำงานผิดปกติไป”
“แล้ว??...”
“แล้วจะทำให้ คนไข้ความจำเสื่อมไปช่วงหนึ่ง ซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นช่วง 3 – 4 ปีที่ผ่านมานี้”
“ 3 – 4 ปี?? ก็ช่วงที่ผมเพิ่งคบกับแตงกวาใหม่ๆ ล่ะสิ มิน่าล่ะทำไมแตงกวาถึงจำผมไม่ได้”
“แล้วก็มีอาการแทรกซ้อนคือ... การพูดคำผวน วิธีที่ช่วยให้หายคือการ ไปอยู่กับผู้ที่ใกล้ชิดเพื่อกระตุ้นให้ความทรงจำกลับคืนมา... แต่เราหาข้อมูลแล้วพบว่า ผู้ปกครองของคนไข้อยู่ต่างประเทศ จึงยากแก่การดูแล ทางเราจึงให้พักผ่อนอยู่ที่โรงพยาบาลก่อน”
“ไปอยู่กับผมก็ได้ครับ!!!” เอ๋!!! งงสิครับ ทุกคน(รวมทั้งฉัน) ให้ไปมองเขา สายตาประมาณว่า ‘เมิงเป็นคัย มีสิทธิอะไรมาดูแลเค้า’
“เอ่อ... ผมเป็นสามีในอนาคตของแตงกวาครับ” สิ้นคำขาดของยอตตะ พยาบาลทุกคนก็พยักหน้า แล้วหันหลังเดินออกนอกห้องกันหมด เดี๋ยวก่อนดิ้... ถามความเห็นของคนที่อยู่ๆ ก็จะมีสามีก่อนได้ม้ายยยย... T^T
“เดี๋ยวครับ คือ... ผมผวนคำไม่เป็นอ่ะครับ” กำ ผวนคำไม่เป็น แปลกันตรงๆ ก็สื่อสารกันไม่รู้เรื่องอ่ะนะ โถ่เว้ยยยยยยย แล้วกระแดะจะมาดูแลช้านนนนน ชิ...
To be continue >>
“คนไข้รอดแล้วค่ะ”
ฉันลืมตาขึ้นมาช้าๆ ภาพที่อยู่ตรงหน้าทำเอาฉันงงงันอย่างปะติดปะต่อเรื่องไม่ถูก มีคนอยู่ประมาณ 4 – 5 คน ใส่หมวกเหมือนหมวกอาบน้ำ (-*-) สีเขียวๆ มีผ้าคาดปาก และสวมถุงมือสีเดียวกันกับหมวก เอ... ที่นี่มันที่ไหนล่ะเนี่ย??
“ที่ไน่มันที่หนี” (ที่นี่มันที่ไหน) ฉันถามเสียงอ่อยๆ ทำไมรุสึกไม่ค่อยมีแรงเลยแฮะ
“หา!!!!!” คนที่อยู่รอบๆฉันต่างพร้อมใจกันตะโกนโวยวาย โว้ย... จะเสียงดังอะไรกันนักหนา โวยวายกันอยู่ได้ แถมยังไม่ยอมตอบอีกไอ้พวกนี้นี่ ฉันว่าฉันถามภาษาไทยนะ (??)
“ช้าถามวั่น ที่ไน่มันที่หนี!!!” (ฉันถามว่า ที่นี่มันที่ไหน!!!) ฉันตะคอกใส่ไอ้พวกนั้น แต่แล้วฉันก็รีบเอามืออุดปากทันที นี่ฉันพูดภาษาอะไรอยู่เนี่ยยยย!!!
“เอ่อ....”
คนอื่นๆต่างทำท่า กลืนไม่เข้า คายไม่ออก ในระหว่างนั้นฉันก็มองไปรอบๆห้องที่ฉันอยู่ตอนนี้ แล้วก็สรุปในใจว่า ที่นี่คือ โรงพยาบาล แหงๆ ก็มีเครื่องมือผ่าตัดนี่นา... แต่ในเมื่อที่นี่คือโรงพยาบาล แล้วทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้ล่ะ
“ฉันว่าให้คนไข้นอนพักก่อนดีกว่านะคะ คนไข้คงต้องการ การพักผ่อนน่ะค่ะ” เสียงของพยาบาลคนหนึ่งเอ่ยขึ้น ซึ่งหมอ และพยาบาลคนอื่นๆต่างก็พยักหน้าหงึกหงัก แล้วเข็นเตียงฉันไปที่ห้องพักฟื้น
แงงงงงงง..... อย่าไปเชื่อมัน ฉันไม่ได้อยากพักผ่อนซะหน่อย ไอ้พวกบ้า T^T ฉันอยากรู้ว่าทำไมฉันถึงเป็นอย่างนี้ ย้ากกกกส์ มาเป็นหมอกันได้ไงเนี่ยไม่ฉลาดเลยซักนิด (โถ... หมอศัลย์นะไม่ใช่หมอดู จะได้รู้ทุกอย่างอ่ะ -*-) และแล้วฉันก็นอนอยู่คนเดียวท่ามกลางความมืดมิด... นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันแน่... ทำไมฉันถึงอยู่ที่โรงพยาบาล ตอนนี้ในสมองฉันเหมือนมีอยู่แค่เรื่องที่เกี่ยวกับตัวเองเท่านั้น เพราะไม่ว่าฉันจะพยายามนึกถึงสาเหตุที่ฉันอยู่ที่โรงพยาบาลนี่เท่าไหร่ ก็รู้แค่ว่า ฉันชื่อ ‘แตงกวา’ อายุ 19 (อีก 5 วัน ก็อายุ 20 อ่ะนะ) พ่อกับแม่ของฉันไปทำงานที่ต่างประเทศ เท่านี้แหละมั้งที่จำได้?? แต่รู้สึกเหมือนฉันลืมอะไรที่สำคัญมากๆ ไปอย่างหนึ่ง... แล้วมันคืออะไรล่ะ??
...แกร๊ก... แกร๊ก...
เอ๊ะ! เสียงใครเปิดประตูหว่า หรือจะเป็นคุณหมอ ต้องรีบเรียกไว้!!!
“คอหมุน!!!!!” (คุณหมอ)
“หา... เธอคอหมุนหรอแตงกวา” อ้าววว ไม่ใช่หมอนี่นา แล้วหมอนี่เป็นใครล่ะเนี่ย ที่สำคัญ เขารู้จักชื่อฉันได้ยังไง??
“ใครเป็นคุณ??” (คุณเป็นใคร)
“ใครเป็นคุณ?? ผมอ่ะหรอ ก็ผมเป็นผมไง...”
โธ่เว้ยยยย... โกรธแล้วนะเนี่ยยยยย ว้ากกกกกก.... เปลี่ยนคำถามๆๆ
“ใครชื่ออรุณ??” (คุณชื่ออะไร??)
“แตงกวา เธอเป็นอะไรอ่ะ ฉันไม่ได้ชื่ออรุณนะ ฉันชื่อยอตตะไง เธอ... จำฉันไม่ได้หรอ?”
เฮ้อออ... ถึงจะกลุ้มเพราะรู้ว่าเค้าฟังคำถามฉันไม่ออกก็เถอะ แต่ก็ได้คำตอบมาตามที่ต้องการอ่ะนะ -*- แล้ว ฉันเคยรู้จักกับเค้ามาก่อนหรอ? ‘ยอตตะ’ ชื่อประหลาด ถ้าฉันเคยรู้จักเค้าก็น่าจะจำได้สิ ในเมื่อชื่อออกจะแปลกขนาดนี้... ฉันส่ายหน้าให้เขาแทนคำตอบ และคิดว่าเค้าคงจะเค้าใจว่าฉันต้องการจะสื่อถึงอะไร เค้าจึงทรุดตัวลงนั่งที่เก้าอี้ข้างๆเตียงของฉัน แล้วก้มหน้าลงอย่างไม่มีวี่แววว่าจะเงยหน้าขึ้นมา มองฉัน หรือคุยกับฉัน เหมือนตอนแรกที่เข้ามา... ฉันเห็นเค้าทำอย่างนั้นแล้วก็พลอยเศร้าไปกับเค้าด้วย แต่จะทำยังไงได้ ก็ขนาดเรื่องตัวของฉันเองฉันยังจำได้ไม่หมดเลย แล้วนับประสาอะไรกับเรื่องของเค้าล่ะ... ไหนๆ ก็ไหนๆ แล้วลองนึกดูคงไม่เสียหายหรอกมั้ง??
“โอ๊ยยยยย!!!”
“แตงกวา เป็นอะไรรึป่าว”
“ชะ...” ฉันอ้าปากจะพูดแต่แล้วก็ต้องหุบลงอีกครั้งเมื่อนึกขึ้นได้ว่าเค้า ฟังฉันพูดไม่รู้เรื่อง ฉันเอี้ยวตัวไปเปิดลิ้นชักข้างเตียงแล้วหยิบปากกากับกระดาษขึ้นมาแล้วเขียนลงไปว่า
[ฉันก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่พอพยายามนึกถึงเรื่องของนาย แล้วก็ปวดหัวขึ้นมาเฉยๆ เลย]
“งั้นหรอ งั้นเธอก็ไม่ต้องนึกก็ได้ ฉันไม่อยากให้เธอเจ็บปวดเพราะฉันอีก” เค้ายิ้มบางๆ ให้ฉัน ว่าแต่...
[อีก?? แสดงว่าฉันกับนายก็รู้จักกันจริงๆ ใข่มั้ย นายเล่าเรื่องของนายให้ฉันฟังหน่อยสิ]
“ได้สิ... แต่เธอห้ามร้องโวยวายเสียงดังล่ะ” ฉันพยักหน้ารับ กะอีแค่เรื่องของเค้าจะไปตกใจอะไรมากมายล่ะ
“จริงๆ แล้ว เธอเป็นแฟนฉัน” อืมๆๆๆ ห๊า!!! แย้กกกกกกกกกส์
“อาใบ้!!!!!!!!!!!!!!” (ไอ้บ้า)
“ง่า... ฉันยังพูดได้อยู่ยังไม่ได้เป็นใบ้ และไม่อยากเป็นด้วย” เออ... ก็ลืมไปหมอนี่มันฟังไม่รู้เรื่องนี่หว่า (อย่าว่าแต่ยอตตะเลย คนอื่นก็ฟังไม่รู้เรื่อง -*-)
[ไอ้บ้า]
“ที่เธอแหกปากซะลั่นเมื่อกี้ ก็เพื่อจะด่าฉันแค่เนี้ยอ่ะนะ ไม่คุ้มเลย เชื่อมั้ยเดี๋ยวพวกพยาบาลก็แห่กันมาเป็นขบวน...” ยังไม่ทันจบประโยคดี ก็มีเสียงเปิดประตูดังขึ้นพร้อมๆ กับร่างของพยาบาล 4 คน ที่หน้าประตู ท่าทางเหนื่อยหอบ คาดว่าคงรีบวิ่งมา = =
“เกิดอะไรขึ้นคะ??”
“อ๋อ เปล่าครับ ไม่มีอะไรหรอก” เมื่อเห็นบรรดาพยาบาลเข้ามาฉันจึงรีบเขียนสิ่งที่ฉันต้องการให้ยอตตะดูทันที
[นายถามพยาบาล ให้หน่อยสิว่าทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้]
“เอ่อ... ขอโทษนะครับทำไมแตงกวาถึงมีอาการเบบนี้หรอครับ??”
“ดิฉันก็ไม่ทราบแน่ชัดนะคะ แต่เห็นคุณหมอบอกว่าคนไข้ถูกกระทบกระเทือนที่ศีรษะจึงทำให้สมองทำงานผิดปกติไป”
“แล้ว??...”
“แล้วจะทำให้ คนไข้ความจำเสื่อมไปช่วงหนึ่ง ซึ่งคิดว่าน่าจะเป็นช่วง 3 – 4 ปีที่ผ่านมานี้”
“ 3 – 4 ปี?? ก็ช่วงที่ผมเพิ่งคบกับแตงกวาใหม่ๆ ล่ะสิ มิน่าล่ะทำไมแตงกวาถึงจำผมไม่ได้”
“แล้วก็มีอาการแทรกซ้อนคือ... การพูดคำผวน วิธีที่ช่วยให้หายคือการ ไปอยู่กับผู้ที่ใกล้ชิดเพื่อกระตุ้นให้ความทรงจำกลับคืนมา... แต่เราหาข้อมูลแล้วพบว่า ผู้ปกครองของคนไข้อยู่ต่างประเทศ จึงยากแก่การดูแล ทางเราจึงให้พักผ่อนอยู่ที่โรงพยาบาลก่อน”
“ไปอยู่กับผมก็ได้ครับ!!!” เอ๋!!! งงสิครับ ทุกคน(รวมทั้งฉัน) ให้ไปมองเขา สายตาประมาณว่า ‘เมิงเป็นคัย มีสิทธิอะไรมาดูแลเค้า’
“เอ่อ... ผมเป็นสามีในอนาคตของแตงกวาครับ” สิ้นคำขาดของยอตตะ พยาบาลทุกคนก็พยักหน้า แล้วหันหลังเดินออกนอกห้องกันหมด เดี๋ยวก่อนดิ้... ถามความเห็นของคนที่อยู่ๆ ก็จะมีสามีก่อนได้ม้ายยยย... T^T
“เดี๋ยวครับ คือ... ผมผวนคำไม่เป็นอ่ะครับ” กำ ผวนคำไม่เป็น แปลกันตรงๆ ก็สื่อสารกันไม่รู้เรื่องอ่ะนะ โถ่เว้ยยยยยยย แล้วกระแดะจะมาดูแลช้านนนนน ชิ...
To be continue >>
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น