คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ทำไมอ่ะ หรือว่าเพราะ บียองเช่!?
Some where over the rainbow, way up high.
There’s a land that I heard of once in a lullaby…
Some where over the rainbow, sky are blue.
And the dream that you dare to dream really do come truth.
Some day I wish upon a star and wake up
Where the cloud are far behind me
Where trouble melt like lemon drop
Away above the chimney top that where you find me.
ถ้าจะให้ฉันเปรียบความรักล่ะก็ ทุกคนคงจะได้เห็นแต่ด้านที่แย่ๆของความรักแหงๆ เพราะว่าฉันเพิ่งจะอกหักมาเมื่อวานนี้เองอ่ะ 
นี่มันอะไรกัน คบกันมาตั้ง 3 ปี รักกันปานจะกลืนกิน แต่พอเลิกกันกลับพูดเพียงแค่สามพยางค์ แต่สิ่งที่ทำให้ฉันรับไม่ได้ที่สุดก้อคงจะเป็น เหตุผลของการเลิกรา...
เมื่อวานนี้...
“ไม่จริงใช่มั้ยอ่ะ กานต์ บอกเรามาดิว่ามันไม่จริงอ่ะ”
“ขอโทษนะ ราส เรา...”
“ทำไมล่ะ กานต์ ทำไมกานต์ต้องบอกเลิก ราส ด้วยอ่ะ เราคบกันตั้ง 3 ปี แล้วนะ” ฉันโวยวายอย่างไม่สนใจคนรอบข้าง ก็ฉันอยากรู้เหตุผลนี่นา เหตุผลที่เค้าต้องบอกเลิกฉันในวันครบรอบ 3 ปี ที่เราคบกัน
“ก้อเราชอบแบบ บิยองเซ่อ่ะ” 
“??” งงสิคะ เจอะอย่างงี้ไม่อึ้งให้เตะทีเรยเอ้า!!
“คือว่า เราไปเจอกับเพอร์เฟ็คแมนมาคนนึง เค้าหล่อมากเลยอ่ะ ราส แล้วต่อม เอ่อ ต่อมแต๋ว มันก้อเลยแตกอ่ะจ้ะ” กานต์พูดพลางทำท่า สะดีดสะดิ้ง อ๊ากกกกก ฉันอยากตาย นี่ฉันชอบตุ๊ดหรอเนี่ย หลงคบมาตั้ง 3 ปี มาแต๋วแตกซะไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย ฮึ่มๆๆๆๆๆๆ โ ม โ ห แ ล้ ว น ะ!!! 
ครืนนนนนน... อยู่ๆสมองของฉันก้อสั่งการให้ลุกขึ้นยืน หน้าของฉันบิดเบี้ยวไปด้วยความโกรธ ไม่ได้โกรธกานต์ ไม่ได้โกรธผู้ชายคนนั้นที่มาทำให้กานต์ต่อมแต๋วแตก แต่โกรธตัวเอง ที่รักไปตั้งนาน รักมาก พอเลิก ก้อเจ็บมาก ฉันกัดริมฝีปากของตัวเองอย่างขมขื่น พยายามปรับสีหน้าให้เป็นปกติ เงยหน้าขึ้นมามองหน้ากานต์ แล้วพูดว่า
“ลาก่อน โชคดีนะ กานต์ รักครั้งแรก และครั้งสุดท้ายของฉัน” ประโยคแรกฉันหันไปบอกกานต์ด้วยสีหน้าปกติ ส่วนประโยคหลัง ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ โดยไม่มีใครได้ยิน...
ฉันลาออกจาก โรงเรียนเก่า เพื่อจะได้ไม่ต้องพบหน้ากานต์อีกต่อไป ถึงแม้เพื่อนๆของฉันจะคัดค้านด้วยเหตุผลมากมาย แต่วันนี้ฉันได้ยื่นใบลาออกไปเรียบร้อยแล้ว
อาจารย์หลายคนต่างถามฉันว่า ‘ลาออกไปตั้งแต่ยังไม่จบเทอมหนึ่ง แล้วเธอจะไปเข้าที่ไหนล่ะ’ คำตอบของฉันก้อคือ โรงเรียนนานาชาติ!!!
“ราส ลงแล้วจ้ะลูก นี่แหละ โรงเรียน OTR ลูกไม่ต้องกลัวนะบลู กับ สตรอ ก้ออยุโรงเรียนนี้ด้วย เค้าต้องช่วยลูกอยุแล้วล่ะ” ฉันหันไปยิ้มฝืนๆ ให้แม่ พลางคิดในใจว่า ‘นั่นแหละที่ราสกลัวที่สุด’ 
ฉันมีพี่ 2 คน ชื่อ บลูเบอร์รี่ สตรอเบอร์รี่ ส่วนฉัน ราสเบอร์รี่ พี่บลูอายุ 17 อยู่ ม.5 พี่บลูเป็นพี่ชายที่แสนใจดี... มีอะไรก้อแบ่งปันน้อง เช่น มีแมลงสาบก็โยนมาให้น้อง มีจิ้งจกก็มอบให้น้อง พี่ที่แสนใจดีอย่างนี้ หาไม่ได้อีกแล้ว - -“
ส่วนพี่ สตรอก้อ ตามชื่ออ่ะนะ -*- ชอบเม้าท์ไปทั่ว ถ้าใครขัดใจเค้าซักนิดนะ พี่แกจะเผาคนๆนั้นซะกระจุยไปเรย พี่สตรออายุ 16 อยู่ ม.4 ส่วนฉัน อายุ 14 ค่ะ แต่อยู่ ม.4 เหมือนกัน พอดีได้รับการพาสชั้นอ่ะค่ะ -^^- (เด็กเรียนอ่ะนะ)
หลังจากที่แม่ฉันเข้าไปติดต่อที่ห้องธุรการแล้ว ฉันก็เริ่มออกเดินสำรวจ โรงเรียนนี้ทันที ฉันอยากจะบอกว่ามันสวยมักๆเรยอ่า มีตึกทรงยุโรป ทรง ญี่ปุ่น ทรงเกาหลี และอีกสารพัดทรง ประดับประดาไปด้วย พืชนานาพันธุ์ ส่วนใหญ่จะไม่มีในเมืองไทย... ฉันเดินไปจนพบต้นซากุระต้นหนึ่งที่ตอนนี้มีดอกบานสะพรั่ง ฉันก็ไม่สามารถทราบได้ว่า นี่เป็นหน้าซากุระรึเปล่า แต่ที่สังเกตได้แน่ชัดคือ มีแค่ต้นนี้ต้นเดียวเท่านั้นที่ดอกซากุระบาน เมื่อลมพัดมาครั้งหนึ่งก้อส่งผลให้กลีบดอกซากุระปลิวว่อนไปทั่ว ฉันยื่นมือออกไปรองรับกลีบซากุระที่ร่วงลงมา พลางทำตัวเป็นนางเอกละครญี่ปุ่น แต่ยังเป็นได้ไม่ถึงนาที ก็มีอะไรก็มิทราบตกลงมาจากด้านบน
โป๊กกกกกกกกกก.... 
“โอ๊ยยยยยย!!!” ฉันร้องและคลำศีรษะป้อยๆ มองดูหนังสือเล่มหนาที่พึ่งตกลงใส่หัวฉันเมื่อครู่ และกำลังนึกว่าฉันเคยมีศัตรูอยู่ที่นี่รึเปล่า คำตอบก็คือ ไม่ ฉันเพิ่งเคยมาเหยียบที่นี่ครั้งแรก และฉันไม่เข้าใจว่า ใครจะมาประทุษร้ายฉัน
“นั่นใครน่ะ เผยตัวออกมาเดี๋ยวนี้นะ ถ้าไม่ออกมาล่ะก็ฉันจะร้องให้คนช่วยจิงๆด้วย!!”
สักพักก็มีชายคนหนึ่งกระโดดลงมาจากต้นซากุระต้นนี้ ชายคนนั้น อายุ ประมาณ 15- 16 ผมสีน้ำตาลทองดูทันสมัย ชี้ไปชี้มาดูไม่เป็นทรงแต่กลับเท่อย่างน่าประหลาด ดวงตาสีน้ำตาลเข้มจนออกดำ ดูลึกลับ แต่บัดนี้ดวงตาคู่นั้นฉายแววรำคาญอย่างเห็นได้ชัด
“ใช้ศัพท์ซะโบราณเชียว เธอปัญญาอ่อนรึเปล่าเนี่ย ไม่ว่าดูยังไงเธอก็ดูไม่แหมาะจะเป็นน้องของ สตรอ กับ พี่บลูเลยซักนิด ยัยติงต๊อง!!”
ฉันมองเค้าอย่างอึ้งๆ หน้าตาดีขนาดนั้น แต่ปากกลับแย่อย่างนี้อ่ะนะ
“จะเป็นพี่เป็นน้องกันต้องเหมาะด้วยหรอ? ตาบ้าโรคจิต เรื่องครอบครัวคนอื่นเค้ามายุ่งอยู่ได้ ไม่เกี่ยวกับนายซะหน่อย และคนผิดก็คือนายไม่ใช่หรอ อ่านหนังสือยังไงให้มันหล่นมาตกใส่หัวคนอื่นอ่ะ!!!”
คิดหรอว่าคนอย่าง ราส จะยอม โมโหแล้วนะ ฮึ่มๆๆๆๆ อย่าให้แปลงร่างนะเฟ้ย -*-
“แล้วใครใช้ให้เธอมายืนตรงนี้ล่ะ ... เอาเถอะ ฉันขอโทษแล้วกัน เอาเป็นว่าฉันผิดเองแหละ ที่ไม่รู้ว่าเธอกำลังยืนทำมิวสิคอยู่อ่ะ เฮ้อออ~ เซ็งจิงๆไปนอนดีกว่า ฮ้าวววว~”
แล้วเค้าก้อเดินไป ทิ้งฉันให้ยืน โมโหจนควันพุ่งออกจากหูอยู่คนเดียว
“ฮึ่ม ตาบ้า!!! หวังว่าเราคงจะไม่เจอกันอีกนะ แบร่ - -“
“นี่ ฉันไม่ได้ชื่อตาบ้านะ ฉันชื่อคีย์ และเราก้อต้องได้เจอกันอีกแน่ๆ เตรียมตัวไว้ให้ดีเถอะ ยัยราสปัญญาอ่อน”
อ๊ากกกก... เค้ารู้ชื่อฉันได้ยังไงอ่ะ แล้วต้องเจอกันอีกนี่มันหมายความว่าไงอ่ะ ชีวิตของฉันในโรงเรียนนานาชาติแห่งนี้ จะเป็นยังไงต่อไปล่ะเนี่ย ทุกๆคนช่วยให้กำลังใจราสด้วยนะคะ 
ความคิดเห็น